TO ΣΚΙΑΧΤΡΟ : ακόμα τρεις ιστορίες πάνω σ’ ένα ποίημα.
Κώστας Τσουμπανάς
Κάποτε υπήρχε μια πλούσια οικογένεια με πάρα πολλά χωράφια. Μια μέρα ο μπαμπάς τους έφτιαξε ένα σκιάχτρο με άσχημα ρούχα για να φυλάει τους ηλιόσπορους. Στην αρχή, το σκιάχτρο ήταν κακό με τα πουλιά. Κάποτε, όμως, βαρέθηκε να είναι μόνο του. Για πολύ καιρό προσπαθούσε να κάνει φίλους, αλλά τα πουλιά δεν το ήθελαν πια, γιατί ήταν κακός μαζί τους. Μια μέρα το σκιάχτρο τους είπε:
-Ελάτε πουλάκια, φάτε, πάρτε, ελάτε να γίνετε φίλοι μου.
Τα πουλιά μετά από καιρό άρχισαν να πλησιάζουν άφοβα. Έγιναν αχώριστοι φίλοι του σκιάχτρου και έτρωγαν τους ηλιόσπορους.
Ώσπου ρώτησαν μια μέρα το σκιάχτρο αν μπορούν να φτιάξουν μια φωλιά δίπλα στην αχυρένια του καρδιά. Τότε, ήρθαν τα παιδιά και το είδαν να μιλάει στα πουλιά. Ο πατέρας τους αποφάσισε πως το σκιάχτρο δεν έκανε καλά τη δουλειά του και ήθελε να το πετάξει. Το σκιάχτρο τότε δάκρυσε. Τα παιδιά το είδαν και είπαν στον πατέρα τους:
-Μπαμπά, μην του κάνεις κακό, μπορεί να μην κάνει καλά τη δουλειά του αλλά έχει ψυχή.
Ύστερα γύρισαν στο σκιάχτρο και του υποσχέθηκαν πως θα το προστατέψουν μέχρι τέλους.
Το σκιάχτρο χαμογέλασε και ο μπαμπάς τους το είδε και αποφάσισε να το αφήσει στη θέση του.
Χριστίνα Τσιάτη
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα σκιάχτρο που το είχε βάλει το αφεντικό του να φυλάει ένα λιβάδι με ηλιόσπορους. Το σκιάχτρο ήθελε να έχει φίλους όμως τα πουλάκια και τα ζώα το φοβόντουσαν, επειδή τον είχαν ντύσει σαν άνθρωπο. Του είχαν φορέσει κάτι παλιόρουχα και ένα σκισμένο καπέλο. Κανένα ζωντανό δεν τον πλησίαζε μέχρι που το σκιάχτρο τους μίλησε ευγενικά: «Ελάτε μην φοβάστε, δε θα σας κάνω κακό». Τα πουλάκια τον πλησίασαν και συστήθηκαν με τη σειρά. Αφού πέρασαν λίγες μέρες το σκιάχτρο είχε αποκτήσει πολλούς φίλους…. Κυρίως πουλιά. Όταν τα πουλάκια αισθάνθηκαν ασφάλεια με το σκιάχτρο, πήραν την απόφαση να του μιλήσουν:
«Σκιάχτρο, μπορούμε να φτιάξουμε μια φωλίτσα πάνω σου;» Αφού το σκιάχτρο δέχτηκε , τα πουλάκια έχτισαν μια φωλιά πλάι στην καρδιά του. Όταν όμως είδε το αφεντικό του να υπάρχει πάνω στο σκιάχτρο η φωλίτσα με τα πουλάκια, ξερίζωσε το σκιάχτρο και το πέταξε έξω από το χωράφι του. Αυτό το έκανε γιατί πίστευε ότι το σκιάχτρο δεν έκανε σωστά τη δουλειά που του ανέθεσε. Τα πουλάκια στεναχωρήθηκαν πολύ που το αφεντικό το τον σκότωσε! Έτσι, κάθε πρωί που έβλεπαν το αφεντικό, τα πουλάκια του πέταγαν βελανίδια από ψηλά, αφού είχαν θυμώσει μαζί του. Ένα πουλάκι, γυρνώντας το κεφάλι του, είδε το κεφάλι του σκιάχτρου που ήταν πεταμένο στο διπλανό χωράφι: στο πρόσωπό του είχε ζωγραφιστεί ένα μεγάλο πλατύ χαμόγελο!
