Ένας από τους γραφικότερους πλανόδιους επαγγελματίες της παλαιότερης εποχής είναι ο σαλεπιτζής. Στην τουρκική γλώσσα salep σημαίνει σαλέπι και salepci ο παρασκευαστής και ο πωλητής του ποτού , ο σαλεπιτζής. Ο σαλεπιτζής φοράει μια κάτασπρη ποδιά και σκούφο. Είναι τυλιγμένος στα ζεστά , με τη φουφού αναμμένη, ένα μικρό σκαμνί, το αστραφτερό χάλκινο γκιούμι, τα κουπάκια και το δίσκο και διαλαλεί στους παγωμένους δρόμους το αχνιστό και μυρωμένο σαλέπι. Οι περισσότεροι σαλεπιτζήδες είναι μικρασιάτες.

Το σαλέπι είναι σκόνη από αποξηραμένους βολβούς διάφορων ορχεοειδών.

Η σκόνη βράζεται με ζάχαρη ή μέλι και αρωματίζεται με πιπερόριζα. Το ομώνυμο ποτό είναι θρεπτικό λόγω του αμύλου και της γόμας που περιέχει καθώς και θερμαντικό λόγω της παχύρρευστης μορφής του.

Το στέκι του ο σαλεπιτζής το διαλέγει με βάση τις περιοχές που σύχναζαν οι ξενύχτηδες και εκείνοι που άρχιζαν τη δουλειά τους αξημέρωτα [οικοδόμοι, εργάτες κ.α.].

Το επάγγελμα του σαλεπιτζή είναι ένα από τα επαγγέλματα που εξαφανίζονται. Όμως θα έλεγα πως τα στέκια που δημιουργούνταν με την παρουσία του αποτελούσαν ένα είδος πρώιμου/πρόχειρου υπαίθριου ’’καφενείου’’ όπου οι θαμώνες είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν για την επικαιρότητα αλλά και να ανταλλάξουν τις απόψεις τους.

Μαρία  Κωστοπούλου Στ΄ τάξη