Τρέχω να προλάβω. Και αυτή η τσάντα κουρσούμι! Πω πω, πώς την πάτησα έτσι; Ξεχάστηκα στην τηλεόραση με μία συνέντευξη της υπουργού παιδείας. Όχι, δεν ήταν για τις μεταρρυθμίσεις στα πανεπιστήμια. Ούτε για τη δια βίου μάθηση. Ούτε για τα Θ.Ξ.Μ.(Θεσμοθετημένα Ξεζουμιστήρια Μαθητών, ήτοι Φροντιστήρια) και τις “μαύρες” πανεπιστημιακές εργασίες. Προσπαθούσαν λέει να βρουν το ρόλο που καλείται το σύγχρονο σχολείο να διαδραματίσει στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Είπαν το σχολείο οφείλει να έχει ρόλο “κοινωνικοποιητικό”. Να προετοιμάζει και να εφοδιάζει τους νέους για την έξοδό τους στην κοινωνία. Να ξέρουν και αυτοί τι έχουν να αντιμετωπίσουν! Τέλος πάντων.
Το σχολείο μου βρίσκεται λίγο μακριά από το σπίτι μου, σε ένα μάλλον υποβαθμισμένο προάστιο. Ανοίγω το βήμα μου καθώς περνώ από το εγκαταλελειμμένο παρκάκι. Το βράδυ μετατρέπεται σε στέκι ναρκομανών. Ουφ! Έφτασα. Πάω να χαιρετήσω τα φιλαράκια μου. Είναι κοντά στα κάγκελα. Ενώ μιλάμε, δύο μελαμψά αγοράκια περνούν το κεφάλι από τις σιδερόβεργες και μας επεξεργάζονται. Τα συνοδεύουν οι έφηβοι αδερφοί τους. Τα είχα ξαναδεί μαζί με τους γονείς τους. Έμεναν σε ένα ημιυπόγειο, Αφγανοί μάλλον στην καταγωγή. Για σχολείο, ούτε λόγος. Εδώ καλά-καλά χαρτιά δεν έχουν. Το μόνο που τους απομένει να κάνουν είναι να κοιτάζουν το προαύλιο πίσω από τα κρύα κάγκελα, και να ονειρεύονται καλύτερες μέρες(Ο Φράχτης). Το κουδούνι χτυπάει. Τους κουνάμε το χέρι και κατευθυνόμαστε στην ουρά για την προσευχή.
Το είχα μάθει πλέον. Ελληνικό σχολείο χωρίς προσευχή το πρωί γίνεται; Α, να και ο Αμπντουλάϊ με το Μοχάμεντ. Αυτοί αποτελούν την εξαίρεση. Ο πατέρας τους, Σουδανός στην καταγωγή, ήρθε πριν πολλά χρόνια για σπουδές στην Ελλάδα και πλέον διαμένει μόνιμα εδώ. Ακόμα όμως προσπαθεί να εξασφαλίσει χαρτιά για τους δύο γιους του. Τέλος πάντων. Τους ρίχνω μία φευγαλέα ματιά. Έχουν κατεβασμένο το κεφάλι. Δεν συμμετέχουν στην προσευχή.(Οι Μουσουλμάνοι). Η θεολόγος τους κοιτάζει κάπως περίεργα – (άκους εκεί να ζητήσουν απαλλαγή στο μάθημά της!).
Το…τελετουργικό τελειώνει και στην πόρτα εμφανίζεται ο διευθυντής μας. Ψηλός, ευθυτενής, φορά ένα απλό αλλά κομψό σακάκι. Φαλάκρα και γκρίζο μουστάκι συμπληρώνουν το σετάκι.(Ο Πρωθυπουργός). Απόλυτη ησυχία. Μπροστά του όλοι οι μαθητές σούζα, αν και μην νομίζετε, από πίσω του τις κάνουν τις «αταξίες» τους! Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να επιβληθεί με τις πράξεις του και καταφεύγει στην αμετροέπεια, αυτός είναι ο διευθυντής μας. Νας, άρχισε πάλι. Για τα γκράφιτι στον τοίχο, για την αφηρημάδα των μαθητών που ξεχνούν βιβλία και ζακέτες στις τάξεις. Επιτίθεται στον προκάτοχό του για τα χάλια στα οποία άφησε το σχολείο πέρσι όταν βγήκε στη σύνταξη. Λέει όμως πως αυτός κάνει ό,τι μπορεί. Έβαλε αντισηπτικό για τη γρίπη στις τάξεις, ζαρντινιέρες στο προαύλιο και ποτηράκια στις βρύσες! Και όλα αυτά ενώ εμείς τα καημένα τουρτουρίζουμε. Επιτέλους, η μαγική λέξη «περάστε» ακούγεται από το στόμα του.
