Η φανέλα με το νούμερο 9…

5 Ιανουάριος 2013

Πολλοί ίσως από εσάς να έχετε ένα τυχερό αριθμό, εκείνο που θα το συμπεριλάβετε στους υπόλοιπους αριθμούς του τζόκερ, εκείνο που θα καθορίσει την ημέρα του γάμου σας κ.ο.κ. Εγώ ποτέ δεν είχα τυχερό αριθμό, είχα όμως αγαπημένο αριθμό κι αυτό ήταν και είναι το νούμερο 9. Δεν ξέρω με τι κριτήρια οι άνθρωποι επιλέγουν τους τυχερούς τους αριθμούς, συνήθως είναι η ημερομηνία γέννησης η δική τους ή αγαπημένων τους προσώπων. Για μένα το νούμερο 9 έγινε αγαπημένο μου στην ηλικία των δεκατριών, όταν είδα στην τηλεόραση έναν Έλληνα αθλητή της πετοσφαίρισης με αυτό το νούμερο στη φανέλα του να γεμίζει την οθόνη μου, να με μαγεύει, να με βάζει μέσα στον αγώνα, να νιώθω τον παλμό της εξέδρας χωρίς να είμαι μέσα στο γήπεδο. Αυτός ήταν ο Νίκος Σαμαράς, για μένα ο καλύτερος Έλληνας βολευμπολίστας μέχρι τώρα, ο οποίος χάθηκε χθες αιφνίδια στην ηλικία των 43 ετών.

Σοκαρίστηκα στην είδηση, είχα χρόνια να ακούσω γι΄αυτόν, από τότε που έφυγε για να παίξει στο εξωτερικό έχασα τα ίχνη του, πάντα αναρωτιόμουν που να βρίσκεται. Πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός, από μικρό παιδί με φανταζόμουν ότι με ανακαλύπτει ένας κυνηγός ταλέντων και με βοηθά να παίξω σε επαγγελματική ομάδα, κατέληξα στο βόλευ, ήταν ομαδικό άθλημα αλλά από την άλλη σου έδινε τη δυνατότητα να αναδειχθείς και ατομικά. Όταν πρωτοείδα το Νίκο Σαμαρά σε έναν αγώνα της εθνικής στο World League ερωτεύτηκα δύο πράγματα: αυτόν και την πετοσφαίριση. Ο πρώτος κράτησε λίγο, ο δεύτερος πολύ. Όσο άλλες φίλες μου κολλούσαν αφίσσες στα δωμάτιά τους ηθοποιών και τραγουδιστών, εγώ έκοβα αποκόμματα απο εφημερίδες που φορούσαν στο Νίκο, έπειτα στο βόλευ, στη συνέχεια στον αθλητισμ;o: στίβος, μπάσκετ κ.λπ. Και όσοι έχουν κάπου κρυμμένο στο πατρικό τους σπίτι το κασελάκι των αναμνήσεων, εγώ κράτησα αρχείο αθλητικό μέσα σε ένα κουτί από αθλητικά παπούτσια. Το άνοιξα χθες, μετά από περίπου 16 χρόνια και έκλαψα, έκλαψα αρκετά για το χαμό του Νίκου που χάθηκε πρόωρα και δεν τον γνώρισα ποτέ, την αθωότητά μου που χάθηκε κι αυτή με το πέρασμα των ετών, τους παιδικούς έρωτες που έκρυβαν μια αγνότητα, χωρίς πονηρία και καχυποψία.

Με θυμάμαι να προσπαθώ να μιμηθώ το επιθετικό σερβίς του Νίκου Σαμάρα, πήδαγα από τον καναπέ κάτω στο χαλί, και ξανά και ξανά και μετά πήγαινα στο δημοτικό γυμναστήριο και προσπαθούσα πάλι και πάλι, ώσπου τα κατάφερα. Ναι, για μένα ήταν πολύ σπουδαίο, ήξερα να κάνω επιθετικό σερβίς όπως εκείνος. Κάθε μέρα πήγαινα στο γυμναστήριο, έκανα προπόνηση με τις ώρες, πολλές φορές μόνη μου με τον τοίχο, έριχνα πάσες και μανσέτες και ο τοίχο μου τις ανταπέδιδε. Ήμουν τότε στην τοπική ομάδα πετοσφαίρισης. Όχι, δεν ήμουν ψηλή ή καταπληκτική παίκτρια, το αγαπούσα όμως πολύ. Στα 15 μου έστειλα γράμμα στον τότε πρόεδρο της Ομοσπονδίας Πετοσφαίρισης Θανάσης Μπελιγράτη και του ζητούσα να στείλει μπάλες και φιλέ γιατί τα δικά μας ήταν παλιά. Και μια μέρα το τηλέφωνο χτύπησε και ήταν αυτός για να με συγχαρεί και να μου υποσχεθεί ότi θα τα έστελνε. Ποτέ δεν τα έστειλε…

Η εφηβική μου ηλικία είναι άμεσα συνυφασμένη με το βόλευ. Οι έρωτες, οι φιλίες, ακόμα και η οικογένεια κινούνταν γύρω από αυτό, άμεσα ή έμμεσα. Μέσα από την πετοσφαίριση πήρα τις πρώτες μου μεγάλες απογοητεύσεις όταν δεν ήμουν βασική εξάδα ή τις μεγάλες χαρές, όταν έγινα αρχηγός στα 17 μου. Αν ρωτήσει κάποιον της δικής μου γενιάς για το σημαντικότερο αθλητικό γεγονός θα πει το ευρωμπάσκετ του 87 ή το χρυσό της Πατουλίδου. Για μένα ήταν ο αγώνας Ελλάδα-Ρωσία στο Κοσμοβόλευ του 1994, νίκη δική μας με 3-2, δεν θα το ξεχάσω ποτέ, ούτε το Νίκο…Ο Θεός να τον αναπαύσει, θα μας λείψει πολύ…