dimopulosth’s blog

Μπάστα σε βιβλίο

Το Μπασταίικο κουβεντολόι στο κακό συναπάντημα με την ορθογραφία

Κουβεντολόι. Οι Μπασταίοι δεν πολυχρησιμοποιούσαν τη λέξη «λέξη». Αντί για τη λέξη «λέξη», λέγανε τη λέξη «κουβέντα». Είναι πασίγνωστο, πως τα Λεξικά ή Λεξιλόγια είναι συλλογή και καταγραφή λέξεων. Η λέξη «κουβέντα» και κουβεντολόι, ήταν το λεκτικό τους ψωμοτύρι. Το φαγώσιμο, πάντα τους ήτανε λειψό. Και τα δυο περίσσευαν σαν μετακόμιζαν στην κατουΝτίστα. Σαν ήθελαν να πουν στον ένοχο, που δεν μίλαγε, «λέξη δε λες», χρησιμοποιούσαν το ηχομιμητικό κιχ: «Κιχ δε βγάνεις, ε!». Και στο κλαψιάρικο που ενοχλούσε: «κιχ μη βγάνεις» ή και σκέτο «κιχ». Το γνωστό μας «λεξικό», ήταν άγνωστο σε όλες τις μορφές του. Λεξικό μεγάλο, μικρό, μικρομέγαλο , επίτομο, συνώνυμων, αντίθετων, ανώμαλων ρημάτων, ετυμολογικό, κυρίων ονομάτων κ.ά. Α! Υπήρχαν και τα «γλωσσάρια». Αυτά στο τέλος, συνήθως, των βιβλίων. Υπήρχε και υπάρχει ακόμα και το:
Ορθογραφικό λεξικό. Αυτό το λεξικό δεν ξεχάστηκε από τη σειρά. Ξεχωρίστηκε σκόπιμα. Η ορθογραφία της λέξης απασχόλησε την τελευταία γενιά των Μπασταίων. Η κουβέντα δεν είχε κι ούτ’ έχει ορθογραφία, ούτε ορθοφωνία. Όλοι τους θέλανε να μάθουν “γράμματα” τα παιδιά τους, να ξεστραβωθούν για να γίνουνε καλοί άνθρωποι. Και σαν λέγανε “παιδιά” νοούσανε τ’ αρσενικά. Ελάχιστες Μπαστιώτισσες και λίγες Μπαστιωτοπούλες πήγανε σχολείο.
Πιστεύανε πως γράμματα ήταν η ορθογραφία, η προσθαφαίρεση κι ο πολλαπλασιασμός, κατά πως τους λέγαν οι περιγραμμάτου. Έξυπνοι οι ορθογράφοι μαθητές! Βλάκες οι ανορθόγραφοι. Για γράμματα κάνανε οι πρώτοι, οι άλλοι όχι. Οι άνθρωποι γεννιούνται έξυπνοι ή βλάκες . Η γλώσσα, το πιο σπουδαίο μέσο στην ανάπτυξη του ανθρώπου, γίνεται πεδούκλι στα χέρια των που δεν θα ’πρεπε να είναι. Μεγάλη πληγή στη γλώσσα. Σχεδόν σε κάθε γλώσσα. Οι Αρχαίοι Έλληνες, δημιουργοί της επιστημονικής προσέγγισης του κόσμου, δεν είχαν ορθογραφία. Χαίρονταν ακόμα και την ασυνταξία. Η αττική σύνταξη, όπως την είπαν οι ελληνιστές Γραμματικοσυντακτικοί, δεν ήταν τίποτα άλλο από καραμπινάτη ασυνταξία. «Τα πάντα ρει», τραγουδούν και μουρμουρίζουνε καμαρωτά οι άσοφοι και οι σοφοί. Κανείς δεν αποτόλμησε να πει βλάκα τον Ηράκλειτο, καθώς αιώνια θα … «παίζει τα παιδία». Η άγνοια της ορθής γραφής, δεν μίκρυνε το μεγάλο Σολωμό. Κι ούτε γραμματικός δεν τόλμησε να τον μικρύνει. Τόλμησαν όμως και τολμούν για τα παιδία!
Τα περί βαρβαρισμών και σολοικισμών , είναι μεταγενέστερα παρακμιακά τερτίπια. Αλεξανδρινών γραμματικών, που «διυλίζανε τον κώνωπα» και καταπίνανε γκαμήλες. Καλύπτανε την πνευματική τους φτώχια, κάτω απ’ της ασυνταξίας το χάλι και της ορθογραφίας την κακομοιριά την ανυπαρξία δημιουργίας! Η φλυαρία και το γαύγισμα της κούφιας ρητορείας, φάνταζε και φαντάζει, προσόν. Υπονομεύεται η σκέψη, σαν σταματά απ’ την τρικλοποδιά και το πεδούκλι: Πώς γράφεται αυτή λέξη! Η συνέχεια κόβεται στη μέση, χάνεται η ορμή, η πρωτοτυπία και ιδιαίτερα η ομορφιά της. Το καθεστώς της ασυνέχειας, πηγή της καθυστέρησης θρονιάζει. Και στους πετυχημένους απωθημένο παραμένει η ορθογραφία. Και, τι κρίμα, η βλακεία των γραμματικών, χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο και αποδειχτικό βλακείας των παιδιών.
Κι όμως: Κανένα λεξικό δε συμφωνεί με κανένα άλλο στην ορθογραφία. Σε καιρούς ορθογραφικής έντασης, θα βρείτε την περισπωμένες πάνω από τον “κήπο” και βαρείες οξείες στις τριανταφυλλιές. Για την προσωδία ο Ι. Σταματάκος παραπέμπει στο Γερμανό Φranz Passow!(ΛΑΕΓ σελ. 1218) Καθώς αλλάζουν οι καιροί αλλάζει και η ορθογραφία. Το κακό όμως παραμένει.
Στην αρχή οι Μπασταίοι λέγανε στο δάσκαλο, πούλεγε τα σχετικά με την ορθογραφία: “Ξύλο δάσκαλε δεν έχεις; Ξύλο. Το ξύλο βγήκε απ΄ τον παράδεισο”. Δεν άργησαν, όμως και πολύ κάποιοι Μπασταίοι, που οι δάσκαλοι ρίχνανε ξύλο για τα γράμματά τους, να πιάσουν τη μαγκούρα και να κατηφορίσουν κατά δάσκαλου μεριά!!!

