Λήψη αρχείου

28η  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  1940

Σεβάσμιε πάτερ, κύριε πρόεδρε της κοινότητας, κυρίες και κύριοι,  αγαπητά  μας  παιδιά.

Οι  εθνικές εορτές είναι μια ευκαιρία για να τιμήσουμε ό,τι σπουδαίο μας άφησε η ιστορική μας κληρονομιά. Μια τέτοια λαμπρή ιστορική επέτειος, είναι κι αυτή της 28^ης   Οκτωβρίου 1940.

Ο Γράμμος και το Βίτσι, η Πίνδος και η Κορυτσά θα μείνουν οι αιώνιοι μάρτυρες της  θυσίας. Στις άγριες και απόκρημνες κορφές της Πίνδου και του Γράμμου γράφτηκε μια νέα αθάνατη και φωτεινή σελίδα της ιστορίας μας.

Πέρασε μπόρες φοβερές η Πατρίδα μας. Πλησίασε πολλές φορές στο χείλος της καταστροφής και τον αφανισμό

Μέρα νίκης κι ελευθερίας η σημερινή μέρα!

Η ανάμνησή της μας θυμίζει μια κορυφαία στιγμή της ιστορίας μας.

Ένας χαλασμός πρωτοφανέρωτος, ένας πολεμικός εγκέλαδος που λέγεται 2^ος Παγκόσμιος Πόλεμος, έσκαψε συθέμελα τη γη, συγκλόνισε στεριές και θάλασσες  Στα 6 χρόνια, απ’ το 1939 ως το 1945 που κράτησε αυτός ο πόλεμος, σκόρπισε παντού συντρίμμια και πρωτοφανή σε έκταση ερείπια.

Ο 2^ος Π.Π. άρχισε το Φθινόπωρο του 1939 εναντίων των συμμάχων. Μέσα  σε λίγες μέρες, κουφάρι άψυχο η Πολωνία κι ευθύς το Βέλγιο, η Νορβηγία, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, η Γαλλία. Η προηγμένη τεχνολογικά γερμανική μηχανή απειλούσε ανοιχτά ολόκληρη την Ευρώπη.

Στη γειτονική μας Ιταλία, ο φασίστας Μπενίτο Μουσολίνι είχε συμπαραταχθεί από πριν με τον ομοϊδεάτη του Χίτλερ, αφού οι σκέψεις, τα οράματα και τα σχέδιά τους ήταν κοινά και παράλληλα:

Η Ιταλία, σκέλος του Άξονα, αναλαμβάνει την κατάκτηση των Βαλκανίων. Ζήτημα ωρών, σκέφτονται, η κατάκτηση της Ελλάδας.

Ξημερώματα  της 28^ης Οκτωβρίου

Ο Ιταλός πρέσβης Γκράτσι, αποδίδει στον Έλληνα πρωθυπουργό Ι. Μεταξά ένα αλαζονικό τηλεγράφημα που μιλούσε για «άνευ όρων» υποταγή της  χώρας μας στους Ιταλούς, ενώ οι ιταλικές μεραρχίες αφού προηγουμένως είχαν καταλάβει το αλβανικό έδαφος, ήταν ήδη παραταγμένες  κατά μήκος των ελληνικών συνόρων και περίμεναν ετοιμοπόλεμες το σύνθημα.

Ο ελληνικός λαός όμως απάντησε λιτά κι αγέρωχα με μια μονάχα λέξη: «ΟΧΙ».

«Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουσιν από τις 5:30 της σήμερον, τα ημέτερα τμήματα της ελληνικής μεθορίου.

Αι ημέτεραι δυνάμεις, αμύνονται του πατρίου εδάφους».  

Αυτό ήταν το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν της ελληνικής ραδιοφωνίας το πρωινό της 28^ης Οκτωβρίου 1940.

Οι συνεχόμενες προκλήσεις των Ιταλών, με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό του καταδρομικού «ΈΛΛΗ», τον 15αύγουστο στην  Τήνο, προοιωνίζαν αυτήν την εξέλιξη.

Ο πόλεμος έχει κηρυχτεί

Τα πάντα έχουν αναστατωθεί.  Τρέχουν να προλάβουν, να φτάσουν γρήγορα στο μέτωπο, να πολεμήσουν σαν τους δοξασμένους προγόνους τους, Φιλούν το χέρι της μάνας, που σα νέα Σπαρτιάτισσα με το χαμόγελο στο στόμα τους δίνει την ευχή της να γυρίσουν νικητές. Αποχαιρετούν παιδιά, γυναίκες, αδερφές,

Με τις πρώτες μάχες τ’ αλαζονικά Ιταλικά στρατεύματα έπαθαν αληθινές πανωλεθρίες. Τι κι αν ήταν 8 εκατομμύρια; Τι κι αν είχαν μηχανοκίνητα κι αεροπλάνα; Οι ελάχιστοι εκείνοι Έλληνες, με το φτωχό εξοπλισμό, έγιναν ο τρόμος και το φόβητρο των Ιταλών. Γιατί η πολεμική αρετή «δε μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα».

