Ίταλο Καλβίνο
Μανιτάρια στην πόλη
ΘΕΜΑΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ:
ΘΕΜΑ: Η χαρούμενη ανακάλυψη των μανιταριών από τον Μαρκοβάλντο και η ομαδική δηλητηρίαση όσων τα έφαγαν.
ΒΑΣΙΚΗ ΙΔΕΑ: Οι κίνδυνοι που απειλούν τον άνθρωπο εξαιτίας της απομάκρυνσης από τη φύση και της διαβίωσης στο μολυσμένο περιβάλλον της πόλης.
Από το ιστολόγιο της Στέλλας(πατάω πάνω)
Ενδιαφέρουσα ανάλυση του κειμένου στο Ιστολόγιο της Αλεξάνδρας Γερακίνη Διδασκαλία Φιλολογικών Μαθημάτων(πατάω πάνω)
Δείτε το στο slideshare.net
Δείτε το στο slideshare.net
Άσκηση Δημιουργικής Γραφής: Γράφω μια πρωτότυπη ιστορία σχετική με μανιτάρια κι επιλέγω τον τίτλο κρατώντας τα εξής:
“Μανιτάρια στ… ………………………………”
29, Σεπτέμβριος 2016 στις 15:00
ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΑΝΙΤΑΡΙΩΝ
Μια μέρα σε μία όμορφη πόλη ο επιστήμονας Πάλο, ανακάλυψε ένα φίλτρο που μπορούσε να κάνει τα πράγματα μεγαλύτερα. Αυτός ο άνθρωπος όμως, γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε είναι επιστήμονας και οι επιστήμονες είναι τρελοί, πέθανε από δηλητηρίαση γιατί ήπιε ένα φίλτρο.
Έπειτα από πολλά χρόνια ο δισεκατομμυριούχος Μεξικάνος Μεγιστάνας Ελ Γκονζάλο αγόρασε την έπαυλη στην οποία ζούσε ο επιστήμονας και πρόσθεσε άλλο ένα εξοχικό στην συλλογή του.
Ο Γκονζάλο συνήθιζε να κοιμάται εκεί αλλά ένιωθε κάτι να τον γαργαλάει κάτω από το πάτωμα. Τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν μανιτάρια τα οποία μεγάλωναν μέρα με την μέρα γιατί το φίλτρο δρούσε πάνω τους, ώσπου μια μέρα τα μανιτάρια γκρέμισαν το σπίτι κι ο Γκονζάλο έκανε το σπίτι μουσείο μανιταριών!
29, Σεπτέμβριος 2016 στις 15:29
“ Τα μανιτάρια στο χωριό “
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μακρινή χώρα υπήρχε ένα χωριουδάκι γεμάτο με μανιτάρια. Οι κάτοικοι του χωριού όμως, δεν τα πήγαιναν καλά με τα μανιτάρια. Ώσπου μια μέρα αποφάσισαν να τα κόψουν, για να χτίσουν σπίτια.Τα μανιτάρια ήταν πολύ νευριασμένα γι’αυτό βρήκαν ξύλα, καρφιά και άλλα υλικά και έφτιαξαν μια πινακίδα, που έγραφε “ΑΠΑΓΟΡΕΎΕΤΑΙ ΤΟ ΚΌΨΙΜΟ ΤΩΝ ΜΑΝΙΤΑΡΙΏΝ”. Οι κάτοικοι αναρωτήθηκαν ποιος έβαλε αυτήν την πινακίδα. Ύστερα από μια ώρα πήγαν στον δασοφύλακα και τον ρώτησαν, αν την είχε βάλει εκείνος. Ο δασοφύλακας τους απάντησε ότι είχε δει με τα ίδια του τα μάτια πως τα μανιτάρια ήταν ζωντανά και πως είχαν φτιάξει εκείνα την πινακίδα. Με χαρά όλοι οι κάτοικοι του χωριού έτρεξαν να προλάβουν τα μανιτάρια και να τα προτείνουν να γίνουν φίλοι.Τα μανιτάρια δέχτηκαν υπό έναν όρο. Ότι δεν θα τα κόψουν, για να χτίσουν σπίτια. Οι κάτοικοι δέχτηκαν κι αυτοί με τη σειρά τους και έτσι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
29, Σεπτέμβριος 2016 στις 19:57
“ΤΑ ΜΑΓΙΚΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ”
Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα πυκνό δάσος ζούσαν
δύο μανιτάρια κάτω από μια βελανιδιά. Τα συγκεκριμένα
μανιτάρια ήταν τόσο όμορφα που τα ζήλευε όλο το
δάσος. Μητέρα είχαν την γέρικη βελανιδιά που τα αγαπούσε
πολύ. Όμως αυτά τα μανιτάρια ήταν ξεχωριστά από τα
άλλα. Είχαν κάτι διαφορετικό. Τα δύο αυτά μανιτάρια είχαν
την ικανότητα να μιλάνε.
