Λατρεύω τα μποτάκια.
Τα πρώτα μποτάκια που θυμάμαι ήταν κόκκινα Μούγιερ με κορδόνια. Δεν ήθελα να τα βγάλω για να κοιμηθώ και ο μόνος τρόπος που βρήκαν οι γονείς μου για να τα ξεκολλήσουν απ’ τα ποδαράκια του τρίχρονου κοριτσιού που ήμουν τότε, ήταν να τα βάλουν στην άκρη του κρεβατιού μου να μπορώ να τα κοιτάζω ξαπλωμένη, πριν με πάρει ο ύπνος.
Αυτή είναι η πρώτη μου ανάμνηνη που μάλλον καθόρισε τις μελλοντικές επιλογές παπουτσιών και όχι μόνο, της αισθητικής μου γενικότερα.
Τα δεύτερα μποτάκια που αγάπησα πολύ τα πήρα στη β΄ Γυμνασίου από ένα μαγαζί Αγ. Νικολάου και Μαιζώνος και τα φορούσα για χρόνια. Ηταν ταμπά με κορδόνια επίσης. Τα φόρεσα μέχρι που δεν μπορούσαν να φορεθούν πια….
Τα τρίτα ήταν από τον Αρβανίτη, ένα μαγαζί δίπλα στο σινεμά Ιντεάλ, πάλι στην Αγ. Νικολάου. Είχα κάνει αιματηρές οικονομίες για να τ’αγοράσω. Είχα φυλάξει όλα τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, γενεθλίων και το κυριότερο είχα ξεφύγει απ’ τη μαμά μου και είχα πάει να τα πάρω με τον πατέρα μου, που μου έκανε όλα τα χατήρια. Τα φορούσα και πήγαινα καμαρωτή στο Πειραματικό. Ηταν απ την Αγγλία, πλατφόρμες, έδειχνα πιο ψηλή, ίσως γι αυτό καμάρωνα….μου έδιναν άλλον αέρα και άλλο ύψος….
Στο μεταξύ έκανα και μία απιστία, ερωτεύτηκα και φόρεσα πολύ ένα ζευγάρι κόκκινα nike που δεν ήταν μποτάκια !!!!!. Όταν μ’άρεσαν πραγματικά τα παπούτσια ή τα μποτάκια μου δεν χρειαζόμουνα άλλα, τα πήγαινα μονοφόρι….. μέχρι που έλιωναν και τότε άρχιζα το ψάξιμο για τα επόμενα.
Το τέταρτο ζευγάρι μποτάκια το βρήκα φοιτήτρια στην Αθήνα. Αυτά κι αν τα αγάπησα πολύ ! και μαζί μ’αυτά αγάπησα ακόμα περισσότερο το τραγούδι του Ξυδάκη που έλεγε κι εσύ μαρσάρεις τα μποτάκια σου .
Ταμπά κι αυτά, χωρίς κορδόνια και με λίγο τακούνι. Μεγάλωνα, άρχισε να μ’αρέσει τα μποτάκια μου να έχουν τακούνι. Μ’αυτά τα φοιτητικά μποτάκια ξαναβρήκα το καμαρωτή του Πειραματικού και δεν το εγκατέλειψα ποτέ. Από τότε φοράω πάντα μποτάκια με τακούνι γιατί είμαι κοντή, ή για να το πω λιγότερο ωμά, δεν είμαι πολύ ψηλή και το χρειάζομουνα.
Για ελληνίδα είσαι μια χαρά άρεσε στον πατέρα μου να μου λέει!
Τα επόμενα μποτάκια τα πήρα στο Παρίσι, πάλι με αιματηρές οικονομίες. Πιο αιματηρές αυτή τη φορά. Θυμάμαι έτρωγα για καιρό ρύζι, μακαρόνια εναλλάξ….
Αξιζε ! Ερχόμουνα στην Πάτρα και πούλαγα μούρη στους φίλους μου ότι φοράω γαλλικά μποτάκια, άσε που είχα χάσει και κάτι περιττά κιλά….
Και γι αυτά πούλαγα μούρη, επίσης.

Στο Παρίσι, με τον καιρό που έκανε, φορούσα μποτάκια δέκα μήνες το χρόνο. Είχα καταργήσει τα παπούτσια. Φορούσα ή μποτάκια ή πέδηλα. Κι ακόμα και τα πέδηλα έδεναν συχνά στον αστράγαλο κι έμοιαζαν έτσι με καλοκαιρινά μποτάκια.
Εκεί ανακάλυψα την αγαπημένη μου μάρκα free lance: Eκοψα τις απιστίες, έγινα φανατική, τα αγόραζα μόνο στις εκπτώσεις και με δόσεις αλλά ήμουνα πανευτυχής ! Μερικές φορές κόστιζαν πιο πολύ απ’ το νοίκι του σπιτιού μου έμενα, αλλά χαλάλι τους! Φορούσα τα μποτάκια που είχα ονειρευτεί απ’ όταν πρωτοείδα τα κόκκινα Μούγιερ με κορδόνια.
Τα φορούσα και περπατούσα στα μπουλβάρ σιγοτραγουδώντας χαμογελαστή κι εσύ μαρσάρεις τα μποτάκια σου …. στα ένδοξα Παρίσια !!!!!!