Η πενθήμερη πάντα αποτελούσε ένα ορόσημο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ήταν η εκδρομή που έκλεινε τον κύκλο του Λυκείου και άνοιγε τη ζωή μπροστά στο μαθητή. Κατά κάποιο τρόπο οριοθετούσε την ενηλικίωση.

Στο καιρό τον δικό μου οι εκδρομές ήταν σπάνιο είδος και οι πολυήμερες ακόμα περισσότερο. Αυτοκίνητα δεν πολυκυκλοφορούσαν και οι πενθήμερες μας έδιναν τη δυνατότητα να δούμε μέρη που δεν είχαμε πάει ποτέ.

Πέρασε ο καιρός και άλλαξαν τα πράγματα. Έτσι οι εκδρομές έγινα πιο κοινές και πλέον οι μαθητές δεν περιμένουν την πενθήμερη για να πάνε εκδρομή και να δούνε καινούργια μέρη. Η εκδρομή αποκτά άλλη διάσταση…

Μια διάσταση είναι η ενίσχυση του εσωτερικού τουρισμού μια και οι μαθητές μετακινούνται σε περιοχές σε χρονικές περιόδους που είναι “νεκρές τουριστικά”, ενισχύοντας με αυτό το τρόπο τις τοπικές οικονομίες και δίνοντας ευκαιρίες στους μαθητές να γνωρίσουν καλύτερα την Ελλάδα. Εδώ όμως εμφανίζεται ένα περίεργο φαινόμενο… Αν δηλαδή μετρήσεις το κόστος μιας εκδρομής στην Ελλάδα και μια στο εξωτερικό βλέπεις ότι οι διαφορές κόστους είναι πολύ μικρές. Και μια και εμείς προτιμάμε μετακινήσεις με αεροπλάνο ( και εκεί το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται με τους εσωτερικούς προορισμούς στα αεροπορικά εισιτήρια με άλλους προορισμούς του εξωτερικού – δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς το γιατί ). Μια και το μεγαλύτερο κόστος είναι στις μετακινήσεις,αν τα βάλεις όλα κάτω σαν σύνολο δεν έχει πολύ διαφορά. Έτσι και εμείς τα τελευταία χρόνια επιλέγουμε εξωτερικό. Φέτος για παράδειγμα βρεθήκαμε στη Πράγα…  Αλλά και αυτά που αγοράζεις είναι φτηνότερα στο εξωτερικό. Για να καταλάβετε τι εννοώ με τα παραπάνω… στο ξενοδοχείο PUPP  πεντάστερο, που γυρίστηκε και το Casino Royal του Τζέιμς Μποντ και το άλλο με το Ντεπαρντιέ και την Queen Halifa, ο καπουτσίνο έχει…. 80 τσέχικες κορώνες. Δηλαδή πόσο; 3€  (27 κορώνες στο ευρώ). Δηλαδή όσο σε ένα κοινότατο καφέ των Αθηνών. Οποιδήποτε καφέ. Τέσσερα άτομα τρώνε καλά… πολύ καλά με 50 € δηλαδή 1350 κορώνες… (να μη συνεχίσω). Αυτό που είναι πανάκριβο – στα μαγαζιά – είναι το νερό. Αλλά εκεί υπάρχουν τα σούπερ μάρκετ που δεν έχουν μεγάλες διαφορές από τις Ελληνικές τιμές. Δηλαδή πήραμε το μισόλιτρο νερό από 0,14 € μέχρι 4,90 € ( η δεύτερη σε μαγαζί, μη γνωρίζοντας – πόσο πια θα το έβαζε!!! –  και φυσικά το είδαμε στο λογαριασμό και “ξεραθήκαμε” αλλά το είχαμε ήδη πιει.)

Η εκδρομή όμως έχει το χαρακτήρα που της δίνεις… Έτσι πηγαίνοντας στη Πράγα τι βλέπεις… Μαύρο θέατρο… και ετσι πήγαμε σε μαύρο θέατρο… Κάποιοι πήγαν τρέχοντας, κάποιοι τραβώντας… Τι άλλο κάνεις όταν είναι τσικνοπεμπτη; Τσικνίζεις… Και πως το κάνεις στη Πράγα… Κλείνεις κέντρο… δεν ξέρω αν ήταν τύχη ή ικανή ξεναγός,  αλλά βρήκαμε ενα κέντρο όλο δικό μας που αλλιώς θα ήταν κλειστό… Άνοιξε για εμάς και με δύο κιθάρες και το τραπέζι (σαν τύμπανο)  τσικνίσαμε ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ.  Εδώ ήρθαν μάλλον οικειοθελώς όλοι.