εγκυκλοπαίδειες. Και βέβαια οι Μπασταίοι δεν είχαν ιδέα από εγκυκλοπαίδειες, μικρές ή μεγάλες και επίτομες. Το πότε εμφανίστηκε το πρώτο λεξικό ή εγκυκλοπαίδεια στο χωριό και ποιος το έφερε, δεν μπορεί να ειπωθεί με ακρίβεια. Πάντως πολύ μετά τον ερχομό του σχολείου. Αν και στη 10ετία του ’40, του ’50, ίσως και του ‘60 δεν πρέπει να ήρθε στο χωριό τέτοιος επισκέπτης. Από τη 10ετία του ’70 και μετά, όλο και κάποιο λεξικό ή εγκυκλοπαίδεια θα έκανε την εμφάνισή της στο χωριό. Από τη 10ετία του ’50, τα παιδιά των Μπασταίων, που σπούδασαν σε ανώτερες ή ανώτατες σχολές, χρησιμοποίησαν, οπωσδήποτε, λεξικά και εγκυκλοπαίδειες. Μέχρι το 1928, που ονομαζόταν Μπάστα το χωριό, είναι περισσότερο από βέβαιο πως δεν “πάτησαν το πόδι τους” λεξικά κι εγκυκλοπαίδειες. Εκτός από τα εκκλησιαστικά βιβλία, δύσκολο να εύρισκε κάποιος άλλο βιβλίο στο χωριό. Κι όμως οι Μπασταίοι είχαν το δικό τους λεξικό. Το «κουβεντολόι» τους. Κι αυτό ήταν προφορικό και όχι γραπτό. Τα πρώτα βιβλία που ήρθαν στο χωριό, πρέπει να ήταν τα εκκλησιαστικά. Το Ευαγγέλιο, ο Απόστολος, το ωρολόγιο, η παρακλητική, το πεντηκοστάριον, τα μηναία και το ευχολόγιο. Αυτά πρέπει να έκαναν τη εμφάνισή τους μετά το 1848, χρόνο που φτιάχτηκε η εκκλησία. Δεν είναι σίγουρο πως είχαν εκκλησία πριν από τη χρονολογία αυτή. Ο Γεώργιος Α. Χρυσανθακόπουλος αναφέρει ρητά πως, πολλά χρόνια πριν από το 1820, « Ήρχοντο εις την εκκλησίαν του Δούκα από όλα τα πέριξ χωρία, διότι κανένα χωριό δεν είχε ούτε Εκκλησία ούτε ιερέα» και όσοι ήθελαν να εκκλησιαστούν πήγαιναν στου Δούκα.
Πότε πρωτόμαθαν οι Μπασταίοι να γράφουν και να διαβάζουν είναι δύσκολο να ειπωθεί. Σίγουρα ο παπάς κι ο ψάλτης, όταν πρωτολειτούργησε η εκκλησία, που φτιάξανε το 1848 οι Μπασταίοι, πρέπει να γνώριζαν ανάγνωση, αν βέβαια ήτανε Μπασταίοι. Ο παπαΘόδωρος πρέπει να ήταν ο πρώτος Μπασταίος παπάς, τέλη του 19ου αρχές του 20ού αιώνα και σίγουρα ήξερε να διαβάζει τα εκκλησιαστικά βιβλία.

ΠωςΚαιΤι; Οι Μπασταίοι χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά τη διπλή ερώτηση, σαν κάποιος εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά τους και εννοούσαν: Πως αποδώ και τι γυρεύεις εδώ. Κάποιοι περισπούδαστοι σοφοί πάνε μακριά και αποφαίνονται με το ύφος όλων των καρδιναλίων: “Δεν έχει σημασία τι λες, αλλά πως το λες. Δεν έχει σημασία το περιεχόμενο, αλλά η μορφή του, λένε. Αν ήτανε αληθινό αυτό για τους Μπασταίους, τότε οι Μπασταίοι δεν θα μίλαγαν ποτέ τους! Κι αν γενικευόταν σ’ όλα τους τα προς το ζην, δε θα υπήρχανε Μπασταίοι. Τους Μπασταίους δεν τους πολυαπασχολούσε το πως θα φάνε, αλλά τι και αν, θα φάνε. Δευτερευόντως και πολύ λίγο τους απασχολούσε το τι θα πούνε κι ακόμα λιγότερο το πως θα πούνε κάτι, αν και λέγανε συχνά πως: η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακάει. Για τους που εξασφαλίζουνε τον επιούσιον, σημασία αποχτά το: πως τους. Όλοι οι Μπασταίοι ασχολούνταν με το τι θα φάνε και δεν τους έμενε καιρός για τα πώς θα τρώγανε και τέτοια. Το Μπασταίικα χέρια φτάνανε για κουταλοπίρουνο και πέρσευε πάντα το μαχαίρι. Έπρεπε πρώτα να φάνε κάτι κι αυτό δεν ήταν καθόλου υπόθεση καλών τρόπων και συμπεριφοράς. Και τα πράγματα δυσκόλευαν αφάνταστα, σαν τα στόματα ήταν περισσότερα από τα δάχτυλα του ενός και των δυο συνήθως χεριών κι όχι και πολύ σπάνια και του αριστερού ποδιού τους. Πάντα, υλικό περιεχόμενο μορφοποιούσαν οι Μπασταίοι.
Κι ο Σοσίρ! Η προφορική γλώσσα προηγείται σε αξία από τη γραφτή, έλεγε ο Σοσίρ και συμφωνούσαν έμπραχτα οι Μπασταίοι. Δεν είναι ιδιοχτησία και ιδιοχρησία των γραμματισμένων, των πλούσιων ή των μοναχικών. Παίρνει σάρκα και οστά μέσα στη ζωή της κοινότητας και ζει απ’ τη ζωή της. Το ίδιο και οι λέξεις και το περιεχόμενό τους. Μόνο η χρήση τους είναι υπόθεση ατομική. Κι από αυτό το δικαίωμα δεν παραιτούνταν οι Μπασταίοι. Δεν καυγάδιζαν οι λέξεις και οι φράσεις μοναχές τους. Τα παλικάρια τραβούσαν το κουμπούρι και πήγαιναν βουνό ή φυλακή. Σαν ξεκουρβουλώναν στο χωριό, ξεφώνιζαν κάναωχ ή και βλαστήμιες. Στο μαγαζί χοροπηδούσαν άναρχα λέξεις και φράσεις κι ερχόταν η ουσία τους σε ύπαρξη. Ήταν η χωριάτικη ψυχή τους.