Με το κεφάλι ψηλά με το τραγούδι στο στόμα και τη φλόγα στην καρδιά, κερδίζουν τη μια μετά την άλλη τις μάχες. Και ο ηρωικός αγώνας τους δικαιώνεται. Με τη θυελλώδη ορμή τους και την ιαχή «ΑΕΡΑ». Σταματούν την προέλαση των Ιταλών, τους τρέπουν σε φυγή, μεταβάλλουν τ’ άρματά τους σε συντρίμμια και σκορπίζουν το φως της νίκης.

Πανικόβλητοι οπισθοχωρούν οι Ιταλοί.

Έτσι κερδήθηκε η μάχη της Πίνδου! Η πρώτη αληθινή μάχη της Ευρώπης. Και οι φαντάροι μας προχωρούν! Κάθε μάχη γίνεται κι ένας θρύλος. Σε  κάθε κορφή ανεμίζει κι ένα φλάμπουρο της τιμής και της δόξας.

Έκπληκτος όλος ο κόσμος παρακολουθεί την εξέλιξη των γεγονότων και θεωρεί τη νίκη των Ελλήνων ένα θαύμα. Γιατί ο μέχρι τώρα ανίκητος στρατός του άξονα συντρίβεται από μια μικρή χώρα.

Δυστυχώς όμως, ο επίλογος αυτής της υπέροχης γενναιοψυχίας, δεν ήταν εξίσου ευτυχής. Μπροστά στη συντριβή του άξονα, ο Χίτλερ, επεμβαίνει στα Βαλκάνια στις 6 Απριλίου του 1941.

Οι Έλληνες φαντάροι είναι και πάλι εκεί, για ν’ αντιμετωπίσουν τώρα έναν ακόμη ισχυρότερο αντίπαλο. Ο κόσμος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα την τιτάνια πάλη του λαού μας ενάντια σε δύο φασιστικές αυτοκρατορίες. Ο στρατός μας κράτησε ηρωικά τη Γερμανική επίθεση. Όμως η στρατιωτική ήττα ήρθε τώρα αναπόφευκτα. Οι Γερμανοί κατόρθωσαν να παρακάμψουν τις αμυντικές μας γραμμές και να μπουν στη Θεσσαλονίκη. Η τελευταία μάχη δόθηκε στην Κρήτη όπου οι Κρήτες άοπλοι κι ακέφαλοι έδωσαν τον υπέρ πάντων αγώνα.

Έτσι η χώρα μας βρέθηκε κάτω από την Κατοχή.

Οι στιγμές ήταν τραγικές. Δυστυχία, πείνα, χιλιάδες νεκροί, χιλιάδες πατριώτες στα αποσπάσματα . Το φρόνημα όμως του λαού μας δεν κάμφθηκε. Ο αγώνας συνεχίστηκε.

Οργανώθηκε η εποποιία της Εθνικής μας Αντίστασης που κινητοποίησε το λαό, τον οργάνωσε, του ξανάδωσε την πίστη στη νίκη κι αγωνίστηκε ηρωικά και με συνέπεια κατά των κατακτητών.

Μια λεύτερη Ελλάδα δημιουργήθηκε και οργανώθηκε.

Οι αγωνιστές του ’40 δίδαξαν με τις πράξεις  και τις θυσίες τους ότι η νίκη δεν ανήκει πάντα στους πολλούς. Ανήκει σ’ αυτούς που έχουν δίκιο. Ανήκει σ’ αυτούς που έχουν τη δύναμη ν’ αψηφούν το θάνατο και να προσφέρουν τη ζωή τους ποτίζοντας με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς. Προς όλους αυτούς που πολέμησαν, που αγωνίστηκαν, που αποδείχτηκαν άξιοι απόγονοι ένδοξων προγόνων και θυσιάστηκαν για να απολαμβάνουμε εμείς σήμερα την ελευθερία με όλα τα αγαθά της, στρέφεται ευλαβικά την ώρα τούτη την ιερή, η εθνική μνήμη.

Μαζί με όλο το Έθνος, ας στρέψουμε κι εμείς με ιερή συγκίνηση τη σκέψη μας σ’ αυτούς και ας τους προσφέρουμε την άπειρη ευγνωμοσύνη μας

Δικό μας χρέος τώρα είναι να σκύψουμε για λίγο στη θυσία τους Κι αν η μοίρα κάποτε στήσει μπροστά μας ξανά ένα Σαράντα , ξανά μ’ένα ΟΧΙ θ’ απαντήσουμε.

