…για το Μάθημα των Θρησκευτικών

paul-klee-rose

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ κοινωνία τῆς ὀρθοπεταλιᾶς», ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 2004, σελ. 437-439

Ὑ πάρχει μιὰ ὁρισμένη διαφάνεια ποὺ δὲν παραπληροφορεῖ, ἁπλῶς, ἀλλὰ κατὰ κανόνα εὐτελίζει − ὅταν δὲν ἐξευτελίζει. Πρόκειται γιὰ τὴ θεληματικὴ «αὐτοδιαφανοποίηση» μὲ τὶς δημόσιες ἐκμυστηρεύσεις, ὅπου ὅλα τὰ ἐν οἴκῳ ἐκτίθενται ἐν δήμῳ, ἐπωνύμως κι αὐτοπροσώπως, περιλαμβάνοντας καθ’ ὁδὸν καὶ ἄλλα πρόσωπα, ἀμέτοχα κι ἀνυποψίαστα, πρὸς μεγάλη τέρψη τοῦ φιλοθεάμονος κοινοῦ. Στὴν ἐμπορεύσιμη αὐτή «διαφάνεια» ὑπάγονται χον- δρικῶς δύο κατηγορίες ψυχικοῦ ἐκθεατρισμοῦ: οἱ αὐτά- ρεσκες ἐκμυστηρεύσεις μὲ χαρακτήρα εὐτελιστικό, καὶ οἱ δραματικὲς ἐξομολογήσεις πασχόντων ἀτόμων μὲ χαρα- κτήρα αὐτοεξευτελιστικό. Ἡ πρώτη περιλαμβάνει τὶς ἐκμυστηρεύσεις (κυρίως σὲ περιοδικὰ καὶ κιτσοχλιδάτες ἐκπομπὲς λαϊφστάιλ) ἐκθεια- ζόμενων – καὶ αὐτοεκθεσιαζό- μενων – ἀτόμων ποὺ θέτουν ὑποψηφιότητα ἐπωνυμίας· ἢ ναρκισσευόμενων ἐλαφρο- αστέρων εἰς ἀναζήτηση με- γαλύτερης ἐπιφανείας διὰ τῆς ἐμφανείας· ἢ μετόχων σὲ ριάλιτι τηλεπαιχνίδια τύπου Μεγάλου Ἀδελφοῦ κ.λπ., εἰς ἀναζήτηση χρηματικοῦ ἐπά- θλου κι ἐφαλτηρίου φήμης· εἴτε ἁπλῶς ὅσων διεκδικοῦν ὅπως ἔλεγε ὁ Ἄντυ Γουόρχολ τὸ δεκαπεντάλεπτο τῆς τηλε- οπτικῆς διασημότητος ποὺ κάθε ἄνθρωπος δικαιοῦται γιὰ μία τουλάχιστον φορὰ στὴ ζωή του. Ἐκεῖνο ποὺ ἐκπλήσσει εἶναι ἡ αὐτάρεσκη εὐκολία μὲ τὴν ὁποία ἐκτίθενται σὲ κοινὴ θέα – καὶ σκηνοθετοῦνται σὲ θέαμα – οἱ ἀπόρρητες ἐκ πρώτης ὄψεως ψυχικὲς στιγμές. Αὐτὸ δείχνει τὴν ἀνάγκη τοῦ φαίνεσθαι καὶ τῆς ἐπιδοκιμα- σίας ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο: πὼς ἡ ἐκμυστή- ρευση ἀνεβαίνει εὔκολα στὴν ἐπιφάνεια γιατὶ δὲν ἔρχεται ἀπὸ μεγάλο βάθος, πιθανώτατα διότι δὲν ὑπάρχει καὶ τέ- τοιο βάθος. Ἐκεῖνο ποὺ ἐκτίθεται εἶναι κάποια παρασκήνια ἴσως τοῦ ἑαυτοῦ ὄχι ὅμως βαθύτερες ἐσοχές, ἄδηλες καὶ μὴ ἀνιχνεύσιμες σὲ μιὰ ρηχὴ ἐνδοχώρα, ἀπ’ ὅπου φαίνεται πὼς ἀπουσιάζει ἡ πολύτιμη ἐκείνη μυχιότης ποὺ εἶναι βιώ- σιμη μόνο στὸ πλαίσιο μιᾶς ἀπόλυτης προσωπικῆς σχέσης, ὅπου τὰ πρόσωπα εἶναι χ ω ρ ὶ ς ἰ σ ο δ ύ ν α μ ο τ ὸ ἕ ν α γ ι ὰ τ ὸ ἄλλο, κι ὅπου αὐτὴ ἡ σχέση ἔχοντας βάθος ἐσωτερικὸ καλλιεργεῖ ἀκριβῶς κι