Αρχεία για 'Ένας πίνακας, μια ιστορία' Κατηγορία

Ιούλ 14 2020

Death of Mara

“There is something at once both tender and poignant about this work; in the icy air of that room, on those chilly walls, about that cold and funereal bath, hovers a soul. May we have your leave, you politicians of all parties, and you too, wild liberals of 1845, to give way to emotion before David’s masterpiece? This painting was a gift to a weeping country, and there is nothing dangerous about our tears”.

Charles Baudelaire on Jacques Louis David’s ‘The Death of Marat’, 1793

‎Jacques-Louis David, Death of Marat (1793). Collection of Royal Museums of Fine Arts of Belgium.

22 απαντήσεις μέχρι τώρα

Μαρ 30 2013

Ψηφιακές αφηγήσεις

Πώς ειναι να επιστρέφεις μετά από ένα μεγάλο ταξίδι σε γνώριμα μέρη, στα δικά σου μέρη που είχες εγκαταλείψει για να περιπλανηθείς. Επιστρέφεις για να αφομοιώσεις όσα είδες, όσα έμαθες και να ανασυγκροτηθείς. Ένα χρόνο πριν ξεκίνησε το ταξίδι για να οδηγήσει σε κόσμους χαρτογραφημένους, μεν, άγνωστους σε σένα,δε, για να κάνει έναν κύκλο και να ξαποστάσει εδώ αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ποιος άραγε ξέρει γιατί, και να αναλογιστεί  όλα όσα έγιναν.

Οι ιστορίες ή καλύτερα οι αφηγήσεις που πλάθουμε αφενός ορίζουν και το ρόλο μας, μια και παίρνουμε θέση για το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό. Οι αφηγήσεις μας χαράζονται με αναμνήσεις χρονικές και ενδύονται με το ένδυμα του χώρου και όσα σκεφτόμαστε ή αισθανόμαστε τη στιγμή που τις αφηγούμαστε.

Με παραμύθια μάθαμε να μιλάμε. Τις δικές μας ιστορίες αφηγούμαστε, είτε από το δικό μας παρελθόν, είτε από όσα ακούσαμε και μας αφηγήθηκαν άλλοι και τα ενσωματώσαμε στο δικό μας χώρο των αναμνήσεων.

Πάντα, όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν ιστορίες να ειπωθουν.

Πριν από ένα χρόνο ξεκίνησαν τα γρανάζια να κινούνται  και να σκέφτονται ιστορίες βγαλμένες από την αχλή του χρόνου, όταν γεννήθηκαν οι ιστορίες για να φτάσουν να ξαναειπωθούν μέσα από το πρίσμα αυτών που έπονται.

Δυό σχολεία, μία εργασία, κοινή και ιστορίες πολλές και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο και οι δημιουργοί τους. Οι μαθητές του  Στ΄2 του 92ου Δ.Σχ. Θεσσαλονίκης και Στ΄1 1ου Δ.Σχ.Νεάπολης με τους δασκάλους τους Τάσο Παπά και την αφεντιά μου, άνοιξαν το μπαούλο με τις ιστορίες δημιουργώντας αφηγήσεις και παίζοντας με υλικά βγαλμένα Μέσα από το μύθο… πλάθοντας ταυτόχρονα το δικό τους παρελθόν μέσα σε ένα αβέβαιο παρόν και μορφοποιώντας το μέλλον τους.

22 απαντήσεις μέχρι τώρα

Ιούλ 24 2012

Το μεγάλο ταξίδι του Φρανθίσκο Γκόγια

Αυτό που ακολουθεί είναι ένα, χμμμ,  μεγάλο κείμενο. Θα μπορούσα με λίγα λόγια να σας πω τι λέει οποτε να γλιτώσετε τον κόπο και το χρόνο της ανάγνωσής του. Στο εύλογο ερώτημα γιατί μπήκα στον κόπο να γράψω ένα τόσο μεγάλο κείμενο, ενώ μπορούσα να πω αυτά που ήθελα με κάποιο μικρότερο, η απάντηση είναι απλή. “Ετσι. Για κανέναν από τους προφανείς λόγους που μπορεί κανείς να φανταστεί.  Για αυτό και σας λέω με δυο λόγια το τέλος του.

