ΣΧΟΛΙΟ ΠΡΩΤΟ: «22 ΧΡΟΝΩΝ ΑΥΤΕΣ ΠΗΔΑΝΕ ΤΟΝ ΕΝΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, ΕΝΩ ΑΛΛΕΣ 22 ΧΡΟΝΩΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΔΡΑ ΠΕΘΕΡΕΣ, ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΟΛΟ ΤΟ ΣΟΪ ΚΙ ΟΜΩΣ ΤΑ ΦΕΡΝΟΥΝ ΒΟΛΤΑ. ΣΤΕΙΡΩΣΤΕ ΤΟ ΤΣΟΥΛΑΚΙ ΑΓΑΠΗΤΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΙ ΑΝΤΕ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΤΕ». ΤΟ ΑΝΩΝΥΜΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΑΥΤΟΥΣΙΟ ΚΙ ΑΦΟΡΑ ΣΤΗ ΝΕΑΡΗ ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΕ ΤΟ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΚΑΛΥΠΤΟ.
Σχόλιο δεύτερο. «Ενα μωρό που ξεψυχάει μόνο του χωρίς κανέναν εκεί, μια μητέρα που γεννάει μόνη της χωρίς κανέναν εκεί, ένας άντρας που αφήνει κάποια έγκυο και δεν είναι εκεί, ένας άλλος άντρας που έχει μια κόρη και δεν είναι εκεί 9 μήνες για να δει ότι η κόρη του εγκυμονεί και μια άλλη μητέρα που ενώ ήταν εκεί δεν ήταν εκεί Τόσες απουσίες μαζεμένες γύρω από έναν ακάλυπτο». Το έγραψε στο Facebook η άγνωστη σε μένα Silia Psychi και δεν αλλάζω ούτε «και».
Τα λαϊκά δικαστήρια έχουν στηθεί κι οι αυτόκλητοι ψυχίατροι έχουν πάρει θέσεις μάχης. Είναι οι γνωστοί ξερόλες που θεωρούν πως υπάρχει naive ψυχιατρική όπως υπάρχει naive ζωγραφική. Εχω αποψάρα, την εκφέρω, ενοχοποιώ ή αθωώνω, λιθοβολώ ή δικαιολογώ χωρίς να ξέρω πρόσωπα, πράγματα και την τύφλα μου γενικώς. Κι όμως, υπάρχουν εγκλήματα – γιατί για έγκλημα μιλάμε εδώ – που γίνονται εν ψυχρώ ή εν βρασμώ, με ή χωρίς κίνητρο, με ή χωρίς άλλοθι. Υπάρχουν εγκλήματα από υπολογισμό, από παραφροσύνη, από μίσος, από φόβο, από τα χίλια μύρια αίτια.
Δεν ξέρουμε τι ώθησε την κοπέλα αυτή στο φόνο. «Μ’ έπιασε πανικός να το εξαφανίσω» είπε η ίδια στην Αστυνομία. Και το εξαφάνισε. Το γέννησε μόνη της σε μια μπανιέρα, του έκοψε τον ομφάλιο λώρο και το εκσφενδόνισε από ψηλά στον ακάλυπτο. Ενώ θα μπορούσε έστω να το αφήσει έξω από ένα σπίτι, μια εκκλησία, ένα αστυνομικό τμήμα. Δεν μπόρεσε: ο τρόμος τής όπλισε το χέρι. Και το σκότωσε.
Ομως δεν το σκότωσε μόνη της. Εδώ υπάρχουν συναυτουργοί. Υπάρχει ο συμφοιτητής της που μόλις έμαθε για την εγκυμοσύνη έγινε λούης. Υπάρχει ο πατέρας της εξαφανισμένος από τη ζωή της κόρης του. Κι υπάρχει μια μάνα που ζούσε με το παιδί της και δεν είχε καταλάβει απολύτως τίποτα – καλά, δεν το χωράει ανθρώπου νους αυτό. Να συγκατοικείς με την έγκυο κόρη σου και να μην έχεις πάρει χαμπάρι. Πολλοί οι συνεργοί στο έγκλημα κι ας λιθοβολούμε εμείς μόνο την εκτελέστρια.
Αλήθεια τι σόι γονείς είναι αυτοί; Αυτοί και όλοι αυτοί οι κοινωνικώς αποδεκτοί, οι δόξη και τιμή, οι υπεράνω πάσης υποψίας. Πώς το μεγάλωσαν αυτό το κορίτσι, τι του είπανε, τι του έκαναν, πώς οδηγήθηκε στην τρέλα; Γιατί βλέπεις, τα ψυχιατρικά νοσήματα, όταν τα αγνοείς, δεν υπάρχουν. Εξαερώνονται, άλλωστε στις αξιοπρεπείς οικογένειες δεν επιτρέπονται οι ψυχικές διαταραχές.
Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι παρά εικασίες. Γιατί δεν ήμασταν μπροστά, δεν ζούσαμε στο σπίτι όπου μεγάλωσε. Δεν ξέρουμε πρόσωπα ή πράγματα, ασχέτως αν εκφέρουμε γνώμη στο χαλαρό.
Ψύχραιμα λίγο. Η ζωή της κοπέλας έτσι κι αλλιώς καταστράφηκε για πάντα. Το νεκρό παιδί της θα το σέρνει σαν αλυσίδα στο πόδι της μέχρι την τελευταία της πνοή.
Από κι ύστερα, τον λόγο έχουν, πρώτον, οι ψυχίατροι, δεύτερον οι δικαστές. Εμείς οι υπόλοιποι τον σκασμούλη λίγο: ας κοιτάξουμε πρώτα τα χάλια μας και μετά βγάζουμε φετφάδες για τα χάλια των άλλων.
«Μα από την Κόλασή μου σου φωνάζω
Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»
Γαλάτεια Καζαντζάκη «Αμαρτωλό»
25/09/2018 [16:08]
Σε πόσες βραδιές του Θεοδωράκη;
«Λιντσάρισμα» είναι η κακοποίηση ή θανάτωση κάποιου ως ενόχου από εξαγριωμένο πλήθος χωρίς να έχει προηγηθεί δίκη. Η λέξη προέρχεται από το όνομα του Αμερικανού Charles Lynch (1736-1796), ο οποίος οργάνωνε παράνομα λαϊκά δικαστήρια κατά την Αμερικανική Επανάσταση, παροτρύνοντας τον όχλο να δολοφονεί αντιφρονούντες.
Ο Ζακ Κωστόπουλος μπήκε στο κοσμηματοπωλείο να κλέψει. Κακώς. Η πράξη του, φυσικά, είναι καταδικαστέα. Το άγριο λιντσάρισμά του, όμως, τι είναι; Ολοι έχουμε το δικαίωμα του φυσικού δικαστή. Είναι αξίωμα του δικαίου, αρχέγονο και ελληνικό. Τι κάναμε εμείς; Ο κοσμηματοπώλης, ο φίλος του, ΟΛΟΙ μας, ως κοινωνία; Το απόλυτο τίποτα. Συμφιλιωθήκαμε με την ασύλληπτη, τη χωρίς έλεος, βιαιότητα ανθρώπου προς άνθρωπο. Τη βαναυσότητα προς τον απροστάτευτο, τον πεσμένο, τον αδύναμο και (αλλοίμονο) τον αιμορραγούντα. Κλωτσιές στο κεφάλι, στα σαγόνι, στα μάτια. Ροπαλιές στον γονατισμένο, ο «γενναίος» αστυνομικός. Και το πλήθος αδιαφορεί και ηδονίζεται σαν σε Ρωμαϊκή αρένα.
ΟΙ σοφοί του κόσμου, διαχρονικά, οι θρησκείες, η φιλοσοφία, η τέχνη, ο πολιτισμός, τα αυγουστιάτικα φεγγάρια και οι συναυλίες πάσχισαν και πασχίζουν να κατευνάσουν το «τέρας» που έχουμε μέσα μας. Ο κοσμηματοπώλης και οι άλλοι βαράγανε αλύπητα τον ματωμένο, μέχρι να τον «τελειώσουν». Προσέξτε. Οχι για να τον αποτρέψουν. Και ο «λαός» γύρω τους (ο περιούσιος, ο ελληνικός) να επιδοκιμάζει.
Σε πόσες βραδιές του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι έχουν εκστασιαστεί όλοι αυτοί; Πόσες Αμοργούς, Ελύτηδες, Γκάτσους και Σαββόπουλους έχουν σιγοτραγουδήσει ηλιοκαμένοι το εσπέρας των θερινών τους διακοπών; Και πόσες φορές έχουν ακούσει κι έχουν διαβάσει για τον ανθρωπισμό; Αίματα παντού. Ροπαλιές, κλοτσιές στον παραβατικό μεν, ανυπεράσπιστο δε άνθρωπο. Ντροπή σε όλους μας.
Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
25/09/2018 [13:03]
Ντόμινε, κβο βάντις;
Η αγριότητα του ξυλοδαρμού ενός νεαρού υπό την επήρεια ουσιών και η καθολική απάθεια των παρευρισκόμενων πολιτών, ακόμα και αυτού που βιντεοσκοπούσε, συγκλονίζουν. Πιo πολύ με συγκλονίζει η σκέψη ότι σε κάποιο σαλόνι μπροστά στην τηλεόραση κάποιοι γονείς μπορεί να αναφώνησαν «καλά του κάνανε, πήγαινε γυρεύοντας», δηλητηριάζοντας τις ψυχές των παιδιών τους. Κάποιοι από αυτούς, μάλιστα, μπορεί να πηγαίνουν στην εκκλησία κάθε Κυριακή για «συγχώρεση». Πράγματι, αρκετοί συμπολίτες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δικαιολογούν τις φρικιαστικές εικόνες και μερικοί προάγουν την αυτοδικία στη λογική της αγανάκτησης στην οποία οδηγεί η γενικευμένη ανομία. Η πολιτική μου τοποθέτηση είναι γνωστή, πιστεύω στην εφαρμογή του νόμου και στην τήρηση της τάξης, θέλω να αισθάνομαι ασφαλής σαν πολίτης, όμως για το θέαμα που αντικρίσαμε στις οθόνες μας δε χωρά καμία δικαιολογία, κανένα ελαφρυντικό, ανεξάρτητα με το αν οδήγησε ή όχι στο θάνατο του ανήμπορου ανθρώπου. Μια μόνο λέξη μπορεί να περιγράψει τα γεγονότα. ΝΤΡΟΠΗ. Χάθηκε η αξία της ανθρώπινης ζωής. Ας τα σκεφτούν αυτά καλά όσοι με κηρύγματα μίσους δημιουργούν φανατικούς πολίτες, που αποδέχονται ως «δίκαιο» τον ξυλοδαρμό ενός ανήμπορου, το λιντσάρισμα του πολιτικού αντιπάλου, τις δολοφονίες από οργανωμένες κομματικές συμμορίες ή από
«επαναστατικές οργανώσεις». Ας τα σκεφτούν οι πολιτικοί μας, οι δάσκαλοι, οι κληρικοί, οι άνθρωποι του πνεύματος, όλοι όσοι διαμορφώνουν χαρακτήρες στον τόπο μας, πριν είναι πολύ αργά…
Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΝΤΑΒΛΟΥΡΟΥ
(καθηγητή καρδιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών)
ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΙ «ΓΟΝΕΙΣ». ΠΩΣ ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΡΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΒΙΩΜΑΤΑ; | PSYCHOLOGOS-MARIAKORAKA.GR
08 Ιούν Διεστραμμένοι «γονείς». Πώς θα μεγαλώσουν ρε αυτά τα παιδιά με τέτοια βιώματα; | Psychologos-MariaKoraka.Gr
Δε ξέρω αν έχετε παρακολουθήσει τελευταία ειδήσεις, αλλά επιδρούν στη ψυχολογία μου περισσότερο και από το καλύτερο ψυχολογικό θρίλερ που έχει σκηνοθετηθεί!
Τελευταία δεν ακούς τίποτα άλλο από διεστραμμένους «γονείς» και άμοιρα παιδιά!
Προσπαθώ πολύ να συγκρατήσω τις λέξεις μου για να φτιάξω ένα κόσμιο άρθρο, τόσο, που τα χέρια μου τρέμουν στο πληκτρολόγιο!
Δε ξέρω που να αποδώσω τη κατάντια που έφτασε η ανθρωπότητα.
Να έρχεται το τέλος του κόσμου όπως λένε οι γραφές; Να μας ψεκάζουν;
Δε μπορώ και δε θέλω να εκλογικεύσω το τι μπορεί να συμβαίνει!
Όμως δεν αντέχω άλλο να ακούω για τα παιδιά!
Άλλοι τα γεννάνε και τα πετάνε, άλλοι τα σκοτώνουν, άλλοι τα μαχαιρώνουν με άπειρες μαχαιριές!!!
Άλλοι τα βιάζουν και το απολαμβάνουν!
Κάποτε σκεφτόμασταν… «μα καλά αυτή η μάνα δεν το πήρε χαμπάρι να τον σκοτώσει»;
Μα τώρα βλέπουμε ότι η ίδια η μάνα είναι ο αυτουργός!
Τι συμβαίνειτελικά; έχετεκοιτάξειποτέμέσα σε παιδικάμάτια; έχετε δει την αθωότητα που κρύβουν;
Έχουμε καταντήσει να βλέπουμε ειδήσεις και να ντρεπόμαστε που είμαστε άνθρωποι!
Έχουμε καταντήσει να βλέπουμε ειδήσεις και να κλαίμε!
Μάθατε να κρύβετε τις διαστροφές σας πίσω από ψυχολογικά προβλήματα!
Βγήκατε όλοι διαταραγμένοι και γλιτώνετε την τιμωρία σας φορώντας τις διαταραχές σαν μπλουζάκια!
