ΞΕΝΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

Αγαπητοί γονείς,
Ξεκινάμε τη χρονιά με αυξημένα μέτρα προστασίας.Όταν λέμε αυξημένα μέτρα προστασίας εννοούμε τη χρήση μάσκας, το συχνό πλύσιμο με νερό και σαπούνι, τους καλά αεριζόμενους χώρους, τη χρήση αντισηπτικού και τη τήρηση των αποστάσεων.

Στο νηπιαγωγείο θα κάνουμε αυτό που χρειάζεται, ώστε να λειτουργήσουμε συνεχώς και απρόσκοπτα. Με τη δική σας συνεργασία θα προσπαθήσουμε να ελαχιστοποιήσουμε τους κινδύνους και τις πιθανότητες για μολύνσεις από τον covid-19.

Όλο αυτό το διάστημα με την παρουσία των παιδιών, θα επιδιώξουμε την όσο το δυνατόν καλύτερύτερη πιο ομαλή προσαρμογή των παιδιών στους όρους που υπαγορεύει το υγειονομικό πρωτόκολλο, αλλά και απαιτεί η εκπαιδευτική διαδικασία.

Μέσα από το ιστολόγιό μου στο πανελλήνιο σχολικό δίκτυο θα σας κρατώ ενήμερους για ζητήματα που αφορούν τη λειτουργία και τη διδακτική πραγματικότητα μέσα στην τάξη του νηπιαγωγείου.

Σας εύχομαι καλή σχολική χρονιά και με υγεία για όλους.

Στους γονείς και τα παιδιά που επισκέπτονται τη σελίδα μου, θα ήθελα να προτείνω τα εξής: Όσα παιδιά έχουν δει τις αναρτημένες φωτογραφίες και έχουν αρχίσει να θυμούνται ξανά, θα ήταν καλό να αποτυπώσουν στο χαρτί μια ζωγραφιά που σχετίζεται με μια ανάμνησή τους από τη σχολική ζωή! Θα χαρώ να ανεβάσω τις ζωγραφιές των παιδιών, χωρίς να αναγράφεται το όνομα του παιδιού. 

Αγαπητά μας παιδιά! Σίγουρα ξέρετε  αυτούς τους χώρους που περνούσατε αρκετές ώρες της ημέρας. Δείτε καλά τις εικόνες και πείτε στους γονείς σας τι βλέπετε και τι θυμόσαστε! Είμαι απολύτως σίγουρος ότι θα έχετε πολλά να πείτε. Σας αφήνω τώρα και σας χαιρετώ! Ελπίζω να είστε όλοι καλά στην υγεία σας!

Παρατηρώ τις αντιδράσεις ενός παιδιού που θυμώνει σε μια παρέα παιδιών με διαφορετικές ηλικίες. Το κορίτσι είναι το μικρότερο σε ηλικία και φαίνεται να μην έχει ικανοποιηθεί μια επιθυμία του. Αποχωρεί από την παρέα ή, καλύτερα, αποσύρεται. Από κάτω παίρνει μια μικρή πέτρα και την πετάει χωρίς να στοχεύει σε κάποιον συγκεκριμένα. Είναι συνοφρυωμένη και φωνάζει δυνατά (η μητέρα της πίνει καφέ παραδίπλα με μια φίλη της και είναι απίθανο να μην κατάλαβε την ενέργεια της κόρης της να πετάξει την πέτρα). Ζητάει να αποσπάσει την καλύτερή της φίλη από την υπόλοιπη ομάδα και να απομονωθούν. Το καταφέρνει στιγμιαία. Η φίλη της επιστρέφει στην ομάδα που παίζει «ένα, δυο, τρία κόκκινο φως». Το μικρό κορίτσι δεν συμμετέχει, αλλά παρακολουθεί από μακριά. Η ομάδα σταματά και μετακινείται σε άλλο σημείο του χώρου. Το κορίτσι ενσωματώνεται αυτοβούλως στην ομάδα. Σε λίγη ώρα, διαπληκτίζεται με ένα άλλο κορίτσι. Σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος και τηρεί μιαν απόσταση ασφαλείας από το παιδί με το οποίο λογομαχεί. Εκείνη την ώρα αναγκάζεται να παρέμβει η μητέρα του. Την παίρνει από το χέρι και της δίνει ένα κομμάτι ψωμί. Το παιδί επιστρέφει στην ομάδα και αποσύρεται κάπου μοναχικά για να φάει το ψωμί. Η υπόλοιπη ομάδα παίζει κυνηγητό. Αφού το κορίτσι έχει τελειώσει το ψωμί του, επιθυμεί να συμμετάσχει στο παιχνίδι. Δείχνει δυσκολία να κατανοήσει και να εφαρμόσει τους κανόνες του παιχνιδιού. Ζητάει από την καλή της φίλη που έχει αναλάβει τον ρόλο του κυνηγού να εγκαταλείψει τους άλλους και να κυνηγήσει αυτήν. Το ζητάει επιτακτικά και γκρινιάζει. Αποτυγχάνοντας να στρέψει το αποκλειστικό ενδιαφέρον της φίλης της σε αυτήν, προτιμάει να αναλάβει χρέη βοηθού. Αρχίζει να κυνηγάει και να πιάνει τα άλλα παιδιά προς μεγάλη έκπληξη της φίλης της. Το κορίτσι νιώθει ικανοποίηση και μιμείται τις φωνές των μεγαλύτερων παιδιών (για την ακρίβεια τις στριγκλιές τους). Επιστρέφει κουρασμένο στη μητέρα του.

