…για το Μάθημα των Θρησκευτικών

[…] Θεωρώντας την ανθρώπινη φύση υπό το φως της Τριάδος, μπορούμε τώρα να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στο άτομο και στο πρόσωπο. Παρόλο που οι δυο αυτοί όροι συχνά χρησιμοποιούνται αδιαφοροποίητοι, ως συνώνυμοι, στην πραγματικότητα υπάρχει μια ζωτική διαφορά μεταξύ τους. Το άτομο είναι απομονωμένο, χωριστό από τα άλλα ανθρώπινα πλάσματα, είναι ο άνθρωπος-ανταγωνιστής. Το πρόσωπο σχετίζεται και κοινωνεί, είναι ο συν-άνθρωπος. Αποκομμένος από τους άλλους, στραμμένος στον εαυτό του, χωρίς σχέσεις, ο καθένας μας γίνεται άτομο- μια μονάδα που μετριέται στην απογραφή του πληθυσμού- όχι όμως αυθεντικό πρόσωπο. Οι σχέσεις μας είναι  αυτές που μας κάνουν πρόσωπα∙ γιατί ένα πρόσωπο μπορεί να υπάρξει μόνο εκεί όπου πληρούται η δυνατότητα της ύπαρξης κάθε άλλου προσώπου, δηλαδή εντός ενός κόσμου που μοιράζεται. Η οντολογική πρόταση που δίνει προτεραιότητα στην έννοια του προσώπου, γνωστή με το φιλοσοφικό όρο Πρωσοποκρατία, βρίσκεται έτσι στον αντίποδα του ατομικισμού. Σηματοδοτεί ακριβώς την καθ’ ομοίωση της Τριάδος κοινωνία, στοιχείο που διαφοροποιεί το πρόσωπο από το άτομο. Κατ’ εικόνα της Τριάδος δεν είναι πλασμένο το άτομο, αλλά το πρόσωπο. […]

Μητροπολίτου Διοκλείας Καλλίστου Ware, Το ανθρώπινο πρόσωπο ως εικόνα της Αγίας Τριάδος, μετάφραση: Πολυξένη Τσαλίκη-Κιοσόγλου, εκδ. Παρρησία, Αθήνα 2013, σελ. 72-75.