Οι μαθητές και ο Σύλλογος Διδασκόντων του  Δημοτικού Σχολείου Δεσφίνας 

σας εύχονται…

  Καλή Ανάσταση και  Καλό Πάσχα!

 Οι μαθητές της Στ’ τάξης, σας εύχονται με το δικό τους τρόπο….. μέσα από την εφημερίδα  τους…..

Ο Απρίλιος, ή Απρίλης, , είναι ο τέταρτος μήνας του έτους ,  ο Απρίλιος περιλαμβάνει 30 ημέρες. Φέτος , 20 Απριλίου  πέφτει  Πάσχα  και σήμερα Παρασκευή, τα σχολεία κλείνουν. Σας ευχόμαστε Καλό Πάσχα !!!

του Νικόλα Γεωργιακώδη

Σε άκρως κατανυκτικό κλίμα, κάθε γωνιά της Ελλάδας γιορτάζει την περίοδο του Πάσχα με τον δικό της, ιδιαίτερο τρόπο. Το «Πάσχα το καινών» ή η «πανήγυρης πανηγύρεων» όπως αναφέρεται στους πασχαλινούς ύμνους, αποτελεί για τον λαό μια ημέρα λαμπρή, μιας και η φύση βρίσκεται στα καλύτερά της.

«Κατά το διάστημα της προετοιμασίας έθιμα προχριστιανικά με χαρακτήρα λατρευτικό, εξαγνιστικό και αποτρεπτικό του κακού, που απειλεί τη βλάστηση και την παραγωγή, έχουν ενταχθεί στη χριστιανική λατρεία», αναφέρει η κ. Κατερίνα Πολυμέρου – Καμηλάκη, Διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών. «Λαϊκά δρώμενα αναπαράστασης θανάτου – ανάστασης στον ελληνικό χώρο, όπως ο Ζαφείρης στην Ήπειρο, οι κήποι του Άδωνη, οι τελετουργικοί χοροί του Πάσχα και του αγίου Γεωργίου, οι κούνιες, οι επισκέψεις με όργανα στους τάφους, η συμβολική χρήση των αβγών – και μάλιστα κόκκινων, αποτελούν εκδηλώσεις της προαιώνιας προσπάθειας του ανθρώπου να συμβάλει θετικά στη διαδικασία ανανέωσης της φύσης και στην εξασφάλιση της καλής σοδειάς», προσθέτει.

Αερόστατα στο Λεωνίδιο

Στην όμορφη κωμόπολη της Τσακωνιάς, η Λαμπρή γίνεται όνομα και πράγμα, αφού εδώ και έναν περίπου αιώνα, το βράδυ της Ανάστασης τηρείται το έθιμο των αερόστατων. Τα παιδιά των πέντε ενοριών συναγωνίζονται στις επιτυχείς «πτήσεις» των χρωματιστών φωτεινών αερόστατων, τα οποία ετοιμάζουν επί εβδομάδες πριν το Πάσχα. Για περίπου μισή ώρα μετά το «Χριστός Ανέστη», ο ουρανός αποκτά… έξτρα αστέρια, ενώ παράλληλα το ευαγγέλιο διαβάζεται και στην τσακώνικη διάλεκτο.

Οι κερκυραϊκοί μπότηδες

Μπότηδες είναι τα κανάτια εκείνα με το λεπτό στόμιο, που, αν έχετε κάνει Πάσχα στην Κέρκυρα, σίγουρα θα έχετε δει να σκάνε στα πόδια σας το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου. Πρόκειται για το έθιμο της Πρώτης Ανάστασης, κατά το οποίο οι Κερκυραίοι γεμίζουν τους μπότηδες με νερό και τους πετούν από τα μπαλκόνια των καντουνιών. Λίγο νωρίτερα, στην εκκλησία της Παναγιάς των Ξένων έχει γίνει τεχνητός σεισμός, σαν αναφορά στον σεισμό που έγινε σύμφωνα με την Βίβλο στον τάφο του Ιησού, ενώ στην συνέχεια, οι κερκυραϊκές φιλαρμονικές κυκλοφορούν στην πόλη παίζοντας εύθυμα εμβατήρια.

