ΡΑΦΑΕΛΑ ΤΖΙΩΤΖΙΟΥ*
Μόλις τελείωσα το σχολείο και σύντομα θα ξεκινήσω τη φοιτητική μου ζωή, αφήνοντας πίσω τις σχολικές αίθουσες για πάντα. Αν με ρωτήσετε τη γνώμη μου για την αριστεία, η απάντησή μου χωρίς δεύτερη σκέψη είναι ότι θα πρέπει να αποτελεί τον στόχο κάθε μαθητή. Γενικότερα, η νοοτροπία της στοχοθέτησης, της συνεχόμενης προσπάθειας, της αποφασιστικότητας και της επιμονής για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος θεωρώ πως πρέπει να συντροφεύει κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως ενασχόλησης. Στα παιδιά της ηλικίας μου, ωστόσο, τα κίνητρα πλέον είναι ελλιπή.
Αναμφισβήτητα, η οικονομική κατάσταση της μέσης ελληνικής οικογένειας και η συνεχώς αυξανόμενη ανεργία –ειδικά στους νέους– επηρεάζουν όλους μας. Τα τελευταία χρόνια είναι άπειρες οι φορές που έχω ακούσει τους συμμαθητές μου να λένε: «Γιατί να προσπαθήσω; Για να γίνω άνεργος με πτυχίο;». Δεν τους αδικώ που σκέφτονται έτσι. Η ισοπέδωση της δύναμης της γνώσης είναι παντού γύρω μας.
Προσωπικά είχα την τύχη να δέχομαι την κατάλληλη υποστήριξη από το οικείο περιβάλλον μου, που μου έδωσε το έναυσμα να συνεχίσω να προσπαθώ ακόμη και όταν το αποτέλεσμα δεν αντανακλούσε την ποσότητα της δουλειάς μου. Αυτό με έκανε να αγωνίζομαι ακόμη περισσότερο. Ο στόχος δεν ήταν να βγει ένας καλός βαθμός, αλλά να είμαι εγώ η ίδια ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Δυστυχώς, όμως, αυτή δεν είναι η ιστορία που θα ακούσεις από όλους. Πολλές είναι οι φορές που οι μαθητές εγκαταλείπουν την προσπάθειά τους με την πρώτη αποτυχία, εξαιτίας της απουσίας στήριξης από την οικογένεια αλλά και της απαξίωσης της γνώσης που προανέφερα.
Αξίες όπως η άμιλλα, η αλληλοβοήθεια, η στήριξη και η συμπαράσταση στον εκπαιδευτικό χώρο θα ήταν ιδιαιτέρως επωφελείς. Οπου υπάρχει ευγενής συναγωνισμός, η επιτυχία είναι ευκολότερο να κατακτηθεί, αλλά καθίσταται και πιο σπουδαία, αφού δεν είναι ο καρπός ατομικής μόνο προσπάθειας αλλά μιας συνεχούς πορείας αυτοβελτίωσης μέσω της συνεργασίας και του ομαδικού πνεύματος. Αν γυρνούσα στα θρανία σε δέκα χρόνια από τώρα για μία μέρα, αυτό που θα με χαροποιούσε περισσότερο θα ήταν να δω τους μαθητές να συνεργάζονται αρμονικά και να αποτελούν πρότυπο εκείνοι που επιμένουν να προσπαθούν, ανεξαρτήτως αν είναι οι βαθμολογικά άριστοι ή όχι. Η αριστεία, άλλωστε, δεν σημαίνει απλά βαθμολογική κατάκτηση της «κορυφής», αλλά επιτυχή ολοκλήρωση της προσπάθειας.
Μία άλλη αιτία για την έλλειψη προσπάθειας είναι οι ανέσεις που προσφέρει η σύγχρονη εποχή στους νέους. Οταν έχεις μεγαλώσει σε μια εποχή ευκολίας, στην οποία όλα δείχνουν σαν να έχουν κατακτηθεί, είναι λογικό να αρκεστείς σε αυτά που έχεις, αντί να αγωνιστείς να κατακτήσεις περισσότερα. Και δυστυχώς απουσιάζουν τα κατάλληλα ερεθίσματα, ο επαγγελματικός προσανατολισμός, η σύγχρονη προσέγγιση της μάθησης και ο συναγωνισμός.
Αν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή στους μαθητές που βρίσκονται ακόμη στο σχολείο, θα ήταν να προσπαθήσουν να μένουν ανεπηρέαστοι, όσο κι αν αλλάζει το εκπαιδευτικό σύστημα. Να συνειδητοποιήσουν πως δεν διαμορφώνει το σύστημα εμάς, αλλά εμείς το σύστημα, συνεχίζοντας να αγωνιζόμαστε με ζήλο για να πετύχουμε τα θέλω μας και να κατακτήσουμε τα όνειρά μας. Γιατί το μέλλον ανήκει σε εμάς και, για να το αξιοποιήσουμε προς όφελός μας, είναι απαραίτητο να αφιερώσουμε όλες τις δυνάμεις μας προκειμένου να το καταστήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερο για εμάς.
Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, σε αυτούς που μας έφεραν στον κόσμο και σε αυτούς που με τη σειρά μας θα φέρουμε και εμείς.
* Η Ραφαέλα Τζιώτζιου, πέρασε με 18.652 μόρια, στη Νομική Αθηνών.
