Περί λύπης (Άγιος Νείλος).
Συγγραφέας: kantonopou στις 5 Αυγούστου, 2013
Τα ασκητικά συγγράμματα δεν είναι μόνο για τους μοναχούς. Είναι για κάθε χριστιανό που ποθεί να ζήσει την πνευματική ζωή, στην οποία έχει κληθεί. Μπορούμε από αυτά, να πάρουμε πολλά πράγματα και για μας, τα οποία θα μας βοηθήσουν στην εν Χριστώ πορεία μας. Είτε κάποιος είναι μοναχός, είτε κληρικός, είτε λαϊκός, ο σκοπός είναι κοινός· η κάθαρση από τα πάθη, και ο αυξανόμενος φωτισμός, για την ομοίωση του Θεού. Παρακάτω, ο άγιος Νείλος, αναφέρεται στην λύπη.
«Όταν το πονηρό πνεύμα της λύπης κυριεύσει την ψυχή, παραλύει όλη τη δύναμη και την καρτερικότητά της, την σκοτίζει, την ρίχνει κάτω και την καταποντίζει τελείως, κι όπως ο σκόρος τρώει το ρούχο και το σαράκι το ξύλο, την μασάει και την πνίγει, και δεν εννοεί να δεχτεί την παραμικρή παράκληση. Γιατί, γεμίζοντάς την με κάθε πικρία, την κάνει να αποστρέφεται κάθε ευχαρίστηση, να παραμελεί, να παραλύεται, και να παραιτείται από όλα. Και έτσι με την αφροντισιά την κυριεύει ο δαίμονας.
Εμείς όμως πρέπει να αγωνιστούμε εναντίον της λύπης με την προσευχή και τηνελπίδα στον Θεό, την ανάγνωση των Θείων Γραφών και τη συναναστροφή και συζήτηση με ευλαβείς ανθρώπους.
Την κατά Θεόν λύπη όμως, για τα αμαρτήματα που κάνουμε και για το ότι δείχνουμε οκνηρία και εξοργίζουμε τον Θεό, πρέπει να την ασκούμε περισσότερο. Γιατί αυτή, αντίθετα με την άλλη, μας παρακινεί στην εφαρμογή των αρετών και μας κάνει πρόθυμους στην εκτέλεσή τους.
Αυτός που έχει πυρετό, δεν γνωρίζει τι γεύση έχει το μέλι, ούτε ο λυπημένος μοναχός την πνευματική ηδονή. Η λύπη είναι σαράκι της καρδιάς, που σύρει προς τον εαυτό της και περισπά τον νου. Ο λυπημένος δεν κινεί τον νου του στην θεωρία, ούτε αναπέμπει καθαρή προσευχή. Γιατί η λύπη είναι εμπόδιο κάθε κατορθώματος. Η λύπη χωρίς τα πάθη δεν έχει δύναμη. Διότι η λύπη είναι έλεγχος των παθών που δεν διαψεύδεται. Όποιος λοιπόν είναι κύριος των παθών του, είναι και κύριος της λύπης.
Ο ίκτερος αφαιρεί τη αίσθηση του σώματος, ενώ η λύπη αφαιρεί την αίσθηση της ψυχής. Αυτόν που δεν τον νίκησε η κοσμική ηδονή, δεν μπορεί ούτε η λύπη να τον νικήσει. Ξεφεύγοντας δηλαδή εκείνην, δεν κρατείται ούτε από αυτήν.
Το δηλητήριο της οχιάς, όταν δίδεται με μέτρο, αχρηστεύει τα δηλητήρια των άλλων θηρίων, όταν όμως πίνεται χωρίς μέτρο, σκοτώνει και αυτόν που το πίνει.
Ο δαίμονας της λύπης, όταν επιτίθεται μέτρια, εξαφανίζει τις φιληδονίες που υποβάλλονται από τους άλλους δαίμονες, όταν όμως επιτεθεί ορμητικότερα, καταποντίζει την άθλια ψυχή.
Το αδοκίμαστο χρυσάφι το καθαρίζει το χωνευτήρι, και την μολυσμένη καρδιά η κατά Θεόν λύπη.
Τα πολλά ξύλα καταπνίγουν την φλόγα, και η υπερβολική λύπη ξηραίνει το δάκρυ, κάνοντας την ψυχή καπνώδη και σκοτεινή».
(Έργα Αγίου Νείλου, Τ. Φ 11Β, σελ. 443- 445).
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.