Άσκηση πολυτροπικού κειμένου

Δημιουργία εξώφυλλου περιοδικού.

  1. Εργάζεσαι στον Εκδοτικό Οίκο «Μεταίχμιο», ο οποίος αναλαμβάνει την έκδοση του περιοδικού της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων (ΠΕΦ). Η  έκδοση του περιοδικού είναι τρίμηνη. Το 1ο τεύχος του 2014 είναι αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο Καβάφη.
  2.  Σ’ αυτό το τεύχος επιφανείς φιλόλογοι και κριτικοί της λογοτεχνίας έχουν γράψει άρθρα για τη ζωή και το έργο του.  Τα άρθρα του τεύχους έχουν την εξής θεματική και σειρά εμφάνισης :
  • Χρονολόγιο/ Η ζωή του/ Οι προσπάθειές του για τη διάδοση του έργου του: «προσωπικές εκδόσεις»
  • Η ιστορική διάσταση του έργου του
  • Η ειρωνεία και η θεατρικότητα στον Καβάφη
  • Η γυναίκα στο έργο του Καβάφη
  • Η φιλοσοφική διάσταση του έργου του
  • Οι απόψεις του για την ποιητική δημιουργία
  • Τα αισθησιακά του ποιήματα

 

  1. Ως υπάλληλος του δημιουργικού τμήματος αναλαμβάνεις με τη βοήθεια ενός συναδέλφου σου (που είναι διορθωτής κειμένων και έχει μελετήσει τα άρθρα του τεύχους) να φιλοτεχνήσεις το εξώφυλλο του αφιερωματικού τεύχους και να προκαλέσεις/προσελκύσεις  το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
  2. Το πολυτροπικό εξώφυλλό σου θα το παρουσιάσεις σε μορφή ppt. Η διαφάνειά σου θα έχει κατακόρυφη διάταξη (Από το μενού εργασιών επιλέγεις Σχεδίαση-Προσανατολισμός Διαφάνειας – Κατακόρυφος).
  3. Μην ξεχάσεις: α) τον τίτλο του Περιοδικού β) την  Ένωση που εκδίδει το Περιοδικό γ) τον αριθμό τεύχους  δ) το τρίμηνο και το έτος έκδοσης ε) τον εκδοτικό οίκο
  4. Σε ένα κείμενο 100-150 λέξεις θα αιτιολογήσεις τις επιλογές σου ως προς τις εικόνες , τους τίτλους, τη γραμματοσειρά  , τα χρώματα σε σχέση με τα περιεχόμενα που θέλησες να τονίσεις περισσότερο.
  5. Το καλύτερο εξώφυλλο θα προβληθεί στην ιστοσελίδα του σχολείου και με κάποιες αναγκαίες αλλαγές θα αποτελέσει την πρώτη σελίδα της δίπτυχης πρόσκλησης του Σχολείου μας για την εκδήλωση Καβάφη.

 

Καλή επιτυχία!

Κατηγορία: Χωρίς κατηγορία στο 2 Απριλίου 2014 στις 09:48 Σχόλια (1)

Ιάκωβος Καμπανέλλης

Καμπανέλλης

“Νομιμοποιούμενος όσο ελάχιστοι, να μιλήσει για τον ανθρώπινο πόνο, τρυφερός, πάντοτε με λέξεις διαυγείς και καθαρές, πολιτικός και όχι πολιτικοποιημένος, αισθηματικός χωρίς συναισθηματισμούς και εξάρσεις, πικρός επειδή υπήρξε πικραμένος, ουσιαστικός και για αυτό σκληρός, βαθύς γνώστης και συνεπώς διαμαρτυρόμενος, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης υπήρξε ο σπουδαιότερος συγγραφέας του νεοελληνικού θεάτρου.

(1)

Πριν από περίπου 110 χρόνια στη Νάξο (2) η Αικατερίνη Λάσκαρη, μια ξεπεσμένη αρχοντοπούλα, από παλιά οικογένεια της Κωσταντινούπολης, υποχωρεί στην ανάγκη και παντρεύεται τον «φαρμακοτρίφτη» του νησιού, Στέφανο Καμπανέλλη, που καταγόταν από τη Χίο. Το ζευγάρι φέρνει στον κόσμο εννέα παιδιά. Το έκτο τους παιδί γεννιέται στις 2 Δεκεμβρίου 1921. Πριν χρονίσει , το παιδί αρρωσταίνει σοβαρά από δυσεντερία και το βαφτίζουν επειγόντως, για να μην πεθάνει αβάφτιστο. Το όνομα αυτού Ιάκωβος.