Το project, σχέδιο εργασίας γιατί πρέπει να το λέμε και στη γλώσσα μας, “Συνάντηση με το Γκόγια στο Τελλόγλειο” είναι ένα από αυτά που θα βραβευτούν στο “Θεσμό  αριστείας και  ανάδειξης καλών πρακτικών στην Α/θμια και Β/θμια εκπ/ση” που θέσπισε το 2010 το Υπουργείο Παιδείας & Θρησκευμάτων, Πολιτισμού & Αθλητισμού.

Τώρα αν υπάρχει κάποιος που θα θελήσει να διαβάσει και το υπόλοιπο κείμενο:
Καλώς ορίσατε, ελπίζω να μην απογοητευτείτε”.
Αν πάλι μετά από την επόμενη τελεία αλλάξετε σελίδα: “Ευχαριστώ σας που περάσατε. Να ξανάρθετε, τιμή μας”.

Ακόμη εδώ; (χαμόγελο) Ωραία. Ας αρχίσουμε λοιπόν.

(Εσωτερικός χώρος, άδειος, ένα αχνό πράσινο φως στο βάθος. Οι τοίχοι έχουν πίνακες ζωγραφικής ή κάτι που μοιάζει με πίνακα -μόνο αν πλησιάσει κανείς κοντά καταλαβαίνει. Τρεις φιγούρες περπατούν στο χώρο.  Ακούγεται φωνή και μια απαλή μουσική γεμίζει το χώρο).

– Mου επιτρέπεις να σε λέω Φρανθίσκο πια; Νομίζω ότι γνωριζόμαστε αρκετά μετά από τόσα χρόνια. Θυμάσαι την πρώτη μας συνάντηση; Το βιβλίο που μας είχε δώσει η ιστορικός στην Γ΄Γυμνασίου με το μουσείο του Πράδο για να βρούμε πίνακες και να ετοιμάσουμε εργασία. Τότε με είχε κερδίσει η Γυμνή Μάγια.

Η γυμνή Μάγια
Μουσείο Πράδο, Μαδρίτη

 Στην Εθνική Πινακοθήκη στην Αθήνα, και την έκθεση “Από το Θεοτοκόπουλο στο Σεζάν”, μετά από χρόνια, παρέα με δυο … περίεργους μικρούς, ανακάλυψαν αυτοί πρώτοι και εγώ μετά το μικρό σου Δον Μανουέλ και μ’ αυτόν στολίσαμε το παιδικό δωμάτιο κι όλο μου λέγαν “θα έχει εμάς παρέα που είναι μόνος του”.

Don Manuel of Altamira
Μητροπολιτικό Μουσείο, Νέα Υόρκη

 Τελευταία είχα περάσει αρκετές φορές από τον πιο συγκλονιστικό σου πίνακα και έβλεπα  το χρόνο που ανελέητα καταβροχθίζει τα πάντα στο πέρασμά του.

Ο Κρόνος καταβροχθίζει το γιο του
Μουσείο Πράδο, Μαδρίτη

Σε καθοριστικά σημεια της ζωής μου οι συναντήσεις μας. Ξέρεις ότι το έργο του καλλιτεχνη από τη στιγμή που δημοσιοποιείται, παύει να είναι δικό του, γίνεται κομμάτι του συλλογικού ασυνείδητου, ο θεατής το συνδέει με τις μνήμες του, με στιγμές που για έναν περίεργο λόγο (αλλά φαντάζομαι όχι ανεξήγητο για τη νευροφυσιολογία του εγκεφάλου) εντυπώνονται τόσο βαθιά που ενώ κάποια σημαντικά τα ξεχνάει, αυτές οι χρονικές στιγμές που βλέπει ένα έργο τέχνης χαράζονται στη μνήμη του και αποτελούν το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο ζωγράφο, το έργο και τον ίδιο.
Φέτος ποιος να μου το λεγε όταν πρωτοέμαθα για την έκθεση των χαρακτικών σου στο Τελλόγλειο ότι θ ακολουθούσε ένα ακόμα μεγαλύτερο ταξίδι.