Έτσι, ένα ζεστό μεσημέρι δύο κολλητοί φίλοι είχαν
αποφασίσει να πάνε μια βόλτα στο συγκεκριμένο δάσος.
Ένα απαλό αεράκι φυσούσε, καθώς τα παιδιά περπατούσαν
ξέγνοιαστα στον χωματόδρομο. Στον δρόμο τους ξαφνικά τους τράβηξε την προσοχή κάποια μανιτάρια. Μαζί τους είχαν κι έναν σάκο. Τα μάζεψαν όλα προσεκτικά μαζί και με τα “μαγικά”. Όταν έφτασε η ώρα του φαγητού τα παιδιά πήγαν σπίτι τους
βιαστικά. Όμως η μητέρα τους ή βελανιδιά στενοχωρήθηκε
που τα έχασε τόσο, ώστε με τον καιρό άρχισε να ξεραίνεται
και να της πέφτουν τα φύλλα. Τα παιδιά μια μέρα σκέφτηκαν να ζητήσουν από τη μητέρα να τους μαγειρέψει τα μανιτάρια που είχαν μαζέψει. Η μητέρα τους συμφώνησε αμέσως κι άρχισε
να τα καθαρίζει. Τα έβαλε όλα στο τηγάνι εκτός εκτός από
εκείνα, γιατί νόμιζε ότι ήταν δηλητηριώδη και τα άφησε στην
άκρη. Έπειτα ήρθε ένα σπουργίτι στο ανοιχτό παράθυρο και τους
είπε ότι η μητέρα τους αρρώστησε βαριά. Τότε χωρίς να το
αντιληφθούν μπήκε το παιδί και άκουσε την ομιλία τους.
Το παιδί ενθουσιάστηκε από την ικανότητά τους και εκείνα
τον παρακάλεσαν να τα επιστρέψει πίσω στη μητέρα τους.
Τότε αμέσως τα έβαλε στον σάκο του και κατευθύνθηκε προς
το δάσος. Τα φύτεψε ακριβώς κάτω από τη βελανιδιά της οποίας
της είχαν πέσει σχεδόν όλα τα φύλλα. Βλέποντας τους ή μητέρα
τους άρχισε να παίρνει πάλι ζωή. Το αγόρι ζήτησε συγνώμη στη
βελανιδιά που τα έκοψε και υποσχέθηκε ότι θα κρατήσει
μυστικό την ικανότητα τους. Κι έτσι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!
10, Οκτώβριος 2018 στις 21:12
“Τα μανιτάρια παντού”
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό, ζούσε ενα αγοράκι που του άρεσαν τα μανιτάρια. Μία μέρα καθώς η μητέρα του μαγείρευε μανιτάρια του είπε ότι τελείωσε για φέτος η σοδιά και θα ξανά φύτρωναν τον επόμενο χρόνο. Το αγορι, ο Στράτος, στενοχωρημένος βρήκε μια λύση για το πρόβλημα αυτό. Πήγε και φύτεψε σε ολο το χωριό τα μανιτάρια. Φροντίζοντας τα καθημερινά μετά από λίγες μέρες μεγάλωσαν όλα παντού! Στον δρόμο, στα πεζοδρόμια, παντού. Ο κόσμος αναρωτιόταν που βρέθηκαν ξαφνικά και πολλοί μάλιστα είχαν πρόβλημα με αυτό. Η μητέρα του Στράτου όταν έμαθε ότι ο γιος της έφταιγε για αυτό, του εξηγησε ότι δεν είναι σωστό να κάνει πράγματα χωρίς την άδεια ενός μεγάλου. Ενημέρωσαν τον Δήμαρχο του χωριου. Εκείνος δέχτηκε να βοηθήσει. Κάλεσε τους ανθρώπους του χωριού για να μαζέψουν τα μανιτάρια. Έτσι τους ανακοίνωσε ότι θα γίνει γλέντι μανιταριού. Ο Στράτος κατάλαβε το λάθος του και ζήτησε συγνώμη, στη συνέχεια η μητέρα του τον συγχώρεσε και τελικά πήγαν στο γλέντι τρώγοντας όλοι μαζί τα μανιτάρια του Στράτου.