Και ποιος σας είπε ότι οι διαταραγμένοι άνθρωποι είναι σαν κι εσάς;
Ποιος σας είπε ότι διαταραγμένος ίσον διεστραμμένος;
Πως θα μεγαλώσουν ρε αυτά τα παιδιά με τέτοια βιώματα;
Ποιοι είστε εσείς που απ τη μια τα δημιουργείτε και από την άλλη τα καταστρέφετε;
Πως αυτά τα παιδιά θα γίνουν ενήλικες;
Πριν μερικά χρόνια μας σόκαρε η εικόνα κάποιου που χτυπούσε ένα παιδί, κάποιου που φώναζε σε ένα παιδί μέσα στο δρόμο, που το τραβολόγαγε και το μάλωνε!
Τώρα συμβαίνουν τα χειρότερα στο διπλανό μας σπίτι και εμείς δε κάνουμε τίποτα!
Εκεί καταντήσαμε!
Να φοβόμαστε!
Αισθάνομαι εκτός από ανασφάλεια, και ντροπή!
Ντρέπομαι που είμαι ένας ενήλικας που στη γενιά μου συμβαίνουν τέτοια αίσχη!
Ντρέπομαι που η πολιτεία δε προστατεύει το παιδί!
Που μπορεί ο καθένας να καταστρέψει, σκοτώσει, βιάσει ένα παιδί και να παραμείνει στην καθημερινότητά του απλά επειδή δήλωσε «τρελός»!
Λυπάμαι για τα χρόνια που ζω…
Βουβή κοινωνία: Τα δεκάδες περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών – Η περίπτωση του Πύργου
8 Ιουνίου 2018 – 09:55
Με κομμένη την ανάσα έχει μείνει η κοινωνία από τις απανωτές περιπτώσεις κακοποίησης και σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών που προέρχονταν μέσα από το οικογενειακό περιβάλλον των παιδιών που έπεσαν θύματα ή από τρίτους με ευθύνη όμως ακόμα και με γνώση των γονέων τους ή ακόμα και εν αγνοία τους εκμεταλλευόμενοι οι δράστες τις συνθήκες διαβίωσης των θυμάτων τους.
Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις της Λαμίας, της Λέρου, της Ζακύνθου, του Βόλου, της Θεσσαλονίκης, του Πύργου κλπ. Λίγο έως πολύ όλες οι περιπτώσεις έχουν ένα μεγάλο κοινό στοιχείο μεταξύ τους. Την πλήρη αδιαφορία της κοινωνίας έναντι περιπτώσεων που χρόνιζαν και ακόμα χειρότερα την πλήρη αδιαφορία λειτουργών της Δικαιοσύνης, της Πρόνοιας, των φορέων Υγείας και κοινωνικών υπηρεσιών.
Με λίγα λόγια είναι η κοινωνία και οι φορείς της που επέτρεψαν σε όλες αυτές τις περιπτώσεις να καταστούν χρόνιες και να σμπαραλιαστούν ανεπανόρθωτα παιδικά σώματα και ψυχές…
Πέρα από τις πλέον χαρακτηριστικές και πρόσφατες περιπτώσεις που ακολουθούν είναι δεκάδες οι περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί, τους προηγούμενους μήνες και χρόνια με δράστες καθηγητές, γυμναστές, προπονητές, φιλικά πρόσωπα του οικογενειακού περιβάλλοντος και δυστυχώς γονείς, συνήθως «πατεράδες».
Οι πιο χαρακτηριστικές πρόσφατες περιπτώσεις του τελευταίου διμήνου:
Λαμία:
Μια απίστευτη υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης σε βάρος ανηλίκων ήρθε στην επιφάνεια, στην πόλη της Λαμίας. Ένας παππούς κατηγορείται ότι βίαζε και ασελγούσε σε βάρος των εγγονών του 7 ετών το κοριτσάκι και 9 ετών το αγοράκι, αντίστοιχα.
Πρόκειται για έναν 69χρονο συνταξιούχο δικηγόρο που συνελήφθη, ύστερα από σχετικό ένταλμα που εκδόθηκε σε βάρος του για βιασμό ανηλίκων και κατάχρηση σε ασέλγεια.
Πρόσφατα, μία δασκάλα αντιλήφθηκε στο σχολείο πως η 7χρονη πονούσε πολύ χαμηλά και την προσέγγισε με ευαισθησία, μαθαίνοντας από το κοριτσάκι τα όσα φρικτά συνέβαιναν σε βάρος της και σε βάρος του 9χρονου αδελφού της…
Τα παιδάκια έμεναν με την μητέρα τους και τον παππού τους και εκείνη φαίνεται να μην είχε αντιληφθεί το παραμικρό για όσες φρικτές πράξεις έκανε ο ίδιος τους ο παππούς όταν έμενε μόνος μαζί τους.
Η δασκάλα ενημέρωσε την υπηρεσία της και με την σειρά του το Σχολείο ενημέρωσε τις αρχές και ξεκίνησε έρευνα σε βάρος του ηλικιωμένου που κατέληξε στην στοιχειοθέτηση των κατηγοριών και του εντάλματος σύλληψης σε βάρος του.
Από τις εισαγγελικές Αρχές έχει δοθεί εντολή να διενεργηθεί και ιατροδικαστική πραγματογνωμοσύνη στα παιδιά.
Λέρος:
Επί τουλάχιστον 3 χρόνια τα τρία από τα τέσσερα παιδιά μίας οικογένειας στην Λέρο κακοποιούνταν σεξουαλικά και μάλιστα από τους ίδιους τους, τους γονείς.
Το χειρότερο όμως είναι πως με εξαίρεση την Αστυνομία που ενημερώθηκε πρόσφατα από καταγγελία της θείας των παιδιών για την κόλαση που ζούσαν και έδρασαν αμέσως, είναι ότι φορείς Υγείας, Πρόνοιας, ακόμα και της Δικαιοσύνης λειτούργησαν με περίσσια αναλγησία σε βάρος των παιδιών…
Το 13χρονο κοριτσάκι είχε νοσηλευτεί το 2017 στο Παίδων ως αποτέλεσμα μίας ακόμα κακοποίησης. Σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση του «Χαμόγελου του Παιδιού», που αναφέρει ότι ήταν ενήμερο από πέρυσι τον Μάιο αλλά αναρμόδιο, τονίζονται μεταξύ άλλων τα εξής:
Τον Μάιο του 2017, «Το Χαμόγελο του Παιδιού» είχε λάβει καταγγελία στην «Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα παιδιά SOS 1056» σύμφωνα με την οποία οι συγκεκριμένοι γονείς ασκούσαν έντονη σωματική κακοποίηση στα ανήλικα παιδιά τους, τα παραμελούσαν και υπήρχαν υπόνοιες για σεξουαλική παρενόχληση της ανήλικης κόρης (13 ετών). Άμεσα, όπως γίνεται για κάθε ανάλογη καταγγελία, ενημερώθηκε η αρμόδια Εισαγγελία Ανηλίκων ώστε να προχωρήσουν στις απαραίτητες ενέργειες.
Τον Ιούλιο του 2017, «Το Χαμόγελο του Παιδιού» έλαβε κλήση από συγγενικό πρόσωπο της οικογένειας όπου ανέφερε ότι το 13χρονο κορίτσι καθώς και ο 8χρονος αδερφός της βρίσκονταν σε Νοσοκομείο Παίδων κατόπιν εισαγγελικής εντολής. Το συγκεκριμένο άτομο ενημέρωσε ότι το 13χρονο κορίτσι έφυγε μόνο του από το Νοσοκομείο, καθώς φοβόταν ότι θα γυρίσει πίσω στο οικογενειακό της περιβάλλον, ωστόσο εντοπίστηκε άμεσα κι επέστρεψε ξανά».
Άρα, σύμφωνα με το «Χαμόγελο του Παιδιού» ήταν ενήμερο και το Νοσοκομείο και η Εισαγγελία Ανηλίκων και παρόλα αυτά η Αστυνομία ενημερώθηκε για όλα αυτά έναν χρόνο μετά και ύστερα από καταγγελία της θείας των παιδιών και όχι από άλλες κρατικές Υπηρεσίες που είχαν γνώση.
Ο 52χρονος πατέρας που ήταν υπάλληλος γενικών καθηκόντων στο Ψυχιατρείο Λέρου και η 45χρονη σύζυγός του και μητέρα των τεσσάρων παιδιών τους, που απασχολείτο σε περιστασιακές εργασίες στο νησί, αμέσως μετά την σύλληψή τους ομολόγησαν τις ειδεχθείς τους πράξεις και μάλιστα με λεπτομέρειες που άφησαν άφωνους τους αστυνομικούς που λάμβαναν τις προανακριτικές τους απολογίες.
Δεν έδειξαν την παραμικρή μεταμέλεια και ειδικά ο πατέρας που φέρεται να έβρισκε ικανοποίηση από τις πράξεις του, ακόμα και όταν αυτές τις έπραττε η σύζυγός του και αποδέχτηκαν πως χτυπούσαν συχνά τα παιδιά τους, ασελγούσαν σε βάρος τους και τα κακοποιούσαν σεξουαλικά ακόμα και με αντικείμενα…
Η οικογένεια αποτελείτο από ένα 13χρονο κοριτσάκι, ένα 8χρονο αγοράκι, έναν 24χρονο που πάσχει από νοητική στέρηση και έναν 27χρονο, που είναι ο μόνος ο οποίος κατάφερε να ξεφύγει από την κόλαση του σπιτιού του και των γονέων του. Τα υπόλοιπα τρία παιδιά υπέστησαν επί τρία χρόνια αλλεπάλληλες ασελγείς πράξεις και σωματική κακοποίηση, πέραν του εκφοβισμού, των απειλών και των εκβιασμών που βίωναν.
Ζάκυνθος:
Μία οικογενειακή τραγωδία που εξαιτίας της ενδοοικογενειακής βίας κατέληξε σε άγριο έγκλημα, αυτή την φορά στη Ζάκυνθο.
Από τους αστυνομικούς του Τμήματος Ασφαλείας Ζακύνθου σε συνεργασία με κλιμάκιο αστυνομικών της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας Πατρών, εξιχνιάστηκε η ανθρωποκτονία του ενός 70χρονου συνταξιούχου ταχυδρόμου.
Για την υπόθεση αυτή σχηματίσθηκε κακουργηματικού χαρακτήρα δικογραφία για το αδίκημα της ανθρωποκτονίας από πρόθεση και της παράνομης οπλοχρησίας σε βάρος του 26χρονου γιου του 70χρονου, που είχε αποκτήσει με την δεύτερη σύζυγό του από την Αλβανία.
Ειδικότερα, από τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν και αξιολογήθηκαν στο πλαίσιο της αστυνομικής έρευνας, διαπιστώθηκε ότι ο 26χρονος, στην περιοχή Αη Λιάς Βολιμών Ζακύνθου, πυροβόλησε και τραυμάτισε θανάσιμα με επαναληπτική καραμπίνα τον 70χρονο, μέσα στο αυτοκίνητο του.
Ο 26χρονος φέρεται να είχε εξαιρετικά τεταμένες σχέσεις με τον πατέρα του και ένα εξαιρετικά βίαιο παρελθόν σε βάρος του καθώς είχε υποστεί σωματική κακοποίηση στο παρελθόν, ενδεχομένως και σεξουαλική κακοποίηση, ενώ φέρεται να διαπίστωσε πως και τα ετεροθαλή ανήλικα αδερφάκια του δέχονταν και αυτά συχνά βίαιη συμπεριφορά, φοβόταν μήπως τα κακοποιούσε και σεξουαλικά και αυτό τον εξόργισε.
Πρόκειται για ένα 8χρονο αγοράκι και ένα 10χρονο κοριτσάκι που είχε αποκτήσει ο πατέρας του από τον τρίτο του γάμο με μία γυναίκα από την Ρουμανία που πέθανε πρόσφατα από καρκίνο. Με τον πρώτο του γιο από τον πρώτο του γάμο δεν είχε καν σχέσεις το θύμα. Ο πατέρας με τον 26χρονο γιο του φαίνεται πως είχαν συνεννοηθεί να βρεθούν εκείνη τη νύχτα και στη διάρκεια της συνάντησής τους, ο γιος έβγαλε την καραμπίνα και τον εκτέλεσε…
Κατά τη διάρκεια της εξέτασής του στην Ασφάλεια δεν άργησε να πέσει σε αντιφάσεις και σύντομα να παραδεχτεί τις πράξεις του.
Βόλος:
Συνελήφθησαν στο Βόλο, από αστυνομικούς της Υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Βόλου, ένας 80χρονος ιερέας και μία 30χρονη Βουλγάρα, σε βάρος των οποίων σχηματίστηκε δικογραφία για το αδίκημα της ασέλγειας σε ανήλικο έναντι αμοιβής.
Όπως προέκυψε από την αστυνομική έρευνα, ο ηλικιωμένος, εν γνώσει της 30χρονης, προέβαινε σε ασελγείς πράξεις σε βάρος της 11χρονης κόρης της, έναντι οικονομικών ανταλλαγμάτων, κάτι που στη συνέχεια προέκυψε πως είχε πράξει τουλάχιστον άλλες 5 φορές σε βάρος του παιδιού, σε γνώση της «μάνας»-προαγωγού και πάντα έναντι αμοιβής σε εκείνη.
Η εισαγγελία Βόλου έκρινε ότι η ανήλικη θα πρέπει να μείνει με την γιαγιά της, στη Βουλγαρία. Κινώντας τις σχετικές διαδικασίες, καθώς η μητέρα του κοριτσιού κρίνεται ακατάλληλη για την ανατροφή της ανήλικης, η Εισαγγελία Βόλου διαπίστωσε ότι η γιαγιά της, είναι ούτως ή άλλως εκείνη που έχει την επιμέλεια…
Έπειτα από σχετική διάταξη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Βόλου, τα στοιχεία ταυτότητας και οι φωτογραφίες 80χρονου ιερέα δόθηκαν στη δημοσιότητα για να διαπιστωθεί αν έχουν πέσει και άλλα ανήλικα τυχόν θύματά του.
