Πήρα απόφαση την πόρτα να κλειδώσω

από τις ύαινες μανούλα να γλιτώσω

Κάθε λεπτό ήταν για μένα σαν αιώνας

δεν ήταν μάνα μου σχολή, ήταν στρατώνας.

 

Πετώ στα σύννεφα με τους αγγέλους μάνα

μην κλαις για μένα θα ραγίσει η καμπάνα

κλάψε μανούλα μου για κείνα τα σκουλήκια

να βγουν στο φως από το βούρκο τα ποντίκια.

 

Μήν ψάχνεις μάνα μου το γιο σου μες στο σπίτι

ρίξε το βλέμμα σου στο φως του Ψηλορείτη

Θα’μαι εκεί θα σου μιλώ, θα τραγουδάω

για όσα τράβηξα δε θέλω να μιλάω.

 

Ζητώ συγγνώμη απ’ το δόλιο μου πατέρα

τον αναζήτησα την τελευταία μέρα

λίγη αγάπη, λίγη μάθηση ζητούσα

όμως δεν πρόλαβα με μαύρους λύκους ζούσα.

 

Παρασίδης Πάρης

ποιητής- στιχουργός