Κρίστυ Κωστοπούλου
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια οικογένεια που ζούσε σε ένα μεγάλο χωράφι. Ήταν πολύ χαρούμενοι, ευγενικοί και καλοί άνθρωποι. Όμως είχαν ένα πρόβλημα: κάθε μέρα ερχόταν τα πουλιά και έτρωγαν τους ηλιόσπορους του χωραφιού. Τότε το κορίτσι σκέφτηκε και είπε:
-Μπαμπά, λέω να φτιάξουμε ένα σκιάχτρο και να το βάλουμε στο χωράφι για δράκο-φύλακα.
-Δεν είναι κακή ιδέα, πάμε να τον φτιάξουμε όταν θα τελειώσουμε το φαγητό.
Πράγματι, μετά το φαγητό, άρχισαν τις προετοιμασίες για να φτιάξουν το σκιάχτρο. Ο πατέρας πήγε να μαζέψει ξύλα, το κορίτσι έψαχνε για ρούχα για να τον ντύσει, η μητέρα έφτιαχνε φαγητό για το βράδυ και ο μικρός αδελφός τους κοίταζε. Μετά, όλη η οικογένεια μαζεύτηκε γύρω-γύρω για να κατασκευάσουν το σκιάχτρο.
-Μπαμπά, μπορώ να ντύσω το σκιάχτρο με κοριτσίστικα ρούχα; ρώτησε το κορίτσι.
-Όχι, δεν μπορείς, γιατί τα πουλιά τρομάζουν περισσότερο με το αγόρι-σκιάχτρο.
Τα μεσάνυχτα, το κορίτσι είχε νευριάσει με τα ρούχα που έβαλε ο πατέρας της στο σκιάχτρο, τα πέταξε κάτω και τον έντυσε με κοριτσίστικα. Το άλλο πρωί ο πατέρας πήγε έξω να δει αν το σκιάχτρο έκανε δουλειά. Αλλά τι να δει; Το σκιάχτρο φορούσε φουστάνι, κραγιόν και το σπουδαιότερο αντί για καπέλο, φορούσε γυαλιά ηλίου! Ο πατέρας έκανε ξανά την αλλαγή. Το κορίτσι εκνευρίστηκε πολύ και από το θυμό της τον άφησε έτσι όπως τον είχε ντύσει ο πατέρας της. Εκείνο όμως που δεν ήξερε κανένας από τους δύο ήταν πως το σκιάχτρο ήταν κανονικός άνθρωπος!
Ύστερα από λίγες ώρες, τα πουλιά κάθισαν στον ώμο του.
– Παρακαλώ, μπορείτε να φύγετε από τον ώμο μου, είπε το σκιάχτρο στα πουλιά
– Τσίου, τσίου , τσίου, έκαναν τα πουλιά, χωρίς να δώσουν απάντηση στο σκιάχτρο.
Μετά από λίγες μέρες το σκιάχτρο έγινε φίλος με τα πουλιά. Αλλά δεν ήξερε τι θα ακολουθούσε! Όπως μίλαγε το σκιάχτρο στα πουλιά, πίσω οτυ ήταν το κορίτσι. Όταν το κατάλαβαν, το σκιάχτρο τρόμαξε, το ίδιο και τα πουλιά και πέταξαν μακριά. Το κορίτσι κατάλαβε πως το σκιάχτρο ήταν σαν αληθινός άνθρωπος. Την άλλη μέρα πήγε στο σκιάχτρο και του έδωσε μια αγκαλιά. Σιγά-σιγά έγιναν φίλοι. ¨Οταν ήρθε ο πατέρας από τη δουλειά του το κορίτσι του είπε:
-Πατέρα, το σκιάχτρο μιλάει και είναι σαν αληθινός άνθρωπος.
-Πάμε να δούμε, απάντησε ο πατέρας.
Όλη η οικογένεια πήγε στο σκιάχτρο κι εκείνο τους μίλησε. Την άλλη μέρα ήταν όλοι χαρούμενοι κι ενθουσιασμένοι με το σκιάχτρο αλλά και με τα πουλιά. Ο πατέρας σταμάτησε να διώχνει τα πουλιά και το κορίτσι με το σκιάχτρο ήταν πια φίλοι. Και όλη η οικογένεια ήταν πολύ ευτυχισμένη. Και ζήσαν όλοι καλά κι εμείς καλύτερα.
