«Κιβωτός» ή αλλιώς: πώς ένας τρελόπαπας άλλαξε τον κόσμο!
«…Ήταν το 1998 όταν νεαρός ιερέας μόλις 26 ετών διορίστηκα στον Άγιο Γεώργιο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Θέλησαν να γνωρίσω το πραγματικό ποίμνιο, να καταλάβω γιατί τα παιδιά ήταν παραβατικά, γιατί έμεναν στο δρόμο σαν αγρίμια και έμπαιναν σε συμμορίες. Ένα απόγευμα λοιπόν είδα κάποιους εφήβους να παίζουν μπάσκετ. Τους πλησίασα και έπαιξα μπάσκετ μαζί τους φορώντας το ράσο. Ήταν η αρχή του ταξιδιού…»
Έτσι περιγράφει ο πατήρ Αντώνιος την αφετηρία της Κιβωτού του Κόσμου, αυτής μη κερδοσκοπικής οργάνωσης.
Τώρα, «πατήρ Αντώνιο» δεν τον λες εύκολα, έναν νεότατο άνθρωπο, αστραφτερό στην αύρα, αντίρροπο στην αυστηρότητα του μαύρου ράσου, και αμέτοχο της θρησκειακής μελαγχολίας που μας συνήθισαν οι επαγγελματίες ιερείς των τελευταίων δεκαετιών. Επίσης δεν τη λες «Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση».
Μιλάμε για ένα ανθόκηπο του εθελοντισμού, πες την αυγουστιάτικη καταγάλανη παραλία, πες την οικουμενική αγκαλιά της αυταπάρνησης, αλλά μη τη γειώνεις τόσο γραφειοκρατικά ως ΜΚΟ…
«Είχα πείσμα ότι πρέπει να γίνει κάτι στη γειτονιά. Ήταν και δική μου ευθύνη αυτό. Έπρεπε να βγάλει κάποιος το φίδι από την τρύπα…» Γεννιέται λοιπόν η «Κιβωτός του Κόσμου».
Για τους περίεργους είναι Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και Παιδιού, αφοσιωμένος σε παιδιά υπό συνθήκες παραμέλησης και εγκατάλειψης, χωρίς ιατρική φροντίδα, χωρίς μέλλον, τα περισσότερα από μονογονεϊκές οικογένειες, και πολλά χωρίς γονείς.
Η «Κιβωτός του Κόσμου» ιδρύθηκε το 1998 από έναν εικοσιεξάχρονο ιερέα, τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου με όπλα την αγάπη του για τα παιδιά και την επιθυμία του για τη δημιουργία μιας φωλιάς στοργής και φροντίδας για τα παιδιά αυτά της «άλλης» Αθήνας.
Τι είναι τελικά η Κιβωτός και πώς από ένα απλό όραμα κατάφερε να φιλοξενεί σήμερα πάνω από 400 οικογένειες και να αξιοποιεί τουλάχιστον 500 εθελοντές. «Η Κιβωτός του Κόσμου μετράει σήμερα σχεδόν 13 χρόνια δράσης.
Ξεκίνησε από το καφενείο της ενορίας του Αγ. Γεωργίου στον Κολωνό όπου στεγάζονταν οι οικογένειες τις οποίες βοηθούσαμε, και τελικά ύστερα από 10 χρόνια μεταφερθήκαμε εδώ», θυμάται και συμπληρώνει:
«Η Κιβωτός στεγάζει κόσμο που βρίσκεται σε ανάγκη και σε κίνδυνο, κυρίως μητέρες με παιδιά. Οι μητέρες που έρχονται εδώ είναι κυρίως από την επαρχία και μετακομίζουν στην Αθήνα για να χαθούν μέσα στην ανωνυμία της μεγαλούπολης και να κάνουν μια νέα αρχή».
Αυτήν τη στιγμή στην Κιβωτό φιλοξενούνται 320 παιδιά από τη νηπιακή ηλικία, αλλά και μεγαλύτερα. «Θα μπορούσε κάλλιστα η Κιβωτός να είναι ένα μεγάλο ορφανοτροφείο, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μας.
Xαρακτηριστικό μας είναι πως προσπαθούμε να κρατήσουμε κοντά τη μητέρα με το παιδί και γι’ αυτό έχουμε τον ξενώνα» λέει ο ίδιος και εξηγεί: «Η μητέρα έχει την επιμέλεια του παιδιού, πάντα όμως με τη βοήθεια των κοινωνικών λειτουργών και των ψυχολόγων μέχρι να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της.
Δεν θέλουμε να ιδρυματοποιήσουμε αυτά τα παιδιά και γι’ αυτό αν δεν υπάρχει ο γονιός –μιλώντας πάντα για μονογονεϊκές οικογένειες- ψάχνουμε να βρούμε και κάποιον συγγενή του ο οποίος θα μπορούσε να κάνει το παιδί να αισθανθεί πως δεν είναι μόνο του σε ένα κλειστό χώρο χωρίς κάποιο οικείο πρόσωπο.
Υπάρχουν επίσης πάρα πολλές οικογένειες οι οποίες ζουν στα όρια της φτώχειας και γι’ αυτό δημιουργήσαμε ένα πρόγραμμα στεγαστικό και πάνω από 30 καταλύματα τα οποία συντηρούμε εμείς, με τους δικούς μας πόρους, μόνο και μόνο για να κρατήσουμε τη μάνα κοντά στο παιδί και να μην το εγκαταλείψει σε κάποιο ορφανοτροφείο».