1928. Πηγαίνει στο δημοτικό σχολείο. (3) Ο δάσκαλός του διακρίνει το ταλέντο του μαθητή στη συγγραφή, και ο Καμπανέλλης  τον μνημονεύει με αγάπη όλη του τη ζωή. 

1932. Κάποιο πλουσιόπαιδο από την Αθήνα, που η οικογένειά του παραθερίζει στη Νάξο, του χαρίζει  έναν τόμο της «Διάπλασης των Παίδων», το «Είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό την θάλασσαν» του Ιουλίου Βερν και το «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα. Tα τρία αυτά βιβλία θα σημαδέψουν τον εύπλαστο νου του. Τον ίδιο χρόνο, ένας θίασος περνά από το νησί και δίνει παραστάσεις στο καφενείο.  Μιμούμενος το θιασάρχη, του  αρέσει να βάζει τα παιδιά να αποστηθίζουν διαλόγους από το «Παραμύθι» και να μιμούνται τους θεατρίνους.

Μετά τις δύο πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, όπου έχει συμμαθητή τον Μανόλη Γλέζο, έντονα βιοποριστικά προβλήματα αναγκάζουν την οικογένεια (4) να μεταφερθεί στην Αθήνα (5). Εγκαθίστανται στο Μεταξουργείο, (6) στην οδό Παραμυθίας. Πρόκειται για μια γειτονιά νεοκλασικών σπιτιών, που βρίσκονται το ένα κοντά στο άλλο , με εσωτερικές αυλές και ετερόκλητους ενοίκους. Αυτή η χωροταξία και η γειτνίαση απλών και ζεστών ανθρώπων θα αιμοδοτήσει αργότερα τα έργα του συγγραφέα.

Όπως όλα τα αδέρφια του, έτσι και ο ίδιος, την ημέρα εργάζεται και το βράδυ σπουδάζει  τεχνικό σχέδιο στη  Σιβιτανίδειο  Σχολή.
Παράλληλα, εμπλουτίζει τις γνώσεις του με αναγνώσεις βιβλίων, κυρίως λογοτεχνίας και ιστορίας, που του αποκαλύπτουν την ανθρώπινη περιπέτεια αλλά και τα μυστικά της γραφής. Ήταν τακτικός πελάτης στα παλαιοβιβλιοπωλεία, όπου αγόραζε και δανειζόταν, ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες, στην κυριολεξία τα πάντα. Στα 18 του χρόνια είχε ήδη διαβάσει ένα μεγάλο μέρος της παγκόσμιας πεζογραφίας, ποίησης και ιστορίας, είχε μάθει γαλλικά και διάβαζε Γάλλους συγγραφείς στο πρωτότυπο.
Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σχεδιάζει μαζί μ’ ένα φίλο του να καταφύγουν στη Μέση Ανατολή. Επειδή η απόπειρα τελικά αποτυγχάνει αποφασίζουν να περάσουν στην Ελβετία μέσω Αυστρίας. Φτιάχνουν πλαστά διαβατήρια και ταξιδεύουν με το τρένο μέσω Γιουγκοσλαβίας. Όταν όμως φτάνουν στην Βιέννη, ο φίλος του αποφασίζει να επιστρέψει στην Ελλάδα, ενώ ο Καμπανέλλης συνεχίζει μόνος του. Συλλαμβάνεται στο Ίνσμπρουκ, μεταφέρεται στην Βιέννη για ανάκριση και καταλήγει στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως στο Μαουτχάουζεν. (7)
Εκεί θα παραμείνει ως τις 5 Μαΐου 1945, μέχρι δηλαδή την ημέρα που το στρατόπεδο απελευθερώθηκε από τον αμερικανικό στρατό.
Όταν ο Iάκωβος Kαμπανέλλης επιστρέφει το καλοκαίρι του 1945 στην Aθήνα, βρίσκεται στη δίνη του εμφύλιου πολέμου. Φίλους και γνωστούς, ολόκληρη τη φτωχογειτονιά του Mεταξουργείου  χώριζε πλέον το αίμα. Kαι από την Πολιτεία των καταδικασμένων του υπερβόρειου purgatorium  έρχεται στη  μεταπολεμική Aθήνα της φτώχειας, της μιζέριας και του μίσους. Kαι πάλι  δραπετεύει. Αφήνει τη στενόκαρδη και κοντόφθαλμη πραγματικότητα της μεταπολεμικής  πρωτεύουσας πίσω του, και ρίχνεται στο διάβασμα.

