16 Μαΐ ……….. «Αν» ……… | Psychologos-MariaKoraka.Gr
«Αν».
Ποτέ δεν μου άρεσε σαν λέξη. Μου δημιουργούσε αμφιβολίες. Ανασφάλειες.
Φόβο για αυτό που μπορούσε να γίνει και δεν έγινε.
Υποθέσεις που μας βασανίζουν, μας πνίγουν, μας στοιχειώνουν. Γιατί;
Γιατί σε αυτό το «αν» βλέπουμε πολλές φορές την ευτυχία που περιμέναμε και δεν ήρθε, ή που εμείς με τις επιλογές μας τη διώξαμε.
Αν δεν είχα συνατήσει εκείνο το βλέμμα, αν δεν συμπεριφερόμουν έτσι, αν δεν έλεγα εκείνο το ψέμα, αν καταλάβαινα.
Αν έκανα άλλη επιλογή, αν επέλεγα άλλο δρόμο, άλλη ζωή, άλλη δουλειά, άλλο σύντροφο;
Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μου; Καλύτερη ή χειρότερη; Η απάντηση δεν έρχεται ποτέ.
Εμπεριέχει αμφιβολία όπως και η ερώτηση. Τότε γιατί αναρωτιόμαστε όμως και αφήνουμε δέυτερες σκέψεις να φωλιάζουν στο μυαλό μας;
Γιατί μας αρέσει να πλάθουμε σενάρια, να ερμηνεύουμε καταστάσεις, να ζυγίζουμε τις επιλογές, να κυνηγάμε την ευτυχία πίσω από τα «αν».
Μαζί με την ευτυχία όμως βρίσκουμε τις περισσότερες φορές και τη δυστυχία, τον πόνο για αυτό που ίσως δεν καταφέραμε, την οργή για εκείνα τα λάθη που κάναμε, την απογοήτευση για τα όνειρα που δεν διεκδικήσαμε, για εκείνες τις στιγμές που μετανιώσαμε, για εκείνες τις προκλήσεις που δεν ανταποκριθήκαμε, για όλα αυτά που δεν τολμήσαμε.
Αν ήξερες, αν με αγαπούσες, αν ήσουν αλλιώς, αν με συγχωρούσες, αν δεν με εκμεταλλευόσουν, αν με βοηθούσες, αν εκτιμούσες κάποια πράγματα, αν ήσουν εκεί για μένα.
Όταν απευθύνουμε το «αν» στον εαυτό μας, το βαθύτερο νόημα του είναι η αυτοκριτική.
Όταν όμως αφορά τη συμπεριφορά των άλλων, τότε το βάρος του μοιάζει ασήκωτο για εκείνον που το παίρνει στους ώμους του. Γιατί εκείνος γνωρίζει.
Όχι με σιγουριά, ούτε με ασφάλεια. Αλλά ελπίζει γιατί βλέπει, αισθάνεται, καταλαβαίνει.
Με γνώμονα το συναίσθημα ή τη λογική του. Δεν δίνει εγγυήσεις ούτε περιμένει. Απλώς το «αν» του για κάποιο παράξενο λόγο φαίνεται πιο ισχυρό. Και για αυτό πιο οδυνηρό.
Γιατί ξεφεύγει απο την επιρροή του και εξαρτάται απο κάποιον άλλον, που ενδεχομένως δεν συνειδητοποιεί τη σημασία του.
Οι άνθρωποι αλλάζουν, μαζί και οι σχέσεις, οι συμπεριφορές, τα όνειρα.
Τα περισσότερα «αν» εμφανίζονται όταν μεγαλώνουμε.
Σε εκείνο το σημείο αρχίζουμε να κοιτάμε πίσω, σε αυτά που αφήσαμε να φύγουν, σε αυτά που θα είχαν αλλάξει τη ροή της ζωής μας αν τα ακολουθούσαμε, σε εκείνους τους ανθρώπους που ανοίξαμε την πόρτα και σε εκείνους που την κλείσαμε, σε όλα τα ναι και τα όχι, τα πρέπει και τα μη, τα γιατί και τα αλλά.
Κρυφή ελπίδα όλων να έχουμε ξεχάσει πίσω μόνο όσα δεν άξιζαν.