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο σε μερικές αποχαιρετιστήριες ομιλίες συναδέλφων νηπιαγωγών η συγκίνηση να είναι μεγάλη και οι τρεμάμενες φωνές να σηματοδοτούν το οριστικό κλείσιμο ενός κύκλου για τη ζωή των νηπιαγωγών και των γονιών! Οι ομιλίες καταλήγουν σε κάτι σαν αυτοσχέδια τελετουργικά αποχωρισμού που δεν μένουν στη συγκίνηση αλλά εκπίπτουν στο κλάμα εκατέρωθεν. Φιλιά, δάκρυα, ρούφηγμα της μύτης, αγκαλιές, τα παιδιά μεγαλώνουν μεγαλώνουμε κι εμείς, αχ δεν θα βρεθούμε ξανά και το μοιρολόι ξετυλίγεται στην πιο κακόγουστη εκδοχή του! Συνάδελφοι, όχι πια άλλα δάκρυα! Είναι ζήτημα αισθητικής!

Κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης θα έπρεπε να την βλέπουμε ως βαθμίδα ανεξαρτησίας και βαθμιαίας αποδέσμευσης από το οικογενειακό περιβάλλον. Με βάση τις νοητικές ικανότητες και το επίπεδο της ψυχικής ωρίμανσης, οι μαθητές και οι μαθήτριες θα έπρεπε να αποκτούν σταδιακά ένα μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας! Δυστυχώς, ένα κομμάτι των εκπαιδευτικών και των γονέων δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι τα παιδιά προσέρχονται στα σχολεία για να » ξεχάσουν» για λίγο τους γονείς τους και να θυμηθούν περισσότερο τον εαυτό τους! Όλα αυτά τα σόου και η θεαματικοποίηση της εκπαιδευτικής πράξης  μπροστά στα μάτια των γονέων που προσκαλούνται με κάθε ευκαιρία, είναι μια κακώς εννοούμενη ερμηνεία του ανοίγματος του σχολείου προς την κοινωνία!

Βλέπω τον «Μικρό Νικόλα». Το προλαβαίνω προς το τέλος! Ένας Άγιος Βασίλης βρίσκεται φυλακισμένος! Δεν γνωρίζω τι έχει προηγηθεί! Βλέπω αυτό που απομένει μέχρι το τέλος και βάζω τη φαντασία μου να δουλέψει! Ο Άγιος μπορεί να φυλακιστεί γιατί αντιμιλάει σε ένα παιδί, γιατί το κοροϊδεύει και του παραδίδει ένα παιχνίδι που δεν επιθυμεί ή επειδή δεν φτάνει εγκαίρως για να χαρίσει τα δώρα! Αμέσως, η εξέλιξη και η πλοκή στήνονται! Δεν είναι απαραίτητο να συμβαδίζουν με την πραγματική ιστορία! Εκεί, ο Άγιος -αυτό είναι πραγματικό στοιχείο της ιστορίας- αναγνωρίζει στον αστυνομικό ένα παιδί στο οποίο είχε δωρίσει παλιότερα χειροπέδες. Άρα, το παιδί μεταμορφώνεται μέσα από το παιχνίδι με τις χειροπέδες σε έναν ενήλικο αστυνομικό που εφαρμόζει πιστά το γράμμα του νόμου και μπορεί να περάσει αληθινές χειροπέδες σ’ έναν Άγιο Βασίλη! Νομίζω ότι στην εξέλιξη της ιστορίας γίνεται μια αναδρομή στο παρελθόν! Ο άγιος Βασίλης επιστρέφει στη στιγμή που συναντάει το παιδί και μελλοντικό αστυνομικό! Το παιδί ζει σε μια προβληματική οικογενειακή κατάσταση!! Είναι συναισθηματικά παραμελημένο από τους γονείς του, βίαιο και με πολλές εκρήξεις θυμού! Σε μια από αυτές τις στιγμές βίας παλεύει με τον Μικρό Νικόλα που κρατάει μια μαγική μπάλα που έχει χάσει ο Άγιος Βασίλης. Ο κάτοχος μιας τέτοιας μπάλας γίνεται, αυτομάτως, Άγιος Βασίλης! Το βίαιο παιδί θέλει να αρπάξει αυτήν την μπάλα από τα χέρια του Νικόλα! Δεν τα καταφέρνει! Ο Άγιος Βασίλης που βλέπει τον αγώνα του Νικόλα για να διατηρήσει τη μαγική μπάλα, του τη χαρίζει! Το έργο τελειώνει με το έλκηθρο να απομακρύνεται λουσμένο στο φεγγαρόφωτο!

