…για το Μάθημα των Θρησκευτικών

Τουντάκοφ Βλαδίμηρος Α3

Στάθηκε για λίγο μόνος.Το είχε μεγάλη ανάγκη λίγα λεπτά πριν φύγει για την καφετέρια.Έκλεισε τα μάτια του και αφέθηκε στις βασανιστικές του σκέψεις που  μάταια προσπαθούσε να καταπνίξει τόσους μήνες.Και όμως, αυτές είχαν ριζώσει βαθιά στα σκοτεινά άδυτα των στοχασμών του. Εκείνη τη στιγμή αναρωτήθηκε:αν γυρνούσε και κοίταζε πίσω του ο σκληρός και άδικος κόσμος θα ήταν ακόμα εκεί; Ή μήπως θα εξαφανιζόταν μαζί με όλα αυτά που τον πληγώνουν;   Το φρέσκο θαλασσινό αεράκι χτύπησε το πρόσωπό του απαιτώντας να ανοίξει τα μάτια του. Ήταν σαν μια μορφή παρηγοριάς με την οποία το σκληρό βάσανο των σκέψεων σταματούσε και εκείνος επέστρεφε στην πραγματικότητα. Βρισκόταν στην έρημη ακτή δίπλα από το σπίτι του. Πήγαινε εκεί κάθε φορά που τον έπνιγαν η μοναξιά και η απαισιοδοξία.Η θέα του ηλιοβασιλέματος πάνω από την ήρεμη θάλασσα είχε μια ομορφιά μοναδική που του πρόσφερε αυτό που η κόσμος του σήμερα του είχε στερήσει, την ελπίδα. Καιρό τώρα, από τότε που τελείωσε το λύκειο, προσπαθεί να καταφέρει κάτι οδυνηρά δύσκολο.Αλλά το μυαλό του δεν είχε χώρο πια για όνειρα. Όνειρα.Την απαγορευμένη αυτή λέξη μπορούσε να τη χρησιμοποιεί σπάνια.Υπήρχε όμως  μια γλυκιά, ίσως παραδεισένια μελωδία γύρω από την ουσία  της .Μια μελωδία που τον ταξίδευε τόσο συχνά όταν ήταν μικρός αλλά τώρα πια με δυσκολία την ακούει.Δεν μπορεί ή μήπως δεν θέλει; Γιατί να ονειρευτεί ,αν τα όνειρα συμβολίζουν το αδύνατο; Ο ήλιος είχε δύσει και η βάρδια του σε λίγο θα ξεκινούσε.Ο δίσκος τον περίμενε μαζί με την απελπισμένη αναζήτηση των φιλοδωρημάτων στα τραπέζια. Γιατί; Αφού άξιζε πολλά παραπάνω, έτσι δεν είναι; Αλλά ποιός να το δει αφού κανείς δεν είχε διαβάσει τα έργα του; Βρίσκονταν σε ένα ράφι του σπιτιού του γραμμένα με το χέρι και την ψυχή του. Τα ποιήματα, τα μυθιστορήματα που είχε πλουτίσει με τη μαγεία των συναισθημάτων του. Ένα σύμπαν που ξεχειλίζει από τη δύναμη τη καρδιά του.   Μπήκε στο ψυχρό αυτοκίντο αφού πρώτα έριξε το τελευταίο βλέμμα προς τη θάλασσα.Κάτι σκίρτησε μέσα του, ένα ρίγος ένιωσε να τον διαπερνά. Ξεφύσησε. Ήταν σαν να πέρασαν μήνες κι όμως η απόφαση πάρθηκε σε δευτερόλεπτα.Ύστερα με συνοδοιπόρο τα όνειρα έβαλε μπρος για ένα λαμπρό μέλλον που όλο αυτό το διάστημα περίμενε υπομονετικά τη γέννησή του. Και ψιθύρισε την εισαγωγή του πρώτου βιβλίου:«Αν τα όνειρα πεθάνουν, πεθαίνεις κι εσύ. Κι αν απλά τρεμοπαίζουν κρυμμένα κάτω από το βλέμμα της απόγνωσης τότε μη φοβηθείς. Θα ανατείλουν ξανά όταν της ακτής το ηλιοβασίλεμα τα φωτίσει».

Κάτω από : Χωρίς κατηγορία