Θεσσαλονίκη:
Εξιχνιάστηκε από αστυνομικούς του Τμήματος Προστασίας Ανηλίκων της Διεύθυνσης Ασφαλείας Θεσσαλονίκης υπόθεση αποπλάνησης ανήλικου κοριτσιού στην περιοχή της Ανάληψης.
Για την υπόθεση ταυτοποιήθηκε ως δράστης ένας 81χρονος Έλληνας, σε βάρος του οποίου σχηματίσθηκε δικογραφία για αποπλάνηση παιδιών, όπου ο παθών δεν συμπλήρωσε τα δώδεκα έτη, κατ’ εξακολούθηση.
Συγκεκριμένα, όπως προέκυψε από την αστυνομική έρευνα, ο 81χρονος προέβαινε κατ’ εξακολούθηση, από το 2016 έως το Δεκέμβριο του 2017, σε ασελγείς πράξεις σε βάρος 13χρονης (σήμερα) Ελληνίδας, έναντι χρηματικών ποσών.
Ο ηλικιωμένος διατηρούσε λογιστήριο στην περιοχή της Ανάληψης και μία φορά που περνούσε έξω από το γραφείο του το κοριτσάκι όταν ήταν 11 ετών, το 2016, το προσέγγισε, το έβαλε μέσα στο γραφείο του και έναντι 5 ευρώ ασέλγησε σε βάρος του…
Την ίδια τακτική ακολούθησε και στη συνέχεια αφού κατάλαβε ότι το παιδάκι ζούσε στην ανέχεια και στην στέρηση και έναντι χρηματικών ποσών της τάξεως των 5-10 ευρώ κάθε φορά το έβαζε μέσα στο γραφείο του και ασελγούσε σε βάρος του, ενώ σύμφωνα με την έρευνα προχωρούσε ακόμα και σε ολοκληρωμένες σεξουαλικές πράξεις σε βάρος του, αφού φρόντιζε πρώτα να καταναλώνει ο ίδιος ερωτικά βοηθήματα σε σεξουαλική διέγερση…
Τα περίεργα και ύποπτα αυτά πάρε-δώσε στο λογιστήριο του 81χρονου με την 11χρονη τότε και η οικειότητα που της έδειχνε, τράβηξαν την προσοχή των γειτόνων, που τον περασμένο Δεκέμβριο ενημέρωσαν σχετικά τις Αρχές και ξεκίνησε έρευνα σε βάρος του, μέχρι που αποκαλύφτηκε η αρρωστημένη δραστηριότητα του ηλικιωμένου λογιστή.
Οι γονείς του παιδιού δεν γνώριζαν τίποτα απ’ όσα συνέβαιναν σε βάρος της κόρης τους. Το άλλο κοριτσάκι της οικογένειας και το αγοράκι δεν φαίνεται να έχουν υποστεί κάτι ανάλογο στην ζωή τους, ωστόσο λόγω των μεγάλων οικονομικών αδυναμιών που έχει η οικογένεια και του φόβου των Αρχών για την ζωή που θα έχουν αυτά τα παιδιά, με εισαγγελική διάταξη αποφασίστηκε η 13χρονη σήμερα και η αδερφή της να μεγαλώσουν στο ορφανοτροφείο θηλέων «Η Μέλισσα» και ο μεγαλύτερος αδερφός τους στο «Παπάφειο Ίδρυμα».
Έπειτα από σχετική διάταξη της Εισαγγελίας, τα στοιχεία ταυτότητας και οι φωτογραφίες του 81χρονου δόθηκαν στη δημοσιότητα για να διαπιστωθεί αν έχουν πέσει και άλλα ανήλικα τυχόν θύματά του.
Πύργος:
Οι αστυνομικοί της Ασφάλειας Πύργου προχώρησαν στην σύλληψη ενός 67χρονου εις βάρος του οποίου είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψης από τον Ανακριτή Πρωτοδικείου Ηλείας για το αδίκημα της αποπλάνησης ανηλίκου κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση.
Το ένταλμα εκδόθηκε ύστερα από καταγγελία του «Χαμόγελου του Παιδιού» στον Πύργο, σύμφωνα με την οποία, ο δράστης φέρεται να ασέλγησε σε βάρος ενός ανήλικου κοριτσιού κάτω των 12 ετών, ίσως και το αδελφάκι του, που ανήκουν στο φιλικό του περιβάλλον.
Κατόπιν σχετικής Διάταξης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Ηλείας, τα στοιχεία ταυτότητας και οι φωτογραφίες του συλληφθέντα δόθηκαν στη δημοσιότητα, μήπως διαπιστωθούν και τυχόν άλλα θύματά του.
Υποφέρουν όπως κι εσύ
Απαιτείς από τους άλλους να διορθώνουν γρήγορα τα σφάλματά τους, εσύ όμως δεν διορθώνεσαι γρήγορα. Υποφέρουν και οι άλλοι όπως κι εσύ. Οι άλλοι χρονοτριβούν στις αμαρτίες και τα πάθη τους επειδή και συ χρονοτριβείς να διορθώσεις τον εαυτό σου. Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
Πως να κρίνω το λάθος σου, δίχως να ξέρω το «πριν» και το «μετά» σου; «Πριν» πόσο πάλεψες με τα πάθη σου, πόσο οδύνη μετάλαβες, πόσες φορές ήλπισες και απελπίστηκες μαζί. Και το «μετά» σου; Κανείς δεν θα μάθει πόσο έκλαψες, μετάνιωσες, αισθάνθηκες ή απώθησες, είδες ή έκρυψες το λάθος στο βυθό της ύπαρξης σου. Όχι, δεν μπορώ από μια στιγμή να κρίνω μια ζωή. Γιατί ξέρω καλά πως δεν είσαι το λάθος σου, μήτε η επιτυχία σου, ούτε το φως αλλά ούτε το σκοτάδι σου. Την ίδια στιγμή που περπατάς στο παράδεισο κοιτάς με λοξές ματιές την κόλαση. Αυτός είναι ο άνθρωπος. Αντιφατικός. Γι αυτό και η κρίσης ανήκει σε Εκείνο που ξέρει αυτά που κανείς ποτέ δεν έμαθε στις ειδήσεις ή στα πρωτοσέλιδα της ανθρώπινης εμπάθειας και υποκρισίας. Μονάχα ο Θεός μπορεί να κρίνει την ζωή σου γιατί εκείνος ξέρεις την γυμνή αλήθεια της ψυχής σου.
Κορυφαίος ψυχοθεραπευτής: «Ζήσε για σένα και άσε τους άλλους να ζήσουν για τον εαυτό τους»Συλλέξαμε τις 18 πιο πολύτιμες συμβουλές που περιγράφονται στα βιβλία του οι οποίες θα σας βοηθήσουν να βελτιώσετε την ποιότητα της ζωή σας σε προσωπικό διαπροσωπικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο.
1. Άμα οι πράξεις σου συνοδεύονται από ένα καλοδουλεμένο σχέδιο, η επιτυχία είναι φυσικό επακόλουθο 2. Τόσο οι ώριμοι όσο και οι ανώριμοι άνθρωποι διαθέτουν γνώση. Η μεγάλη διαφορά είναι πως ο ώριμος άνθρωπος μπορεί και μετατρέπει τη γνώση αυτή σε πράξεις. 3. Ζήσε για σένα και άσε τους άλλους να ζήσουν για τον εαυτό τους! Αν δε το κάνεις για σένα θα μπεις σε μια διαδικασία να θες να αποδείξεις στους άλλους κάτι που πιθανόν να μην είσαι. 4. Άμα σου αρέσει να ονειροπολείς φαντάσου τον εαυτό σου να κατακτά στόχους ρεαλιστικούς και βραχυπρόθεσμους. Αυτό είναι το κλειδί στην πραγματοποίηση των μεγάλων μακροπρόθεσμων στόχων. 5. Αντί να σπαταλάς τον χρόνο σου με ανθρώπους ρηχούς που ξέρεις ότι δε σε γεμίζουν, καλύτερα επένδυσε το χρόνο σου διαβάζοντας ένα βιβλίο. 6. Όποιος δε συμπαθεί τον εαυτό του θα κάνει συχνά κριτική στους άλλους. Ότι δεν αρέσει στον εαυτό μας άλλωστε το βλέπουμε πολύ συχνά και στους άλλους. 7. Διαφορά ανάμεσα στην αντρική και τη γυναικεία λογική μπορεί να υπάρχει. Η σοφία όμως είναι η ίδια αρετή και για τα δύο φύλα 8. Αν οι άνθρωποι που σε βοηθούν για κάτι στη συνέχεια σε πιέζουν να νιώσεις ενοχές ή ευγνωμοσύνη για την πράξη τους, καλύτερα πλήρωσέ τους και φύγε.. 9. Ο χαρούμενος άνθρωπος που αγαπάει τον εαυτό του δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη γνώμη των άλλων ανθρώπων. 10. Ο μεγαλύτερος εχθρός δεν είναι το άτομο στη σκιά που περιμένει να σε δει να πέσεις. Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ίδιος σου ο εαυτός αν σε σαμποτάρει και σου λέει ότι δε μπορείς
11. Αν σου αρέσει να σκαλίζεις τα πράγματα, καλύτερα σκάλισε στα άδυτα της φιλοσοφίας και της επιστήμης παρά τις ζωές των συνανθρώπων σου. 12. Μην ασχολείσαι με την κακοπροαίρετη κριτική και τις προσβολές καθώς δεν θα έχουν καμία σημασία όταν θα κατακτάς τους στόχους σου.
13. Αν λαχταράς κάτι στη ζωή, μην περιμένεις να σου έρθει ουρανοκατέβατο και μην ζητάς την άδεια από κανέναν για να το αποκτήσεις. Δούλεψε σκληρά και γίνε ικανός για να το αποκτήσεις.
14. Η ευτυχία δεν είναι κάτι που το κυνηγάς για να το βρεις. Η ευτυχία είναι νοητική κατάσταση που βρίσκεται μέσα σου και την αποκτάς όταν μάθεις καλά τον ίδιο σου τον εαυτό.
15. Το να μιλάς με τους φίλους σου είναι καλό πράγμα. Το να μιλάς με τους εχθρούς σου, εκείνο είναι το πραγματικό σχολείο όπου μαθαίνεις πολλά. 16. Η κατάθλιψη είναι δύσκολη και επίπονη. Είναι όμως και μια ευκαιρία να ανακαλύψει αυτός που πάσχει από αυτήν, βαθύτερες πτυχές του εαυτού του.
17. Άμα σου αρέσει να μένεις μόνος αυτό είναι δείγμα πνευματικής ωριμότητας. Επίσης η μοναξιά μπορεί να είναι πολλές φορές παραγωγική.
18. Μην κρατάς την ευτυχία σου μέσα σου. Μοιράσου την με τους φίλους σου για να τους κάνεις και αυτούς χαρούμενους αλλά και με τους ανταγωνιστές σου ώστε να αναρωτιούνται τι κάνεις καλύτερα από αυτούς. .
6 σημαντικές υπενθυμίσεις για εκείνες τις φορές που νιώθουμε ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί
Δημοσίευση: 06/09/2018
Αυτό το συναίσθημα, όσο δυσάρεστο κι αν είναι, αποτελεί μέρος της ανθρώπινης κατάστασης…
Συνήθως, εκδηλώνεται σαν να μας λείπει κάτι, σαν ένα μεγάλο κομμάτι παζλ να έχει χαθεί κάπου και χρειάζεται να το βρούμε ξανά. Ορισμένες φορές, η ζωή μας τρομοκρατεί τόσο που αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε αδύναμοι απέναντί της, σαν κάτι να πηγαίνει λάθος με εμάς. Άλλες φορές, κάποια τραυματικά παιδικά βιώματα μας κάνουν να πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε.
Όποιος κι αν είναι ο λόγος, όταν νιώθουμε ότι δεν είμαστε αρκετοί καλοί, το πρώτο πράγμα που χρειάζεται να γνωρίζουμε είναι πως δεν ισχύει. Ορισμένες φορές, αυτό που απλά χρειαζόμαστε είναι μια μικρή υπενθύμιση της πραγματικής μας αξίας, ώστε να καταφέρουμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας και να προχωρήσουμε μπροστά.
6 ισχυρές υπενθυμίσεις για τις φορές εκείνες που νιώθουμε ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί
1. Ορισμένες φορές είναι απλά το στρες
Η αμφισβήτηση του ίδιου μας του εαυτού εμφανίζεται για πολλούς λόγους, οι περισσότεροι εκ των οποίων συνδέονται με το πώς ήδη νιώθουμε για εμάς ή τι πιστεύουμε. Όμως, υπάρχουν φορές που είμαστε απλά φοβισμένοι και στρεσαρισμένοι και δεν μπορούμε να σκεφτούμε λογικά. Βρείτε απλά μια υγιή δίοδο έκφρασης αυτού του άγχους, δουλέψτε μαζί του απευθείας και αφού πάρετε λίγες βαθιές ανάσες, ο τρόμος και το στρες θα μειωθούν και θα νιώσετε πάλι καλύτερα με τον εαυτό σας.
Είμαστε τόσο καλοί όσο και όλοι οι άλλοι
Υπάρχουν και οι φορές που οι συγκρίσεις είναι αυτές που προκαλούν την αίσθηση ανεπάρκειας. Είτε μέσω των κοινωνικών μέσων, είτε μέσω συναδέλφων, συνομηλίκων κλπ. οι συγκρίσεις έχουν πάντα το ίδιο αποτέλεσμα: κάνουν κακό στην αυτοεκτίμησή μας.