Κρυφός φόβος να μην πετάξαμε τις καλύτερες ευκαιρίες στα σκουπίδια.
Να μην τις παρερμηνεύσαμε, μην τις εκτιμήσαμε όσο έπρεπε, να τις μπερδέψαμε με το σωρό.
Όχι, το «αν» δεν δείχνει το σωστό δρόμο. Δεν δείχνει ούτε την ευτυχία, ούτε την δυστυχία.
Αντίθετα δείχνει την ευθύνη που έχουμε όλοι απέναντι στις επιλογές μας.
Το υποθετικό φορτίο του παραμένει αόρατο, και για μερικούς ανθρώπους ίσως είναι ανύπαρκτο.
Ωστόσο όλοι πρέπει να έχουμε ένα «αν» στο πίσω μέρος του μυαλού μας.
Όχι για να φοβόμαστε, αλλά για να σκεφτόμαστε περισσότερο και να μετράμε καλύτερα τα βήματα μας.
Για να μάθουμε να τρέχουμε όταν χρειαστεί, να τολμάμε, να διεκδικούμε, να βλέπουμε καθαρά τους ανθρώπους και τις επιλογές μας.
Για να σβήσεις τα «αν» χρειάζεσαι θάρρος, σκέψη και πράξεις.
Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να αντικαταστήσεις το «αν» με το «να».
«Αν δεν μπορείς να πετάξεις – τότε τρέξε
Αν δεν μπορείς να τρέξεις – τότε περπάτα
Αν δεν μπορείς να περπατήσεις – τότε σύρσου
Αλλά ό,τι κι αν κάνεις…
Πρέπει να συνεχίσεις να πηγαίνεις μπροστά!» Martin Luther King
Δεν είναι ανάγκη να τα ξέρουμε όλα για να ζήσουμε. Ούτε να έχουμε λύσει ολα τα προβλήματα μας για να χαρούμε. Η ζωή είναι ένα μυστήριο που μας καλεί να το βιώσουμε και όχι να το αναλύσουμε. Έτσι κι αλλιώς όλα θα αποκαλυφθούν στο σωστό χρόνο τους.
π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ; ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ. | PSYCHOLOGOS-MARIAKORAKA.GR
24 Μαΐ Αυτή τη ζωή θέλω να ζω; Κι αυτή η ερώτηση είναι το κλειδί που θα ανοίξει την πόρτα για την αλλαγή. | Psychologos-MariaKoraka.Gr
ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΕΙΣ ΣΟΥ .
Το εγώ συνηθίζει να «έχει δίκιο» και γι’ αυτό παραμένει προσκολλημένο σε πρόσωπα και καταστάσεις για λανθασμένους λόγους.
Κάτι που θα μας βοηθήσει να το καταφέρουμε αυτό είναι να αναπτύξουμε την ικανότητα της συμπόνιας.
Συμπόνια σημαίνει να είμαστε εκεί συνειδητά για να του δώσουμε αυτό που χρειάζεται ξεχνώντας το δικά μας προβλήματα, την δική μας άποψη, σβήνοντας από το χάρτη του μυαλού μας όλες τις προηγούμενες πληροφορίες. Επιτρέπουμε να συναντηθούν οι καρδιές μας και αφουγκράζομαι τις σιωπές που υπάρχουν μεταξύ μας. Συμπορευόμαστε για όσο χρειάζεται στο μονοπάτι έχοντας τις ίδιες εικόνες, την ίδια αίσθηση…
Δεν είναι ¨καλός άνθρωπος¨ όποιος συμβουλεύει και περιμένει να γίνουν αυτά που λέει. Αυτός είναι ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη την επιβεβαίωση και την δύναμη που του χαρίζει η «αυλή».
Ποιος μπορεί να ξέρει καλύτερα από εσένα ποιο είναι το καλό σου;
Η παρεμβατική και η θυσιαστική Αγάπη ανήκουν σε μιαν άλλη εποχή.
Η καλή ζωή είναι μία διαδικασία, όχι μία κατάσταση ύπαρξης. Είναι μία κατεύθυνση, όχι ένας προορισμός.
