Ήταν καλοκαίρι. Δε θυμάμαι ακριβώς την ημερομηνία, όμως θυμάμαι όλα τα γεγονότα σαν σήμερα.
Η μεγάλη αίθουσα του «Παλάντιουμ» ήταν γεμάτη. Όλα τα τραπέζια γεμάτα. Όμως εγώ ήξερα πού να κοιτάξω. Η θέση του μπαμπά μου ήταν κενή. Ξεχώριζε αμυδρά μέσα στο πλήθος. Όμως αυτό το κόκκινο δέρμα, φλογερό χρώμα, δεν έφευγε από το μυαλό μου.
-Όλα θα πάνε καλά!
Γύρισα απότομα πίσω.
-Μπαμπά, ήρθες!
Με αγκάλιασε.
Τον άφησα κι έφυγα. Η παράσταση άρχιζε. Μπήκαν όλοι στη σειρά. Ξεκινούσαμε με λάτιν. Χορέψαμε καλά. Όμως εκείνη τη στιγμή, αχ εκείνη η στιγμή, σκόνταψε η διπλανή μου, έπεσε πάνω μου, εγώ κρατήθηκα, ή μάλλον προσπάθησα να κρατηθώ από το τραπέζι. Γλίστρησε το τραπεζομάντηλο κι έπεσε κάτω. Έσπασαν ποτήρια, χύθηκαν κρασιά. Παρ’ όλα αυτά εμείς υποκλιθήκαμε και φύγαμε. Μπήκε μπροστά ο παρουσιαστής. Μεγάλος δάσκαλος χορού και πολύ αυστηρός. Δεν τον συμπαθούσα πολύ. Με το παραμικρό φώναζε. Όχι έτσι, όχι αλλιώς.
-Ζητούμε συγνώμη, αλλά θα το διορθώσουμε αμέσως.
Ωχ, σκέφτηκα, πάλι μαζί μου θα τα βάλει. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και τι να δω; Ο κύριος Ρίχαρντ, ο τέλειος, άψογος Ρίχαρντ, που υπολογίζει τα βήματα και δεν κάνει ούτε ένα παραπάνω, ο δάσκαλός μου ο Ρίχαρντ, φαρδύς πλατύς στο πάτωμα. Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπατε. Γλίστρησε στο κρασί που είχε χυθεί. Εκείνη η στιγμή ήταν η καλύτερη της ζωής μου. Γελούσα μαζί του, όπως έκανε αυτός μαζί μου κάθε μέρα.
Σηκώθηκε κατακόκκινος από ντροπή κι έφυγε τρέχοντας από τη σκηνή. Όλοι γελούσαν, μέχρι που τον λυπήθηκα κιόλας.
Αυτή μέρα ήταν σκέτη καταστροφή. Και για εκείνον και για εμάς. Δεν ήταν όμως πιο ντροπιαστική από κάθε άλλη μέρα που ακολούθησε, αφού όλοι αγόρασαν τα CD της παράστασης, για να δουν πώς χόρεψαν και όλοι συνέχεια κοιτούσαν το σημείο με το πέσιμο.
Πάει του κόπηκε το ύφος του κυρίου Ρίχαρντ. Δε φώναζε πια. Αυτό ήταν. Έχω να το θυμάμαι. Η καλύτερη μέρα!
Κορησός, 8 Δεκέμβρη 2015
Το κείμενο γράφτηκε στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας της Β΄ Γυμνασίου, ενότητα 2η
