εικόνες και λόγος, προκηρύξεις και ποιήματα, θεατρικά και πορείες, λουλούδια και κεριά, αγκαλιές και δάκρυα.

Με μεγάλη συμμετοχή κόσμου πραγματοποιήθηκαν και φέτος την Κυριακή 18 Νοεμβρίου οι εκδηλώσεις για την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων Δυστυχημάτων. Στην Ελλάδα είναι η πρώτη φορά που εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα, τη Ρόδο,  την Αλεξανδρούπολη, τα Χανιά και το Ηράκλειο ενώ μαζί μ αυτές πραγματοποιήθηκαν «Μαύρες Ποδηλατοπορείες» σε 15 πόλεις. 

Οι δράσεις αυτές ήρθαν σαν αποτέλεσμα της συστηματικής δραστηριότητας των συλλόγων που αγωνίζονται για να υπερασπίσουν τα Θύματα και να προωθήσουν την Οδική Ασφάλεια.

Κεντρικά η πολιτεία ήταν για μια ακόμα χρονιά απούσα παρά το γεγονός ότι είχε από πέρισυ το Δεκέμβρη αναγνωρίσει επίσημα την Ημέρα Μνήμης με απόφαση του τότε υφυπουργού Υγείας (δες: ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΗΜΕΡΑΣ ΜΝΗΜΗΣ )

Στην περιφέρεια τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα: από τις 13 Περιφέρειες μία τουλάχιστον αποφάσισε να ασχοληθεί με το πρόβλημα να υποστηρίξει και να συντονίσει τη δράση των ενδιαφερόμενων συλλόγων και φορέων. Είναι η Περιφέρεια Κρήτης, όχι τυχαία βέβαια μια και είναι η περιοχή με τα περισσότερα τροχαία και με δραστήριους συλλόγους στα Χανιά στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο. Στο επίπεδο των Δήμων δυστυχώς η αναλογία είναι ακόμα χειρότερη δεδομένου ότι από τους 325 Δήμους που υπάρχουν στην Ελλάδα λιγότεροι των 5 αποφάσισαν να εμπλακούν, πάντα μετά από πρωτοβουλία τοπικών συλλόγων η οικογενειών θυμάτων ( δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα κατέχει και το Ευρωπαικό αρνητικό ρεκόρ σε συμμετοχή Δήμων στις Εβδομάδες Βιώσιμης Κινητικότητας). 

Αλλά αν αυτή είναι η κατάσταση στο επίπεδο των «αρμοδίων» που θάπρεπε να σχεδιάσουν και να ασκήσουν μια συστηματική πολιτική που θα οδηγούσε στον περιορισμό των τροχαίων συγκρούσεων και των συνεπειών τους η ενεργοποίηση στο επίπεδο της ίδια της κοινωνίας υπήρξε φέτος πολύ ουσιαστική και μαζική. Θέσεις ξένες μέχρι πριν λίγα χρόνια στην ελληνική κοινωνία όπως ότι τα τροχαία δεν είναι ατυχήματα κυριάρχησαν στη μεγάλη πλειοψηφία των κινητοποιήσεων και υιοθετήθηκαν όχι μόνο από τις οργανώσεις που περιλαμβάνουν οικογένειες θυμάτων αλλά και από τους ευάλωτους χρήστες του οδικού δικτύου (πεζούς και ποδηλάτες) και απ όσους ενδιαφέρονται ουσιαστικά για να σταματήσει η γενοκτονία στους δρόμους.

Μια στέρεη βάση αναδεικνύεται για μια συμμαχία όλου αυτού του κόσμου. Δεν είναι μόνο ο Σεβασμός για τα Θύματα και η απαίτηση για Δικαιοσύνη. Είναι όλα τα μέτωπα που ανοίγει ο αγώνας της Μνήμης ενάντια στη Λήθη.  Κάθε ένα Πρόσωπο που χάθηκε, πέρα από μια ιστορία Ζωής είναι και μια ιστορία κυκλοφορίας. Μιλώντας γι αυτούς έχουμε πολλά να διδαχθούμε και για τις διεκδικήσεις που διατυπώνουμε για ένα ασφαλές και δημοκρατικό οδικό δίκτυο: που θα σέβεται και θα προστατεύει τον αδύναμο και δεν θα υπερασπίζεται την κυριαρχία και το δίκαιο του ισχυροτέρου. Που θα προτάσει την αλληλεγγύη και θα μάχεται την επιθετικότητα. Που θα κάνει τους δρόμους, τις γειτονιές και τις πόλεις βιώσιμες.

