Ο λαίμαργος σκύλος
Μια καλοκαιρινή μέρα, ένα σκυλί τριγυρνούσε στους δρόμους της πόλης, όταν ξαφνικά μια δυνατή μυρωδιά γαργάλισε τα ρουθούνια του.
-Μμμμ, τι υπέροχη μυρωδιά είναι αυτή! Μουρμούρισε κι άρχισε να μυρίζει με την μουσούδα του δεξιά και αριστερά. Η πείνα του έκανε την κοιλιά του να γουργουρίζει δυνατά κι η μυρωδιά του φαγητού τον ξετρέλαινε.
Κάτω από μια σκάλα, ένα μικρό άσπρο κουταβάκι κρατούσε με τα δόντια του ένα λαχταριστό κομμάτι κρέας και παιδευόταν να το φάει. Μ’ ένα πήδημα ο σκύλος στάθηκε μπροστά στο αδύναμο κουτάβι. Άρχισε να γρυλίζει με τόση δύναμη και φοβέρα που το καημένο το κουταβάκι άφησε το κρέας και έτρεξε να κρυφτεί.
-Περίφημα τα κατάφερα, σκέφτηκε ο σκύλος. Ας φύγω όμως γρήγορα από ‘δω μην τυχόν έρθει η μάνα του μικρού κι έχουμε καβγάδες.
Άρπαξε με τα δόντια του το κρέας και ξεκίνησε να βρει μια ήσυχη γωνιά για ν’ απολαύσει το φαγητό του. Την ώρα που περπατούσε σε μια γέφυρα, πάνω από ένα ποτάμι, βλέπει κάτω στο νερό ένα σκύλο να κρατάει στο στόμα του ένα ζουμερό κομμάτι κρέας.
-Ποπό! Σήμερα είναι η τυχερή μου μέρα, σκέφτηκε αμέσως ο λαίμαργος. Θα γαβγίσω δυνατά να τρομάξει κι αυτός κι έτσι θα φάω δυο κομμάτια κρέας για σήμερα!
Χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισε να γαβγίζει αγριεμένα στον σκύλο κάτω στο νερό.
-Αχ λαχτάρα μου! Γρύλισε με παράπονο κι έμεινε να κοιτάζει πάνω από την γέφυρα που ήταν.
Όταν άνοιξε το στόμα του να γαβγίσει, το κρέας έπεσε στο νερό και με το πλαφ, χάθηκε και ο άλλος σκύλος! Το κρέας παρασυρμένο από το ποτάμι έφυγε μακριά!
Ο αχόρταγος γάβγισε στον ίδιο του τον εαυτό του, που καθρεφτιζόταν μέσα στο νερό, γιατί η απληστία του τον έκανε να χάσει και το αληθινό κρέας.
Αποστόλης Σαπέτκο
Πηγή: Αύγουστος (οι δώδεκα μήνες του χρόνου)