Τι αδεξιότητα από μέρους μου, σας σύστησα; Από δω ο Τάσος, μα ήδη γνωριστήκατε, συνοδοιπόρος με 18 μικρούς μαζί του από το 17, οι δικοί μου αυτή τη φορά 19 από το 1. Είναι όλα τους παιδιά μας, τα φέραμε να σε γνωρίσουν κι αυτά. Σε βλέπω να απορείς πώς θα τους δείξουμε τα έργα σου. Προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε συνδέσεις στο μυαλό μας. Σκηνές έρχονταν αποσπασματικά, άσχετες η μία από την άλλη. Είχαμε κομμάτια ενός παζλ στα χέρια μας, μα δεν υπήρχε ολοκληρωμένη εικόνα για να ξέρουμε πού και πώς θα τα τοποθετήσουμε. Κι αρχίσαμε σιγά σιγα να δημιουργούμε μόνοι μας την εικόνα και να συμπληρώνουμε.

wiki (εισαγωγή)
Διαλέξαμε μερικά από τα έργα σου. Κάποια ήταν δύσκολα για παιδιά. Όλα όμως υπέροχα, σημερινά! Ποιος θα το λεγε ότι πέρασαν κιόλας 200 χρόνια από πάνω τους. Η μία σκέψη οδηγούσε στην άλλη και σιγά σιγά η εικόνα σχηματίστηκε μπροστά στα μάτια μας. Να μοιραστούν σε ομάδες. Να τους βάλουμε μέσα στα έργα. Να τους δώσουμε τη δύναμη να αποφασίσουν, να μη σε θεωρούν ξένο, απόμακρο, να σε συμπαθήσουν, να γίνεις φίλος τους, να θελήσουν να παίξουν μαζί σου, να σε αγγίξουν, να σε θαυμάσουν, να διαφωνήσουν. Να εντυπωσιαστούν από την προσωπικότητά σου.
wiki (σελίδα ομάδας)

Δυσκολη η περιοδος που δημιουργησες τα χαρακτικά, όχι μόνο για σένα μια και η κώφωση σε είχε αποκόψει από τους δικούς σου μα και για ολάκερη την Ευρώπη. Ηθική κατάρρευση, πτώση αξιών και θεσμών, κρίση, διαφθορά και πολιτικές ανακαταξάξεις που σηματοδότησαν ένα νέο γίγνεσθαι. Κι ανάμεσα στην ελπίδα για κάτι νέο που είχε φέρει ο άνεμος της Γαλλικής Επανάστασης, τα Καπρίτσια και οι πίνακες για τη βασιλική οικογένεια και τους ευγενείς, η “2α κ 3η Μαΐου” και τα “Μαύρα” έργα σου.

Σαν να τα καθοδηγούσε ένας μαέστρος, όλα τα κομμάτια μπήκαν στη θέση τους. Οι μικροί μας έδειξαν ενδιαφέρον, έγινες ο αγαπημένος τους. Σε γνώρισαν και γέμισαν και αυτοί με αποτυπώματα στιγμών που θα θυμούνται για πολλά χρόνια. Σε πρωτοσυνάντησαν στην οθόνη ενός υπολογιστή, έψαξαν και έγραψαν για σένα και τα έργα σου έγιναν δικά τους γιατί δημιούργησαν ιδιαίτερο δέσιμο μαζί τους.

Έντονη και η συναισθηματική φόρτιση όταν είδαν από κοντά  τα έργα σου και δεν φοβήθηκαν να σχολιάσουν γιατί πλέον σε γνώριζαν και σε ένιωθαν οικείο τους, δεν σκέφτονταν το “πρέπει”, ένιωθαν ελεύθερα να εκφραστούν. Το ότι για πρώτη φορά γνωρίζονταν δεν απασχόλησε κανέναν. Πέρα από μια στιγμιαία αμηχανία όλα κύλησαν σαν να ήταν γνωστοί από παλιά.

Και πάνω που λέγαμε ότι τελειώσαμε αποφασίσαμε να στείλουμε το wiki σου μέσα σε γυάλινα μπουκάλια να ταξιδέψει στον κόσμο των συνεδρίων. Έτσι τα παιδιά πήραν την πρώτη γεύση από τον κόσμο των μεγάλων και εμείς κρυφογελούσαμε βλέποντας κι εσένα και αυτά να κυκλοφορείτε σε έναν κόσμο τόσο διαφορετικό από αυτόν που ξέρατε.
4ο Μαθητικό Προσυνέδριο Πληροφορικής. Μας φαίνονταν τόσο λιλιπούτειοι μέσα στα μεγάλα καθίσματα, στη μεγάλη αίθουσα. Πόση ανακούφιση φώτισε τα προσωπάκια τους όταν τελείωσαν την ανακοίνωση.