— Carl R. Rogers
Την ψυχολογική κατάσταση πρέπει να την μετατρέπουμε σε πνευματικό φαινόμενο,
Γέροντας Σωφρόνιος του έσσεξ
“- Την ψυχολογική κατάσταση πρέπει να την μετατρέπουμε σε πνευματικό φαινόμενο, σε κλάμα. Υπάρχει μια μέθοδος την οποία πρέπει να γνωρίζη ο Χριστιανός. Δηλαδή, αισθανόμαστε έναν πειρασμό, από περιφρόνηση εκ μέρους των ανθρώπων, ή μια άδικη επίθεση. Τότε η καρδιά πικραίνεται από την αδικία αυτή και κάνει διαφόρους λογισμούς που επηρεάζουν όλη μας την ζωή. Αμέσως σταματά η προσευχή. Η μέθοδος θεραπείας είναι να αφήσουμε τότε τον αδελφό που μας αδικεί και να αναπτύξουμε διάλογο με τον Θεό. Δηλαδή να λέμε: “Θεέ μου, εγώ φταίω. Δεν είμαι άξιος να με αγαπούν οι άνθρωποι …”. Τότε έρχεται μετάνοια και κλάμα και αυτό θεραπεύει το αρνητικό ψυχολογικό φαινόμενο και το κάνει πνευματικό. Αυτό το βλέπουμε στην ζωή του Χριστού. Ο Απόστολος Πέτρος εμπόδιζε τον Χριστό να πορευθή στον Σταυρό, αλλά Εκείνος είχε το πρόσωπό Του στηριγμένο στην Ιερουσαλήμ, στον Γολγοθά. Οι σταυρωτές Του ορύονταν, αλλά Αυτός είχε τον νου Του στραμμένο προς το θέλημα του Θεού και προσευχόταν στον Πατέρα Του. Δεν έκανε διάλογο με τους ανθρώπους, αλλά διάλογο με τον Θεό. Έτσι υγιαίνουμε και θεραπευόμαστε. Αυτό είναι ένα είδος πάλης με τον Θεό.”
Εσύ που γκρινιάζεις για τη ζωή
Του Νίκου Αντωνάκη
Περίπου 3 χρόνια πριν ένας πολύ έντονος ξαφνικός πόνος ξεκίνησε στο σώμα μου. Θυμάμαι ότι τότε είχα ξυπνήσει με από αυτό τον πόνο και περίμενα αρκετή ώρα έως ότου φύγει τελείως. Ο πόνος συνέχισε για πολύ καιρό μιας και οι γιατροί δεν μπορούσανε να βρουν από το τι είναι και μου πρότειναν αντιφλεγμονώδη φάρμακα. Βέβαια αυτά τα φάρμακα με βοηθούσαν τότε…
Οι πόνοι συνέχιζαν να υπάρχουν και εγώ να ακούω και από ιατρούς στην Ελλάδα ότι έχω φλεγμονές στην πλάτη, στη μέση και στις ωμοπλάτες. Βέβαια, το ίδιο ακριβώς μου είπαν και ιατροί στην Αγγλία όπου βρισκόμουν 2 χρόνια πριν περίπου για τις σπουδές μου. Το καλοκαίρι του 2016 είχα επιστρέψει στην Ελλάδα για διακοπές και πήγα ξανά σε ιατρούς αυτή την φορά όμως με περισσότερη τύχη απ’ ό,τι πριν. Με έστειλαν στο νοσοκομείο για κλινικές εξετάσεις και, ναι, αυτή την φορά βρήκαμε ότι δεν είχα φλεγμονές αλλά έπρεπε να πάρουν δείγμα για βιοψία από έναν λεμφαδένα μου.
Το δείγμα το πήρανε και μου είπαν ότι είχα λέμφωμα Hodging. Εν συνεχεία έκανα μια αξονική για να δούμε το τι έκταση έχει πάρει όλο αυτό… Τελικά, πήρα τις απαντήσεις και είχα λέμφωμα στο 4-β στάδιο και σε 27 σημεία στο σώμα μου. Όπως μπορείς να φανταστείς έκανα χημειοθεραπείες, 12 μονοήμερες και 3 πενταήμερες. Βέβαια, μετά από όλες αυτές τις θεραπείες ήμουν πάρα πολύ καλύτερα αλλά χρειαζόταν και κάτι ακόμα. Αυτό ήταν μια μεταμόσχευση κυττάρων. Όπου έγινε πέρυσι το καλοκαίρι.