Το πρόβλημα είναι ότι συχνά βλέπουμε τις θετικές ποιότητες των ανθρώπων με τους οποίους συγκρινόμαστε, αυτές που προσπαθούν να προβάλουν δηλαδή. Αλλά και εκείνοι έχουν δυσκολίες και μειονεκτήματα με τα οποία παλεύουν. Αυτό που φαίνεται τέλειο προς τα έξω, δεν είναι. Είστε το ίδιο καλοί με εκείνους και αυτό είναι σημαντικό να το γνωρίζετε.
Έχουμε ήδη ξεπεράσει δυσκολίες στο παρελθόν με επιτυχία
Οι τρέχουσες δυσκολίες μας τείνουν να επικαλύπτουν την αντίληψή μας και ξεχνάμε το θετικό παρελθόν μας. Ωστόσο, αν και ξεχασμένες, οι παρελθοντικές ιστορίες δύναμης και ανθεκτικότητας είναι εκεί και μας καλούν να προσπαθήσουμε, μας υπενθυμίζουν τη δύναμή μας. Ακόμα και η τρέχουσα δυσκολία είναι μεγαλύτερη από οποιαδήποτε έχετε αντιμετωπίσει στο παρελθόν, μέσα σας έχετε ήδη χτίσει τη δύναμη και την ανθεκτικότητα για να τα καταφέρετε.
Ο εσωτερικός μας κριτής είναι λάθος (εμείς έχουμε τον έλεγχο) Ο εσωτερικός μας κριτής επιζητά με διάφορους τρόπους να μας προστατεύσει από το «κακό» περιβάλλον. Όμως, αυτό που καταλήγει να κάνει είναι να νιώθουμε ότι δεν αξίζουμε και να μας αποθαρρύνει ξανά και ξανά. Μας κρατά στη ζώνη ασφαλείας μας, όπου όλα είναι ασφαλή και αυτό ορισμένες φορές πράγματι αποδεικνύεται σωστό. Αλλά όταν εκείνος παίρνει όλο τον έλεγχο, τα στοιχεία που σας παρουσιάζει είναι ανακριβή. Δεν σας λέει όλη την αλήθεια για να σας προστατεύσει. Πάρτε λοιπόν το χρόνο για να μάθετε πώς λειτουργεί και να το χρησιμοποιήσετε υπέρ σας.
Μήπως έχουμε γύρω μας τοξικούς ανθρώπους;
Μερικές φορές, δεν φταίμε αποκλειστικά εμείς, αλλά και το περιβάλλον μας που επιτίθεται στην αυτοπεποίθησή μας. Αν περιτριγυρίζεστε από τοξικούς ανθρώπους ή αν απορροφάστε συνεχώς από αρνητικές ειδήσεις και κακά πρότυπα, μολύνετε το νου σας με έναν τρόπο που καταστρέφει την αυτοεκτίμησή σας.
Ευτυχώς, αυτό αλλάζει εύκολα. Ακόμα κι αν είναι δύσκολο να αποκλείσετε εντελώς ένα τοξικό άτομο από τη ζωή σας, μπορείτε και πάλι να μειώσετε την επίδρασή του. Μπορείτε επίσης να μείνετε μακριά από περίεργες ειδήσεις και κοινωνικά μέσα δικτύωσης.
Τα πράγματα αλλάζουν εν ριπή οφθαλμού
Όταν νιώθετε σαν να μην προλαβαίνετε τις εξελίξεις, χρειάζεται να θυμάστε ότι η αλλαγή είναι αναπόφευκτο μέρος της ζωής και αύριο, τον επόμενο μήνα τα πράγματα που σας πήγαιναν στραβά, θα αλλάξουν και θα γίνουν καλύτερα. Και αν και αυτό μπορεί να μη σας βοηθά πρακτικά με κάποιον τρόπο τώρα, η προσωρινότητα της ζωής μπορεί να αποτελέσει μια παρηγοριά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζετε. Πηγή
Σας αποστέλλουμε κείμενο του Καθηγουμένου της Μονής Εσφιγμένου, αρχ. Βαρθολομαίου.
Εκ της Ιεράς Μονής
-Γέροντα, ζούμε σε μια περίοδο κρίσης. Προβλήματα παντού, οικονομικά, εθνικά, ηθικά… Γιατί επιμένεις να μας μιλάς πνευματικά και δεν μας δίνεις κατευθύνσεις για κάθε ζήτημα ξεχωριστά, πώς να κινηθούμε, πώς να το αντιμετωπίσουμε; Σε τέτοιες, κρίσιμες στιγμές όλοι ζητούν κατεύθυνση από τους πνευματικούς πατέρες.
-Παιδί μου, είναι όντως κρίσιμες και πονηρές οι στιγμές που βιώνουμε. Χρειάζεται εγρήγορση και αγώνας για να τις ξεπεράσουμε. Πώς θα σε στείλω σε αγώνα, αν δεν μάθεις πρώτα να αγωνίζεσαι; Πώς θα σε στείλω ακόμη και να θυσιαστείς, αν χρειαστεί, αν δεν αντέχεις καν τον πόνο;
Ο προπονητής προετοιμάζει τον αθλητή του για τον αγώνα. Η προετοιμασία περιλαμβάνει τρία στάδια: Πρώτον, άσκηση του σώματος για καλή φυσική κατάσταση, δεύτερον, εκμάθηση τακτικής, για να ξέρει πώς να αγωνιστεί και, τρίτον, ανάπαυση πριν τον αγώνα. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στην ζωή μας, η οποία είναι ένας διαρκής αγώνας. Για να είσαι έτοιμος να αγωνιστείς, πρέπει να έχεις ψυχική και σωματική υγεία, πρώτα, για να αντέξεις εσύ και, έπειτα, για να στηρίξεις τον αδελφό σου όποτε σε χρειαστεί. Μέσω της προσευχής είσαι ήρεμος και γαλήνιος, «ξεκούραστος». Αυτήν την υγεία θα αποκτήσεις έχοντας, πρώτα, εσύ την ανάλογη θέληση και την διάθεση και, κατόπιν, ακολουθώντας τις συμβουλές του πνευματικού σου.
Συνεπώς, για να σου πω να αγωνιστείς, πρέπει να σε μάθω να αγωνίζεσαι. Ο πρώτος αγώνας είναι με τον εαυτό σου. Όταν καταφέρεις να αγωνιστείς και να ελέγξεις τον εαυτό σου, αποκτάς αγωνιστική εμπειρία και είσαι έτοιμος για μεγαλύτερους αγώνες. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι η χαλαρή πίστη σου θα σε προδώσει την ώρα της «μάχης», θα δειλιάσεις, όταν θα χρειάζεσαι βοήθεια για να αντέξεις την δυσκολία και να την ξεπεράσεις.
Όντως, όλοι περιμένουν από τους πνευματικούς πατέρες να κατευθύνουν τον κόσμο αυτές τις κρίσιμες στιγμές. Ο πνευματικός λόγος είναι η μόνη λύση για να ξεφύγουμε από την δυσκολία. Είναι το «πρώτο μάθημα», που χρειαζόμαστε για να ξεκινήσουμε την προσπάθεια. Δεν πηγαίνεις πανεπιστήμιο, αν δεν περάσεις από το δημοτικό.
Έχουμε «ξεχαστεί». Δεν γνωρίζουμε τα στοιχειώδη της πίστης μας. Ντρεπόμαστε να κάνουμε και τον σταυρό μας ακόμη. Δεν γνωρίζουμε τα ιδανικά μας για τα οποία -υποτίθεται- θέλουμε να αγωνιστούμε. Χρειαζόμαστε επανευαγγελισμό, επανεκκίνηση στον εαυτό μας. Ο πνευματικός λόγος θα μας ενισχύσει, θα μας στηρίξει και θα μας ενθαρρύνει να δώσουμε τον αγώνα μας, με μόνο σκοπό την νίκη!
+Αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι.Μ. Εσφιγμένου Αγίου Όρους
Κωνσταντίνος Καβάφης «Κεριά»
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων•
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω• με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Το ποίημα «Κεριά» είναι ένα από τα απλούστερα ως προς τη σύλληψή τους ποιήματα, παράλληλα όμως κι ένα από τα πλέον αποτελεσματικά ως προς τη μετάδοση των συναισθημάτων του ποιητή. Η εικόνα με τα σβησμένα κεριά του παρελθόντος αιχμαλωτίζει τη φαντασία του αναγνώστη και μεταδίδει την απελπισία του ποιητή, ο οποίος παρακολουθεί τις μέρες της ζωής του να περνούν με γοργούς ρυθμούς. Η αισιόδοξη άποψη του ποιήματος είναι τα ζεστά και ζωηρά κεριά που συμβολίζουν τις μέρες του μέλλοντος. Η αισιόδοξη οπτική όμως καλύπτει μόλις την πρώτη στροφή του ποιήματος, καθώς εκείνο που πραγματικά απασχολεί τον ποιητή είναι οι μέρες που πέρασαν, τα κεριά που έσβησαν. Μια θλιβερή γραμμή από σβησμένα κεριά είναι το παρελθόν μας, όπως παρουσιάζεται σ’ αυτό το ποίημα, μια γραμμή που διαρκώς μεγαλώνει. Είναι αξιοσημείωτο πως ο Καβάφης δίνει εδώ την πιο απογοητευτική εικόνα του παρελθόντος, υπό την έννοια πως ο ποιητής συνήθως στρέφεται στις αναμνήσεις και στο παρελθόν του με νοσταλγία, καθώς από αυτό αντλεί τις πιο ευχάριστες στιγμές της ζωής του. Βέβαια, εδώ ο Καβάφης κοιτά τις μέρες που πέρασαν μόνο ως στοιχείο που δηλώνει ότι η ζωή μας περνά με γοργούς ρυθμούς, γι’ αυτό και οι μέρες του παρελθόντος δίνονται ως μια θλιβερή γραμμή. Ο ποιητής δηλώνει πως δε θέλει να κοιτάζει τα σβησμένα κεριά, τις μέρες που πέρασαν, γιατί στεναχωριέται όταν θυμάται το φως που είχαν πρώτα, όταν θυμάται δηλαδή πως κάποτε οι περασμένες αυτές ημέρες αποτελούσαν το παρόν και το μέλλον του. Ό,τι κάποτε αποτελούσε το ποθητό μέλλον, έχει πια περάσει και βρίσκεται στο παρελθόν. Κάθε κερί δε διαρκεί παρά ελάχιστα και σύντομα έχει κι αυτό σβήσει, κάθε μέρα προσφέρει για λίγο το φως της κι αμέσως περνά και γίνεται μέρος της θλιβερής γραμμής των σβησμένων κεριών. Ο ποιητής κοιτά εμπρός, τα αναμμένα του κεριά, τις μέρες που πρόκειται να έρθουν και προσπαθεί να επικεντρωθεί στο μέλλον του. Οι μέρες βέβαια του μέλλοντος δεν είναι δεδομένες, ούτε αν θα έρθουν ούτε πόσες θα είναι, το μόνο δεδομένο είναι αυτό που έχουμε ήδη ζήσει, αυτό που έχει πια τελειώσει, κι αυτό δυστυχώς δεν μπορεί πια να επανέλθει.
Δε θέλει, δηλώνει ο ποιητής, να γυρίσει πίσω το βλέμμα του, για να μη δει πόσο γρήγορα η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, πόσο γρήγορα πληθαίνουν τα σβησμένα κεριά. Ο ποιητής απελπίζεται όταν σκέφτεται πόσο γρήγορα περνά η ζωή του κι αυτή τη διαπίστωση επιχειρεί να μοιραστεί μαζί μας, ίσως σαν μια υπενθύμιση πως η ζωή δε διαρκεί για πάντα, ίσως μάλιστα να μη διαρκέσει και πολύ, γι’ αυτό θα πρέπει να απολαμβάνουμε τα χρυσά και ζωηρά κεράκια, όσο είναι ακόμη αναμμένα.
Η αυτοπεποίθηση προκύπτει όχι από το να έχεις πάντα δίκιο, αλλά από το να μη φοβάσαι να έχεις άδικο. Peter T. McIntyre
Κάποιος ζητούσε από τον Θεό να μάθει ν’ αγαπά όλο τον κόσμο. Και μάλιστα ν’ αγαπά χωρίς προϋποθέσεις και ιδιοτέλεια. Ηθελε να αγγίξει την ανιδιοτελή αγάπη. Το ζητούσε απ’ τον Θεό θερμά. Και το ποθούσαν η ψυχή και η καρδιά του. Λαχταρούσε να μάθει να αγαπά τους περίεργους και δύσκολους ανθρώπους.
Στη ζωή βρίσκεις πάντα αυτό που ψάχνεις. Πραγματικότητα είναι εκεί που εστιάζει το μυαλό..(στή φυσική ενα αντικείμενο υπάρχει εδώ και εκεί, και…βρίσκεται στο σημείο που εστιάζουμε…)
Η αξία του να είσαι παρών στο παρόν
Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη
Τι σημαίνει να είσαι παρών στη στιγμή; Να βρίσκεσαι εκεί ζωντανός με όλες σου τις αισθήσεις σε εγρήγορση; Ποιο είναι το όφελος αυτής της ενέργειας;
Έχουν ξοδευτεί από πολλούς συγγραφείς τόνοι χαρτιού και μελάνης σε μια προσπάθεια να αφυπνίσουν τον άνθρωπο αλλά ελάχιστα γραπτά έχουν δικαιολογήσει αυτή την επιμονή. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι παρών όταν ασχολείται με μια δραστηριότητα; Τι είναι αυτό που απέχει πραγματικά εκείνη τη στιγμή αφού είμαστε σε θέση να διαπιστώσουμε ότι το φυσικό σώμα εκτελεί το συγκεκριμένο έργο. Αν ο άνθρωπος είναι απών τι είναι αυτό που κατευθύνει τις λειτουργίες του οργανισμού και ποια είναι τα αποτελέσματα αυτής της απουσίας.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές να αποκαλείται ένας άνθρωπος ασυνείδητος, με απλά λόγια συμπεριφέρεται δίχως συνείδηση. Αυτή η φράση παρόλο που πολλές φορές λέγεται επικριτικά και δίχως πραγματική επίγνωση του περιεχομένου της κρύβει μια σπουδαία αλήθεια. Η συνείδηση είναι ο αληθινός άνθρωπος που βρίσκεται σκεπασμένος κάτω από στρώματα συνηθειών, προσκολλήσεων, ελαττωμάτων, κρυμμένος καλά μέσα σε ένα φυσικό σώμα που έχει την έφεση να λειτουργεί ενστικτωδώς. Ο κοινός άνθρωπος θεωρεί πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα σώμα που όταν πεθάνει θα πάψει να υπάρχει. Δε θα αναλύσουμε εδώ το ζήτημα του θανάτου και της αθανασίας αλλά θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε την αξία της παρουσίας της συνείδησης και την συμβολική της σχέση με τον ύπνο ή τον θάνατο.