4ο Μαθητικό Συνέδριο Πληροφορικής. Εκεί πια όλα είχαν αλλάξει, είχαν άνεση και αέρα, μια βεβαιότητα εντυπωσιακή και λαμπερά χαμόγελα. Έδειχναν και σίγουρα το διασκέδαζαν, τόσο μικρά μα με πόση σοβαρότητα στο βήμα περιέγραψαν τη δουλειά τους.

Εκεί αρχινάει το δικό μας ταξίδι. Σαν να μην ήθελες να χωρίσουν ακόμη οι δρόμοι μας. Χωρέσαμε κι εμείς μαζί σου στα μπουκάλια και ταξιδεύουμε πια σε πελάγη και ωκεανούς.

Ήδη τον Ιούνιο πήγαμε στην Ημερίδα από το Μάθηση 2.0 και απέσπασες Eιδική Μνεία Ενδιαφέροντος.

 Το Σεπτέμβριο στις 15 έρχεται η Ημερίδα του Πανελληνίου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση με θέμα “Ερευνητικές εργασίες (project) στο Λύκειο με όχημα το θέατρο”

και στις 20 & 21 Οκτωβρίου το 9ο Συνέδριο ΕΕΕΠ-ΔΤΠΕ (Πληροφορικής).

Και χθες ανακοινώθηκαν τα  έργα που θα βραβευθούν  στο “Θεσμό  αριστείας και  ανάδειξης καλών πρακτικών στην Α/θμια και Β/θμια εκπ/ση” και όλοι εμείς που  συναντηθήκαμε μαζί σου  είδαμε το wiki σου “Συνάντηση με το Γκόγιαστο Τελλόγλειο” στον κατάλογο των υπο βράβευση εργασιών.

Σε βλέπω χαμογελάς. Όλα ξεκίνησαν από μια ….συνάντηση και το πλοίο ταξιδεύει (που έλεγε και ο Φεντερίκο), το ταξιδι όμως στην πραγματικότητα είναι  άλλο και μόλις άρχισε…
Δε μας νοιάζει πια η Ιθάκη, δεν είναι το φτάσιμο εκεί ο προορισμός μας. Δεν υπάρχει Ιθάκη, μας πήρε καιρό να το καταλάβουμε, μα έτσι είναι.
Είμαστε μέσα στο πλοίο του ιπτάμενου Ολλανδού.
Το ταξίδι είμαστε εμείς με οδηγό…ένα πουκάμισο αδειανο.
Δεν τελειώσαμε οι δυο μας.
Είναι βέβαιο ότι θα ξανασυναντηθούμε με το ελεύθερο και γεμάτο φαντασία πνεύμα σου, Φρανθίσκο…

(Το φως χαμηλώνει και οι φιγούρες μένουν ακίνητες. Η μουσική συνεχίζει να παίζει μέχρι να ξεκινησει η επόμενη Πραξη.)

22 απαντήσεις μέχρι τώρα

Μάι 06 2012

Ιστορίες της διπλανής πόρτας

Μαύρα κουκιδάκια τοποθετημένα τακτικά το ένα δίπλα στο άλλο κουβαλώντας αναμνήσεις και ντυμένα στα χρώματατου σύννεφου που δημιουργούν καθώς ξεθωριάζουν. Λέξεις που πλάθουν εικόνες και εικόνες που δίνουν ζωή στις λέξεις για να ταξιδεψουν στη θάλασσα του διαδικτύου.

H Ιωάννα, στη μέση της ζωής της πια, φτιάχνει ιστορίες για την κόρη της και ζει μέσα σ αυτές. Ισως γιατί ποτέ δεν μεγάλωσε, ίσως για να ξεφεύγει από την πραγματικότητα, ίσως γιατί έτσι απλά προτιμά να ζει στο σύννεφό της φτιάχνοντας ιστορίες που τις ντύνει με χρώματα και ήχους.