Το χειμώνα του ίδιου χρόνου, εντελώς τυχαία, βλέπει μια παράσταση του Θεάτρου Τέχνης (8). Συγκλονίζεται και κυρίως προβληματίζεται: πώς είναι δυνατόν, αυτός που έβλεπε δεκάδες εκτελέσεις κάθε μέρα και σωρούς πτωμάτων να συγκινηθεί τόσο από μια «φτιαχτή» ιστορία; Αποφασίζει να γίνει ηθοποιός. Αρχίζει να δίνει εξετάσεις σε διάφορες δραματικές σχολές. Τα πάει καλά στην υποκριτική, αλλά αποκλείεται από όλες, επειδή δεν έχει απολυτήριο Γυμνασίου.

(Πεφάνης) Θα πιάσει λοιπόν την πένα, από πείσμα για όσους τον απέρριψαν. Αλλά το πείσμα γρήγορα θα εξελιχθεί σε αγάπη, ακόρεστη και βαθιά , για το θέατρο. Έτσι η Ελλάδα έχασε έναν ηθοποιό και κέρδισε έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της. (9)

Το πρώτο του έργο το: Άνθρωποι και ημέρες (1945),  παραμένει ανέκδοτο.

Μετά το Χορό πάνω στα Στάχυα, έργο επηρεασμένο από το Ματωμένο Γάμο του Λόρκα, ακολουθούν στην αρχή της δεκαετίας του 1950 μονόπρακτα και ουτοπικές σάτιρες,  καθως και αλληγορικές παρωδίες από το χώρο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας και ιστορίας , όπως το έργο Oδυσσέα γύρισε σπίτι  και O μπαμπάς ο πόλεμος (1952).

Η γνωριμία  με την τότε νεοεμφανιζόμενη ηθοποιό, Μελίνα Μερκούρη, του εμπνέει το θεατρικό Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια. Η πετυχημένη μεταφορά του στον κινηματογράφο (10) από τον Μιχ. Κακογιάννη, ματαιώνει την προγραμματισμένη παράσταση. Η προβολή της ταινίας Στέλλα (1955) σε ξένα φεστιβάλ κινηματογράφου (11) επιβάλλει αμέσως τους συντελεστές της διεθνώς. Ακολουθεί η συνεργασία του με τον Ν. Κούνδουρο στο σενάριο Ο δράκος (1955), που θεωρείται ταινία (12) – σταθμός στην ιστορία του νεοελληνικού κινηματογράφου και της παγκόσμιας ταινιοθήκης.
Τις κινηματογραφικές επιτυχίες ακολουθεί η αναγνώριση του ως θεατρικού συγγραφέα  μετά τα μέσα της δεκαετίας του 50  με μία τριλογία ποιητικού  ρεαλισμού (13) που αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της «νεοηθογραφίας» του μικροαστικού θεάτρου. Παρουσιάζει τη φυσιογνωμία του νεοέλληνα, όπως αυτή προέκυψε μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο με χαρακτηριστικό την απαισιόδοξη, σχεδόν παθητική, αντιμετώπιση της ζωής.  Το έργο Έβδομη μέρα της Δημιουργίας, που  αποτελεί το πρώτο έργο της τριλογίας   (1956),  ανεβαίνει  στο Εθνικό Θέατρο και αγκαλιάζεται από κοινό και κριτικούς.

Η σαρωτική  επιτυχία, όμως, έρχεται με το (14) δεύτερο έργο της  τριλογίας   την «αυλή των θαυμάτων» 1957. Ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Κ. Κουν στο Θέατρο Τέχνης, με σκηνικά Γ. Τσαρούχη και μουσική Μ. Χατζιδάκι.(15) Μετά τη θερμή υποδοχή του από το κοινό, θεωρείται καλλιτεχνικό γεγονός και καθιερώνει τον Καμπανέλλη ως αναμορφωτή της νεοελληνικής δραματουργίας.
Τρίτο έργο της τριλογίας αποτελεί «Η ηλικία της νύχτας» (1959).