Ας βροντοφωνάξουμε λοιπόν :Ζήτω το έθνος,

Ζήτω η 28^η Οκτωβρίου,

Λήψη αρχείου

Λήψη αρχείου

Λήψη αρχείου

ΓΟΝΕΪΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ: 6 τύποι γονέων που ευθύνονται για το bullying και δεν το ξέρουν

Θα σου εξομολογηθώ πως έχω βαρεθεί πια τις ομιλίες για το bullying. Να την πω την αμαρτία μου.

Όχι για κανέναν άλλον λόγο εκτός του ότι το αποτέλεσμα επιμένει δυσανάλογο με την τόση προσπάθεια παιδαγωγών και ψυχολόγων. Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να το παίξω ειδικός, γιατί πολύ απλά δεν είμαι. Δεν μπορώ όμως, ως μαμά, μετά από τόσα πάρε δώσε με ενδοσχολικά και εξωσχολικά περιβάλλοντα, να μην αναρωτηθώ πως γίνεται, παρόλη την τεράστια παγκόσμια ευαισθητοποίηση απέναντι στο συγκεκριμένο φαινόμενο, αυτό να εξακολουθεί να παρελαύνει ανενόχλητο και να εξαπλώνεται με τρομερούς ρυθμούς στα σχολικά προαύλια. Κάτι πρέπει να γίνεται λάθος. Κάτι μοιάζει να μην λειτουργεί σωστά.

Αποφάσισα λοιπόν να αγνοήσω την τελευταία σχετική με το θέμα ομιλία και να αξιοποιήσω τον νεοαποκτηθέντα ελεύθερο χρόνο μου, μετά την δουλειά, στον καναπέ. Έτσι, χαζεύοντας τους σοβάδες στο ταβάνι και με σκοπό να καταφέρω επιτέλους να διαμορφώσω μια προσωπική άποψη για αυτό που λέγεται σχολικός εκφοβισμός, μου ήρθαν στο μυαλό έξι τύποι γονιών συμμαθητών της κόρης μου, που συναναστράφηκα θέλοντας και μη όλα αυτά τα χρόνια. Σου τους παρουσιάζω παρακάτω συνοπτικά μήπως ενώσεις και εσύ τα δικά σου κομμάτια του πάζλ.

Ο γονιός του παιδιού που ηγείται πάντα των πάντων.

Είναι εκείνος που, στις ουρές για τις επιδόσεις των σχολικών ελέγχων, δεν χάνει την ευκαιρία να μιλάει στους άλλους γονείς για το παιδί του, που είναι το φαινόμενο της τάξης. Είναι ο γονιός που το μπερδεύει με άλογο κούρσας στο οποίο έχει ποντάρει πολλά και συνεπώς αδυνατεί να διαχειριστεί την οποιαδήποτε αποτυχία του οπουδήποτε. Συνήθως υπερχρεώνει τον πολύτιμο ελεύθερο παιδικό χρόνο με του κόσμου τις εξωσχολικές δραστηριότητες και προσπαθεί επιπλέον να διαμορφώσει με εκπαίδευση πεζοναύτη έναν παιδικό χαρακτήρα εξαιρετικά ανταγωνιστικό και ανθεκτικό που θα αντλεί χαρά μόνο από τις πρωτιές. Άλλωστε οι άνθρωποι χωρίζονται αποκλειστικά σε winners και losers.

Ο γονιός του παιδιού που αδυνατεί να κατανοήσει βασικές αξίες ηθικής.

Είναι εκείνος που την ώρα που ετοιμάζεται να πάει στο γυμναστήριο με την πανάκριβη μηνιαία συνδρομή κάνει κήρυγμα στο παιδί του για τις οικογένειες που δεν βγάζουν τον μήνα λόγω κρίσης ενώ αυτό το αναίσθητο χτυπιέται νυχθημερόν απαιτώντας άλλο ένα πανάκριβο ηλεκτρονικό γκάτζετ, που τελικά αποκτά. Συνήθως ο ίδιος γονιός θα αφήσει το αυτοκίνητό του για «πέντε λεπτά, σιγά» στη θέση των αναπήρων στο parking του σούπερ μάρκετ προκειμένου να αγοράσει τρόφιμα για την αποστολή βοήθειας στους πρόσφυγες, που οργανώνει το σχολείο.

Ο γονιός του παιδιού που γνωρίζει πως χωρίς «δεκανίκια» θα αδικείται μόνιμα.

Είναι εκείνος που ανακατεύεται με όλα τα σχολικά γίγνεσθαι, ανήκει σε ομάδες και συλλόγους, ξημεροβραδιάζεται στους σχολικούς διαδρόμους, παζαρεύει το κάτι παραπάνω στην βαθμολογία μέχρι τελικής πτώσεως και γνωρίζει τα πάντα για τους πάντες. Συνηθίζει να απαξιώνει ακόμα και μπροστά στο ίδιο του το παιδί τον προκατειλημμένο δάσκαλο, που τολμάει να το «αδικεί κατ’ εξακολούθηση» μην δίνοντάς του τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην σχολική παράσταση και κάνει τεράστιο θέμα όταν το τάδε παιδί έγραψε παραπάνω από το δικό του στο τεστ ιστορίας, επειδή γνώριζε τα sos.