22 απαντήσεις μέχρι τώρα

Απρ 14 2012

Καλή Ανάσταση

Ο Γιάννης ο Κούτρης, υψηλός, τεσσαρακοντούτης, άτριχος το πρόσωπον, αρχίζων ήδη να ρυτιδούται, όμοιος με γριάν, είχε συλλάβει το έτος εκείνο (ήτοι προ δύο σχεδόν μηνών), διά το Πάσχα, τολμηρόν σχέδιον. Οι ποιμένες των Καλυβιών, ολόκληρον συνοικίαν αποτελούντες, εκκλησιάζοντο εις τον Αι-Γιάννη της Κ’στοδουλίτσας, οι αιπόλοι των Καμπιών, της Μυγδαλιάς και του Κουρούπη, ελειτουργούντο εις τον Άγιον Χαράλαμπον. Οι άμοιροι βοσκοί της Κεχρεάς, τ’ Αι-Κωνσταντίνου, τ’ Αι-Θανασιού, των Μποστανιών και άλλων μερών, ήσαν σκόρπιοι «σαν του λαγού τα τέκνα». Ο Γιάννης ο Κούτρης, όστις επεκαλείτο και «Γιάννης η Γριά![1]», εζήλευε πολύ τον δεύτερον εξάδελφόν του, Γιάννην τον Λαδίκαν, όστις έκαμνε τον επίτροπον εις τον Αι-Γιώργη της Κ’στοδουλίτσας, και εις όλα τα εξωκκλήσια όπου ετελούντο πανηγύρεις, αρπάζων από τα μανουάλια τα συνημμένα εις ογκώδεις δέσμας ημίκαυστα κηρία, πατών αυτά με τα τσαρούχια του διά να τα σβήσει, κάτω εις τας πλάκας του εδάφους του ναού, προφασιζόμενος ότι ήτο φόβος μη λαμπαδιάσουν, αν τα άφηνε ν’ αποκαώσι. Ο ίδιος προέτεινε κι έκτακτον δίσκον, περιερχόμενος τας τάξεις των πανηγυριστών, συλλέγων εράνους «για να φτιαστούν οι εκκλησιές». «Ήταν τάχα, Θεός να μας σχωρέσει, και παστρικά τα χέρια του;» Όλα ταύτα εκίνουν την αντιζηλίαν του Γιάννη του Κούτρη. Από την καθαράν εβδομάδα του είχεν έλθει η ιδέα, και καθ’ όλην την τεσσαρακοστήν την επώαζεν. Εμελέτα ν’ αποσπάσει απ το εκκλησίασμα του Αγ. Χαραλάμπους τον Γιώργη τον Τρυγολόγο, με την φαμίλιαν του, τους Μιχαλογιανναίους, πατέρα και υιόν, και τους Μαυροδημαίους, τέσσαρας αδελφούς με τας γυναίκας, και τα τέκνα των, όπως τους σύρει προς το Πρυΐ, εις το κατάμερον το ιδικόν του, κι εκεί μετά των υπαρχόντων τριών ή τεσσάρων άλλων αιπόλων, να καλέσωσιν ιερέα, όπως εορτάσωσι, κατ’ ιδίαν το Πάσχα.

Συνεχίστε να διαβάζετε »

22 απαντήσεις μέχρι τώρα

Ιαν 25 2012

«Ξεχάστε με στη θάλασσα»

«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας  Είμαι επισκέπτης
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά
κι έπειτα δεν μου ανήκει
Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει “δικό μου είναι”
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε
Ότι δεν έχω καν όνομα
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω
Ξεχάστε με στη θάλασσα
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».

(ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982 λίγο πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα»)

22 απαντήσεις μέχρι τώρα

Αυγ 31 2011

“Σπάζοντας το φαύλο κύκλο”

Αινιγματική και ασφυκτικά κλειστοφοβική και ταυτόχρονα ανάλαφρη και διάφανη η Remedio Varo…

22 απαντήσεις μέχρι τώρα

Αυγ 30 2011

H άλλη πλευρά

Σκοτεινές συμβολικές φαντασώσεις , αποκαλυπτική φαντασία,  που έχει απλώσει τα δίχτυα της σε μία  καταπιεστική και φανταστική γη,  η οποία δημιουργεί μια ατμόσφαιρα κλειστοφοβική κι έναν παραλογισμό  που θυμίζει τα γραπτά του Φραντς Κάφκα

Ζώντας στο “Βασίλειο του Ονείρου”, στην πόλη Μαργαριτάρι.

Alferd Kubin

22 απαντήσεις μέχρι τώρα

Αυγ 09 2011

Όνειρο καλοκαιρινής νυκτός

-31 Ιουλίου μεσημέρι πια και οφείλω συγνώμη. Δώσε σήμα όποτε θες. Τιτάνια.