                                                                                                                                                        Ρουκετομανία στο Βροντάδο

Η Χίος κάθε χρόνο τέτοια εποχή τραβάει τα βλέμματα, χάρη στο έθιμο που αναβιώνει στο χωριό Βροντάδο και περιλαμβάνει την μάχη των ενοριών με ρουκέτες. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, η συνήθεια ξεκίνησε επί Τουρκοκρατίας, όταν οι Χριστιανοί κάτοικοι ήθελαν να δείξουν στους Τούρκους πώς γιορτάζουν οι ορθόδοξοι την Ανάσταση. Ο Δήμος βέβαια πλέον έχει θέσει αυστηρούς κανόνες για την ασφάλεια των συμμετεχόντων στον ρουκετοπόλεμο, για να αποφευχθούν τα παρατράγουδα και οι τραυματισμοί που παρατηρήθηκαν πριν λίγα χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, το θέαμα στον μεταμεσονύκτιο ουρανό είναι μαγευτικό – άλλωστε οι ειδικοί «ρουκετοποιοί» του χωριού εργάζονται γι’ αυτό το υπερθέαμα καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ!!!

[ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΟΨΕΤΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΖΩΓΡΖΦΙΣΕΤΕ……]

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Κάποτε δω και πολλά χρόνια που μου έτυχε να κάνω Ανάσταση σε κάποιο ορεινό χωριό της Ρούμελης, ένας γέρος χωριάτης, υψώνοντας τη λαμπριάτικη λαμπάδα του, σε χαιρετισμό, προς τ’ αναστάσιμα άστρα, μου είπε σαν να μιλούσε με τον εαυτό του:

Ημέρεψαν απόψε, παιδί μου, τα Ουράνια.
Στα δυο αυτά λόγια ο αθώος χωριάτης είχε κλείσει, επιγραμματικά, το βαθύτερο νόημα του χριστιανικού θαύματος.
«Ημέρεψαν τα Ουράνια». Ο ουρανός, χωρίς το μεγάλο χριστιανικό θαύμα, θα εξακολουθούσε να είναι για την περίφοβη ψυχή του απλοϊκού ανθρώπου για κάθε ανθρώπινη ψυχή το κατοικητήριο ενός θεού τρομερού, δικαιοκριτή χωρίς επιείκεια και τιμωρού χωρίς έλεος. Τέτοιοι στάθηκαν οι θεοί όλων των θρησκειών. Κυβερνούσαν τα πλάσματα τους με τον τρόμο. Τύραννοι παντοδύναμοι, μακρυσμένοι από τον λαό τους, δεν είχαν γνωρίσει ποτέ τις αδυναμίες του, δεν είχαν πονέσει ποτέ τον πόνο του, δεν είχαν βασανιστεί ποτέ απ’ τα βάσανα του, δεν είχαν κλάψει ποτέ τα δάκρυά του. Ανίκανοι να συμπονέσουν, να λυπηθούν και να συγχωρέσουν. Πώς να μην είναι «άγρια» όπως τα έβλεπε το μάτι του φοβισμένου ανθρώπου τα ουράνια, τα κατοικημένα από τέτοιους θεούς.
