Στα παιδικά μου όνειρα το επάγγελμα του δασκάλου ήταν συνώνυμο της επικοινωνίας με τα παιδιά, της προσφοράς και της δημιουργικότητας. Μετά από αρκετά χρόνια στο χώρο της εκπαίδευσης , νιώθω μια μικρή -προς το παρόν- απογοήτευση.
Στα μάτια των παιδιών κάθε πρωί δε βλέπω την όρεξη για τη μάθηση ,αλλά την πλήξη, την ανία. Και το κατανοώ. Πώς να αντέξει ένα παιδί που ζει την τεχνολογική επανάσταση τον παραδοσιακό καθηγητή να μιλά ” από καθέδρας” για μία ώρα; Πώς να πείσει κανείς ένα παιδί που ξέρει να αναζητά ό,τι του χρειάζεται στο διαδίκτυο, να αποστηθίσει γνώσεις περιττές και ανούσιες;
Ο δάσκαλος , σίγουρα δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Η προσωπικότητά του , η κατάρτισή του, η ζέση της προσπάθειάς του, η ειλικρινής αγάπη του για τους μαθητές είναι σίγουρα προσόντα που διευκολύνουν την προσπάθειά του. ‘Ομως δεν αρκούν αυτά!
Η πολιτεία πρέπει να δράσει άμεσα προκειμένου να δημοιυργηθεί ένα εκπαιδευτικό σύστημα τέτοιο, που θα φέρει και πάλι το μαθητή στην τάξη. Θα τον φέρει ουσιαστικά , γιατί σήμερα μόνο κατ’ όνομα βρίσκεται . Μόνο όταν η εκπαίδευση συμπορευτεί με την εποχή της θα επιτευχθεί και το σχολείο που ονειρεύονται και οι δάσκαλοι και οι μαθητές. Ένα σχολείο γνώσης και αισιοδοξίας,μακριά από την πλήξη, την αδιαφορία και το άγχος.
Σύγχρονο σχολείο:πηγή γνώσης ή πηγή πλήξης και άγχους
Γειά σου Κόσμε!
Καλωσήρθατε στο Blogs.sch.gr. Αυτή είναι η πρώτη σας δημοσίευση. Αλλάξτε την ή διαγράψτε την και αρχίστε το “Ιστολογείν”!