Επιτρέποντας στον αληθινό εαυτό να είναι παρών σε κάθε δράση μας στην ουσία επιτελούμε το έργο για το οποίο βρισκόμαστε εν ζωή. Είμαστε ως προσωπικότητα το όχημα της συνείδησης η οποία διαμέσου της πρώτης γεύεται τις εμπειρίες στο φυσικό πεδίο της ύλης. Κάθε στιγμή που η προσοχή μας αποσπάται από το έργο που εκτελούμε κάθε φορά που η σκέψη μας αφήνεται αχαλίνωτη και ταξιδεύει νοερά στο παρελθόν ή στο μέλλον ενόσω ασχολούμαστε με μια δραστηριότητα αυτό που πετυχαίνουμε είναι να παραμερίζουμε τη συνείδηση μας απ’ την θέαση των γεγονότων και την εμπειρία των όσων διαδραματίζονται. Η απουσία της συνείδησης παραλύει τις αισθήσεις νεκρώνει την μνήμη κι οι εμπειρίες γίνονται μηχανικά αλλά ωστόσο ανούσια.
Αν αυτή η ουσία δεν είναι παρούσα τότε η εμπειρία χάνει κάθε αξία. Δοκιμάστε να πιείτε μια γουλιά από ένα χυμό ή ένα ποτό που επιθυμείτε με πλήρη συνείδηση έχοντας συγκεντρωμένο το νου σας και κάθε σας αίσθηση σ’ αυτή τη στιγμή και θα διαπιστώσετε πως δε θα χρειασθείτε δεύτερη γουλιά. Όλη η μαγεία της ζωής βρίσκεται εκεί σ’ αυτή την συνειδητή στιγμή που ρουφά όπως η μέλισσα το νέκταρ από κάθε λουλούδι σε μια στιγμή με μια ρουφηξιά. Ακόμη κι αν καπνίζετε θα παρατηρήσετε ότι σχεδόν όλο το πακέτο από τα τσιγάρα σας, σας φουμάρει παρά το φουμάρετε.
Αν δοκιμάζατε να πάρετε μια ρουφηξιά προσηλωμένοι με κάθε κύτταρο του εαυτού σας να ζει γι’ αυτή τη ρουφηξιά τότε θα νιώθατε πλήρεις νικοτίνης από αυτή ακόμη τη πρώτη και μοναδική ρουφηξιά. Πολλές φορές θα έχετε επίσης παρατηρήσει πως μετά τη πρώτη δοκιμή τίποτε δεν μπορεί να σας προσφέρει την αίσθηση και την απόλαυση όσο εκείνη η πρώτη φορά. Ακριβώς επειδή το ενδιαφέρον της πρώτης φοράς σας κράτησε συγκεντρωμένους σε αυτό που κάνατε.
Αυτή είναι η αξία της ζωής στο παρόν αλλά δεν είναι η μοναδική καθώς το να είναι κανείς παρών στο παρόν έχει πολλά ευεργετικά αποτελέσματα. Σταδιακά διευρύνεται η συνειδητότητα του, συμβαίνει αυτό που αποκαλούμε αφύπνιση συνείδησης. Όλα γύρω σας αλλάζουν κι αποκτούν διαφορετική όψη χρώμα και άρωμα. Ξαφνικά η ζωή αρχίζει και φαίνεται πολύ πιο ζωντανή. Οι λύσεις σε καθημερινά προβλήματα εμπνέουν το μυαλό σας με ταχύτητα και διαύγεια κι αλλάζει η οπτική που βλέπετε τα πράγματα. Κατανοείτε ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες επιλογές σε κάθε διαδρομή σας.
Αυτή η παρούσα συνείδηση θα σας προστατεύσει από πιθανές παγίδες καθημερινών φαινομένων, θα καθοδηγήσει τα βήματα σας σωστά ανάμεσα στις επιλογές που θα κληθείτε να κάνετε. Η Φωνή της θα σας επιτρέψει να διακρίνετε το αληθινό από το ψεύτικο και θα λείψουν οι Τύψεις της που νιώθετε όταν κάτι δεν έγινε σωστά. Στην ουσία είστε πλέον σε άμεση σύνδεση με τον αληθινό σας ανώτερο εαυτό και κάτι περισσότερο απ’ αυτό: είστε εσείς ο ίδιος ο Εαυτός σας.
Όταν η συνείδηση απουσιάζει οι εμπειρίες βιώνονται εν ύπνωση και καταχωρούνται σε ένα αρχείο κάπου στο υποσυνείδητο κι ο Εαυτός αναγκαστικά θα αναβιώσει αυτές τις εικόνες και τα γεγονότα όταν το φυσικό σώμα κι η προσωπικότητα του πεθάνουν. Ίσως αν η συνείδηση ήταν παρούσα ανά πάσα στιγμή ο θάνατος να μην ήταν μια αναγκαία συνθήκη γιατί η μεταθανάτια κατάσταση περιλαμβάνει εν πολλοίς μια αναπαράσταση της ζωής που πέρασε έτσι ώστε να αφομοιωθούν όλα όσα διαδραματίστηκαν εν απουσία αυτής.
Αλλά κι ο θάνατος γι όσους έζησαν με πλήρη συνείδηση στην ουσία δεν υπάρχει, βιώνεται ως μια άλλη κατάσταση αφυπνισμένης, πλέον, συνειδητότητας σε ένα άλλο είδος σώματος πιο λεπτοφυές ενώ για όσους έζησαν με κοιμισμένη τη συνείδηση είναι ένας βαθύς ύπνος δίχως συνείδηση, ένας θάνατος μέσα στον θάνατο μια πραγματική ανυπαρξία. Μην απουσιάζετε γιατί έτσι αφήνετε τον έλεγχο της προσωπικότητάς σας σε άλλους μικρούς και μοχθηρούς εαυτούς που δρουν κατά το δοκούν αλλά χρεώνουν τον Εαυτό σας.
Είναι αλήθεια ότι αυτός που ζει στο παρόν δε πρόκειται ποτέ να πεθάνει.
Γίνε καπετάνιος και οδήγησε το πλοίο της ψυχής σου με ασφάλεια σπίτι
Της Χαράς Νικολαΐδου
Ο νους μας είναι ένα μεγάλο άδειο κουτί που το γεμίζουμε με τις σκέψεις μας. Το κουτί αυτό μπορεί να γεμίσει από σκουπίδια και φυσικά να τροποποιηθεί σε κάδο σκουπιδιών, μπορεί όμως να είναι και ένα μπαούλο γεμάτο από αγαπημένα αντικείμενα συναισθηματικής αξίας, ντυμένα από αγάπη και θετικές σκεπτομορφές από εσένα και να μετασχηματιστεί σε ένα πολύτιμο μπαούλο που θα γίνει αρωγός θετικών μηνυμάτων από τον ουρανό.
Είμαστε καπετάνιοι στο καράβι μας, το καράβι είναι το σώμα μας που κατευθύνεται από τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας, τα οποία όμως με την σειρά τους είναι σαν τα αποδημητικά πουλιά που δεν κάθονται για πολύ στο ίδιο μέρος. Κάνουν απλώς την εμφάνισή τους και εξαφανίζονται. Μπορείς να φυλακίσεις ένα πουλί; Γιατί φυλακίζεις τότε μία σκέψη, όταν μάλιστα αυτή είναι και μη ωφέλιμη; Κάπου μέσα στο καράβι έχεις φτιάξει μια νοητική φυλακή που μέσα της υπάρχει άσβεστη »η φλόγα» που σιγοκαίει καρτερικά και υπομονετικά μέχρι να την ελευθερώσεις. Κάθε που το καράβι σου μπαίνει σε φουρτούνα εκείνη τρεμοπαίζει, ανησυχεί…
Αιώνιος Αναζητητής της αλήθειας, ξεκινάς το ταξίδι σου στα θαλάσσια ύδατα ανακαλύπτοντας την αλήθεια μέσα από τον πόνο… και τάζεις φουρτούνες στην ψυχή σου, για να την βρεις. Μέσα στο καράβι σου υπάρχουν πολλά μέρη που συντελούν στην εύρυθμη λειτουργία του, όπως ακριβώς και στο σώμα σου. Σε αυτά είναι η πρύμνη που συμβολίζει το παρελθόν σου και η πλώρη που συμβολίζει το μέλλον σου.
Εσύ όμως βρίσκεσαι στο τώρα, οδηγός στο τιμόνι του πλοίου σου, και εκεί υπάρχει η μήτρα της σκέψης σου που υφαίνεις με την επανάληψή της και την παγιώνεις, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα! Σταματάς εκεί που πρέπει να συνεχίσεις και ξεκινάς με φόρα εκεί που πρέπει να φρενάρεις. Δεν βλέπεις τα σημάδια των καιρών. Όλη σου η διαδρομή μια αναζήτηση εσωτερικής νηνεμίας, μα εμπλέκεσαι και πάλι σε τρικυμιώδης ανέμους, και» η φλόγα »φοβάται και πάλι!
Μέσα στο καράβι σου οικοδόμησες ένα φρούριο γεμάτο από ψέματα. Για σπίτι σου έφτιαξες ένα κήπο με βάσανα που τον πότισες με τον πόνο σου, έβαλες ένα μουσικό να τραγουδά τον ύμνο της δυστυχίας σου και »η φλόγα» αγωνιά και πάλι! Πάρε το τιμόνι στα χέρια σου, κατεύθυνε τις σκέψεις των θετικών σκεπτομορφών σου στο μπαούλο της θεϊκής καταγωγής, οπλίσου με ακλόνητη θέληση και σθένος και αντιμετώπισε τα ορμητικά κύματα με χαμόγελο και μεγαλοψυχία. Προστάτεψε και ελευθέρωσε την φλόγα σου και οδήγησε το καράβι σου με ασφάλεια σπίτι του. Τέλος, δες, η φουρτούνα τι θετικό επέφερε και πως σε άλλαξε αυτή η διαδρομή.
Μην σε μετράς στα ρίσκα αλλά στις δυνάμεις σου! Και τώρα αποφάσισε. Εσύ στον ρόλο του θύματος ζώντας το »θείο δράμα σου »ή Καπετάνιος στην κοσμική απεραντοσύνη; Η επιλογή δική σου. Βίρα τις άγκυρες των στερεότυπων πλαστών δημιουργημάτων σου. Το μυστικό της αλλαγής της σκέψης είναι να γίνεις παρατηρητής της σκέψης σου, άρα καπετάνιος στο καράβι σου. Γιατί δεν βρίσκεσαι ούτε στην πρύμνη ούτε στη πλώρη. Είσαι ο καπετάνιος και κρατάς το τιμόνι του νου σου ΤΩΡΑ.
Έλεγξε τις σκέψεις σου και πέταξε από το πλοίο ό,τι δεν ωφελεί. Άδειασε το κουτί με τα νοητικά σκουπίδια στο αμπάρι, που είναι γεμάτα από δεσμευμένα παλιά συναισθήματα και σκέψεις παγιωμένες και ανούσιες. Πέτα περιορισμούς και στερεότυπα. Φόρεσε τον ισχυρό μανδύα που αποκαλύπτει την μεγαλοπρέπεια αυτού που οδηγεί με σθένος και υπόσταση το καράβι της ζωής του!
Πρόσω ολοταχώς Καπετάνιε! Αγέρωχος ατενίζεις τον ορίζοντα με τα μάτια του ιερού αναζητητή της αλήθειας. Υπομονή, ο νοητικός σου ήλιος θα λάμψει και πάλι φωτεινός και υπέρλαμπρος αποκαλύπτοντας σου το θείο ουράνιο τόξο, σημάδι ότι είσαι και πάλι εντός πορείας. Κα
SHARES101«Μην αφήνεις να σε συντρίψει η συνολική εικόνα της ζωής. Μη γεμίζεις το νου σου με όλα τα κακά που μπορούν ακόμα να συμβούν. Μείνε συγκεντρωμένος στην παροντική κατάσταση και ρώτα τον εαυτό σου γιατί είναι τόσο ανυπόφορη σε βαθμό που να μη θεωρείται βιώσιμη». – Μάρκος Αυρήλιος
Όταν αναλογίζεστε κάποια από τα πιο εντυπωσιακά έως και τρομακτικά πράγματα που έχετε κάνει ή περάσει, πώς ήταν δυνατόν να συμβούν; Πώς καταφέρατε να δείτε πέρα από τον κίνδυνο ή τις λιγοστές πιθανότητες;
Όπως περιέγραψε ο Μάρκος Αυρήλιος, ήσαστε πολύ απασχολημένοι με τις λεπτομέρειες, για να αφήσετε τη συνολική εικόνα της κατάστασης να σας συνθλίψει. Πιθανότατα μάλιστα δεν την εξετάζατε καν τη συγκεκριμένη στιγμή.
Ένας χαρακτήρας του Τσακ Πόλανικ στη νουβέλα Νανούρισμα λέει: «Το κόλπο για να ξεχνάς τη γενικότερη εικόνα είναι να κοιτάς τα πάντα από πολύ κοντά». Μερικές φορές, η σύλληψη της ευρύτερης εικόνας είναι σημαντική, και οι στωικοί μας βοήθησαν ήδη σε αυτό. Πολλές φορές, αντίθετα, είναι αντιπαραγωγικό και καθηλωτικό να σκεφτόμαστε όλα όσα εκτείνονται μπροστά μας.