Και αφού έμαθες πολύ περιληπτικά για το τι ταξίδι έκανε η ψυχή και το σώμα μου θέλω να σου πω κάτι πιο σημαντικό. Το πώς το έζησα αυτό. Από την πρώτη στιγμή που έμαθα το τι είχα, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι είμαι άρρωστος και τι κακό μου συνέβη, αντίθετα έμαθα το πόσο τέλεια είναι η ζωή και το πόσο πιο δυνατός θα βγω από όλη αυτή την ιστορία γιατί αυτό ήταν ένα τεράστιο μάθημα ζωής.
Έμαθα το πόσο σημαντικό είναι να ξεκινάω την μέρα μου με το χαμόγελο στο πρόσωπο μου, το ότι πρέπει να δίνω την ενέργεια μου, τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου μόνο εκεί που πραγματικά αξίζει και εκεί που επιθυμώ. Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να μου στερήσει την χαρά εκτός και αν εγώ του δώσω αυτή τη δύναμη.
Την στιγμή που καθόμουν στην αίθουσα και περίμενα τα φάρμακα να έρθουν μέσα στις φλέβες μου, νιώθοντας μερικές φορές τις φλέβες μου να καίγονται από τα χημικά φάρμακα και γνωρίζοντας ότι την επόμενη μέρα θα έχω παρενέργειες, αυτό που έκανα ήταν να κοιτάω γύρω μου και να βλέπω τους άλλους ανθρώπους που ήμασταν μαζί σε αυτό το ταξίδι της ψυχής και να είμαι ευγνώμων για όλα όσα πρόκειται να μάθουμε και να προσπαθώ να αρχίσω κουβέντα μαζί τους για να τους κάνω να νιώσουν καλύτερα αυτούς που ένιωθαν φόβο.
Στις θεραπείες που κράταγαν πέντε μέρες, αρνήθηκα να μπω στην λογική του φόβου και του πόνου και εκεί και αυτό που έκανα ήταν να χρησιμοποιώ τη δύναμη της σκέψης μου και των συναισθημάτων μου σε κάτι πολύ θετικό. Για παράδειγμα, από το παράθυρο που έβλεπε το κρεβάτι μου έβλεπα κάτι σπιτάκια παλιά με κεραμίδια και απλά κάθε φορά που κοίταγα έξω από το παράθυρο σκεφτόμουνα πως ήμουν σε ένα ξενοδοχείο στο Μιλάνο και ότι περνάω υπέροχα. Ναι, κάποιος μπορεί να πει ότι απλά προσπαθούσα να αλλάξω την πραγματικότητα μου και αυτό που μου συνέβαινε την τότε στιγμή. Εγώ θα πω ότι απλά δημιουργούσα το μέλλον μου.
Τότε στις θεραπείες των πέντε ημερών είχα πάρει και βιβλία μαζί μου, από διάφορες εναλλακτικές θεραπείες που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν όπως το Pranic Healing στο οποίο είχα εκπαιδευτεί και οι καλοί μου δάσκαλοι και φίλοι καθημερινά με φρόντιζαν ενεργειακά, καθώς και EFT που με βοηθούσε αρκετά καλά.
Στη μεταμόσχευση τώρα, πολλές φορές έκλεινα τα μάτια μου και φανταζόμουν πως είμαι τελείως καλά και γεμάτος δύναμη. Ποτέ δεν άφησα τον εαυτό μου να μιλήσει για κάποιο είδος αρρώστιας αλλά πάντα επέλεγε να μιλήσω για ιδέες. Ήθελα να μιλάω για το τι να κάνω όταν θα είμαι τελείως καλά και το πώς να δημιουργήσω την τέλεια ζωή για εμένα. Για μερικά λεπτά μέσα στην μέρα έκλεινα τα μάτια μου και με έβλεπα να περπατάω και να είμαι απόλυτα υγιής και χαρούμενος, να κάνω πράγματα που αγαπώ και να περιβάλλομαι από ανθρώπους που λατρεύω και με αγαπάνε.