Tο συγγραφέα προβληματίζει το φαινόμενο της επιτυχίας (16) και η δυναμική που αυτή αναπτύσσει εις βάρος των επιλογών του δημιουργού. Kατανοεί πως η επιτυχία μπορεί και να εξελίσσεται σε εχθρό του καλλιτέχνη, που σαν Σειρήνα τον γοητεύει και τον τραβάει στα ρηχά.
Κι έτσι προχωρεί με νέες γραφές (17), όπως το σπαρακτικό  μονόπρακτο Αυτός και το πανταλόνι του (1957),   έργο  που καταδεικνύει ότι υπάρχουν νεοέλληνες θεατρικοί συγγραφείς ισότιμοι των ξένων και το οποίο (18) σφραγίστηκε από το ρεσιτάλ ερμηνείας του Β. Διαμαντόπουλου.
Με το σατυρικό παραμυθόδραμα (19) Παραμύθι χωρίς όνομα (1959), βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Π. Δέλτα,  πειραματίζεται σε νέους τρόπους έκφρασης. Η σκηνική αυτή αλληγορία,  παρά τους εξαιρετικούς συντελεστές της και τη συμβολή του Μ. Χατζιδάκι στη μουσική, δε γίνεται δεκτή και σύντομα κατεβαίνει.  M ‘ αυτή την παράσταση φανερώνεται το ναυάγιο της επαγγελματικής θεατρικής κριτικής, η οποία στάθηκε κυρίως στο ζήτημα, αν το έργο ήταν αντιβασιλικό ή φιλοβασιλικό. Ταυτόχρονα αναδεικνύεται και το σωστό αισθητήριο της νεολαίας, όταν οι φοιτητικοί σύλλογοι κινητοποιούνται και αγοράζουν ολόκληρες παραστάσεις, για να κρατηθεί το έργο. Αργότερα το έργο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και μαζί με την «Αυλή των θαυμάτων»  ανήκει στα διακεκριμένα έργα του Καμπανέλλη.

Το 1961 η εμπειρία του στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως  αποτυπώνεται στο χρονικό  Μαουτχάουζεν (20).   Γίνεται αμέσως εκδοτική επιτυχία και με τις συνεχείς επανεκδόσεις μέχρι σήμερα, αναδεικνύεται ως επίτευγμα της αντιπολεμικής λογοτεχνίας. Η απήχηση του βιβλίου παρακινεί τον Καμπανέλλη να γράψει, ανταποκρινόμενος σε πρόσκληση του Μ. Θεοδωράκη, τους στίχους των 4 τραγουδιών του ομώνυμου κύκλου, που ο συνθέτης παρουσιάζει στη συνέχεια με μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και το εξωτερικό τραγουδισμένους από την πρωτοεμφανιζόμενη Μαρία Φαραντούρη.

Το  ασταθές πολιτικό κλίμα της ταραγμένης δεκαετίας του ’60, προβληματίζει τον Καμπανέλλη (21) που βρίσκεται σε μια κρίσιμη περίοδο καμπής και αναθεωρήσεων των εκφραστικών του μέσων παραμένοντας πιστός στην ποικιλία των γραφών. Αποφασίζει να επισκεφθεί το Λονδίνο,  και να ενημερωθεί για τις νέες καλλιτεχνικές και θεατρικές τάσεις. Καρπός αυτής της εμπειρίας είναι το έργο Η γειτονιά των αγγέλων (1963), ένα είδος λαϊκής όπερας με μουσική Μ. Θεοδωράκη.
1966. Ο Κάρολος Κουν παρουσιάζει το Οδυσσέα γύρισε σπίτι (22), γραμμένο το 1953. Ο Κουν δείχνει ιδιαίτερη εκτίμηση στο έργο, το δουλεύει εξαντλητικά. Κοινό και κριτική χαρακτηρίζουν την παράσταση μνημειώδη και το έργο δεύτερη μεγάλη ώρα του συγγραφέα, μετά την Αυλή των Θαυμάτων.