Μετά τι άλλο έχει η Πράγα… Τζαζούλα και έτσι βρήκαμε ένα κλαμπ που λέγεται Jazz Republic όπου ακούσαμε πολύ όμορφή μουσικούλα από ένα συγκρότημα που δεν ξέραμε – και ούτε μάθαμε – αλλά ήταν καταπληκτικοί. Και εδώ κάποιοι ήταν ενθουσιασμένοι… κάποιοι όχι τόσο… (πάντως όχι οι ίδιοι με τη προηγούμενη βραδιά) και τελευταία μέρα το κλαμπ…όπου όλοι ήρθαν μάλλον ενθουσιασμένα. ( ή σχεδόν όλοι ενθουσιασμένα).

Αλλά γυρίσαμε όλη τη Πράγα…(τουλάχιστον έχουμε μια καλή ιδέα και μπορούμε να λέμε ότι έχουμε ξαναπάει και μπορουμε να κινηθούμε γιατί περπατάγαμε συνέχεια… (πολλά χιλιόμετρα) αλλά και το Cesni Krumlov

και το Karlovy Vary…

Πάντα στην ίδια λογική. Ξέρουμε τα βασικά…

Το πρωινό ξύπνημα στις 7.30 αλλά και οι 3-6 ώρες περπάτημα την ημέρα, κάνουν τη διαφορά. Αλλά εμείς πάμε εκπαιδευτική εκδρομή, όχι για διασκέδαση. Οι μαθητές μας έχουν μάθει αυτό το “στυλ” γιατί είναι πάνω από 20 χρόνια που έχουμε αυτή τη μορφή των εκδρομών. Ξέρουν δηλαδη ότι θα περπατήσουν θα δουν, θα μάθουν, αλλά και θα διασκεδάσουν.

Δεν μπορεί να είναι όλοι ευχαριστημένοι στην κάθε έξοδο. Προσπαθούμε όμως  να μην είναι οι ίδιοι κάθε φορά. Τουριστικό γραφείο δεν έχουμε, ούτε είμαστε ξεναγοί αλλά προσπαθούμε να αφουγκραστούμε τα παιδιά. Προσπαθούμε να τους δώσουμε όσο περισσότερα μπορούμε και είμαστε σίγουροι ότι το καταλαβαίνουν. Και εμείς τι κερδίζουμε από αυτό; Τα γελαστά τους πρόσωπα και το ευχαριστώ τη στιγμή του αποχωρισμού.

Μαθαίνουν και άλλα όμως… που δεν είναι  σχολικές  γνώσεις… Μαθαίνουν να λειτουργούν σαν ομάδα, γιατί ο κάθε καθηγητής έχει την ομάδα του και τον ή τους ομαδάρχες. Έτσι συνεννοείται με ένα ή δύο άτομα και αυτοί με 5-6 ακόμα (10 με 15 άτομα στην ομάδα). Στις μετακινήσεις μπορούμε να κινηθούμε πιο εύκολα.  Στη συγκέντρωση, μαζευόμαστε πιο εύκολα, στις δραστηριότητες επίσης κινούμαστε πιο γρήγορα.

Μαθαίνουν να συνεργάζονται και να είναι αλληλέγγυοι, έτσι όταν ο Πάνος έχασε το πορτοφόλι του τη πρώτη μέρα, όλοι λίγο λίγο, συνεισέφεραν και κάλυψαν τα έξοδά του για να μπορέσει να ακολουθήσει.

Μαθαίνουν να προσέχουν ο ένας τον άλλο. Έτσι όταν βρέθηκε ένα κινητό σε ενα  τραπέζι δεν το προσπεράσανε αλλά μου το φέρανε και έφτασε στο κάτοχο, ο οποίος είχε ιδρώσει λιγάκι… όταν κατάλαβε ότι το ξέχασε.

Μαθαίνουν να σέβονται τον άγνωστο “άλλο”. Έτσι όταν μπαίνουν στο ξενοδοχείο σε ώρες κοινής ησυχίας και τους λέμε να κάνουν ησυχία, το προσπαθούν – αλλά δύσκολα το καταφέρνουν η αλήθεια είναι – αλλά τουλάχιστον προσπαθούν.

Το να συνοδεύειες εκδρομή είναι τεράστια ευθύνη… και μόνο αν η ομάδα των καθηγητών είναι με ενιαία συμπεριφορά… μπορεί να λειτουργήσει. Αν ο κάθε καθηγητής απαντάει κατά την άποψη του, η ομάδα θα πηγαίνει σε 1500 μεριές. Ο αρχηγός που έχει την ευθύνη πρέπει να έχει και τον πρώτο και τελευταίο λόγο.  (αφού συνεννοηθούν). Έτσι η εκδρομή κινείται σαν σύνολο και μειώνει τους κινδύνους. Ποτέ δεν εξαλείφονται αλλά μειώνονται. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είσαι πάντα στη τσίτα. Κλείνοντας την εκδρομή βλέπω ότι στα 4 βράδια κοιμήθηκα περίπου 13-14 ώρες. Σαν αρχηγός φυσικά ήξερα το πρόγραμμα, φρόντιζα και ρωτούσα για του που θα πάμε σε πόση ώρα, φρόντιζα να κάνουμε διάλειμμα σε μέρος που να έχουν οι μαθητές τη δυνατότητα να φάνε, και άλλα πρακτικά πράγματα όπως το να μην είναι ποτέ μόνοι τους, να μαζέψω τα κινητά όλων για να έχω δυνατότητα επικοινωνίας, να έχουν φωτοτυπία αντί τη ταυτότητα (έτσι με τον Πάνο δεν ψάχναμε πρεσβείες και άλλα για να συνεχίσουμε όταν έχασε το πορτοφόλι του). Και πολλές άλλες λεπτομέρειες που κάνουν τελικά τη διαφορά…