Ο γονιός του παιδιού που νιώθει μειονεκτικά για την οικογένειά του.

Είναι εκείνος που πασχίζει να εντάξει το παιδί του σε ανώτερη οικονομικά κοινωνική ομάδα από αυτήν που ανήκει ο ίδιος. Κάνει αιματηρές οικονομίες για να του εξασφαλίσει ρούχα και παπούτσια ακριβών brands, προκειμένου αυτό να ενσωματωθεί σε παρέες με συγκεκριμένο κοινωνικό στάτους. Το καθοδηγεί να ακολουθεί κατά πόδας ό,τι γυαλίζει στα δικά του μάτια, μαθαίνοντάς το έτσι να απαξιώνει την οικογένεια στην οποία μεγάλωσε, προφανώς για τους λάθος λόγους.

Ο γονιός του παιδιού που μαθαίνει να αναπτύσσει τα λάθος κριτήρια.

Είναι εκείνος που φορτώνει, ελαφρά την καρδία, τις προσωπικές του αποτυχίες στις παιδικές πλάτες, φορτώνοντάς τες δια βίου με ένα παράτησα τα πάντα για εσένα. Είναι ο ίδιος που κοιτάζει με μισό μάτι τον γονιό που δεν μπορεί να θυμηθεί πόσες φορές έβηξε το παιδί του την περασμένη εβδομάδα ή σε ποιο κεφάλαιο της γεωμετρίας βρίσκεται η τάξη του. Είναι ο ίδιος που θα κρίνει ως ανεπαρκή εκείνον τον γονιό με την προσεγμένη εμφάνιση ή την επιτυχημένη καριέρα, καθόσον μητρότητα/πατρότητα ίσον εμμονική προσήλωση μόνο σε έναν στόχο. Αυτόν του παιδιού.

Ο γονιός του ηττοπαθούς παιδιού.

Είναι εκείνος που επαναπαύεται στην ψευδαίσθηση πως το facebook ή η τηλεόραση κάνουν μεγαλύτερο κακό στο παιδί του από έναν γάμο γεμάτο συναισθηματικές άπνοιες και μια οικογένεια που βγαίνει από τις ναφθαλίνες στα κυριακάτικα τραπέζια και στις γιορτές. Είναι ο γονιός που θεωρεί πως όσα βλέπουν τα μάτια του κόσμου ζυγίζουν περισσότερο από όσα βλέπουν τα μάτια του ίδιου του παιδιού. Προτιμά να κλείνει πόρτες από το να ανοίγει διαλόγους, προσποιούμενος πως προβλήματα υπάρχουν μόνο όταν τα προκαλείς. Το αγαπημένο του μότο είναι το εσύ να μην ανακατεύεσαι, να μην μπλέκεις, να κάθεσαι στα αυγά σου.

Όχι, δεν χρειάζεται να παρακολουθήσω καμία άλλη ομιλία για τον σχολικό εκφοβισμό. Αν θυμηθώ όλα τα περιστατικά που έχουν καταγραφεί στο σχολείο της κόρης μου ή στα σχολεία παιδιών φίλων τόσα χρόνια, μπορώ εύκολα και χωρίς καμία άλλη πληροφορία να σου πω ποιανού παιδί ήταν ο θύτης, ποιανού το θύμα και ποιανού ο άπραγος θεατής.

Θα ήθελα πολύ να πιστεύω πως δεν ανήκω σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες γονιών, αλλά προφανώς και έχω πιάσει τον εαυτό μου κατά καιρούς έτοιμο να πέσει ή να πέφτει σε τέτοιου είδους κοινωνικές παγίδες. Τώρα θα μου πεις πως έτσι είναι φτιαγμένη η κοινωνία. Και θα σου πω πως συμφωνώ. Πως θα μπορούσα να διαφωνήσω άλλωστε αν δεν καταφέρω πρώτα από όλα να συνειδητοποιήσω με ποιον τρόπο έχω διεκδικήσει ή εξασφαλίσει ή καθορίσει την θέση και την πορεία την δικιά μου ή του παιδιού μου μέσα σε αυτήν την ίδια την κοινωνία;

Βέβαια, ο στρουθοκαμηλισμός της πλειοψηφίας είναι πως ανήκει σε μία ανώτερη ελίτ, η οποία από μόνη της δεν φτάνει για να κάνει την διαφορά και να οδηγήσει σε ένα καλύτερο κοινωνικά αύριο, οπότε αρκείται στο να κουνάει απλώς το δάχτυλο απέναντι στα κακώς κείμενα.

