Οι δάσκαλοι που δεν εγκατέλειψαν την Πόλη
Συγγραφέας: e@politaki στις 11 Απριλίου, 2010
Επιμένουν με δυναμισμό για το μέλλον.
ΖΩΓΡΑΦΕΙΟ
Από το 1960 που γεννήθηκε και για τα επόμενα 20 χρόνια της ζωής του ο Γιάννης Δεμιρτζόγλου και η οικογένειά του παραθέριζαν κάθε καλοκαίρι στο εξοχικό τους στο Ατάκιοϊ δίπλα στο Μακροχώρι- εκεί όπου η μητέρα της «Λωξάντρας» την έστελνε να κάνει εξοχή. «Δεν ξέραμε αν θα ξαναγυρίζαμε το επόμενο καλοκαίρι» μας λέει ο σημερινός διευθυντής του ιστορικού Ζωγραφείου Λυκείου, ενός από
τα τρία μοναδικά δευτεροβάθμια ομογενειακά σχολεία της Κωνσταντινούπολης. «Το καθαρίζαμε όμως απ΄ άκρου εις άκρον ελπίζοντας ότι του χρόνου θα είμαστε και πάλι εκεί…».
Γιος της δασκάλας Σουλτάνας Δεμιρτζόγλου, που στο δημοτικό την είχε διευθύντρια στο σχολείο της Κοινότητας του Αγίου Γεωργίου, ο Γιάννης Δεμιρτζόγλου είναι σήμερα ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες Ρωμιούς της Κωνσταντινούπολης. Η απόφαση των γονέων του τόσο το 1968 όσο και το 1974, όταν ετέθη θέμα αποχώρησης από την Πόλη, ήταν να παραμείνουν εκεί. «Η μητέρα μου δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφθεί να εγκαταλείψει τους μαθητές της» μας εξηγεί ο 50χρονος, ο οποίος το 1972 σε ηλικία 12 ετών ξεκινά τη φοίτησή του στο Ζωγράφειο σε μια τάξη 92 συμμαθητών, χωρισμένη μάλιστα σε δύο τμήματα.
Εξι χρόνια αργότερα θα αποφοιτήσει μαζί με μόλις 37 συμμαθητές του. Σήμερα μόνο τέσσερις από αυτούς μένουν στην Κωνσταντινούπολη. Παίρνοντας πτυχίο από τη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πόλης ο Γιάννης Δεμιρτζόγλου το 1989 διορίζεται στο Ζωγράφειο ως καθηγητής Φυσικομαθηματικών και πέντε χρόνια αργότερα, το 1994, αναλαμβάνει τη διεύθυνση της σχολής ακολουθώντας τα ίχνη του αγαπημένου του δασκάλου και διευθυντή του Δημητρίου Φραγκόπουλου, ο οποίος βρέθηκε επί 35 συναπτά χρόνια στο τιμόνι της Ζωγραφείου. Ο 12ος κατά σειρά διευθυντής ωστόσο έχει να αντιμετωπίσει μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από αυτήν του προκατόχου του. «Σήμερα στο σχολείο μας φοιτούν 49 μαθητές από την Α΄ γυμνασίου ως την Δ΄ λυκείου» μας λέει ο κ. Δεμιρτζόγλου- μεταξύ αυτών και οι δύο κόρες του. «Δεν μας αρέσουν όμως τα μνημόσυνα. Πιστεύουμε ότι και οι λίγοι αξίζουν τα καλύτερα και δεν σταματάμε να ονειρευόμαστε. Τι θεωρούμε κέρδος μας; Να προσθέσουμε έστω κι έναν μαθητή στις τάξεις μας. Δεν έχουμε περιθώριο να χάσουμε χρόνο. Θέλουμε να δικαιώσουμε τους υποστηρικτές, απόφοιτους και ελλαδίτες φίλους, που κάνουν δυνατή τη λειτουργία του σχολείου, αφού μέσα από την προσφο ρά τους συνεχίζει να ζει το Ζωγράφειο». ……………
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artid=325049&dt=11/04/2010#ixzz0knuDfIIV