14.04.2010

Χαράς ευαγγέλια! Καταργείται η βαθμολογική βάση για τις εισαγωγικές των ΤΕΙ και ΑΕΙ.  Καλό. Αν και τους άμεσα ενδιαφερόμενους δεν πρέπει να τους πολυένοιαζε. Γιατί αν τους πολυενδιέφερε θα το είχαν δείξει και στην πράξη. Στα Γυμνάσια όμως, που τα παιδιά το έχουν απόλυτη ανάγκη, δεν ακούγεται τίποτα. Την ποιότητα  των σπουδών, για την οποία μιλάνε αυτοί, που επιβάλανε τη βαθμολογική βάση στα ΤΕΙ και ΑΕΙ, την απολαύσαμε στην προηγούμενη 6ετία τους.

=======================

3  Οκτώβρη  2008

Κατάργηση Εδώ και τώρα

Εγκληματική αδιαφορία . Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς το εξεταστικό σύνδρομο πλανιέται για μήνες πάνω από την ελληνική κοινωνία . Με τα σχετικά προβλήματα ασχολείται καθημερινά ο τύπος και τα ΜΜΕ . Κάθε μέρα από ραδιοφωνικά μικρόφωνα και τηλεοπτικά παράθυρα δίδονται από ειδικούς και μη οδηγίες και συμβουλές στους εξεταζομένους . Ολόκληρες εκπομπές για τη δυσκολία των θεμάτων . Ολοσέλιδα αφιερώνονται στο χρηματιστήριο των βάσεων . Η αστυνομία αποκλείει δρόμους και παράδρομους γύρω από τα εξεταστικά κέντρα . Και όλος αυτός ο θόρυβος αφορά τις εξετάσεις του Λυκείου. Καμιά αναφορά δε γίνεται στις εξετάσεις του υποχρεωτικού σχολείου Δ/θμιας εκπαίδευσης , το Γυμνάσιο . Η κοινωνία τηρεί σιγή ιχθύος , αν και οι εξεταζόμενοι μαθητές είναι πολύ περισσότεροι και τα προβλήματα σ? αυτήν την ηλικία πολύ σοβαρά . 13χρονα είναι τα παιδιά που αρχίζουν τη χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών . Παιδιά αυτής της ηλικίας αυτοκτονούν για τις αποτυχίες τους στο σχολείο. Κανένας δεν ασχολείται με το άγχος , το κλάμα ή τη χαρά αυτών των παιδιών . Καμιά συζήτηση για αλλαγές , μεταρρυθμίσεις ή βελτιώσεις . Σα να μην ενδιαφέρεται η κοινωνία για τον αυριανό άνθρωπο που διαμορφώνεται στο Γυμνάσιο . Για την κοινωνία τα παιδιά αυτά είναι διαβολάκια και νιάνιαρα που δεν καταλαβαίνουν .