Αγνοεί προφανώς πως, από την φύση τους, οι κάθε είδους ελίτ συνιστώνται από μειοψηφίες. Και από αυτήν την ηθελημένη παράβλεψη, από αυτήν την μικρή λεπτομέρεια, ξεκινούν τα περισσότερα κοινωνικά παρατράγουδα, που καταλήγουν δυστυχώς στα σχολικά προαύλια.

Μαργαρίτα Αλευρίδη

Πηγή: www.themamagers.gr

Αναρτήθηκε από Chiourea.gr στο Γονείς – ΘΕΜΑΤΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ και ΓΟΝΕΪΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

ΓΟΝΕΪΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ: Οι φωνές των γονιών στα παιδιά κάνουν τα πράγματα χειρότερα

Όσο πιο πολύ οι γονείς φωνάζουν στα παιδιά τους για να τα πειθαρχήσουν, τόσο αυτά τείνουν στη συνέχεια να συμπεριφέρονται χειρότερα, σύμφωνα με  αμερικανική επιστημονική έρευνα.

H λεκτική βία -και όχι μόνον η σωματική- προς τους εφήβους αυξάνει τον κίνδυνο οι νέοι να εμφανίσουν κατάθλιψη, επιθετικότητα και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς.

Όπως επισημαίνουν οι Αμερικανοί ψυχολόγοι, μπορεί οι γονείς να μην δέρνουν πια τα παιδιά τους (τουλάχιστον όχι συχνά), όμως είναι λάθος η αντίληψή τους ότι αν βάλουν τις φωνές, θα πετύχουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί, σύμφωνα με την έρευνα.

Οι ερευνητές των πανεπιστημίων του Πίτσμπουργκ και του Μίσιγκαν, με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχολογίας Μινγκ-Τε Γουάνγκ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα ανάπτυξης του παιδιού “Child Development”, μελέτησαν για δύο χρόνια τις επιπτώσεις που είχαν οι φωνές σε παιδιά στην αρχή της εφηβείας (ηλικία 13- 14 ετών) σε περίπου 1.000 οικογένειες, σχεδόν οι μισές από τις οποίες παραδέχτηκαν ότι κατέφευγαν στη λεκτική βία για λόγους πειθαρχίας.

Όσο συχνότερα τα παιδιά δέχονταν το έντονο κατσάδιασμα των γονιών τους, τόσο περισσότερο εμφάνιζαν ψυχολογικά και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς στη συνέχεια της εφηβείας (αδιαφορία στο σχολείο, καταφυγή στα ψέματα, κλοπές, εκρήξεις θυμού, συμπλοκές με άλλα παιδιά κλπ).

Σύμφωνα με τους Αμερικανούς ψυχολόγους η λεκτική βία, έστω κι αν γίνεται για καλό σκοπό εκ μέρους των γονιών, συχνά ανοίγει έναν φαύλο κύκλο αντιδράσεων από το παιδί, περισσότερων φωνών από τους γονείς κ.ο.κ., με συχνή κατάληξη τα πράγματα να γίνουν χειρότερα για όλους.

«Τα ευρήματά μας εξηγούν γιατί μερικοί γονείς αισθάνονται πως όσο δυνατά κι αν φωνάξουν, τα παιδιά τους στην εφηβεία δεν τους ακούν. Τα σκληρά λόγια φαίνονται αναποτελεσματικά στο να διορθώσουν τα προβλήματα συμπεριφοράς των νέων, στην πραγματικότητα ενισχύουν αυτές τις συμπεριφορές», δήλωσε ο Μινγκ-Τε Γουάνγκ. «Οι γονείς που θέλουν να αλλάξουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους, θα ήταν καλύτερο να επικοινωνήσουν μαζί τους σε ισότιμο επίπεδο και να εξηγήσουν το σκεπτικό τους και τις ανησυχίες τους» πρόσθεσε.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, ως λεκτική βία μπορεί να θεωρηθεί οποιαδήποτε ψυχολογική πίεση με θυμωμένα ή προσβλητικά λόγια προκειμένου το παιδί να νιώσει συναισθηματικά πληγωμένο, σε μια προσπάθεια να διορθωθεί ή να ελεγχθεί η συμπεριφορά του. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι δυνατές φωνές, τα ουρλιαχτά, οι βλαστήμιες, οι κατάρες, καθώς και οι πιο απλοί χαρακτηρισμοί των γονιών προς τα παιδιά, του τύπου «είσαι βλάκας» ή «τεμπέλης».

Η επίπτωση στα παιδιά, σύμφωνα με τη μελέτη, είναι άσχετη με το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο της οικογένειας. Επίσης, η λεκτική βία έχει επιπτώσεις στα παιδιά, ακόμα κι αν οι γονείς εκδηλώνουν παράλληλα τη συναισθηματική υποστήριξή τους και τη φροντίδα τους, καθώς οι έφηβοι είναι πιθανό να ερμηνεύσουν τις φωνές των γονιών τους ως απόρριψη ή περιφρόνηση, με συνέπεια να αναπτύξουν μια εχθρική στάση απέναντι στη σχέση τους με τους γονείς τους, αλλά και μια αρνητική εικόνα για τον ίδιο τον εαυτό τους.

