Προσπαθήσαμε στην παρούσα εργασία να καταδείξουμε την αναγκαιότητα υιοθέτησης θεολογικών και παιδαγωγικών πρακτικών τέτοιων που θα καταστήσουν τους σύγχρονους μαθητές υποκείμενα της νέας μάθησης και να τους οδηγήσουν σε στάσεις ανεκτικότητας για την κοινωνική συνύπαρξη στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Η απάντηση στη βία, θρησκευτικών, ψυχολογικών ή πολιτικών αιτίων δεν μπορεί παρά να είναι η σχέση.
Θεολογικά, υποστηρίξαμε τα μοντέλα διαλεκτικής και συνκειμενικής θεολογίας ώστε οι μαθητές να εφοδιαστούν με τα μέσα εκείνα που θα προσεγγίσουν τον «άλλον» και θα μπορέσουν να εξέλθουν από την αυταρέσκεια της κλειστής αυτάρκειας της ελληνοχριστιανικής κλειστής πραγματικότητας προς μια οικουμενικότητα του παγκόσμιου κοινωνικού και θρησκειακού γίγνεσθαι. Ο διάλογος και η κριτική σκέψη αναδεικνύονται απαραίτητα εφόδια στην πορεία της νέας θρησκευτικής πνευματικότητας.
Παιδαγωγικά, καταδείξαμε την αναγκαιότητα αλλαγής εκπαιδευτικού πλαισίου, όχι μόνο για το μάθημα των Θρησκευτικών, ώστε από τα στοχοθετικά μοντέλα να περάσουμε στο Μοντέλο Διαδικασίας και οι μαθητές από χρήστες της υπάρχουσας παρεχόμενης δημόσια γνώσης να γίνουν υποκείμενα δράσης και δημιουργοί γνώσης. Η κριτική σκέψη νομοτελειακά θα οδηγεί στη δημιουργική ώστε να τροποποιείται το γνωσιακό πλαίσιο. Η θρησκειακή εγγραματοσύνη έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει τους νέους μας σε δημοκρατικά δομημένες κοινωνίες που θα συμπορεύονται ειρηνικά και η συνύπαρξη θα είναι το αντίδοτο στη βία.
http://prezi.com/tnpbcaxtubfk/?utm_campaign=share&utm_medium=copy&rc=ex0share
Κάτω από : Χωρίς κατηγορία | Με ετικέτα: γ.δ.καπετανάκης
Εξαιρετική δουλειά. Μπράβο!
Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