Φοίτηση , οι πρώτες εκτελέσεις . Καθώς πλησιάζουν οι εξετάσεις εντείνονται οι προετοιμασίες σε σχολεία και παρασχολεία . Τα βιβλία , στα οποία καταχωρούνται οι απουσίες , κλείνουν . Το ισοζύγιο παρουσίας ? απουσίας αποτιμάται , από το Σύλλογο διδασκόντων σε ειδική προς τούτο συνεδρία , όπου αποφασίζεται ποιοι θα προσέλθουν στις εξετάσεις Μαΐου ? Ιουνίου , ποιοι θα παραπεμφθούν σε ολική εξέταση για το Σεπτέμβρη και ποιοι θα επαναλάβουν την ίδια τάξη , κοινώς θ? απορριφθούν , σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις . Στη συνεδρία αυτή οι παιδαγωγικές ευαισθησίες μπαίνουν σε δοκιμασία . Η σύγκρουση της παιδαγωγικής με το νόμο δρομολογείται μέσα από τους δασκάλους . Η παιδαγωγική συνείδηση του δάσκαλου – καθηγητή απαιτεί εδώ και τώρα τη διαγραφή των 5,10, 20 απουσιών για να μη απορριφθεί ο συγκεκριμένος έφηβος , που ενοχοποιεί τον εαυτό του μεγαλοποιώντας προβλήματα οικογένειας και ηλικίας . Την ίδια στιγμή η ηθική του συνείδηση θυμίζει τον όρκο του στο σύνταγμα και τους νόμους , που επιτάσσουν σε κάθε περίπτωση εφαρμογή . Πολύ συχνά οι διλημματικές εσωτερικές συγκρούσεις εξωτερικεύονται και ο Σύλλογος διχάζεται . Από τη μια όχθη οι λάτρεις της σοφής θεάς , που για χάρη των παιδιών , βάζουν σε δεύτερη μοίρα τις κείμενες διατάξεις . Από την άλλη οι οπαδοί της τυφλής θεάς , που θεωρούν τον όρκο τους στο Σύνταγμα και το νόμο με τις δίκαιες διατάξεις του , πάνω απ? όλα . Η ηρεμία μπαίνει σε δοκιμασία και ο κίνδυνος να επηρεαστεί η εκπαιδευτική διαδικασία , πραγματικός . Δύσκολο ο σύλλογος διδασκόντων να φιλιώσει την τυφλή με τη σοφή θεά . Τη σύγχρονη παιδαγωγική με το ασύγχρονο των κειμένων διατάξεων . Ο δάσκαλος σε ρόλο δικαστή με εισαγγελέα και πρόεδρο το Διευθυντή . Αν και στο χώρο σχολείου σύνταγμα και νόμος έπρεπε και πρέπει να είναι οι ανάγκες των παιδιών και όχι οι κείμενες διατάξεις . Η μιζέρια του νομοθέτη και οι υπόνοιες για μικροπρέπειες , που πρέπει, τάχα μου, να προληφθούν , δεν είναι καν δικαιολογία .
Είναι πρόσχημα χωρίς φτιασίδια . Οι κείμενες διατάξεις , που καλείται να εφαρμόσει ο σύλλογος διδασκόντων στο Γυμνάσιο , είναι προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις νοοτροπίας άλλων εποχών και νόμων καταργημένων από καιρό . Η νομιμότητα και ιδιαίτερα ο παιδαγωγικός τους χαρακτήρας ελέγχεται σαν ακραία αναχρονιστικός . Παράδειγμα : Οι πολύ καλοί μαθητές με γενικό βαθμό τριμήνων 15/20 και διαγωγή Α΄ ( κοσμιοτάτη) , δικαιούνται να δικαιολογήσουν διπλάσιο αριθμό απουσιών από τους άλλους με κατώτερο βαθμό . Το περίεργο εδώ είναι πως διευκολύνονται μαθητές που σπάνια έχουν ανάγκη τέτοιας επιείκειας , ενώ εκείνοι που έχουν απόλυτη ανάγκη ενός τέτοιου μέτρου , το στερούνται ρητά και κατηγορηματικά. Το μέτρο αυτό θεσμοθετήθηκε σαν αμοιβή για τους καλούς και κίνητρο να γίνουν καλλίτεροι οι «κακοί» . Στην πράξη όμως λειτουργεί περισσότερο σαν τιμωρία για όσους δεν καταφέρουν να διαβούν τον πήχη του 15/20 . Μια σπουδαία εγκύκλιος του Υφυπουργού Μπεκίρη , που εκδόθηκε στις αρχές της 10ετίας του 1990 , καθόριζε πως όλοι οι μαθητές που έχουν διαγωγή κοσμιοτάτη , μπορούν να δικαιολογήσουν διπλάσιο αριθμό απουσιών . Η εγκύκλιος αυτή με το λειτουργικό και παιδαγωγικό κίνητρο για αυτοπειθαρχία , χωρίς να καταργηθεί ποτέ επίσημα , περιήλθε σε αχρησία . Οι μαθητές όμως , που από τότε απορρίπτονται ή παραπέμπονται σε ολική εξέταση το Σεπτέμβρη για 1, 2 , 3 ή και 10 ωριαίες απουσίες , ποτέ δεν έγιναν καλλίτεροι με την ενυπόγραφη υπουργική επιβράβευση των άριστων . Η πίκρα απωθημένη δηλητηριάζει την ψυχή τους που διαρκώς μεγαλώνει , καθώς καθρεφτίζει και του περίγυρου τον οίκτο . Και αυτό εμμένει εφ? όρου ζωής . Αντί για την ενθάρρυνση και τη δικαιούμενη ευκαιρία , εισπράττουν την απόρριψη , που μπαίνει στη βάση της ανάδειξης του νέου κοινωνικού ανθρώπου . Από ?δώ και απ? αυτά ξεκινάει η αποκλίνουσα συμπεριφορά που καταλήγει , τις περισσότερες φορές , αν όχι όλες , σε αντικοινωνική στάση ζωής . Η επαναφορά της Απόφασης Μπεκίρη θα μετρίαζε κάπως το κακό . Οριστική λύση όμως θα είχαμε αν ο Σύλλογος διδασκόντων , και μόνο αυτός , αφήνονταν να αποφασίζει τελεσίδικα για το θέμα της φοίτησης και με κριτήρια μόνο παιδαγωγικά . Σε κάθε περίπτωση η μικρόψυχη και καχύποπτη στάση του νομοθέτη , πως δήθεν προφυλάσσονται οι μαθητές από πιθανή εκδικητική διάθεση κάποιων κακών δασκάλων , είναι πρόφαση για όλες τις αμαρτίες !
Η απόφαση του Συλλόγου διδασκόντων αναρτάται από τον επιστάτη στη γνωστή σε κάθε σχολείο θέση . Ο Σύλλογος διδασκόντων έχει αποχωρίσει . Οι μαθητές έρχονται , βλέπουν τα αναρτημένα και όχι σπάνια αποδίδουν επί τόπου τα δέοντα . Και ποτέ δεν πάει ο νους τους στους που διατηρούν τις κείμενες διατάξεις . Αυτοί που φαίνονται είναι οι κακοί τους δάσκαλοι !

