Η αρχή της ελληνικής μουσικής χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ο απόηχος εκείνης της πραγματικότητας κρύβεται σε παμπάλαιους μύθους, που η σύγχρονη επιστήμη, έχοντας πλέον στη διάθεσή της ένα πλήθος πληροφοριών από ανασκαφές σε ολόκληρο τον Ελληνικό χώρο, από την Μακεδονία και τη Θράκη μέχρι την Ιωνία, την Κρήτη και την Κύπρο, καλείται σήμερα να ….. απομυθοποιήσει, ώστε να αποκαλυφθεί η ιστορική αλήθεια που έχει ταφεί κάτω από τους μύθους αυτούς.

Συγκεκριμένη χρονολογία εμφάνισης της αρχαίας ελληνικής μουσικής δεν μπορεί να οριστεί, γιατί τ’ αρχαιολογικά ευρήματα μεταθέτουν διαρκώς τα όρια αυτά ολοένα και σε παλαιότερες εποχές. Μέχρι τώρα το αποδεδειγμένα παλαιότερο τεκμήριο μουσικής από τον ελληνικό χώρο είναι του 5300 π.Χ. περίπου και πρόκειται για τον αυλό από τον οικισμό του Δισπηλιού, στη λίμνη της Καστοριάς, που βρέθηκε το 1995 από τον καθηγητή Γ. Χουρμουζιάδη. Όμως, το 1996, στη θέση Αξός Α των Γιαννιτσών, ανακάλυψε ο αρχαιολόγος Παναγιώτης Χρυσοστόμου, τμήμα ενός οστέινου αντικειμένου, μεγέθους περίπου 8 cm, με δύο οπές, που είναι πιθανόν να είναι αυλός. Χρονολογείται περίπου στα 6300 έως 6350 π.Χ. Επιπροσθέτως, τον Αύγουστο του 1999, στην περιοχή της Κοζάνης, βρέθηκε ακόμη ένας ακέραιος οστέινος αυλός. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της ανασκαφέως Αρετής Χονδρογιάννη – Μετόκη, αρχαιολόγου της Λ’ Εφορείας Προιστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Αιανής, τ’όργανο τοποθετείται χρονικά στις αρχές της Νεώτερης Νεολιθικής εποχής (περί το 5500-5300 π.Χ.). Έως τις μέρες μας, ο αυλός του Δισπηλιού και ο αυλός της Κοζάνης μας υποδεικνύουν τα διαστήματα που χρησιμοποιούσαν πανάρχαιοι μουσικοί. Αυτά τα συμπεράσματα προκύπτουν από τον αριθμό των οπών, τον συσχετισμό της διαμέτρου τους, τον εντοπισμό του σημείου του οστού, στο οποίο διανοίγονται οι οπές και τις μεταξύ τους αποστάσεις.

Στο πέρασμα αιώνων π.Χ. δεν υπήρχε ο γραπτός λόγος για να διασωθούν πληροφορίες για την πνευματική ζωή των αρχαίων Ελλήνων και μουσικές συνθέσεις. Μοναδικό μέσο μετάδωσης πληροφοριών, τότε, ήταν ο προφορικός λόγος με την δυνατότητα της απομνημόνευσης. Προσπάθησαν να μιμηθούν τους ήχους της φύσης κι, έτσι, κατασκεύασαν, με υλικά από την φύση, τα πρώτα μουσικά όργανα.  Ο τύπος πρωτόγονου ανθρώπου έβγαζε άναρθρες κραυγές. Στην εξέλιξη της ανθρωπότητας έγινε λόγος κι μετά μουσικός λόγος και θεατρικός. Σημασία έχει πώς χρωματίζουμε την φωνή μας αλλά και η γλώσσα του σώματος. Καλλιεργώντας αυτά τα δύο σημεία, μπορούμε να βελτιώσουμε τον πολιτισμό μας στην καθημερινή μας ζωή με τους άλλους.