Οι γιατροί τότε μου είχαν πει ότι να υπολογίζω περίπου έναν μήνα και κάτι ότι θα καθόμουν μέσα στο νοσοκομείο για την μεταμόσχευση αλλά εγώ ποτέ δεν κράτησα τα λεγόμενα τους… Τους έλεγα ότι στις 16 μέρες θα είμαι έτοιμος να γυρίσω σπίτι μου. Ναι, μπορεί στις 16 μέρες να μην βγήκα από το νοσοκομείο αλλά την 16η μέρα της νοσηλείας μου ο οργανισμός μου γέννησε τα πρώτα υγιή κύτταρα και στην 20η μέρα οι γιατροί μου είπανε ότι κλινικά είμαι αρκετά καλά για να επιστρέψω στο σπίτι μου.
Όλο το διάστημα αυτής της ιστορίας προσπαθούσα να πάρω ένα μάθημα για την ζωή μου και την ίδια στιγμή να βοηθήσω και τους άλλους ανθρώπους να είναι πιο καλά καθώς θα έκαναν αυτό το υπέροχο ταξίδι της ζωής. Η προσωπική μου απάντηση είναι το ποιήμα του Καβάφη:
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Αυτό το ποίημα μου έμαθε και με βοήθησε να καταλάβω πως στη ζωή μας μόνο χαρά και ευτυχία θα συναντήσουμε αν κρατάμε στην καρδιά και στις σκέψεις μας την αγάπη, ελπίδα και συμπόνια. Αντίθετα, όταν κρατάμε τον θυμό, την απογοήτευση και τον πόνο τον θυμωμένο Ποσειδώνα, τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες θα τους βρούμε μπροστά μας.
Κλείνοντας, θέλω να πω ότι δεν έχει σημασία από το τι περνάς, όλα είναι μαθήματα σε αυτή τη ζωή. Εσύ μπορείς τώρα να επιλέξεις σε ποιο μονοπάτι θα πας, σε αυτό που ζουν τα όνειρα σου και η ελπίδα για μια ζωή γεμάτη χαρά, αφθονία και αγάπη, μια Όμορφη Ζωή ή θα παραμείνεις με την δυσκολία.
Με πολλή αγάπη σου προτείνω να διαβάσεις να εξελιχθείς και να μάθεις απ’ όλα που συμβαίνουν γύρω σου και το πιο σημαντικό μάθημα: να αγαπάς και να τιμάς πρώτα τον εαυτό σου, γιατί ο εαυτός σου είναι και ο καλύτερος σου φίλος. Ζήσε, δημιούργησε και φέρε αγάπη στη ζωή σου.
εκπληκτικά πράγματα που συμβαίνουν μόλις σταματήσετε να συγκρίνετε τον εαυτό σας με τους άλλους
Σχεδόν όλοι το κάνουμε: Συγκρίνουμε τις ζωές μας με τις ζωές των άλλων. Είναι ένας μονόδρομος φθόνου, ζήλιας και εμμονής. Αν όμως επαναφέρετε τη συγκέντρωσή σας πίσω στη δική σας επιτυχία και στην ευτυχία, θα παρατηρήσετε μια στροφή στην ψυχολογία σας.
8 εκπληκτικά πράγματα που θα συμβούν μόλις σταματήσετε να συγκρίνετε τον εαυτό σας με τους άλλους
1. Θα αποκτήσετε αίσθηση προσωπικής αξίας
Όταν συγκρίνετε τη ζωή σας με εκείνη κάποιου άλλου, είναι επειδή δεν είστε ευχαριστημένοι με τον εαυτό σας. Δυστυχώς, όμως, αυτό το παιχνίδι έχει ελάχιστους νικητές και οδηγεί σε αδιέξοδο. Επίσης προκαλεί παθολογική ζήλια, θυμό, πικρία, ακόμα και μίσος για τον εαυτό μας ή για άλλο άτομο. Όταν αφήσετε τη σύγκριση στο παρελθόν όμως, επιτρέπετε στον εαυτό σας να εστιάσει σε εσάς και στις δικές σας δυνάμεις, στα ταλέντα και στα επιτεύγματα. Μόνο τότε θα σταματήσετε να παραβλέπετε συνεχώς τα δικά σας χαρακτηριστικά.