Έτσι, εστιάζοντας αποκλειστικά στο παρόν, μπορούμε να αποφύγουμε ή να απομακρύνουμε αυτές τις εκφοβιστικές ή αρνητικές σκέψεις από το οπτικό μας πεδίο. Ο άνθρωπος που περπατάει σε τεντωμένο σχοινί προσπαθεί να μη σκέφτεται πόσο ψηλά είναι.
Η αήττητη ομάδα προσπαθεί να μη σκέφτεται το λαμπρό σερί της από νίκες. Όπως κι εμείς, είναι προτιμότερο να κάνουν το ένα βήμα μετά το άλλο και να θεωρούν όλα τα άλλα αλλότρια.
Απόσπασμα από το βιβλίο των Ryan Holiday & Stephen Hanselman «Άδραξε τον χρόνο» –
Όταν το φως της Αλήθειας μπει στο σκοτεινό δωμάτιο της ψυχής σου -έστω και κλεφτά, από τις χαραμάδες που άφησε ο εγωισμός σου- τότε για πρώτη φορά έρχεσαι αντιμέτωπος με τα ψυχικά & πνευματικά σου σκουπίδια. Ό,τι μέχρι χθες, λες και από επιτακτική ανάγκη, αποθησαύριζες, σα να ήταν χρυσάφι και πολύτιμα πετράδια, τώρα που άφησες να ζεστάνει λίγο η καρδιά σου, τα κοιτάζεις με απέχθεια, μπορείς και αναγνωρίζεις την δυσωδία τους.
Η καρδιά σου γλυκασμένη από το φως του Χριστού, αποστρέφεται την παγωνιά της Κόλασης που εσύ έφτιαξες, με εργαλείο την φιλαυτία, τον φύλακα της υποκρισίας σου. Ό,τι μέχρι χθες σύναζες και καμάρωνες σα να ήταν δικός σου θησαυρός, τώρα το αναγνωρίζεις σαν ξένη απάτη. Η ψυχή σου, αποστρεφόμενη ό,τι μέχρι χθες θεωρούσε δικό της, ζητάει τώρα με πάθος να το απολέσει, να το παραδώσει στα πόδια Εκείνου που επιτέλους εσύ καταδέχτηκες τον αιώνιο & βαθύ Του Έρωτα…
Χρειάζεσαι επειγόντως να καθαρθείς από τα πολυάριθμα ψυχικά & πνευματικά υποκατάστατα, που είχες μέχρι χθες θρονιάσει με αναίδεια στο θρόνο της μοναδικής Αλήθειας. Τα μάτια της καρδιάς σου βλέπουν πια, υπό το Φως αυτής της νέας Γνώσης, ότι οι έμμονες ψυχικές εμπλοκές και καθηλώσεις σου, οι διεστραμμένες επιθυμίες, και οι “πνευματιστικές” ανησυχίες και τοποθετήσεις σου έστεκαν τόσα χρόνια βάρος ασήκωτο στους ώμους ενός επαρκούς και αυθεντικού Εαυτού που λαχταρούσε να πετάξει ψηλά..
Πρώτα απ’ όλα, είτε το ξέρεις, είτε όχι, μια ζωή ένα μόνο ζητούσες: να απαλλαγείς από τις ενοχές σου. Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει πρώτα να τις αποδεχτείς ως τέτοιες. Εσύ όμως, κάθε φορά που στις προσωπικές & συλλογικές σου διαδράσεις και σχέσεις – ακόμα και στους χώρους όπου διαλέγεις να προβάλλεις την μέσα σου πραγματικότητα (την T.V., το σινεμά, το θέατρο)- έρχεσαι αντιμέτωπος με μία βίαια σκηνή, πράξη, ένα αποτρόπαιο θέαμα, μια κατάφορη αδικία σε ζώο ή άνθρωπο, διαλέγεις είτε να αποστρέψεις το βλέμμα σου γεμάτος τρόμο, είτε να οργιστείς με κείνον που βιαστικά τοποθέτησες στη θέση του ενόχου..
Έτσι προσπαθείς, μάταια, να σωπάσεις την εκκωφαντική κραυγή της συνείδησής σου, που επίμονα και ανελέητα σου φωνάζει: “Εσύ φταις για ό,τι κακό συμβαίνει στην προσωπική σου ζωή, στην χώρα σου, στον κόσμο ολόκληρο…! Ανέλαβε επιτέλους την ευθύνη σου, αν θέλεις να αναστηθείς, όπως διακηρύσσεις, από τους νεκρούς, αν θέλεις να αναστηθούν μαζί σου κι άλλοι…”. Εσύ όμως, απόλυτα –αν και ανεπίγνωστά σου- πεπεισμένος για τη δική σου ενοχή, αρνείσαι να παραδοθείς. Αγνοώντας ότι μ’ αυτόν τον τρόπο, προδίδεις την βαθύτερη επιθυμία της ψυχής σου, που θέλει διακαώς να αποδεχτεί την ενοχή της, και, χωρίς όρους, να παραδοθεί στην τελική κρίση της εσώτατης φωνής της, χωρίς τις μάταιες αντιστάσεις που σε συνοδεύουν από την εποχή του Αδάμ, και χωρίς τον ατερμάτιστο πόνο που τις συνοδεύει.
Μέχρι εσύ να το επιτρέψεις αυτό να συμβεί, θα συνεχίζεις να “ζεις” μια δήθεν ζωή, μέτρια σαν την αποφασιστικότητά σου να “πεθάνεις” για να ζήσεις, φωτισμένη από τις λάμπες της Δ.Ε.Η., ζεσταμένη από το καλοριφέρ και τα air-conditions. Μια ζωή στην οποία αποβλέπεις στο να “περνάς καλά”, να υπερασπίζεις τα ατομικά σου δικαιώματα, να δικαιώνεις & να φροντίζεις την παραδειγματική τιμωρία όσων σε έβλαψαν & βλάπτουν εσένα & τους φίλους σου. Μια ζωή που αναλώνεται στην τήρηση του “ηθικά ορθού”, και την αποφυγή της τιμωρίας σου. Μια ζωή χορτασμένη από θάνατο, που φοβάται & απαξιώνει την προσωπική και συλλογική ανάσταση.
Μοιράζομαι μαζί σας ἕνα ὡραῖο ποίημα, με ἐκφράζει και με ὡθεῖ σε αὐτή την ἀναφορικότητα, διότι ἡ ἀναφορικότητα συγκροτεῖ τό λογικό ὑποκείμενο, ὄχι ἡ ἀτομικότητα μέ προικιό τή νοημοσύνη, θά τονίσει ἐμφαντικά ὁ πολύς Χρῆστος Γιανναρᾶς!
Paulo Coelho: Αυτό που ψάχνεις εσύ, σε ψάχνει επίσης!
Ο Πάολο Κοέλιο , ένας από τους πιο διάσημους συγγραφείς της εποχής μας , ξεχωρίζει για το μοναδικό του όραμα για τον κόσμο και την ακλόνητη αισιοδοξία .
Ακολουθούν επιλεγμένα αποσπάσματα του μεγαλοφυούς αυτού συγγραφέα για τη ζωή , την αγάπη και το πεπρωμένο του ανθρώπου.
1. Όταν θελήσεις κάτι πάρα πολύ , το σύμπαν όλο θα συνωμοτήσει για να γίνει η επιθυμία σου πραγματικότητα .
2. Η ζωή είναι πάντα σε αναμονή της κατάλληλης στιγμής για τη δράση .
3. Τα πάντα στον κόσμο δεν είναι τίποτα άλλο παρά διαφορετικές εκδηλώσεις του ίδιου πράγματος .
4. Μερικές φορές χρειάζεται να γυρίσετε όλο τον κόσμο για να καταλάβετε ότι ο θησαυρός είναι θαμμένος στο δικό σας σπίτι .
5. Ορισμένες φορές η ζωή χωρίζει δύο άτομα μόνο και μόνο για να δείξει πόσο σημαντικοί είναι ο ένας για τον άλλον .
6. Το να περιμένεις είναι το πιο δύσκολο .
7. Αν είσαι σε θέση να δεις την ομορφιά , αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή φέρεις την ομορφιά μέσα σου . Ο κόσμος είναι ένας καθρέφτης στον οποίο ο καθένας βλέπει το είδωλό του.
8. Οι άνθρωποι λένε πίσω από την πλάτη σου ό,τι να ΄ναι και μπροστά στα μάτια σου ό,τι βολεύει .
9. Ό,τι συνέβη μια φορά μπορεί και να μη συμβεί ποτέ ξανά. Αλλά αυτό που έχει γίνει δύο φορές , σίγουρα θα γίνει και τρίτη.
10. Αν η αγάπη μεταμορφώνει ένα άτομο με γοργό ρυθμό , η απελπισία το κάνει ακόμα πιο γρήγορα .
11. Εκεί που μας περιμένουν, πάντα ερχόμαστε πάνω στην ώρα .
12. Αν κάνω ακριβώς εκείνα τα πράγματα , τα οποία οι άνθρωποι περιμένουν από μένα , θα εγκλωβιστώ σε κατάσταση σκλαβιάς .
13. Τις πιο σημαντικές λέξεις στη ζωή μας τις προφέρουμε με τη σιωπή .
14. Το να χαθείς αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να βρεις κάτι ενδιαφέρον .
15.Το πιο σκοτεινό χρονικό όριο είναι ακριβώς πριν την αυγή .
16. Αν είναι ο άνθρωπός σου , τότε είναι δικός σου , αν όμως τον τραβάει και κάπου αλλού, τότε τίποτα δεν θα τον κρατήσει και δεν αξίζει ούτε τα νεύρα ούτε την προσοχή .
17. Φτάνοντας στο τέλος , οι άνθρωποι γελούν με τους φόβους που τους βασάνιζαν στην αρχή.
18. Η ζωή είναι μερικές φορές απίστευτα φειδωλή – για ημέρες ολόκληρες , εβδομάδες , μήνες , χρόνια , ο άνθρωπος μπορεί να μη λαμβάνει ούτε ένα νέο ερέθισμα . Και μετά όταν μισοανοίξει την πόρτα , πέφτει επάνω του ολόκληρη χιονοστιβάδα .
19. Οι άγγελοί μας είναι πάντα μαζί μας και συχνά χρησιμοποιούν τα χείλη κάποιου άλλου για να μας πουν κάτι
20. Το να αισθάνεται κανείς δυστυχισμένος συνεχώς είναι μια ανεπίτρεπτη πολυτέλεια .
21. Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν για να περάσουν τη ζωή τους μόνοι , αυτό δεν είναι ούτε κακό ούτε καλό , είναι απλώς ζωή .
22. Μερικές φορές πρέπει να τρέξεις για να δεις ποιος θα σε ακολουθήσει . Άλλες φορές πρέπει να ρίξεις λίγο τους τόνους , για να δεις ποιος θα σε ακούσει πραγματικά . Κάποιες φορές πάλι ίσως χρειαστεί να κάνεις ένα βήμα πίσω για να δεις ποιος είναι ακόμα στο πλευρό σου . Ορισμένες φορές οφείλεις να παίρνεις λάθος αποφάσεις , για να δεις ποιος είναι μαζί σου , όταν τα πάντα καταρρέουν .
23. Ποτέ δεν κάνει να εγκαταλείπουμε το όνειρο μας ! Τα όνειρα τρέφουν την ψυχή μας όπως ακριβώς η τροφή τρέφει το σώμα μας . Όσες φορές κι αν χρειαστεί να γευτούμε πίκρες στη ζωή μας και να βλέπουμε τις ελπίδες μας να ναυαγούν, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε παρ’ όλα αυτά να ονειρευόμαστε .
24 . Αυτό που ψάχνεις εσύ, σε ψάχνει επίσης .
25 . Μόλις βρήκα όλες τις απαντήσεις αμέσως άλλαξαν όλες οι ερωτήσεις .
26. Ο άνθρωπος κάνει πάντα το αντίθετο . Βιάζεται να μεγαλώσει και στη συνέχεια ανατρέχει στο παρελθόν της παιδικής του ηλικίας . Θυσιάζει την υγεία του χάριν των χρημάτων και στη συνέχεια σπαταλάει τα χρήματα για να βελτιώσει την υγεία του .
Προβληματίζεται σχετικά με το μέλλον με τέτοια ανυπομονησία ώστε να αγνοεί το παρόν κι εξαιτίας αυτού δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον . Ζει με τέτοιο τρόπο λες και δε θα πεθάνει ποτέ και πεθαίνει σαν να μην έχει ζήσει ποτέ .
27. Μερικές φορές πρέπει να πεθάνεις προκειμένου να αρχίσεις να ζεις .
28. Οι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν τα πάντα και την ίδια στιγμή θέλουν τα πράγματα να παραμείνουν ως έχουν .
29. Πάντα να λες αυτό που νιώθεις και να κάνεις ό, τι σκέφτεσαι ! Η σιωπή καταστρέφει ζωές …
30. Στο τέλος όλα πάνε καλά . Αν δεν πάνε καλά , σημαίνει ότι δεν είναι το τέλος .
Ἀναρτῶ κάτι σπουδαῖο, το ἀφιερώνω σε ὅσους εἶναι ἐραστές ἑνός ἄλλου τρόπου ὑπάρξεως, πού ἔχουν ρωγμές και εῖναι διάτρητοι, ὥστε να δεχθοῦν τό ἄλλο, το διαφορετικό, σίγουρα δεν ἀπευθύνεται σε ὅσουν πιστέυουν ὅτι εἶναι σωστοί, πώς σίγουρα κατάλαβαν τά ουσιώδη ὡς δεδομένα, αὐτά τά ὁποία εἶναι ζητούμενα και μέσα ἀπό μιά ἄθληση και κοινωνούμενη ἐμπειρία προσιτά.
