chrylappa's blog

Ζούμε στα χρόνια επαναπροσδιορισμού πολλών νοημάτων της ζωής. Μεταξύ αυτών και το νόημα των χρήσιμων _ άχρηστων γνώσεων. Έτσι αποφασίσαμε με τους μαθητές μου , σοβαρά και με απόλυτη επίγνωση του απέραντου εγχειρήματος αυτού , να κατανοήσουμε το νόημα των ανθρωπιστικών σπουδών σήμερα. Αποτέλεσμα είναι το παρακάτω πόνημά μας:

ΟΙ-ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ-Αφηρημένες-ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ-ΔΕΝ-ΕΧΟΥΝ-ΑΝΑΓΚΗ-ΤΗΝ-ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ-ΕΧΟΥΝ-ΟΜΩΣ-ΑΝΑΓΚΗ-ΝΑ-ΦΑΝΕΡΩΣΟΥΝ-ΤΗ-ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ-ΤΟΥΣ

Ωρες ώρες…

ημερεύει ο νους, παραμερίζει.

Αφήνει την ψυχή ν’ ανοίξει τα πέταλα.

Ναρθούν οι μέλισσες

να την τρυγήσουν.

Το μέλι τους, να γίνει βάλσαμο

στις πληγές της.

Ο νους δεν περιμένει

κανονίζει

σχεδιάζει

και καταβροχθίζει.

Η εξώπορτα ξύλινη , φθαρμένη

υπόσχεται ανθρώπους.

φωνές στοργικές.

Κάθε γωνιά και αγάπη.

Μυρωδιά απ’ το πανωφόρι της μάνας,

το γιορτινό.

Το κράτησα.

Σαν αερικό νιώθω το χέρι της.

Ακόμα δεν εμπιστεύεται τον κόσμο

που άφησε τους ανθρώπους της.

Κι ο πατέρας …

Τ΄ακροπατήματά του

στιβαρά , ασφαλή.

Ετσι πρέπει σε τούτη τη ζωή.

Να την ξεγελάς, να δείχνεις σιγουριά,

να την πλανεύεις.

Γυρίζω στα λιμάνια

ψάχνω γερό σκαρί,

ν’ αντέχει.

Βαρύ φορτίο θα του βάλω.

Εγώ και τα σακκιά μου.

Τα χρόνια μου.

Τα τωρινά, τα χτεσινά

κι εκείνα τ’ ανάλαφρα της νιότης ,

της πεντάμορφης.

Κατάλευκα και φωτεινά

πάνω πάνω, στην κορυφή.

Σημαία γι’ αρμένισμα

στις καταχνιές.

Καπνός του καραβιού

χορός στα πέλαγα.

Νύχτες μ’ αστέρια και φεγγάρια,

αλμύρες, κύματα , στεριές.

Αγέρωχη νιότη!

Κρυμμένη στ’ αμπάρια της ψυχής ,

ακόμα τάζεις,

ακόμα ξεγελάς…

“Όσο περισσότερο οι λαοί μου θα δουλεύουν , τόσο λιγότερο θα υπάρχουν ακόλαστα πάθη. Είμαι η εξουσία και θα ήμουν διατεθειμένος να διατάξω για την Κυριακή, μετά το τέλος της λειτουργίας, τα μαγαζιά να ανοίγουν και οι εργάτες να επιστρέφουν στην εργασία τους” Ναπολέων

“Τη  δουλειά, που τον Ιούνιο του 1848, οι εργάτες απαιτούσαν με τα όπλα στα χέρια, την έχουν επιβάλλει στις οικογένειές τους, έχουν παραδώσει στους βαρώνους της βιομηχανίας τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Με τα ίδια τους τα χέρια έχουν ρημάξει την οικογενειακή τους εστία, με τα ίδια τους τα χέρια έχουν στεγνώσει από γάλα τα στήθια των γυναικών τους. Αυτές οι δύστυχες,  έγκυες  και τον καιρο που θηλάζουν τα μωρά τους , έχουν την υποχρέωση να πηγαίνουν στα ορυχεία και τα εργοστάσια, να τσιτώνουν τη ραχοκοκκαλιά τους και να εξαντλούν τα νεύρα τους . με τα ίδια τους τα χέρια έχουν τσακίσει τη ζωή και το σφρίγος των παιδιών τους.

Πού είναι αυτές οι πολυλογούδες κυράδες, για τις οποίες μιλάνε οι ιστορίες και τα παλιά μας παραμύθια, οι τολμηρές στα λόγια, οι ντόμπρες , οι ερωμένες του θεϊκού μπουκαλιού; Πού είναι αυτές οι ανέμελες γυναίκες, οι αεικίνητες , που διαρκώς μαγείρευαν, διαρκώς τραγουδούσαν, διαρκώς έσπερναν τη ζωή φέρνοντας τη χαρά…

Έχουμε σήμερα τα κορίτσια και τις γυναίκες της φάμπρικας, καχεκτικά λουλούδια με θαμπά χρώματα, με αίμα ξεπλυμένο, με στομάχι κατεστραμμένο, με άτονα μέλη…”

Από το βιβλίο του Paul Lafargue “Το δικαίωμα στην τεμπελιά”

Από το βιβλίο του Γκαμάλ Γιτάνι <Μπαρακάτ ο δίκαιος>

Κάϊρο 16ος αι.