Οι άνθρωποι της Κιβωτού αναλαμβάνουν να γράψουν τα παιδιά στο σχολείο, να τα διαβάσουν, να τα ταϊσουν και να τους προσφέρουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Για το έργο που παράγει η Κιβωτός του Κόσμου χρειάζονται βεβαίως πολλά χρήματα, τα οποία συλλέγονται μέσα από τις προσφορές του απλού κόσμου.
«Οι κρατικοί φορείς ουσιαστικά δεν βοηθούν. Ο κόσμος που μας συμπαραστέκεται όμως -και ειδικά μέσα σε αυτή τη δύσκολη οικονομικά περίοδο- αυξάνεται συνεχώς».
Κι ύστερα λέμε κι εμείς ότι χριστιανίζουμε, λέμε ότι φιλανθρωπούμε, λέμε ότι νοιαζόμαστε… Όποιος μπορεί, όποιος πείθεται να στείλει ένα φιλί, όποιος δεν αυτοκτόνησε ακόμη βλέποντας ΤV, να μια φωτεινή διέξοδος αυτογνωσίας και αυθεντικής χαράς
Ο παράξενος παππούλης
Κάποτε πολὺ παλιὰ σὲ ἕνα μοναστήρι στὸ Άγιον Ὅρος, πρὶν ἀκόμα ἡ ἀνθρωπότητα μάθει τί εἶναι τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ἦταν μία μικρὴ ἀδελφότητα νέων κατὰ βάσει μοναχῶν μὲ τὸν Γέροντά τους, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ αὐτὸς σχετικὰ νέος.
Μέσα σὲ αὐτὴν τὴν ἀδελφότητα ὑπῆρχε ὅμως καὶ ἕνας μεγάλος σὲ ἡλικία παππούλης. Ὁ παππούλης τῆς ἱστορία μας, λοιπόν, δὲν ἔλεγε ποτὲ καλημέρα καὶ περπατοῦσε πάντα μὲ κατεβασμένο τὸ βλέμμα.
Ὅποτε συναντοῦσε κάποιον ἀδελφό του σταματοῦσε μπροστά του χωρὶς νὰ σηκώσει τὰ μάτια του ἀπὸ τὸ ἔδαφος καὶ κατευθείαν γυρνοῦσε τὴν πλάτη του καὶ ἄλλαζε πορεία. Δὲν πήγαινε ποτὲ στῆς Παρακλήσεις καὶ στοὺς Ἑσπερινούς.
Μπορεῖ νὰ τὸν ἔβλεπαν καμιὰ φορᾶ στὸ ἀπόδειπνο μετὰ τὴν τράπεζα, ἀλλὰ θὰ ἔφευγε πρὶν τελειώσει. Μονάχα τὶς Κυριακὲς πήγαινε στὴν Λειτουργία καθυστερημένος καὶ καθόταν μέχρι νὰ τελειώσει.
Ὅλοι οἱ ἀδελφοί του τὸν χαρακτήριζαν μονόχνωτο, παράξενο καὶ τὸν συκοφαντοῦσαν συνέχεια στὸν Γέροντά τους.
Πολλὲς φορὲς ὁ Γέροντας μπῆκε στὸν πειρασμὸ νὰ τὸν ἐπιπλήξει γιὰ τὴν συμπεριφορὰ τοῦ αὐτή, ἀλλὰ κάθε φορᾶ κάτι τὸν σταματοῦσε καὶ τὸν δικαιολογοῦσε λέγοντας πὼς εἶναι «καμώματα τῆς ἡλικίας».
Κάποια μέρα λοιπὸν… κάλεσε ὁ Καλὸς Θεούλης τὸν Παππούλη μας καὶ αὐτὸς ἔφυγε γιὰ πάντα γιὰ ἕνα πολὺ μακρινὸ ταξίδι.
Οἱ ἀδερφοί του δὲν στεναχωρήθηκαν καθόλου γιὰ τὴν ἀπώλειά του. Ἴσα, ἴσα χάρηκαν κιόλας, γιατί δὲν θὰ ἔβλεπαν ἄλλο τὸ ξινισμένο γέρικο πρόσωπό του.
Ἀναρωτιόντουσαν ὅμως: «τι κατάληξη θὰ ἔχει ἡ ψυχούλα αὐτοῦ του παράξενου γεράκου ποῦ δὲν τελοῦσε κανένα ἀπὸ τὰ θρησκευτικά του καθήκοντα;»
Τὸ ρώτησαν στὸ Γέροντά τους καὶ αὐτὸς μὲ τὴν σειρὰ τοῦ εἶπε νὰ κάνουν γιὰ 40 μέρες προσευχὴ καὶ νηστεία καὶ τότε θὰ τοὺς φανερώσει ὁ Καλὸς Θεούλης τί ἔγινε μὲ τὴν ψυχούλα τοῦ γέρου ἀδελφοῦ τους.
Μετὰ ἀπὸ 40 μέρες Ἄγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε στὸ Γέροντα καὶ τοῦ ἀποκάλυψε ὅτι ὁ Γεράκος τοὺς εἶναι στὸν Παράδεισο κοντὰ στὸν Καλὸ Θεούλη καὶ προσεύχεται γιὰ αὐτοὺς καὶ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. Ὁ Γέροντας ἀπόρησε. Ρώτησε τὸν Ἄγγελο: «Μα πῶς; Ἀφοῦ…»
Πρὶν προλάβει ὅμως νὰ τελειώσει αὐτὸ ποὺ ἤθελε νὰ πεῖ τοῦ ἀπάντησε ὁ Ἄγγελος: «Ὁ ἀδελφός σας εἶναι στὸν Παράδεισο γιατί ποτὲ δὲν εἶπε κακὸ λόγο γιὰ ἀδελφό του καὶ ποτὲ δὲν κατέκρινε κανέναν σας!
