«Διδάσκοντας το μάθημα της Φιλοσοφίας στη Β’ Τάξη του Λυκείου, αφουγκραζόμενη τους μαθητές/τριες»
Το βιβλίο της Φιλοσοφίας της Β’ Λυκείου (Αρχές Φιλοσοφίας, Υπουργείο Παιδείας & Θρησκευμάτων, Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών και εκδόσεων «Διόφαντος»,συγγραφείς: Στέλιος Βιρβιδάκης, Βασίλης Καρασμάνης, Χαρινέλα Τουρνά, έκδοση του 2015) είναι, κατά την εκτίμησή μου, φλύαρο, γενικόλογο, γεμάτο ανούσιες- πολλές φορές- λεπτομέρειες, επεξηγήσεις που πλατειάζουν χωρίς να προσφέρουν σαφείς διευκρινήσεις, αλλά επίσης έχει υπέροχα παραθέματα, εύστοχη επιλογή εικαστικού υλικού, ζωγραφικών πινάκων, εικόνων κ.τ.λ. και πολύ ενδιαφέρουσα
βιβλιογραφία. Κράτησα λοιπόν για μένα τη βιβλιογραφία, για τους μαθητές/τριές μου προόρισα τα παραθέματα και τους πίνακες, και προσάρμοσα τη διδακτέα ύλη, έτσι ώστε να ενδιαφέρονται για το μάθημα, να εκφράζονται με ζωντάνια και αμεσότητα σε αυτό και να νιώθουν ελεύθεροι να διατυπώσουν τις ιδέες τους για φιλοσοφικά προβλήματα και υπαρξιακές αναζητήσεις ή να εκφράζουν, χωρίς φόβο, εφηβικές αναρωτήσεις. Αυτό το έχουν δηλώσει αρκετές φορές, με λόγια και με πράξεις. Διαβάστε όλο το άρθρο »
Η παιδαγωγός και συγγραφέας Μαρίζα Ντεκάστρο μετέφρασε ένα βιβλίο για την Άννα Φρανκ και γράφει για την εξόντωση των Εβραίων μέσα από την παιδική λογοτεχνία
ΤΟ ΒΗΜΑ: 18/11/2012
Η Γερμανοεβραία Αννα Φρανκ γράφει στο ημερολόγιό της, σε φωτογραφία τραβηγμένη λίγο πριν από τη σύλληψη της ιδίας και της οικογένειάς της στο Αμστερνταμ, το 1942, από τους ναζιστές
«Όμως μόνο η ανάμνηση της Άννας θα του δώσει πραγματικά τη θέση μου στον κήπο του σπιτιού, στο 263, στο Κανάλι του Αυτοκράτορα» λέει το δέντρο στους αναγνώστες και στο φιντάνι που φύτεψαν στη θέση του. Το δέντρο αφηγείται όσα είδε. Είναι μια καστανιά, ο κύριος μάρτυρας της σύλληψης των κρυμμένων σε μια σοφίτα στο Άμστερνταμ, στις 4 Αυγούστου 1944. Η Άννα είναι η γνωστή μας Άννα Φρανκ. Τι είναι αυτό που λέει πραγματικά το δέντρο; Μιλάει με λογοτεχνικό τρόπο για τη διατήρηση της μνήμης, όταν οι αναμνήσεις χαθούν. Συμπυκνώνει δηλαδή σε μια πρόταση το τεράστιο θέμα του πώς, του τρόπου δηλαδή με τον οποίο θα κρατήσουν οι παλαιότερες γενιές ζωντανές τις μνήμες όσον αφορά το πλήγμα που δέχτηκε ο πολιτισμός κατά τον 20ό αιώνα.
Το σχολείο στο οποίο υπηρετώ τα τελευταία οκτώ χρόνια, και φέτος ως Αναπληρώτρια Διευθύντρια , είναι ένα μικρό σχολείο με 36 μαθητές , ένα τμήμα για κάθε τάξη του Γυμνασίου και του Λυκείου. Βρίσκεται σε μια ιδιαίτερα ορεινή περιοχή, στα Τζουμέρκα Άρτας. Η μετάβαση εκεί είναι πολύ δύσκολη , αλλά με αποζημιώνουν δύο πράγματα…τα παιδιά , που είναι πολύ καλά και αξιαγάπητα ( οι επιτυχίες τους με γεμίζουν χαρά και ικανοποίηση) και η…ΘΕΑ!!! Συμφωνείτε;