TO ΣΚΙΑΧΤΡΟ : ακόμα τρεις ιστορίες πάνω σ’ ένα ποίημα.
Κώστας Τσουμπανάς
Κάποτε υπήρχε μια πλούσια οικογένεια με πάρα πολλά χωράφια. Μια μέρα ο μπαμπάς τους έφτιαξε ένα σκιάχτρο με άσχημα ρούχα για να φυλάει τους ηλιόσπορους. Στην αρχή, το σκιάχτρο ήταν κακό με τα πουλιά. Κάποτε, όμως, βαρέθηκε να είναι μόνο του. Για πολύ καιρό προσπαθούσε να κάνει φίλους, αλλά τα πουλιά δεν το ήθελαν πια, γιατί ήταν κακός μαζί τους. Μια μέρα το σκιάχτρο τους είπε:
-Ελάτε πουλάκια, φάτε, πάρτε, ελάτε να γίνετε φίλοι μου.
Τα πουλιά μετά από καιρό άρχισαν να πλησιάζουν άφοβα. Έγιναν αχώριστοι φίλοι του σκιάχτρου και έτρωγαν τους ηλιόσπορους.
Ώσπου ρώτησαν μια μέρα το σκιάχτρο αν μπορούν να φτιάξουν μια φωλιά δίπλα στην αχυρένια του καρδιά. Τότε, ήρθαν τα παιδιά και το είδαν να μιλάει στα πουλιά. Ο πατέρας τους αποφάσισε πως το σκιάχτρο δεν έκανε καλά τη δουλειά του και ήθελε να το πετάξει. Το σκιάχτρο τότε δάκρυσε. Τα παιδιά το είδαν και είπαν στον πατέρα τους:
-Μπαμπά, μην του κάνεις κακό, μπορεί να μην κάνει καλά τη δουλειά του αλλά έχει ψυχή.
Ύστερα γύρισαν στο σκιάχτρο και του υποσχέθηκαν πως θα το προστατέψουν μέχρι τέλους.
Το σκιάχτρο χαμογέλασε και ο μπαμπάς τους το είδε και αποφάσισε να το αφήσει στη θέση του.
Χριστίνα Τσιάτη
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα σκιάχτρο που το είχε βάλει το αφεντικό του να φυλάει ένα λιβάδι με ηλιόσπορους. Το σκιάχτρο ήθελε να έχει φίλους όμως τα πουλάκια και τα ζώα το φοβόντουσαν, επειδή τον είχαν ντύσει σαν άνθρωπο. Του είχαν φορέσει κάτι παλιόρουχα και ένα σκισμένο καπέλο. Κανένα ζωντανό δεν τον πλησίαζε μέχρι που το σκιάχτρο τους μίλησε ευγενικά: «Ελάτε μην φοβάστε, δε θα σας κάνω κακό». Τα πουλάκια τον πλησίασαν και συστήθηκαν με τη σειρά. Αφού πέρασαν λίγες μέρες το σκιάχτρο είχε αποκτήσει πολλούς φίλους…. Κυρίως πουλιά. Όταν τα πουλάκια αισθάνθηκαν ασφάλεια με το σκιάχτρο, πήραν την απόφαση να του μιλήσουν:
«Σκιάχτρο, μπορούμε να φτιάξουμε μια φωλίτσα πάνω σου;» Αφού το σκιάχτρο δέχτηκε , τα πουλάκια έχτισαν μια φωλιά πλάι στην καρδιά του. Όταν όμως είδε το αφεντικό του να υπάρχει πάνω στο σκιάχτρο η φωλίτσα με τα πουλάκια, ξερίζωσε το σκιάχτρο και το πέταξε έξω από το χωράφι του. Αυτό το έκανε γιατί πίστευε ότι το σκιάχτρο δεν έκανε σωστά τη δουλειά που του ανέθεσε. Τα πουλάκια στεναχωρήθηκαν πολύ που το αφεντικό το τον σκότωσε! Έτσι, κάθε πρωί που έβλεπαν το αφεντικό, τα πουλάκια του πέταγαν βελανίδια από ψηλά, αφού είχαν θυμώσει μαζί του. Ένα πουλάκι, γυρνώντας το κεφάλι του, είδε το κεφάλι του σκιάχτρου που ήταν πεταμένο στο διπλανό χωράφι: στο πρόσωπό του είχε ζωγραφιστεί ένα μεγάλο πλατύ χαμόγελο!