13, Οκτώβριος 2018 στις 15:42
Η ιστορία σου μου άρεσε πολύ γιατί σκέφτηκε το παιδάκι τα μανιτάρια, επειδή πιστεύω ότι κανένα παιδί δεν θα το έκανε
13, Οκτώβριος 2018 στις 22:27
Είναι πολύ ωραίο γιατί το παιδί ο Στράτος με το λάθος που έκανε κατάλαβε ότι μια γνώμη μεγαλύτερου είναι απαραίτητη
16, Οκτώβριος 2018 στις 21:14
Μπράβο Ανθή εμένα μου αρεσε το δικό σου διότι τελικά ο Στρατός έμαθε από το λάθος του
11, Οκτώβριος 2018 στις 15:57
Μανιτάρια στην αυλή .
Μια φορά σε ένα χωριό ζούσε ένα αγοράκι, ο Άρης μαζί με την οικογένειά του. Είχε και μία αδερφή και μια μέρα βγήκαν να παίξουν στον κήπο. Καθώς έπαιζαν με την μπάλα την έριξαν λίγο μακριά και πήγε ο Άρης να την πάρει και καθώς έσκυψε, για να την πάρει είδε μανιτάρια να ξεπροβάλλουν από το έδαφος κατευθείαν. Έτρεξε να το πει στην μητέρα του. Αυτά ολοένα και μεγάλωναν. Ξαφνικά έγιναν τεράστια και απλώθηκαν σε όλη την αυλή και μεγάλωναν και μεγάλωναν ώσπου μία ημέρα ο πατέρας του Άρη βγήκε έξω και τα έκοψε. Επειδή ήταν πολλά και δεν μπορούσαν να τα φάνε όλα σκέφτηκαν να τα μοιράσουν σε όλο το χωριό. Έτσι έγινε ένα τεράστιο τραπέζι στην πλατεία του χωριού και όλοι μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά και ήρεμα.
13, Οκτώβριος 2018 στις 22:31
Αυτό που έκανε ο Άρης ήταν πάρα πολύ σωστό μπράβο του
11, Οκτώβριος 2018 στις 17:27
«Μανιτάρια στο τραπέζι»
Μια φορά και έναν καιρό σε ένα χωριό όλοι οι κάτοικοι παραπονιόντουσαν ότι δεν υπήρχαν μανιτάρια στον τόπο τους , ετσι αφού δεν τα εύρισκαν η μόνη λύση ήταν να πάνε στο βουνό . Και ενα Σάββατο όλο το χωριό μαζεύτηκε και αποφάσισε να ξεκινήσει το ψάξιμο . Το βουνό γέμισε ανθρώπους που έψαχναν απεγνωσμένα τα μανιτάρια , μα οσο χρόνο και αν πήρε μανιτάρια δεν βρέθηκαν . Έτσι όλο το χωριό απογοητεύτηκε και γύρισαν όλοι σπίτια τους . Στην επιστροφή μία παρέα νέων παιδιών βρίσκουν ένα μανιτάρι στη άκρη του δρόμου . Σε όλο το χωριό μαθεύτηκε η εύρεση του μανιτάριου , το φρόντιζαν το πότιζαν και έτσι βγήκαν και άλλα πολλά . Τέλος όλο το χωριό απόλαυσε ενα γεύμα με μανιτάρια στο τραπέζι .
13, Οκτώβριος 2018 στις 15:40
Είναι πολύ ωραίο εμένα μου άρεσε αρκετά και ότι έψαχναν απεγνωσμένα τα μανιτάρια μου άρεσε πολύ
16, Οκτώβριος 2018 στις 15:47
Μου αρέσει πολύ η ιστορία σου γιατί όλοι στο χωριό αναζητάν τα μανιτάρια σαν κάτι πολύ πολύτιμο.
16, Οκτώβριος 2018 στις 20:38
Μου άρεσε περισσότερο εκεί που μετά από τόσο κόπο στο τέλος τα βρίσκουν στο χωριό
17, Οκτώβριος 2018 στις 15:56
Φίλιππε η ιστορία σου είναι πολύ ωραία επειδή μας μιλάς για όλο το χωριό που ψάχνει μανιτάρια και στο τέλος τα βρίσκουν
11, Οκτώβριος 2018 στις 19:11
Μία μέρα με τον παππού μου πήγαμε να μαζέψουμε μανιτάρια και εγώ βρήκα ένα μέρος με πολλά μανιτάρια και του είπα
– Παππού εδώ έχει πολλά .
–Μην τα αγγίζεις μπορεί να είναι δηλητηριώδη.
– Και πως ξέρουμε ότι είναι
–Θα σου δείξω
Και μου είπε τα μανιτάρια που από κάτω είναι μαύρα είναι δηλητηριώδη, και πρέπει να προσέχουμε.
13, Οκτώβριος 2018 στις 15:34
Είναι ωραίος ο διάλογος σου απλά έπρεπε να γράψεις λίγο ακόμη , αυτή είναι δική μου γνώμη .
16, Οκτώβριος 2018 στις 15:52
Μου άρεσε η ιστορία σου επειδή μας πληροφορεί ότι δεν τρώγονται όλα τα μανιτάρια.
