Παλιά παίζαμε περισσότερο και βλέπαμε λιγότερη τηλεόραση (δεν είχε και τόση, άλλωστε)..
Παλιά σεβόμασταν τους μεγαλυτέρους..
Παλιά δεν κρεμόμασταν από ένα κινητό αλλά ζούσαμε τη μαγεία να μας ψάχνουν και να ψάχνουμε..
Το σύνδρομο του “παλιού” (κατά το “ο παλιός είναι αλλιώς”) μας προσβάλλει σχεδόν όλους – μακάριοι όσοι μένουν πάντα παιδιά – και χειροτερεύει όσο αυξάνουν και τα χρονάκια μας. Μην ανησυχείτε, είναι φυσιολογικό, και το μόνο που σημαίνει είναι ότι γινόμαστε πια “γέροι”.. (ανεξαρτήτως ηλικίας, φοβούμαι).
Ως μάνα, λοιπόν, κι εγώ, και μάλιστα φιλόλογος, θα αφεθώ στη γλύκα του να αναπολήσω το παρελθόν και να καταδικάσω τη σημερινή μαθητιώσα νεολαία.
Η οποία, δυστυχώς, όλο και περισσότερο χάνει βασικές νοητικές δεξιότητες, όπως την απλή κατανόηση ενός κειμένου σε συνεχή λόγο ή του περιεχομένου μιας ερώτησης γνώσεων ή κρίσεως ή και, σε τελευταία ανάλυση, αυτό που λέμε “διαχείριση της πληροφορίας”, είτε αυτή είναι ένα άρθρο σε μπλογκ ή περιοδικό, ένα ιστορικό ή λογοτεχνικό κείμενο, ακόμα και μια συνέντευξη ενός σελέμπριτι, για να μη μιλήσω για τον λόγο ενός πολιτικού ή δημοσιογράφου της TV. Και, συνακόλουθα, δυσκολεύεται όλο και περισσότερο στην παραγωγή οποιουδήποτε είδους λόγου (έκθεσης ιδεών, διατύπωσης προσωπικής άποψης, αλλά και ερωτικού ή “παρεϊστικου” λόγου).
Από την άλλη οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες αυξάνονται (ΔΕΠΥ, δυσλεξία και όλα τα δυσ-), και οι τάξεις γεμίζουν ολοένα με “τρελαμένους” – με χαρτί ή όχι – μαθητές που δεν τους χωράει ο τόπος, και συχνά οι εκπαιδευτικοί απορούν αν όλα αυτά οφείλονται στο ότι γίνονται πια περισσότερες διαγνώσεις ή απλά κάτι δεν πάει καλά.
Ας μπω λοιπόν στο θέμα που με καίει. Τα παιδιά από πάρα πολύ μικρά κατακλύζονται από οχετούς πληροφοριών – για να το πω κομψά – , ξεκινώντας από το σπίτι (TV, PC, PLAYSTATION, TABLET – για να το βουλώνει και να κάνω καμιά δουλειά -) και συνεχίζοντας στο νηπιαγωγείο (ε, να μη μάθει να διαβάζει το τετράχρονο και να κάνει περήφανη τη μαμά του, γιατί πώς αλλιώς θα περάσει στο Πανεπιστήμιο;), στο δημοτικό (να μην ξέρει τα νετρίνα ή πώς είναι ο υπερσυντέλικος του “παίζω”; – όχι να παίξει το ίδιο, βεβαίως βεβαίως – αλλά και να συμπληρώσει και 10 φωτοτυπίες με ασκήσεις μέσα στο Σ/Κ). Και ενώ έχει κάψει κάμποσα εκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα, το παραλαμβάνουμε κι εμείς στο Γυμνάσιο με άλλους τόνους χρήσιμες, δε λέω, γνώσεις.
Θα μου πείτε, έτσι δεν ήταν πάντα; Όχι, αγαπητοί, δεν ήταν. Οι πληροφορίες ήταν πολύ λιγότερες, η τεχνολογία πολύ πιο πίσω, το παιχνίδι στις αυλές και τις αλάνες πολύ περισσότερο (αχ!) και δεν υπήρχε και ένα τέρας που χοντραίνει ολοένα και θα μας κατασπαράξει: τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δη, το Facebook. Όπου κυριαρχεί το εφήμερο, το αποσπασματικό (bits of information), το βιντεοκλιπάτο, το αυτάρεσκο, το αυτοαναφορικό. Ακόμα και η ενημέρωση γίνεται σε τίτλους. Ναι, το παραδέχομαι, κι εγώ, η δασκάλα, αποβλακώνομαι συχνά μπροστά σ’ ένα timeline από τίτλους όπου μπερδεύονται οι πύραυλοι των ισραηλινών με τα μπούτια της Καρντάσιαν. Και το πρωί; Το μυαλό σε σύγχυση και η ψυχολογία ν’ αγγίζει την κατάθλιψη. Πόσο μάλλον ένα μυαλό παρθένο, ευάλωτο, “σφουγγαρένιο”, όπως είναι το μυαλουδάκι ενός παιδιού ή ενός εφήβου.
Θα μπορούσα να βγάλω πολύ σύνδρομο ακόμα, και να μιλήσω για τις αμίλητες παρέες στις καφετέριες που το μόνο που τις ενώνει είναι η λάμψη από τα τάμπλετ, ή τις ανείπωτες ερωτικές εξομολογήσεις που χάνονται πίσω από αμήχανα μηνύματα στα σχόλια των χρηστών του chat, αλλά φοβάμαι ότι θα γίνω γραφική (ήδη έγινα, νομίζω).
Γι αυτό σωπαίνω και ελπίζω ο καθένας από εμάς, γονιός και δάσκαλος, να αναλάβει τις ευθύνες του. (Δε θα μπω στο κεφάλαιο “εκπαιδευτικό σύστημα” και πώς μετατρέπουμε το παιδί σε έναν καλοκουρδισμένο υπάλληλο, γιατί θ’ αρχίσουμε να κλαίμε).
Αυτά για την ώρα, και κλείνω με ένα ωραίο (αν και λιιίγο μαυριδερό και αλλόκοτο, όπως η εποχή μας) βιντεάκι: Children