Η επιβολή της δικτατορίας στις 21 Απριλίου 1967, αναστέλλει την καλλιτεχνική δραστηριότητα της χώρας.

Το 1972, ο Καμπανέλλης διακόπτει τη σιωπή του με το έργο Αποικία των τιμωρημένων, μια διασκευή σε θέατρο του διηγήματος του Κάφκα. Ακολουθεί η επιθεώρηση: Το μεγάλο μας τσίρκο(24) (1973), που ανεβάζει ο θίασος Καρέζη – Καζάκος, με μουσική Στ. Ξαρχάκου , η οποία εξελίσσεται σε αντιδικτατορική εκδήλωση.

Η υπαινικτική γλώσσα (25) του κειμένου δεν γίνεται αντιληπτή στους λογοκριτές. Οι θεατές όμως την αντιλαμβάνονται και η αστυνομία περιμένει την ώρα να επέμβει. Οι παραστάσεις ξαναρχίζουν μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου υπό μορφή κλεφτοπόλεμου: την μια μέρα η λογοκρισία κόβει μια σκηνή, την επόμενη ο θίασος την ξαναπαίζει. Σε κάθε παράσταση αστυφύλακες τοποθετημένοι στους διαδρόμους της αίθουσας κοιτάζουν το κοινό για να το αποθαρρύνουν . Εις μάτην.

Μετά τη δικτατορία ακολουθούν πολύ ενδιαφέροντα επίσης κείμενα.(26)
Με το έργο Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα (1976), που διαρθρώνεται σε τέσσερα μονόπρακτα, ο Καμπανέλλης τελειοποιεί τη γραφή και το ύφος που είχε εγκαινιάσει με το μονόπρακτο Αυτός και το πανταλόνι του. Ειδικά το μονόπρακτο «η γυναίκα και ο Λάθος» χαρακτηρίστηκε από τον Λιγνάδη «σταθμός στην ιστορία του Θεάτρου» και από τον Γεωργουσόπουλο «ολοκληρωμένο δοκίμιο νεοελληνικής κοινωνιολογίας». Ξεχωρίζει για την ανθρωπιά και τη διαλεκτική οπτική.
Η γκροτέσκα  κωμωδία (27) Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού (1978)  παίζεται με επιτυχία στο Θέατρο Τέχνης και ανταποκρίνεται στις αλλαγμένες, στο μεταξύ, κοινωνικές συνθήκες . Το δρόμο προς τη σκηνή παίρνει το 1980 και το έργο του Ο μπαμπάς ο πόλεμος.
1981. Ο Καμπανέλλης αναλαμβάνει  τη διεύθυνση Ραδιοφωνίας της ΕΡΤ ως το 87. (28) Η δραστηριότητά του αυτή συμπίπτει με μια ηθελημένη  αποχή από το γράψιμο. Όπως ομολογεί ο ίδιος, ήταν  περίοδος αμηχανίας και προβληματισμού. Mε τη μεταπολίτευση τα κοινωνικά προβλήματα έχουν γίνει πιο δυσδιάκριτα, περισσότερο ατομικά, εσωτερικά και ψυχολογικά.

1987. Μετακινείται στην αντιπροεδρία του Δ.Σ. της ΕΡΤ Α.Ε. Επιχειρεί τη βελτίωση του ψυχαγωγικού και επιμορφωτικού προγράμματος της τηλεόρασης. Τον Ιούνιο όμως, της επόμενης χρονιάς  αποχωρεί από την ΕΡΤ, αρνούμενος να καλύψει παράνομες κυβερνητικές επεμβάσεις στη Διοίκησή της.
Μετά από 8 χρόνια απουσίας ο Καμπανέλλης επιχειρεί δυναμική επιστροφή στη σκηνή με το έργο (29)  Αόρατος θίασος (1989), που παίζεται στο Εθνικό Θέατρο. Mε τον Aόρατο θίασο  ο Kαμπανέλλης παρουσιάζει μια νέα γραφή και θεματολογία,  εμφανίζεται ανανεωμένος με νέες τεχνικές.(30) Ο συμφυρμός  παρελθόντος, παρόντος , μέλλοντος κι η βιογραφική αναπόληση ενός κεντρικού προσώπου, συνυπάρχουν με  στοιχεία  της  υπαινικτικής και διακειμενικής δραματουργίας.
Ο προβληματισμός του για τις σύγχρονες σχέσεις στη φθίνουσα μικροαστική κοινωνία της εποχής (31)  και οι προκλήσεις τυχοδιωκτισμού και διαφθοράς, εκφράζονται στο έργο Ο δρόμος περνά από μέσα (1991), που ανεβαίνει σε δική του σκηνοθεσία. Πρόκειται για ένα έργο χαμηλών τόνων και ρυθμών, με μεγάλη εσωτερική ομορφιά και γοητεία, έργο ωριμότητας και σοφίας.