Βραδιάτικες περιπλανήσεις…
Για το σύμπαν γνωρίζουμε μόνο ένα 5%,και αυτό σημαίνει πως η αλήθεια του σύμπαντος κατά 95% μας είναι άγνωστη.Μήπως η αλήθεια είναι αυτό που δεν ξέρουμε;<<Μήπως οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά;>>Και να αληθεύει η ποιητική ρήση:””Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος,τον φτιάχνεις περπατώντας.”“(απόσπασμα από άρθρο του Περικλή Κοροβέση.) 1.Για να έχω γνώση του 5% του σύμπαντος,σημαίνει ότι κατέχω το όλο και κατά συνέπεια ξέρω ένα μέρος του….το σύμπαν όμως είναι άπειρο και ασύλληπτο για τον πεπερασμένο ανθρώπινο νου…. 2.Για ποια (τι είδους) αλήθεια ψάχνω…Στο Χριστιανισμό η αλήθεια δεν είναι κάτι αφηρημένο,αλλά έχει Προσωπική υπόσταση στο Πρόσωπο Του Χριστού; “Εγώ ειμί η Αλήθεια…”” 3.Όλα είναι δρόμος και πολλοί οι δρόμοι που οδηγούν στον Ένα, στο Χριστό…μήπως εδώ πρόκειται για μονοπάτι, που στη δεδομένη χωροχρονική στιγμή, το χωρίζει άβυσσος από τη κεντρική αρτηρία που θα μας φέρει κοντά στο Χριστό;;(Εγώ ειμί η οδός…άρα υπάρχει προσανατολισμός,τέλος.. αλλά και νόημα!)Μήπως το χάσμα του μονοπατιού μας χρειάζεται να γεφυρωθεί πάνω στους εξής πυλώνες: α.με το πέρασμα από τη θέση-αντίθεση στη σύνθεση… β.με το πέρασμα από την μονόπλευρη στην ολιστική προσέγγιση θέσεων-καταστάσεων-συμβάντων-γεγονότων… γ.βάζοντας το σωστό κλειδί στη σωστή πόρτα στην ιστορικό-χρονική στιγμή του σήμερα;;;;;; δ.με το πέρασμα από τη “συνδεσιμότητᨔτης εποχής, στη συλλογικότητα και εν τέλει στην υπέρβαση του status της σημερινής εποχής;;
Λουντέμης: Πάντα ανέβαινε, κι αν δεν βρεις δρόμο φτιάξε
Τετάρτη, 3 Ιουλίου 2013
Νίκος Καζαντζάκης: Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος …
… για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων
Πρέπει να γίνεις εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων.
Δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.
Πού να βρω μια ψυχή σαρανταπληγιασμένη κι απροσκύνητη, σαν την ψυχή μου, να της ξομολογηθώ;
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι …
Να μην αρνιέσαι τη νιότη σου ως τα βαθιά γεράματα, να μάχεσαι σε όλη σου τη ζωή να μετουσιώσεις σε κατάκαρπο δέντρο την εφηβική σου άνθηση, αυτός, θαρρώ, είναι ο δρόμος του ολοκληρωμένου ανθρώπου.
Έχουν να πουν πως άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται το θάνατο. Όχι, σου λέω εγώ. Άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται την αθανασία.
Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.
Άσφαλτα κατέχει η χωματένια αυτή μήτρα την αξία του κάθε παιδιού της· κι όσο ανώτερη η ψυχή που έπλασε, τόσο και δυσκολότερη της αναθέτει εντολή: να σώσει τον εαυτό του ή τη ράτσα του ή τον κόσμο· από την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη εντολή που σου αναθέτει διαβαθμίζεται η ψυχή σου.
Άστρα, πουλιά, σπόροι μέσα στο χώμα, όλα υπακούουν. Και μόνο ο άνθρωπος σηκώνει κεφάλι και θέλει να παραβεί το νόμο και να μετατρέψει την υπακοή σε ελευτερία. Γι’ αυτό κι απ’ όλα τα πλάσματα του Θεού αυτός μονάχα μπορεί κι αμαρταίνει. Τι θα πει αμαρταίνει; χαλνάει την αρμονία.
Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι …
Δέν διαλέγεις αυτά που πιστεύεις. Αυτά διαλέγουν εσένα.
Πιστεύω στα αναρίθμητα, εφήμερα προσωπεία που πήρε ο Θεός στους αιώνες και ξεκρίνω, πίσω από την άπαυτη ροή του, την απόλυτη ενότητα.
Ποτε μην αναγνωρισεις τα συνορα τ’ανθρωπου, να σπας τα συνορα! Ν’ αρνειεσαι οτι θωρουν τα ματια σου!
Να πεθαινεις και να λες:
Θανατος δεν υπάρχει.
Ένας δρόμος, ένας μονάχα οδηγάει στο Θεό, ο ανήφορος.
Αν δε δει ο Θεός χέρι ανθρώπου, δε βάζει μήτε κι αυτός το δικό του.
Σκύβω απάνω στο μερμήγκι, θωρώ μέσα στο γυαλιστερό μαύρο μάτι του το πρόσωπο του Θεού.
Θεός είναι η ακατάλυτη δύναμη που μεταμορφώνει την ύλη σε πνέμα. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα κομμάτι από το θεϊκό αυτό στρόβιλο και γι’ αυτό κατορθώνει να μετουσιώνει το ψωμί και το νερό και το κρέας και να το κάνει στοχασμό και πράξη.
Δεν είναι νερό δροσερό ο Θεός, όχι, δεν είναι νερό δροσερό, να το πιεις, να δροσερέψεις. Είναι φωτιά, και πρέπει να περπατάς απάνω της. Κι όχι μονάχα να περπατάς, παρά, κι αυτό ’ναι το πιο δύσκολο, παρά και να χορεύεις! Σίγουρα, ευτύς ως μπορέσεις να χορέψεις, η φωτιά γίνεται νερό δροσάτο, μα ώσπου να φτάσεις ως εκεί τι αγώνας, τι αγωνία, Θεέ μου!
Νίκος Καζαντζάκης
ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΣΟΥ ΔΕ ΘΑ ΤΗ ΒΡΕΙΣ, ΘΑ ΤΗΝ ΦΤΙΑΞΕΙΣ | PSYCHOLOGOS-MARIAKORAKA.GR
03 Απρ Την Ιθάκη σου δε θα τη βρεις, θα την φτιάξεις | Psychologos-MariaKoraka.Gr
Φρόντισες να’ χεις τα μάτια της Ψυχής ανοικτά, έτσι για να βρίσκει έδαφος και νόημα η κάθε μία κουκίδα ξεχωριστά, και να πηγαίνει να κάθεται αβίαστα εκεί που «πρέπει», όποτε «πρέπει»;
Δε θα’ ταν στ’ αλήθεια, κρίμα κι άδικο να ξύπναγες μια μέρα, συνειδητοποιώντας πως το δικό σου παζλ, βγήκε λίγο μικρότερο απ’ ότι το ονειρεύτηκες;
Πως οι κουκίδες της ζωής σου, στο τελικό μέτρημα, βγήκαν κάπως κουτσουρεμένες;
Με δίχως αμφιβολία θα αναρωτήθηκες πολλάκις, τι θα γινόταν αν επέλεγες άλλο δρόμο, άλλη κατεύθυνση, στη διαδρομή που έκανες στην μέχρι τώρα επίγεια σου περαντζάδα.
Αν έστριβες αριστερά αντί δεξιά;
Αν πήγαινες με χίλια αντί με εκατό;
Τι πορεία θα έπαιρνε το ταξίδι προς την περιβόητη Ιθάκη;
Κι ίσως πολλές φορές να μετάνιωσες για κάποιες από τις στροφές που έστριψες, για κάποιες από τις ταχύτητες που φοβήθηκες.
Λάθος. Μεγάλο λάθος. Μην αμφιβάλλεις ποτέ και μη μετανιώνεις για τίποτα.
Η ζωή ξέρει καλύτερα από σένα. Εσύ μονάχα έχε το νου και την καρδιά σου ανοικτά.
Εσύ μονάχα φρόντισε να περπατάς. Και μην αφήνεις καμιά κουκίδα να πάει χαμένη, κανένα τίτλο ειδήσεων να γραφτεί στα παραλειπόμενα.
Και κάτι τελευταίο. Μη μιλάς άλλο για Ιθάκη. Για ταξίδια να μιλάς.
Να θυμάσαι πως σημασία έχει ότι έπεσες, σηκώθηκες, έμαθες, γέλασες, έκλαψες, αναθεώρησες, έζησες το Ταξίδι.
Όσοι στ’ αλήθεια ταξίδεψαν, δε ζηλεύουν την Ιθάκη.
Κι ας λέει ο Μίλτος το αντίθετο.
Την Ιθάκη σου, μη γυρεύεις να τη βρεις. Να κοιτάς να την φτιάξεις.
Να κοιτάς να γουστάρεις τη διαδρομή και να περπατάς. Αδιάκοπα και με δίχως εκπτώσεις.
Ο Πάολο Κοέλιο , ένας από τους πιο διάσημους συγγραφείς της εποχής μας , ξεχωρίζει για το μοναδικό του όραμα για τον κόσμο και την ακλόνητη αισιοδοξία .
Τα έργα του εμπνέουν εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο , προτρέπουν τους ανθρώπους να πιστεύουν στα θαύματα και δίνουν ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον . Μέχρι στιγμής , ο συγγραφέας έχει δημοσιεύσει πάνω από 20 βιβλία , με το πιο γνωστό να είναι «Ο Αλχημιστής» , που παρέμεινε για πολύ καιρό στην πρώτη δεκάδα των best sellers .
Ακολουθούν επιλεγμένα αποσπάσματα του μεγαλοφυούς αυτού συγγραφέα για τη ζωή , την αγάπη και το πεπρωμένο του ανθρώπου.
1. Όταν θελήσεις κάτι πάρα πολύ , το σύμπαν όλο θα συνωμοτήσει για να γίνει η επιθυμία σου πραγματικότητα .
2. Η ζωή είναι πάντα σε αναμονή της κατάλληλης στιγμής για τη δράση .
3. Τα πάντα στον κόσμο δεν είναι τίποτα άλλο παρά διαφορετικές εκδηλώσεις του ίδιου πράγματος .
4. Μερικές φορές χρειάζεται να γυρίσετε όλο τον κόσμο για να καταλάβετε ότι ο θησαυρός είναι θαμμένος στο δικό σας σπίτι .
5. Ορισμένες φορές η ζωή χωρίζει δύο άτομα μόνο και μόνο για να δείξει πόσο σημαντικοί είναι ο ένας για τον άλλον .
6. Το να περιμένεις είναι το πιο δύσκολο .
7. Αν είσαι σε θέση να δεις την ομορφιά , αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή φέρεις την ομορφιά μέσα σου . Ο κόσμος είναι ένας καθρέφτης στον οποίο ο καθένας βλέπει το είδωλό του.
8. Οι άνθρωποι λένε πίσω από την πλάτη σου ό,τι να ΄ναι και μπροστά στα μάτια σου ό,τι βολεύει .
9. Ό,τι συνέβη μια φορά μπορεί και να μη συμβεί ποτέ ξανά. Αλλά αυτό που έχει γίνει δύο φορές , σίγουρα θα γίνει και τρίτη.
10. Αν η αγάπη μεταμορφώνει ένα άτομο με γοργό ρυθμό , η απελπισία το κάνει ακόμα πιο γρήγορα .
11. Εκεί που μας περιμένουν, πάντα ερχόμαστε πάνω στην ώρα .
12. Αν κάνω ακριβώς εκείνα τα πράγματα , τα οποία οι άνθρωποι περιμένουν από μένα , θα εγκλωβιστώ σε κατάσταση σκλαβιάς .
13. Τις πιο σημαντικές λέξεις στη ζωή μας τις προφέρουμε με τη σιωπή .
14. Το να χαθείς αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να βρεις κάτι ενδιαφέρον .
15.Το πιο σκοτεινό χρονικό όριο είναι ακριβώς πριν την αυγή .
16. Αν είναι ο άνθρωπός σου , τότε είναι δικός σου , αν όμως τον τραβάει και κάπου αλλού, τότε τίποτα δεν θα τον κρατήσει και δεν αξίζει ούτε τα νεύρα ούτε την προσοχή .
17. Φτάνοντας στο τέλος , οι άνθρωποι γελούν με τους φόβους που τους βασάνιζαν στην αρχή.
18. Η ζωή είναι μερικές φορές απίστευτα φειδωλή – για ημέρες ολόκληρες , εβδομάδες , μήνες , χρόνια , ο άνθρωπος μπορεί να μη λαμβάνει ούτε ένα νέο ερέθισμα . Και μετά όταν μισοανοίξει την πόρτα , πέφτει επάνω του ολόκληρη χιονοστιβάδα .
19. Οι άγγελοί μας είναι πάντα μαζί μας και συχνά χρησιμοποιούν τα χείλη κάποιου άλλου για να μας πουν κάτι
20. Το να αισθάνεται κανείς δυστυχισμένος συνεχώς είναι μια ανεπίτρεπτη πολυτέλεια .
21. Υπάρχουν άνθρωποι που γεννήθηκαν για να περάσουν τη ζωή τους μόνοι , αυτό δεν είναι ούτε κακό ούτε καλό , είναι απλώς ζωή .
22. Μερικές φορές πρέπει να τρέξεις για να δεις ποιος θα σε ακολουθήσει . Άλλες φορές πρέπει να ρίξεις λίγο τους τόνους , για να δεις ποιος θα σε ακούσει πραγματικά . Κάποιες φορές πάλι ίσως χρειαστεί να κάνεις ένα βήμα πίσω για να δεις ποιος είναι ακόμα στο πλευρό σου . Ορισμένες φορές οφείλεις να παίρνεις λάθος αποφάσεις , για να δεις ποιος είναι μαζί σου , όταν τα πάντα καταρρέουν .