Κάποτε στον οδοντογιατρό, ένα παιδάκι ούρλιαζε και παρουσίαζε μια σθεναρή αντίσταση στην προσπάθεια του οδοντογιατρού για να ελέγξει την οδοντοστοιχία του! Μια συνηθισμένη τεχνική για να καμφθούν οι αντιστάσεις του παιδιού, ήταν η υπόσχεση ότι θα παραλάβει στο τέλος της επίσκεψης ένα ζαχαρωτό ή αυτοκόλλητο! Τα πράγματα,, βέβαια, εξελίχτηκαν και οι τεχνικές προόδευσαν! Τώρα, οι οδοντογιατροί και άλλες ειδικότητες επαγγελματιών που ασχολούνται με τα παιδιά, μεταμορφώνονται σε μάγους, ζογκλέρ, κλόουν και λοιπές κατηγορίες εμψυχωτών που προσπαθούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να προσελκύσουν την προσοχή των παιδιών! Προς τις αγαπητές/ αγαπητούς νηπιαγωγούς: τον Σεπτέμβριο με ξυλοπόδαρα μήπως και κεντρίσουμε το ενδιαφέρον των νηπίων και πετύχουμε τα καλύτερα παιδαγωγικά αποτελέσματα!!

Στο ελικόπτερο, το παιδάκι πετάει. Έχει τα χρώματα παραλλαγής στο στρατό! Είναι ένα ελικόπτερο για πολεμικές επιχειρήσεις και όχι για τη διάσωση, ας πούμε, ναυαγών! Παραδίπλα, η μηχανή και η οδήγηση στις δυο ρόδες! Το παιδί ταξιδεύει σαν τους » ξέγνοιαστους καβαλάρηδες» ! Ευτυχώς, δεν θα μπερδέψει τα περήφανα άλογα με τις δίκυκλες μηχανές! Να και η κοτούλα που έχασε τα χρυσά αυγά ! Κουνήσου και σκάλιζε παιδί! Όλο και κάτι θα βρεις στο έδαφος κάτω από το έδαφος! Η ζωή είναι στρώσεις που επικαλύπτονται και ποιός ξέρει τι ανακάλυψες τώρα; Μπες στο αυτοκίνητο για ασφάλεια! Με τις μηχανές δεν σε προσέχουν πολύ! Δεν σε υπολογίζουν, καθώς λένε! Μπες στο αυτοκίνητο με τις τέσσερις ρόδες! Δεν θα κινδυνεύσεις να γλιστρήσεις! Πόσα ζει ένα παιδί στον κόσμο των ομοιωμάτων…

Όσο πιο απρόσωπες γίνονται οι σχέσεις, τόσο οι γονείς θέλουν μια πιο προσωπική σχέση του παιδιού τους με τον/ την νηπιαγωγό, που υπερβαίνει την προβλεπόμενη σχέση που αναπτύσσεται έτσι κι αλλιώς! Η απεύθυνση και η φροντίδα προς το παιδί πρέπει να είναι αδιάκοπη! Κάτι σαν ένα ατομικό φροντιστήριο όπου δεν θα παραλείπεται ο συνεχής εκθειασμός για την αλματώδη πρόοδο του παιδιού.