(της Μπαρνέτ Φράνσις Χόντγκσον σε μετάφραση και σκηνοθεσία Μαριάννας Τόλη)

Ένα μικρό κορίτσι, η Μαίρη, που ζούσε στην Ινδία, χάνει τους γονείς του σε μια μεγάλη πυρκαγιά. Τώρα που δεν υπάρχει κανείς να την φροντίσει εκεί, μετακομίζει στον πλούσιο θείο της στο Λονδίνο, ο οποίος όμως δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τη Μαίρη, καθώς ακόμα υποφέρει, γιατί έχασε την αγαπημένη του γυναίκα πριν δέκα χρόνια. Την φροντίδα της αναλαμβάνει μια απλή και καλόκαρδη κουβερνάντα, η Μάρθα.

Αρχικά, το κορίτσι είναι κλεισμένο στον εαυτό του, αγενές και κακότροπο και πιστεύει ότι κανείς δεν την θέλει και την αγαπάει. Η Μάρθα, η κουβερνάντα της, προσπαθεί να την βοηθήσει να ανακαλύψει τον «μυστικό κήπο» που κρύβει μέσα της και να τον κάνει να ανθίσει. Το κορίτσι ταυτόχρονα ανακαλύπτει έναν κήπο που για χρόνια ήταν κλειδωμένος και γι’ αυτό παρατημένος και ξεραμένος, που όμως με την φροντίδα του κοριτσιού και του αδελφού της Μάρθας ο κήπος αρχίζει σιγά-σιγά να ανθίζει. Και μαζί με τον «μυστικό» κήπο της έπαυλης που ανθίζει, ανθίζει και η καρδιά της Μαίρης. Έτσι γίνεται πιο ευγενική, πιο καλή και βοηθάει τον κόσμο γύρω της. Στο μεταξύ είχε ανακαλύψει ότι έχει και έναν ξάδελφο, γιο του θείου της, που είναι άρρωστος και ζει απομονωμένος σε ένα δωμάτιο της έπαυλης. Αρχίζει να του κάνει παρέα, να τον φροντίζει και σιγά-σιγά τον βοηθάει να γνωρίσει τον «μυστικό του κήπο» και να θεραπευτεί… Το γεγονός αυτό φέρνει ξανά το χαμόγελο στα χείλη του θείου της και η χαρά επανέρχεται σε όλη την έπαυλη και σκορπάει τη «σκοτεινιά» που επικρατούσε. Και όλοι καταλαβαίνουν ότι ο «μυστικός κήπος», που κρύβουν μέσα τους, μπορεί να ανθίσει με φροντίδα και αγάπη!!!

Ας μην το ξεχνάμε, λοιπόν, με φροντίδα και αγάπη όλα «ανθίζουν» και χαμογελούν!!!

Η συγγραφέας λέει: «Μια απλή σκέψη έχει τέτοια δύναμη που ισοδυναμεί με μια ηλεκτρική μπαταρία. Είναι ικανή για το υπέρτατο καλό ή για το υπέρτατο κακό. Το να επιτρέψουμε σε μία αρνητική σκέψη να τρυπώσει στο μυαλό μας και να εγκατασταθεί για πολύ καιρό είναι σαν να επιτρέπουμε σε ένα σοβαρό μικρόβιο να εγκατασταθεί στο σώμα μας. Μπορεί να μη βγει ποτέ ξανά από τον οργανισμό μας όσο ζούμε».

Ταχτατζόγλου Μαρία