kantonopou’s blog

ΕΡΩΤΗΣΗ: «Εκείνο που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι οι ρωμαίοι δήμιοι δεν τσάκισαν τα σκέλη του Ιησού ? δεν του έδωσαν τη χαριστική βολή, όπως θα λέγαμε ? σήμερα ? αλλά τον άφησαν έτσι. Αφού δεν έγινε αυτό, τίποτα δε μας δυσκολεύει να υποθέσουμε πως δεν είχε πεθάνει ο Ιησούς πάνω στο σταυρό. Αν έγειρε το κεφάλι του και φαίνονταν αναίσθητος δεν αποκλείεται να βρίσκονταν σε λήθαργο. (…) Και μια που δεν του τσάκισαν τα σκέλη, όταν τον ξεκρέμασαν ήταν λιποθυμισμένος» (Γ. Κορδάτου, Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, εκδ. Μπουκουμάνης, τ. α?, σ. 364-5).

  ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εννοείται πως ο Κορδάτος και αυτοί τους οποίους αντιγράφει διενεργούν τέτοια στρέβλωση της ιστορίας και αγνοούν τόσο πολύ τα ιστορικά δεδομένα, όπως π.χ. την νύξη της πλευράς του εσταυρωμένου με λόγχη, από την οποία έρευσε νερό, ή το ότι είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο κι αποδεκτό πως ευκολώτερα αποσπώνται οι σάρκες του νεκρού από τα οστά του παρά τα σπάργανα με την κολλώδη ουσία από το σώμα ενός σαβανωμένου ή ότι εντός ενός του τάφου γεμάτου με μυρωδικά και βαριά αρώματα οποιοσδήποτε θα πέθαινε ? σε δύο μέρες, δίχως φαΐ ? από ασφυξία, όχι μόνο ένας «απλώς» ημιθανής, πόσω μάλλον ένας ημιθανής λογχισμένος στα πλευρά. Το τελευταίο γεγονός το προσπερνά τόσο αφελώς και ελαφρά τη καρδία ο Κορδάτος, που είναι ανάξια η αντίρρηση στους ισχυρισμούς του. Είναι σα να μάς λέει ο Κορδάτος ότι ο Ιησούς, αν και λογχίστηκε, δεν πέθανε (!). Ότι τον τσίμπησε απλώς (!) στα πλευρά η λόγχη κι έτσι δεν κατέστρεψε τους πνεύμονες. Είναι ιατρικώς γνωστό ότι άτομο με ανοικτό το θώρακα δεν μπορεί να επιζήσει, πόσω μάλλον κάποιος μαστιγωμένος και σταυρωμένος.         Εν πάσει περιπτώσει, οι ρωμαίοι δήμιοι δεν θα άφηναν κανέναν να ξεφύγει ζωντανός από τον σταυρό. Τους δύο ληστές τους θανάτωσαν σπάζοντας τα οστά τους. Τον Ιησού τον θανάτωσαν λογχίζοντάς τον. Βλέπουμε, ότι αν και είχαν δει ότι πέθανε, δεν αρκέστηκαν σε αυτό, αλλά, για να είναι 100% σίγουροι, λόγχισαν τα πλευρά του (όπως έσπασαν τα οστά των άλλων δύο), για παν ενδεχόμενο.         Βρίσκουμε στο Ταλμουδ τον τρόπο ταφής των νεκρών. Για να αποτραπεί η ταφή ζωντανού, έβαζαν επί 15 λεπτά ένα φτερό μπροστά στα ρουθούνια του νεκρού, για να βεβαιωθούν ότι αυτό δεν κινείται απ? την αναπνοή του. Ύστερα τον κάλυπταν με τα σεντόνια και από πάνω από αυτά έρριχναν 100 λίτρες (32 κιλά) από μίγμα αλόης και σμύρνας, δυο αρωματικών ουσιών, που καθώς ανακατεύνται γίνονται ένα παχύρευστο κολλώδες μείγμα, από όλες τις πλευρές του νεκρού. Ώστε αν υποτεθεί ότι ένα υγιέστατο άτομο είχε περιτυλιχθεί με το σεντόνι από παντού και είχε ριχτεί στο σεντόνι το μείγμα αυτό, το άτομο θα πέθαινε από ασφυξία.

        Αυτά τα λέμε γιατί ορισμένοι είχαν ισχυριστεί ότι χάρη στο άρωμα σμύρνας και αλόης ο Ιησούς αναζωογονοποιήθηκε στον τάφο. Φυσικά αυτά είναι παραμύθια. Αυτές οι δύο ουσίες και το μείγμα τους ήταν ακόμη μια αιτία θανάτου? όχι μια αιτία για επαναφορά στη ζωή.

 Πηγή http://www.ierosolymitissa.org/arxaiopliksia.htm