17, Οκτώβριος 2018 στις 15:25
Μιχάλη η ιστορία σου είναι πολύ ωραία γιατί μας λες πως δε μπορούμε να φάμε να φάμε όλα τα μανιτάρια και ότι μερικά είναι επικίνδυνα.
11, Οκτώβριος 2018 στις 20:20
Μια φορα κι έναν καιρό σε ένα όχι και πολύ μακρινό δάσος κάτω από μια μεγάλη βελανιδιά, ζούσαν δύο μικρά μανιτάρια.. Ήταν τόσο μικρά, τόσο όμορφα και τόσο αγαπημένα που όλο το δάσος ζήλευε την ομοιομορφία τους και την αγάπη που είχε το ένα για το άλλο. μ «Τι όμορφη που είναι αυτή αυτή η βελανιδιά και τι τυχεροί που είμαστε που ζούμε από κάτω της!» είπε το μικρότερο από τα δύο. Μ «Πραγματικά, είναι πανέμορφη.. πόσο θα ήθελα να ζούσα στην κορυφή της και να βλέπω όλο το δάσος από εκεί ψηλά.» ..είπε το μεγαλύτερο. μ «To σκέφτομαι κάθε μέρα.. να μπορούσα να πάω εκεί πάνω και να κοιτάζω γύρω γύρω.. πρέπει να έχει απίστευτη θέα. Θα νιώθεις σαν βασιλιάς. Ζηλεύω πολύ την βελανιδιά και πιο πολύ ζηλεύω τα πουλιά που μπορούν να πηγαίνουν εκει πάνω όποτε αυτά θέλουν! Αχ και να μπορούσα να ανέβω έστω και για λίγο..» Μ «Ναι.. η αλήθεια είναι αυτή.. σκέψου το αεράκι και φαντάσου πόσο γλυκά θα ακούγεται η φωνή του δάσους.. από την άλλη εδώ που είμαστε, είμαστε καλά προστατευμένοι. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχουμε αυτή την υπέροχη βελανιδιά από πάνω μας και που μας προστατεύει και που μπορούμε να ακούμε τις ιστορίες που λένε μεταξύ τους τα φύλλα και τα βελανίδια που πέφτουν. Σκέψου να μην υπήρχε.» μ «Χαζομάρες.. εντάξει μπορεί να έχεις δίκιο αλλά εγώ θέλω να πάω εκεί πάνω.» Μ «Προχθές άκουγα δύο βελανίδια, που μόλις είχαν πέσει, να λένε για το πόσο τέλεια ήταν η διαδρομή από εκεί πάνω. Τα άκουσα επίσης να λένε ότι και τι δεν θα έδιναν για να ξανανέβουν και να ξαναπέσουν! Γέλασα πάρα πολύ!» μ «Χαχα! Αχ.. ας μας δοθεί μια ευκαιρία.. τι καλά που θα ήταν..» Και με αυτές τις σκέψεις οι ημέρες περνούσαν και η καθημερινότητα των μανιταριών γινόταν όλο και πιο ευφάνταστη. Όλο και περισσότερα βελανίδια έπεφταν και όλο και περισσότερες ιστορίες άκουγαν τα μανιταράκια μας. Μια-δυο φορές μάλιστα έπιασαν και κουβέντα με κάποια βελανίδια που δεν ήταν και τόσο ψιλομύτικα όπως τα υπόλοιπα. Μια μέρα λοιπόν την ώρα που μόλις είχε αρχίσει να σουροπώνει, από την άκρη της απέναντι πέτρας φάνηκαν δύο τεράστιες κεραίες. Μετά από λίγο φάνηκε ένα τεράστιο σκαθάρι! Ήταν τόσο μεγάλο, όσο σχεδόν και τα δύο μανιτάρια μαζί. μ «Ωχ!» Είπε το μικρό μανιτάρι. «Αυτό πρέπει να είναι το πιο μεγάλο σκαθάρι που υπήρξε ποτέ! Άραγε θα μπορεί να με βοηθήσει;» Μ «Τι εννοείς;¨είπε το μεγάλο. μ «Εννοώ αν θα μπορούσε να με μεταφέρει έστω και για λίγο μέχρι την κορφή της βελανιδιάς!» Μ «Μην ακούω ανοησίες. Δεν θα φύγεις από εδώ, το άκουσες;» μ «Άσε με ήσυχο. Θα κάνω ό,τι θέλω. Ξέρεις ότι η ζωή μας είναι πολύ μικρή και έχουμε μόνο μια ευκαιρία να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Ποτέ δεύτερη.» Μ «Σε παρακλώ, σοβαρέψου. Μην κάνεις καμιά χαζομάρα. Πρώτη φορά τον βλέπουμε το τύπο.. ούτε που τον ξέρουμε! Και να σου πω την αλήθεια, δεν τον βλέπω και πολύ της εμπιστοσύνης.» μ «Μα τι είναι αυτά που λες! Πόσο κακό μπορεί να είναι ένα σκαθάρι;» ..