Τσίχλα η αγάπη!…Όλο “να αγαπάς” συμβουλεύουμε. Όλο καταλήγουμε σε αγάπη ολούθε. Σα να είναι διακόπτης κάπου στην καρδιά και αρκεί ένα κλικ. Η αγάπη είναι υπόθεση τεράστια, ζωής αγώνας όχι άγονος, αγώνας πάντως, αντίδοτο εγωισμού που όλοι κουβαλάμε. Και η λέξη της ακόμα θέλει σεβασμό.
Για να είμαι ειλικρινής, νιώθω καλοπροαίρετη με τους άλλους, εύκολα συμπαθώ, λυπάμαι, θαυμάζω, και δεν θέλω το κακό κανενός, αντιθέτως.
Όμως για να αγαπήσω αληθινά, δυνατά, βαθιά κάποιον, έχει κι αυτός την ευθύνη του!
Πρέπει να μου το εμπνεύσει!
Μάρω Βαμβουνάκη
Κουράστηκα να τα δίνω όλα …
Μα εγώ τα έδωσα όλα . Έκανα τα πάντα . Θυσίασα ό,τι είχα και δεν είχα . Και τί πήρα ως αντάλλαγμα ; Τί πήρα για ευχαριστώ ; Τίποτα . Απολύτως τίποτα .
Έχεις δίκιο . Τα έδωσες όλα . Άδειασες και έφτασες στα όριά σου . Και ‘’ευχαριστώ’’ δεν άκουσες .
Να σου πώ όμως ;
Καλά έκανες . Πολύ καλά έκανες .
Αν δεν είχες προσπαθήσει τόσο και δεν είχες φτάσει μέχρι τέλους τώρα μπορεί να το είχες μετανιώσει .
Ενώ τώρα ξέρεις . Ξέρεις ό, τι προσπάθησες . Ξέρεις ό, τι το πάλεψες . Είσαι εντάξει απέναντι στους άλλους μα και στη συνείδησή σου .
Γι’ αυτό σου λέω . Καλά έκανες . Και την επόμενη φορά να μην διστάσεις πάλι να τα δώσεις όλα .
Πάρε αν θές λίγο χρόνο . Ξεκουράσου . Το χρειάζεσαι αυτό .
Και μετά μάζεψε τα κομμάτια σου . Κάνε ένα σταυρό και ρίξου πάλι στον αγώνα .
Μα εγώ τα έδωσα όλα . Έκανα τα πάντα . Θυσίασα ό,τι είχα και δεν είχα . Και τί πήρα ως αντάλλαγμα ; Τί πήρα για ευχαριστώ ; Τίποτα . Απολύτως τίποτα .
Έχεις δίκιο . Τα έδωσες όλα . Άδειασες και έφτασες στα όριά σου . Και ‘’ευχαριστώ’’ δεν άκουσες .
Να σου πώ όμως ;
Καλά έκανες . Πολύ καλά έκανες .
Αν δεν είχες προσπαθήσει τόσο και δεν είχες φτάσει μέχρι τέλους τώρα μπορεί να το είχες μετανιώσει .
Ενώ τώρα ξέρεις . Ξέρεις ό, τι προσπάθησες . Ξέρεις ό, τι το πάλεψες . Είσαι εντάξει απέναντι στους άλλους μα και στη συνείδησή σου .
Γι’ αυτό σου λέω . Καλά έκανες . Και την επόμενη φορά να μην διστάσεις πάλι να τα δώσεις όλα .
Πάρε αν θές λίγο χρόνο . Ξεκουράσου . Το χρειάζεσαι αυτό .
Και μετά μάζεψε τα κομμάτια σου . Κάνε ένα σταυρό και ρίξου πάλι στον αγώνα.
Η ζωή, παιδί μου, είναι επτά φορές να πέφτεις κι οκτώ να σηκώνεσαι
Αγαπημένε μου άνθρωπε, πόσο καλά τα καταφέρνεις.
Σε παρακολουθώ κρυμμένη, από μακριά, θέλω να γνωρίζω κάθε σου κίνηση πια.
Και βλέπω πόσο προχωράς.
Έπεσες απότομα, το ξέρω.
Μη σε παίρνει από κάτω.
Πάρε το χρόνο σου κι απόλαυσε το.
Δεν πειράζει που και που να βρίσκεις τον εαυτό σου στα πατώματα.
Αρκεί αυτό να γίνεται συνειδητά. Κουράστηκες, μπούχτισες, η ψυχή και το σώμα σου πια χρειάστηκαν ένα διάλειμμα.
Μη βυθίζεσαι στη θλίψη όμως.
Δέξου το. Είναι απόλυτα φυσιολογικό.
Κι αν θες να ξέρεις, αυτό είναι το πιο υγιές βήμα για μια μεγάλη άνοδο.
Αυτό που βιώνεις, τη στιγμή που το βιώνεις είναι συναίσθημα.
Αγάπησέ το.
Σου έχω πει άπειρες φορές να αρπάζεις απο τα μαλλιά τη ζωή ετούτη που σου χαρίστηκε.
Κι αυτό αφορά όλες τις πτυχές της.
Η θλίψη, ο θυμός και η απογοήτευση είναι κι εκείνα συναισθήματα,
χρήσιμα, αν όχι όμορφα. Αναγκαία σίγουρα, για να επιβιώσεις.
Γιατί λοιπόν είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις;
Εσύ δεν είσαι εκείνος ο δυνατός άνθρωπος που με τα ίδια μου τα μάτια βλέπω τόσο καιρό να αγωνίζεται;
Ξεκουράσου, ξάπλωσε στα «πατώματά» σου για λίγο.
Ο παππούς μου πάντα έλεγε
» Η ζωή, παιδί μου, είναι επτά φορές να πέφτεις κι οκτώ να σηκώνεσαι».
Πάρε μια βαθιά ανάσα και μόλις νιώσεις έτοιμος, σήκω.
Όλα τα όμορφα σε περιμένουν για να τα ζήσεις.
Όλα τα εμπόδια σε περιμένουν για να τα περάσεις.
Άλλωστε, αν δεν βουτήξεις στην θάλασσα, κολύμπι δεν θα μάθεις.
Πέσε. Σήκω. Ζήσε.
Μόνο να θυμάσαι. Πριν σηκωθείς πάρε και λίγη φόρα.
Ούτως ή άλλως, εσύ ξέρεις από ανηφοριές!
Βίωσε όλα σου τα συναισθήματα με πάθος και κατανόηση.
Ξεκουράστηκες; Σήκω, φύγαμε!
Είναι παλιά η κούραση που κουβαλάω
Είναι παλιά η κούραση που κουβαλάω.Δεν έχω άλλες αντοχές.
Το μυαλό μου λέει ‘’ συνέχισε’’, το σώμα όμως δεν τραβάει. Κουράστηκε. Και μαζί με το σώμα βάρυνε και η ψυχή.
Αναρωτιέσαι τι μπορεί να φταίει. Τι έγινε και είμαι έτσι.
Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Δεν είναι ότι έγινε κάτι σήμερα, χθες, αυτές τις μέρες…Είναι παλιά η κούραση που έχω μαζεμένη. Είναι παλιά κούραση.
Απλά τώρα ήρθε και έσκασε. Ξεχείλισε το ποτήρι. Κλάταρα ρε παιδί μου, πως το λένε…
‘’Ξεκουράσου’’, θα μου πεις.Δεν είναι όμως τόσο απλό. Με μια και δυο μέρες, δουλειά δεν γίνεται.Πρέπει, η νοοτροπία να αλλάξει. Ο τρόπος ζωής.
Να σκάω για χαζά πράγματα λιγότερο, να βρίσκω χρόνο λίγο να ξεκουράζομαι, λίγο να παίρνω καμμιά ανάσα, να μην τρελαίνομαι αν δεν γίνονται όλα τέλεια, να αφήνω και κάτι στο Θεό, να αφήνω και τίποτα να πέσει κάτω….
Είναι παλιά η κούραση που έχω μαζεμένη. Είναι παλιά η κούραση που κουβαλάω…Πιστεύω πως με καταλαβαίνεις…Πάνω κάτω, τα ίδια πρέπει να περνάς και εσύ…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
Της Σοφίας Παπαηλιάδου
Δεν είναι κακό να χάνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Να κλείνουν τους κύκλους της ζωής τους και να πηγαίνουν παρακάτω. Το «για πάντα», δεν παντρεύτηκε ποτέ με το «μαζί». Είμαστε σήμερα εδώ και ζούμε το τώρα, βιώνουμε τις στιγμές και τις μοιραζόμαστε. Σε αυτό το σημείο όμως, μας έφερε το παρελθόν μας. Μας έφεραν οι επιλογές μας. Καλές και κακές. Έξυπνες και χαζές. Όλες. Μας έφεραν αμέτρητες υποσχέσεις για «μαζί» και «για πάντα». Λέξεις ειπωμένες με τόση αληθοφάνεια, που κι η ψυχή ακόμα τις δέχτηκε, όσο κι αν το μυαλό τις αναγνώριζε και τις απέρριπτε. Κάθε απόφαση ήταν κι ένα βήμα προς το σημείο που στεκόμαστε τώρα.