Η επίδοση και ο φονικός πήχης . Στο τέλος του διδακτικού έτους τα βιβλία ύλης κλείνουν και ορίζεται η εξεταστέα ύλη στα 3/5 της διδαγμένης και μέχρι του μισού της διδακτέας . Οι μαθητές στο υποχρεωτικό Γυμνάσίο προσέρχονται στις γραπτές εξετάσεις Μαΐου ?Ιουνίου , που γίνονται στο περιθώριο αυτών του μη υποχρεωτικού Λυκείου . Με την ολοκλήρωσή τους ο σύλλογος διδασκόντων στην τελευταία συνεδρίαση της σχολικής χρονιάς , αποφασίζει για την προαγωγή , παραπομπή ή την απόρριψή τους, σύμφωνα πάντα με τις κείμενες διατάξεις . Αν και οι εξετάσεις δεν προσθέτουν καμιά παραπέρα γνώση στους μαθητές και οι βαθμοί δεν είναι ποσοτικοί δείκτες γνώσης και ευφυΐας ή μέσο πειθαρχίας , αλλά μάλλον ενδείξεις επιμέλειας , το απορριπτικό τους όμως αποτέλεσμα , μπορεί να μειώσει ή και να βλάψει σοβαρά την ανάπτυξη της γνωστικής τους ικανότητας και ευφυΐας ή να επηρεάσει προς αρνητικές κατευθύνσεις τη συμπεριφορά τους .
Στην Πρωτοβάθμια υποχρεωτική εκπαίδευση , το Δημοτικό , προάγονται όλοι μαθητές και δεν επαναλαμβάνουν την ίδια τάξη , χωρίς τη συγκατάθεση των γονιών , αν και θα έπρεπε να γίνεται αυτό στην Α΄ τάξη . Και αυτό για λόγους φυσικής νοητικής ανάπτυξης του παιδιού , θα έπρεπε ο Σύλλογος διδασκόντων , αυτός και μόνο να αποφασίζει .