Και μέσα στην ανοιξιάτικη εκείνη νύχτα, που η λαμπάδα του γέρου είχε υψωθεί σα χαιρετισμός προς τα λαμπρά, αναστάσιμα άστρα, τα ουράνια είχαν ημερέψει. Δεν κατοικούσε πια εκεί επάνω υψωμένος στον τρομερό του θρόνο, ένας θεός για τους ανθρώπους.
Κατοικούσε ένας γλυκύτατος θεός, που είχε πονέσει όλους τους πόνους των ανθρώπων, που είχε γνωρίσει όλες τις αδικίες της γης, που είχε τραβήξει όλες τις καταφρόνιες, που είχε πληρώσει όλες τις αχαριστίες.
Τον έβρισαν, τον αναγέλασαν, τον έφτυσαν, τον έσυραν δεμένο στους δρόμους, σαν το τελευταίο κακούργο, τον σταύρωσαν. Πείνασε, δίψασε, κουράστηκε, αντίκρισε τη φρίκη του θανάτου. Για μια στιγμή είδε τον εαυτό του λησμονημένο κι από τον ίδιο τον Θεό, που ήταν πατέρας του.
«Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα με εγκατέλειπες;»
Δε στάθηκε πόνος, που να μην τον γνώρισε, καρδιόσωμος, που να μην τον ένιωσε, δυστυχία, που να μη γεύθηκε το φαρμάκι της. Ήπιε όλα τα φαρμάκια, που μπορεί να πιει άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο. Και, τη νύχτα εκείνη, ο πονεμένος και βασανισμένος αυτός άνθρωπος είχε ανέβη στους Ουρανούς και είχε καθίσει παντοδύναμος στο θρόνο του Θεού, να κυβερνήσει τον κόσμο. Πως να μην «ημερέψουν τα Ουράνια»; Μια απέραντη καλοσύνη είχε πλημμυρίσει το στερέωμα.
Γιατί να τρέμει πια ο αμαρτωλός; Θα συλλογιζότανε ο γέρος. Εκείνος που συγχώρεσε την πόρνη, το ληστή κι εκείνους ακόμη που τον σταύρωσαν, είναι τώρα εκεί απάνω, για να ιδεί τα δάκρυα του μετανιωμού του και να τον συγχωρέσει. Γιατί ν’ απελπίζεται ο άρρωστος; Εκείνος που γιάτρεψε τον τυφλό και τον παράλυτο, είναι τώρα εκεί απάνω για να τον γιατρέψει. Γιατί να βαρυγκωμάει ο φτωχός και ο αδικημένος; Εκείνος, που πείνασε και δίψασε, είναι τώρα εκεί απάνω και καταλαβαίνει την δυστυχία του. Γιατί να λαχταράει η μάνα το παιδί της; Εκεί απάνω στους Ουρανούς είναι μια Μανούλα, που δοκίμασε τον πόνο της, για να παρακαλέσει το παιδί της, που κυβερνάει τον κόσμο, να την ελεήσει. Και γιατί να τρέμει ο ασπρομάλλης ο γέρος την ώρα του θανάτου; Είναι και γι αυτόν, είναι για κάθε ψυχή, μια ανάσταση.
Τα Ουράνια είχαν ημερέψει, αλήθεια, εκείνη την ανοιξιάτικη νύχτα.
Και η λαμπάδα του γέρου είχε υψωθεί σα χαιρετισμός και σαν ευχαριστία, προς τα αναστάσιμα άστρα.
– Χριστός ανέστη, παππού.
– Ο Θεός, ο Κύριος, παιδί μου.

ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ!!!

Η δοξολογία της φύσης 

Κι ένα ταπεινό ζουζούνι έγινε η παρηγοριά της Παναγιάς.
Όταν σταυρώσανε τον Χριστό και τον λογχίσανε και σιγουρεύτηκαν ότι είχε πεθάνει,
οι Ρωμαίοι έδωσαν στην Παναγία την άδεια να τον κατεβάσει από το σταυρό.

Η Παναγία με τους κρυφούς μαθητές του Χριστού πήγαν να αποκαθηλώσουν το σώμα του για να το πάνε στο μνήμα.

Το σκοτάδι όμως ήταν τόσο μαύρο που δεν έβλεπαν…

Τότε, ένα μικρό ζουζούνι πήρε στην ουρά του ένα καρβουνάκι και τους έφεγγε!

Κι επειδή καιγόταν το καημένο, πήγαινε κάθε τόσο και βουτούσε την ουρά του στο νερό.

Η Παναγιά συγκινήθηκε με το ζουζουνάκι  και του ευχήθηκε να έχει πάντα στην ουρά του ένα φως που να λάμπει μέσα στη νύχτα χωρίς όμως να το καίει.

Αυτή είναι η πυγολαμπίδα.

Πάσχα στη Ζάκυνθο 

Ο εορτασμός της Μεγάλης Εβδομάδας στη Ζάκυνθο είναι μία σύνθεση από μοναδικές
και ανεπανάληπτες στιγμές που ζουν οι ντόπιοι και οι επισκέπτες του νησιού.
Η κατανυκτική ατμόσφαιρα και οι ιδιαιτερότητες του “Ζακυνθινού Πάσχα” με
τα ιδιόμορφα “αντέτια” (έθιμα) το κάνουν να είναι ξεχωριστό σε όλη την Ελλάδα.
Το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής, πλήθος πιστών συμμετέχει στην περιφορά
του Εσταυρωμένου που διασχίζει όλη την πόλη.
Στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου των Ξένων, η περιφορά του Επιταφίου, σύμφωνα με παμπάλαιο τοπικό έθιμο, γίνεται τις πρώτες πρωινές ώρες του Μεγάλου Σαββάτου, ενώ με την ανατολή του ηλίου, ο Δεσπότης σηκώνει την Ανάσταση.
Με το πρώτο χτύπημα της καμπάνας, ο Δεσπότης αφήνει ελεύθερα άσπρα περιστέρια ενώ από το καμπαναριό πετάνε στο δρόμο πήλινα δοχεία, όπως και όλοι οι κάτοικοι του νησιού από τα παράθυρά τους.

Έθιμα Σαρακοστής και Πάσχα στη Χίο

Σ’ όλη τη διάρκεια της Σαρακοστής μικροί και μεγάλοι, νηστεύουν ακόμη και το λάδι και πηγαίνουν πρωί – βράδυ στην Εκκλησία.
Γυρίζουν στα εξωκκλήσια, ανάβουν τα καντήλια και θυμιάζουν. Για κάθε εβδομάδα που περνά λένε : « πάει η μια καλόγρια», μέχρι που φθάνει η Μεγάλη Εβδομάδα, οπότε λένε : « πάει κι η ηγουμένη». Όλες τις ημέρες της Σαρακοστής φοβερίζουν τα άτακτα παιδιά λέγοντάς τους ότι γυρίζουν οι Εβραίοι με μεγάλα βαρέλια κι όποιο παιδί βρουν μόνο του στο δρόμο, το παίρνουν, το βάζουν σ’ ένα βαρέλι γεμάτο καρφιά και με το αίμα του κοινωνούν.
Τη Μεγάλη Εβδομάδα αρχίζουν οι προετοιμασίες για το Πάσχα. Ετοιμάζουν το σπίτι και φτιάχνουν εφτάζυμα κουλούρια και κολίκια. Κολίκι συνήθως πηγαίνει η νέο αρραβωνιασμένη κοπέλα στην πεθερά της, φτιαγμένο αρχικά από τη μητέρα της και αργότερα έτοιμο.
Την Μεγάλη Πέμπτη βάφουν τα κόκκινα αυγά. Την Μ. Παρασκευή, μετά την περιφορά του Επιταφίου, επιστρέφουν στην εκκλησία και ξενυχτούν λέγοντας διάφορες ψαλμωδίες και το «Μοιρολόι της Παναγιάς». Την Κυριακή του Πάσχα, στο παραδοσιακό γλέντι φτιάχνουν κούνιες και τα παιδιά, ένα – ένα με τη σειρά του, κάθονται και τραγουδούν:
« Ανέβασε με μάνα μου
στ’ Αϊ – Γιωργιού το δώμα
να κόψω δυο γαρύφαλλα
να κάνω φροκαλίτσα
να φροκαλώ τη θάλασσα
ν’ αράξουν τα καΐκια
ν’ αράξει κι ο μπαμπάκας μου
με τη χρυσή βαρκίτσα»
Τη Δευτέρα του Πάσχα, όλοι ετοιμάζονται για εκδρομή, το γνωστό «μαγείρεμα».
Το φαγητό της ημέρας είναι τα «γιαπράκια» από τα νέα αμπελόφυλλα και ρυζόγαλο από τις νεογέννητες κατσίκες. Το παιχνίδι και εδώ συμπληρώνει την γιορτινή ατμόσφαιρα: «το σχοινάκια», «τρεις και το λουρί της μάνας», «παπούτσι, παλιοπάπουτσο», οι «προσβολές», τα «σκλαβάκια» και τόσα άλλα.
Την Τρίτη του Πάσχα, το «Νιότριτο», γυρίζουν τα εικονίσματα σ’ όλα τα σπίτια του χωριού. Όσοι προσκυνούν, εκτός από χρήματα δίνουν και διάφορα τρόφιμα.
Όταν τελειώνει η περιφορά μέσα στο χωριό, ο παπάς κι όσοι σηκώνουν τα εικονίσματα πηγαίνουν στον Μαρμαρά, όπου στήνουν γλέντι.