Δεν είναι κακό να χάνονται οι άνθρωποι όταν δεν έχουν κάτι άλλο να πουν. Δεν τελειώνει η αγάπη, αλλάζει μορφή. Γίνεται έγνοια κι ενδιαφέρον. Γίνεται ανάμνηση. Όμως όταν δεν υπάρχει παρόν και σε δένει μόνο το παρελθόν, είναι καλό να κλείσεις τον κύκλο και να πας παρακάτω. Όταν οι φράσεις ξεκινάνε με το «θυμάσαι τότε…» και η σιωπή δεν είναι συμφωνία και διάλογος, αλλά αμηχανία, κλείσε τον κύκλο και φύγε. Δώσε ένα φιλί, χάιδεψε το πρόσωπο που έχεις απέναντί σου, κράτα τις στιγμές και πήγαινε παρακάτω. Αν μείνεις, θα γευτείς την πίκρα της δηλητηριασμένης συνήθειας.
Δεν είναι κακό να χάνονται οι άνθρωποι όταν έχουν κάτι άλλο να ζήσουν. Είτε είναι μια φιλία, είτε ένας έρωτας ακόμα και μια κόντρα, πρέπει να ξέρεις τη στιγμή που θα αποχωρήσεις. Κάποια στιγμή δεν έχεις τίποτε άλλο να δώσεις. Δεν έχεις τίποτε άλλο να νιώσεις. Δεν έχεις τίποτα άλλο να πεις. Έχεις εξαντλήσει τις πηγές της ψυχής σου. Έχεις αδειάσει κάθε απόθεμα που είχες. Και τώρα, πιο πολύ από ποτέ, χρειάζεσαι καινούριες εικόνες, καινούρια ερεθίσματα, καινούριες πηγές.
Το «μαζί» και το «για πάντα» δεν υπήρξαν ποτέ αιώνια δεμένα. Υπήρξαν δυο εραστές που μοιράστηκαν με πάθος το σήμερα και τη λιακάδα, και χώρισαν στο λάθος. Υπήρξαν συνοδοιπόροι σε φωτισμένες διαδρομές, ώσπου το σκοτάδι τους χώρισε. Το «μαζί» και το «για πάντα» είναι οι μεγαλύτερες λεκτικές απάτες που εφηύρε ο άνθρωπος για να φτιάξει το παραμύθι του. Γιατί στο τέλος της μέρας, όταν μένεις μόνος εσύ και το σκοτάδι σου, ξέρεις καλά πως το «μαζί» και το «για πάντα», θα παραμείνουν μόνο εραστές.
Μια φορά να σε ρωτήσω, και να μου πεις, ‘’…δόξα τω Θεώ’’.
Σε ρωτάω τι κάνεις. Όχι από συνήθεια. Ούτε τυπικά. Αλήθεια θέλω να μάθω. Αλήθεια θέλω να είσαι καλά. Και κάθε φορά η ίδια ιστορία…
‘’…Χάλια είμαι. Όλα μαύρα. Αφού ξέρεις ότι δεν τραβάει το πράμα. Δεν μπορώ άλλο. Έχω σκάσει. Κουράστηκα. Θέλω να τα παρατήσω και να φύγω. Δεν με καταλαβαίνει κανείς ρε. Δεν με καταλαβαίνει. Μόνο εγώ τρέχω. Μόνο εγώ για όλους τους. Για μένα κανείς. Προβλήματα στη δουλειά, προβλήματα στο σπίτι, προβλήματα με τα παιδιά, προβλήματα με συγγενείς, προβλήματα στη σχέση. Ζωή είναι αυτό; Δε θέλω. Δε θέλω άλλο. Ντάξει από υγεία καλά είμαστε… Αλλά όλα τα άλλα. Άστο. Δεν υπάρχει σωτηρία…’’
Ρε συ…
Μια φορά να σε ρωτήσω, και να μου πεις, ‘’…δόξα τω Θεώ’’. Έτσι. Μέσα από τη ψυχή σου.
Δε λέω. Έχεις δίκιο. Είναι πολλά. Αλλά πάρ’ το και λίγο αλλιώς ρε συ. Δε βγαίνει έτσι. Δε μου αρέσει καθόλου να σου λέω πως υπάρχουν και χειρότερα, αλλά πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι, που σηκώνουνε σταυρούς, όχι αστεία, και τους βλέπεις με χαμόγελο ρε συ…
Τι να πω. Ίσως και να κάνω λάθος.
Αλλά πραγματικά. Το έχω καημό…
Μια φορά να σε ρωτήσω, και να μου πεις, ‘’…δόξα τω Θεώ’’.
Και ας μην το νιώθεις εκατό τοις εκατό. Και ας παλεύεις από αυτό το ‘’δόξα τω Θεώ’’ και εσύ δύναμη να πάρεις…
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.
Τί βαρετό να νοιάζεσαι συνέχεια για το τί θα πούνε οι άλλοι.Τί σπατάλη ενέργειας.Τί κούραση. Τι άρρωστη και νοσηρή κατάσταση.
ό,τι έχει στην καρδιά του…
Κατά τους μελετητές της παιδικής συμπεριφοράς, οι πρώτες λέξεις που μάθαμε όταν ήμαστε μικροί, ήταν λίγο-πολύ οι ίδιες για όλους:
πρώτα μάθαμε να λέμε “μαμά”,
στη συνέχεια προφέραμε τη λέξη “μπαμπάς”
και η τρίτη λέξη ήταν σχεδόν πάντα” κι άλλο”.
Ο δρόμος της ευτυχίας
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ
|
|
Προς υποψήφιους Πανελληνίων: Διάβασα πολύ, πέρασα εκεί που ήθελα, αλλά δεν βρήκα ποτέ αυτό που ήθελα
Δημοσιεύτηκε: Τρίτη, 19 Ιούνιος, 2018 – 09:52 | Στην Κατηγορία:
«Σημασία έχει πως νιώθεις μέσα σου»
Ακολουθεί κείμενο αναγνώστριας της σελίδας, η οποία θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία της:
Ένα μήνυμα προς όλα τα παιδιά που σήμερα μπορεί να έπαθαν έκπληξη με τον βαθμό τους.
Αγαπητή Μαρία, Γιώργο, Γιάννη, Νίκο. Όπως και αν λέγεστε, όσο χρονών και αν είστε.
Ονομάζομαι Μαρία και πρόσφατα έγινα 20. Την ημέρα των γενεθλίων μου δεν ήμουν μέσα στην τρελή χαρά, ούτε ήθελα να ανεβάσω φωτογραφία με μπαλόνια. Ούτε ήθελα να ανεβάσω φωτογραφία που σβήνω τούρτα, γιατί από τα 18 εώς τα 20 έσβηνα όνειρα.
Δεν είναι ότι δεν πέρασα στην σχολή που ήθελα. Είναι αντιθέτως το ότι πέρασα.
Στην Τρίτη λυκείου διάβασα όπως έπρεπε, με πίεση ως προς τον εαυτό μου. Δεν με ενδιέφερε να πάω για καφέ, δεν με ενδιέφερε να ερωτευτώ. Με ενδιέφερε όμως να πληκτρολογώ κάθε λίγο και λιγάκι ‘’’πανελληνιες 2016’’ για να δώ αν έχει βγει κάτι νεότερο, για να δω αν έχει βγεί κάτι που θα με οδηγήσει πιο κοντά στον στόχο μου. Να ελέγξω αν μου ξέφυγε κάτι. Να ελέγξω τον ύπνο μου. Θυμάμαι έψαχνα σαν τρελή να βρώ χάπια καφέ. Και έβριζα την φαρμακοποιό που με κοιτούσε με μισό μάτι. Είχα βουρκώσει τότε θυμάμαι και δεν πέρασα ξανά έξω από αυτό το φαρμακείο.
Μην σου πολυλογώ όμως. Πέρασα στην σχολή πρώτης επιλογής μου στην Κρήτη. Και έφυγα τρέχοντας κυριολεκτικά, να βρω σπίτι, να βρω νέα ζωή γιατί η παλιά δεν με κάλυπτε. Εγώ δεν με κάλυπτα. Και φόρτωσα όλες μου τις προσδοκίες σε ένα μέρος σπουδών. Ψυχολογία Ρεθύμνου ήταν η σχολή στην οποία πέρασα. Και για μετεγγραφή, ούτε λόγος.
Αναρωτιέσαι λοιπόν αν μου βγήκε ξινό το Ρέθυμνο;
Το Ρέθυμνο μου βγήκε γλυκύτατο. Το Ρέθυμνο ήταν ζάχαρη και μέλι. Καθαρός ουρανός, καθαρή θάλασσα, καθαροί άνθρωποι. Γνώρισα ανθρώπους υπέροχους που ακόμα και αν χάσω κάποια στιγμή επαφή μαζί τους, ξέρω ότι με στιγμάτισαν για πάντα. Για τον απλό λόγο ότι με γνώρισαν όπως ήθελα πραγματικά να συστήσω τον εαυτό μου. Με αλήθεια. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να σου τύχει κάτι τέτοιο;
Ξέρεις πόσα σημαίνει αυτό; Ξέρεις πόσο υπερβάινει τον όρο φοιτητική ζωή;
Αλλά όλο ξεφεύγω από το θέμα για το οποίο θέλω να σου μιλήσω.
