Εγκύκλιος 15ης Αυγούστου 2009

Ἀριθμ. Πρωτ.: Φ. 8^α’/587 

 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

Ὁ Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμοςπρὸς τοὺς εὐλογημένους χριστιανοὺς τῆς Ἐπαρχίας μας. 

Ἀδελφοί μου,

Ἡ σημερινὴ μεγάλη γιορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καθιερώθηκε ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ 5^ου αἰῶνα στὴ Γεθσημανῆ, ὅπου ἦταν καὶ εἶναι, ὁ ἄδειος τάφος τῆς Παναγίας μας. Πάντοτε οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, συνήθως ταπεινὰ καὶ ἀθόρυβα, ἐπικαλούμεθα τὴ Χάρη της.

Σήμερα ὅμως, πανηγυρικὰ κορυφώνεται ὁ σεβασμός μας στὸ ἁγιασμένο πρόσωπό της καὶ ἐξυμνοῦμε τὸ μεγαλεῖο της μὲ τὴν ὕψιστη αὐτὴ καὶ θριαμβευτικὴ γιορτή της.

Ἡ Παναγία δὲν παρέκαμψε τὸ θάνατο. Ἡ ψυχή της χωρίστηκε ἀπὸ τὸ σῶμα της καὶ τὸ σῶμα της παραδόθηκε στὴν ταφὴ ἀλλὰ δὲν κατεξουσιάσθηκε ἀπὸ τὸ θάνατο οὔτε καὶ διαλύθηκε ἀπὸ τὴ φθορά.

Ἡ ἁγιότητά της μετέτρεψε τὸ θάνατό της σὲ «Κοίμηση» νικώντας τὴν φυσικὴ νομοτέλεια.

Μὲ τὴν Κοίμησή της ἀπέβαλε τὸ γήινο ἔνδυμα τῆς θνητότητος καὶ φόρεσε τὸ πνευματικὸ σῶμα τῆς ἀφθαρσίας. Βίωσε πρώτη τὴν κοινὴ ἀνάσταση τῶν ἀνθρώπων ποὺ πρόκειται νὰ γευθοῦμε οἱ μπολιασμένοι μὲ τὸ Χριστό.

Ὅπως διατηρήθηκε ἡ παρθενία της μὲ τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι ἀφθαρτοποιήθηκε τὸ σῶμα της καὶ ἀναστήθηκε πρὶν ἀπὸ τὴν Δευτέρα Παρουσία, ὁπότε θὰ ἀναστηθοῦμε ὅλοι.

Γι’ αὐτὸ ὁ θάνατος τῆς Παναγίας, μᾶς γεμίζει ἐλπίδα.

Ἡ ἀρετή της εἶναι δύναμη μὲ τὴν ὁποία νικᾶμε τὸ πέλαγος τῶν θλίψεων καὶ μεταστρέφουμε τὴν ὀδύνη τῶν πειρασμῶν καὶ τὰ ἀδιέξοδα τοῦ βίου μας σὲ πολύτιμες ἐμπειρίες, ἐξάπαντος ἀπαραίτητες γιὰ τὴν πορεία τῆς τελειώσεώς μας.

Ἡ δική της ὡραιότητα, μᾶς φανερώνει τὴν πνευματικὴ ὡραιότητα ποὺ εἴχαμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πρὶν ξεπέσουμε σ’ αὐτὸν ἐδῶ τὸν κόσμο.

Ἡ Παναγία βίωσε τὰ ἔσχατα τῆς ἀνθρώπινης ἀντοχῆς σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῶν συνεπειῶν τῆς πτώσης. Ἔτσι ἀνύψωσε τὴν κοινὴ ἀνθρώπινη φύση στὴν ἀρχέγονη μεγαλοπρέπεια καὶ στάθηκε διαχρονικὰ στὴ συνείδηση τῶν πιστῶν, πρότυπο τῆς πνευματικῆς τελειώσεως.

Γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ μεγάλη μας μητέρα, ἡ μεσίτρια καὶ ἡ βοηθός, εἶναι πάντα παροῦσα σὲ κάθε ἀνθρώπινη ἐπίκληση καὶ δέηση. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν ἡμέρα αὐτή, ἡ ὀδύνη τοῦ θανάτου μεταστρέφεται σὲ εὐφορία καὶ πανήγυρη. Μὲ τὴ ζωή της, μᾶς ὑπέδειξε τὸν αὐθεντικὸ δρόμο τοῦ πνευματικοῦ πεπρωμένου τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης.

Σ’ αὐτὸν τὸν αὐθεντικὸ δρόμο τοῦ βίου μας, ἡ νοερὰ παρουσία τῶν πιστῶν στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, μᾶς καθιστᾶ μετόχους τῆς θείας χάριτος καὶ μᾶς ὠθεῖ στὴν ἐπίκληση τῆς μεσιτείας της, προκειμένου νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη, νὰ ὑπερβοῦμε τὰ πνευματικὰ ἀδιέξοδα, νὰ ζήσουμε ἥρεμη ζωὴ καὶ νὰ χαροῦμε τὴ σωτηρία στὴν ψυχή μας καὶ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴ σκέψη μας.

Ἀλήθεια, πόσο συνειδητὰ συμβαίνουν αὐτὰ μέσα μας; Ὅσοι εἴμαστε σήμερα στοὺς Ἱεροὺς Ναούς μας, ἔχουμε ἆρα γε συναίσθηση τῆς ἱερότητος τοῦ προσώπου τῆς Θεοτόκου τὸ ὁποῖο τιμᾶμε; Ἔχουμε ἐμβαθύνει στὴν ἀξία τῆς προσφορᾶς της, στὴν σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος;

Διερωτῶμαι, ἐπιδιώκοντας νὰ εἶναι ἡ συμμετοχή μας στὸν ἑορτασμὸ τοῦ Δεκαπενταυγούστου, οὐσιαστικὴ καὶ μυσταγωγική.Προσεύχομαι νὰ μᾶς ἀξιώσει ὁ Χριστὸς νὰ κατανοήσουμε τὸ μυστήριο τῆς Θεοτόκου, ὅσο μποροῦμε μὲ τὸ μυαλό μας καὶ τὸ περισσότερο μὲ τὴν καρδιά μας.

Φοβᾶμαι καὶ ἀνησυχῶ, ὅταν πολλὲς φορὲς ἀκούω κάποιους νὰ ἀμφισβητοῦν τὴν παρθενία τῆς Μαρίας, νὰ ἀστειεύονται μὲ τὸν συμβολισμὸ τοῦ κρίνου, καὶ νὰ ἀμφιβάλλουν γιὰ τὴν μετάστασή της.

Τί γιορτάζουμε, τότε, ἄν δὲν ἀποδεχόμαστε τὸ οὐσιαστικὸ τῆς προσφορᾶς της; Τί ἀξία ἔχει ἡ Παναγία, ἄν δὲν εἶναι Θεοτόκος; Πῶς συντελεῖται ἡ σωτηρία μας ἄν δὲν συνέλαβε ἀσπόρως; Πῶς μαρτυρεῖται ἡ ἀνάστασή μας κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία,  ἄν δὲν πιστέψουμε στὴ μετάστασή της;Μά, κι ἄν ἡ πίστη μας στὴ συμβολή της εἶναι δυνατὴ καὶ ἀταλάντευτη, χρειάζεται πνευματικὴ συστολὴ γιὰ νὰ πλησιάσουμε τὴ Χάρη της.

Εἴμαστε πλέον ἕνας ἀ-πάρθενος κόσμος, μιὰ ὑλιστικὴ ἐποχή, ἕνας ἐγωϊστικὸς λαός. Κι αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά μας εἶναι τελείως ἀνοίκεια μὲ τὸ σεμνὸ καὶ σιωπηλὸ ὕφος τῆς Παρθένου. Εἴμαστε τελείως ξένοι μὲ τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν εὐλάβειά της στὸ Θεό.

