Η Ημέρα της Γης γιορτάζεται κάθε χρόνο από το 1970, στις 22 Απριλίου, με στόχο την κινητοποίηση ανθρώπων, κυβερνήσεων, επιχειρήσεων και οργανισμών, για ένα καθαρό πλανήτη.

Αμερικανικής εμπνεύσεως, καθιερώθηκε το 1970 στις ΗΠΑ, με πρωτοβουλία του γερουσιαστή Γκέιλορντ Νέλσον, ενός πολιτικού με περιβαλλοντικές ανησυχίες. Με τα χρόνια, η «Μέρα της Γης» ξεφεύγει από το αμερικάνικο πλαίσιο, όπου αποδεικνύεται αρκετά δημοφιλής, και εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το Τραγούδι της Γης

Η επετειακή ψηφιακή παράσταση «Το Τραγούδι της Γης» δημιουργήθηκε από το Ίδρυμα Ευγενίδου και προβλήθηκε στο Πλανητάριο στις 14 Δεκεμβρίου 2010 για την εκδήλωση του Ιδρύματος: «85 χρόνια Μίκης». Από το «Τραγούδι της Γης» – ποιητική σύνθεση του ίδιου του Μίκη – διαλέξαμε ηχοχρώματα και ρυθμούς που ήταν δυνατόν να έχουν πλανηταριακή αφήγηση και τη χορωδία του έργου. Μια χορωδία με ήθος ψαλμωδίας… Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μικρό ενθύμιο, στον άνθρωπο και το Συνθέτη που με το φως στους ώμους του, μας ταξίδεψε από το παραμύθι στο όνειρο και στον αέναο προβληματισμό. Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στο μαγικό αυλό της ψυχής μας… Τον Μίκη Θεοδωράκη. Τον ευχαριστούμε που καταθέτοντας τη ζωή του ως ενέχυρο, χρηματοδότησε την παγκόσμια τράπεζα πολιτισμού, αλλά και το δικό μας μικρό… υποκατάστημα.

Παραγωγή: Ίδρυμα Ευγενίδου, 2010 (Σκηνοθεσία: Παναγιώτης Σιμόπουλος, Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Sound Design: Τάσος Κατσάρης)

Ποίημα: «Το Τραγούδι της Γης» / Poem: «The Song of the Earth», του Γιάννη Ζήση

Πατήστε επάνω στην εικόνα για να το ακούσετε

Ποίημα: «Το τραγούδι της γης», του Γιάννη Ζήση

Από την ποιητική συλλογή «Ψυχές της Φύσης»

Το πνεύμα των ουρανών σιγούσε,
ο βυθός των κόσμων ανέμενε,
το ύψος ύφαινε χρώματα
και το πλάτος αντηχούσε τα ξεφωνητά.

Ανάμεσά τους ένα χωράφι αστεριών,
μικρό και χαριτωμένο,
γεννούσε σπόρους από τα χαμηλά ως τα όνειρα
κι οι σημαίες της χλόης άρχισαν ν’ ανεμίζουν
και τα στάρια ίππευε ο άνεμος
σαν ξανθός Πήγασος των ποιημάτων
και τα νερά στα πέρατα των χωραφιών
έπλεναν τη μοναξιά της γης με απειροσύνη.

Πάνω η απεραντοσύνη των ουρανών
και καταγής η απειροσύνη των ωκεανών.
Αποστάσεις και νερά κυλούσαν γύρω
και στα σωθικά η ίδια πάντα αλήθεια:
φωτιά, η εικόνα των ουρανών και της αβύσσου.

Κι ήταν πιο πολύ απ’ όλα
του πνεύματος το αμόνι
ο αρμοστής των εικόνων με τ’ Απόλυτο,
ο αργαλειός του χρόνου
και το βύθισμα στο ακρότατο πέπλο του άγνωστου,
το σπίτι το πατρικό καταμεσής του αγρού.

Κι εκεί ξυπνούσα στης πραγμάτωσης το τετελεσμένο
με την νίκη του ανέκφραστου.
Από τα βάθη του χωραφιού
τα μέγιστα της ζωής αιωνίως παρόντα
στην τελειότητα του Πλάστη.