2. Θα καθαρίσει ο νους σας
Οι συγκρίσεις κυριεύουν τη σκέψη μας, μας στερούν πολύτιμο χρόνο, ενέργεια και ιδέες. Και δεν έχουν και κανένα χρήσιμο αποτέλεσμα. Όταν ξοδεύετε χρόνο, ευχόμενοι να είστε κάποιος άλλος, πληγώνετε τον εαυτό σας. Εστιάζετε σε έναν άλλο άνθρωπο, αλλά με ανθυγιεινό τρόπο και σπαταλάτε πολύτιμη ενέργεια. Αν θέλετε πραγματικά να έχετε ό,τι έχει κάποιος άλλος, τότε αλλάξτε το σκεπτικό σας. Μάλλον το άλλο άτομο δούλευε με μεγαλύτερη πειθαρχία και συγκέντρωση. Μήπως είναι ώρα να κάνετε και εσείς το ίδιο;
3. Θα αποδεχτείτε τη διαφορετικότητά σας
Όταν συγκρίνετε τη ζωή σας με κάποιου άλλου, θέτετε άδικες βάσεις από την αρχή. Επειδή δύο άνθρωποι δεν δύναται να είναι ίδιοι και με τις ακριβώς ίδιες εμπειρίες. Είναι κυριολεκτικά αδύνατο να κάνετε μια δίκαιη σύγκριση. Αποδεχτείτε τη μοναδικότητά σας.
4.Θα αποκτήσετε αυτο-αποδοχή
Όταν δεν σας ενδιαφέρει πια η ζωή των άλλων, τα επιτεύγματα και οι επιτυχίες τους, δίνετε στον εαυτό σας ένα τεράστιο δώρο: την ελευθερία να είναι εσείς. Αυτό οδηγεί σε μεγαλύτερη αυτό-αποδοχή, η οποία ύστερα τονώνει την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθηση και την αίσθηση προσωπικής σας αξίας, επειδή σας επιτρέπει να επιτύχετε σε ό,τι είστε καλοί. Και πάνω απ’ όλα, είστε αυθεντικοί.
5. Αποκτάτε εμπιστοσύνη
Όταν σταματάτε να συγκρίνετε τον εαυτό σας με άλλους, επίσης αυξάνετε την εμπιστοσύνη σας στον εαυτό σας και στο σύμπαν. Αποκτάτε πίστη στις δεξιότητες και στα ταλέντα σας. Θα συνεχίσετε να έχετε μια αισιόδοξη αντίληψη και έτσι θα εστιάσετε σε ό,τι μπορείτε να ελέγξετε: τη ζωή σας δηλαδή.
6. Έχετε περισσότερη ευγνωμοσύνη
Αν αποτινάξετε από πάνω σας τις συγκρίσεις, αρχίζετε να αποκτάτε ευγνωμοσύνη για τη δική σας ζωή. Καταγράψτε τις σκέψεις σας, ώστε να μείνετε σε ένα υγιές μονοπάτι. Αυτή η πρακτική σας επιτρέπει να πάτε πίσω και να διαβάσετε ξανά όλα τα εκπληκτικά πράγματα που συνέβησαν στη ζωή σας και σας κρατά εστιασμένους στο θετικό.
7. Απελευθερώνεστε από τον υλικό κόσμο
Όταν αποδέχεστε και νιώθετε ευγνωμοσύνη για τη δική σας ζωή, αποκτάτε ευχαρίστηση πέρα από τα υλικά αγαθά. Αποδέχεστε το γεγονός ότι είστε ευτυχισμένοι χωρίς το μεγάλο σπίτι, την τελευταία τεχνολογία, το μοδάτο αμάξι.
8. Έχετε μια ολοκληρωμένη ζωής χωρίς τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης
Όταν σκέφτεστε καθαρά, βάζετε όρια στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, στο χρόνο που χρησιμοποιείτε και στρέφεστε περισσότερο στον πραγματικό κόσμο. Συνειδητοποιείτε ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σας στερούν πολύτιμο χρόνο.