Την κοπάνησα αγαπητέ/αγαπητή. Έφυγα από το Ρέθυμνο. Δεν ξέρω γιατί, τότε έλεγα πως απλά μισούσα την σχολή μου. Η ειδικός που με παρακολουθεί όμως μου ειπε πως μισούσα άλλα πράγματα, νομίζω καταλαβαίνεις ποιόν.
Και αγαπητέ/αγαπητή, δεν γύρισα πίσω από εκεί που ήθελα να φύγω. Έφτασα ακόμα πιο μακριά. Πήγα θεσσαλονίκη.
Σε άλλη σχολή. Και τώρα, μετά το τέλος του β εξαμήνου άρχισα να καθαρίζω. Και αν όλα πάνε καλά, αν εγώ πηγαίνω καλά εν τέλει, θα γυρίσω σε αυτό για το οποίο είμαι φτιαγμένη. Μάλλον.
Θέλω να σου πω πως έχασα δυο χρόνια. Όχι επειδή δεν διάβασα. Επειδή όμως δεν ήμουν καλά. Καταλαβαίνεις λοιπόν πόσο δεν πειράζει αν δεν διάβαζες, όμως ήσουν και είσαι καλά μέσα σου;
Κοίταξε να το έχεις ως πρωταρχικό σου μέλημα αυτό. Αλλιώς πίστεψε με, θα πατάς σε σαθρές βάσεις, για πάντα. Πέρνα στην σχολή που θέλεις όποτε μπορείς να το κάνεις. Όμως να είσαι καλά μέσα σου, όχι μόνο όταν μπορείς να το κάνεις. Να είσαι καλά μέσα σου πέρα από τις δυνάμεις σου. Κάνε τα πάντα. Μίλα ειλικρινά στον εαυτό σου και μετά στους άλλους.
Συγχαρητήρια, ακόμα και αν έγραψες 4.000 όμως είσαι καλά, και φέρεσαι καλά. Θα φτάσεις ψηλά και τα μόρια σου αν το θές.
Επίσης αν απέχεις 1000 μόρια από τον στόχο σου, δεν πειράζει. Του χρόνου. Του παραχρόνου. Όποτε είσαι εσυ καλά.
Ελπίζω μεσα από το μπερδεμένο κείμενο μου να σε έκανα να καταλάβεις ότι η σημερινή μέρα δεν είναι καθοριστικη για την ζωή σου. Πήγαινε μια βόλτα και χαμογέλα. Καλό σου καλοκαίρι.
Μαρία Σ.
Έκανες κάτι που δεν ήταν σωστό; Το σκέφτηκες;
Το είδες;
Το αναγνώρισες; Το εξομολογήθηκες; Προχώρα· μη σκαλώνης. Κράτησέ το μόνο στον νού σου, για να προσέξης άλλη φορά, αν σού δοθή παρόμοια αφορμή.
Η στενοχώρια για τα σφάλματά μας είναι άσκοπη, όταν δεν προσπαθούμε να τα διορθώσουμε.
Είναι σαν να κλαίμε έναν άρρωστο συνέχεια, χωρίς να του προσφέρουμε βοήθεια για να αναρρώση.
Να ζείτε στο κλίμα της διαρκούς δοξολογίας και ευχαριστίας του Θεού.
Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η αχαριστία.
Γνωρίζω ότι ο φύλακας Άγγελος που έχουμε, μας προστατεύει και μας οδηγεί.
Όταν προσευχόμαστε για κάποιον, ο Άγγελός μας αστραπιαία μπορεί να βοηθήσει, να πληροφορήσει, να φυλάξει αυτόν για τον οποίο προσευχόμαστε.
Αγίου Παΐσιου Αγιορείτου.
Dr Γρηγόρης Βασιλειάδης Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής
Να βρεις ανθρώπους που σε σέβονται και σε εκτιμούν πραγματικά γι’ αυτό που είσαι.
Να βρεις ανθρώπους που σου κάνουν χώρο στη ζωή τους και δε σε βάζουν να στριμωχτείς.
Να βρεις ανθρώπους που δεν προσπαθούν να σε αλλάξουν για να μοιάσεις σε αυτό που εκείνοι έχουν ονειρευτεί.
Να βρεις ανθρώπους που σε κοιτάνε λες και είσαι κάτι το μαγικό.
Να βρεις ανθρώπους που δεν κουτσομπολεύουν, που δε θέλουν το κακό κανενός, που δε χαίρονται με τα προβλήματα των άλλων.
Να βρεις ανθρώπους που στις σχέσεις τους έχουν μόνο σκηνή και ποτέ παρασκήνιο.
Να βρεις ανθρώπους διάφανους. Που λένε αυτό που νιώθουν και που νιώθουν αυτό ακριβώς που λένε.
Να βρεις ανθρώπους που προσπαθούν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σου και τα καταφέρνουν.
Να βρεις ανθρώπους που προσπαθούν ακόμα να κάνουν τον κόσμο και τον εαυτό τους καλύτερο.
Να βρεις ανθρώπους που δε σταματάνε να ονειρεύονται και δε συμβιβάζονται με το άσχημο και το άδικο.
Να βρεις ανθρώπους που δεν τους αρέσει να κρίνουν και να λογοκρίνουν του άλλους.
Να βρεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να παραμένεις σιωπηλός, χωρίς να νιώθει κανείς αμηχανία.
Να βρεις ανθρώπους που επιμένουν να βλέπουν πάντα το καλό στους άλλους. Πάντα. Ακόμα και αν θα έπρεπε να ξέρουν πια καλύτερα.
Να βρεις ανθρώπους που ποτέ δε θα σε πληγώσουν επίτηδες.
Να βρεις ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις πως βρίσκεσαι σπίτι σου.
Να βρεις ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις μέσα σου ζέστη.
Να βρεις ανθρώπους όμορφους. Από μέσα.
Αν δεν τους έχεις βρει, συνέχισε να ψάχνεις.
Βρίσκονται ανάμεσά μας. Ναι. Είμαι σίγουρος.
Και, όταν τους βρεις, να κάνεις τα πάντα για να τους κρατήσεις στη ζωή σου και για να είναι ευτυχισμένοι.
Και να μην τους αφήσεις ποτέ να νιώσουν μόνοι. (Ξέρεις, οι άνθρωποι που περιγράφω νιώθουν εύκολα μόνοι).
Να τους θαυμάζεις- γιατί το αξίζουν. Όχι, όμως, μόνο αυτό. Από σκέτο θαυμασμό δεν ευτύχησε ποτέ κανείς. Όταν τους βρεις, να τους αγαπάς και να τους το δείχνεις κάθε στιγμή. Να τους το δείχνεις, γιατί δεν το θεωρούν δεδομένο, γιατί δεν το ξέρουν. Να τους το λες αλλά, κυρίως, να τους το δείχνεις.
Και πάντα να θυμάσαι τι έχουν περάσει οι άνθρωποι αυτοί: Οι άνθρωποι αυτοί είναι μειονότητα. Και είναι δύσκολο να ζεις πάντα ως μειονότητα.
Π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος
Κάθε που θα χάνουμε την ειλικρινή επαφή με τον εαυτό μας θα εμφανίζεται μια δοκιμασία, μια σκιά που θα απειλεί να κρύψει όλο το γαλάζιο της ψυχής μας. Παρόλο που πολλές φορές θα νιώθουμε ότι φτάνουμε στα όρια της αντοχής μας, ας μην απογοητευθούμε. Η δοκιμασία που μας επισκέφτηκε δεν είναι τίποτε άλλο παρα ο Θεός που προσπαθεί να μας οδηγήσει και πάλι πισω σε μια αλήθεια που ξεχάσαμε. Να μας θυμίσει τι «δεν είμαστε». Και ναι, δεν είμαστε ούτε τέλειοι ούτε παντοδύναμοι. Απλά είμαστε άνθρωποι. Και αυτό δεν πρέπει να μας φοβίζει. Δεν είμαστε αναμάρτητοι και αυτό δεν πρέπει να μας απελπίζει. Αντιθέτως. Σε αυτό το ταξίδι της ζωής, δυο πράγματα δεν πρέπει ποτέ να λησμονήσουμε. Πρώτον στον παράδεισο δεν πάμε νίκη νίκη, αλλά όπως λέει ο Άγιος Σέργιος ήτα ήτα. Και δεύτερον, ότι μονάχα όταν μεγαλώνεις τον άνθρωπο μέσα σου μοιάζεις του Θεού. Κράτα την ανθρωπιά μέσα σου και μην απελπίζεσαι.
Οι καλοί άνθρωποι σκέφτονται με την καρδιά, γι’ αυτό δεν μπορούν να αλλάξουν!
Σε μια εποχή που η υποκρισία, η ζήλια και η κακία βρίσκονται στο ζενίθ τους, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν επάξια τις λέξεις αγνότητα και καλοσύνη! Βρίσκονται ανάμεσά μας! Θα τους αναγνωρίσετε εύκολα αφού έχουν έτοιμο ένα χαμόγελο για τον καθένα! Η ματιά τους είναι καθαρή και αγνή και καθρεπτίζεται ολη η καλοσύνη που έχουν στην ψυχή τους σε τέτοιο σημείο που δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους!