Το αποτέλεσμα το βλέπετε στη φωτογραφία που ακολουθεί :

Μια φωτογραφία γεμάτη γελαστά πρόσωπα… (Είμαστε μετά από 6 ώρες περπάτημα!!!)

Τη καλησπέρα μου…

Σαν μαθητής θυμάμαι είχαμε δυο γυμναστές στο σχολείο. Δύο πολύ διαφορετικούς γυμναστές. Ο ένας έκανε 10 λεπτά κάποιες πολύ βασικές ασκήσεις και μετά έδινε μπάλες. Ο άλλος έκανε 40 λεπτά εξουθενωτική γυμναστική και έδινε πέντε λεπτά μπάλες. Εμείς είχαμε τον δεύτερο. Κάποια στιγμή τον βρήκα μετά από 15 χρόνια και τον ρώτησα :

– Πες μου δάσκαλε γιατί μας έτρεχες τόσο σαν μαθητές;

– Κοίταξε να δεις… Αλισαβάκη (κλασσικός καθηγητής). Το σώμα θέλει γερά πόδια για να το στηρίζει και γερή καρδιά για να δουλεύει. Εγώ που σας είχα από τα 12 μέχρι τα 18 θεώρησα ότι έπρεπε να σας ενισχύσω όσο μπορώ. Τότε δεν το καταλαβαίνατε αλλά θα το καταλάβετε αργότερα.

Τότε δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Ούτε παραδοσιακοί χοροί, ούτε αθλήματα, ούτε τουρνουά ούτε τίποτα. Τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Βλέπω τους γυμναστές μας και έχουν ένα σωρό αθλητικές δραστηριότητες.

Έτσι για παράδειγμα η γυμνάστρια μας Μαρία Τριανταφύλλου συμμετείχε στο τουρνουά των ξενόγλωσσων σχολείων όπου “πήραμε τη κούπα.”

Η Μ. Τριανταφύλλου μας λέει

Σε τουρνουά που διοργάνωσε το Πολωνικό σχολείο η μικτή ομάδα βόλεϊ του λυκείου μας πήρε την πρώτη θέση στα ξενόγλωσσα σχολεία !
Οι μαθητές που συμμετείχαν ήταν : Βεζυρακης Σπύρος, Κοτρωκοης Γιώργος, Σιμοπουλος Νίκος, Σουλιωτης Στέφανος, Συναδινου Φοίβη Συναδινού Αλθαία, Παπάζογλου Νεφέλη, Γαλέου Αθηνά, Μπαρμπαρούση Αριάδνη, Ζακυνθινού Νικολέτα, Παπανικολάου Άσπα

Και του χρόνου!!!

Τη κούπα παρέδωσαν οι μαθητές μας στον Γενικό Διευθυντή της Σχολής. κ. Bernard Luyckx.

Ο γυμναστής μας Κώστας Μπουμπούκης προχθές φιλοξένησε στο σχολείο μας την Εθνική Ομάδα Ξιφασκίας με Αμαξίδιο, η οποία έδωσε στους μαθητές εκτός από μαθήματα ξιφασκίας και μαθήματα ήθους, αξιοπρέπειας και θέλησης.

Τέλος ο μαθητής μας Δημήτρης Χαντζόπουλος σε αγώνες ξιφασκίας πήρε την πρώτη θέση  στο ξιφος μονομαχιας στη κατηγορία των εφήβων, τόσο στο ατομικό όσο και στο ομαδικό (μαζι με Γιάννη Κούδα, Γιάννη Φιλλιπούση και Άρη Χαθαγουέι οι οποίοι μπορεί να μην είναι μαθητές μας όμως σίγουρα είναι άξιοι συγχαρητηρίων)

Νομίζω ότι μόνο το χαμόγελο του Δημήτρη τα λέει όλα.

Αλλάζει το τοπίο στη Γυμναστική στο σχολείο. Και είναι από τις καλύτερες εμπειρίες να συμμετέχουμε σε όλες αυτές τις αλλαγές.

Τη καλησπέρα μου…

Πραγματοποιήθηκε και φετος η Χριστουγεννιάτικη Σχολική γιορτή στην Ελληνογαλλική Σχολή Αγίας Παρασκευής “Ευγένιος Ντελακρουά”. Η γιορτή είχε κέφι, διάθεση, δώρα, κόσμο και δώρα. Χριστουγεννιάτικα δώρα από όλους και για όλους.

