“Όλα έχουν καταστραφεί…”
Όλα έχουν καταστραφεί στη ζωή μου. Μετά τον τελευταίο πόλεμο έχασα τους γονείς μου κι έμεινα μόνο με τα δυο μικρότερα αδέρφια μου που πρέπει να τα προστατεύσω.
Στην αρχή δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε. Εκεί που καθόμουν με την οικογένειά μου ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος και τότε όλα σκοτείνιασαν. Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ είναι ουρλιαχτά και φωνές. Μάλλον μετά λιποθύμησα. Όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Κυριαρχούσε απόλυτο σκοτάδι, αλλά ήξερα πως δεν ήμουν μόνος εκεί μέσα.
Ξαφνικά… Ακούγονται βήματα… Όλο και πλησιάζουν. Δεν είναι ένας, είναι πολλοί. Πηγαίνουν συγχρονισμένα. ανατριχιαστικά. Ακούω τον θόρυβο που κάνουν τα παπούτσια τους όταν πατάνε πάνω στις πέτρες . Τρίζουν πάνω στα χώματα. Το σκοτάδι διαλύεται από ένα αχνό φως που όμως γεμίζει το μέρος. Μας παίρνουν από κει και μας φέρονται σαν σκουπίδια.
Βλέπω γύρω μου πολλά παιδιά, όλοι τους αγόρια, να τα αδέρφια μου. Τους φωνάζω… δεν με ακούνε …τους τραβάνε μακριά μου. Όχι… Όχι πάλι το ίδιο μαρτύριο… Μας βάλανε σε ένα άλλο αυτοκίνητο. Σε λίγη ώρα σταμάτησαμε κάπου…
Άκουσα ότι θα μας εκπαιδεύσουν για τους νέους πολέμους. Μα γιατί δεν σταματάνε; Τι ευχαρίστηση βρίσκουν σε αυτό; Μου λείπουν τόσο οι γονείς μου. Η ζωή μου μαζί με όλους όσους αγαπώ!
Σουέντα Σπαχίου
Κορησός, 21 Μαρτίου 2015
Το κείμενο γράφτηκε στο σχολείο στα πλαίσια του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας με αφορμή την παγκόσμια μέρα κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας.
Αφόρμηση η εικόνα που δόθηκε στους μαθητές από τη φιλόλογο κ. Φωτεινή Τσακαλίδου, για να πουν τη δική τους ιστορία.
26, Μάρτιος 2015 στις 21:18
Ευχαριστώ πολύ που δημοσιεύσατε το κείμενό μου! Ελπίζω οι άνθρωποι να μην συνεχίσουν τους πολέμους και να χαρίσουν στα παιδιά τη ζωή τους και πολλά χαμόγελα 🙂