Πάντα τὸ βλέμμα τοῦ κοιτοῦσε στὸ ἔδαφος γιὰ νὰ μὴν δεῖ κανέναν σας καὶ τὸν κακολογήσει, δὲν ἐρχόταν στὶς ἀκολουθίες γιὰ μὴν δεῖ κανέναν ἀδελφὸ νὰ κοιμᾶται στὸ στασίδι του, ἢ νὰ μὴν κάνει τὶς μετάνοιές του καὶ τὸν κρίνει».
Ὁ Γέροντας ἔμεινε ἄφωνος.
Τὰ νέα γρήγορα διαδόθηκαν ἀπὸ στόμα σὲ στόμα ὄχι μόνο στὸ μικρὸ κοινόβιο ἀλλὰ καὶ στὶς γύρω Μονὲς καὶ Σκῆτες. Ἀντὶ γιὰ χαρὰ ὅμως ἁπλώθηκε μία ἀπέραντη λύπη.
Μέχρι καὶ τὰ πουλιὰ σίγησαν ἐκείνη τὴν μέρα. Ὁ ἀέρας δὲν φύσηξε καὶ τὰ λευκὰ προβατάκια τῆς θάλασσας σταμάτησαν νὰ γλύφουν τοὺς τοίχους τοῦ μοναστηριοῦ.
Ἐκεῖνο τὸ βράδυ οὔτε τὰ ἄστρα βγῆκαν στὸν οὐρανό. Θρηνοῦσαν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ θρηνοῦσε καὶ ὅλη ἡ γῆ μαζί τους.
Μακάρι νὰ μπορούσαμε καὶ ἐμεῖς νὰ ἔχουμε ἔστω λίγη ἀπὸ τὴν ταπείνωση τοῦ Ἅγιου αὐτοῦ Παππούλη καὶ ἂς μᾶς λέγανε παράξενους…
Πηγή: ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Σκοτώθηκε σε τροχαίο η Μαρία Σ., μητέρα 10 παιδιών
Η Μαρία Σ. μητέρα 10 παιδιών έχασε πριν λίγες ημέρες τη ζωή της σε τροχαίο δυστύχημα, καθώς επέστρεφε σπίτι από τη δουλειά της. Η άτυχη μητέρα ήταν μαία στο επάγγελμα και οι ηλικίες των παιδιών της ξεκινούν από τα 22 έτη με το τελευταίο να είναι μόλις 2 μηνών!
Το περασμένο Σάββατο ήταν η κηδεία της και τελέστηκε με παρουσία χιλιάδες κόσμου, καθώς ήταν πολύ αγαπητή στον Ωρωπό, όπου και έμενε μαζί με την πολύτεκνη οικογένεια της.
Οσοι έδωσαν το… παρών στο τελευτάιο αντίο μιλούν για κάτι ασυνήθιστο. Η οικογένεια ήταν εκείνη που έδινε κουράγιο στον κόσμο και όχι ο κόσμος στην οικογένεια. Ο σύζυγός της και τα παιδιά της ήταν ντυμένοι στα λευκά, σχεδόν χαμογελούσαν κι έψαλαν το Αναστάσιμο Χριστός Ανέστη.
Αυτή ήταν και η απάντησή τους σε όσους, τους εύχονταν να έχει καλό παράδεισο… Χριστός Ανέστη απαντούσαν. Η συγκεκριμένη γυναίκα είχε τελειώσει και τη θεολογική σχολή και φαίνεται πως είχε μεταδώσει κάποιες από τις γνώσεις της και στα παιδιά της,
Ένας ιερέας μοιράστηκε μια συζήτησή του με την άτυχη Μαρία, που περιέγραφε εκείνη κάποιες κουβέντες με τα παιδιά της.Ο ιερέας δημοσίευσε τη συζήτησή τους στο blog αερικές εποχές.
– Μαρία ανησυχείς για τα παιδιά σου τώρα που μεγάλωσαν;
Δεν υπάρχει καλύτερος πατέρας και παιδαγωγός από τον ίδιο τον Θεό. Κι όμως τα παιδιά του οι πρωτόπλαστοι αποφάσισαν να τον παρακούσουν καθώς και τις εντολές του και να φύγουν μακριά του… Εγώ δεν μπορώ παρά να αγωνίζομαι μόνο για μένα, για τα παιδιά μου απλά προσεύχομαι…
-Δεν τα νουθετείς;
Αν το ζευγάρι ζει αγαπημένο δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω. Αυτό από μόνο του αρκεί. Εγώ προχωρώ μέσα στο σπίτι και αισθάνομαι τα παιδιά μου σαν τα παπάκια, παντού με ακολουθούν για να συζητήσουμε…Αφού τους το λέω, παιδιά με κάνετε να αισθάνομαι σαν την πάπια, αφήστε με και λίγο μόνη…
– Είσαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η πολυτεκνία σώζει;
Όταν γνώρισα τον Σπύρο αποφασίσαμε να κάνουμε έως 5 παιδιά, το θεωρούμε ιδανικό αριθμό, αλλά πάντα χαιρόμασταν με το κάθε παιδί που θέλαμε άλλο ένα… Για να καταλάβεις πόσο το χαίρομαι που ακόμα και το τελευταίο (το δέκατο) δεν το αφήνω να το αλλάζουν τα παιδιά. Τους λέω αυτό είναι δικό μου παιδί, όταν κάνετε δικό σας, εσείς θα το αλλάζετε…. Τώρα στο έκτο όταν είχα ρωτήσει τον παππού τον Δαμασκηνό σε δική μου αγωνία σε σχέση με τα πνευματικά… αν ο Θεός την πολυτεκνία την προσμετρά και ως αγώνα, γιατί μου είχανε πει ότι πάνω από 6 ότι Ο Θεός το βλέπει ως σταυρό….είχε συμφωνήσει!
