Το Σάββατο 24 και την  Κυριακή 25 Ιουνίου στο Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο του Βόλου «Μελίνα Μερκούρη»

Η Θεατρική Ομάδα της ΕΛΜΕ Μαγνησίας θα παρουσιάσει το Σάββατο 24 και την  Κυριακή 25 Ιουνίου στις 9:30μ.μ. στο Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο του Βόλου «Μελίνα Μερκούρη», το αριστουργηματικό έργο των Μπέρτολντ Μπρέχτ και Κουρτ Βάιλ, «Η Όπερα της Πεντάρας». Η είσοδος θα είναι ελεύθερη και θα υπάρχει «κουτί» εθελοντικής ενίσχυσης για την κάλυψη εξόδων της παράστασης.

Είναι ένα έργο όπου συνυπάρχουν, συμβιώνουν και συγκρούονται μέχρις εσχάτων, όλες οι διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων που απαρτίζουν την τόσο ιδιότυπη, αλλά και τόσο οικεία κοινωνία της «Όπερας»: ζητιάνοι, πόρνες, μικροεγκληματίες, αστυνομικοί, μικρά και μεγάλα αφεντικά, αλλά και το υπέρτατο, αόρατο αφεντικό, πάνω από όλα και όλους. Το ύφος στον λόγο είναι καυστικά ειρωνικό και η τζαζίστικη μουσική του Κουρτ Βάϊλ, υπέροχα διεγερτική.

Το έργο επικεντρώνεται σε ιστορίες της αστικής τάξης στο Λονδίνο. Στην Πρώτη Πράξη, ο Μπρεχτ παρουσιάζει το μαγαζί του Τζόναθαν Πίτσαμ, του αφεντικού των ζητιάνων του Λονδίνου, στους οποίους πουλάει προστασία, τους εκμεταλλεύεται και διεκδικεί μερίδιο από τα καθημερινά “κέρδη” τους. Ο Μπρέχτ ασκώντας κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα, προβάλλει την εικόνα ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν “εμπόριο”, ακόμα και η ελεημοσύνη. Ο Πίτσαμ ανακαλύπτει ότι η κόρη του, η Πόλι, που τη θεωρεί ιδιοκτησία του, έχει μπλέξει με τον διαβόητο κακοποιό Μακίθ (Μάκι ο Φονιάς).

Η Πόλι, το ίδιο εκείνο το βράδυ παντρεύεται το Μακίθ σε ένα στάβλο και διασκεδάζει μαζί με τη συμμορία του. Γυρίζοντας σπίτι, ανακοινώνει στους γονείς της το γάμο της, αλλά και το ότι ο αρχηγός της αστυνομίας Μπράουν ο Τίγρης διασκέδασε μαζί τους, καθώς αυτός και ο Μακίθ είναι στενοί φίλοι από το στρατό. Ο γάμος αυτός εξοργίζει τον πατέρα της, ο οποίος πασχίζει να στείλει τον Μακίθ στην κρεμάλα.

Η Πόλι αναφέρει στο Μακίθ τις προσπάθειες του πατέρα της κι αυτός αποφασίζει να φύγει από το Λονδίνο, αφήνοντας διάφορες “δουλειές” στην Πόλι. Πριν φύγει, επισκέπτεται την Τζένι, πρώην αγαπημένη του, χωρίς να ξέρει ότι έχει δεχτεί λεφτά από την κυρία Πίτσαμ για να τον καταδώσει. Παρά τη φιλία του με τον αρχηγό της αστυνομίας Μπράουν, συλλαμβάνεται και οδηγείται στη φυλακή. Εκεί εμφανίζονται η Πόλι μαζί με τη Λούσι, την κόρη του Μπράουν, όπου μεσολαβεί μια σκηνή ζήλιας και τσακωμού. Η Λούσι μηχανορραφεί για την απόδραση του Μακίθ, ενώ ο Πίτσαμ απειλεί τον αστυνόμο Μπράουν ότι θα εξαπολύσει όλους τους ζητιάνους του κατά την τελετή στέψης της βασίλισσας, κάτι που θα στοίχιζε τη θέση του.

Η Τζένι απαιτεί τα χρήματά της από την κυρία Πίτσαμ, η οποία αρνείται. Ο Μπράουν μαθαίνει ότι οι ζητιάνοι έχουν ήδη λάβει θέσεις και ο μόνος τρόπος να σώσει τον ίδιο και τη θέση του στην αστυνομία είναι να συλλάβει και να εκτελέσει το Μακίθ. Ο Μακίθ οδηγείται και πάλι στη φυλακή. Λίγο πριν την εκτέλεση, γίνεται η μεγάλη ανατροπή. Καταφτάνει απεσταλμένος της βασίλισσας, η οποία δίνει χάρη στο Μακίθ και του χορηγεί αποζημίωση και ένα κάστρο με τίτλο. Ο Μακίθ ενσωματώνεται στο σύστημα και ο θίασος στο φινάλε τραγουδάει ότι όλοι και οι «πάνω» και οι «κάτω» έχουν στόχο τα λεφτά του κοσμάκη.

Πρωτοπαρουσιάστηκε στις 31.08.1928 και έκανε τον 30χρονο Μπρεχτ και τον 28χρονο Βάιλ διάσημους όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά και σ’ όλη την Ευρώπη. Είναι το έργο, που έχει ανέβει περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο στις σκηνές όλου του κόσμου, ενώ ορισμένα τουλάχιστον από τα τραγούδια του έργου, «μετασχηματισμένα» σε «καθαρή» τζαζ, ροκ, ποπ, χιπ χοπ κλπ, έχουν ερμηνευτεί και ηχογραφηθεί από κορυφαίους ερμηνευτές στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.

Μέρος της επιτυχίας του οφείλεται στο ότι ανέβηκε το 1928, στο τέλος μιας υποτιθέμενης «ειρηνικής περιόδου» πολιτικά και καλλιτεχνικά, στη Γερμανία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Την επόμενη χρονιά ακολούθησε το οικονομικό κραχ της Γουόλ Στριτ και η Γερμανία βυθίστηκε στην κρίση -το 1932 οι άνεργοι είχαν ξεπεράσει τα 5.000.000- ενώ άρχιζε η ραγδαία άνοδος του ναζισμού. Ο κυνισμός των στίχων του Μπρεχτ και η αιχμηρότητα της μουσικής του Βάιλ ήταν σε θέση να γοητεύσουν ευρύτερους κύκλους του αστικού θεατρόφιλου κοινού, που στο έργο δεν αναγνώριζε ως αντικείμενο της παρωδίας τον ίδιο τον εαυτό του. Η μουσική του Βάιλ και τα εκπληκτικά τραγούδια, λειτουργούν ως το κατεξοχήν μέσο «αποστασιοποίησης» του έργου.

Η Όπερα της Πεντάρας έχει δάνεια και αναφορές σε πολλά είδη, τα οποία επίσης παρωδεί: από την οπερέτα μέχρι το λαϊκό ερωτικό και το αστυνομικό μυθιστόρημα. Χρησιμοποιεί πολυεπίπεδη γλώσσα με πολλές αναφορές σε διάφορα είδη γραφής και λόγου.

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ:

 Σκηνοθεσία: Κική Δανιηλίδου

Μουσική:

Κωνσταντίνος Γράβος: Τρομπέτα

Σέβη Μαζέρα-Μάμαλη: Πιάνο

Χριστίνα Μαργαρίτου: Τραγούδι

Νίκος Παπαθανασίου: Τραγούδι

Νικολέττα Ρούσση: Συντονισμός, Τραγούδι

Ζαφειρούλα Χαντή: Βιολοντσέλο

Διασκευή – επιμέλεια κειμένου: Γιώργος Λαρισαίος, Αναστασία Αθανασιάδου

Σκηνικά: Γιάννης Τσοκανάκης, Αντώνης Ρήγας, Στέργιος Ταχούλας

Κοστούμια: Αναστασία Αθανασιάδου,  Δέσποινα Κουρή

Χορογραφία: Νικολέττα Δεφαράνα

Φροντιστήριο – Υποβολείο: Κατερίνα Κολοκοτρώνη

Ερμηνεία ρόλων:

