kantonopou’s blog

Δεν είναι δύσκολο τώρα να δείξουμε με λίγες σκέψεις ότι όπως ο Χριστιανισμός διέσωσε το ελληνικό πνεύμα και την Ευρώπη από την βαρβαρότητα, το ίδιο έκανε και το ελληνικό Βυζάντιο, η Ορθόδοξη Εκκλησία^· έσωσε τον γνήσιο Χριστιανισμό και το γνήσιο ελληνικό πνεύμα από την νόθευση και παλιμβαρβάρωση που συνέβη στη Δύση, μετά την επικράτηση εκεί των Φράγκων του Μ. Καρόλου, την υποδούλωση της Εκκλησίας της Ρώμης, την επικράτηση της Σχολαστικής Θεολογίας, το σχίσμα των εκκλησιών, το πρωτείο του πάπα, τις σταυροφορίες, την Ουνία, την προτεσταντική Μεταρρύθμιση, την Ιερά Εξέταση, την φεουδαρχία, που οδήγησαν αναπότρεπτα στον άθεο Διαφωτισμό και στον υλισμό των δύο τελευταίων αιώνων, στην θεοποίηση της υλικής ευημερίας, της κατανάλωσης, της τεχνολογίας, στον απανθρωπισμό του ανθρώπου.

Όπως ελέχθη προσφυώς, ο Νίτσε και η Δύση που τον εβλάστησε προσπάθησαν να δημιουργήσουν τον υπεράνθρωπο και έφτιαξαν τον φτηνάνθρωπο. Ή όπως λέγει ο μεγάλος σέρβος θεολόγος του αιώνος μας, όσιος Γέροντας Ιουστίνος Πόποβιτς, στένεψαν τον Θεάνθρωπο και τον σμίκρυναν στον αλάθητο άνθρωπο της Ρώμης, τον πάπα, και στον αλάθητο άνθρωπο του Βερολίνου, τον Χίτλερ¹.

Στην εξέλιξη αυτή και αλλοίωση του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού στη Δύση η Ορθόδοξη Ανατολή έμεινε αμέτοχη κατά θεία ρύθμιση μέσα στις δύσκολες ιστορικές συγκυρίες των τελευταίων αιώνων του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας.

Ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός της Δύσεως προς τον οποίο μας στρέφουν από τη μία πλευρά οι διαφωτιστές της πολιτικής και της διανόησης και από την άλλη πλευρά οι οικουμενιστές θεολόγοι και κληρικοί δεν είναι ο υγιής ελληνοχριστιανικός πολιτισμός της αδιαίρετης εκκλησίας που τον συνέχισε η Ορθόδοξη Ανατολή στα πρόσωπα των Αγίων Πατέρων, του Μεγάλου Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, του Αγίου Μάρκου Ευγενικού, του Αγίου Νι­κοδήμου Αγιορείτου, του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του Ντοστογιέφσκι και του Παπαδιαμάντη.

Είναι ο αρρωστημένος και παλιμβαρβαρωμένος πολιτισμός, του πάπα, του Βολταίρου, του Νίτσε.Η μεγάλη προσφορά του Βυζαντίου προς την Ευρώπη και τον πολιτισμό γενικώτερα είναι ότι διέσωσε με πιστότητα και γνησιότητα τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό της αδιαίρετης Εκκλησίας της πρώτης χιλιετίας, χωρίς να τον νοθεύσει και να τον αλλοιώσει, συγχρόνως δε προφύλαξε επί αιώνες την Ευρώπη από τις επιθέσεις λαών της Ανατολής, Περσών, Αράβων, Τούρκων και επλήρωσε αυτό, βαρύ το τίμημα της φυλάξεως των ανατολικών συνόρων, προδομένο και εγκαταλελειμμένο από τους δυτικούς.

Δεν θα επικαλεσθούμε εδώ όσα λέγει ο αείμνηστος μεγάλος ιστορικός του Βυζαντίου Στήβεν Ranciman και άλλοι γνωστοί Βυζαντινολόγοι, περί του ότι το Βυζάντιο για ένδεκα αιώνες ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός και ότι έβγαλε ολόκληρους λαούς από τη βαρβαρότητα. Θα παραθέσουμε τη γνώμη ενός νεώτερου Άγγλου ιστορικού, του John Nor­wich, ο οποίος στο προσφάτως μεταφρασθέν και στα ελληνικά έργο του «Σύντομη ιστορία του Βυζαντίου» γράφει τα εξής. «Ο πολιτισμός μας δεν αναγνώρισε ποτέ επαρκώς, το χρέος του προς την Ανατολική Αυτοκρατορία. Αν δεν υπήρχε αυτό το μεγάλο ανατολικό οχυρό της Χριστιανοσύνης, ποια τύχη θα είχε η Ευρώπη ενάντια στις στρατιές του βασιλιά της Περσίας τον 7ο αιώνα ή ενάντια σε αυτές του χαλίφη της Βαγδάτης τον 8ο αιώνα; Ποια γλώσσα θα μιλούσαμε σήμερα και ποιο θεό θα λατρεύαμε;»².

Η Βυζαντινολογική επιστήμη των καιρών μας στο σύνολό της, με διεθνή συνέδρια και πλήθος μελετών, έχει αποκαταστήσει το παρεξηγημένο και συκοφαντημένο Βυζάντιο και έχει στοιχειοθετήσει την πολύτιμη προσφορά του στον πολιτισμό της ανθρωπότητος. Η παρεξήγηση και η κατασυκοφάντηση, όπως οι ίδιοι οι δυτικοί ομολογούν, οφείλεται στις ομολογιακές προκαταλήψεις των χρονογράφων και ιστορικών του Μεσαίωνος και κατόπιν στις αθεϊστικές τάσεις του Διαφωτισμού, ο οποίος μαζί με τον δυτικό μεσαίωνα απέρριψε και το Βυζάντιο³.

Είναι γι’ αυτό να λυπάται και να στεναχωριέται κανείς, όταν ακούει ή διαβάζει και στις ημέρες μας μεγαλόσχημους καθηγητές και δημοσιογράφους να υιοθετούν τον ξεπερασμένο πλέον στην έρευνα αντιβυζαντινισμό. Και το μόνο που θα είχε να τους συστήσει είναι να εκσυγχρο­νισθούν και να παρακολουθήσουν την σύγχρονη έρευνα, να παύσουν να διαβάζουν την ιστορία με τα γιαλιά της ξεπερασμένης μαρξιστικής ανάλυσης, να μην αναμασούν όσα έγραψαν ο Γ. Κορδάτος και ο Γιάννης Σκαρίμπας. 
(Αποσπασμα)  

1. Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος. Μελετήματα ορθοδόξου Θεολογίας, έκδ. Αστήρ. Αθήναι 1993, σελ. 126.

2. Βλ. βιβλιοπαρουσίαση στην εφημ. «Το Βήμα», 10 Μαρτίου 2000, σελ. 19, ένθετο «Βιβλιοθήκη».

3. Σχετικώς βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, Επόμενοι τοις θείοις πατράσι, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 98 ε.

   ΠΗΓΗ:   ”Από τη Νίκαια της Βιθυνίας στη Νίκαια της Γαλλίας”Σειρά “Καιρός”Θέματα Εκκλ. Επικαιρότητος Εκδόσεις “Βρυέννιος”Πηγή:http://egolpio.wordpress.com/2009/07/07/byzantio_eyroph/#more-2510