_Παιδείας …γράμματα

 Μια ενδιαφέρουσα άποψη ( http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4574878) από τον συγγραφέα Δημοσθένη Κούρτοβικ για τη διδασκαλια της Λογοτεχνίας με τίτλο:     

Ποιός νοιάζεται για τη λογοτεχνία;

Δεν έχω προσωπική πείρα από τον τρόπο διδασκαλίας της λογοτεχνίας στη Μέση Εκπαίδευση. Ελπίζω- και θα το θεωρήσω δεδομένο στα όσα θα πω πιο κάτω- ότι οι διδάσκοντες είναι κάπως επαρκέστεροι από τη νεαρή φιλόλογο η οποία, όταν διάβασε, κατά προτροπή φίλου μου εκπαιδευτικού και γνωστού συγγραφέα, μια κριτική μου που περιείχε μια αναφορά στον Ραμπελαί, ρώτησε ποιος ήταν αυτός ο Ραμπελές, νομίζοντας πως επρόκειτο για ΄Ελληνα συγγραφέα του 19ου αιώνα.     

Προϋπέθεσα, λοιπόν, με γενναιοφροσύνη που πιστεύω πως δεν θα μου αμφισβητηθεί, ότι οι φιλόλογοι που διδάσκουν λογοτεχνία στα σχολεία είναι επαρκείς, επαρκέστατοι, και πολλοί από αυτούς μάλιστα είναι ρέκτες. Επίσης, προϋπέθεσα ότι μια μερίδα, έστω, από τους μαθητές τους έχουν, αν όχι άμεσο ενδιαφέρον, τουλάχιστον μια κάποια περιέργεια γι΄ αυτό το μάθημα. Και με αυτές τις παραδοχές ξεφύλλισα τα σχολικά βιβλία λογοτεχνίας, προσπαθώντας να καταλάβω τι ερεθίσματα δίνουν σε διδασκόμενους και διδάσκοντες. Το συμπέρασμά μου ήταν ότι τα βιβλία αυτά είναι ό, τι πρέπει για να γιατρευτούν οι δάσκαλοι από το τυχόν πάθος τους για τη λογοτεχνία και να πειστούν τα παιδιά ότι δεν αξίζει να της αφιερώσουν ούτε το ένα χιλιοστό του χρόνου που τους απορροφά το play station.     

Tο πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση σ΄ αυτά τα βιβλία ήταν το πλήθος των λογοτεχνών που συνωστίζονται στις σελίδες τους και που η καταγραφή τους θυμίζει (ή μήπως είναι;) επετηρίδα. Στο βιβλίο της Γ΄ Γενικού Λυκείου μέτρησα 52 ποιητές και 35 πεζογράφους, που αντιπροσωπεύονται με ποιήματα ή αποσπάσματα από τα πεζά τους. Αριθμός υπεραρκετός για να ιδρυθεί λογοτεχνικό σωματείο και να ζητήσει κρατική επιχορήγηση. Περιττό να σημειώσω ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους λογοτέχνες είναι ελάσσονες ή και κάτι λιγότερο. Αλλά το χειρότερο είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεται το έργο τους δεν σ΄ αφήνει να καταλάβεις σε τι διαφοροποιούνται μεταξύ τους, ποιο είναι το ιδιαίτερο στίγμα του καθενός. Δικαιολογημένα, ένας μαθητής θα μπορούσε να πει στον καθηγητή του κάτι σαν αυτό: «Ωραία, καταλάβαμε τι είναι η ποίηση της ήττας, γιατί πρέπει τώρα να διαβάσουμε και τους είκοσι εκπροσώπους της;» Φυσικά, κανένας δάσκαλος δεν μπορεί να διεξέλθει όλη αυτή την ύλη στη διάρκεια μιας σχολικής χρονιάς. Και, απ΄ όσο ξέρω, λίγοι μπαίνουν στον κόπο της επιλογής. Οι περισσότεροι ακολουθούν τη ληξιαρχικής λογικής σειρά του βιβλίου. Οπότε, μάλλον δεν προλαβαίνουν να πάνε ένα βήμα πιο πέρα από την ποίηση της ήττας. Ακόμα και όταν γίνεται επιλογή, περιορίζεται συνήθως στα «σίγουρα» ονόματα (Σεφέρης, Ρίτσος, Ελύτης…) και, ως επακόλουθο, σε στερεότυπες προσεγγίσεις.     