Αναστασία Αθανασιάδου: Ζητιάνα

Βέρα Βελετζάκου: Τζένη

Κώστας Γιάνναρος: Μάκι Μακίθ

Κική Δανιηλίδου: Φωνή

Δέσποινα Κουρή: Κομπέρ

Γιάννης Γκινίδης: Ζητιάνος, Αστυνομικός, Μπράβος

Τριαντάφυλλος Κανελλάκης: Μπράουν ο Τίγρης

Ελένη Κατσαφούρη: Κομπέρ

Σταύρος Κατσούρας: Τζόναθαν Πίτσαμ

Κατερίνα Κολοκοτρώνη: Έντα, Ντόλυ

Αναστασία Κουρεντζή: Κυρία Πίτσαμ

Γιώργος Λαρισαίος: Παππάς, Αστυνομικός

Γιάννης Μισαλούρης: Λάρυ

Λάμπρος Μορφακίδης: Σουγιάς, Ζητιάνος

Κλεοπάτρα Μπατζούκη: Μπέτυ, Ζητιάνα

Μιχάλης Μύρικνας: Κύριος Φιλντς, Ζητιάνος

Αντώνης Ρήγας: Βασιλικός Απεσταλμένος

Νικολέττα Ρούσση: Φάνυ

Ζηνοβία Ρούσση: Ρίτα

Αντιγόνη Σδρόλια: Λούσυ

Ασπασία Σπυροπούλου: Πόλυ

Έφη Τριανταφύλλου: Ζητιάνα

Γιάννης Τσοκανάκης: Μάθιου

Δήμητρα Χατζηθάνου: Κομπέρ

 Βιντεοσκόπιση: Κωνσταντίνος Αμυγδαλίτσης

Ηχητική και Φωτιστική Κάλυψη: «Κεχαΐδης, Μουσική Ήχος Φωτισμός»

Η Παράσταση στηρίζεται από την ΕΛΜΕ Μαγνησίας.

Η πρόεδρος της ΕΛΜΕ Μαγνησίας κ. Μαρία Γιαννουλή αναφέρει για την παράσταση:  «Η ΕΛΜΕ δεν έχει μόνο συνδικαλιστικό ρόλο, αλλά και πολιτιστικό και κοινωνικό και οφείλει να αναδεικνύει τις δημιουργικές πρωτοβουλίες των συναδέλφων. Στηρίζουμε οικονομικά και ηθικά, ομόφωνα και ολόψυχα τη Θεατρική μας Ομάδα, καθώς θεωρούμε ότι το έργο που επιτελείται είναι παιδαγωγικά και κοινωνικά πολύ σημαντικό. Ας μην ξεχνάμε ότι πολύ λίγες ΕΛΜΕ ανά την Ελλάδα έχουν αντίστοιχες ομάδες»..

«Ως εκπαιδευτικοί υποχρεούμαστε απέναντι στους μαθητές μας και στην τοπική μας κοινωνία να έχουμε παρεμβατικό ρόλο…». «Είναι γνωστό, από την εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας ακόμα, ότι το θέατρο έχει εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό χαρακτήρα…».  «Όποτε χρησιμοποίησα το θεατρικό δρώμενο στη διδασκαλία είχα εκπληκτικά αποτελέσματα…». «Ξεκινάει σαν παιχνίδι… καμιά φορά νομίζεις πως χάνεις την τάξη, αλλά πάντα εκπλήσσομαι από το πόσο εύκολα ευχάριστα και με πολλαπλή σημασία περνούν τα νοήματα στους μαθητές…», «Είναι κρίμα που το θέατρο δεν αποτελεί επίσημο παιδαγωγικό εργαλείο…». «Θέλουμε να μπορούμε να ονειρευόμαστε μια καλύτερη κοινωνία για το μέλλον των παιδιών μας και των μαθητών μας και θα αγωνιστούμε γι αυτό…». Τα παραπάνω είναι μόνο ελάχιστοι από τους προβληματισμούς των 35 εκπαιδευτικών Θεατρικής Ομάδας

Όλη αυτή τη χρονιά η ομάδα πραγματοποιούσε τις πρόβες της σε χώρο που παραχωρήθηκε από τον καλλιτεχνικό οργανισμό του ΔΟΕΠΑΠ -ΔΗΠΕΘΕ  του Δήμου Βόλου. Η υπεύθυνη της ΘΟΕ Κυριακή Δανιηλίδου αναφέρει : «Θέλουμε να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας προς το προσωπικό του ΔΟΕΠΑΠ ΔΗΠΕΘΕ  αλλά και σε όλο το τεχνικό προσωπικό του Θεάτρου. Τους ευχαριστούμε ολόψυχα».

Εμείς ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία στην παράστασή τους. Το Σάββατο και την Κυριακή το βράδυ στις 24 του Ιούνη,  θα είμαστε όλοι στο Ανοιχτό Θέατρο του Βόλου.