είπε το μικρότερο και χωρίς να χάσει καιρό φώναξε με όλη του την δύναμη: «Εε! Σκαθάρι, γειά! Έλα εδώ να σου πω κάτι που θέλω!» Με αργά αλλά σταθερά βήματα το σκαθάρι πλησίασε και το μικρότερο μανιτάρι άρχισε με μεγάλο ενθουσιασμό να του λέει για την επιθυμία του να σκαρφαλώσει επάνω στην βελανιδιά, για το πόσο όμορφο θα είναι το ταξίδι προς τα επάνω και πόσο τέλειο θα είναι το ταξίδι της επιστροφής. Ήταν τόσο πολύ ενθουσιασμένο που δεν μπορούσε να δει το περίεργο βλέμμα και την τρομαχτική όψη του σκαθαριού. Δεν μπορούσε να διαισθανθεί όλα αυτά που το άλλο μανιτάρι είχε διαισθανθεί. «Ενταξει.» λέει το σκαθάρι. «Αλλά για να το κάνω αυτό, πρέπει κάτι να κερδίσω.» «Τι θες; Ό,τι θες θα στο δώσω!!» «Μέσα σου έχεις δύο σπόρια. Αυτά θέλω για να σε ανεβάσω επάνω.» Είπε το σκαθάρι με σταθερή φωνή. Το μεγάλο μανιτάρι ανατρίχιασε. «Μα αυτό είναι εύκολο!» είπε το μικρό μανιτάρι, χωρίς να σκεφτεί δεύτερη φορά. «Αλλά δεν θα στα δώσω και τα δύο τώρα. Θα σου δώσω το ένα όταν φτάσουμε στην μέση και το άλλο όταν φτάσουμε επάνω.» «Εντάξει.» είπε το σκαθάρι. Κι έτσι το μικρό μανιτάρι πιάστηκε από τις κεραίες του σκαθαριού έτοιμο να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Το σκαθάρι, λοιπόν, με αργά αλλά σταθερά βήματα τραβήξε το μανιτάρι. Φυσικά δεν τα κατάφερε με την πρώτη φορά. Ο φίλος του προσπαθούσε ύπουλα να το κρατήσει κάτω, συγκρατώντας το χώμα με τις μικρές του ρίζες, ελπίζοντας ότι θα τα καταφέρει να απογοητευτούν οι δύο τους και να τα παρατήσουν. Με την πρώτη προσπάθεια λοιπόν, ίσα ίσα που ανασηκώθηκε λιγάκι το χώμα. Όμως το σκαθάρι, δυστυχώς για τον φίλο μας, ήταν πολύ δυνατό. Με την δεύτερη προσπάθεια το χώμα αποσύρθηκε αρκετά και λίγο ακόμα ήθελε το μικρό μας μανιτάρι για να βρεθεί έξω από την ζεστασιά του. Λίγες στιγμές πιο μετά το μεγάλο μανιτάρι αισθάνθηκε ένα μικρό πόνο, που το μανιταράκι δεν τον κατάλαβε. Οι μικρές τους ρίζες βλέπετε είχαν ενωθεί και καθώς το μικρό μας πεταγόταν έξω από το χώμα, αυτές χωρίστηκαν. Για πάντα. «Έτοιμος!!» φώναξε όλο χαρά το μανιτάρι και το σκαθάρι με τον ίδιο αργό αλλά σταθερό βηματισμό και χωρίς να μιλήσει, άρχισε να προχωράει προς την ρίζα της βελανιδιάς. «Θα με περιμένεις;» Ρώτησε το μικρό μανιτάρι. «Ελπίζω. Καλό ταξίδι!» Είπε το άλλο και τα βλέμματα τους διασταυρώθηκαν για τελευταία φορά. Αρκετή ώρα πιο μετά οι ταξιδιώτες είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν στον κορμό. Το μικρό μανιτάρι ήταν πλέον τόσο πολύ χαρούμενο. Ζόυσε το όνειρο του. Μόλις είχε βραδιάσει και το φεγγάρι είχε αρχίσει να ρίχνει το φως του πάνω στο μεγάλο δάσος. Λίγες ώρες πιο μετά η ανάβαση έφτανε στην μέση της και οι ψίθηροι από τα βελανίδια πλήθαιναν. «Τι θέλει εδώ πάνω ένα σκαθάρι με ένα μανιτάρι να κρέμεται από πάνω του. Μα που πάνε;» αναρωτήθηκαν όλα μαζί και σχολιάζανε επικριτικά. «Ε όχι.. έχει τρελαθεί τελικά ο κόσμος..» είπε ένα αδύνατο και στριφνό βελανίδι, και γύρισε από την άλλη πλευρά να χαρεί λίγο το