Τα ίδια χαρακτηριστικά εμπλουτισμένα με τρυφερό πόνο και συγχώρεση, παρατηρούνται και στα αρχαιόθεμα έργα του. Με την τριλογία (32) Ο Δείπνος (1993),  συνομιλεί με έλληνες και ξένους συγγραφείς του παγκόσμιου θεάτρου που έγραψαν έργα βασισμένα σε θέματα και μορφές της αρχαίας τραγωδίας.
Η τελευταία πράξη (1997)διαβάζεται σαν συνέχεια του Oδυσσέα γύρισε σπίτι και φανερώνει το μεγάλο προνόμιο των Eλλήνων λογοτεχνών, που μπορούν να ανατρέχουν και να αναβαπτίζονται στην ανεξάντλητη δεξαμενή των αρχαίων μύθων και ποιητικών κειμένων. Στο έργο «Μια Κωμωδία»(2002) (33) ο Άδης των νεκρών μετατρέπεται σε τουριστική επιχείρηση.

Τα έργα Μια συνάντηση κάπου αλλού (1998), και ,(34) Οι δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά (2005) που είναι και το τελευταίο , διευρύνουν και συμπληρώνουν τη θεατρική του προσφορά.  Αποτελούν μια ενδελεχή μελέτη ηρώων, συνομηλίκων του συγγραφέα, με ανησυχίες και αγωνίες για τη φθορά του σώματος, συνδεδεμένες με υπαρξιακά ερωτήματα.
Μεγάλη η παραγωγή του έργου του. Δεκάδες θεατρικά , έξι σενάρια, ένα πεζογράφημα, το Mαουτχάουζεν, τραγούδια, αρκετές σκηνοθετικές προσπάθειες, ραδιοφωνικές παραγωγές (35) και  διασκευές θεατρικών έργων. Όλα αυτά μαζί με μια σοφή κατάθεση προβληματισμών, από διαλέξεις και συνεντεύξεις, άρθρα και δοκίμια στον τόμο Aπό σκηνής και από πλατείας ( Aθήνα 1990), αποτελούν τις ψηφίδες ενός προσωπικού δημιουργικού μωσαϊκού.

Είναι καθολικά αποδεκτό ότι ο Καμπανέλλης σηματοδοτεί τη γέννηση του μεταπολεμικού νεοελληνικού θεάτρου. (36) Τούτο σημαίνει ότι εισηγήθηκε και πέτυχε να εγκαθιδρύσει ένα είδος δραματουργίας, καινούριο, που συγχρόνως λαμβάνει υπ’ όψη της τα διεθνή θεατρικά κινήματα. (37)

Το ύφος της δραματουργίας του είναι σύνθετο. Το λυρικό, το ονειρικό, το ποιητικό παραχωρούν τη θέση τους στο γκροτέσκ, το εφιαλτικό ή το καθαρά κωμικό. Κάποτε τα πάντα τείνουν στο τραγούδι, τον αδόμενο λόγο. Άλλοτε η αλληγορία χορεύει συντροφικά με το χιούμορ. Ο πολιτικός του λόγος (38) είναι πάντα έμμεσος και συνάμα ποιητικός. Οι χαρακτήρες του είναι δονούμενα υπαρκτά πλάσματα και όχι φορείς ιδεών.