Άραγε είναι αληθινά καλοί ή προσποιούνται; θα σκεφτούν κάποιοι! Και όμως! Οι ανιδιοτελείς πράξεις τους δεν θα σε αφήσουν να τους αμφισβητήσεις! Βοηθούν με γνώμονα την καρδιά χωρίς να περιμένουν κατι ως αντάλλαγμα! Το μόνο που αποζητούν είναι η αναγνώριση όσων προσφέρουν όχι με υλικά αγαθά αλλά με το να τους νοιάζεσαι και να τους αγαπάς! Έχουν τόση αγάπη μέσα τους να διοχετεύσουν αλλά θέλουν να αισθάνονται ότι παίρνουν και εκείνοι αγάπη!
Συχνά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, το καταλαβαίνουν βέβαια κάποια στιγμή και πληγώνονται βαθιά γι’ αυτό, αλλά δεν μπορούν να αλλάξουν! Κάνουν ξανά τα ίδια λάθη γιατί σκέφτονται με την καρδιά! Πιστεύουν ότι εκεί εξω πρέπει να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που να εκτιμούν, να αγαπούν, να νοιάζονται!
Έτσι, όταν νιώσουν την αδικία, απομακρύνονται… χωρίς πολλά λόγια, αντιδικίες και εξηγήσεις! Όπως καλοσυνάτα μπήκαν στη ζωή σου, έτσι θα αποχωρήσουν από αυτή! Αθόρυβα! Γι’ αυτό αν εχεις την τύχη να συναντήσεις κάποτε έναν τέτοιο άνθρωπο, μην κάνεις το λάθος και τον χάσεις από τη ζωή σου! Το μόνο που χρειάζεται είναι να προσέξεις την συμπεριφορά σου!
19 Μαΐ Γιατί αν σε πάρει από κάτω η ζωή, με όλα τα άσχημα που μπορεί να φέρει, την πάτησες. | Psychologos-MariaKoraka.Gr
Κι έτσι σκάνε μύτη και οι δυσκολίες. Κι είναι άλλοτε μικρές κι αστείες κι άλλοτε βουνά. Όσο για μας; Δεν έχουμε την πολυτέλεια να σταματήσουμε να παλεύουμε.
Η ζωή, φίλε μου, δεν περιμένει.
Παλεύουμε με νύχια και με δόντια για όσα δικαιούμαστε.
Κι αν έρθουν ζόρια, καλώς να ορίσουν. Κανείς δεν μπορεί να τα εμποδίσει.
Γιατί αν σε πάρει από κάτω η ζωή, με όλα τα άσχημα που μπορεί να φέρει, την πάτησες.
Εμείς, όμως, δεν κλαίμε.
Ή μάλλον κλαίμε μα για άλλα πράγματα, ποτέ για τη μοίρα.
Για να μην παίρνει αέρα πως μας γονάτισε.
Γιατί δεν μπορεί να το κάνει.
Όσο παραμένουμε κύριοι του εαυτού μας και θυμόμαστε το δεκάλογο της ζωής, στέκουμε μπροστά της ευθυτενείς και πεισματάρηδες.
Κι αν με ρωτάτε ποιος είναι ο δεκάλογος της ζωής, θα τον μοιραστώ μαζί σας.
Ακόμη κι αν σε αδικούν, σε υποτιμούν, σε υποβιβάζουν. Εσύ να μην τους χαρίζεις μήτε ένα δάκρυ. Χαμογέλα και διεκδίκησε όσα σου ανήκουν. Όσα σου αξίζουν. Σφάζει το χαμόγελο σαν έρχεται από εκεί που δεν το περιμένουν. Είναι νίκη, εκεί που οι άλλοι περιμένουν τα δάκρυα της ήττας.
Όποιος είχε υπομονή δεν έχασε ποτέ. Ακόμη κι αν σε τρώνε τα χέρια, τα πόδια, η γλώσσα σου να κάμεις κάτι πριν της ώρας του, περίμενε. Κάθε στιγμή είναι μοναδική. Και τα πάντα έχουν τον καιρό τους. Μην ανησυχείς για το αν θα καταλάβεις αν ήρθε η ώρα για κάτι. Θα σε σκουντήξει μόνο του και θα σου πει “τώρα κουνήσου”..
Κι ας λένε οι άλλοι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρεις. Αν εσύ μέσα σου, εκείνο το όνειρο που σου έχουν για ξεγραμμένο, το έχεις ζωντανό, μην το εγκαταλείπεις. Πάλεψέ το. Και ποτέ δεν ξέρεις. Η ζωή μπορεί να σε ξαφνιάσει…
Ξέρω πως πολλές φορές, στα άσχημα, οι άνθρωποι κλείνονται. Δε θέλουν να μοιραστούν σκέψεις, ήττες και συναισθήματα. Άλλοτε από φόβο, άλλοτε από ντροπή. Μην το κάνεις. Γύρω σου θα υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που θα ξέρει να σε στηρίξει. Μίλησέ του. Μοιράσου το φορτίο σου. Και να θυμάσαι, στα ζόρια, το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως.
Μην αφήνεις να σε πατούν. Καλός, καλός μα από το θύμα έχει μια διαφορά. Φρόντισε να υπερασπίζεσαι όταν κι όπου πρέπει τον εαυτό σου, τα συμφέροντα και τα δικαιώματά σου. Συγνώμη που στο λέω, αλλά αν δε νοιαστείς εσύ για σένα, δε θα βρεθεί κανείς άλλος να το κάνει.
Πρώτα από όλους εσένα, ύστερα τη ζωή και τέλος τους ανθρώπους. Να πιστεύεις στην καλή πλευρά τους και να προσπαθείς να τη βρίσκεις. Ακόμη κι αν τα φαινόμενα σου δείχνουν άλλα. Μην απορρίπτεις ανθρώπους αν πρώτα δε δοκιμάσεις. Δεν έχεις ιδέα τι άμυνες μπορεί να κρύβει ο καθένας. Άμυνες που χρειάζονται μια μίνι πολιορκία για να πέσουν και να σου χαριστεί ο κόσμος τους. Κι αν όλο αυτό σου φαίνεται πολύ αισιόδοξο, τότε…
Γιατί με τη μαυρίλα κανείς δεν προχώρησε πολύ στη ζωή. Τα παράτησε στην πρώτη δυσκολία και τώρα κάπου κλαίει τη μοίρα του. Εσύ μην το κάνεις. Να πιστεύεις στα καλύτερα που θα έρθουν ακόμη κι αν εκείνη τη δεδομένη στιγμή βλέπεις μόνο τα χειρότερα.
Σε έναν κόσμο που έχει ξεπουλήσει όσο όσο τις αξίες του, χάνοντας αργά αλλά σταθερά την ανθρωπιά του, εσύ φρόντισε να είσαι άνθρωπος. Με ευαισθησίες, με αξίες, με αρχές. Κι ας λένε πως είσαι πίσω από τον κόσμο. Είναι ωραία εδώ πίσω, να απαντάς και να παλεύεις. Βλέπεις είναι φορές που ο σταυρός στο χέρι δε φέρνει θεαματικά αποτελέσματα, αλλά είναι πάντα λυτρωτική η αίσθηση του να ξέρεις πως δεν αδίκησες κανέναν.
Δε με νοιάζει αν τον λένε Θεό, Αλλάχ ή Βούδα. Μπορεί και τίποτα απο τα τρία. Να πιστεύεις πως όλα όσα συμβαίνουν γίνονται για καλό. Και να πιστεύεις επίσης πως όλα παλεύονται, όλα ξεπερνιούνται. Εντάξει, ξέρουμε καλά πως κάποιοι δαίμονες μήτε παλεύονται, μήτε ξεπερνιούνται. Αλλά εσύ να πιστεύεις πως μπορεις να καταφέρεις κι όσα οι άλλοι έχουν για ακατόρθωτα.
05 Μαΐ Το ρισκάρισμα – αυτό είναι το κλειδί για την αλλαγή | Psychologos-MariaKoraka.Gr
Πώς αντέχεις να πεθάνεις χωρίς να γίνεις όλα όσα είσαι; Αυτό θα το πετύχεις, αν αποφασίσεις να το κάνεις. Είναι τόσο εύκολο. Έτσι γίνονται οι αλλαγές και η αλλαγή είναι πάντα δυνατή.
Δεν αντέχω ν’ ακούω κουβέντες όπως … «Το γέρικο σκυλί δεν μαθαίνει καινούργιο κόλπα». Έχω διδάξει πολλά καινούργια κόλπα σε γέρικα σκυλιά.
Μπορείς όμως να διαλέξεις. Η ζωή είναι επιλογή και είναι στα χέρια σου.
Μπορείς να την ζήσεις χαρούμενα ή να την ζήσεις θλιβερά.
Μπορείς να είσαι επιπόλαιος.
Μπορεί να είσαι πολύ σοβαρός.
Ανάλαβε όμως ολόκληρη την ευθύνη για την επιλογή που κάνεις. Αν πλήττεις, αν φοβάσαι, αν δεν σ’αρέσει το σκηνικό σου, άνοιξε την πόρτα και φύγε! Ποιος είπε, ότι πρέπει να μείνεις εδώ;
Όσο η καρδιά και το μυαλό σου δουλεύουν και το ηθικό είναι ακμαίο, μπορείς να μπεις σε όποιο σκηνικό θελήσεις. Μπορείς να φτιάξεις το δικό σου. Να δημιουργήσεις ένα νέο. Από αύριο κιόλας τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Κάνε τα διαφορετικά, γιατί μόνο η πράξη αλλάζει.