Αλλά εκεί που η λογοτεχνία δεινοπαθεί για τα καλά, εκεί που κυριολεκτικά διαμελίζεται, είναι στις οδηγίες για την «κατανόηση του κειμένου», όπως είναι ο γενικός τίτλος που δίνεται με μετριοφροσύνη σ΄ αυτές τις ενότητες. Μπορεί να μην υπάρχουν πια τα αλήστου μνήμης «καλολογικά στοιχεία» της δικής μου εποχής, σύμφωνα με τα οποία η λογοτεχνικότητα ενός κειμένου δεν ήταν παρά ζήτημα γλωσσικής γαρνιτούρας. Μπορεί να έχουν αντικατασταθεί από αναλυτικές κατηγοριοποιήσεις που έχουν ένα λούστρο φιλολογικής εμβρίθειας και λεπτολογίας. Το αποτέλεσμα όμως παραμένει ουσιαστικά το ίδιο, αν δεν είναι μάλιστα ακόμα πιο αντιπαιδαγωγικό. Το λογοτεχνικό έργο παύει να είναι μια οργανική ενότητα, που τα μέλη της και οι αρμοί της συνεργάζονται για να παραγάγουν νόημα, και αντί γι΄ αυτό ορίζεται ως άθροισμα μιας σειράς τεχνικών χαρακτηριστικών (διάρθρωση, γλώσσα και ύφος, αφηγηματικά στοιχεία, πρόσωπα και χαρακτήρες), που μπορούν να ιδωθούν το καθένα χωριστά από τα άλλα και από το σύνολο. Αν οι αναλύσεις που επιγράφονται «κατανόηση του κειμένου» ήταν λογοτεχνικές κριτικές, θα λέγαμε ότι είναι ανιαρές, στεγνές, χωρίς φαντασία και πρωτοτυπία, χωρίς ορίζοντα, αλλά τέλος πάντων επιμελείς. Επειδή όμως δεν είναι λογοτεχνικές κριτικές και δεν διαβάζονται από αναγνώστες με ειδικό ενδιαφέρον για τη λογοτεχνία, δύσκολα αποφεύγουμε να τις χαρακτηρίσουμε τραγικές. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να σκοτώσουν την όποια διάθεση του μαθητή να διαβάσει από μόνος του λογοτεχνία, την όποια επιθυμία του ν΄ αναζητήσει στα λογοτεχνικά έργα κάτι που να συντονίζεται με τις δικές του αγωνίες, που να του μιλάει κατευθείαν στην ψυχή.     

Tο κορυφαίο, το αφετηριακό λάθος της (αντι)παιδαγωγικής αντίληψης που διαπνέει τα σχολικά βιβλία λογοτεχνίας είναι ότι τα λογοτεχνικά κείμενα που συστήνονται στους μαθητές παρουσιάζονται σαν να έχουν μια εγγενή αξία, την οποία αυτοί οφείλουν ν΄ αναγνωρίσουν. Την ίδια τη λογοτεχνία τα παιδιά καλούνται να την αντιμετωπίσουν ως κάτι αυτονόητα σημαντικό, άσχετα με το πόσο τα αγγίζει ή τα αφορά. Με τον τρόπο αυτό ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά αντίστασης του νεαρού ατόμου εναντίον αξιακών κωδίκων που αισθάνεται πως του επιβάλλονται εκ των άνω, από το «σύστημα».     

Η σωστή μέθοδος θα ήταν η αντίθετη από αυτή που εφαρμόζεται. Αντί να προσπαθεί να φέρει τον μαθητή κοντά στη λογοτεχνία, θα προσπαθούσε να φέρει τη λογοτεχνία κοντά στον μαθητή. Για να γίνει όμως αυτό, ο διδάσκων πρέπει να διαγνώσει και να κατανοήσει τις ευαισθησίες του ακροατηρίου του. Ξέρω καλά ποια είναι η τρέχουσα αντίληψη για τις ευαισθησίες των σημερινών εφήβων. Ξέρω καλά ότι θεωρούνται συρρικνωμένες και μ΄ ευτελείς προσανατολισμούς, τόσο που να δίνουν λαβή να γίνεται λόγος για αναισθησίες μάλλον παρά για ευαισθησίες. Κουβαλάω αρκετά χρόνια στην πλάτη του ώστε να μπορώ να δω σε όλα αυτά απλώς την επανάληψη των τυπικών μεμψίμοιρων αιτιάσεων που απευθύνει κάθε παλιότερη γενιά, με δρομολογημένες ιδέες και τρόπο ζωής, στην επόμενή της, την ακόμα ατακτοποίητη. Η ευαισθησία του έφηβου είναι αδιαμόρφωτη, αλλά και πολυδύναμη. Στο χέρι του παιδαγωγού είναι να τη διαπλάσει, αναγνωρίζοντας όμως και σεβόμενος τις εσώτερες ανάγκες που την κινούν.     