Κρίστυ Κωστοπούλου
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια οικογένεια που ζούσε σε ένα μεγάλο χωράφι. Ήταν πολύ χαρούμενοι, ευγενικοί και καλοί άνθρωποι. Όμως είχαν ένα πρόβλημα: κάθε μέρα ερχόταν τα πουλιά και έτρωγαν τους ηλιόσπορους του χωραφιού. Τότε το κορίτσι σκέφτηκε και είπε:
-Μπαμπά, λέω να φτιάξουμε ένα σκιάχτρο και να το βάλουμε στο χωράφι για δράκο-φύλακα.
-Δεν είναι κακή ιδέα, πάμε να τον φτιάξουμε όταν θα τελειώσουμε το φαγητό.
Πράγματι, μετά το φαγητό, άρχισαν τις προετοιμασίες για να φτιάξουν το σκιάχτρο. Ο πατέρας πήγε να μαζέψει ξύλα, το κορίτσι έψαχνε για ρούχα για να τον ντύσει, η μητέρα έφτιαχνε φαγητό για το βράδυ και ο μικρός αδελφός τους κοίταζε. Μετά, όλη η οικογένεια μαζεύτηκε γύρω-γύρω για να κατασκευάσουν το σκιάχτρο.
-Μπαμπά, μπορώ να ντύσω το σκιάχτρο με κοριτσίστικα ρούχα; ρώτησε το κορίτσι.
-Όχι, δεν μπορείς, γιατί τα πουλιά τρομάζουν περισσότερο με το αγόρι-σκιάχτρο.
Τα μεσάνυχτα, το κορίτσι είχε νευριάσει με τα ρούχα που έβαλε ο πατέρας της στο σκιάχτρο, τα πέταξε κάτω και τον έντυσε με κοριτσίστικα. Το άλλο πρωί ο πατέρας πήγε έξω να δει αν το σκιάχτρο έκανε δουλειά. Αλλά τι να δει; Το σκιάχτρο φορούσε φουστάνι, κραγιόν και το σπουδαιότερο αντί για καπέλο, φορούσε γυαλιά ηλίου! Ο πατέρας έκανε ξανά την αλλαγή. Το κορίτσι εκνευρίστηκε πολύ και από το θυμό της τον άφησε έτσι όπως τον είχε ντύσει ο πατέρας της. Εκείνο όμως που δεν ήξερε κανένας από τους δύο ήταν πως το σκιάχτρο ήταν κανονικός άνθρωπος!
Ύστερα από λίγες ώρες, τα πουλιά κάθισαν στον ώμο του.
– Παρακαλώ, μπορείτε να φύγετε από τον ώμο μου, είπε το σκιάχτρο στα πουλιά
– Τσίου, τσίου , τσίου, έκαναν τα πουλιά, χωρίς να δώσουν απάντηση στο σκιάχτρο.
Μετά από λίγες μέρες το σκιάχτρο έγινε φίλος με τα πουλιά. Αλλά δεν ήξερε τι θα ακολουθούσε! Όπως μίλαγε το σκιάχτρο στα πουλιά, πίσω οτυ ήταν το κορίτσι. Όταν το κατάλαβαν, το σκιάχτρο τρόμαξε, το ίδιο και τα πουλιά και πέταξαν μακριά. Το κορίτσι κατάλαβε πως το σκιάχτρο ήταν σαν αληθινός άνθρωπος. Την άλλη μέρα πήγε στο σκιάχτρο και του έδωσε μια αγκαλιά. Σιγά-σιγά έγιναν φίλοι. ¨Οταν ήρθε ο πατέρας από τη δουλειά του το κορίτσι του είπε:
-Πατέρα, το σκιάχτρο μιλάει και είναι σαν αληθινός άνθρωπος.
-Πάμε να δούμε, απάντησε ο πατέρας.
Όλη η οικογένεια πήγε στο σκιάχτρο κι εκείνο τους μίλησε. Την άλλη μέρα ήταν όλοι χαρούμενοι κι ενθουσιασμένοι με το σκιάχτρο αλλά και με τα πουλιά. Ο πατέρας σταμάτησε να διώχνει τα πουλιά και το κορίτσι με το σκιάχτρο ήταν πια φίλοι. Και όλη η οικογένεια ήταν πολύ ευτυχισμένη. Και ζήσαν όλοι καλά κι εμείς καλύτερα.
