Με τον όρο σχολικό εκφοβισμό-bullying[1]αναφερόμαστε στην εσκεμμένη χρήση βίας και επιθετικής συμπεριφοράς μεταξύ μαθητών ή συνομηλίκων παιδιών με σκοπό την επιβολή και την πρόκληση πόνου ή αναστάτωσης στο παιδί θύμα. Ο σχολικός εκφοβισμός μελετήθηκε για πρώτη φορά το 1978 στη Νορβηγία, ενώ η εμφάνισή του προσδιορίζεται πολύ νωρίτερα.[2] Άλλωστε η βία, ως συμπεριφορά, υπάρχει από τη γέννηση του ανθρώπου και δεν πρέπει να θεωρείται ένα σύγχρονο φαινόμενο.Κατά τον Olweus σχολική βία παρατηρείται όταν ένα παιδί εκτίθεται, κατ’ επανάληψη και σε διάρκεια χρόνου, σε αρνητικές πράξεις από ένα ή περισσότερα άτομα. Δεν πρέπει να συγχέεται με έναν απλό καβγά μεταξύ δύο παιδιών που διαδραματίζεται στην αυλή του σχολείου, αλλά να εκλαμβάνεται ως μια πράξη που περιλαμβάνει ανισορροπία δύναμης-εξουσίας μεταξύ του παιδιού που εκφοβίζει και του παιδιού που εκφοβίζεται.
Το φαινόμενο bullying, λόγω της φύσης του, είναι πολυδιάστατο και εμπλέκονται σε αυτό τόσο τα παιδιά που δέχονται και ασκούν τη βία, όσο και τα παιδιά θεατές, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς. Η επιθετικότητα, η σωματική και ψυχική δύναμη διαστρεβλώνονται, γίνονται μέσο επιβολής με αποτέλεσμα να προκαλούνται σοβαρές επιπτώσεις τόσο στη σωματική όσο και στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.Είναι τελείως διαφορετικό το πείραγμα που συμβαίνει μεταξύ φίλων και δεν περιλαμβάνει την πρόκληση σωματικού πόνου των άλλων και άλλο ο εκφοβισμός που μπορεί να αισθανθεί το παιδί, όταν οι πράξεις των άλλων δεν διέπονται από αστείο και δεν γίνονται μέσα στα όρια του παιχνιδιού.[3]Τέλος, αξίζει να σημειωθεί, πως η επιθετικότητα μπορεί να έχει θετική χροιά αν μετασχηματιστεί σε μορφές συμπεριφοράς κοινωνικά αποδεκτές, όπως είναι το θάρρος, η διεκδικητικότητα, η πρωτοβουλία κλπ.