Η λαιμητόμος βάση. Στο Γυμνάσιο και μόνο σ? αυτό , οι κείμενες διατάξεις απαιτούν : οι μαθητές για να προαχθούν στην επομένη τάξη , πρέπει περάσουν τη βαθμολογικής βάσης 10/20 , σε όλα τα μαθήματα . Όσοι διαβούν αυτό το ιερό χάραγμα της βάσης 10/20 , το αποτέλεσμα είναι αθωωτικό και είναι ελεύθεροι να ανεβούν στο επόμενο σκαλί . Αν όμως οι βαθμοί τους σε 4 μαθήματα και κάτω , είναι κάτω από τη βάση , θα παραπεμφθούν στις εξετάσεις του Σεπτέμβρη . Η ποινή εδώ έχει ανασταλτικό χαραχτήρα με τρίμηνη αναστολή , γιατί άγγιξαν επικίνδυνα το ιερό ταμπού της βάσης 10/20 . Οι υπόλοιποι , που οι βαθμοί τους σε 5 μαθήματα και άνω, είναι κάτω από τη βάση , θα απορριφθούν και θα υποχρεωθούν να παραμείνουν στην ίδια τάξη με μικρότερους στην ηλικία μαθητές . Εδώ η ποινή του εγκλεισμού στην ίδια τάξη είναι χωρίς αναστολή και η εκτέλεσή της άμεση . Και αυτό θα διαρκέσει για όσα χρόνια χρειασθεί για να πληρώσουν και τον έσχατο κοδράντη και να διαβούν τον πήχη .
Αν μελετήσουμε καλά τους νόμους , τα Π. Δ , τις Υ. Α και εγκυκλίους , που αναφέρονται στο θέμα αυτό , θα διαπιστώσουμε πως δεν υπάρχει καμία υποψία για αυθαίρετο ύψος του πήχη . Τοποθετήθηκε χωρίς να ληφθεί υπ? όψη η διαφορετικότητα νοητικής ανάπτυξης των παιδιών . Καμιά αιτιολογία παιδαγωγικής υφής . Απαίτηση ηλικιωμένης άγνοιας θυμίζει και επιταγή Καιάδα . Μόνο σαν ταμπού επιβιώνει και ορθώνεται μπροστά σε μαθητές και κοινωνία . Μέχρι να καταργηθεί οριστικά ο πήχης , οι μαθητές θα τσακίζονται πάνω του ή θα προσπερνάνε με όλους τους γνωστούς και άγνωστους τρόπους και από όλες τις μεριές του . Ας πούμε : Πώς να απορριφθούν όλοι οι μαθητές μιας τάξης , αν πρέπει ! Πώς να μείνουν στη ίδια τάξη οι μαθητές με το ΄΄ χαρτί΄΄ της λανθάνουσας ή όχι δυσλεξίας, αφού δικαιούνται 4πλάσιες εξετάσεις , μέχρι τελικής πτώσης των εξεταστών ! Τι να πεις για τις παντοειδείς , αφόρητες πολλές φορές , πιέσεις παραγόντων της πολιτικής και κοινωνικής ζωής . Η περί υψηλού πήχη θεωρία δεν προσφέρεται για τους μαθητές εκείνους που έχουν ανάγκη το δικό τους πήχη . Αφού μπορούμε να μάθουμε στους πάντες τα πάντα , αρκεί να βρούμε τον κατάλληλο τρόπο (Edwart Thorndike) , τότε η βαθμολογική βάση δεν είναι καν τρόπος . Είναι ιδιοτροπία και καπρίτσιο. Δεν είναι η υγιής εκδήλωση της ενυπάρχουσας αντίφασης νέου και παλιού , δάσκαλου και μαθητή , γονιού και τέκνου . Είναι εκδίκηση χωρίς ελαφρυντικά και μάλιστα στην άρρωστη εκδοχή της. Η γιατρειά θα έλθει σαν πάρουν οι μαθητές στα χέρια τους τον πήχη και ? τον τοποθετήσουν στο σωστό ύψος και με τους αληθινούς αριθμούς γράψουν : Προάγεται με 7 και 3/13 και αυτοδίκαια γράφεται στην Β ΄τάξη . Ή απολύεται με 3 και 7/14 και σ? όποιον αρέσει . Έτσι και αλλιώς οι άριστοι και κακοί μαθητές στη πραγματική τους ζωή επιτυγχάνουν με ίσα ποσοστά , αν δεν υπερέχουν οι κακοί . Και ας μην ξεχνάμε πως το κακό είναι ο κινητήρας της ιστορίας και της προκοπής και όλοι οι ??σπουδαίοι?? , για τις κακίες τους καυχιούνται . Χωρίς την αρρώστια τι θα ήταν η ιατρική !
Και ο λόγοι της απόρριψης ; Για να μάθουν , λέει , αυτά που δεν έμαθαν ολόκληρη την προηγούμενη χρονιά . Αυτό φαίνεται να πιστεύουν οι θεσμοθετήσαντες τις κείμενες διατάξεις . Αυτό όμως που πραγματικά συμβαίνει είναι πως οι μαθητές αυτοί , αντί να μάθουν περισσότερα , γίνονται κάθε χρόνο και χειρότεροι . Ο λόγος είναι πως η απόρριψη ήρθε την ποιο κρίσιμη στιγμή της ζωής τους . Τη στιγμή που ζητούν βοήθεια για την ένταξης τους στην κοινωνική ζούγκλα , εισπράττουν την απόρριψη σύμφωνα με το νόμο . Η ρήξη με τον περίγυρο αρχίζει να παίρνει διαστάσεις . Αντιπαθούν όλους και όλα και ποιο πολύ το σχολείο , από το οποίο περίμεναν πολλά σ? αυτή τους την ανάγκη . Και οι μαθητές που παραπέμπονται για το Σεπτέμβρη , ξέρουν πολύ λιγότερα από ότι τον Ιούνη . Το μαύρο καλοκαίρι που πέρασαν , η λειτουργία του νόμου της λήθης, η τραυματισμένη ψυχή τους και του περίγυρου ο οίκτος , κάνουν καλά τη δουλειά τους . Το ευλογοφανές πρόσχημα να παραπεμφθούν εις την κατά Σεπτέμβριον εξέτασιν για να μάθουν, η πράξη το γελοιοποιεί . Μάρτυρες οι εκπαιδευτικοί που επιστρέφουν από τις εν λόγω εξετάσεις και διηγούνται τα ανεπανάληπτα και ευτράπελα μαργαριτάρια .
Στην πράξη το χάραγμα της βαθμολογικής βάσης έχει ανεπανόρθωτα υπονομευθεί, όπως συμβαίνει στους καιρούς μας με όλα τα εγχάρακτα και μη , ταμπού . Στα Λύκεια με το Γενικό βαθμό 9,5/20 , που προκύπτει από το σύνολο σχεδόν των μαθημάτων , όχι μόνο δεν απορρίπτονται οι μαθητές , αλλά ούτε παραπέμπονται στις εξετάσεις του Σεπτέμβρη . Παραπέρα όμως έχει και γελοιοποιηθεί στις εισαγωγικές για τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα . Ποιος δεν έχει εκπλαγεί από την είσοδο σε ΤΕΙ ή ΑΕΙ με βαθμολογία όχι μόνο κάτω από τη βάση 10/20 αλλά και κάτω από 5/20 ! Με 4,5/20 μπήκαν και μπαίνουν φοιτητές σε Ανώτατες Σχολές . Και δεν είναι ένας ή δύο . Είναι πολλές χιλιάδες. Και η έκπληξη εδώ είναι δίκαιη και η αμηχανία γεμάτη φαιούς προβληματισμούς και σκέψεις . Με υλικό κάτω απ? τη βάση θα φτιαχτούν οι αυριανοί οι επιστήμονες ; Έτσι θα πάει μπροστά αυτός τόπος ; Και βέβαια δεν αποκλείεται στα 18 ή τα 20 του να ανεβάσει το δείχτη επιμέλειας και να γίνει ένας καλός και σπουδαίος επιστήμων . Αλλά οι γνωστές από την ιστορία εξαιρέσεις , απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα . Σ? ένα κοινωνικό χώρο , που το σύνθημα ?όχι στην εντατικοποίηση ? και το δικαίωμα στην τεμπελιά είναι ύψιστο , γονεϊκά κατοχυρωμένο και καθαγιασμένο με «προοδευτικούς» αγώνες , έχει αποκτήσει τη δύναμη DNAκής καταγραφής .
Η ΟΛΜΕ και άλλοι που μιλάνε για τις αιτίες που οι μαθητές διακόπτουν τη φοίτηση και εγκαταλείπουν το σχολείο , αναφέρουν σαν κύρια παράμετρο την οικονομική. Αν όμως μελετηθούν σε κάθε σχολείο ποιοι και γιατί συγκεκριμένα διακόπτουν τη φοίτησή τους , θα διαπιστώσουν πως αυτοί οι μαθητές που διακόπτουν , δεν το κάνουν από ανέχεια ή από έλλειψη οικονομικών δυνατοτήτων , αλλά , σχεδόν πάντα , από την υποχρέωση επανάληψης της ίδιας τάξης 2 , 3 , 4 , 5 και περισσότερων χρόνων ! Σπανιότατα μαθητές προαγόμενοι εγκαταλείπουν το υποχρεωτικό σχολείο. Ποτέ δεν συζητήθηκε η κατάργηση της βαθμολογικής βάσης στην δευτεροβάθμια υποχρεωτική εκπαίδευση. Αυτό που ισχύει τώρα στο πρωτοβάθμιο υποχρεωτικό Σχολείο ( Δημοτικό ) προτάθηκε στο αρχικό σχέδιο μεταρρύθμισης Ράλλη και για το δευτεροβάθμιο υποχρεωτικό (Γυμνάσιο) , αντέδρασε όμως τότε η ΟΛΜΕ και ανάγκασε σε υποχώρηση το υπουργείο . Βέβαια η λέξη απόρριψη αντικαταστάθηκε , σαν κακόφημη (!) , για να παραμείνει το εύηχο , παραμονή στην ίδια τάξη.Στο υποχρεωτικό σχολείο που μπαίνουν οι βάσεις της μαθησιακής λειτουργίας ο διαβολάκος έβαλε την ουρά του . «? από δε του δένδρου της γνώσης ?ουδέ μη άψησθε » Αντί να καλλιεργηθούν οι όροι και το μαθησιακό κλίμα , όπου οι μαθητές μαθαίνουν , οι θεσμοθετημένοι όροι απόρριψης λειτουργούν σαν διαρκής απειλή και , δυστυχώς , καταστρέφουν και τις περισσότερες φορές μόνιμα , αυτό που ονομάζεται έφεση και όρεξη του ειδέναι . Αν η σύγχρονη παιδαγωγική ήταν το σύνταγμα του σχολείου και ο σύλλογος διδασκόντων είχε τη σχετική αρμοδιότητα , σίγουρα θα έκανε χρήση αυτού του δικαιώματος και από καιρό θα ήταν στο καλάθι άχρηστων η βαθμολογική βάση .
Η απόφαση του Συλλόγου διδασκόντων αναρτάται από τον επιστάτη στη γνωστή σε κάθε σχολείο θέση . Ο Σύλλογος διδασκόντων έχει αποχωρήσει . Οι μαθητές έρχονται , βλέπουν τα αναρτημένα και όχι σπάνια αποδίδουν επί τόπου τα δέοντα . Και ποτέ δεν πάει ο νους τους , στους που διατηρούν τις κείμενες διατάξεις . Αυτοί που φαίνονται είναι οι κακοί τους δάσκαλοι !