Όπως είπε ο Μινγκ-Τε Γουάνγκ, «είναι λάθος η εντύπωση ότι εφόσον υπάρχει ένας στενός δεσμός γονιών- παιδιού, ο έφηβος θα καταλάβει ότι «το κάνουν επειδή με αγαπούν». Η εφηβεία είναι μια πολύ ευαίσθητη περίοδος, όταν τα παιδιά προσπαθούν να αναπτύξουν την ταυτότητα του εαυτού τους. Όταν τους φωνάζετε, αυτό πλήττει την αυτο-εικόνα τους. Τους κάνει να νιώθουν πως δεν είναι ικανά, ότι είναι άχρηστα και ανάξια».

Ο καθηγητής παιδοψυχιατρικής Τίμοθι Βέρντουιν του Ιατρικού Kέντρου Langone του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης επισήμανε ότι είναι προτιμότερο οι γονείς να επεμβαίνουν στα παιδιά τους (πχ θα δεις λιγότερη τηλεόραση), χωρίς να χρησιμοποιούν επικριτικά, τιμωρητικά και προσβλητικά λόγια. «Ένας έφηβος αισθάνεται πιο υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του, όταν τον διορθώνει κάποιος (πχ ο γονιός του), τον οποίο σέβεται και θαυμάζει. Αντίθετα, οτιδήποτε κάνετε που επιτιμά και ντροπιάζει ένα παιδί, αυτό υποσκάπτει τη δύναμη που έχετε ως γονείς».

Πηγή: ΑΜΠΕ

Ανάρτηση chiourea.gr στο Γονείς – ΕΦΗΒΟΙ και ΓΟΝΕΪΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

ΓΟΝΕΪΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ: «Ενώ εσύ μου φώναζες…» ένα κείμενο γροθιά για όλους τους γονείς!

Πολλές φορές σαν γονείς, ξεχνάμε ότι έχουμε απέναντί μας ένα παιδί που το μόνο που θέλει είναι αγάπη από εμάς. 

Τα οικονομικά προβλήματα, τα νεύρα της δουλειάς και το άγχος της επιβίωσης μας κάνει να ξεχνάμε το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο. Ποιο είναι αυτό; Ο τρόπος μας και η συμπεριφορά μας απέναντι στο παιδί μας. Διαβάστε το:

• Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθησή μου…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, ήμουν μόνος μου…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, σκεφτόμουν ότι δεν μ’ αγαπάς πια…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω…

• Ενώ εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα…

ΓΟΝΕΪΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ: 9 σκληρές φράσεις που δεν πρέπει να λέτε στο παιδί σας όταν το μαλώνετε

Οι διαφωνίες, αλλά και οι καβγάδες, ανάμεσα σε εσάς και το παιδί σας, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι, του να είσαι γονιός. Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, θέλουν να επιβάλλουν την ανεξαρτησία τους, με αποτέλεσμα να γίνονται ανυπάκουα και να μην σας σέβονται όπως παλιότερα. Τις στιγμές εκείνες, είναι αναπόφευκτο να θυμώσετε και να πείτε πράγματα χωρίς να τα έχετε σκεφτεί ιδιαίτερα. Τις παρακάτω φράσεις, όμως, θα πρέπει πάση θυσία να τις αποφύγετε, αν δεν θέλετε να πληγώσετε βαθιά το παιδί σας.

Βρισιές

Είναι από τα χειρότερα που μπορείτε να πείτε στο παιδί σας όταν καβγαδίζετε, ακόμα κι αν το ίδιο σας μιλήσει άσχημα. Εσείς είστε ο ενήλικας που θα πρέπει να κάνετε ό,τι μπορείτε για να μάθετε στο παιδί να φέρεται σωστά, τώρα και στην ενήλικη ζωή του. Αν βρίζετε το παιδί σας όταν τσακώνεστε, θα του μάθετε να κάνει το ίδιο στους φίλους του και αργότερα και στα δικά του παιδιά.

«Είσαι αχάριστος/απαράδεκτος/κακός/ψεύτης κλπ»

Η στιγμή του τσακωμού είναι μία ευκαιρία να εκφράσετε αμφότεροι τα πραγματικά σας συναισθήματα και τις ανησυχίες σας και να βρείτε έτσι λύσεις σε όσα σας απασχολούν. Οι ταμπέλες και οι προσβολές όμως, δεν οδηγούν σε τέτοιες λύσεις, ενώ αντίθετα, πληγώνουν και εντείνουν τον θυμό. Οι λέξεις αυτές «κολλάνε» στο μυαλό του παιδιού και μπορεί να επηρεάσουν σοβαρά τις μελλοντικές του σχέσεις αλλά και την αυτοπεποίθησή του.