– 31 Ιουλίου μεσημέρι πια και δεν μας παν τα δράματα. Το να σφάλεις είναι ανθρωπινό το να συγχωρείς θεϊκό. Θα το παίξω Θεός σήμερα. Συγχωρεμένη. Όμπερον.

Είναι απλό, τον Αύγουστο βαριέσαι να θυμάσαι εδώ στο θαλασσινό δάσος του Δούκα της Αθήνας. Ο Όμπερον ο βασιλιάς των ξωτικών και η Τιτάνια η βασίλισσα, ανταλλάσουν ακίνδυνα μηνύματα κατανόησης. Αφού ο Αύγουστος δεν επιτρέπει τη σπατάλη χρόνου και τη φτηνή υπερηφάνεια δήθεν θιγμένων. Τα λόγια δεν πληγώνουν, ούτε τα βλέμματα, ούτε τα γέλια, ούτε τα κείμενα. Πόσο μάλλον τον Αύγουστο. Ούτε τα λόγια που δεν ειπώθηκαν πληγώνουν. Είναι όλα αδύνατον να πληγώσουν δες και το no law της πρώτης τροποποίησης. Είναι Αύγουστος ημερολογιακά αλλά και πάντα εσωτερικά έχουμε Αύγουστο. Μόνο λίγες μέρες έχει συννεφιά, αλλά ξέρεις, ότι Αύγουστος είναι και θα δούμε το άρμα του να περνάει και να φωτίζει την αποσκίλα. Άλλωστε ο Φαέθων έπεσε και η Αλκμήνη έγινε Αγία. Στο ανοικτό δάσος του Δούκα της Αθήνας τα αστέρια είναι οι παιδικές κουδουνίστρες κρεμασμένες στο πάρκο του ξαπλωμένου παιδιού. Μόνο να απλώσεις το χέρι και τα ακούμπησες και αυτά θα βγάζουν ήχους και εσύ θα γελάς. Πήγαινε στο δάσος και ξάπλωσε γυμνός κάτω από τον ουρανό του Αυγούστου. Ξύπνα πρωί μόλις βγει ο ήλιος και βούτα στο όρμο έξω από την αυλή που λαθραία έστρωσες να κοιμηθείς. Γύρνα πίσω στην αυλή και ξύπνα την με τα νερά που στάζεις και χαμογέλα μόλις δεις πως χαμογελά. Πες της να σηκωθεί και να δει τον όρμο. Είσαστε δυο πειρατές που βαρέθηκαν να κυνηγούν καράβια και είπατε να κοιμηθείτε σε μια αυλή στο δάσος. Κοίταξε τη που σηκώνεται, έχει μια φυσική συστολή που σε κάνει να χαμογελάς. Αλλά είναι πολύ όμορφη γιατί είναι πρωί. Το μεσημέρι γίνεται πάρα πολύ όμορφη και το βράδυ νεράιδα. Αλλά μην τη φοβάσαι παρόλο που είναι νεράιδα. Δεν μπορεί να σε πειράξει γιατί εσύ είσαι ο Αύγουστος που έχει τον ήλιο. Αλλά και το Καστριτσάνικο Ποτάμι είναι εκεί και σε περιμένει να σε λούσουν οι νεράιδες, αλλά και ο Πουκ είναι δούλος σου και σου ρίχνει σκόνη στα ρουθούνια όποτε θες αφού κοιμάσαι στο δάσος. Είναι Αύγουστος λοιπόν. Ξάπλωσε στην αυλή στο δάσος και πάρτην αγκαλιά γιατί φοβάται παρόλο που είναι η Τιτάνια. Ξαπλώστε να μετρήσετε τα αστέρια και ακούστε τους περαστικούς που περνάν το βράδυ μέσα από το δάσος για τον Σκίνο, αυτοί δεν σας βλέπουν αλλά εσείς τους ακούτε. Είναι πολύ όμορφα στη αυλή στο δάσος του Δούκα της Αθήνας.

Του Παναγιώτη Κουϊνη, Ιθάκη

via protagon.gr

22 απαντήσεις μέχρι τώρα

Απρ 14 2011

χάος

22 απαντήσεις μέχρι τώρα

Επόμενα »