Μπαίνουμε μες την τάξη. Να και το θρανιάκι μου! Η αγαπημένη μου παρέα! Καμβάς και μαξιλάρι μαζί! Απίθωσα κάτω το αγκωνάρι, ε…την τσάντα και σωριάστηκα. Πρώτη ώρα φυσική, με το Μπαμπακαλίδη. Νάτος, μπήκε. Άλλη μία δύσκολη ώρα αρχίζει. Θα χαιρετήσει βαριεστημένα, θα κάτσει στην έδρα όπως ο βασιλιάς στο θρόνο του και θα σηκώσει τον πιο αδύναμο μαθητή να κάνει άσκηση στον πίνακα. Και φυσικά, αν δεν την ξέρει, τον περιμένει κατσάδα και η γνωστή ερώτηση: «Καλά, στο φροντιστήριο δεν το κάνατε;». Ορίστε. Διάνα και στα τρία! Και η διδασκαλία συνεχίζεται. Ανοίγει το χοντροκομμένο βοήθημά του, αντιγράφει στον πίνακα τους τύπους και ξανά-αράζει. Αυτό ήταν. Τέρμα για σήμερα(Ο Δημόσιος υπάλληλος). Λένε πως στα διαλείμματα πιάνει τους μαθητές και τους προτείνει να τον προσλάβουν και για ιδιαίτερα. Α ρε, που είναι η κυρία Παπαστάμου! Αναπληρώτρια, νέα και τόσο, μα τόσο δουλευταρού! Που να γλυτώσει όμως! Της την έπεσε μονότερμα στο διάδρομο ο γεροξούρης ο Μπαμπακαλίδης και της είπε στα ίσια: «Σαν πολύ δεν δουλεύεις; Μας χαλάς την πιάτσα κοπελιά». Τελικά όμως μετατέθηκε. Καλή τύχη, κυρία Παπαστάμου μου(Η εξαίρεση)…
Να και ο ψυχρός ήχος του κουδουνιού, που σου τρυπάει τα αυτιά. Πείνασα, πάω να πάρω κάτι από το κυλικείο. Τι διαβάζω; «Είκοσι τοις εκατό έκπτωση στο πεϊνιρλί, την τυρόπιτα και τους χυμούς». Τι να κάνουν οι άνθρωποι; Πώς να πληρώσουν και το νοίκι στο δήμο. Δίκιο έχουν. Τώρα τελευταία, όλο και λιγότερα παιδιά βλέπω να ψωνίζουν. Τους χτύπησε και αυτούς η κρίση(Η… νεκρή αγορά)!
Βγαίνω στην αυλή να πάρω λίγο αέρα. Βέβαια, ο Θεός να την κάνει αυλή. Λίγα ατημέλητα θαμνάκια στην άκρη, γελοία γκράφιτι στον τοίχο και σκουπίδια, πολλά σκουπίδια στο τσιμεντένιο δάπεδο. Αλλά λογικό είναι. Καθαρίστριες έχουν να εμφανιστούν εδώ και αρκετές μέρες, ενώ ο κηπουρός κλείνει μήνα. Και ο διευθυντής να κρώζει όλη την ώρα απολογούμενος : «Η πολιτεία φταίει! Μου δένει τα χέρια!» (Οι Συμβασιούχοι). Τέλος πάντων. Καλύτερα εδώ να με ζεστάνει και ο ήλιος. Γιατί πάνε δύο εβδομάδες που το σχολείο μας δεν έχει θέρμανση. Βλέπετε, η θεία Τρόικα δεν έστειλε το τσεκ(Τα κονδύλια)!