Αλλά φέτος είχει και μια καινοτομία. Η σχολική γιορτή είχει και… “παράρτημα”. Εϊχαμε ένα ξύλινο σπιτάκι στη Πλατεία Αγίας Παρασκευής. Εκεί μια ομάδα μαθητών με την διευθύντρια της Σχολής κ. Πολυμεροπούλου, πρόσφεραν γλυκά στους περαστικούς και τους εξηγούσαν πως θα μπορέσουν να φτάσουν στη γιορτή της Σχολής. Ακολουθούν κάποιες φωτό από το “σπιτάκι” στη Πλατεία.

Και του χρόνου να είμαστε καλά και να μπορέσουμε να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα, με υγεία και χαρά για όλο το κόσμο.

Τη καλησπέρα μου…

Μέρες γιορτών έρχονται και έτσι θα τις αντιμετωπίσουμε. Με ένα χαμόγελο, μια καλημέρα, μία κίνηση καλής θέλησης.Απλά πράγματα.

Εμείς στο σχολείο θα έχουμε μια σειρά εκδηλώσεων μέχρι τα Χριστούγεννα, για όλους. Κάποιες από αυτές γίνονται στο σχολείο, κάποιες εκτός σχολείου. Κάποιες οργανώνονται απευθείας από το σχολείο ενώ σε κάποιες συμμετέχουν μέλη της κοιονότητας της Ελληνογαλλικής Σχολής. Μέχρι στιγμής λοιπόν, έχουν καταγραφεί οι παρακάτω δραστηριότητες με χρονολογική σειρά. Πιθανότατα θα έχουμε νεώτερη και πιο ενημερωμένη έκδοση.

1. 10 Δεκεμβρίου : Κωστής Παπαϊωάννου – Φιλόλογος της Σχολής

Παλιότερα οι σχολικές εκδρομές ήταν μια βόλτα, έτσι να πάρουμε αέρα και να ξεκουραστούμε. Οι καιροί άλλαξαν, οι πληροφορίες αυξήθηκαν όπως και οι δυνατότητες. Έτσι οι εκδρομές πλέον έχουν αποκτήσει σκοπό και στόχο.

Εμείς στη Σχολή προσπαθούμε μέσα από τις παιδαγωγικές εξόδους που κάνουμε να πετύχουμε διπλό στόχο. Αφενός να δώσουμε μια αφορμή στους μαθητές μας να δούνε και να μάθουν κάτι νέο. Αφετέρου να έχουν τον ελεύθερο χρόνο για να μπορέσουν να ξεκουραστούν αλλάζοντας παραστάσεις.

Η Τετάρτη ήταν η ημέρα της παιδαγωγικής εξόδου της Σχολής. Ο καιρός εμπόδισε το Γυμνάσιο να βγουν στη προγραμματισμένη έξοδο. Οι “μεγάλοι” του Λυκείου αποφασίσαμε ότι θα μπορούσαμε να πάμε και πήγαμε.

Έτσι ένα μέρος της Β Λυκείου βρέθηκε στο μουσείο του ΟΤΕ. Υπήρχε λόγος… Όλα τα παιδιά έχουν τα κινητά στη τσέπη τους… αλλά τι μεσολάβησε για να έχουν αυτές τις υπερσυσκευές στις τσέπες τους. Οι δυνατότητές τους είναι τέτοιες που πριν δέκα χρόνια πρωταγωνιστούσαν μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Και τώρα είναι κτήμα όλων μας. Μέσα λοιπόν από αυτή τη ξενάγηση μπόρεσαν να κάνουν ένα ταξίδι 3000 ετών από τον Τρωικό πόλεμο μέχρι τις μέρες μας και να δουν πως φτάσαμε από τις φρυκτωρίες στα 3G κινητά. Στην φωτό που ακολουθεί οι μαθητές παρακολουθούν των τρόπο λειτουργίας του υδραυλικού τηλέγραφου στο μουσείο.

Η Γ λυκείου πήγε στο Λαύριο και επισκέφτηκε το μουσείο εκεί. Ας δούμε πως μας παρουσιάζει την επίσκεψη η κ. Σαββινίδου Υποδιευθύντρια του Λυκείου και φιλόλογος της Σχολής.

“Η πολιτιστική μας έξοδος από ανασκαφή στον αρχαιολογικό χώρο του Λαυρίου κατέληξε να είναι πειράματα με ορυκτά και πετρώματα λόγω καμωμάτων του καιρού. Μάθαμε όμως να ξεχωρίζουμε  πετρώματα, ορυκτά και μεταλλεύματα, Εντοπίσαμε μέσα από εργασίες που κάναμε όλοι μαθητές και καθηγητές την χρήση αυτών στην καθημερινή ζωή και διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν ορυκτά ακόμη και στα πιάτα που τρώμε, στα είδη υγιεινής, στην ταλκ, στην οδοντόκρεμα αλλά και τα μεταλλεύματα  βρίσκονται από τα σκάγια μέχρι και τους πυρηνικούς σταθμούς.

Από αρχαιολόγοι λοιπόν γεωλόγοι. Η γη του Λαυρίου μάς υποδέχτηκε όπως και να ΄χει  φιλόξενα.”

Στις φωτογραφίες που ακολουθούν μπορείτε να δείτε τους μαθητές στο χώρο του μουσείου και πως, συζητάνε, ψάχνουν, παρατηρούν και κυρίως μαθαίνουν και όπως είπε και η κ Σαββινίδου … μαθητές και καθηγητές.

Βλέπετε λοιπόν ότι το ψάχνουμε λιγάκι. Όταν βγαίνουμε μια παιδαγωγική έξοδο έχουμε αιτία, αλλά και plan B που λένε για να αντιμετωπίσουμε τα απρόοπτα. Μόλις έχω πληροφόρηση από τις απισκέψεις των άλλων τμημάτων θα έχετε και εσείς.

Τη καλησπέρα μου.

Βρέθηκε χθες στη Σχολή μας η Ολυμπιονίκης Ξιφασκίας, Βασιλική Βουγιούκα. Ας δούμε πως παρουσιάζει την επίσκεψή της στη Σχολή ο γυμναστής μας Κώστας Μπουμπούκης :

Είναι γνωστό ότι το παιγνίδι είναι μια μορφή εκπαίδευσης. Και υπάρχουν πολλά παιγνίδια που μπορούν να παίξουν οι μαθητές. Κάπως έτσι σκέφτηκαν οι καθηγήτριες της Σχολής κ. Καραβιώτη και κ. Στεργιοπούλου, που διδάσκουν την αγωγή υγείας στην Α΄ Γυμνασίου. Σχεδίασαν λοιπόν ένα παιγνίδι γνώσεων με κεντρικό θέμα τη διατροφή και ειδικότερα τη σημασία του πρωινού.

Στήσανε λοιπόν την ατμόσφαιρα και παίξανε το παιγνίδι των γνώσεων με δύο ομάδες και τα υπόλοιπα παιδιά να παρακολουθούν. Για να καταλάβετε τι εννοώ δείτε τις φωτογραφίες.

Οι μαθητές το καταυχαριστήθηκαν. Η δε ομάδα που κέρδισε έδειξε ξεκάθαρα τη χαρά της αλλά, έδειξαν και το πόσο σοβαρά είχαν πάρει το παιγνίδι.

Όλη η προσπάθεια θα ηταν μισή αν δεν είχε “πρωινό”. Έτσι – μια και η εκδήλωση έγινε την δεύτερη ώρα – στήθηκε ένας μπουφές με πρωινό… . Οι μερίδες προετοιμάστηκαν με πολύ προσοχή. Χρησιμοποιήθηκαν όλες οι μέθοδοι που μπορούσαν να εξασφαλίσουν την ποιότητα. Ακόμα και γευσιογνωστική ανάλυση χρησιμοποιήθηκε. Για να καταλάβετε τι εννοώ δείτε τις φωτογραφίες.

Η ομάδα προετοιμασίας δούλεψε με ζήλο.

Δοκιμάσανε για να βεβαιωθούν για τη καλή ποιότητα των πρώτων υλών

Δώσανε μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια για να είναι όλα τέλεια

Τα απλώσανε στα τραπέζια αφού τα ετοιμάσανε

Οι υπόλοιποι μαθητές αφήσανε το παιγνίδι και μαζεύτηκαν στο μπουφέ…

και μετά… τα φάγανε, βεβαιώνοντας στη πράξη τη σημασία του πρωινού.

Έτσι θα λέγαμε ότι μάθανε τη σημασία του σωστού πρωινού. Μάθανε όμως και άλλα. Μάθανε να μοιράζονται, μάθανε να δουλεύουν “για τους άλλους” μια και όσοι προετοιμασαν τον μπουφέ δούλεψαν για όλους τους συμμαθητές τους.  Στο παιγνίδι οι ομάδες παίξανε για τους συμμαθητές τους και μέσα από αυτό το παιγνίδι μάθανε τη σημασία της εκπροσώπησης των συμμαθητών τους. Και βέβαια φάγανε καλά…

Σίγουρα υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μάθει κανείς. Και τα πράγματα δεν είναι πάντα ότι φαίνεται. Εδώ δεν ήταν μόνο η διατροφή… ήταν και άλλα.

Τη καλησπέρα μου.

Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο και μπήκαμε στη τάξη. Ακολουθώντας το Γαλλικό ωρολόγιο πρόγραμμα σήμερα είχαμε πρώτη μέρα μάθημα. Σαν υπεύθυνος καθηγητής μπήκα στην τάξη μου, όπου τους ενημέρωσα για τις διαδικασίες του σχολείου ορισμένα σημεία που πρέπει να έχουν υπόψη τους και όπως γίνεται συνήθως “δικαιώματα και υποχρεώσεις” για τη νέα σχολική χρονιά.

Όπως κάθε χρόνο ήρθαν και οι περυσινοί μας απόφοιτοι… πολλοί απόφοιτοι… και απόφοιτοι γενικώς…. Όχι μονο οι περυσινοί…

Έτσι φέτος η Βασιλική έφερε το γιό της στο σχολείο μας και εμφανίστηκε πλέον σαν μαμά!!! Είναι περίεργο συναίσθημα να βλέπεις μαθητές σου σε άλλους ρόλους… Το λαμπρό της χαμόγελο και εκείνο το κλασσικό…”Τι κάνετε κ. Αλισαβάκη”… είναι μια εικόνα που δύσκολα ξεχνιέται… Και βέβαια κρατάω το ότι θα την βλέπουμε πιο συχνά και θα μαθαίνουμε νέα τους…

Φέτος θα έχω για πρώτη φορά το γιο μαθήτριας μου στη Β’ Λυκείου (!!!!).

Ήρθαν και απόφοιτοι πριν 3-4 χρόνια να μας δούνε… έτσι γιατί τους λείψαμε.

Έγραφε χθες η “Μαρία” στο Facebook :

Τι κρατάω από το σχόλιο… εκείνο το “…μας”. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη λέξη.  Και δεν  νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη ότι τελικά “κάτι κάνουμε”. Αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί γιατί ήρθαν όλοι από τα σχολείο.  Και γιατί δεν φεύγανε.

Σήμερα ζουζουνίζανε στο σχολείο, γελάγανε, μιλάγαμε σε άλλη φάση και σχέση… Μια ωραία εικόνα… Μια εικόνα που μας δίνει δύναμη να προχωρήσουμε στις επόμενες γενιές. Έτσι η “σειρά του 2013” άνοιξε τα φτερά της και ξεκίνησε να κατακτήσει το κόσμο… Μέχρι στιγμής η Οξφόρδη, το Εδιμβούργο, η Ρουέν έχουν “αλωθεί”. Κάτσε να πάρουμε τα πρώτα πτυχία και μετά να δούμε που θα φτάσουμε…

Και προχωρήσαμε στον αγιασμό… Όλο το σχολείο κατέβηκε στο χολ και παρακολουθήσαμε τη τελετή.

Γυμνάσιο και Λύκειο, παρακολουθήσαμε τον αγιασμό… και μετά από ένα μικρό διάλειμμα περάσαμε στις τάξεις μας.

Καλή χρονιά σε όλους τους μαθητές μας… Καλή πορεία και συνέχεια σε όλους τους απόφοιτους μας…. Καλή δύναμη σε όλους τους γονείς μας και φυσικά καλό ξεκίνημα σε όλους τους καθηγητές.

Τη καλημέρα μου.

Έγινε και η φετινή αποφοίτηση. Και αυτή θύμα του Πάσχα. Ίσα που προλάβαμε τον Ιούνιο. 30 Ιουνίου Κυριακή λοιπόν ξεκίνησε η αποφοίτηση και τέλειωσε το καλοκαίρι… στις 2.00 της 1ης Ιουλίου. Τα είχε όλα… υπερπαραγωγή. Ομολογουμένως…

Αυτό που όμως περίσσευε στην αποφοίτηση αυτή ήταν η συγκίνηση. Όπως γίνεται κάθε χρονιά έτσι και φέτος, έβλεπα άλλα πρόσωπα, άλλα άτομα. Δεν ήταν αυτοί οι μαθητές που είχα τρία χρόνια τώρα.  Ήταν πάλι εκείνοι οι νέοι και οι νέες με την ορμή να κατακτήσουν το κόσμο. Όχι εκείνα τα παιδιά που έρχονταν κάθε μέρα με τα αθλητικά και την τσάντα – που αν είχε στόμα να μιλήσει θα έλεγε πολλά – από όλες τις μεριές της Αθήνας. Ήταν νέοι και νέες με ρόλους και αρμοδιότητες, που έπρεπε να ολοκληρώσουν το project. Το ένα τρίτο και είχε κάτι να κάνει. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήταν τιμώμενα πρόσωπα. Νομίζω ότι η προχθεσινή μέρα – για μερικούς – θα ήταν η πιο κουραστική μέρα όλης της χρονιάς, αλλά κούραση με κούραση διαφέρει… Είναι εκείνη η κούραση του οικοδεσπότη, που δέχεται κόσμο στο σπίτι και τρέχει να τα προλάβει όλα, και όταν τελειώσει η συγκέντρωση, είναι κατάκοπος μεν αλλά ικανοποιημένος που τα κατάφερε. Αυτή την εικόνα είχα. Και ξέρω ότι υπήρχε πολύ κόσμος που έτρεχε παρασκηνιακά και κανείς δεν είδε και δεν κατάλαβε. Αν όμως δεν υπήρχαν αυτοί, κάποια πράγματα δεν θα γίνονταν.

Τι να πρωτοθυμηθώ από αυτά τα παιδιά, τρία χρόνια τώρα… Όταν πρωτομπήκα στη τάξη σαν πρωτάκια…του Λυκείου… ή όταν έκανα το τελευταίο μάθημα στη τρίτη Λυκείου. Όταν πήγαμε την εκδρομή της Πλάκας  – όπως τη λέω εγώ…(Περίπατος στη Πλάκα και τους γύρω αρχαιολογικούς χώρους). Όταν πήγαμε στο Flash – τότε που δούλευε. Εκεί μέσα σε πέντε λεπτά με πλησιάζει ο δημοσιογράφος που μας φιλοξενούσε και με ρωτάει. :

– Πάντα έτσι είναι;

Κόκκαλο εγώ…

– Τι εννοείτε… ρωτάω… Μη γνωρίζοντας τι να περιμένω

– Είναι πολύ ήσυχοι και ευγενικοί. Έχουν μια οικειότητα απέναντί σας (για τους δύο συνοδούς μιλούσε) και ταυτόχρονα μια ευγένεια και σεβασμό. Δεν το έχω ξαναδεί στα σχολεία που μας επισκέπτονται.

Τέτοια σχόλια παίρναμε.

Στις Βρυξέλλες με αρκετά από τα παιδιά που λέμε τρίτο τμήμα, με εντυπωσίασαν με τον τρόπο που επιχειρηματολογούσαν. Τους θαύμασα όταν κάποιος από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που μας φιλοξενούσε, τόλμησε να μη δώσει το λόγο σε μια συμμαθήτριά τους ( τη Λίλα) και όλη η ομάδα με μια φωνή έφεραν τον συγκεκριμένο κύριο σε τέτοια κατάσταση που δεν μπορούσε πλέον να αρνηθεί το λόγο και η συμμαθήτρια τους ρώτησε αυτά που ήθελε. Πολύ μου άρεσε… γιατί δεν ήταν με “φωνές” αλλά με επιχειρήματα… Πολύ μου άρεσε.

Στη συμμετοχή μας στο Ευρωπαϊκό διαγωνισμό U4Energy μου άρεσε η αυτοοργάνωση και η δημιουργικότητα τους. Ο τρόπος που μοιράστηκαν οι αρμοδιότητες και δημιουργήθηκαν οι αφίσες για το διαγωνισμό ήταν το κάτι άλλο.

Μετά στην εκδρομή στη Σικελία, με αυτό που λέμε τμήμα ένα, είδα το δέσιμο μεταξύ τους και την αλληλοϋποστήριξη. Είδα όμως και την δημιουργικότητα τους και την εφευρετικότητα τους. Η εργασία τους βραβεύθηκε με τρίτο βραβείο, σε πανελλήνιο διαγωνισμό αριστείας του υπουργείου παιδείας, παίρνοντας 356 βαθμούς στους 400 ανάμεσα σε 420 εργασίες.

Τους μαθητές τους γνωρίζεις τελικά στις εκδρομές. Και αυτό είναι γεγονός. Εκεί φαίνεται μέσα από την ελευθερία έκφρασης και την χαλαρότητα της εκδρομής, μπορείς να δεις, τι είναι ο καθένας.

Να μη μιλήσω για τις άλλες στιγμές τις δύσκολες… Πόσες φορές δεν είδα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους τη στεναχώρια, την απογοήτευση, τη τσαντίλα, το πείσμα, … το συνάχι και το ξενύχτι… Όλα τα είχαν. Αλλά αυτό που είναι κάτι μοναδικό είναι το γέλιο τους… το ανοιχτό γέλιο μάλλον σπανίζει… είναι λίγο συγκρατημένοι αλλά  όταν γελάνε φωτίζεται ολόκληρο το πρόσωπο και ο χώρος γύρω τους.

Πόσα μπορώ  να θυμηθώ…Χαρές, γέλια, σκανδαλιές, τσαντίλες, έξυπνες ατάκες, σοκολατάκια τη Δευτέρα το πρωί, για να ανοίξει το μάτι και η διάθεση όπως και διάφορα κέικ από τα χεράκια τους… Όλα ήταν μέσα στο παιγνίδι και δεν ξέρω πως, αλλά για όλα βρισκόταν ο χρόνος για να γίνουν.

Και φτάσαμε στη λήξη…. και οι μαθητές είχαν μεταμορφωθεί σε νέους και νέες έτοιμες να κατακτήσουν το κόσμο. Και μακάρι να το κάνουν, αλλά εύχομαι να μη χάσουν ποτέ την παιδικότητα τους, την ευαισθησία τους, την ικανότητα τους να βλέπουν τον φίλο τους και να είναι δίπλα του όταν τους χρειάζεται.

Εμείς, πάλι θα παραμερίσουμε, και θα τους παρακολουθούμε διακριτικά, να προχωράνε, και να προοδεύουν. Θα είμαστε εκεί… αν ποτέ μας χρειαστούν… και το ξέρουν. Και μετά το καλοκαίρι…θα δεχτούμε τους επόμενους τελειόφοιτους και θα προετοιμαζόμαστε για να τους κάνουμε απόφοιτους και να τους φέρουμε όπως λέω… πιο κοντά στα όνειρά τους.

Η 22 αποφοίτηση ολοκληρώθηκε. Καλό ταξίδι παιδάκια… γιατί πάντα παιδάκια είστε για εμένα και όπως πολύ συχνά σας λέω… ξέρετε πως θα με βρείτε. Τώρα θα το πω λίγο διαφορετικά… Ξέρετε πως θα μας βρείτε…

Καλό ταξίδι στη καινούργια φάση της ζωής σας και σας εύχομαι να μπορέσετε να ξεπεράσετε όλα τα εμπόδια που θα βρείτε μπροστά σας και να προχωρήσετε.

Τη καλησπέρα μου.

Το σχολικό έτος σιγά σιγά τελειώνει. Αύριο έχουμε τη καταληκτική συνεδρίαση. Είναι μια μαραθώνια συνεδρίασή με πολλά θέματα. Απολογιστική, προγραμματιστική, παιδαγωγική. Μπαίνουν πολλά θέματα και συζητιούνται αλλά γίνεται και προγραμματισμός για την επόμενη χρονιά. Ξέρουμε την ώρα έναρξης αλλά η ώρα λήξης θα είναι κάπου 3-4 ώρες μακριά.

Τα απολυτήρια των μαθητών έφυγαν για λίγο πίσω, γιατί άλλαξε η επωνυμία του Υπουργείου Παιδείας με αποτέλεσμα να χρειαστεί χρόνος για… σφραγίδες. Οπότε θα δοθούν την επόμενη βδομάδα… σε περίοδο διακοπών.

Βγήκαν οι βαθμοί λοιπόν τη Παρασκευή και άρχισε η επεξεργασία και τα σχόλια. Ανακοινώθηκαν οι σχετικές βαθμολογίες από το Υπουργείο και βγήκαν τα στατιστικά. Και εκεί έδειξε τι γίνεται. Σε απλά Ελληνικά… σκίσαμε.

Για να γίνω πιο σαφής. Ήταν δύσκολη χρονιά – όσον αφορά τις εξετάσεις και τα θέματα – και οι μαθητές μας κράτησαν “χαρακτήρα”. Έτσι παρά τη γενική γκρίνια ότι “γράψανε άσχημα”, εμείς έχουμε στη περιοχή των 15-20 που είναι και οι καθοριστικοί βαθμοί για την εισαγωγή, ποσοστά που είναι δύο και τρεις φορές παραπάνω από το μέσο πανελλήνιο όρο. Για του λόγου το αληθές ακολουθούν οι πίνακες με τα στατιστικά.

Γίνονται φανερές οι διαφορές. Αλλά αν δεν φτάνει αυτά ας δούμε και τους βαθμούς πρόσβασης. Δηλαδή τους βαθμούς που προκύπτουν μετά τις προσαρμογές στο γραπτό βαθμό, τον υπολογισμό με το 70 % για τα  γραπτά και το 30 % για τα προφορικά και έδωσε αυτά τα ποσοστά. Ξεκινώντας από το 19.531 μόρια της Αλεξάνδρας, νομίζω ότι καλύψαμε όλη τη κλίμακα. Και πάλι οι βαθμοί που οδηγούν σε σχολές ξεχωρίζουν και διαφοροποιούνται σημαντικά από τον πανελλαδικό μέσο όρο.

Για όλα τα παιδιά που μπήκαν στη διαδικασία των εξετάσεων ήταν μια δύσκολη δοκιμασία. Τους αξίζουν συγχαρητήρια. Κλείνουν το κεφάλαιο του σχολείου και περνάνε σε επόμενη φάση… όποια και αν είναι αυτή. Σίγουρα σε όλους αξίζουν συγχαρητήρια.

Οι τίτλοι τέλους πέφτουν μεθαύριο για τους μαθητές της Γ΄Λυκείου όπου θα γίνει η τελετή αποφοίτησης στο σχολείο. Στο γήπεδο, που διαμορφώνεται κατάλληλα, υπό το σεληνόφως ή πιο σωστά το φως των αστεριών, γονείς, καθηγητές  και μαθητές θα βρεθούμε σε βραδιά αποχαιρετισμού των μαθητών μας.

Μη περιμένετε πολύ υλικό… Βλέπετε αφενός οι καθηγητές είναι επίσης τιμώμενα πρόσωπα, αλλά έχω και τον μικρότερο μου γιο που αποχωρεί από το σχολείο, κλείνοντας και για εμένα το κεφάλαιο που λέγεται δευτεροβάθμια εκπαίδευση για τα παιδιά μου. Έτσι μια  – δυο φωτό με το κινητό μπορώ να σας εξασφαλίσω. Άντε και κανένα INSTAGRAM.  Ανταπόκριση μετά, που μάλλον θα είναι και η αφετηρία της καλοκαιρινής περιόδου.

Σας αφήνω λοιπόν να μελετήσετε.

Τη καλησπέρα μου.