Για τη διδασκαλία της λογοτεχνίας ισχύει στο πολλαπλάσιο αυτό που έχει πει, σε άλλα συμφραζόμενα, ένας κριτικός με το ανάστημα του Τέρρυ ΄Ηγκλετον: κάθε συζήτηση περί λογοτεχνίας παύει να είναι ενδιαφέρουσα, αν δεν μετακινηθεί γρήγορα έξω από το πεδίο της λογοτεχνίας. Ειδικά για τον νέο άνθρωπο η λογοτεχνία δεν μπορεί να είναι η βάση εκτόξευσης των υπαρξιακών αναζητήσεών του, αλλά ένας διαστημικός σταθμός για την προώθησή τους σ΄ εξώτερες σφαίρες.     

Ποιος νοιάζεται τελικά για τη λογοτεχνία; Είναι ένα ερώτημα που κρύβει μέσα του ένα άλλο: ποιος ο λόγος να νοιαζόμαστε για τη λογοτεχνία; Αν η απάντηση δεν μπορεί να προχωρήσει σε κάτι πέρα από την αισθητική απόλαυση και ανάταση, ας πάψουμε να βαυκαλιζόμαστε ότι μπορούμε να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον των μαθητών για τη λογοτεχνία. Αν έχουμε βρει πιο έξυπνες απαντήσεις, ας ξεκινήσουμε από κάτι ανορθόδοξο: ας ζητήσουμε από τα παιδιά να μιλήσουν για βιβλία ή οποιουδήποτε άλλου είδους κείμενα που διάβασαν με δική τους πρωτοβουλία και τους άρεσαν, και ας ανοίξουμε έπειτα συζήτηση γύρω από αυτά, όσο και αν μας σοκάρισαν οι επιλογές, προσπαθώντας να εντοπίσουμε τους ψυχικούς εκείνους υποδοχείς που θα μπορούσαν να δεξιωθούν μια πιο απαιτητική λογοτεχνία.     

Εγώ ο ίδιος δοκίμασα ένα τέτοιο σοκ- θεραπευτικό σοκ, θα έλεγα- το περασμένο φθινόπωρο, όταν παρουσίασα το τελευταίο μυθιστόρημά μου σ΄ ένα νυχτερινό λύκειο του Περιστερίου και μια μαθήτρια μού είπε ευθέως: «Διάβασα το βιβλίο σας δύο φορές και δεν κατάλαβα τίποτα». ΄Ηταν η μόνη αντίδραση για την οποία δεν ήμουν προετοιμασμένος. Κακώς. Γιατί υπέπεσα κι εγώ στο τυπικό λάθος του διανοούμενου, κι ας είχα επίγνωσή του και νόμιζα ότι ήξερα πώς να το αποφεύγω: προϋπέθεσα κατά την εισήγησή μου περισσότερα απ΄ όσα επιτρέπεται να προϋποθέτουμε, όταν προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε έξω από τα όρια του κύκλου ή της κάστας μας. Η σωστή απάντηση στην παρατήρηση της μαθήτριας, απάντηση που δυστυχώς δεν μπορούσε να δοθεί στο πλαίσιο μιας τέτοιας εκδήλωσης, θα ήταν: Δεν πειράζει που δεν κατάλαβες τίποτα, ξέχασέ το κι έλα να μιλήσουμε για πράγματα που καταλαβαίνεις και σ΄ ενδιαφέρουν, και θα δεις ότι θα καταλήξουμε στο βιβλίο μου (το τελευταίο, φυσικά, θα το έλεγα μόνο μέσα μου!).     

Αυτό όμως θα ήταν η αρχή ενός μαθήματος, σωστότερα ενός κύκλου μαθημάτων, για τη λογοτεχνία.