Πηγή: protothema
Θανάσης Τριαρίδης: Ο καρκινοπαθής γιατρός που το πρωί έκανε χημειοθεραπείες και στη συνέχεια χειρουργούσε
«Φοβάσαι;» ρώτησε την εξαδέλφη του Αγγελική Τριαρίδου. «Κοίτα», της είπε, «δεν είναι κακό να φοβάσαι. Αλλά μην σταματήσεις ούτε στιγμή να βάζεις κόντρα…»
Ο γιατρός του Θεαγενείου Θανάσης Τριαρίδης είχε δημιουργήσει έναν ιδιότυπο αστικό θρύλο. Για μια δεκαετία έμοιαζε με «έναν υπερ-ήρωα της ιατρικής». Ήταν ο άνθρωπος με τη μαγνητική προσωπικότητα,την εμμονική ανιδιοτέλεια, ο άνθρωπος που ήξερε τη μυστική συνταγή για το χάπι κατά του Φόβου.
Ο Τριαρίδης ήταν καρκινοπαθής αλλά και γιατρός του Θεαγενείου. Τα πρωινά έκανε τις πιο βαριές χημειοθεραπείες, αμέσως μετά έμπαινε στα χειρουργεία να χειρουργήσει τους ασθενείς του και στη συνέχεια, πήγαινε στα εξωτερικά ιατρεία για να εξετάσει εκατοντάδες αρρώστους που τον περίμεναν. Ειδικά αυτόν.
Για να μην αφήσει κανέναν χωρίς εξέταση, έβαζε εθελοντικά εξωτερικά ιατρεία το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ.
Ενώ, λόγω της αρρώστιας του, μπορούσε να πάρει ατέλειωτες άδειες, αυτός πολλαπλασίασε τις ώρες της δουλειάς του.
Όσοι ακούγανε τη φήμη υπέθεταν πως είναι ψέματα, πως είναι μια υπερβολή: Δεν μπορεί, έλεγαν, να υπάρχει κάποιος άνθρωπος που αντέχει αυτό το πρόγραμμα μετά από μια χημειοθεραπεία. Κι έπειτα μια δεύτερη πληροφορία διασταύρωνε την πρώτη φήμη και μια τρίτη την επικύρωνε.
Ο Θανάσης αναποδογύριζε τους νόμους της λογικής, δίνοντας σε όλους μας, στους καιρούς της παροντικής μικροψυχίας, ένα σπάνιο υπόδειγμα δοτικότητας, αλληλεγγύης και προσφοράς. Και όλα αυτά δίχως να διανοηθεί ποτέ να ζητήσει οποιοδήποτε αντάλλαγμα ή να το εξαργυρώσει με άλλον τρόπο.
Ακόμη και όταν του φέρνανε διάφορα δώρα ευγνωμοσύνης (τρόφιμα ή κρασιά), εκείνος τα μοίραζε γελώντας στις νοσηλεύτριες ή τα έδινε σε άλλους ασθενείς που είχαν ανάγκη.
Έμπρακτα έδειξε αυτό που θεωρούν άλλοι, ότι δεν μπορούν να κάνουν !
Ήταν γιατί το Ήθελε !
Παράδειγμα προς μίμηση για τους Ίδιους,τους α-σθενείς του !
Για το πως να αντιμετωπίζουν την Α-Σθένεια !
Να μην χάνουν το ΣΘΕΝΟΣ τους !
Η Α-Σθένεια είναι αποκοπή από την Ζωή !
Ο Θεός μας δίνει ότι Θέλουμε…
Όχι ότι Νομίζουμε ότι Θέλουμε…
Και αυτός ο άνθρωπος έδειχνε καθημερινά σε συμΠάσχοντες τη Δύναμη που έχει μέσα του ο Άνθρωπος όταν Θέλει!
Ο Θανάσης Τριαρίδης πέθανε στα 45 του χρόνια, την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου του 2013. Έχασε μετά από δεκαετή παλικαρίσιο αγώνα τη μάχη με τον καρκίνο.
Μην έχεις λανθασμένη άποψη για τις προθέσεις μου.
Κάθε απόπειρά σου να με εξιδανικεύσεις, με απομακρύνει από σένα.
Κάθε προσπάθειά σου να με υποτιμήσεις, σε διώχνει μακριά μου.
Όχι. Δεν γράφω για να βοηθήσω κάποιον άλλον, πέρα από μένα.
Ούτε για να σας δείξω πως τάχα κάτι ήδη γνωρίζω.
Γράφω γιατί δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.
Λες και το στυλό μου είναι το «ποντίκι» του υπερηχογράφου που βιάζεται λαίμαργα να ανιχνεύσει διαγνωστικά την ψυχική μου σφαίρα, κι αυτήν του κάθε ανθρώπου.
Το ακόντιο-εργαλείο που βαστάει ο αθλητής του άλματος επί κοντώ για να ξεπεράσει το ύψος με το οποίο ανταγωνίζεται.
Το μπαστούνι στο χέρι του θρασύτατου ορειβάτη που ψάχνει το ακατόρθωτο.
Με σπρώχνει ο φόβος της ανυπαρξίας μου.