φως του φεγγαριού. Την επόμενη μέρα ήξερε ότι θα έπεφτε από την θέση του και θα βρισκόταν κάτω στο χώμα, μέχρι εκείνο να το αγκαλιάσει και σιγά σιγά να γίνει κι αυτό μια μεγάλη βελανιδιά. Το μανιτάρι έβλεπε από ψηλά το σπίτι του, την παλιά του θέση, την πέτρα από όπου είχε εμφανιστεί το σκαθάρι, τον αγαπημένο του φίλο και έτρεμε από την συγκίνηση που θα κατάφερνε το ακατόρθωτο. «Το πρώτο μανιτάρι που έφτασε στην κορυφή της μεγάλης βελανιδιάς!!» Σκεφτόταν. Η ψυχή του έλαμπε. Η ψυχή του έλαμπε αλλά η δύναμη του έφθινε. Τα χέρια του είχαν αρχίσει να κουράζονται και όσο δυνατά και αν κρατούσε τις κεραίες του σκαθαριού, τα αισθανόταν να γλυστράνε. Ο κορμός του και το συμμετρικό του σχήμα είχε αρχίσει να χαλάει. Ξέρετε πόσο ευαίσθητα είναι τα μανιτάρια. Χαλάνε με το παραμικρό. Λίγη ώρα πιο μετά είχε χάσει πολύ δύναμη και πολλούς χυμούς. Φθάνοντας στη μέση της μεγάλης βελανιδιάς και ενώ το φεγγάρι μεσουρανούσε λέει στο σκαθάρι. «Σκαθάρι σταμάτα για λίγο σ’αυτό το κλαδί. Σε παρακαλώ πολύ. Θα ήθελα να κάνουμε ένα διαλειμμα, κουράστηκα.» «Θα σταματήσω, αλλά θα μου δώσεις και τα δύο σποράκια, αλλιώς δεν θα συνεχίσω.» «Εντάξει, πάρ’τα. Σταμάτα όμως, δεν αντέχω ούτε μια στιγμή ακόμα.» Και μόλις το σκαθάρι έκανε στην άκρη και σταμάτησε στο κλαδί, το μανιτάρι μας ελευθερώθηκε και έβγαλε από την κοιλιά του και τα δύο σποράκια, το ανίτιμο του ονείρου του. «Πάρ’τα, όμως σε λίγο θα συνεχίσουμε.» είπε με ξεψυχισμένη φωνή. «Συνεχίζουμε όποτε θες.» Το φεγγάρι μια κρυβόταν και μια φαινόταν μέσα από τις φυλλωσιές της βελανιδιάς και το χλωμό του φως πλέον έδινε μια μελαγχολική διάθεση στο δάσος. Λίγες στιγμές πιο μετά, το μανιτάρι είπε με φωνή που ίσα ίσα ακουγόταν. «Σκαθάρι.. πάμε..» Και με το ζόρι ξαναπιάστηκε πάνω του. Δεν πρόλαβε να κάνει μερικά αργά αλλά σταθερά βήματα το σκαθάρι και.. α! Το μανιταρι γλύστρησε! Το καπέλο του έλαμψε για μια στιγμή, λίγο πριν αρχίσει να χτυπάει από το ένα κλαδί στο άλλο. Τα βελανίδια πάγωσαν και το σούσουρο σταμάτησε άξαφνα καθώς είχε αρχίσει η ελεύθερη πορεία προς το τέλος. Χτύπησε στο χώμα, κατρακύλησε και σταμάτησε δίπλα στην πέτρα απ’ όπου το μεσημέρι είχε εμφανιστεί το σκαθάρι. Λίγο πιο κει ο φίλος του, αδύναμος κι αυτός, το κοίταζε με δάκρυα στα μάτια. Το χώμα γύρω του ήταν πλέον σαθρό. Με λίγη προσπάθεια κατάφερε να πεταχτεί έξω και να συρθεί μέχρι τον φίλο του. «Μην φοβάσαι..τώρα είσαι εδώ, μαζί μου.» του είπε και μαζί τα δύο μανιταράκια, ξαπλωμένα πλέον και όχι όρθια, κοιτάζανε την κορυφή της βελανιδιάς λίγο πριν το φεγγάρι τους δύσει. Εκείνη την ώρα ένα αεράκι φύσηξε στα κλαδιά της βελανιδιάς και μαζί με την φωνή των βελανιδιών πήρε και τα σπόρια από τις τσέπες του σκαθαριού ρίχνοντάς τα στο έδαφος, λίγο πιο μακρυά από τις ρίζες του δέντρου. Κάποιες ημέρες αργότερα δύο μικρά μανιτάρια βγήκαν από το ζεστό χώμα. Οι ρίζες τους ήταν λίγο ενωμένες. Κοίταξαν ψηλά, μέχρι την κορυφή της βελανιδιάς μας, ζήλεψαν τα πουλιά και αναστέναξαν μελαγχολικά όταν σκέφτηκαν πόσο όμορφη θέα θα έχει από εκεί επάνω. Καληνύχτα.