 Γι’ αὐτό, τὸ μόνο ποὺ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ στεκόμαστε μπροστά της σήμερα, εἶναι ἡ μετάνοιά μας. Μέσα ἀπὸ τὴν κόλαση τῶν ἁμαρτιῶν μας, σταυρώνοντας καθημερινὰ τὸν Υἱό της, πίσω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς ἀπιστίας μας, ἄς γυρίσουμε νὰ τὴν κοιτάξουμε.

Δὲν χρειάζεται νὰ τῆς μιλήσουμε μὲ λόγια.Ἐκείνη, διαβάζει τὴν ψυχή μας. Δὲν μποροῦμε νὰ τῆς κρυφτοῦμε.

Καὶ τότε, θὰ δοῦμε: ἐκεῖ ποὺ κρατάει τὸ παιδί της σφιχτὰ στὴν ἀγκαλιά της, τὰ χέρια της ἀνοίγουν, ὑψώνονται, μᾶς ἀγγίζουν, μᾶς χαϊδεύουν, μᾶς σώζουν.

Ἐκείνη, δέεται, παρακαλεῖ, ἱκετεύει τὸν Θεάνθρωπο Υἱό της καὶ Κύριό της, ἐνόσω ἐμεῖς ἀνεβαίνουμε τὰ σκαλοπάτια στοὺς Ναούς της καὶ γυρεύουμε νὰ μποῦμε στὸν οὐρανό.

Νέοι καὶ γέροι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἁμαρτωλοὶ καὶ ἅγιοι μὲ ματωμένα γόνατα καὶ πιασμένη τὴν ἀνάσα. Ἄς τῆς χαριστοῦμε. Γιὰ χάρη της ἄς γίνουν οἱ καρδιές μας λιβανιστήρια.

Σὲ λίγο, καθὼς θὰ κοινωνοῦμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ χαμογελαστὴ μορφή της θὰ περάσει ἐπάνω ἀπὸ τὸ κεφάλια μας. Οἱ Ἱερεῖς θὰ τὴν ἀποκαλοῦν ζῶσα ἐλπίδα τοῦ κόσμου.

Οἱ Διάκονοι θὰ θυμιάζουν τὴ χαρὰ τῶν Ἀγγέλων. Οἱ Μοναχὲς καὶ οἱ Μοναχοὶ θὰ ἀντιγράφουν μὲ τὴ ζωή τους τὴν ἀειπάρθενο Κόρη. Ὁ λαὸς θὰ δέχεται τὴν Μάννα του καὶ τὴν παρηγοριά του.

 Καὶ τότε, ἑνωμένοι χοροὶ ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων θὰ τῆς ψάλλουμε: «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοὶ Παρθένε Ἄχραντε. Παρθενεύει γὰρ τόκος, καὶ ζωὴ προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετὰ τόκον Παρθένος καὶ μετὰ θάνατον ζῶσα, σώζοις ἀεί, Θεοτόκε τὴν κληρονομίαν σου».

 Ἀγαπητοί μου, Αὐτὴ ἡ Παναγία Μητέρα μας εὔχομαι νὰ μᾶς σκεπάζει ὅλους καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν λύτρωση καὶ στὴ σωτηρία. Ἡ Χάρη της ἄς σκεπάζει τὸν τόπο μας καὶ ἄς εὐλογεῖ τὸ μέλλον του.

Ἄς μᾶς ἐμπνέει πίστη καὶ μετάνοια. Ἄς μᾶς χαρίζει συναίσθηση τῶν λαθῶν μας καὶ θεῖο φωτισμό. 

Εὐχέτης Ὁ Μητροπολίτης σας

✥Ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος

Πηγή:.imalex.gr/227F1E91.el.aspx