Η κατάργηση της βαθμολογικής βάσης στο Γυμνάσιο είναι :
1. Κοινωνικά αναγκαία για την ηρεμία , πρώτα των παιδιών , των γονέων , συγγενών και εκπαιδευτικών από τις παντοειδείς άσκοπες τριβές και πιέσεις . Η ύπαρξή της είναι Εγκληματική , αφού στα πιο δύσκολα χρόνια ( 12-15) του παιδιού , η απόρριψη με οποιαδήποτε μορφή ( επανάληψη της τάξης , επανεξέταση) , είναι άκρως αντιπαιδαγωγική . 10 παιδιά αυτοκτονούν γιατί απορρίφτηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο . 13χρονα είναι η μέση ηλικία εισόδου στα ναρκωτικά ( εκδίκηση για την απορριπτική στάση της κοινωνίας και ιδιαίτερα του σχολείου ) , ανάπτυξη αντικοινωνικής κατά κανόνα συμπεριφοράς , προβληματική συμπεριφορά στο σχολείο , την οικογένεια και την κοινωνία .
2. Οικονομικά ασύμφορη για την οικογένεια και την κοινωνία με την ανάπτυξη πανίσχυρων παρασχολικών κέντρων , που υπονομεύουν τη δημόσια παιδεία , διασύρουν τους εκπαιδευτικούς και το έργο του σχολείου και επηρεάζουν πολιτικές . Η κάθε μορφής παράλληλη παιδεία και παραπαιδεία για να υπάρξει , πρέπει πρώτα να πείσει για την αναγκαιότητά της και τότε όλα τα μέσα γίνονται θεμιτά . Η δυσφήμηση της δημόσιας δωρεάν παιδείας είναι το πρώτιστο . Ο νόμος 1566 προβλέπει 35 μαθητές σε κάθε τμήμα . Πολλοί υπουργοί παιδείας , αν όχι όλοι , έχουν υποσχεθεί τη μείωσή τους σε 30 . Το υποσχέθηκαν στην ΟΛΜΕ και στην κοινωνία . Όμως ποτέ δεν θεσμοθετήθηκε κάτι τέτοιο . Ο λόγος είναι απλός : Τα Δημόσια σχολεία έχουν κατά μέσο όρο πανελλαδικά 16 – 18 μαθητές ανά τμήμα . Τα μεγάλα και ??καλά?? ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν με 35 μαθητές σε κάθε τμήμα , με τη μέθοδο των αιτήσεων σε αναμονή .
3. Νομικά ώριμη η κατάργησή της , αφού στο Λύκειο ουσιαστικά έχει τελείως αποδυναμωθεί η ισχύς της . Η ισοτιμία είναι όρος στο δικαιϊκό μας σύστημα . Παράνομη η διατήρησή της , αφού διεξάγεται με ΠΔ και Υπ. Αποφάσεις καταργημένων νόμων . Ηθικά δίκαιη πράξη η κατάργηση της βάσης , αφού στο Δημοτικό σχολείο είναι θεσμοθετημένη από τη μεταρρύθμιση Ράλλη , στο Λύκειο με 9,5 σε όλα σχεδόν τα μαθήματα δεν μένει ούτε καν ανεξεταστέος ο μαθητής και με 4.5/20 μπαίνει σε ανώτατα εκπαιδευτικά Ιδρύματα ! Στις εισαγωγικές εξετάσεις του 2003 μπήκαν σε ΤΕΙ και ΑΕΙ πάνω από 7.000 με βαθμό κάτω από τη βάση (10/20) ! Το μόνο σχολείο όπου η βαθμολογική βάση ζει και βασιλεύει είναι το Γυμνάσιο .
4. Παιδαγωγικά επιβεβλημένη , για να μη φτιάχνουμε , στην πλέον κρίσιμη ηλικία , εχθρούς του σχολείου , της κοινωνίας και πάνω απ΄ όλα εχθρούς της ΓΝΩΣΗΣ . Οι απορριπτόμενοι και οι παραπεμπόμενοι δεν αποχτούν περισσότερες γνώσεις αλλά περίσσεια θρασύτητα , σαν αντιστάθμισμα . Είναι ιστορικά ξεπερασμένος θεσμός , αφού δεν προσφέρει τίποτα θετικό και είναι εμπόδιο στη γνώση , που για κάθε παιδί καθορίζεται από τη δική του νοητική ηλικία .
5. Κρύβεται η αλήθεια από τη συνεχή πίεση για επιείκεια . Απόδειξη οι γραπτές εξετάσεις . Η πραγματική εικόνα της επίδοσης του παιδιού , εκφρασμένη σε βαθμολογική κλίμακα , καθώς και οι γνωστικές ελλείψεις και πραγματικές μαθησιακές δυσκολίες καλύπτονται για τους γονείς , τον περίγυρό τους και την κοινωνία εν γένει .
6. Η κατάργηση της ΒΑΣΗΣ λύνει πολύ περισσότερα προβλήματα του υποχρεωτικού σχολείου από όσα πρόσκαιρα θα δημιουργούσε . Αλήθεια ποιο πρόβλημα θα δημιουργούσε η προαγωγή στην άλλη τάξη με 2,3/12 ή 4,5/13 ; Μήπως ότι μπορεί να πάρουν σε διαγωνισμό τη θέση κάποιου με 19,9/14 ; Μα αν συμβεί και κάτι τέτοιο , τότε ? Δόξα στις κείμενες διατάξεις .