αὐτὴν τὴ μυχιότητα, τὴν οἰκεία στὸν καθένα ἐσωτερικότητα κι εὐαισθησία. Ὅταν, ὅμως, στὴ σύγχρονη συνθήκη τοῦ γενικευμέ- νου καταναλωτικοῦ ἤθους καὶ τῆς ἀγοραίας λογικῆς, τὰ ἄτομα παγιδεύονται στὴν ἐπιφάνεια τοῦ ἑαυτοῦ των, ὑποκαθιστώντας στὴ διάρκεια τὴ βραχύβια ποικιλία, ὅπου ο ὐ δ ὲ ν ἐ ν α λ λ α ξ ι μ ώ τ ε ρ ο ν τ ο ῦ ἀ ν α ν τ ι κ α τ ά σ τ α τ ο υ καὶ ὅπου οἱ σχέσεις, βιωνόμενες ὡς ἀντικαταστατὲς μεταξὺ ἀτόμων ἀντικαταστατῶν, ὑποβαθμίζονται μοιραῖα, τότε τὰ τελευταῖα εὔκολα βγάζουν τὸ μέσα πρὸς τὰ ἔξω ἀκριβῶς γιατὶ αὐτὸ τὸ μέσα βρίσκεται πολὺ κοντὰ στὸ ἔξω, ὁπότε κι ἡ δημοσιοποίησή του δὲν κοστίζει πολλὰ πράγματα διότι καὶ τὰ δημοσιοποιούμενα δὲν σημαίνουν πολλὰ πράγματα. Δὲν ἀποτελοῦν δηλαδὴ βίωμα πολύτιμο καὶ αὐταξιωμένο, ἀλλὰ μᾶλλον «μέσον» καὶ «ἀτοῦ» αὐτοδιαφημιστικῆς προ- βολῆς, γι’ αὐτὸ καὶ εὔκολα προσφέρονται στὴν ὀφθαλμο- λαγνικὴ βουλιμία τοῦ κοινοῦ, ἀνταλλάσσοντας, σὲ ὀθόνες καὶ περίπτερα, τὶς ἀπόρρητες στιγμὲς μὲ ἐφήμερη συνήθως ἔξοδο ἀπὸ τὴν ἀφάνεια ἢ μὲ ἄμεσα ὑλικὰ ὀφέλη καὶ προσ- δοκία κάποιας προοπτικῆς· εἴτε ἁπλῶς μὲ ἱκανοποίηση αὐτάρεσκων αἰσθημάτων, καὶ γενικὰ μὲ διεύρυνση κοι- νωνικῆς ἐπιφανείας χάρη στὴν ἀβανταδόρικη τηλε-ἐμφάνεια, ὅπου ὁ ἐσωτερικὸς κόσμος καθίσταται «διαφανής» ἐκθε- σιαζόμενος μὲ μοδάτη ἐπιτή- δευση, ἀρχῆς φυσικὰ γενο- μένης ἀπὸ τὸ πιὸ ἐνδιαφέρον καὶ θελκτήριο: σεξουαλικὲς προτιμήσεις καὶ ἰδιομορφίες. Ἔτσι, ὅσο εὔκολα γδύνεται πλέον τὸ σῶμα δημοσίως, γινόμενο ἐμπόρευμα (ὡς παρά- σταση ὀπτικὸ-εἰκονική, ἑστία συστήματος σημείων ἀνέρα- στου ἐρωτισμοῦ κι ἀναμεταδότης ἄλλων ἐμπορευμάτων), ἄλλο τόσο ἐκτίθεται σὲ κοινὴ θέα καὶ ὅ,τι ἀπομένει ἀπὸ μιὰ ἐσωτ ε ρικ ότ ητ α στὴν ὁποίαν ἔχουν ἐπιπέσει ἔμποροι, διαφημιστὲς καὶ ΜΜΕ, μετατρέποντάς την σὲ ἐσωτερικό- τητα ἐπικερδή, σὲ ἕνα ἀκόμα ἐμπόρευμα κοντὰ στὰ ἄλλα, τηλεοπτικὸ καὶ διαδικτυωμένο. Ὁπότε ἡ τέτοια διαφάνεια − ἀλλὰ σ’ αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο δὲν ὑπάρχει ἄλλη – ἀναδείχνεται σὲ μείζονα ἐχθρὸ τῆς ἐσωτερικότητος, τῆς μόνης ἀντιολι- σθητικῆς δυνάμεως ἀπέναντι στὴ φθορά. n Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡ κοινωνία τῆς ὀρθοπεταλιᾶς», ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 2004, σελ. 437-439

Κάτω από : ασκητική, εαυτός