Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στην εικονική διαδικτυακή ζωή και την πραγματικότητα; Προφανώς μια νηφάλια απάντηση θα παρατηρούσε πως πρόκειται για δύο σαφώς διαφορετικές καταστάσεις, τις οποίες ένας άνθρωπος μπορεί να διαχωρίσει και να αντιληφθεί πλήρως. Όμως, στην υπεραναπτυγμένη τεχνολογικά εποχή μας μάλλον δεν είναι δεδομένες οι νηφάλιες απαντήσεις. Για έναν cyber-μανή τα όρια γίνονται ρευστά, όπως ακριβώς για έναν τοξικομανή που δεν μπορεί να έχει ζωή χωρίς ουσίες, όσο κι αν μας είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε.
Η αντιμετώπιση του τεχνολογικού αναλφαβητισμού έφερε μαζί της και την αποθέωση του Διαδικτύου- όχι, βέβαια, αδίκως. Και μαζί μ’ αυτό εμφανίστηκε και ο εθισμός σε διαδικτυακές δραστηριότητες, με πρώτες στην κορυφή της λίστας τα παιχνίδια. Για έναν μέσο νέο άνθρωπο προφανώς αυτά αποτέλεσαν αρχικά μια πρωτότυπη και προσιτή μορφή ψυχαγωγίας που παρουσίαζε το εξής πλεονέκτημα: την επίφαση της πραγματικής ζωής. Έτσι, σταδιακά, το Διαδίκτυο έγινε ένας τόπος που τους έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία ζωής και απελευθέρωσης. Τα παιχνίδια αντικατέστησαν τις ζωντανές μορφές ψυχαγωγίας και το πάθος για νίκη το πάθος για πραγματική ζωή. Ο εθισμός αυτός αντιμετωπίζεται πλέον ως σοβαρή ψυχική διαταραχή, καθώς άνθρωποι εγκαταλείπουν τις υποχρεώσεις τους, τις κοινωνικές τους επαφές, δεν αναπτύσσουν καμιά κοινωνική δεξιότητα, εξαρτώνται από τον τζόγο και δεν αντέχουν ούτε μια μέρα μακριά από αυτές τους τις ενασχολήσεις.
Απέναντι σ’ αυτά τα φαινόμενα είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένοι και ευάλωτοι οι έφηβοι και τα πολύ νεαρά άτομα, ενώ δεν λείπουν από τον κατάλογο και μεγαλύτερης ηλικίας νεαρά άτομα. Οι Υπηρεσίες Υγείας και διάφορα Κέντρα Υγείας έχουν εντάξει στο πρόγραμμά τους μονάδες απεξάρτησης και συμβουλευτικής που μπορούν να βοηθήσουν αυτά τα άτομα να απεξαρτηθούν και να κατανοήσουν το μέγεθος του προβλήματος. Επειδή, όμως, το ίδιο το άτομο συχνά δεν θα αντιληφθεί και δεν θα παραδεχθεί από μόνο του το πρόβλημά του, είναι ιδιαίτερα σημαντικός ο ρόλος του στενού κοινωνικού και οικογενειακού του περιβάλλοντος, που, όταν το αντιληφθεί, πρέπει να καταφύγει στις αρμόδιες υπηρεσίες για βοήθεια. Βέβαια, προτιμότερο είναι να φροντίζουν οι γονείς, ώστε το παιδί τους να μην διατρέξει αυτόν τον κίνδυνο. Σε συνεργασία με το εκπαιδευτικό σύστημα μπορούν να μάθουν στα παιδιά πώς να απολαμβάνουν την πραγματική ζωή και να ικανοποιούνται από τις ελεύθερες και προσωπικές τους επιλογές. …Αντί να επαναπαύονται με τη σκέψη ότι αφήνοντας τα παιδιά τους στο Διαδίκτυο τα ελέγχουν και τα κρατούν απασχολημένα…