13, Οκτώβριος 2018 στις 15:32
Δήμητρα, είναι υπέροχο, ανατρίχιασα, όταν το διάβαζα. Είναι λίγο έως πολύ συγκινητικό το λάτρεψα, τέλειο μπράβο σου
16, Οκτώβριος 2018 στις 20:46
Μπράβο πολύ ωραίο και πολύ συναισθηματικό Μπράβο ήταν πάρα πολύ ωραίο
11, Οκτώβριος 2018 στις 21:32
“Μανιτάρια στον κίνδυνο”
Μια φορά και έναν καιρό σε ένα χωριό μακριά από δω ζούσαν χιλιάδες μανιτάρια με μαγικές ιδιότητες. Όταν ο Νόμερ, ένα δωδεκάχρονο παιδι, έπαιζε στην κοιλάδα δίπλα στο σπίτι του έπεσε μέσα σε μια τρύπα που τον οδήγησε στην Μανιτόχωρα.Ξαφνιασμένα τα μανιτάρια από τον μεγάλο θόρυβο πήγαν να δούνε τι συνέβη. Όταν ο Νόμερ ανακάλυψε τα μανιτάρια πήγε με περηφάνια να το πει στους γονείς του. Πριν καλά περάσει στην τρυπα όμως η μαγική δύναμη των μανιταριών τον έκαναν να ξεχάσει τα πάντα και με μαγεία να ξαναγυρίσει σπίτι του. Όταν την άλλη μέρα ξαναπήγε να βρει την τρύπα δεν υπήρχε τίποτα…… Οταν ο πατέρας ανακοίνωσε ότι είχανε μανιτάρια ο μικρός ξέσπασε σε λυγμούς διότι κατάλαβε ότι τα πηρε απο την Μανιτοχωρα… Και καπως φαγώθηκαν και τα μαγικά μανιτάρια που χάρισαν τις ιδιότητες τους στον Νόμερ.
16, Οκτώβριος 2018 στις 15:34
Μου άρεσε πάρα πολύ η ιστορία σου. Μπορεί να ήταν μικρή, αλλά έχει ένα ξεχωριστό νόημα.
16, Οκτώβριος 2018 στις 20:51
Μπράβο πολύ ωραίο Μαριάννα πολύ μου αρέσει ιστορία σου και πολύ συγκινητική
11, Οκτώβριος 2018 στις 22:52
Μανιτάρια στον Ωκαιανό
Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μακρινό νησί ζούσε ενας βασιλιάς. Απολάμβανε τις ομορφιές του νησιού του και τα πλούσια αγαθά του. Η ζωή του γενικά ήτανε χαρούμενη χωρίς καμιά προσπάθεια απο την πλευρά του. Αυτο όμως τον έριξε σε δυστυχία. Έχασε το ενδιαφέρων του για τη ζωή και σταμάτησε να τρώει. Έβαλε τους μάγειρες του βασιλίου να του μαγειρέψουν αλλά τίποτα δεν τον ευχαριστούσε. Το μόνο που τον χαλάρωνε ήτανε να βλέπει τον ωκαιανό. Μια μέρα λοιπόν καθώς κοιτούσε είδε να επιπλέουν κάτι παράξενα φυτά. Διέταξε αμέσως να πάνε να δούνε τι είναι και να του τα φέρουνε. Κανείς όμως δεν ήξερε τι ήταν. Μόνο ένας αρχημάγειρας του είπε ότι αυτά τρώγοντε και λέγοντε μανιτάρια. Έτσι του τα μαγείρεψε και ο βασιλιάς ξαναβρήκε την όρεξη του.
13, Οκτώβριος 2018 στις 15:13
Είναι πάρα πολύ ωραίο, ειδικά όταν είδε κάτι παράξενα φυτά στη επιφάνεια της θάλασσας μου άρεσε πάρα πολύ
16, Οκτώβριος 2018 στις 14:30
Θωμά η ιστορία σου είναι καταπληκτική μόνο από τον τίτλο. Μου άρεσε η αλλαγή που έγινε από χαρά σε δυστυχία
16, Οκτώβριος 2018 στις 18:19
Συγκεκριμένα , αυτό που μου άρεσε στην ιστορία του Θωμά ήταν ότι απο τη μέση και κάτω το παραμύθι παίρνει μια ενδιαφέρουσα πλοκή . Πολύ καλό μπράβο σου .