Κι ακόμη χειρότερα, ο φόβος της χωρίς νόημα ύπαρξής μου, να του βουλώσω το στόμα.
Με σπρώχνουν οι πληγές μου που ζητάνε επειγόντως ίαση.
Ο ακατανίκητος και υπέρλογος έρωτας που με προσκαλεί να τον φλερτάρω..
Ο σπουδαίος αμερικανός ψυχοθεραπευτής, συγγραφέας και ομότιμος καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, Ίρβιν Γιάλομ ξεφυλλίζει τις σελίδες της αυτοβιογραφίας του“Becoming myself”. Τι λέει για τη ζωή, τον θάνατο και την απόφασή του να μην γράψει άλλο βιβλίο.
Η συνέντευξη δόθηκε στο news247.gr
“Ξυπνά από τον ύπνο του ξημερώματα, κλαίγοντας. Κινείται ήσυχα για να μην ξυπνήσει τη σύζυγο του στο μπάνιο. Βρέχει τα μάτια του και ακολουθεί μηχανικά τις οδηγίες που πενήντα χρόνια δίνει στους ασθενείς του. Τα βήματα, οικεία. Κλείνει τα μάτια, επαναλαμβάνει νοητά το όνειρο και σημειώνει αυτό που βλέπει”.
Αυτή είναι η πρώτη σκληρή εικόνα που καταγράφει στις πρώτες σειρές της αυτοβιογραφίας του, με τίτλο “Becoming myself”, ο αμερικανός ψυχοθεραπευτής, συγγραφέας και ομότιμος καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, Ίρβιν Γιάλομ.
Ξεφυλλίζοντας το τελευταίο του βιβλίο, οι λέξεις περιστρέφονται γύρω από μια γραμμή του Ντίκενς. “Όσο πλησιάζει ο άνθρωπος πιο κοντά στο τέλος, τόσο ταξιδεύει ολοένα και πιο κοντά στην αρχή του κύκλου”.
Άλλωστε η ζωή είναι ένας κύκλος. “Συναντώ ανθρώπους που σκέφτονται το παρελθόν τους. Το ίδιο συμβαίνει και με εμένα… Δεν υπάρχει κανένα νόημα στη ζωή. Αυτό που εννοώ είναι ότι πρέπει να φτιάξουμε μόνοι μας το νόημα της. Είμαστε όντα, διψασμένα για τον κόσμο και πρέπει να βρούμε πράγματα που να του δώσουν νόημα”, τονίζει στο News 24/7 και μας κάνει ένα… κοφτό “νεύμα” ώστε να κατανοήσουμε την έννοια της ζωής, του θανάτου και της διαδρομής των επιλογών μας.
Ο σπουδαίος ψυχοθεραπευτής, στα 87 του χρόνια σήμερα, νοσηλεύτηκε προ λίγων μηνών σε κλινική του Πάλο Άλτο, στην Καλιφόρνια. Ένα χειρουργείο, μια επέμβαση στο γόνατο, κάποιες ζαλάδες και η αδυναμία συγκέντρωσης που ακολούθησαν, τον καθήλωσαν σωματικά με το πνεύμα του να βρίσκει διέξοδο στην… συντροφιά ενός τάμπλετ, ταξιδεύοντας στον κόσμο του Γούντι Άλεν και στις νουβέλες του Robertson Davies.
Ο πατέρα της “ομαδικής ψυχοθεραπείας” που βοήθησε εκατομμύρια συνανθρώπους να διαχειριστούν την ιδέα του θανάτου είναι ειλικρινής, ευθύς και χωρίς ίχνος υπεροψίας. Η ανταπόκρισή του ήταν άμεση και σε αυτό βοήθησε και η αγάπη του για την Ελλάδα.
Η διαχείριση του τέλους του θανάτου
“Πιστεύω ότι αν αναλογιστεί κανείς τον μικρό πληθυσμό στην Ελλάδα, είναι περίεργο το γεγονός ότι τα βιβλία μου στη χώρα σας πουλούν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα και τον λόγο δεν μπορώ να τον μαντέψω… Πραγματικά όμως όταν έρχομαι στην Ελλάδα το κοινό είναι μεγάλο και ενθουσιώδες, ενώ σημειώστε πως ακόμη και οι οδηγοί ταξί διαβάζουν τα βιβλία μου…. Ίσως τελικά η νοοτροπία μας είναι ίδια” υπογραμμίζει στο News 24/7.
Παρακολουθήστε τον Irvin Yalom σε θεραπευτικές συνεδρίες να ξεδιπλώνει την Τέχνη της Ψυχοθεραπείας.
Μέχρι πρότινος, ο Ίρβιν Γιάλομ αφιέρωνε τη μισή του μέρα στο γράψιμο. Είχε μάλιστα κατά νου, μια στοίβα βιβλίων που περίμεναν να γεμίσουν με τις λέξεις του. Όχι πια. Η αυτοβιογραφία του με τίτλο “Becoming myself” ολοκληρώθηκε. Πλέον δεν τον περιμένουν άλλα βιβλία. “Είμαι πολύ μεγάλος πλέον και νομίζω ότι αυτό είναι πιθανότατα το τελευταίο βιβλίο το οποίο πραγματικά μπορώ να γράψω” συμπληρώνει. “Σκέφτηκα, λοιπόν, να είναι αυτοβιογραφία καθώς ακόμη θυμάμαι όσα περισσότερα μπορώ. Ανέκαθεν ένιωθα ότι το τελευταίο μου βιβλίο έπρεπε να είναι τα απομνημονεύματα μου. Βλέπετε όσο κανείς πλησιάζει τα ογδόντα του, τόσο ξεχνάει πράγματα και ήθελα να βεβαιωθώ ότι θα έγραφα σωστά όσο το μυαλό μου είναι καθαρό. Μερικές φορές μεγαλώνοντας, τείνεις να σκέφτεσαι συχνά την προηγούμενη ζωή σου και οι μνήμες να επιστρέφουν” προσθέτει με νόημα καθώς οι ασθενείς του πρωταγωνιστούν στις δικές του μνήμες.
