…για το Μάθημα των Θρησκευτικών

Ω! Θεοί, τι συμφορά μας βρήκε; Τι κατάρα επεσε στην πατριδα; Από βραδύς ήρθε η Πάραλος για να μας αναγγειλει τα γεγονότα. Η κραυγή μες στο σκοτάδι διέσπειρε το φόβο, τον πόνο, τον καημό. Τα νέα διαδόθηκαν σαν ψίθυρος με τον αέρα. Ο αέρας διέδοσε την ανατριχίλα που εγκαταστάθηκε στην ραχοκοκαλιά μας.

Μόλις η Πάραλος αγκυροβολεί και αποβιβάζεται, η ακτή πλημμύρισε από κόσμο. Η είδηση ειπώθηκε, ο ένας μετά τον άλλο διέδιδε την αναγγελία της καταστροφής. Ο ένας στον άλλον διέδιδε την αρχή του τέλους. Το βράδυ κανένας δεν κοιμήθηκε. Οι κραυγές κατασπάραζαν την καρδιά σου. Η πληγή στο βάθος της καρδιάς είναι τόσο βαθιά που ούτε ο χρόνος δεν μπορεί να την επουλώσει. Ο φόβος είναι τόσο μεγάλος που φαίνεται από την εικόνα της πόλης. Η ζωή δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια. Η κάποτε ένδοξη και μεγαλοπρεπής Αθήνα πλέον θα αφανιστεί. Το τέλος απειλούσε την πατρίδα μας, απειλούσε τις ζωές μας.

Την επόμενη από την ανακοίνωση των γεγονότων συγκαλέσαμε την Έκκλησία του Δήμου με σκοπό να αποσώσουμε ό,τι είναι δυνατόν. Οι αποφάσεις πάρθηκαν και όλοι είμασταν σε εγρήγορση με σκοπό να υλοποιήσουμε τις τελευταίες ελπίδες και ευκαιρίες. Αρχικά, αποφράξαμε και επισκευάσαμε τα τείχη πλην ενός – εκείνου του Πειραιά. Στη συνέχεια εγκαταστήσαμε φύλακες παντού. Έτσι προσδίδαμε στο κράτος μας όση προστασία μπορούσαμε. Με όσα ψυχικά αποθέματα μας είχαν απομείνει προετοιμάστηκαμε για τον τελευταίο ημίχρονο της μάχης, για την επιβίωση μας. Προετοιμαστήκαμε σαν για πολιορκία.

Παρόλη την αναστάτωση ,την στενοχώρια και όλη την λυπηρή ατμόσφαιρα που επικρατούσε παντού όλοι δρούσαμε με αποφασιστικότητα και αισιοδοξία, λες και μπορούσαμε να ναυμαχήσουμε ξανά και να ακυρώσουμε την συντριπτική ήττα μας. Την ήττα στη μάχη ,στη ζωή. Με το θάνατο των υπερασπιστών της πατρίδας μας, παράλληλα πεθάναμε και εμείς, γιατί η ζωή δεν θα είναι ζωή. Θα είναι η ζωή στο θάνατο. Ό,τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε θα ξεριζώσει την ψυχή μας και στη θύμηση όσων γεγονότων ζήσαμε ,στη θύμηση όσων θανατώθηκαν, θα πεθάνουμε ξανά.

Η παράσταση της τραγωδίας μόλις άρχισε και δεν θα υπάρχει ευτιχισμένο τέλος. Όλοι οι θεατές κάθισαν αναπαυτηκά στις θέσεις τους και προετοιμάστηκαν για να παρακολουθήσουν τον αφανισμό ενός κάποτε ισχυρού κράτους που στην ακμή του έκανε έργα θαυμαστά, που θα μείνουν στους αιώνες των αιώνων στη μνήμη των ανθρώπων. Το στίγμα της θα παραμείνει για πάντα στο ίδιο σημείο θα αποδεικνύει ότι αυτό το κράτος που τώρα σιγοσβήνει είχε ένα αξιομνημόνευτο παρελθόν, ιστορία. Το κοινό θα νιώσει ό,τι νιώθουμε ,θα κλάψει όπως κλαίμε και θα θρηνήσει όπως θρηνούμε. Θα μείνουμε για πάντα χαραγμένοι στο μυαλό και στη καρδιά τους. Κάθε φορά που κάποιος ,θα βλέπει μέσα στα μάτια τους, θα μας βλέπει και θα μας θυμάται.

Θεοί γιατί μας τιμωρείτε με αυτό τον τρόπο .Ποια είναι η ύβρις μας; Οι θρήνοι μας ας ακουστούν ως τα ουράνια. Ο πόνος μας ας εξαπλωθεί ως το άπειρο. Νιώστε ,θεοί, τη λύπη μας, το φόβο μας και παρακαλουθήστε μας καθώς πεθαίνουμε για κάτι που δεν πράξαμε. Παρακολουθήστε πως τιμωρούμαστε.

Θρηνούμε το θάνατο των συμπατριωτών μας, θρηνούμε το δικό μας θάνατο που θα είναι αργός και βασανιστικός. Η ήττα που δεχτήκαμε ήταν ταπεινωτική και αναπόφευκτη. Ήταν ακαριαία.

Κάτω από : ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