Ώρα να μπούμε μέσα. Θα κάνουμε λέει συνεδρίαση για την εφταήμερη στο γυμναστήριο. Άντε να δούμε. Περνώντας μπροστά από τις τουαλέτες ρίχνω μία κλεφτή ματιά. Από τότε που ο διευθυντής απαγόρεψε το κάπνισμα στις αυλές, αυξήθηκαν ραγδαία τα παιδιά που στο μάθημα ζητούν άδεια για τουαλέτα(Ο…αντικαπνιστικός νόμος).
Να και το γυμναστήριο-αίθουσα τελετών-αποθήκη. Όλη η Τρίτη Λυκείου μαζεμένη εδώ! Καθισμένοι σε καρέκλες, σε σκουριασμένα όργανα γυμναστικής, σταυροπόδι στο πάτωμα. Α, να και ο πρόεδρος του μαθητικού συμβουλίου, ο Παυλόπουλος(Ο συνδικαλιστής). Ωχ, πάλι θα βγάλει έναν από τους πύρινους λόγους του. Μιλά έντονα. Τονίζει ότι θα σεβαστεί τις αποφάσεις μας για τον προορισμό. Βέβαια, αυτός είχε πάρει, λέει, μία καλύτερη προσφορά από ένα γνωστό του πρακτορείο. Θα βγει φτηνότερα, συνεχίζει, και το ξενοδοχείο θα είναι κλάσεις ανώτερο από αυτό που επιλέχθηκε. Δεν πιέζει κανέναν βέβαια. Εμείς είμαστε που τον εκλέξαμε, που του χαρίσαμε την εμπιστοσύνη μας. Αυτός είναι απλώς εδώ για να την ανταποδώσει και να υπερασπιστεί τα συμφέροντά μας! Ρίχνει μία κλεφτή ματιά προς τους δικού του, τους υπόλοιπους του συμβουλίου.
Άσε τα σάπια σου κύριε πρόεδρε! Πολλά ακούγονται για το πρακτορείο που θες να μας πασάρεις. Κάτι για καλοκαιρινά ταξιδάκια στη Μύκονο για σένα και τη γκόμενα σου, κάτι για συνεργασίες με συνδέσμους σε τουριστικούς προορισμούς του εξωτερικού, κάτι για προμηθειούλες(Οι μίζες). Ξύπνησαν οι σκλάβοι(ή μήπως όχι;). Άρχισαν πάλι οι φωνές και τα βρισίματα. Ποιος άρχισε; Ε, φυσικά ο Σαμαηλίδης. Από τότε που έχασε τη θέση του προέδρου, όλο την μπαίνει στον Παυλόπουλο. Τη σκυτάλη ανέλαβαν μετά τα τσιράκια του. Χαμός! Το απόλυτο θάψιμο, με τα υπόλοιπα παιδιά να κοιτούν αποσβολωμένα. Η συνεδρίαση έληξε άδοξα με την παρέμβαση του διευθυντή και όλοι επιστρέψαμε στις τάξεις για μάθημα.
Και οι ώρες πέρασαν, αργά και βασανιστικά για το μικρό μαθητή. Και να ‘μαι πάλι, κατάκοπος στο δρόμο για το σπίτι. Περπατώντας θυμήθηκα και πάλι την πρωινή συνέντευξη της υπουργού. Για το πόσο τελικά το ελληνικό σχολείο ετοιμάζει τα παιδιά για την ένταξή τους στην κοινωνία και τις εμπειρίες που πρόκειται να βιώσουν. Μην ανησυχείτε για αυτό κυρία Διαμάντω μου : Μ’ αυτό το κείμενό μου θέλω να σας καθησυχάσω – το σχολείο έχει ρόλο «κοινωνικοποιητικό» από μόνο του. Εσείς έχετε τόσα άλλα να φροντίσετε – δια βίου!
Του Κωστή Κοτσώνη, 17 χρονών, Θεσσαλονίκη
Αφήστε μια απάντηση