Ανάμεσα τους, χιλιάδες καρκινοπαθείς, τους οποίους πήρε από το χέρι για να ξεπεράσουν τον φόβο του τέλους.“Η επαφή μου με τους καρκινοπαθείς με βοήθησε να μάθω να λειτουργώ μαζί τους. Πώς να διαχειριστώ την ιδέα του θανάτου. Ήταν μια πραγματικά δύσκολη εμπειρία η οποία σε κάθε περίπτωση με οδήγησε στην ανάγκη να κάνω ο ίδιος θεραπεία και να διαχειριστώ και τις δικές μου αγωνίες” σημειώνει μεταξύ άλλων.
Οι άνθρωποι που έχουν καταφέρει πράγματα στη ζωή τους, φοβούνται λιγότερο να πεθάνουν, έχει αναφέρει στο παρελθόν και μας εξηγεί: “Δεν είναι τόσο τα επιτεύγματα που μπορεί κάποιος να επιτύχει, όσο το να καταφέρει να μην μετανιώνει για πράγματα στη ζωή του. Έχω την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι που ζουν μετανιώνοντας για εκείνα που δεν έχουν κάνει, για όσα δεν δοκίμασαν, φοβούνται τον θάνατο πολύ περισσότερο”.
Ο ίδιος δεν έχει δεύτερες σκέψεις για τις επιλογές του. “Έχω μετανιώσει για πολύ λίγα πράγματα. Είναι ξέρετε πολύ σημαντική αυτή η ερώτηση στους ασθενείς μου. Πως δηλαδή να ζουν δίχως να μετανιώνουν. Πως να ζεις δίχως τύψεις”.
Συνάμα όμως προσπάθησε να γιατρέψει και ο ίδιος τις δικές του πληγές. “Έχω κάνει πολύ δουλειά μόνος μου. Έπρεπε. Κάθε ψυχοθεραπευτής πρέπει να κάνει θεραπεία προκειμένου να καταλάβει τον εαυτό του…Η δουλειά αυτή δεν τελειώνει ποτέ. Το να αντιληφθείς, δηλαδή, τον εαυτό σου” απαντά χαρακτηριστικά.
Ο σύντομος… κύκλος της συζήτησης ολοκληρώθηκε βαθιά χαράματα. Ένα διαφορετικό ξημέρωμα. Από εκείνα που διαφοροποιούν την οπτική. Την στρέφουν στο φως και στην αναζήτηση ενός βασικού νοήματος. Στο κάθε μέρα. Στο από εδώ και πέρα.
Δείτε ολόκληρη την συνέντευξη:
Άλλωστε η ζωή είναι ένας κύκλος. “Συναντώ ανθρώπους που σκέφτονται το παρελθόν τους. Το ίδιο συμβαίνει και με εμένα… Δεν υπάρχει κανένα νόημα στη ζωή. Αυτό που εννοώ είναι ότι πρέπει να φτιάξουμε μόνοι μας το νόημα της. Είμαστε όντα, διψασμένα για τον κόσμο και πρέπει να βρούμε πράγματα που να του δώσουν νόημα”, τονίζει στο News 24/7 και μας κάνει ένα… κοφτό “νεύμα” ώστε να κατανοήσουμε την έννοια της ζωής, του θανάτου και της διαδρομής των επιλογών μας. ΙΡΒΙΝ ΓΙΑΛΟΜ
ΧΑΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΝΟΗΜΑΤΟΣ:1.επιθυμία για ζωή και 2.δίνεις χρώμα ,νόημα στη ζωή σου:::
όσο θα θυσιάζονται άνθρωποι για τη Ζωή…ε τότε υπάρχει ελπίδα…καλό σου ταξίδι Φίλε…
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.Καβάφης
Θρίλερ δίχως τέλος… Ο θάνατος του διασώστη που πήγε οξυγόνο στα εγκλωβισμένα παιδιά και μετά εξέπνευσε… Τι συμβαίνει στη σπηλιά της Ταϊλάνδης…
Μαζί με την αγωνία για τη διάσωση των 12 αθλητών και του προπονητή τους που έχουν εγκλωβιστεί σε σπηλιά της Ταϊλάνδης, ήρθε και η τραγωδία.
Ένας 38χρονος διασώστης, ο Σαμάν Κουνάν, πρώην βατραχάνθρωπος, έχασε τη ζωή του, ενώ έβγαινε από το σύμπλεγμα σπηλαίων, λόγω έλλειψης οξυγόνου.
«Αν είναι τόσο επικίνδυνα στη σπηλιά που σκοτώθηκε ένας πρώην βατραχάνθρωπος, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πολύ επικίνδυνο να βγάλουν τα παιδιά έξω;», ρώτησε δημοσιογράφος τον διοικητή των βατραχανθρώπων, για να λάβει την εξής απάντηση: «Ναι πραγματικά αλλά προσπαθούμε τα πάντα, ψάχνουμε τον καλύτερο τρόπο για να τα βοηθήσουμε».