«Μακάρι να μην είχες γεννηθεί»

Ακόμα κι αν ακούσετε κάποια στιγμή το παιδί να λέει «μακάρι να μην είχα γεννηθεί», εσείς δεν πρέπει ποτέ να ξεστομίσετε κάτι τέτοιο. Γιατί σίγουρα δεν επιθυμείτε για κανένα λόγο, να βάλετε στο μυαλό του παιδιού σας την υποψία ότι μπορεί να μην το θέλετε. Δεδομένου μάλιστα, ότι υπάρχει ο κίνδυνος αυτό να ωθήσει το παιδί να επιχειρήσει να κάνει την «ευχή» σας πραγματικότητα.

«Ήσουν λάθος» ή «μου κατέστρεψες την ζωή!»

Το να κατηγορείτε το παιδί σας επειδή υπάρχει δεν βγάζει κανένα νόημα και δείχνει ότι δεν ήσασταν αρκετά ώριμοι για να γίνετε γονείς. Το ότι γεννήθηκε δεν ήταν δική του απόφαση –ήταν δική σας. Και, ακόμα και όταν είστε εξοργισμένοι μαζί του, το να του πείτε κάτι τόσο σκληρό δείχνει περισσότερα πράγματα για τον δικό σας χαρακτήρα, παρά για τον δικό του.

«Γιατί δεν είσαι σαν την αδερφή σου/την ξαδέρφη σου/τον τάδε φίλο σου;»

Το να συγκρίνετε το δύστροπο παιδί σας με κάποιο άλλο πιο… καλόβολο παιδί, είναι εύκολο, ειδικά όταν μπαίνει στη «δύσκολη» περίοδο της εφηβείας. Πρέπει όμως να καταλάβετε ότι το παιδί σας προσπαθεί να βρει τον εαυτό του. Είναι αυτό που είναι και με το να του ζητάτε να γίνει κάποιος άλλος είναι σαν να του λέτε «δεν είσαι αρκετά καλός έτσι όπως είσαι».

«Σε μισώ» ή «δεν σ’αγαπώ»

Καταρχάς ελπίζουμε ότι κανένας γονιός δεν εννοεί τέτοιες κουβέντες. Είναι άσκοπες και απρεπείς και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερο χάσμα ανάμεσα σε εσάς και το λατρεμένο σας παιδί. Ακόμα κι αν τυχόν είναι αληθινές αυτές οι κουβέντες, δεν θα πρέπει ποτέ να τις εκφράσετε. Θα πρέπει, όμως, να επισκεφθείτε εσείς κάποιον ειδικό.

«Σκάσε, δεν με νοιάζει!»

Το να ακούς είναι πολύ πιο δύσκολο και πολύ πιο σημαντικό από το να μιλάς. Αυτό που προκάλεσε τον καυγά σας εν πρώτοις, πιθανότατα ήταν η ρήξη τής μεταξύ σας επικοινωνίας. Με το να ενισχύετε, λοιπόν, τη θέση ότι δεν είστε πρόθυμοι να ακούσετε το παιδί σας, το μόνο που κάνετε είναι να το προσβάλλετε και να το πληγώνετε.

«Φεύγω» ή «Δεν θα επιστρέψω ποτέ!»

Το παιδί σας σάς χρειάζεται, ακόμα κι αν το ίδιο ισχυρίζεται το αντίθετο. Μην του δώσετε, λοιπόν, ποτέ αφορμή να νιώσει εγκαταλελειμμένο. Αν νιώθετε την ανάγκη να βγείτε για λίγο εκτός σπιτιού, για να πάρετε αέρα και να ηρεμήσετε, κάντε το. Αλλά χωρίς να πάρετε μαζί τα κλειδιά και βάζοντας στον εαυτό σας ένα όριο ως προς το πότε θα επιστρέψετε. Και φυσικά, … να επιστρέψετε.

«Φύγε!»

Το παιδί σας χρειάζεται ένα ασφαλές καταφύγιο για σπίτι και ένα ήρεμο μέρος για να γαληνεύει η ψυχή του. Το να του αφαιρείτε αυτό το δικαίωμα, όχι μόνο έρχεται ενάντια στο νόμο, αλλά έχει και καταστροφικές επιπτώσεις στη σχέση σας. Υπάρχει δε και το ενδεχόμενο, το παιδί σας να μην είναι ποτέ ξανά πρόθυμο να επιστρέψει κοντά σας, ακόμα κι όταν θα ηρεμήσετε και θα το ζητάτε.