Χωρίσαμε την Αίγυπτο σε τάξεις:

1. Ο σουλτάνος και οι εμίρηδες.

2.Οι Μαμελούκοι και οι χαμηλόβαθμοι εμίρηδες.

3.Οι απόγονοι των μαμελούκων , οι θρησκευτικοί άνδρες που  φέρουν τουρμπάνι, οι γλωσσολόγοι, οι ηγέτες των δογμάτων και των συντεχνιών, οι έμποροι.

4. Ο απλός λαός.

Σχετικά με την πρώτη ομάδα η διείσδυση στο εσωτερικό της  πρέπει να γίνει από εξειδικευμένους , εκλεπτυσμένους ανθρώπους κύρους και παιδείας. Να είναι μάστορες στη συζήτηση και να γνωρίζουν καλά τις συνήθειες και τις ασχολίες αυτής της τάξης. Ο σκοπός μας εδώ είναι να προστατεύσουμε τον Αφέντη μας τον σουλτάνο και τους μεγαλόβαθμους εμίρηδες.

Στην τρίτη ομάδα πρέπει να στρέψουμε όλη την προσοχή μας  και να τη δούμε με ενδιαφέρον, καθώς η επιρροή της πάνω στις άλλες ομάδες , τις προηγούμενες και την τελευταία (τους απλούς ανθρώπους και τον όχλο) είναι σημαντική.

Ο γενικός πληθυσμός είναι πάντα έτοιμος να προκαλέσει ταραχές και υπό ορισμένες συνθήκες να παρασύρει θρησκευτικούς άνδρες και λογίους. Εδώ πρέπει να γίνει περαιτέρω διαχωρισμός.

α)Οι σπουδαστές και οι ιεροδιδάσκαλοι πρέπει να παρακολουθούνται συνεχώς.Από καιρού εις καιρόν , πρέπει να προκαλούνται φασαρίες για να διαπιστώνουμε ποιός παρεκκλίνει από το σωστό δρόμο είναι επιρρεπής σε κινητοποιήσεις και ανταρσίες και ξεσηκώνει τον όχλο εναντίον της εξουσίας.

Αυτοί δεν πρέπει να εκτελούνται δημόσια, γιατί αυτό προκαλεί την οργή του κόσμου.

Θα πρέπει να τους μεταχειριζόμαστε με διαφορετικό τρόπο και να εφαρμόζουμε διαφορετικές μεθόδους  που θα συμφωνήσουμε από κοινού.

β) Σχετικά με τον απλό λαό , αυτοί είναι ένα κοπάδι που το στρέφεις όπου θέλεις εσύ, μια θάλασσα που ξεχειλίζει στο έλεος των ανέμων , ένα κτήνος χωρίς μυαλό: ψιθύρισέ του στο αυτί και σε υπακούει τυφλά.

Η ανθρώπινη ζωή σ΄αυτή την ομάδα δεν έχει καμιά αξία , γιατί όσο δυσκολεύουν οι συνθήκες διαβίωσης  τόσο λιγότερο μετράει. Έτσι, μειώνεται η επιθυμία και η προσπάθεια του ανθρώπου να κρατηθεί σ΄αυτή. Συνεπώς , δε θα έβλαπτε να εξαφανίζονταν μερικοί από καιρού εις καιρόν , με μεθόδους που κανείς δεν θα γνώριζε . Αυτό θα τρόμαζε και τους υπόλοιπους.

Το σαστισμένο βλέμμα των παλιών γυναικών

των γυναικών κειμηλίων , των ιερών.

Το δέσιμο του μαντηλιού τους

δέσιμο των συμφορών.

Κόμποι των πολύτιμων φυλαχτών.

Τώρα δένουν γερά τους συφοριασμένους καιρούς.

Δεν ξετυλίγουν τους κόμπους,

παρά τους σφίγγουν γερά στο λαιμό τους.

Θέλουν να φύγουν μαζί μ΄αυτούς,  απ΄αυτούς.

Το ξαφνιασμένο βλέμμα των παλιών γυναικών,

μετέωρο…….

ανάμεσα στους καιρούς που φεύγουν

και σ΄αυτούς που έρχονται.

Το σαστισμένο βλέμμα των παλιών γυναικών

το αγέρωχο, το λατρεμένο

δε θα το ξαναδείς……

Τους έρωτες τους παλιούς

τους δυνατούς

απ΄ το χέρι τους έπιασε ο χρόνος

και τους ξενήτεψε

Σπαράζουν κρεμασμένοι

στις δυνατές παλάμες του.

Τα διαμαντάκια δάκρυά τους

γράφουν στράτες με τις περπατησιές τους

ερημωμένες ψυχές τα περιμένουν.

Αστράφτουν ακόμα τα σεντέφια τους

ευωδιές του ωκεανού.

Ξεμακραίνουν αλλά δε χάνονται.

Το ότι έζησες

σου το θυμίζουν

τα λάθη

που επίμονα προσπάθησες

να σβήσεις.