Θεόδωρος  Δημόπουλος, εκπαιδευτικός.

Τα παιδιά της εφηβείας
Χάθηκαν τόσοι άνθρωποι και ένα παιδί, λένε στα ειδησεογραφικά δελτία όλου του κόσμου! Λέτε να υπονοούν πως χάθηκε ένας θεός ή υποκρύπτεται το δέος της εξαφάνισης του είδους – παιδί; Σε κάθε περίπτωση διατυπώνεται μια ευαισθησία, που όμως είναι αφηρημένη και γι αυτό υποκριτική. Στις μέρες μας οι ρυθμοί υπογεννητικότητας προκαλούν ένα είδος τρόμου, που είναι δυσανάγνωστο και γι αυτό δυσίατο. Πόσοι, αλήθεια, απ’ τους μεγάλους είναι σε θέση να παραδεχτούν πως θέλουν τα παιδιά για κείνα και όχι για τον εαυτό τους; Κι αυτό είναι το κρίμα! Τα παιδιά δε μπορούν να κάνουν τίποτα γι αυτό.
Στη δυτικότροπη παραγωγή της κοινωνικής ζωής, τα παιδιά περνούν από την εφηβεία, που είναι η πιο δύσκολη φάση της ζωής τους. Κάνουν το πιο περίεργο, ακόμα και για τους ειδικούς, άλμα ένταξής τους στην κοινωνική ζούγκλα των μεγάλων. Το κορυφαίο πράγμα που έχουν ανάγκη στην ηλικία αυτή είναι η ενθάρρυνση. Όλοι οι μεγάλοι και συνακόλουθα η πολιτεία τους, με το σχολικό θεσμικό της πλαίσιο, απειλεί όλα τα παιδιά της εφηβείας με απόρριψη. Τη στιγμή που έχουν ανάγκη ενθάρρυνσης, εισπράττουν την απορριπτική απειλή και την πραγμάτωσή της σε κάποιους. Κι αυτό χωρίς κανένα λόγο, κόστος ή αποχρώσα παιδαγωγική ένδειξη και αιτιολογία. Για τα παιδιά της εφηβείας, η απορριπτική στάση της πολιτείας, καταγράφεται ασύνειδα δια βίου σαν πίκρα ζωής και τη χρεώνουν στους δασκάλους.
Τι θα κόστιζε στην κοινωνία των μεγάλων η κατάργηση των κειμένων διατάξεων, που απειλούν και απορρίπτουν τα παιδιά του Γυμνασίου – και μόνο αυτά – , τη στιγμή που με 2,8/20 μπαίνουν σε ΤΕΙ ή ΑΕΙ ; Στα Δημοτικά και τα Λύκεια έχει ουσιαστικά καταργηθεί. Στην κατάφωρη αδικία, η κοινωνία των μεγάλων σφυρίζει αδιάφορα, αν δεν φέρνει τους σκουπιδοτενεκέδες στις εισόδους των σχολείων! Γιατί να μην εγγράφονται στην επόμενη τάξη και οι μαθητές του Γυμνασίου με βαθμό 2,8 ή 7,7/13; Ποια, αλήθεια, θα ήταν η ζημιά, αν οι γονείς και η κοινωνία, είχαν την πραγματική εικόνα επίδοσης των παιδιών και όχι την επίδοση επιείκειας των εκπαιδευτικών;
Στο σχολειό και το δάσκαλο, τα παιδιά της εφηβείας επενδύουν ελπίδες. Στη φάση αυτή της ζωής τους θα γίνουν φιλικοί στην κοινωνία ή εχθρικοί. Οι ατυχείς θεσμοί της πολιτείας φορτώνουν το ίχνος της προδοσίας στο σχολειό και τους δασκάλους. Η πολιτεία νίπτει χείρας και … πόδας στην ψυχή των παιδιών με το πρόσχημα και τη χυδαία προκατάληψη πως το κάνει για το καλό τους(!) και αποδείχνει με τη στάση της αυτή σαν υπαίτιους σχολειό και δασκάλους, και το χειρότερο: τα ίδια τα παιδιά.
Συμβουλή: Να είσαστε σταθεροί στις απαιτήσεις, που είναι για το συμφέρον των παιδιών κι όχι του δικού σας καπρίτσιου και προκατάλψης καιπάντα με ένα χαμόγελο αδίορατο και έντιμο, χωρίς το θυμό προσωπικό. Αν ζαρώνει το κούτελό του, το φοβίσατε και έχετε αποτύχει… Επανέλθετε σταθερά και με χαμόγελο. Το παιδι έχει αντοχή και περιμένει …