Εμπνέεται στη θεματολογία από αρχαίους ελληνικούς μύθους, αρχαία ιστορικά γεγονότα,  παραμυθένιους μεσαιωνικούς κόσμους,  εθνικές καταστροφές, ταξικές ανισότητες κλπ. Οι χαρακτήρες που ζωντανεύουν τα έργα του είναι  ποικίλοι: αρχαίοι Έλληνες ήρωες μυθικοί και ιστορικοί, μεσαιωνικά βασιλόπουλα, πονεμένες μικρασιάτισσες μανάδες, δοσίλογοι, αγωνιστές της Αντίστασης, μεγιστάνες του πλούτου, φτωχοί μεροκαματιάρηδες, καλλιτέχνες.  Είναι λοιπόν φυσικό, κατά το θέμα και κατά τον ήρωα η γλώσσα να διαφέρει: άλλοτε ρεαλιστική, άλλοτε λαϊκότερη, κάποτε ηθελημένα εξευγενισμένη, άλλη φορά σπαρταριστή και κάποτε απογειωμένη, ύψιστα ποιητική, όμως σε τόνους εσωτερικούς, οικείους. Υπάρχει ωστόσο ένα κοινό γνώρισμα της γλώσσας που συνδέει τα ποικίλα πρόσωπα των έργων του: η ποιότητά της.

Παρόλο που στη δραματουργία του είναι χαρακτηριστικές οι απότομες ή και απρόσμενες μετατροπές της πλοκής (39), υπάρχουν σκηνές στα έργα του, που η θεατρικότητα μας κυριεύει διεισδυτικά, ενώ εξωτερικά δεν συμβαίνει τίποτα ιδιαίτερο. Μέσα από μονολόγους, από σκέψεις, κάποτε και με ακινησία,  ο κόμπος της συγκίνησης παραμένει στο λαιμό μας. Και είναι η τελική πίστη στον άνθρωπο που μας δίνει μια γεύση αισιοδοξίας, ακόμη και στις δραματικότερες στιγμές.
Για την όλη προσφορά του ως συγγραφέα αλλά και ως ευαισθητοποιημένου πολίτη (40) (Από το 2003 έως το 2007 διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής των Εφήβων, διαδεχόμενος τον Αντ. Σαμαράκη), τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις και αναγορεύθηκε επίτιμος δημότης πολλών πόλεων. (41)Εκλέχτηκε επίτιμος διδάκτωρ (πολλών σχολών) . Εξελέγη παμψηφεί και αναγορεύθηκε Ακαδημαϊκός (1999), εγκαινιάζοντας την έδρα του Θεάτρου στην Ακαδημία Αθηνών.(42) Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του απένειμε το παράσημο του Ανώτερου Ταξιάρχη του τάγματος του Φοίνικα. Πέθανε στις 29 Μαρτίου 2011, λίγο μετά την εκδημία της γυναίκας του.
Ο Καμπανέλλης συνετέλεσε ώστε το νεοελληνικό θέατρο να βγει από την απομόνωση που βρισκόταν και το οδήγησε από την ηθογραφία και την επιθεώρηση, στον κοινωνικό ρεαλισμό, στον ποιητικό συμβολισμό, στη σάτιρα και στην αφαίρεση. Θεωρείται ο πατριάρχης του νεοελληνικού θεάτρου και ο κύριος εκφραστής των καταστάσεων που βιώνει η κοινωνία μας το τελευταίο ήμισυ του 20ου αιώνα. Παρόλο που ο ίδιος επεδίωκε την ανταπόκριση της γραφής του στις ανάγκες του ελληνικού κοινού, τα έργα του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και παίζονται σε πολλές χώρες προσφέροντας του διεθνή αποδοχή και καταξίωση.

Κατηγορία: Χωρίς κατηγορία στο 5 Μαρτίου 2014 στις 15:30 Σχόλια (1)

Γιάννης Ρίτσος

φωτογραφία Γιάννης Ρίτσος

από το βιβλίο της Λούλας Γιάννης Ρίτσου

Κατηγορία: Χωρίς κατηγορία στο 28 Φεβρουαρίου 2014 στις 17:36 Σχόλια (1)

ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ Β΄ ΕΠΙΠΕΔΟΥ

Προσοχή! Ο ιστότοπος εξυπηρετεί εκπαιδευτικούς σκοπούς!

Κατηγορία: ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, Χωρίς κατηγορία στο στις 17:20 Σχόλια (1)

Καλή αρχή!

Καλωσήρθατε στο Blogs.sch.gr. Αυτό είναι το πρώτο σας άρθρο. Αλλάξτε το ή διαγράψτε το και αρχίστε το “Ιστολογείν”!

Κατηγορία: Χωρίς κατηγορία στο στις 16:35 Σχόλια (1)
Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση