Η εμπειρία από την εφαρμογή των ερευνητικών εργασιών στο πρώτο τετράμηνο του σχ. έτους 2011-2012 κρίνεται θετική. Όσον αφορά καταρχάς εμάς τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς ,παρά το φόρτο εργασίας που προκύπτει κυρίως από την οργάνωση της πορείας της εργασίας,θεωρούμε ότι ανανεωνόμαστε πνευματικά καθώς ασχολούμαστε με θέματα που μας ενδιαφέρουν, που αλλάζει ο ρόλος μας από τον  πληκτικό πομπό γνώσης σε διαμεσολαβητή και,  με λίγη έμπνευση , σε εμψυχωτή της ομάδας των μαθητών μας,που ερευνούμε και  εμείς αφήνοντας το ίδιο το θέμα,που κάτι ξέραμε γι αυτό, να μας οδηγήσει…

Και για τους μαθητές μας ανιχνεύσαμε τα ανάλογα: παιδιά με ιδέες , με φιλοτιμία, με δεξιότητες, που αφήνονταν να γοητευτούν από τα καινούρια που συναντούσαν.  Και για το σχολείο: όμορφο το άνοιγμα στην κοινωνία! Συναντήσεις  των ομάδων μας με επαγγελματίες, δημόσιους λειτουργούς, φορείς ,επισκέψεις σε μουσεία, πινακοθήκες ,ιδρύματα,εργασιακούς χώρους κ. ά. έδωσαν -εφόσον είχαν προετοιμαστεί στην τάξη και συνδεθεί επαρκώς με το αντικείμενο της εργασίας-πρωτόγνωρες εμπειρίες στους μαθητές μας . Όταν βλέπαμε στην δημόσια παρουσίαση των εργασιών τι εμπειρίες  είχε η κάθε ομάδα , θέλαμε και μεις να είμαστε εκεί!

Όλα θα ήταν ειδυλλιακά , αν ήταν  μόνο έτσι! Ο αρχικός δικός μας ενθουσιασμός προσέκρουσε πολλές φορές στην έλλειψη υποδομών  καθώς η έρευνα αλλά και η μορφοποίηση και παρουσίαση των τελικών προϊόντων τις απαιτούσε .Τις απαιτούσε  και η οδηγία  να γίνεται η δουλειά  κυρίως στην τάξη. Ακόμη και προβλήματα συνεργασίας και συντονισμού των υπευθύνων της ομάδας – σε ελάχιστες περιπτώσεις- συνέβησαν και βέβαια προκύπτει εύλογα το ερώτημα πώς  μπορούμε να προωθήσουμε την ομαδοσυνεργατική μέθοδο για τους μαθητές μας , όταν οι ίδιοι αδυνατούμε να την εφαρμόσουμε!

Και οι μαθητές δεν ήταν όλοι με το μάτι να λάμπει από το ενδιαφέρον και την προθυμία…Κάποιοι είχαν το άγχος του βαθμού. Κάποιοι απηύδισαν  από το να κουβαλούν και τους “συνεργάτες ” τους. Κάποιοι ποτέ δεν ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν και περίμεναν την …θεία καθοδήγηση.

Αυτά όλα είναι ζητήματα που θα πρέπει να συζητιούνται από την εκπαιδευτική κοινότητα  σε συλλογικό επίπεδο και σε επίπεδο σχολικής μονάδας. Και να  μην επιτρέψουμε , πρώτα στους εαυτούς μας , την τυποποίηση της δουλειάς μας , να μην παρασυρθούμε , από τις δυσκολίες ή και από φιλοδοξίες, και κάνουμε εμείς τελικά την εργασία  που οφείλουν οι μαθητές μας. Όσο για την τελική  δημόσια παρουσίαση  μήπως θα έπρεπε να τους αφήσουμε , αν είναι  οκνηροί και αδιάφοροι, να εκτεθούν οι ίδιοι στην σχολική τους κοινότητα; Μήπως η γνώση και η κοινωνικοποίησή τους μπορεί να εξυπηρετηθεί και από μια τέτοια τακτική;