ΖΑΓΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΑ

Όχι ότι μου αρέσουν οι παρελάσεις. Αντίθετα, με απωθεί η ομοιομορφία τους, ο τακτικός βηματισμός τους, η στοίχιση στο όμοιο, η σχεδόν εκκωφαντική ρυθμικότητά τους. Με τρομάζει η απουσία απόκλισης, με ριγεί και δεν είναι ρίγη συγκίνησης, η εικόνα των στολών, μου προκαλούν πανικό οι αναγωγές σε άλλες ζοφερές εποχές. Ωστόσο, υπακούοντας σε μια εμμονική, σχεδόν διαστροφική παρόρμηση, τις παρακολουθώ. Κάθε χρόνο. Και βλέπω την επανάληψη των ίδιων εικόνων, των ίδιων συναισθημάτων, των ίδιων δηλώσεων. Έτσι και φέτος. Σύμπασα η χώρα παρακολουθεί, έμπλεη εθνικής υπερηφάνειας την παρέλαση της μαθητιώσας νεολαίας. Των παιδιών με την αγέρωχη θωριά που μας κάνουν να αισθανόμαστε ασφαλείς. Ω, μα ναι! Ποιος θα μπορούσε να απειλήσει την εθνική κυριαρχία ή την έννομη τάξη της χώρας. Ο επαναλαμβανόμενος ρυθμικός βηματισμός εγγυάται την εθνική και κοινωνική κανονικότητα. Πολλώ δε μάλλον, όταν ανάμεσά τους οι πρώτοι των πρώτων, οι νικητές σε έναν αγωνιώδη καθημερινό αγώνα υπεροχής, οι άριστοι, οι πρωταγωνιστές της μέρας, φέρουν το τρόπαιο της νίκης. Το εθνικό μας σύμβολο. «Αυτό το γαλανό πανί, το ιερό και τ’ άσπρο» που μας μάθαιναν οι δάσκαλοι να τιμούμε, να ορκιζόμαστε σ’ αυτό και να το διαφυλάττουμε. Από καθετί ξένο και εχθρικό.  Εχθρός σ’ αυτή τη μεγαλειώδη τελετή; Κι όμως… να’ τος… ξεχωρίζει. Μπορώ να τον διακρίνω ανάμεσα στα άσπρα πουκάμισα και στα μαύρα παντελόνια. Όχι γιατί είναι ‘μελαχρινός σα σταρόψωμο’ ούτε γιατί τα μάτια του είναι λιγάκι πιο σκούρα από τα δικά μας. Αλλά γιατί παρελαύνει με την ταμπέλα του σχολείου του. Ο δεκάχρονος Αμίρ. Ανέστιος και αποδιωγμένος ξεβράστηκε μαζί με τις ελπίδες για σωτηρία στη χώρα του Ξενίου Διός. Περιέφερε τα αναπάντητα γιατί της ψυχής του από τα camp των ΜΚΟ ως το διαμέρισμα φιλοξενίας, προσπαθώντας να κατανοήσει ποιος αποφασίζει το δίκαιο και το άδικο που τον κατέστησαν έναν ακόμα άτυχο, απελπισμένο άπατρι σε μια αφιλόξενη γειτονιά από πιθανές πατρίδες. Ώσπου η Τυφλή Θεά του άπλωσε το χέρι. Του πρόσφερε τον κλήρο που θα καθιστούσε αυτόν, μόνο αυτόν, ικανό να φέρει για λίγο έστω, το σύμβολο μιας πατρίδας. Κι ας μην ήταν η δική του… Αναμφίβολα ήταν πολύ γενναιόδωρη αυτή τη φορά η Τυφλή Θεά. Εκδίωξε έστω και για λίγο όλα τα στερητικά από τη ζωή του. Μετέβαλλε τον άτυχο σε τυχερό, τον άπατρι σε πολίτη κι έκανε τον Ξένιο Δία από τις Ολύμπιες κορφές να επαίρεται που διάλεξε τη χώρα αυτή για αγαπημένη του. Μόνο που οι άνθρωποι αποφάσισαν αλλιώτικα από τους θεούς. Και τα στερητικά άρχισαν πάλι να σωρεύονται όχι μόνο πάνω από τη ζωή του μικρού Αμίρ, αλλά και πάνω από την ίδια τη χώρα. Τη χώρα που άρχισε να ακροβατεί ανάμεσα στο τι είναι δίκαιο και τι άδικο, εθνικό και αντεθνικό, ιερό και ανίερο. Αμείλικτο το στερητικό α άρχισε να πολλαπλασιάζεται. Να πολλαπλασιάζεται και να αποκαλύπτει την ατολμία των ιθυνόντων να καταργήσουν τις παρελάσεις, την αδιέξοδη και ατελέσφορη προσπάθεια να ενταχθεί μια διαπολιτισμική οπτική μέσα σε ένα άκρως εθνικιστικό πλαίσιο. Συνέχισε ασύστολα να βγάζει στο φως την ανειλικρίνεια των ανθρώπων να παραδεχθούν ότι τους ενοχλούν οι απάτριδες, οι ξένοι και οι διαφορετικοί, ό, τι αποκλίνει από την ομοιομορφία της παρέλασης κι ας έζησαν και ζουν ακόμα ανέστιοι και φερέοικοι κι οι ίδιοι σε άλλες πατρίδες. Είναι ασύλληπτα γρήγορη η αύξηση του στερητικού. Απογυμνώνει την ψυχή από κάθε ανθρώπινο συναίσθημα, κάνει τον ξένιο άξενο, αφυδατώνει τον νου που επιλέγει να μη θυμάται άλλους, παλιότερους και νεότερους απάτριδες, όπως τον Ηλία Ηλιάδη, τον Κάχι Καχιασβίλι, τον Πύρρο Δήμα, το Λεωνίδα Σαμπάνη, το Γιάννη Αντετοκούμπο και λησμονά να εφαρμόσει στην περίπτωση του μικρού Αμίρ, έστω και με μικρή παράφραση, την ισοκρατική ρήση «και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας».