Δημήτρης Ροτζιώκος

Αναρωτήθηκε κανείς, γιατί πολλά πράγματα στον τόπο μας έχουν βαλτώσει;

Σημ.:

Θα υπάρξει σύντομα συνέχεια

   Διάβασα με προσοχή, την τελευταία απόφαση της ΔΟΕ με τις θέσεις της Ομοσπονδίας για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Περισσότερο με ενόχλησε το ύφος και ο απειλητικός τρόπος διεκδίκησης καθώς και οι φράσεις περί « κόκκινων γραμμών », « δεν θα επιτρέψουμε », « θα ακυρώσουμε στην πράξη » κ.ά. Συνειρμικά μου ήρθαν στο μυαλό μου όλοι εκείνοι οι …Φωτόπουλοι και οι Λυμπερόπουλοι και σκέφτηκα πως ο κλάδος των εκπαιδευτικών δεν μπορεί να έχει σχέση με το ύφος και τον τρόπο διεκδίκησης(;)  όλων αυτών.
   Μου είναι αδύνατο να πιστέψω, ότι το 2012 οι εκπαιδευτικοί διεκδικούν με τον ίδιο τρόπο και με τα ίδια συνθήματα της δεκαετίας του ’70 και κυρίως του ’80, όπου ο συνδικαλισμός έφτασε στο σημείο να υπαγορεύει πολιτικές και αποφάσεις στην κεντρική εξουσία με όλα τα γνωστά αποτελέσματα.  Τότε διεκδικήθηκε, αποφασίστηκε και λειτούργησε στην πράξη και μάλιστα ως παγκόσμια πρωτοτυπία(!) και πρωτοπορία(!) η ακώλυτη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη των εκπαιδευτικών. Για το σκοπό αυτό μάλιστα επιβάλαμε(!) την κατάργηση του θεσμού των επιθεωρητών (τον είχαμε χαρακτηρίσει αναχρονιστικό), με κάτι που ακουγόταν ωραίο ως καινούργιο, το θεσμό των Σχολικών Συμβούλων. Δεν χρειάζεται, νομίζω, να επιχειρηματολογήσω για το πού και πώς λειτουργεί σήμερα ο θεσμός, τι δικαιοδοσίες έχουν οι Σύμβουλοι κι αν τελικά είμαστε ευχαριστημένοι με το τελικό αποτέλεσμα.
   Οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί που ηγούνται του συνδικαλιστικού οργάνου και έχουν εμπειρία από σχολική μονάδα και τάξη, δεν κατάλαβαν ότι κάποια στιγμή και ο εκπαιδευτικός, ως εργαζόμενος, είναι πλέον αναγκαίο να αξιολογείται και μάλιστα συνεχώς;  Με ποιο σκεπτικό και ποια σκοπιμότητα εμείς αξιολογούμε τους μαθητές μας και μάλιστα στις τελευταίες τάξεις του Σχολείου με αριθμητική βαθμολογία και με βάση αυτήν αναδεικνύονται οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες ενώ την ίδια στιγμή εμείς αρνούμαστε την οποιαδήποτε μορφή αξιολόγησης;
   Έναν ανειδίκευτο εργάτη να πάρουμε για να μας καθαρίσει την αυλή, προσπαθούμε – πριν τον πάρουμε – να τον αξιολογήσουμε όσο μπορούμε και αν δεν ανταποκριθεί, την επόμενη μέρα δεν τον ξαναπαίρνουμε.
   Έχετε σκεφτεί, αγαπητοί συνάδελφοι, πόσο εξωπραγματικό αλλά και υποτιμητικό θα έλεγα είναι, να μιλάμε για αξιολόγηση σε επίπεδο σχολικής μονάδας κι αυτό να προσπαθούμε να το βγάλουμε προς τα έξω; Αν δεν αξιολογηθεί ο εκπ/κός, τι θα αξιολογήσουμε στη σχολική μονάδα;
   Η άποψη των κοινωνιολόγων είναι πως όπου και το ατομικό έργο, η ατομική προσπάθεια δεν αξιολογείται, δημιουργείται μια χαώδης προς τα κάτω ισοπέδωση. Ξεχνάμε τα αποτελέσματα που είχε η έλλειψη κινήτρων στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού; Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι με αυτού του είδους και περιεχομένου διεκδικήσεις, ζημιώνουμε την παιδεία, τους εκπαιδευτικούς αλλά και την κοινωνία μας γενικότερα γιατί εκπέμπουμε λάθος μηνύματα;
   Αλήθεια, πότε το συνδικαλιστικό μας όργανο ασχολήθηκε με εκείνους τους εκπαιδευτικούς, που για οποιονδήποτε λόγο είναι ακατάλληλοι ή ανεπαρκείς για την τάξη; Όλοι ξέρουμε κι έχουμε ζήσει περιστατικά ανεπάρκειας ή ανικανότητας αλλά εθελοτυφλούσαμε ενώ ξέραμε ότι ήταν εις βάρος των μαθητών μας. Ποτέ μέχρι σήμερα, καμιά αρχή πολύ περισσότερο κανένα άτομο, σε όποια θέση κι αν βρέθηκε, δεν έλαβε και δεν μπορούσε να λάβει δραστικά μέτρα, γιατί απλούστατα δεν είχε και δεν έχει νομιμοποίηση ή δικαιοδοσία. Μπορούν όλα αυτά να συνεχιστούν και το συνδικαλιστικό όργανο να απέχει συστηματικά από προσπάθειες που θα πάνε το όλο σύστημα μπροστά;
   Θεωρώ, κλείνοντας, ότι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών είναι απαραίτητη και αναγκαία σήμερα όσο ποτέ. Δεν είναι τόσο απλό και εύκολο. Δεν άκουσα όμως ποτέ να πούμε ως κλάδος: θέλουμε την αξιολόγηση, επιδιώκουμε την αξιολόγηση αρκεί η πολιτεία να μας διαβεβαιώσει ότι θα βρούμε όλοι μαζί εκείνο τον τρόπο, εκείνο το όργανο που θα διασφαλίζει τη διαφάνεια, τη δικαιοσύνη και την αμεροληψία. Αυτή είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η σωστότερη, δικαιότερη και λογικότερη θέση που θα έπρεπε να είχε η ηγεσία του κλάδου μας. Είναι καιρός να φύγουμε από τα παχιά λόγια και τις δήθεν επαναστατικές θέσεις και να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

Του Στέφανου Καρακώστα
διακεκριμένου μαθηματικού

   ( Αν από ένα νοητικό τοπίο, αποσυρθούν τα άπειρα και τα μηδενικά του, τότε αποσύρεται και η δυνατή σκέψη! Μένει το αισθητηριακό οπλοστάσιό μας, που δεν μας προάγει σε κάτι περισσότερο από απλούς θεατές. Το μόνο που μας μένει, είναι να το υμνήσουμε, είτε χορεύοντας και τραγουδώντας είτε ζωγραφίζοντας, είτε λογοτεχνώντας.)
   Τούβλο!
   Για την αποσυρμένη σκέψη, είναι απλό χώμα ή ύβρις. Λίγο πιο πέρα, απλά, με αυτό φτιάχνουμε τοίχους. Δεν είναι έτσι! Είναι κι αυτό μορφωμένο κι ενέχει μέσα του φυτεμένο πνεύμα.
   Απ’ την απλή χύμα λάσπη, το καλούπι, του χαρίζει γεωμετρικά χαρακτηριστικά, πνευματικά υλικά, για παραγωγή νόησης.
   Κύρια από αυτά είναι οι έδρες, οι ακμές, οι κορυφές, οι στερεές γωνίες και άλλα.
   Με αυτά γίνεται μέλος του συνόλου των κυρτών πολυέδρων. Τέτοια είναι π.χ. τα πολυεδρικά διαμάντια.
   Τώρα, πάρτε ένα οποιοδήποτε, απ’ αυτά τα πολύεδρα.
   ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ!
   αριθμός εδρών + αριθμός κορυφών = αριθμός ακμών +2
   Στο τούβλο: 6 έδρες + 8 κορυφές = 12 ακμές + 2
    Προσέξτε! Σε οποιοδήποτε απ’ αυτά!
   Κρύβει, λοιπόν, και το τούβλο, υπεράνθρωπο πνεύμα, μια παγκόσμια αναλλοίωτη σχετική σταθερά – αναφορά. Από όλα τα πολύεδρα, εκείνο που έκανε την καλύτερη εντύπωση, ήταν ο κύβος ( ό, τι το τετράγωνο στο επίπεδο ).
   Στον κύβο συνέβαινε κάτι περίεργο, που γεννούσε άδικο για τα υπόλοιπα πολύεδρα. « Είχε και έχει ίσες έδρες, ίσες ακμές και ίσες στερεές γωνίες ».
   Αβίαστα ήρθε τότε το ερώτημα: Υπάρχουν άλλα πολύεδρα με τα προνόμια του κύβου;
   Ναι!
   Υπάρχουν άλλα τέσσερα (4).
Τετράεδρο (4 έδρες), οκτάεδρο (8 έδρες), δωδεκάεδρο (12 έδρες), εικοσάεδρο (20 έδρες). Με τον κύβο όλα – όλα  5.
   Είναι τα περίφημα 5 πλατωνικά στερεά, ονομασία προς τιμήν αυτού, που πρώτος είδε τις ιδέες, φυλακισμένες στην ύλη, όχι μόνο απ’ αυτές που μορφώνουν την ύλη, αλλά εκείνες που είναι άφαντα κρυμμένες μέσα της.     Προς τιμήν αυτού, που αποτέλεσε τον πρώτο μεταμαθηματικό του είδους μας και σίγουρα ενός από τους καλύτερους ερμηνευτές της συμπαντικής δημιουργίας.
   Σκέψεις:
1. Ο μυστηριακός χαρακτήρας τους, είχε απορροφήσει την προσοχή του νομοθέτη του ουρανού, Κέπλερ.
2. Τα πολυεδρικά διαμάντια, θαυμάζονται όχι μόνο από το λαμπύρισμά τους, αλλά για το πώς και το γιατί; Έδρες + κορυφές = ακμές+2
3. Η πνευματική δυναμική των αρχαίων, ερμήνευε με αυτά τον κόσμο. (ύδωρ – φωτιά – αέρας …σύμπαν ).
4. Για την μυστήρια αυτή σχέση και για το πλήθος των κανονικών πολυέδρων ( ακριβώς 5 ) υπάρχουν αποδείξεις, περιέχουσες πνευματικά άλματα, άφθαστης ωραιότητας.
5. Αποτελούν για τον αριθμό 5 μυστηριακή του επένδυση, στις τελετουργίες των αριθμών.
6. Εάν, στα συμπαντικά τελωνεία, υπάρχουν σφραγίδες εισόδου – εξόδου, υποψιάζομαι πως κάποια απ’ αυτές, θα φέριε κάποιο ή κάποια κανονικά πολύεδρα. Η σχέση του ΤΟΥΒΛΟΥ δεν είναι δική μας, έρχεται από αλλού.
7. Όταν, ο Σοφοκλής και Τζιοκόντα, δεν θα υπάρχουν, ( αυτά είναι αναλώσιμα για την ανθρώπινη αγορά ), οι σχέσεις των πολυέδρων θα εμφανίζεται σε οποιουδήποτε τύπου λάσπης, όταν αυτή, με οποιοδήποτε « φύσημα – καλούπι », γίνεται μορφωμένη.
8. Γνωρίζω ότι κάποιοι δυσκολεύεστε. Αν ναι, πάρτε στα χέρια σας ένα τούβλο και ρωτήστε το. Από τα προηγούμενα έχετε να κάνετε ερωτήσεις. Πάντως να μην το υποτιμήσετε και ακόμη χειρότερα μην το βρίσετε ( π.χ. μην το πείτε άνθρωπο ). Γιατί, όπως εμείς θυμώνουμε, έτσι κι εκείνο. Μπορεί τότε να πεταχτεί από το θυμό του στο κεφάλι μας και να μας το σπάσει! ( κάποιοι θα πουν: και τι έγινε; Πόσοι σήμερα δεν έχουν κεφάλι!)
9. Όταν εγώ το ρώτησα, μου έθεσε ένα πρόβλημα: « Από όλα τα τρίγωνα, σταθερής περιμέτρου, ποιο έχει το μεγαλύτερο εμβαδό; »
10. Περιμένει να απαντήσω!

   Σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή, άκουσα για τον μεγάλο αριθμό αυτοκινήτων που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, είτε χωρίς να πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας είτε είναι ανασφάλιστα.
   Το να μην πληρώνει κάποιος τέλη κυκλοφορίας, είναι σίγουρα κακό, όχι μόνο γιατί στερείται το δημόσιο τα ποσά που είναι απολύτως απαραίτητα για τη λειτουργία του, δημιουργεί, όμως, ταυτόχρονα την εντύπωση στους συνεπείς προς τις υποχρεώσεις τους πολίτες, ότι είναι ανόητοι, μιας και οι «έξυπνοι» είναι αυτοί που δεν πληρώνουν.
   Το τραγικό, βέβαια, είναι να ξέρεις πως, όταν βγαίνεις στους δρόμους με το αυτοκίνητό σου, πολλοί (οι περισσότεροι;) από τους γύρω που κυκλοφορούν μαζί σου είναι ανασφάλιστοι! Ο καθένας αντιλαμβάνεται, τι μπορεί να σημαίνει ένα αυτοκίνητο να είναι ανασφάλιστο για μας και την οικογένειά μας, αλλά και για την πολιτεία γενικότερα.
   Κάθεσαι, λοιπόν, σκέφτεσαι, απορείς, αγανακτείς, διαμαρτύρεσαι και ψάχνεις να βρεις, γιατί η πολιτεία ένα τόσο απλό θέμα όχι μόνο δεν το λύνει αλλά ούτε μπαίνει καν στη διαδικασία της προσπάθειας για να το λύσει.
   Πόσο δύσκολο είναι στον κεντρικό υπολογιστή του αρμόδιου για τα οχήματα Υπουργείου, να καταγράφεται και να τσεκάρεται κατά τακτά διαστήματα η καταβολή των τελών κυκλοφορίας, η ασφάλεια του αυτοκινήτου και ακόμη ο έλεγχος του οχήματος από το ΚΤΕΟ;
   Όταν διαπιστώνεται ότι κάτι από τα παραπάνω λείπει, να δίδεται αυτόματα η εντολή στα αρμόδια όργανα του τόπου κυκλοφορίας του οχήματος να κατάσχεται το όχημα ή να αφαιρούνται – στην καλύτερη περίπτωση – οι πινακίδες και η άδεια κυκλοφορίας του.
   Εκτός από το οικονομικό όφελος που θα είχε η πολιτεία από την εφαρμογή αυτής της πρότασης, θα είχαμε την ίδια στιγμή και αποκατάσταση της πολύπαθης κοινωνικής δικαιοσύνης.
   Μπορεί τα παραπάνω να ακούγονται λίγο βαριά και ακραία. Δυστυχώς, όμως, μόνο έτσι μπορεί να …ισιώσει ο τσαμπουκάς κάποιων ελληναράδων της ομάδας του …« δεν πληρώνω »!!!