Οι κουβέντες είναι καλές μόνο στην αρχή. Η συνειδητοποίηση είναι μόνο η μισή λύση.
Τα υπόλοιπα είναι πράξη…
Διάλεξε το δρόμο της ζωής.
Διάλεξε το δρόμο της αγάπης.
Διάλεξε τον δρόμο του ενδιαφέροντος.
Διάλεξε το δρόμο της ελπίδας.
Διάλεξε το δρόμο της πίστης στο αύριο.
Διάλεξε το δρόμο της εμπιστοσύνης.
Διάλεξε το δρόμο της καλοσύνης.
Από εσένα εξαρτάται. Εσύ θα διαλέξεις.
Μπορείς να διαλέξεις την απελπισία , την δυστυχία.
Μπορείς να κάνεις τη ζωή δύσκολη για τους άλλους.
Μπορείς να διαλέξεις την θρησκοληψία. Γιατί όμως; Δεν έχει νόημα. Είναι και πάλι αυτο-μαστίγωμα.
Σε προειδοποιώ όμως ότι, αν αποφασίσεις να πάρεις την πλήρη ευθύνη για τη ζωή σου, δεν πρόκειται να είναι εύκολο πράγμα και θα πρέπει να μάθεις ξανά να ρισκάρεις.
Το ρισκάρισμα – αυτό είναι το κλειδί για την αλλαγή.
Θέλω να σας διαβάσω κάτι: Όταν γελάς, διακινδυνεύεις να περάσεις για ηλίθιος. Και λοιπόν; Συχνά λέω πως ο κόσμος βλέπει τον Μπουσκάλια σαν ένα είδος τρελού. Είναι πραγματικά τρελό! Εγώ όμως το γλεντάω αφάνταστα, ενώ χιλιάδες γνωστικοί πεθαίνουν από ανία. Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός.
Δε φοβάμαι να κλάψω. Κλαίω συχνά.
Κλαίω από, από απελπισία.
Μερικές φορές κλαίω διαβάζοντας τις εργασίες των μαθητών μου.
Κλαίω όταν βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους.
Κλαίω όταν βλέπω ανθρώπους να αγαπιούνται.
Δε με νοιάζει μήπως φανώ συναισθηματικός. Δεν πειράζει. Μ’αρέσει. Μου καθαρίζει τα μάτια.
Όταν ανοίγεσαι στους άλλους, κινδυνεύεις να μπλεχτείς.
Και τι πιο σημαντικό υπάρχει στην ζωή;
Δεν έχω καμιά διάθεση να ζήσω μόνος μου σ’ ένα νησί. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε μαζί εσείς και εγώ, σημαίνει πως έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Ας βρούμε τρόπους να κάνουμε την κατάσταση αυτή μια ευκαιρία χαράς. Όταν δείχνεις τα συναισθήματα σου, κινδυνεύεις να αποκαλύψεις την ανθρωπιά σου. Εγώ χαίρομαι να αποκαλύπτω την ανθρωπιά μου.
Μπορείς να αποκαλύψεις πολύ χειρότερα πράγματα από την ανθρωπιά σου.
Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου στο κόσμο, κινδυνεύεις να τα χάσεις. Τι να γίνει. Δεν μπορείς να κερδίζεις τα πάντα. Κι ούτε είναι δυνατόν να σε αγαπούν όλοι. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα πει «Είναι απατεώνας. “Ελα, Μέιμπελ, αρκετά ακούσαμε. Πάμε σπίτι».
Κι αυτό είναι πολύ καλό, ξέρετε, και σωστό. Δεν είναι δυνατόν να σε αγαπούν όλοι. Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου. Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για να αγαπάς, και όχι για να πάρεις ανταπόκριση – αυτό δεν είναι αγάπη.
Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις. Και όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις. Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε.
“Οποιος δεν ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν’αποφεύγει τον πόνο και την λύπη, αλλά δεν μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζει και δεν αγαπά. Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. “Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία.
Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος. Το να κρατάς κρυμμένο τον εαυτό σου, να τον χάνεις με τις αυτομειωτικές σου ιδέες, είναι θάνατος. Μην αφήσεις να σου συμβεί αυτό. Η μεγαλύτερή σου υποχρέωση σου είναι να γίνεις όλα όσα είσαι, όχι μόνο για δικό σου όφελος , αλλά και για δικό μου…
Από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια «Να ζεις, ν’αγαπάς και να μαθαίνεις» – Εκδ. Γλάρος
14 κανόνες για να είσαι ο εαυτός σου!
Να είσαι ο εαυτός σου.
Προσπαθώντας να είσαι κάποιος άλλος είναι χάσιμο του προσώπου που πραγματικά είσαι. Αγκάλιασε το άτομο που έχεις μέσα σου και τις ιδέες του, τις δυνάμεις του και την ομορφιά του, όπως κανένας άλλος. Γίνε το πρόσωπο που θέλεις μα γίνεις – η καλύτερη εκδοχή σου – σύμφωνα με τους δικούς σου όρους. Και πάνω από όλα, να είσαι αληθινός στον εαυτό σου.
Ξεκινώντας από σήμερα…
1. Θέσε τις προτεραιότητες σου. – Σε είκοσι χρόνια από τώρα δεν θα έχει καμία σημασία τι παπούτσια φόραγες σήμερα, πως ήταν τα μαλλιά σου ή τι μάρκα τζιν αγόρασες. Αυτό που θα έχει σημασία είναι το πως αγάπησες, τι έμαθες και πως εφάρμοσες αυτές τις γνώσεις.
2. Πάρε την πλήρη ευθύνη των στόχων σου. – Αν πραγματικά θέλεις καλά πράγματα να συμβούν στη ζωή σου, πρέπει να τα κάνεις να συμβούν. Δεν γίνεται να κάθεσαι να απλά να ελπίζεις ότι κάποιος άλλος θα σε βοηθήσει. Πρέπει να φτιάξεις το δικό σου μέλλον και να μην νομίζεις ότι η μοίρα σου είναι συνδεδεμένη με τις πράξεις και τις επιλογές των άλλων.
3. Γνώριζε την αξία σου. – Όταν κάποιος σε αντιμετωπίζει σαν να είσαι ένα άτομο από τις πολλές επιλογές του, βοήθησε τον να περιορίσει τις επιλογές του αφαιρώντας τον εαυτό σου από την εξίσωση. Μερικές φορές πρέπει να προσπαθήσεις να μην νοιάζεσαι, άσχετα με το πόσο πολύ νοιάζεσαι πραγματικά. Επειδή, μερικές φορές μπορεί να μην σημαίνεις σχεδόν τίποτα σε κάποιον που σημαίνει πάρα πολλά για εσένα. Δεν είναι υπερηφάνεια – είναι αυτοσεβασμός. Μην περιμένεις να δεις θετικές αλλαγές στη ζωή σου, αν περιβάλλεις τον εαυτό σου με αρνητικούς ανθρώπους. Γνώριζε την αξία σου και τι έχεις να προσφέρεις και ποτέ μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο από αυτό που αξίζεις πραγματικά.
4. Επέλεξε τη σωστή προοπτική. – Η προοπτική είναι το παν. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με κυκλοφοριακή συμφόρηση, με μεγάλη ουρά αναμονής ή περιμένεις κάποιο ραντεβού που έχει αργήσει, έχεις δύο επιλογές: Μπορείς να νιώσεις απογοητευμένος και εξοργισμένος ή μπορείς να το δεις σαν η ζωή να σου δίνει μια πνοή ανάσας από την βιασύνη και να περάσεις τον χρόνο σου ονειροπολώντας, συνομιλώντας ή κοιτάζοντας τα σύννεφα. Η πρώτη επιλογή πάντα θα σου ανεβάζει την αρτηριακή σου πίεση. Η δεύτερη επιλογή θα σου ανεβάζει τη συνείδηση σου.
5. Μην αφήνεις τα παλιά σου προβλήματα να τιμωρούν τα όνειρα σου. – Μάθε να αφήνεις πίσω σου τα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Την επόμενη φορά που θα μπεις στον πειρασμό να δεις αλαζονικά μια κατάσταση που πιστεύεις ότι τελείωσε άδικα, υπενθύμισε στον εαυτό σου αυτό: Δεν θα εξοντώσεις ποτέ τον θυμό σου χτυπώντας την ιστορία μέχρι θανάτου. Για αυτό κλείσε το στόμα σου, ξέσφιξε τις γροθιές σου και ανακατεύθυνε τις σκέψεις σου. Όταν σου φύγει αυτή ο ορμή, ο θυμός θα φύγει σιγά-σιγά και να θα σε αφήσει να ζήσεις γαλήνια καθώς πηγαίνεις προς ένα καλύτερο μέλλον.