16, Οκτώβριος 2018 στις 20:56
Πολύ ωραίο ακόμα περισσότερο μου άρεσε η ανακάλυψη των μανιταριών . Μπράβο πολύ ωραίο
17, Οκτώβριος 2018 στις 16:39
Μου άρεσε η ιστορία σου γιατί στο τέλος ο αρχιμάγειρας είπε πως αυτά ήταν μανιτάρια και τρώγονταν. Έτσι ο βασιλιάς ξαναβρήκε την όρεξή του.
13, Οκτώβριος 2018 στις 15:37
Μανιτάρια στη βίλα Κάποτε σε μία βίλα ζούσε ένας δισεκατομμυριούχος που του άρεσε ένα συγκεκριμένο είδος μανιταριών, τα λευκά μανιτάρια. Δε μπορούσε να ζήσει χωρίς να φάει έστω λίγα κάθε μέρα. Μια μέρα τα μανιτάρια εξαντλήθηκαν, επειδή είχαν τεράστια ζήτηση. Υπήρχε μόνο μία λύση. Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΝΙΤΑΡΙΩΝ. Ο δισεκατομμυριούχος αυτός άνθρωπος πήγε σε αυτή τη χώρα, όπου του έσωσαν τα μαγικά μανιτάρια.Αυτός τα φύτεψε κάτω από τη βίλα, όπως του είπαν αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μετά από λίγες μέρες πέθανε και το σπίτι το κληρονόμησε ο γιος του. Μια μέρα μετά από καιρό έγινε σεισμός και όλο το σπίτι άρχισε να καταρρέει αλλά ο γιος του μπήκε κάτω από ένα τραπέζι και σώθηκε. Όταν τον έβγαλαν από τα συντρίμμια του εξήγησαν πως δεν η΄ταν σεισμός αλλά κάποια μανιτάρια άρχισαν να φυτρώνουν.
16, Οκτώβριος 2018 στις 14:32
Πολύ ωραία ιστορία Παναγιώτη μου άρεσε ο τρόπος που έχεις σκεφτεί για όλα τα γεγονότα της ιστορίας!!!
16, Οκτώβριος 2018 στις 14:48
Είναι λίγο λυπητερό, γιατί αυτός στο τέλος σχεδόν , πεθαίνει και το σπίτι γκρεμίζεται, αλλά κατα τ άλλα μου άρεσε πολύ.
16, Οκτώβριος 2018 στις 20:59
Μπράβο πολύ ωραίο ειδικά εκεί που έγινε ο σεισμός με τα μανιτάρια πολύ μου άρεσε Μπράβο Παναγιώτη
17, Οκτώβριος 2018 στις 14:22
Τα μανιτάρια στον κήπο
Μία φορά και έναν καιρό, πρέπει πρώτα αυτό να πω, ήταν μια οικογένεια καλή, αγαπημένη και στοργική που ζούσε σε ένα ωραίο σπίτι με έναν πανέμορφο κήπο. Τα λουλούδια αυτού του κήπου ήταν διαφορετικά από τα άλλα, είχαν πέταλα λίγο πιο μεγάλα. Ο Νικόδημος που ήταν το παιδί πήγαινε κάθε πρωί στο κήπο τα λουλούδια, για να δει. Ενώ λοιπόν όλη η οικογένεια κοιμόταν ο Νικόδημος σηκώθηκε, γιατί δεν είχε ύπνο απ΄ τη βροχή. Σηκώθηκε λοιπόν πρωί τα λουλούδια για να δει. Και μόλις βγαίνει στον κήπο βλέπει κάτι καφέ μικρά λουλουδάκια. Στην αρχή νόμιζε πως ήταν σπιτάκια. Πήγε γρήγορα στο δωμάτιο των γονιών να τους ρωτήσει τι είναι αυτά τα καφέ τα λουλουδάκια. Οι γονείς ενθουσιάστηκαν από το λόγια του μοναχογιού τους και έτρεξαν στον κήπο. Είδαν τα όμορφα μανιτάρια και πήραν δύο τρία να τα φάνε, αλλά δεν ήξεραν ότι ήταν πραγματικά σπιτάκια όπως έλεγε το παιδί τους. Μόλις πήγαν να φάνε τα μανιτάρια είδαν κάτι μπλε μικρά παιδάκια. Ο εφτάχρονος Νικόδημος είπε πως λέγονταν στρουμφάκια και δεν έπρεπε να τα φάνε. Για αυτό συμφώνησαν να μείνουν στον κήπο και να μην μάθει κανείς για τα στρουμφάκια.