Αν ένα τέτοιο σενάριο φαντάζει πολύ ουτοπικό για την Ελλάδα της σημερινής περιόδου (και σε πια περίοδο άραγε ήταν ρεαλιστικό;), η επιτυχία των εκδηλώσεων για την Ημέρα Μνήμης  αποτελεί ένα αισιόδοξο μήνυμα  ότι η συγκρότηση ενός πανελλαδικού ριζοσπαστικού κοινωνικού ρεύματος που θα απαιτήσει με μαζικούς όρους συγκεκριμένα μέτρα και πολιτική για την οδική ασφάλεια είναι μια ρεαλιστική δυνατότητα.

Την Κυριακή το απόγευμα μαζεύτηκε στο Σύνταγμα ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων. Πολλοί με τις φωτογραφίες δικών τους που έχασαν και πολλοι περισσότεροι που δεν εχουν χάσει αλλά καταλαβαίνουν πως πρέπει να παρθούν αποφασιστικές πρωτοβουλίες για να πάψουμε να αποτελούμε όλοι εν δυνάμει στόχους. Μείναμε εκεί για αρκετές ώρες γύρω από ένα φωτεινό λουλούδι που  φτάξαμε συμμετέχοντας στη πανευρωπαική πρωτοβουλία Light of Hope που πραγματοποιήθηκε μπροστα στα κοινοβούλια των περισσοτέρων Ευρωπαικών χωρών. Ηρθαν μαζί μας οι Ποδηλάτες μετά από μια μεγάλη ποδηλατοπορεία που αφου σταμάτησε στο σημείο που χτυπήθηκε ο  Σπύρος Παπαγιάννης κατέληξε στο Σύνταγμα όπου εκατοντάδες ποδηλάτες αναπαράστησαν την γενοκτονία ξαπλώνονοντας στο δρόμο και κλείνοντας την κυκλοφορία. 

Υπήρχαν τα πάντα: και εικόνες και Λόγος , και προκηρύξεις και ποιήματα, και θεατρικά δρώμενα και (ποδηλατο)πορείες, και λουλούδια και κεριά, και αγκαλιές και δάκρυα.

Και χειροκροτήματα και Σιωπή.

Αυτή η Σιωπή είναι ισως ότι πιο ελπιδοφόρο.

Γιώργος Κουβίδης, μέλος της Δ.Ε. του SOS Τροχαία Εγκλήματα 

ΥΓ. 1 Ισως κάποιοι να παρεξήγησαν αυτή την Σιωπή. Μιλάμε για τα ΜΜΕ που φρόντισαν να αποσιωπήσουν πλήρως αυτό που συνέβει. Και πριν και μετά. Σε κανένα εθνικής εμβέλειας τηλεοπτικό ραδιοφωνικό η έντυπο μέσο δεν υπήρχε την επόμενη λόγος ή εικόνα για αυτό που έγινε.                                                   Αυτό μας δίνει μια διπλή ικανοποίηση: αφ ενός  γιατί είμαστε πια ικανοί παρά την σιωπή τους να οργανώνουμε και να συντονίζουμε μαζικές κινητοποιήσεις αφ ετέρου γιατί αυτές οι κινητοποιήσεις κατόρθωσαν παρότι αναφέρονται σε Θύματα να μην προσφέρονται για μελό δημοσιεύματα.

ΥΓ. 2 Ο SOSTE είναι σύλλογος που περιλαμβάνει σαράντα τουλαχιστον οικογένειες θυμάτων τροχαίων εγκλημάτων εθελοντικός και μη επιδοτούμενος. Η ανιδιοτελής προσφορά πολλών ανθρώπων μέχρι σήμερα είχε αποφασιστική σημασία για την ύπαρξη του συλλόγου και την πραγματοποίηση των εκδηλώσεων του. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα την Μέντη Μέγα και τους μαθητές της σχολής Ραλλούς Μανου για το δρώμενο που παρουσίασαν.

ΥΓ. 3 Θα ακολουθήσουν και άλλες αναρτησεις για τις εκδηλώσεις στις άλλες πόλεις και τις Ποδηλατοπορείες.

γ.δ.κ.

Κάτω από : παράλληλα σύμπαντα