6. Επέλεξε τα πράγματα που έχουν πραγματικά σημασία. – Κάποια πράγματα απλά δεν έχουν μεγάλη σημασία – όπως το είδος αυτοκινήτου που οδηγείς. Πόσο μεγάλο ζήτημα είναι αυτό στο μεγάλο σχέδιο της ζωής; Καθόλου μεγάλο. Αλλά το να αγγίξεις την καρδιά κάποιου; Αυτό έχει σημασία. Το όλο πρόβλημα με τους περισσότερους ανθρώπους είναι ότι ξέρουν τι έχει σημασία, αλλά δεν το επιλέγουν. Τους αποσπάται η προσοχή. Δεν θέτουν προτεραιότητες. Ο σκληρότερος και εξυπνότερος τρόπος για να ζεις είναι να επιλέγεις αυτό που πραγματικά έχει σημασία και να το επιδιώκεις με πάθος.
7. Αγάπα τον εαυτό σου. – Άφησε κάποιον να σε αγαπήσει ακριβώς όπως είσαι – όσο ατελής και να είσαι και όσο μη ελκυστικός και να νιώθεις μερικές φορές. Ναι, άσε κάποιον να σε αγαπήσει παρ’ όλα αυτά. Και άσε αυτό τον κάποιον να είσαι ΕΣΥ.
8. Αποδέξου τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες σου. – Να έχεις αυτοπεποίθηση με το να είσαι ΕΣΥ. Συχνά σπαταλάμε πολύ χρόνο συγκρίνοντας τον εαυτό μας με άλλους και ευχόμαστε να ήμασταν κάτι που δεν είμαστε. Ο καθένας έχει τα δικά του πλεονεκτήματα και αδυναμίες και μόνο όταν αποδεχόμαστε τι είμαστε και τι όχι, είμαστε σε θέση να γίνουμε αυτό που είμαστε ικανοί να γίνουμε.
9. Στάσου όρθιος για ΕΣΕΝΑ. – Γεννήθηκες για να είσαι αληθινός, όχι για αν είσαι τέλειος. Βρίσκεσαι εδώ για να είσαι ΕΣΥ, όχι για να είσαι κάτι που κάποιος άλλος θέλει να είσαι. Σήκωσε το ανάστημα σου, κοίτα τους στα μάτια και πες «Μην με κρίνεις μέχρι να με γνωρίσεις, μην με υποτιμάς μέχρι να με προκαλέσεις και μην μιλήσεις για εμένα μέχρι να μιλήσεις με εμένα».
10. Μάθε από τους άλλους και προχώρησε όταν πρέπει. – Δεν μπορείς να περιμένεις να αλλάξεις τους ανθρώπους. Είτε θα τους αποδεχτείς όπως είναι ή θα ξεκινήσεις να ζεις τη ζωή σου χωρίς αυτούς. Και ακριβώς επειδή κάτι τελειώνει, δεν σημαίνει ότι δεν έπρεπε να είχε συμβεί ποτέ. Έζησες, έμαθες, ωρίμασες και προχώρησες. Μερικοί άνθρωποι ήρθαν στη ζωή σου ως ευλογία, άλλοι ήρθαν στη ζωή σου ως μαθήματα.
11. Να είσαι ειλικρινής στις σχέσεις σου. – Μην απατάς! Αν δεν είσαι χαρούμενος, να είσαι ειλικρινής και να προχωρήσεις αν πρέπει. Όταν πραγματικά αγαπάς, το να είσαι πιστός δεν είναι θυσία, είναι χαρά.
12. Να είσαι άνετος με το να νιώθεις άβολα. – Η ζωή όπως την ξέρουμε μπορεί να αλλάξει εν ριπή οφθαλμού. Φιλίες μπορεί να ανθίσουν, σταδιοδρομίες να παραμεριστούν και κάθε χαμένη ελπίδα να αναζωπυρωθεί. Μπορεί να αισθάνεσαι άβολα μερικές φορές, αλλά γνώριζε ότι η ζωή αρχίζει στο τέλος της ζώνης της άνεσης σου. Έτσι, αν αισθάνεσαι άβολα τώρα, γνώριζε ότι η αλλαγή που συμβαίνει στη ζωή σου τώρα δεν είναι το τέλος, αλλά ένα νέο ξεκίνημα.
13. Γίνε αυτός που γεννήθηκες να είσαι. – Μην φτάσεις στο τέλος της ζωής σου και ανακαλύψεις ότι έζησες μόνο το μήκος της. Ζήσε και το πλάτος της επίσης. Όταν ζεις με πάθος, η μόνη πρόκληση που είναι μεγαλύτερη από το να μάθεις να περπατάς ένα χιλιόμετρο με τα παπούτσια κάποιου άλλου, είναι το να μάθεις να περπατάς άνετα για μια ζωή στα δικά σου παπούτσια. Ακολούθησε την καρδιά σου και πάρε και το μυαλό μαζί σου. Όταν νιώθεις εντελώς άνετα στο δικό σου σώμα, δεν θα σε συμπαθούν όλοι, αλλά δεν θα σε νοιάζει καθόλου για αυτούς.
14. Ποτέ μην εγκαταλείπεις τον εαυτό σου. – Αυτή είναι η ζωή σου. Διαμόρφωσε την ή κάποιος άλλος θα το κάνει. Η δύναμη δείχνει όχι μόνο την ικανότητα να αντέχεις, αλλά και την ικανότητα να ξεκινάς από την αρχή όταν πρέπει. Ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις αυτό που μπορεί να ήσουν. Συνέχισε να μαθαίνεις, να προσαρμόζεσαι να αναπτύσσεσαι. Μπορεί να μην είσαι ακόμα εκεί, αλλά θα είσαι πιο κοντά από ότι ήσουν χθες.
«Στήριξα πάνω στον Κώστα κάθε μου στιγμή. Μαζί του να κάνω τα πάντα. Ακόμα και τίποτα να μη γινόταν, ακόμα και να μην κάναμε τίποτα. Ακόμα και αν είχα βαρεθεί. Πάμε εκδρομή; Πάμε, αν και ήδη βαριόμουν. Αλλά δεν μπορούσα. Είχα εγκλωβιστεί τελείως. Κάτι σαν εθισμός. Εξάρτηση. Έφτιαξα μια εξαρτητική σχέση. Και έγινα «ζητιάνος αγάπης».
Έφαγα την τυρόπιτα μέχρι τέλους με το ζόρι, ακόμα και αν δε μου άρεσε η γεύση της. Ήθελα να μου καλύψει το κενό μου. Γιατί δεν μπορούσα καθόλου να μείνω μόνη; Γιατί δεν ήθελα πια να έρχομαι αντιμέτωπη με την αλήθεια. Με κανένα είδους αλήθειας για τον εαυτό μου και τη ζωή. Ήθελα να ζήσω την πλάνη».
Όταν- συχνά σπάνια- ο δυνατός έρωτας σου χτυπήσει την πόρτα, ακολουθεί συνήθως μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής σου: χαράς, ζωντάνιας, δημιουργικής διάθεσης. Σαν για λίγο να βλέπεις τον κόσμο από άλλη ματιά, όπως όταν ήσουν παιδί, πιο αισιόδοξα, πιο ανάλαφρα, με ανοικτότητα και ενδιαφέρον. Σαν η ζωή σου να αποκτά αληθινό νόημα.
Ο καιρός, όμως, περνά, και αργά ή γρήγορα αυτή η χαρά αρχίζει στις περισσότερες- για να μην πούμε σε όλες τις περιπτώσεις να φθίνει και να μετατρέπεται σταδιακά σε άλλου είδους συναισθήματα, όχι και τόσο ευχάριστα πάντα.
Σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις, όπου ο έρωτας οδήγησε σε μόνιμη σχέση, συχνά ξυπνάει κάποιος μια μέρα και αναρωτιέται: «τι κάνω με αυτόν τον άνθρωπο δίπλα μου;» «πού πήγε ο έρωτάς μας εκείνων των ημερών;» «πώς καταντήσαμε έτσι;», «πού έχει χαθεί ο εαυτός μου; Δεν με αναγνωρίζω» «γιατί ενώ βαριέμαι ζηλεύω και δεν μπορώ να χωρίσω με τίποτα;». Και άλλου είδους τέτοια ερωτήματα.
Φαίνεται ότι συχνά μένουμε με τον σύντροφο που κάποτε ερωτευτήκαμε τρελά από αγάπη, μένοντας- στην καλύτερη μάλλον περίπτωση- σε μια ανικανοποίητη κατάσταση ρουτίνας και συνήθειας γιατί «τον/την αγαπάμε πραγματικά».
Με κάποιον, όμως, που συζείς για αρκετά χρόνια, σίγουρα θα υπάρξουν και δυσκολότερες καταστάσεις εκτός της συνήθειας: τσακωμοί, διαφωνίες, διαφορετικές νοοτροπίες, διαφορετικές στάσεις και ενίοτε μιζέρια, καταπίεση. Τα οποία μάλλον βάζουμε τον εαυτό μας να τα ανέχεται εις το όνομα αυτής της «πραγματικής» αγάπης. Άλλωστε, πού να πάς πια; Ξανά από την αρχή; Δεν είσαι πια και στην ηλικία να αλλάζεις συντρόφους κάθε τρεις και λίγο. Ακούς και τα πλέον τετριμμένα κλισέ «οι σχέσεις θέλουν δουλειά , φροντίδα και προσπάθεια και από τους δύο» και πείθεις τον εαυτό σου να προσπαθήσει.
Δεν θα ήθελα στο κείμενο αυτό να μιλήσω, όμως, για το τι πρέπει ή όχι να κάνεις για να κρατήσεις τη σχέση σου ζωντανή, ούτε να εκφέρω άποψη για το αν είναι αυτό λειτουργικό ή όχι.
Θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις για τη φύση των ερωτικών σχέσεων και ίσως να σου δώσω ένα έναυσμα να αναλογιστείς σε σχέση με τον εαυτό σου.
Ας ρίξουμε μια πιο γενική ματιά πρώτα.
Ο άνθρωπος και το προσωπικό του υπαρξιακό «δράμα».
Κάθε άνθρωπος, είναι μια «παθολογία». Μα η λέξη παθολογία, δεν μου αρέσει. Είναι μια λέξη περιοριστική στις μνήμες που φέρνει στο μυαλό. Το τι είναι παθολογία, είναι πάρα πολύ ρευστό. Θα λέγαμε λοιπόν ίσως καλύτερα, ότι κάθε άνθρωπος έχει το υπαρξιακό του δράμα. Ή κάτι τέτοιο. Κάθε άνθρωπος, είναι «τρελός». Είναι μια πολύπλοκη κατάσταση. Ειδικά τη δική σου τρέλα, δεν μπορείς να τη δεις με τίποτα. Παρά μόνο να έχεις εκλάμψεις συνειδητότητας και άνοιγμα επιπέδων συνείδησης. Ίσως ένας σοφός άνθρωπος έχει μεγάλο εύρος συνείδησης.
Και τελικά καταλαβαίνεις, ότι δεν έχει σημασία αν θα ονομάσεις την παθολογία παθολογία, τρέλα, πρόβλημα, ή ό,τιδήποτε άλλο. Ονόμασέ την όπως θες. Αυτή είναι μια υπαρξιακή κατάσταση. Ένα υπαρξιακό μονοπάτι που καλείσαι να διαβείς.
Το δράμα σου διαχέεται παντού, σε όλο σου το φάσμα, σε όλους τους ανθρώπους με τους οποίους σχετίζεσαι, σε όλες τις καταστάσεις στις οποίες είσαι μέσα, σε όλες τις φαντασιώσεις, σε όλες τις σκέψεις και σε όλα τα συναισθήματά σου. Βρίσκεται τόσο καλά εντυπωμένο σε κάθε κύτταρο του σώματός σου, το δράμα σου γίνεται «εσύ».
Όμως δεν είσαι μόνο το δράμα σου. Είσαι κάτι πολύ περισσότερο. Κάπου εκεί μέσα υπάρχει κάτι πραγματικά αυθεντικό. Είναι τόσο αυθεντικό που σ όλη σου τη ζωή το φοβάσαι, φοβάσαι να τ αγγίξεις. Αυτό το αυθεντικό, προκαλεί φόβο.
Συνάμα, δεν είσαι μόνο μια «παθολογική» κατάσταση, αλλά έχεις και ικανότητες, ταλέντα, ζωτικότητα καθώς και πάρα πολλή δύναμη μέσα σου, που συχνά δεν την αναγνωρίζεις.
Το να συνδεθείς πραγματικά με την πηγή δύναμης και αυθεντικότητας μέσα σου, σου προκαλεί φόβο. Φοβάσαι να τα αναγνωρίσεις. Να τα αγγίξεις. Γιατί αν τα αγγίξεις, καταρρέει όλο το οικοδόμημα με βάση το οποίο έχεις ορίσει το ποιος είσαι και το τι κάνεις. Έρχεσαι αντιμέτωπος με την κενότητα. Με το θάνατο. Όταν μπορείς να βιώνεις την κενότητα, τότε αυτόματα βιώνεις την ολότητα.
Η ολότητα είναι η κενότητα. Όταν λέμε κενός, δεν εννοούμε «τίποτα», αντίθετα εννοούμε «όλα». Όταν φτάσεις στο σημείο να βιώνεις την υπαρξιακή σου κατάσταση, σημαίνει ότι είσαι ένας άνθρωπος πολύ τολμηρός.
Σημαίνει ότι μπορείς να χωράς ταυτόχρονα όλον τον πόνο και όλη την ομορφιά της ζωής. Έτσι, ούτε η λέξη κενότητα περιγράφει την έννοια του κενού. Το κενό είναι το «να υπάρχω», το να υπάρχω με τα πάντα.Το υπαρξιακό μονοπάτι και η «φωτεινή μας» πηγή, πάνε μαζί στη ζωή. Υπάρχουν ταυτόχρονα.
Ίσως το μεγαλύτερο στοίχημα της ζωής είναι να ισορροπούμε σε αυτό το «ταυτόχρονα», με τον πιο υγιή, ευχάριστο και δημιουργικό τρόπο.
Οι σχέσεις των ανθρώπων: όταν τα προσωπικά «δράματα» εμπλέκονται!
Αν όμως, ένας άνθρωπος δεν έχει καλά-καλά επίγνωση του ίδιου προσωπικού δράματος που παίζει, αν ο ίδιος δεν μπορεί να αντέξει να «υπάρξει» με τον εαυτό του, αν ο ίδιος δεν αναγνωρίζει την πηγή δύναμης και ζωτικότητας μέσα του, τότε τι γίνεται στις σχέσεις, όπου όλα συνυπάρχουν επί δύο;
Τι είναι αυτή η νέα οντότητα που δημιουργείται από δύο διαφορετικά σύμπαντα, η σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων;
Εκεί όπως καταλαβαίνετε και θα έχετε εξ εμπειρίας διαπιστώσει, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα!
«Είμαστε ζητιάνοι της αγάπης. Πολλοί άνθρωποι μπαίνουν σε μια σχέση γιατί ζητιανεύουν την αγάπη» (Osho),
Όταν διάβασα αυτό, μου είχε φανεί υπερβολικό. Μέχρι που το διαπίστωσα..εξ εμπειρίας!
Εκτός δηλαδή ότι «έπαιξα το δράμα μου» κανονικότατα και εν μέρει μόνο συνειδητοποιώντας το (αυτή είναι η καλή περίπτωση, να το συνειδητοποιείς εν μέρει ή να αναρωτιέσαι και να το ψάχνεις), διαπίστωσα εκ των υστέρων, ότι έψαχνα να βρω ουσιαστικά κάποιον να μου γεμίσει το κενό μου, μια παρηγοριά, μια αγκαλιά, ένα χάδι (αυτή ήταν η δική μου περίπτωση, άλλος μπορεί να αναζητά έναν θύτη/ένα θύμα, έναν «πατέρα»/μια «μητέρα», έναν δάσκαλο/ένα μαθητή κοκ).
Εκεί που δεν μπορούσα να το αντέξω, έτρεχα στην αγκαλιά, και απαιτούσα από τον άλλο να κάνει και να μου δώσει πράγματα, που εγώ η ίδια δεν μπορούσα να δώσω στον εαυτό μου. Και πώς κάποιος να με αντέξει, αν εγώ η ίδια δεν αντέχω τον εαυτό μου; Πώς να μου το λύσει αυτό το δράμα όλης μου της ζωής που εγώ δεν έχω κάνει τόσα χρόνια; Άσε που εμπλέκεται και το δικό του, περιπλεκόμαστε και στο τέλος βγαίνει ένας..αχταρμάς. Σε κάποια φάση ξεχνάς ποιος είσαι, που πας, τι θέλεις και γιατί το θέλεις. Συγχέεσαι στην τρυφερή αγκαλιά και απολαμβάνεις τη λήθη, που πολύ μακριά βρίσκεται από την αλήθεια.
Για μένα, δεν είναι υπερβολή να αποδεχτώ πια ότι όλες οι ερωτικές σχέσεις, είναι μια αυταπάτη. Οι ερωτικές σχέσεις είναι η παθολογία σου. Μέσα από κάθε ερωτικό σύντροφο που διαλέγεις, διαλέγεις να δεις ένα κομμάτι της παθολογίας σου κάθε φορά. Κάθε σύντροφος είναι η επιλογή σου για να γνωρίσεις ένα κομμάτι της παθολογίας σου κάθε φορά.
Συχνά όταν εμείς οι άνθρωποι συζούμε με το σύντροφό μας, δημιουργούμε σχέση εξάρτησης. Δημιουργείται μια εξάρτηση της ζωής του ενός με τον άλλο. Κοινοί λογαριασμοί. Κοινά «συμφέροντα». Κοινοί «φίλοι και παρέες». Κοινό σπίτι. Όλα αυτά τα κοινά, δεν είναι πραγματικά κοινά με την έννοια ότι τα μοιράζεσαι γιατί απλώς τα προσφέρεις. Φτιάχνεις με τον άλλο μια «συνομωσία» για να επιβιώσεις στον κόσμο. Είμαι μια συμφωνία για να αμυνθείς ενάντια στον κόσμο. Είναι μια συμφωνία, κρυφή, μυστική, ένα συμβόλαιο δύο ανθρώπων για να αντιμετωπίσουν τη σκληρότητα και τη μοναξιά του κόσμου. Και τις οικονομικές τους καταστάσεις και τις αντιξοότητες της ζωής.