Μάθε παιδί μου τη γλώσσα μου

Οταν η εκμάθηση της ξένης γλώσσας αρχίζει από το σπίτι
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Μαρία Λίλα Γιώργος Ζαχαριάδης  (από τα ΝΕΑ online)

«Προσπαθούμε να κρατήσουμε ισορροπία μεταξύ της ελληνικής και της γερμανικής ταυτότητας του παιδιού μας, με σεβασμό και για τις δύο πλευρές», τονίζει η χημικός μηχανικός Μαρία Μάχλη, που είναι παντρεμένη με τον γερμανό εκπαιδευτικό Μαξ Σουλτζ και ζουν μόνιμα στη Ρόδο.

«Με τον σύζυγό μου γνωριστήκαμε πριν από 14 χρόνια και είμαστε 6 χρόνια παντρεμένοι. Αρχικά ζούσαμε στη Θεσσαλονίκη, μετά βρεθήκαμε στη Γερμανία, αλλά τελικά καταλήξαμε στην πανέμορφη ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Ρόδο», λέει η κ. Μάχλη και προσθέτει: «Ο γιος μας ο Μάνος γεννήθηκε το 2006 στη Γερμανία και έχει το όνομα του πατέρα μου». Από τότε που γεννήθηκε ο Μάνος, ο πατέρας τού μιλάει μόνο γερμανικά και η μητέρα μόνο ελληνικά. «Δεν έγινε με πίεση προς το παιδί, απλώς από την πρώτη στιγμή θεωρήθηκε απολύτως φυσιολογικό. Εχουμε συχνές επαφές με την οικογένεια στη Γερμανία και επειδή η Ρόδος είναι πολυπολιτισμικό νησί, δίνεται η δυνατότητα στον Μάνο να πάει του χρόνου εκτός από το ελληνικό νηπιαγωγείο και στο γερμανικό, έστω για κάποιες ώρες την εβδομάδα. Περιμένοντας το καινούργιο μέλος στην οικογένειά μας, ήδη έχουμε αρχίσει τη συζήτηση με τον Μάνο ότι στο σπίτι με το αδελφάκι του πρέπει να μιλάνε μεταξύ τους γερμανικά».

«Δυστυχώς, είναι μεγάλο λάθος να μη μιλούν οι γονείς τη μητρική τους γλώσσα στα παιδιά», υποστηρίζει η ψυχολόγος και ακουστικοψυχοφωνολόγος Θεώνη Μαχά- Ευαγγελοπούλου. «Τα δίγλωσσα παιδιά μπορούν να έχουν το προνόμιο της εύκολης εκμάθησης δύο γλωσσών αν οι γονείς τούς μιλούν στη μητρική τους γλώσσα. Αν μιλούν σπαστά μια άλλη γλώσσα πιο πολύ κακό, παρά καλό κάνουν. Αν ο κάθε γονιός επικοινωνεί συστηματικά με το παιδί στη μητρική του γλώσσα, τότε το παιδί έχει πολύ γρήγορα ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Τα παιδιά έχουν πιο “πλούσιο” αυτί. Περισσότερα ακουστικά διαφράγματα. Μιλάμε αναπαράγοντας αυτά που ακούμε. Η γλωσσομάθεια δεν είναι παρά το χάρισμα της ακοής. Η ικανότητα κάποιου ανθρώπου να μάθει μια ξένη γλώσσα στηρίζεται στην ικανότητά του να μπορεί να την ακούσει σωστά, να παρατηρεί όλες τις λεπτομέρειες της γλώσσας, τις αποχρώσεις της, τον ρυθμό και να μπαίνει στην ψυχολογία της. Γι΄ αυτό είναι σημαντικό οι γονείς, ακόμα και αν επιλέξουν μεταξύ τους μία γλώσσα επικοινωνίας, να μιλούν στα παιδιά τους με τη μητρική τους που τη γνωρίζουν καλύτερα».

περισσότερα……..

Προκειμένου να διεξαχθούν απρόσκοπτα οι προαγωγικές και απολυτήριες εξετάσεις σε όλες της σχολικές μονάδες Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της χώρας, παρακαλούμε, με ευθύνη των Σχολικών Συμβούλων, των Διευθυντών Διευθύνσεων, των Προϊσταμένων γραφείων και των Διευθυντών των Σχολικών Μονάδων, να τηρηθούν οι παρακάτω οδηγίες: 

·         το πρόγραμμα των εξετάσεων να οργανωθεί σύμφωνα με τη με αριθμ.πρωτ.44909/Γ2/23-4-2010 Εγκύκλιο του Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων και να καλύπτει το διάστημα από 18 Μαΐου 2010 έως και 18 Ιουνίου 2010.