Ο διασώστης είχε πάει στη σπηλιά για να εφοδιάσει τους εγκλωβισμένους με μπουκάλες οξυγόνου και εξοπλισμό σε περίπτωση που χρειαστούν.
Η μεγάλη ανησυχία των αρχών σχετίζεται με τα καιρικά φαινόμενα και κυρίως με τις έντονες βροχοπτώσεις που αναμένονται τα προσεχή 24ωρα.
Για «περιορισμένο χρόνο» για τη διάσωση των 12 παιδιών και του προπονητή τους που βρίσκονται εδώ και 13 ημέρες σε μια σπηλιά στην Ταϊλάνδη έκαναν λόγο για πρώτη φορά σήμερα οι αρχές.
«Αρχικά πιστεύαμε ότι τα παιδιά μπορούν να μείνουν εκεί για καιρό. Όμως η κατάσταση άλλαξε, ο χρόνος πλέον είναι περιορισμένος», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων του Πολεμικού Ναυτικού Απακόρν Γιουκονγκάεβ.
Ο ίδιος πρόσθεσε ότι μπουκάλες με οξυγόνο έχουν τοποθετηθεί κατά μήκος της διαδρομής που πρέπει να διασχίσουν τα παιδιά προκειμένου να βγουν από το σπήλαιο ώστε να μπορούν να ανεφοδιάζονται εκείνα και οι συνοδοί τους. Ωστόσο αρνήθηκε να διευκρινίσει αν η επικίνδυνη επιχείρηση απεγκλωβισμού τους θα ξεκινήσει σήμερα, την ώρα που οι βροχοπτώσεις έχουν ξεκινήσει και πάλι.
«Παρόλο που χάσαμε έναν άνδρα, εξακολουθούμε να έχουμε πίστη στην αποστολή μας», διαβεβαίωσε ο Απακόρν Γιουκονγκάεβ.
Η τραγωδία υπενθύμισε το πόσο δύσκολη είναι η διαδρομή που πρέπει να διανύσουν κάνοντας κατάδυση τα παιδιά και ο προπονητής τους.
Σβήσε το κόσμο και βάλε μουσική,
η ψυχή θέλει μελωδία, όχι θόρυβο…
~Angelo de Pascalis
Μπουσκάλια: Μέρα που πέρασε χωρίς μια πράξη αγάπης, είναι μια μέρα που χάθηκε
Όλοι βρίσκουμε άφθονες ευκαιρίες να δείξουμε την αγάπη μας, δυστυχώς όμως, ελάχιστη αγάπη εκδηλώνεται στον κόσμο. Άνθρωποι κλαίνε και πεθαίνουν μόνοι. Παιδιά κακοποιούνται και γέροι περνούν τις τελευταίες μέρες τους χωρίς στοργή και αγάπη. Σ’ έναν κόσμο όπου η ανάγκη για εκδηλώσεις αγάπης είναι τόσο φανερή θα’ πρεπε να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη δύναμη που έχουμε να βοηθήσουμε και να θεραπεύσουμε ανθρώπους, μόνο με το άπλωμα του χεριού μας κι ένα ζεστό αγκάλιασμα. Η Τερέζα της Αβίλας μάς ικέτευε «να συνηθίσουμε να κάνουμε πολλές πράξεις αγάπης, γιατί εξευγενίζουν και γλυκαίνουν την ψυχή μας.
Αργά το βράδυ, είναι μια καλή στιγμή να συλλογιστούμε τι κάναμε κι εμείς από τη μεριά μας ώστε να καλυτερεύσει ο κόσμος, για να γίνει ένα μέρος με περισσότερη φροντίδα και αγάπη. Αν δε σκεφτόμαστε τα βράδια που πλαγιάζουμε, ας το εκμεταλλευτούμε αυτό σαν μια σπουδαία ευκαιρία να μεθοδεύσουμε τρόπους οι οποίοι θ’ άλλαζαν προς το καλύτερο τον κόσμο που ζούμε. Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε μεγάλα έργα – αρκούν απλές, καθημερινές πράξεις, εύκολα πραγματοποιήσιμες: ένα τηλεφώνημα που δεν το αποφασίζαμε, ένα σημείωμα με δυο λόγια που διαρκώς το αναβάλλουμε, κάποια έκφραση ευγνωμοσύνης που την παραμελούμε. Όταν πρόκειται να δώσουμε αγάπη, οι ευκαιρίες είναι απεριόριστες και από κανέναν μας δεν λείπει το ταλέντο.