Συχνά συναντάμε οικογένειες- «φρούρια»: ο μόνος τόπος που μπορείς να δηλώσεις κάποια ταυτότητα, για να έχεις να λες ότι κάποιος είσαι. Και στην πραγματικότητα, είναι ένα λυπηρό φιάσκο. Μια λυπηρή συμμαχία. Μια απεγνωσμένη προσπάθεια να νομίζεις ότι έχεις αξία. Ένα λυπηρό σύμπλεγμα σχέσεων.
Κανείς δεν μπορεί πραγματικά να δώσει σε αυτές τις οικογένειες. Γιατί, αν θες πραγματικά να δώσεις, δίνεις από χαρά, και εκεί τελειώνει. Δεν δίνεις για να διατηρήσεις τη σύμβαση, για να είσαι κατοχυρωμένος, για να νιώσεις ασφάλεια, ή για να καλύψεις το ναρκισσισμό σου ή ένα κοινωνικό στάτους.
Χρειάζεται να αναθεωρήσουμε τον κοινωνικό θεσμό της οικογένειας, να βρούμε έναν καινούριο, πιο λειτουργικό τρόπο να δομούμε τις οικογένειές μας, αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα που θα χρειαστεί ένα δικό του άρθρο!
Τι κάνουμε λοιπόν με τα προσωπικά μας δράματα, τις σχέσεις, τις πλάνες και πώς θα βρούμε μια πιο αυθεντική χαρούμενη ζωή;
Χτίζοντας σχέσεις μεγαλύτερης επίγνωσης, λιγότερο εξαρτητικές ή σχέσεις ενήλικα προς ενήλικα
Όταν λέω ότι οι ερωτικές σχέσεις είναι μια αυταπάτη, σε καμιά περίπτωση δεν εννοώ ότι δεν θα πρέπει να συνάπτουμε ερωτικές σχέσεις, μόνο και μόνο γι αυτό. Μπες στη ζωή και ζήσε τη. Είναι η ευκαιρία σου. Αν αυτό γίνεται μέσα από ένα σύντροφο, ζήσε το μέσα από ένα σύντροφο. Αν αυτό γίνεται με το να μονάσεις, ζήσε με το να μονάσεις. Αυτό που έχει σημασία είναι η δράση.
Η δράση είναι η λύση σε οποιονδήποτε προβληματισμό. Μπες στη ζωή και ζήσε.
Πώς μπορούμε να φτιάχνουμε λοιπόν σχέσεις λιγότερο εξαρτητικές και περισσότερο αυθεντικές;
Πώς μπορώ να συνδεθώ μαζί σου με έναν αυθεντικό και δημιουργικό τρόπο;
Συχνά προσπαθούμε είτε «να σώσουμε», είτε να αλλάξουμε τον άλλο.
Και οι δύο αυτές στάσεις συνιστούν αποτυχία από το να συνδεθούμε με τον άλλο πραγματικά. Που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα υποβιβάζουμε την αξία και τη δυνατότητα του άλλου. Τη δυνατότητά του να υπάρξει ως υπεύθυνος ενήλικας με τις επιλογές που κάνει κάθε φορά ακόμα και αν είναι διαφορετικός από εμάς ή δεν μας ταιριάζουν οι επιλογές του.
Από την άλλη, υπάρχει ένας άλλος τρόπος σύνδεσης με τον άλλο: ως ενήλικας προς ενήλικα. Από μια στάση, είμαι ok είσαι ok
Θα παραλληλίσω αυτή τη μορφή σύνδεσης με τη σχέση «θεραπευτή» και «θεραπευόμενου» από τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας.
Ο «θεραπευτής» είναι στην πραγματικότητα ένας φιλικός συνταξιδιώτης. Στο ταξίδι που κάνεις βιώνοντας την υπαρξιακή σου κατάσταση. Κάποιος που σχετίζεται ή προσπαθεί να σχετίζεται με σένα και την υπαρξιακή σου κατάσταση:
«Απλώς είμαι μαζί σου, εκεί όταν αντικρίζεις και ανακαλύπτεις τις «σκιές» σου. Απλώς περπατώ πλάι σου, όταν διαβαίνεις πάνω στις σκιές σου.
Τίποτα δεν μπορώ να κάνω για σένα, απολύτως. Εκτός από το να στέκομαι παραδίπλα και να αποστομώνομαι και εγώ όταν αποστομώνεσαι με τις ανακαλύψεις σου, από το να παρατηρώ τον πόνο σου όταν πονάς και από το να συνδέομαι με τη ζωή σου, όταν συνδέεσαι με το φως σου και τότε να χαίρομαι μαζί σου.
Μόνο αυτό λοιπόν μπορώ να κάνω ως «θεραπευτής». Να είμαι ένας φιλικός συνοδοιπόρος. Και να είμαι κάποιος που θα ξέρεις ότι είναι διαθέσιμος να είναι μαζί σου στο ταξίδι σου».
Αν λοιπόν τείνουμε να σχετιζόμαστε όλο και περισσότερο με τέτοιον τρόπο, πλάι στον άλλο, διαχωρισμένοι αλλά και μαζί, μπορώντας να αφουγκραστούμε και να συνοδεύσουμε τον άλλο στην υπαρξιακή του κατάσταση, τότε οι σχέσεις θα γίνονται περισσότερο αυθεντικές και ελεύθερες.
Ίσως δεν είναι τυχαίο, ότι οι λίγοι πραγματικά σοφοί άνθρωποι, δεν έχουν ανάγκη από μια ερωτική σχέση. Ένας πραγματικά σοφός άνθρωπος, δεν έχει ανάγκη από κανένα game. Δεν έχει ανάγκη να γνωρίσει τον εαυτό του μέσα από κάποιον άλλο. Γιατί γνωρίζει τον εαυτό του. Ή και να μην τον γνωρίζει ολοκληρωτικά, μπορεί να αντέχει την υπαρξιακότητά του ανά πάσα στιγμή. Έτσι, ένας σύντροφος δεν του χρειάζεται.
Έτσι ένας σοφός άνθρωπος γίνεται συχνά δάσκαλος. Ένας δάσκαλος, δεν ανήκει πουθενά, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Ένας δάσκαλος εκπέμπει το φως του στους μαθητές του.
Όταν αγγίξεις τη σοφία, δεν μπορείς παρά να σιωπήσεις. Η σοφία δεν περιγράφεται. Όταν αγγίξεις τη σοφία δεν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις γι αυτήν. Απλώς τη ζεις.
Όταν αγγίξεις τη σοφία, συμπονάς, συμπλέεις με τους ανθρώπους. Δεν θες να τους μάθεις κάτι, δεν θες να τους κάνεις να δουν κάτι, δεν θες να τους λύσεις κάτι. Απλώς είσαι μαζί τους στην παθολογία τους, την παρατηρείς, σχετίζεσαι και ακτινοβολείς φως. Όποιος μπορεί να δει το φως και είναι έτοιμος, μαθαίνει.
Επίλογος
Τι μπορεί να κάνει λοιπόν ένας άνθρωπος σε αυτή τη ζωή; Μπορεί να υπάρχει με την ύπαρξη γύρω του. Να χαίρεται όταν μπορεί να χαρεί. Να μπαίνει μέσα στη ζωή και να τη ζει. Με αυτήν την έννοια, κάθε μορφή δράσης είναι προτιμότερη από την περισυλλογή ή τη φιλοσοφία. Όταν η δράση συνοδεύεται από τη σκέψη-συνείδηση του βιώματος της δράσης, τότε αποκτάς σοφία σιγά-σιγά.
Όσο περισσότερο γίνεσαι σοφός, τόσο περισσότερο συνδέεσαι. Είναι μια γειωμένη κατάσταση.
Όσο περισσότερο γίνεσαι σοφός, τόσο περισσότερο μπορείς να ζεις σε κατάσταση ευγνωμοσύνης. Η κατάσταση ευγνωμοσύνης, δεν είναι μόνο μακάρια, είναι πολύ επίπονη ταυτόχρονα. Γιατί όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση ευγνωμοσύνης, σημαίνει ότι μπορείς να δεις.
Κάθε άνθρωπος είναι σαν ένα άστρο σ αυτόν τον πλανήτη τη γη. Ένα άστρο που βιώνει την έκρηξη της φωτεινότητάς του απλώς για να τη βιώσει, για να γίνει αυτή, για να εκδηλωθεί. Για να εκδηλώσει το ποιος είναι. Για να εκδηλώσει μία έκφανση του ποιος είναι. Μόλις αυτό γίνει, το άστρο σβήνει. Δεν ξέρω αν χάνεται ή όχι. Διαισθάνομαι όμως ότι δε χάνεται αλλά μεταλλάσσεται σε άλλη μορφή ενέργειας, Ή ίσως ενώνεται με μια αρχική πηγή συνολικής ενέργειας.
Ας μη γίνουμε όμως φιλόσοφοι!
Ας πούμε «θα προσπαθήσω να με κουβαλάω, όσο πιο χαρούμενα γίνεται , με όσο περισσότερη ζωή μπορώ να αδράξω».
ΘΥΜΗΣΟΥ: δεν σε απογοητεύουν οι άνθρωποι, απογοητεύεσαι από τις προσδοκίες που εσύ έχεις για τους ανθρώπους γύρω σου…