·         η εξεταστέα ύλη για τις Α΄,Β΄,Γ΄ τάξεις του Γενικού Λυκείου, για τα μαθήματα που εξετάζονται σε επίπεδο σχολικής μονάδας, δεν μπορεί ,σύμφωνα με την παρ.2 του άρθρου 16 ΠΔ 60/2006 ( ΦΕΚ 65 Α), να είναι λιγότερη από το μισό και περισσότερη από τα 2/3 της διδακτέας ύλης.

·         η εξεταστέα ύλη για το Γυμνάσιο, σύμφωνα με την παρ.4 του άρθρου 3 του ΠΔ 409/1994 (ΦΕΚ 266 Α),ορίζεται στα 3/5 της ύλης που διδάχτηκε, με την προϋπόθεση ότι δεν  είναι λιγότερη από το μισό της διδακτέας ύλης

Εσωτ. Διανομή

Δ/νση Σπουδών Δ.Ε. Τμήμα Γ΄

Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΗΣ

 

ΖΩΓΡΑΦΕΙΟ
Από το 1960 που γεννήθηκε και για τα επόμενα 20 χρόνια της ζωής του ο Γιάννης Δεμιρτζόγλου και η οικογένειά του παραθέριζαν κάθε καλοκαίρι στο εξοχικό τους στο Ατάκιοϊ δίπλα στο Μακροχώρι- εκεί όπου η μητέρα της «Λωξάντρας» την έστελνε να κάνει εξοχή. «Δεν ξέραμε αν θα ξαναγυρίζαμε το επόμενο καλοκαίρι» μας λέει ο σημερινός διευθυντής του ιστορικού Ζωγραφείου Λυκείου, ενός από

1. Κάποτε μια τάξη του Ζωγραφείου είχε 46 μαθητές. Σήμερα όλο το σχολείο έχει 49 μαθητές.Τέσσερις από αυτούς φωτογραφίζονται μαζί με τη δασκάλα τους στο εργαστήριο βιολογίας του ιστορικού σχολείου 2. Η πρόσοψη του κτιρίου (έργο του αρχιτέκτονα Περικλή Φωτιάδη) που εδώ και 117 χρόνια στέκει στο σοκάκι Τουρνασίμπατσι. Διακρίνεται το έμβλημα του σχολείου, η Χιακή Σφίγγα

τα τρία μοναδικά δευτεροβάθμια ομογενειακά σχολεία της Κωνσταντινούπολης. «Το καθαρίζαμε όμως απ΄ άκρου εις άκρον ελπίζοντας ότι του χρόνου θα είμαστε και πάλι εκεί…».

Γιος της δασκάλας Σουλτάνας Δεμιρτζόγλου, που στο δημοτικό την είχε διευθύντρια στο σχολείο της Κοινότητας του Αγίου Γεωργίου, ο Γιάννης Δεμιρτζόγλου είναι σήμερα ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες Ρωμιούς της Κωνσταντινούπολης. Η απόφαση των γονέων του τόσο το 1968 όσο και το 1974, όταν ετέθη θέμα αποχώρησης από την Πόλη, ήταν να παραμείνουν εκεί. «Η μητέρα μου δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφθεί να εγκαταλείψει τους μαθητές της» μας εξηγεί ο 50χρονος, ο οποίος το 1972 σε ηλικία 12 ετών ξεκινά τη φοίτησή του στο Ζωγράφειο σε μια τάξη 92 συμμαθητών, χωρισμένη μάλιστα σε δύο τμήματα.

3. Η τάξη τού Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, ο οποίος πέρασε από τα θρανία του Ζωγραφείου

