Πως να πειράξω τη μητέρα
να κάμω εγώ να λυπηθεί,
που όλη νύχτα κι όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;
Μάνα! Λέξη γλυκιά, λέξη τρυφερή, που κλείνει μέσα της ποτάμια καλοσύνης και υπομονής, που το άκουσμά της φέρνει ρίγη συγκίνησης σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Η αγκαλιά της είναι το λιμάνι το ήρεμο, χωρίς κύματα και καταιγίδες, που κάθε βασανισμένος και κουρασμένος βρίσκει τη γαλήνη και την ηρεμία.
Της οφείλουμε πολλά. Είναι η αγνή μορφή, που σαν άγγελος καλός στέκεται δίπλα μας και προσέχει κάθε μας βήμα και προλαβαίνει κάθε κακό. Κούραση, φροντίδες, ξενύχτια παρέχονται απλόχερα, με ανεξάντλητη στοργή και απέραντη αφοσίωση.
Η αγάπη της μάνας είναι η μεγάλη, η ανιδιοτελής, η μοναδική αγάπη που ξεπερνά το εγώ, ξεχνά τον εαυτό της και προσφέρεται στο βωμό της θυσίας για το χατίρι των παιδιών της.
Το ωραιότερο και σημαντικότερο για την ανθρωπότητα στοιχείο είναι η οικογένεια και μέσα σ’ αυτήν την πρώτη θέση κατέχει η μάνα. Αυτή είναι η ψυχή της οικογένειας. Η μητέρα δημιουργεί ανθρώπους. Είναι πλάστης ψυχών και σωμάτων. Είναι μεγάλος ο ρόλος της μάνας και υπέροχη η αποστολή της.
Να είσαι μητέρα σημαίνει την πιο μεγάλη χαρά της ζωής, αλλά και την πιο μεγάλη ευθύνη απέναντι στη ζωή. Η μητέρα είναι ο συμπαραστάτης, ο βοηθός, ο οδηγητής και ο σύμβουλος, η ελπίδα και η παρηγοριά. Είναι μια έννοια χωρίς εθνικότητα, μια λέξη χωρίς χρονολογία. Είναι ένα πανανθρώπινο σύμβολο.
Στην αφανή ηρωίδα της μητρότητας έχει καθιερωθεί η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, ως παγκόσμια ημέρα της εορτής της. Είναι ο φόρος τιμής και η ένδειξη της ευγνωμοσύνης ολόκληρης της ανθρωπότητας στο έργο της και την αποστολή της. Είναι η αναγνώριση των θυσιών, η επιβεβαίωση της προσφοράς της και το μεγάλο ευχαριστώ που η κοινωνία προσφέρει στο πιο αγαπημένο και το πιο σεβαστό πλάσμα, τη Μητέρα.
Σκόπιμο, ωστόσο, θα ήταν να αναφέρουμε και στο πώς προέκυψε ο εορτασμός.
Στην αρχαία Ελλάδα, μια γιορτή ανοιξιάτικη, ήταν αφιερωμένη στη Θεά Γαία
(Μητέρα Γη), μητέρα των θεών και των ανθρώπων. Αυτή ήταν και η πρώτη μορφή εορτασμού της Μητέρας.
Στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, συναντάμε τη Γιορτή της Μητέρας, που γινόταν κάθε Μάρτιο, ως γιορτή αφιερωμένη στη Θεά Κυβέλη.
Στη συνέχεια, φτάνουμε στην Αγγλία του 15ου-16ου αι. μ.Χ., όπου γιορταζόταν η «Mothering Sunday», δηλ. η «Κυριακή της Μητέρας», την 4η Κυριακή της Σαρακοστής και ήταν αφιερωμένη στις μητέρες. Εκείνη τη μέρα όλοι οι υπηρέτες έπαιρναν από τα αφεντικά τους μία μέρα άδεια, για να επισκεφτούν τα σπίτια τους
και να περάσουν τη μέρα τους μαζί με τις μητέρες τους.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, στις αρχές του 20ού αιώνα, η δασκάλα Άννα Τζάρβις (Anna Jarvis) από τη Φιλαδέλφεια, αγωνίστηκε για την καθιέρωση της Γιορτής της Μητέρας, τη 2η Κυριακή του Μαΐου. Ήθελε να τιμήσει τη μητέρα της, που αγωνίστηκε για τη συμφιλίωση Νοτίων και Βορείων Αμερικανών, μετά τη λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου πολέμου, το 1864. Οι αγώνες της Άννας Τζάρβις δικαιώθηκαν το 1914, όταν το Κογκρέσο όρισε την επίσημη εθνική Γιορτή της Μητέρας, τη μέρα αυτή.
Στην Ελλάδα, γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Γιορτή της Μητέρας στις 2 Φεβρουαρίου του 1929, για να συνδυαστεί η γιορτή αυτή με τη χριστιανική γιορτή της Υπαπαντής. Τελικά, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, η γιορτή μεταφέρθηκε από τις 2 Φεβρουαρίου τη 2η Κυριακή του Μαΐου.