Από το βιβλίο «Γεννημένοι για την Αγάπη» του Λέο Μπουσκάλια
Parallax View Μια βροχερή Τρίτη σε ένα συσσίτιο Από Γιώργος Τούλας – June 26, 2018 
Κοντά στη βόρεια πύλη της ΔΕΘ τα πρωϊνά της εβδομάδας γίνονται συχνά συσσίτια τροφίμων. Για απόρους. Άνθρωποι κάθε ηλικίας έρχονται σιωπηλοί, με τα πόδια, κουβαλώντας καρότσια, ή με αυτοκίνητα, περιμένουν υπομονετικά στην σειρά, παίρνουν ότι τους δώσουν, οπωρικά, φρούτα, λαχανικά, μακαρόνια. Γεμίζουν τις τσάντες που φέρνουν μαζί τους και αποχωρούν, το ίδιο διακριτικά όσο ήρθαν. Παππούδες και γιαγιάδες αλλά και εγγόνια, άνεργοι και χαμηλόμισθοι, φιγούρες αξιοπρεπείς που σπάνια λυγίζουν. Σήμερα το πρωί στο ίδιο συσσίτιο μια δυνατή βροχή έπεφτε στο προαύλιο και σκέπαζε με το θόρυβο του νερού και τις χοντρές σταγόνες της τη θλίψη του τοπίου. Με μια εφημερίδα στο κεφάλι, ή μια σακούλα για την προστασία περπατούσαν στην καταιγίδα φορτωμένοι τα μικρά δώρα μιας βροχερής μέρας. Το μάτι μου έπεσε σε μια γυναίκα που με το ζόρι κουβαλούσε το σακί με τις πατάτες, τα κολοκύθια, τα ζυμαρικά, μούσκεμα από το νερό που έπεφτε. Κάποια στιγμή το κουτί σκίστηκε, κάποια πράγματα σωριάστηκαν στο έδαφος. Η γυναίκα έσκυψε να τα μαζέψει. Έσκυψα και γω να τη βοηθήσω και τότε πρόσεξα ένα δάκρυ στο μάγουλο της. Σας ευχαριστώ μου είπε με αμηχανία και έφυγε βιαστικά μέσα στη βροχή, φορτωμένη, βρεγμένη και απελπισμένη. Με πήραν και εμένα τα ζουμιά και βγήκα στην πολύβουη Εγνατία και γω αμήχανος.
Read more at: http://parallaximag.gr/parallax-view/mia-vrocheri-triti-se-ena-syssitio
Μια φοιτήτρια αγόρασε πρωινό σε έναν άστεγο. Φεύγοντας, ο άστεγος της έδωσε ένα χαρτί με ένα θλιβερό μυστικό…!!!
Μια φοιτήτρια αγόρασε πρωινό σε έναν άστεγο. Φεύγοντας, ο άστεγος της έδωσε ένα χαρτί με ένα θλιβερό μυστικό…
Όταν η φοιτήτρια Κέισι Φίσερ πήγε να αγοράσει καφέ από ένα κατάστημα της περιοχής της, παρατήρησε έναν άνδρα που στέκονταν στην άκρη του δρόμου.
Η Φίσερ έγραψε στο Facebook ότι μόλις κατάλαβε ότι ο άντρας έψαχνε στο έδαφος για να βρει πεταμένα κέρματα, ένιωσε απίστευτη θλίψη.
Πέρασε δίπλα του καθώς προχωρούσε προς τη καφετέρια, τον χαιρέτησε αλλά ο άντρας δεν της έδωσε σημασία. Συνέχισε να ψάχνει στο έδαφος για κέρματα και σιγοτραγουδούσε.
Μπήκε στο κατάστημα, αγόρασε έναν καφέ για εκείνη και ένα καφέ και ένα κουλούρι για τον άγνωστο άντρα, και τον πλησίασε.
Στην αρχή δεν ήθελε να της μιλήσει αλλά ούτε και να δεχτεί το κέρασμα. Η Φίσερ όμως ήταν τόσο πιεστική που τελικά τον έπεισε.
Κάθισε μαζί του και άρχισε να τον ρωτάει για τη ζωή του:
«Μου είπε πολλά. Μου είπε πως οι άνθρωποι συνήθως του συμπεριφέρονται εχθρικά γιατί είναι άστεγος. Μου είπε πως τα ναρκωτικά τον μετέτρεψαν στον άνθρωπο που ο ίδιος μισούσε. Έχασε τη μητέρα του από καρκίνο, δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του και θέλει απλά να είναι κάποιος που θα κάνει τη μητέρα του περήφανη.
Αυτός ο αξιαγάπητος άντρας ονομάζεται Κρις και είναι ένας από τους πιο ειλικρινείς και πιο τίμιους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ.
Όταν κοίταξα το ρολόι μου και συνειδητοποίησα ότι πρέπει να επιστρέψω στη τάξη, σηκώθηκα για να τον αποχαιρετήσω. Αλλά εκείνος μου είπε να περιμένω λίγο για να μου γράψει κάτι σε ένα φύλλο χαρτί.
Με τρεμάμενα χέρια πήρε το χαρτί που του έδωσα και άρχισε να γράφει. Όταν τέλειωσε, το δίπλωσε, μου το έδωσε, μου ζήτησε συγνώμη για το γραφικό του χαρακτήρα και έφυγε χαμογελαστός.
Στάθηκα για λίγο και άνοιξα το σημείωμά του.
Έγραφε:
«Ήθελα να αυτοκτονήσω σήμερα. Εξαιτίας σου δεν θα το κάνω. Σε ευχαριστώ υπέροχε άνθρωπε».
Από την ημέρα που η Φίσερ μοιράστηκε την ιστορία της στα social media, έχει αγγίξει χιλιάδες ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Και είναι φυσιολογικό. Για την νεαρή ήταν μια απλή χειρονομία. Δεν ξόδεψε κάποιο μεγάλο χρηματικό ποσό αλλά ούτε και χρόνο. Έδωσε όμως κουράγιο και δύναμη σε έναν απελπισμένο άνθρωπο να συνεχίσει την προσπάθεια. Έσωσε μια ζωή.
Σύμφωνα με τη Διοίκηση Υπηρεσιών Κατάχρησης Ουσιών και Αγωγής Υγείας, όσοι είναι άστεγοι έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να πάθουν κατάθλιψη από το γενικό πληθυσμό.
Μια μελέτη του 2008 διαπίστωσε ότι εκείνοι που έχουν μείνει άστεγοι σε νεαρή ηλικία καθώς και οι άνθρωποι που είναι άστεγοι περισσότερο από 6 μήνες, έχουν υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονικών σκέψεων. Ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς, τελικά το κάνει.