Εξι χρόνια αργότερα θα αποφοιτήσει μαζί με μόλις 37 συμμαθητές του. Σήμερα μόνο τέσσερις από αυτούς μένουν στην Κωνσταντινούπολη. Παίρνοντας πτυχίο από τη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πόλης ο Γιάννης Δεμιρτζόγλου το 1989 διορίζεται στο Ζωγράφειο ως καθηγητής Φυσικομαθηματικών και πέντε χρόνια αργότερα, το 1994, αναλαμβάνει τη διεύθυνση της σχολής ακολουθώντας τα ίχνη του αγαπημένου του δασκάλου και διευθυντή του Δημητρίου Φραγκόπουλου, ο οποίος βρέθηκε επί 35 συναπτά χρόνια στο τιμόνι της Ζωγραφείου. Ο 12ος κατά σειρά διευθυντής ωστόσο έχει να αντιμετωπίσει μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από αυτήν του προκατόχου του. «Σήμερα στο σχολείο μας φοιτούν 49 μαθητές από την Α΄ γυμνασίου ως την Δ΄ λυκείου» μας λέει ο κ. Δεμιρτζόγλου- μεταξύ αυτών και οι δύο κόρες του. «Δεν μας αρέσουν όμως τα μνημόσυνα. Πιστεύουμε ότι και οι λίγοι αξίζουν τα καλύτερα και δεν σταματάμε να ονειρευόμαστε. Τι θεωρούμε κέρδος μας; Να προσθέσουμε έστω κι έναν μαθητή στις τάξεις μας. Δεν έχουμε περιθώριο να χάσουμε χρόνο. Θέλουμε να δικαιώσουμε τους υποστηρικτές, απόφοιτους και ελλαδίτες φίλους, που κάνουν δυνατή τη λειτουργία του σχολείου, αφού μέσα από την προσφο ρά τους συνεχίζει να ζει το Ζωγράφειο».  ……………

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artid=325049&dt=11/04/2010#ixzz0knuDfIIV

Συνέβη και αυτό. Απίστευτo;;;;

ΜΕ ΑΠΟΛΥΣΗ τιμωρήθηκαν οι 74 καθηγητές ενός σχολείου στην Πολιτεία Ρόουντ Άιλαντ των ΗΠΑ, για τις κακές επιδόσεις των μαθητών τους. Η σχετική απόφαση ελήφθη από την αρμόδια σχολική επιτροπή, η οποία έκανε σαφές στο διδακτικό προσωπικό του μοναδικού γυμνασίου στην κωμόπολη Σέντραλ Φαλς ότι με τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους, θα πρέπει να αναζητήσει αλλού δουλειά. Η σχολική επιτροπή έφτασε σε αυτό το ακραίο μέτρο με κριτήριο το γεγονός ότι λιγότεροι από τους μισούς μαθητές του σχολείου έχουν καταφέρει να πάρουν το απολυτήριό τους στα τέσσερα χρόνια, ενώ μόλις το 7% έχει στοιχειώδεις γνώσεις στα Μαθηματικά.

Η κόντρα
Προ της απόφασης, η σχολική επιθεωρήτρια Φράνσις Γκάλο είχε παρουσιάσει ένα πλάνο με το οποίο ζητούσε ουσιαστικά από τους καθηγητές να περνούν περισσότερο χρόνο με τους μαθητές τους στο σχολείο, αλλά και να παρακολουθούν σεμινάρια. Οι καθηγητές, από την πλευρά τους, ζήτησαν αποζημίωση για τις επιπλέον ώρες απασχόλησης. Το αποτέλεσμα ήταν η απόλυση:

«Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου, αλλά είμαι υποχρεωμένη να ακολουθώ τις ομοσπονδιακές οδηγίες», δήλωσε στην τοπική εφημερίδα «Ρrovidence Journal», η επιθεωρήτρια. Κατά της απόφασης κινούνται ήδη οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των καθηγητών, δηλώνοντας ότι θα προσφύγουν στη Δικαιοσύνη.

Υπέρ της απόφασης τάχθηκε, πάντως, ο υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Ομπάμα, Αρν Ντάνκαν: «Επέδειξαν θάρρος και πήραν τη σωστή απόφαση για τα παιδιά», δήλωσε για τα μέλη της σχολικής επιτροπής.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: ΤΑ ΝΕΑ Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Άρθρο του Βασίλη Σωτηρόπουλου

Σχολείο – Φιλανδία (Τα σχόλια,,, αρνητικά ή θετικά δικά σας…)

Για δεύτερη συνεχή χρονιά και μετά τη μεγάλη επιτυχία που είχε το πρώτο σεμινάριο,το γραφείο του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού που έχει έδρα την Ευαγγελική Σχολή διοργανώνει πάλι σεμινάριο συμβουλευτικής γονέων.

Το πρόγραμμα θα μοιραστεί εγκαίρως στο σχολείο στις τάξεις. Αναζητήστε το από τα παιδιά σας ώστε να έχετε τη δυνατότητα να προγραμματίσετε να το παρακολουθήσετε.