Το να μπορείτε να διατηρείτε την ψυχραιμία σας όταν τσακώνεστε με το παιδί, απαιτεί μεγάλη υπομονή και τεράστιες ικανότητες αυτοελέγχου και αυτοπειθαρχίας. Αλλά ως γονείς, αυτή ήταν η ευθύνη που πήρατε όταν αποφασίσατε να κάνετε οικογένεια. Φερθείτε, λοιπόν, όπως αρμόζει, κρατώντας πάντα τις παραπάνω σκληρές κουβέντες για τον εαυτό σας, και βεβαιωθείτε ότι η κάθε διαφωνία σας μπορεί να οδηγήσει σε κάποια λύση.

Georgia Lee,

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

ΓΟΝΕΪΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ: Πώς να καταστρέψετε το παιδί σας

Έχετε σκεφτεί ποτέ συνειδητά να καταστρέψετε το παιδί σας; Φυσικά και όχι! Όμως, έχετε συνειδητοποιήσει ότι όλα αυτά τα ωραία που λέμε ότι πρέπει να κάνουμε για τα παιδιά μας έχουν και την αντίστροφη πλευρά; Δηλαδή ότι όταν δεν κάνουμε τα θετικά και κάνουμε το αντίστροφο τους, τότε βλάπτουμε τα παιδιά μας;

Δείτε λοιπόν πόσο εύκολο είναι να καταστρέψει κανείς ένα παιδί, με καλή πρόθεση και κακές επιλογές!

1. Ποτέ μην πείτε ΟΧΙ.Κάντε όλα τα χατίρια στο παιδί σας. αγοράστε του όποιο παιχνίδι σας ζητήσει. Αφήστε το να φάει ό,τι φαγητό ή σνακ θέλει. Αφήστε το να κοιμηθεί ό,τι ώρα θέλει. Σε όλα να λέτε «ναι».
2. Αγοράστε στο παιδί σας παιχνίδια.Πολλά παιχνίδια, πάρα πολλά παιχνίδια, μόνο ηλεκτρονικά. Αφήστε το να είναι μπροστά σε μία οθόνη όλη τη μέρα. Αν το παιδί δε θέλει να δει τους φίλους του ή να βγει έξω να περπατήσει ή να αθληθεί επειδή προτιμάει να παίζει ηλεκτρονικά, αφήστε το.
3. Τονίστε στο παιδί σας πόσο σημαντικά είναι τα χρήματα.Διδάξτε του ότι το χρήμα είναι το μοναδικό σημαντικό αγαθό στον κόσμο.
4. Επενδύστε πολλά λεφτά στο να ντύνετε το παιδί σας με τα ακριβότερα ρούχα, αποκλειστικά με επώνυμες μάρκες.Διδάξτε στο παιδί σας ότι η εξωτερική εμφάνιση είναι το μόνο που μετράει.
5. Σταματήστε να συζητάτε με το παιδί σας!Τα πολλά λόγια είναι… φτώχια! Αφήστε το να είναι κολλημένο στο τάμπλετ του και ό,τι χρειάζεται να μάθει θα το μάθει στο σχολείο.
6. Αφήστε το παιδί σας να κάνει ό,τι θέλει, μην το μαλώσετε ποτέ και μην του πείτε ό,τι έκανε λάθος.Θα πληγώσετε τα συναισθήματά του! Αφήστε το να εκφραστεί ελεύθερα, ακόμα και αν επιμένει, ακόμα και αν κάνει λάθος, ακόμα και αν ενοχλεί κάποιον άλλον. Η συμπεριφορά του είναι δική του επιλογή!
7. Μην ανησυχείτε καθόλου αν το παιδί σας είναι αγενές, φέρεται άσχημα ή χτυπάει ή εκφοβίζει άλλα παιδιά.Η ζωή είναι άδικη, οπότε καλύτερα να είναι ο θύτης παρά το θύμα!
8. Κανονίστε να κάνετε πάντα αυτό που θέλει το παιδί σας και φροντίστε να μην έχετε τη δική σας ζωή.Διδάξτε στο παιδί σας να είναι εγωιστής, να κάνει αυτό που θέλει το ίδιο και να μη νοιάζεται για τις ανάγκες και τις επιθυμίες των αγαπημένων του.
9. Αν η δασκάλα, ο προπονητής, κάποιος άλλος ενήλικας έχει να κάνει κάποια παρατήρηση για το παιδί σας, μην τους ακούσετε!Να πάρετε κατευθείαν το μέρος του παιδιού σας και μην ακούτε τι σας λένε οι άλλοι, δεν έχουν ιδέα!
10. Μην αφήνετε το παιδί σας να κάνει τίποτα μόνο του, παιδί είναι!Φροντίστε να του δίνετε τα πάντα στο χέρι, να μην έχει κανένα καθήκον και καμία υπευθυνότητα και να τα ετοιμάζετε όλα εσείς για αυτό.

Λίζα Βάρβογλη από το βιβλίο ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΜΑΜΑ: ΓΙΑ ΜΑΜΑΔΕΣ ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ 6-9 ΕΤΩΝ