«Το παιχνίδι στο πέρασμα του χρόνου»
Το παιχνίδι, ήδη, από την αρχαιότητα έως σήμερα αποτελεί ένας από
τους σημαντικότερους παράγοντες για την ηθική, πνευματική, αλά και την
ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού. Στο πέρασμα των αιώνων, το παιχνίδι
εξελίχθηκε με δραματικούς ρυθμούς. Παρόλο που για να πραγματοποιηθεί
το παιχνίδι είναι αναγκαίες οι κατάλληλες συνθήκες, ακόμα και σε δύσκολες
συνθήκες της ελληνικής ιστορίας, όπως η Τουρκοκρατία και σε δύσκολες
περιόδους της νεότερης Ελλάδας, τα παιδιά συνέχιζαν να παίζουν.
Το παιχνίδι επιπλέον συμβάλει και στον πνευματικό τομέα, καθώς
υποβάλει το παιδί στην αναζήτηση και το οδηγεί στη λύση. Επιπρόσθετα,
ακόμα και οι σύγχρονοι φιλόσοφοι δε δίστασαν να εκφράσουν την γνώμη
τους γι’ αυτό. Τέλος, αρκετές φορές το παιχνίδι θεωρείται εσφαλμένα ως
χάσιμο χρόνου. Αντιθέτως, σύμφωνα με έρευνες ψυχολόγων, όπως
χρειάζεται να τρεφόμαστε και να κοιμόμαστε ώστε να αντλήσουμε ενέργεια,
έτσι, και το παιχνίδι βοηθά αποτελεσματικά στην εκπλήρωση αυτού του
σκοπού.
Το παιχνίδι στην αρχαία Ελλάδα:
Η σταδιοδρομία του παιχνιδιού είχε ξεκινήσει ήδη από πολύ παλαιές
εποχές. Στον ελληνικό χώρο, όπως εξάλλου και σε όλο τον κόσμο, όπου
υπάρχουν παιδιά υπάρχει και η ανάγκη διασκέδασης.
Τα μικρά αγόρια και κορίτσια, μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον που
απαιτούσε την πρόωρη ανάπτυξή τους, ένα περιβάλλον σκληρό που, άρα,
δεν ευνοούσε την μεγάλη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, ήταν εγκλωβισμένα
σε έναν κύκλο ζωής διαφορετικό από τον σημερινό και τον προκαθορισμένο.
Αυτά τα παιδιά ήταν δυνατό να απολαμβάνουν το λίγο καιρό αγνότητας και
ξεγνοιασιάς μέσα από το παιχνίδι, το οποίο τους ήταν απαραίτητο και
εύκολα θα μπορούσε κανείς να διακρίνει τη μεγάλη ποικιλία των παιχνιδιών.
Υπήρχε χωρισμός σε παιχνίδια αγοριών και κοριτσιών και ένας μεγάλος
αριθμός παιχνιδιών αντιστοιχούσε στα ομαδικά παιχνίδια.
Παιχνίδι, παιγνίδιο ή παίγνιο είναι μια δομημένη δραστηριότητα που
έχει ως σκοπό την ψυχαγωγία ή ασκείται σαν εκπαιδευτικό εργαλείο.
Οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν μεγάλη σημασία στο ρόλο του παιχνιδιού.
Το είχαν σαν μέσο αυτοαγωγής. Πολλά παιδικά παιχνίδια είχαν αγωνιστικό
χαρακτήρα και άλλα ήταν ατομικά ή ομαδικά.
Οι αρχαίοι Έλληνες, ακόμα, κατάλαβαν πρώτοι την αξία των
ομαδικών παιχνιδιών ως μέσο ψυχαγωγίας και ξεκούρασης και πίστευαν ότι
με αυτά πραγματοποιείται η τελειοποίηση του ανθρώπου. Γι’ αυτό και
εντάξανε τα παιχνίδια στο πρόγραμμα αγωγής των παιδιών. Θεωρούσαν
,όμως, ότι ήταν σημαντικά και για τους μεγάλους. Έτσι και οι μεγάλοι
αφιέρωναν μεγάλο μέρος από τον ελεύθερο χρόνο τους σε ομαδικά παιχνίδια
και σε αγώνες. Στην αρχαία Ελλάδα έπαιζαν πολλά ομαδικά παιχνίδια .
Παίζονταν στο δρόμο και στις αυλές, και πάντα υπήρχαν κανόνες ,που όλοι
έπρεπε να τηρούν πιστά. Γι’ αυτό, επίσης, έλεγαν πως το παιχνίδι είναι ένα
μεγάλο αγαθό, το οποίο βοηθάει στην ανάπτυξη της συντροφικότητας, στην
άσκηση του σώματος και στην καλλιέργεια του πνεύματος, μαθαίνοντας στα
παιδιά να σέβονται τους κανόνες-νόμους του παιχνιδιού και έτσι,
μεγαλώνοντας, να σέβονται και να τηρούν πιστά τους νόμους που τους θέτει
η πατρίδα τους. Πιο συγκεκριμένα, μέχρι τα επτά του χρόνια το παιδί έμενε στο σπίτι
όπου έπαιζε διάφορα παιχνίδια. Οι αρχαίοι Έλληνες «σοφοί» όπως ο Πλάτων
και ο Αριστοτέλης συμβούλευαν τους γονείς να αφήνουν τα παιδιά τους να
διασκεδάζουν ελεύθερα με τα παιχνίδια.
Για παράδειγμα, η επιθυμία των μικρών αγοριών να δείξουν πως έχουν
μεγαλώσει ικανοποιούταν με ένα μικρό αμαξάκι με ρόδες, το οποίο ήταν ένα
πιστό αντίγραφο εκείνων που χρησιμοποιούσαν οι νέοι στους αγώνες. Έτσι,
τους δινόταν η ευκαιρία να μιμηθούν τους μεγαλύτερους και να δείξουν,
κατά κάποιον τρόπο πως έχουν ωριμάσει πια και χρήζουν ισάξιας
αντιμετώπισης από όλους.
Αντίστοιχα, τα κορίτσια έπρεπε να εκπαιδευτούν στο ρόλο της
μητέρας από μικρή ηλικία και γι’ αυτόν τον λόγο δεν αποχωρίζονταν τις
κούκλες τους, λεγόμενες και ως πλαγόνες. Όπως και τα αγόρια, έτσι και τα
μικρά κορίτσια με αυτόν τον τρόπο έδειχναν πως είχαν μεγαλώσει και
μπορούσαν να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούσαν πια.