   Μέσα στα τόσα που ακούστηκαν τις τελευταίες μέρες, είναι και η πρόταση της Γερμανίας για διορισμό Επιτρόπου ο οποίος θα παρακολουθεί από κοντά την εκτέλεση των προϋπολογισμών του κράτους μας από δω και πέρα.
   Εκείνο που με εντυπωσίασε περισσότερο, δεν είναι η παραπάνω πρόταση, αλλά οι αντιδράσεις πολλών κυβερνητικών και μη στελεχών, που χαρακτήρισαν μάλιστα τη σκέψη/πρόταση ως απαράδεκτη, προκλητική και άκρως προσβλητική.
   Εμένα δεν με ενδιαφέρει τι λέει η Γερμανία και τι προτάσεις κάνει. Στο κάτω – κάτω κάθε χώρα βρίσκει τρόπους να υπηρετήσει τα συμφέροντά της οικονομικά κ.ά. Εγώ στέκομαι στη δική μας πλευρά που όχι μόνο δεν είμαστε σε θέση να υπηρετήσουμε τα συμφέροντά μας, αντίθετα ενεργούμε λες και υπάρχει πρόθεση να τα βλάψουμε.
   Τι περίμεναν οι δικοί μας …φωστήρες; Να μας δανείζει η Ευρώπη χρήματα κι εμείς οι σπουδαίοι να τους εμπαίζουμε; Αφού οι ίδιοι αποδείχτηκαν ανίκανοι να κυβερνήσουν τη χώρα μας και την οδηγούν καθημερινά από το κακό στο χειρότερο, γιατί ενοχλήθηκαν για το τι είπαν ή δεν είπαν οι Γερμανοί; Συμφωνήσαμε με τους εταίρους μας να κάνουμε μεταρρυθμίσεις σύντομα, μήπως και μπορέσουμε κάποια στιγμή να βρούμε τις ισορροπίες μας. Τι έχει γίνει μέχρι σήμερα; Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να ανασκουμπωθούμε και να αρχίσουμε να βρούμε το βηματισμό μας;  Πόσα πράγματα έχουμε υποσχεθεί ότι θα κάνουμε και ακόμα είμαστε στους …σχεδιασμούς; Δεν βλέπουν, δεν ακούνε, δεν αντιλαμβάνονται, ότι είμαστε από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο που δεν εφαρμόζονται οι νόμοι και ό, τι λέμε σήμερα δεν ισχύει αύριο;
   Αντί να θίγονται για ό, τι λέγεται εις βάρος μας, γιατί δεν προσπαθούν να αποδείξουν με την προαπάθεια και το έργο τους, ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται επιτροπεία ή οποιονδήποτε ξένο να την κοντρολάρει αλλά έχει ικανούς και πρόθυμους ανθρώπους να την υπηρετήσουν;
   Αν ρωτήσεις σήμερα στο δρόμο τους απλούς ανθρώπους που περπατούν αγανακτισμένοι και απογοητευμένοι για όσα συμβαίνουν γύρω μας, θα σου απαντήσουν (οι περισσότεροι, ίσως), ότι χίλιες φορές να έρθουν οι ξένοι να μας διαφεντέψουν και να μας κυβερνήσουν μιας κι εμείς αποδειχτήκαμε ανίκανοι να διαχειριστούμε και να τακτοποιήσουμε τα του οίκου μας!

   Μετά από όσα είπαμε τις τελευταίες μέρες, καιρός για χαλάρωση με μουσική  ιδαίτερου στυλ και ύφους.

Ευανθία Ρεμπούτσικα (βαλς)

Μ.Χατζιδάκις (Το Βάλς των Χαμένων Ονείρων)

Ελένη Καραΐνδρου ( Το βαλς του γάμου)

   Δεν φτάνει που όλος ο κόσμος βρίσκεται στα όρια της παραφρόνησης, απ’ όλα τούτα που συμβαίνουν γύρω μας, δεν φτάνει που όλοι έχουμε την αγωνία και τους φόβους μας όχι μόνο για το άμεσο μέλλον το δικό μας και κυρίως των παιδιών μας αλλά για την αυριανή (κυριολεκτικά) μέρα, εδώ και αρκετές μέρες μας προέκυψε και η διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ!
    Κάπου εδώ ταιριάζει γάντι η παροιμία: Ο κόσμος καίγεται και η γριά …χτενίζεται!
   Απ’ όσα άκουσα, εκείνο που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, είναι τα περί ενότητας που όλοι υποκριτικά και συμφεροντολογικά διατυμπανίζουν.
   Όταν λένε, δηλαδή, ότι θέλουν την ενότητα και όλοι μαζί να εκλέξουν τον ίδιο ή τον παλιό αρχηγό, τι ακριβώς θέλουν να μας πουν; Μήπως ότι θα ξαναζητήσουν την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού, για να τον ξανακυβερνήσουν και να ισοπεδώσουν ό, τι τελικά έχει ακόμη απομείνει;
Πώς θα εμπιστευτεί ξανά αυτούς τους ανθρώπους με τον περίσσιο εγωισμό, την ακραία υποκρισία και την προκλητική ανευθυνότητα ο λαός;
   Δεν αντιλαμβάνονται ότι αν μετά από όσα έκαναν ( δεν έχει σημασία αν τα έκαναν σκόπιμα ή λόγω ανικανότητας), το μόνο καλό που θα μπορούσαν να προσφέρουν – έστω και την τελευταία στιγμή – σε τούτο τον τόπο, είναι να εξαφανιστούν. Και για να μην είμαστε άδικοι και μονόπλευροι, το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν και οι άλλοι του άλλου …μεγάλου κόμματος.
   Και τι μπορεί να γίνει;
   Το μόνο που θα μπορούσε, ίσως, να δώσει όχι λύση αλλά ελπίδα στον καταταλαιπωρημένο λαό, είναι να αναλάβει τις τύχες της χώρας ένας καινούργιος άχρωμος φορέας. Άνθρωποι, δηλαδή, άφθαρτοι, που έχουν δουλέψει στη ζωή τους και δεν θα είναι επαγγελματίες πολιτικοί αλλά γνώστες των προβλημάτων και των αιτιών τους. Κυρίως, όμως, αποφασισμένοι να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους, απαλλαγμένοι και αδιάφοροι στο λεγόμενο πολιτικό κόστος. Δεν διανοούμαι – και πιστεύω εκφράζω τους περισσότερους ανθρώπους που καθημερινά αγωνιούν και υποφέρουν – ότι η επόμενη κυβέρνηση της χώρας μου, θα είναι κυβέρνηση Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ. Μου είναι αδιανόητο. Αν δεν ξεπηδήσει κάτι καινούργιο, δυναμικό και αποφασιστικό, είμαστε άξιοι της τύχης μας και …περαστικά μας!!!

   Πολλές φορές έχω περάσει από το συγκεκριμένο σταυροδρόμι και πολύ συχνά, μερικοί συμπατριώτες μας, θεωρούν ότι η πινακίδα που για άλλους λόγους έχει τοποθετηθεί εκεί, είναι το καταλληλότερο σημείο να …εκθέσουν, προς ικανοποίηση των περαστικών, τα …κατορθώματά τους!
   Πριν από λίγο καιρό είχαν κρεμάσει το δέρμα ενός αγριογούρουνου και σήμερα ανανέωσαν τα προϊόντα της …έκθεσης με μια αλεπού!
   Την ίδια την πινακίδα την έχουν σχεδόν καταστρέψει με τα όπλα τους αδιαφορώντας για όλους και για όλα.
   Εκείνο όμως που επίσης μου κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι τόσο οι κάτοικοι του χωριού, όσο και οι τυχαίοι περαστικοί, περνούν αδιάφορα από το σημείο και δεν απασχολεί κανέναν το γεγονός.
   Για την εναπομείνασα τοπική αυτοδιοίκηση δεν γίνεται λόγος γιατί είναι και ανύπαρκτη και αδιάφορη.
   Όλα αυτά που διαδραματίζονται γύρω μας και κατά γενική ομολογία δεν συμβαίνουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, έχουν μια καθαρή και επαρκή εξήγηση: Αυτός είναι ο λαός μας γιατί αυτή είναι η παιδεία του!