23. Ποτέ δεν κάνει να εγκαταλείπουμε το όνειρο μας ! Τα όνειρα τρέφουν την ψυχή μας όπως ακριβώς η τροφή τρέφει το σώμα μας . Όσες φορές κι αν χρειαστεί να γευτούμε πίκρες στη ζωή μας και να βλέπουμε τις ελπίδες μας να ναυαγούν, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε παρ’ όλα αυτά να ονειρευόμαστε .
24 . Αυτό που ψάχνεις εσύ, σε ψάχνει επίσης .
25 . Μόλις βρήκα όλες τις απαντήσεις αμέσως άλλαξαν όλες οι ερωτήσεις .
26. Ο άνθρωπος κάνει πάντα το αντίθετο . Βιάζεται να μεγαλώσει και στη συνέχεια ανατρέχει στο παρελθόν της παιδικής του ηλικίας . Θυσιάζει την υγεία του χάριν των χρημάτων και στη συνέχεια σπαταλάει τα χρήματα για να βελτιώσει την υγεία του .
Προβληματίζεται σχετικά με το μέλλον με τέτοια ανυπομονησία ώστε να αγνοεί το παρόν κι εξαιτίας αυτού δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον . Ζει με τέτοιο τρόπο λες και δε θα πεθάνει ποτέ και πεθαίνει σαν να μην έχει ζήσει ποτέ .
27. Μερικές φορές πρέπει να πεθάνεις προκειμένου να αρχίσεις να ζεις .
28. Οι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν τα πάντα και την ίδια στιγμή θέλουν τα πράγματα να παραμείνουν ως έχουν .
29. Πάντα να λες αυτό που νιώθεις και να κάνεις ό, τι σκέφτεσαι ! Η σιωπή καταστρέφει ζωές …
30. Στο τέλος όλα πάνε καλά . Αν δεν πάνε καλά , σημαίνει ότι δεν είναι το τέλος .
Αλκυονίδες Μέρες (Halcyon Days): Οι Αρχαίοι Ελληνες είχαν παρατηρήσει τις λίγες μέρες καλοκαιρίας που παρουσιάζονται το χειμώνα
Ποιες είναι οι “Αλκυονίδες Μέρες”;
Αλκυονίδες μέρες ονομάζονται οι μέρες εκείνες του Ιανουαρίου, οι οποίες έχουν καλό καιρό και ηλιοφάνεια. Πρόκειται για αρχαία ελληνική ονομασία, που προέρχεται απ’ τον Αριστοτέλη.
Μετεωρολογικά εξηγείται με την εξίσωση των βαρομετρικών πιέσεων μεταξύ της Νοτίου και Βορείου Ευρώπης, ενώ μυθολογικά υπάρχουν πολύ όμορφες ιστορίες για το φαινόμενο αυτό
Δεν υπάρχουν κάθε χρόνο Αλκυονίδες μέρες, π.χ. το έτος 1947 δεν υπήρξαν καθόλου. Στην Ελλάδα το 2011, έκαναν την έναρξή τους τη δεύτερη εβδομάδα του Ιανουαρίου.
Το πουλί Αλκυόνα
Οι Αλκυονίδες μέρες έχουν πάρει την ονομασία τους από το ψαροπούλι Αλκυόνα, που κλωσά τα αυγά του εκείνες τις ημέρες.
Η Αλκυόνα, σύμφωνα με την παράδοση, είναι ένα πουλί που συμβολίζει τη γαλήνη, την προστασία και παύει τη θαλασσοταραχή. Αν και αποδημητικό πουλί, δε φεύγει, αλλά έρχεται το φθινόπωρο, ενώ φεύγει αρχές Μαρτίου. Γεννά τα αυγά του στις σχισμές των βράχων της θάλασσας.
Σύμφωνα με ένα μεσαιωνικό μύθο, το χρώμα της Αλκυόνας στην αρχή ήταν γκρίζο, όταν όμως έγινε ο βιβλικός κατακλυσμός πέταξε ψηλά και το στήθος της έγινε κόκκινο απ’ τον ήλιο, ενώ η ράχη της μπλε απ’ το χρώμα του ουρανού.
Για τη συζυγική πίστη των Αλκυόνων αναφέρεται ότι όταν ο σύζυγος της Αλκυόνας γεράσει και δεν μπορεί να πετάξει πια, τότε η θηλυκιά Αλκυόνα τον παίρνει στους ώμους της και τον μεταφέρει πάντοτε μαζί της, τον ταΐζει και τον περιποιείται ως το θάνατο.
Ο μύθος της Αλκυόνης
Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, η Αλκυόνη ήταν κόρη του Αιόλου, του θεού των ανέμων. Ζούσε στα ακρογιάλια της θάλασσας με τον άντρα της, τον Κήυκα, και αισθάνονταν τόσο πολύ αγαπημένοι και ευτυχισμένοι, ώστε παρομοίαζαν τους εαυτούς τους με το ζευγάρι των θεών, Δία και Ήρα.
Για την ασέβειά τους, όμως, αυτή, ο Δίας οργίστηκε τόσο πολύ που μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο. Η Αλκυόνη, χωρίς να γνωρίζει τι είχε συμβεί, έτρεχε παντού τρελαμένη για να βρει τον αγαπημένο της σύζυγο.
Οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και τη μεταμόρφωσαν στο θαλασσοπούλι, την Αλκυόνα, που μοιάζει να ψάχνει στις θάλασσες για να βρει το χαμένο της σύζυγο.
Η δυστυχία, όμως, της Αλκυόνης δε σταμάτησε εδώ. Αντίθετα απ’ τα άλλα πουλιά που γεννούσαν την άνοιξη, μες στην καλοκαιρία, η Αλκυόνα γεννούσε μες στη βαρυχειμωνιά, οπότε τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας της άρπαζαν τα αυγά ή τα νεογέννητα πουλάκια, κάνοντάς την να κλαίει σπαραχτικά.
Για άλλη μια φορά, οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και ο Δίας πρόσταξε για 15 μέρες μες στο Γενάρη να κοπάζουν οι άνεμοι και ο ήλιος να ζεσταίνει τη φύση, ώστε να μπορέσει η Αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά και τα πουλάκια να μπορέσουν να πετάξουν.
Οι Αλκυονίδες Μέρες ως μήνυμα αισιοδοξίας
Η φύση μας δείχνει ότι όλα είναι μια εναλλαγή καταστάσεων: καλών και κακών, κακοκαιρίας (χειμώνας) και καλοκαιρίας (καλοκαίρι), ζωής και θανάτου. Όλα αυτά μας δείχνουν ότι ζούμε σε ένα θαύμα που ονομάζουμε “ζωή”.
Οι Αλκυονίδες Μέρες, αν τις δούμε συμβολικά, μεταφέρουν ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα, ότι ακόμα και στη “βαρυχειμωνιά” θα υπάρχουν περιστάσεις που θα μας δίνουν δύναμη και θάρρος, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, ώστε αισιόδοξοι πια να περιμένουμε την “καλοκαιρία” και τον ερχομό της “άνοιξης”, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Καθώς στέκομαι πάνω από το νεροχύτη, στο τέλος μιας κουραστικής εργάσιμης μέρας με τα παιδιά και όλες τις υποχρεώσεις, στον απόηχο μιας τοξικής προεκλογικής περιόδου, προσπαθώ να στρέψω την προσοχή μου στα κολλημένα μακαρόνια. Ο νους μου περισπάται από το πρόγραμμα του Netflix και το επαναφέρω στην αταξία του πάγκου μπροστά μου. Το μυαλό μου επιστρέφει στον προσφάτως εκλεγμένο πρόεδρο. Αποπειρώμαι και αποτυγχάνω να στρέψω όλη μου την προσοχή στο πλύσιμο των πιάτων, φέρνοντας στο μυαλό μου ένα άρθρο που ανήρτησε μια γνωστή μου στο Facebook. Σύμφωνα με τους κορυφαίους αυτής της τάσης προκειμένου να μεγιστοποιήσουμε το αίσθημα της ευτυχίας μας, είναι σκόπιμο να επιδιώξουμε να αντισταθούμε στη συνήθειά μας να κάνουμε τις οικιακές μας εργασίες «στον αυτόματο» και αντ’ αυτού να είμαστε παρόντες σε κάθε στιγμή, απολύτως απορροφημένοι από κάθε κουταλιά βρώμης και κάθε πιρουνιά ομελέτας. Η αυτεπίγνωση προτείνεται ως άμυνα ενάντια στις πιέσεις της σύγχρονης ζωής, όμως τελευταία φαίνεται να αποτελεί μέρος τους. Είναι μέρος ενός κύκλου πρακτικών αυτοβελτίωσης από την κόλαση, με στόχο να αποκτήσουμε όχι μόνο ένα σπίτι – πρότυπο άξιο δημοσίευσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και ένα εξίσου τέλειο μυαλό. Αν θέλαμε να εντοπίσουμε την κοινή συνισταμένη των φιλοσοφικών τάσεων της εποχής μας είναι ότι η οδός που οδηγεί στην πληρότητα είναι η πλήρης συγκέντρωση στη στιγμή, στο παρόν. Η ιδέα ότι θα πρέπει να επιτηρούμε τι σκέψεις μας ώστε να μην επιστρέφουν στο παρελθόν, να μην προτρέχουν, να μην χάνονται στην ονειροπόληση και να μην γίνονται υπερβολικά αφηρημένες, αλλά να εστιάζουν στο εδώ και το τώρα έχει κερδίσει έδαφος ανάμεσα σε τραπεζίτες, ερασιτέχνες φιλόσοφους, γραφειοκράτες και επαγγελματίες των εργασιακών σχέσεων. Όλο και περισσότερες εταιρείες την Αμερική προσφέρουν σεμινάρια αυτεπίγνωσης για να εξορθολογιστεί η παραγωγικότητα των εργαζομένων. Ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής έχει ενσωματώσει ανάλογα σεμινάρια στην εκπαίδευση των πεζοναυτών. Οι Αμερικάνοι ξοδεύουν 4 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε «προϊόντα αυτεπίγνωσης». Η τάση να ζούμε στο παρόν έχει κεφαλαιοποιήσει τη σαγήνη της και καθίσταται πια μια πνευματική βιομηχανία αξίας πολλών δισεκατομμυρίων. Αξίζει πράγματι η στιγμή τόση επευφημία; Ίσως αυτή η φιλοσοφική προσέγγιση να ανταμείβει περισσότερο τους περισσότερο προνομιούχους σε σχέση με εκείνους που βιώνουν εξαντλητικές, εξευτελιστικές ή εξουθενωτικές στιγμές. Ίσως αφορούν περισσότερο εκείνους για τους οποίους η καθημερινότητα περιλαμβάνει περισσότερους «χαιρετισμούς στον ήλιο» (άσανα στη γιόγκα) και λιγότερες στιγμές εργασίας πάνω από μια καυτή φριτέζα. Αν το καλοσκεφτούμε, οι ζωές μας, είναι συχνά πολύ πιο συναρπαστικές όταν τις ζούμε εκτός του παρόντος χρόνου. Όποιος έχει εκφράσει την ελπίδα ότι μια μέρα θα καταφέρει να χάσει 15 κιλά, θα μάθει Ισπανικά ή θα εντοπίσει τα χαμένα καπάκια από τα δοχεία αποθήκευσης τροφίμων του, αντιμετωπίζει τη ζωή αισιόδοξα και θετικά, αλλά η ζωή δεν τον επιβεβαιώνει συχνά. Προφανώς ένα από τα πιο συναρπαστικά χαρακτηριστικά του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι η ικανότητά του να διατηρεί το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον του και όλες τις πιθανές, φανταστικές εκδοχές τους σε διαρκή ενεργό παραλληλισμό για να υπερνικήσει την ανία του πλυσίματος των πιάτων με την πιθανότητα να βρίσκεται νοερά στην Μπανγκόκ, ή στο κρεβάτι με τον Don Draper (τον γοητευτικό φανταστικό χαρακτήρα στην τηλεοπτική σειρά Mad Men) ή απλά να αντιμετωπίσει – νοερά πάντα – έναν ηλικιωμένο συγγενή που σας κριτικάρει για τον τρόπο που ανατρέφεται το παιδί σας. Είναι δύσκολο να θεωρήσουμε ότι μπορεί να βιώσουμε μεγαλύτερα ποσοστά ευτυχίας, κοιτώντας με προσήλωση τα μακαρόνια που βράζουν. Εκείνο που διαφοροποιεί τους ανθρώπους από τα ζώα είναι ακριβώς η ικανότητα μας ν’ αποστασιοποιούμαστε από αυτό που συμβαίνει στο παρόν, ώστε να το τοποθετήσουν σε ένα πλαίσιο και να του αποδώσουν σημασία. Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΤΟΣΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΤΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΑΦΗΓΟΥΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΝΟΗΜΑ. Κι όμως, η προτροπή να είμαστε περισσότερο επικεντρωμένοι στο παρόν εμπεριέχει μια αίσθηση ηθικής ανωτερότητας, μια υποτίμηση προς εκείνους που αφαιρούνται που μοιάζει με τον τρόπο με τον οποίο ένας αυστηρός δάσκαλος μας επαναφέρει στην τάξη. Η συνέπεια της αμέλειάς μας, της τάσης μας να παραμελούμε το βίωμα του παρόντος είναι ότι χάνουμε τον αυθορμητισμό μας και γινόμαστε αγνώμονες, αφού δεν απολαμβάνουμε τη ζωή μας λεπτό προς λεπτό. Αυτός ο επικριτικός τόνος είναι μέρος μιας μακροχρόνιας παράδοσης επιτήρησης της σκέψης στο πλαίσιο της ρητορικής της αυτό-βοήθειας. Στις πιο ατυχείς του στιγμές, το κίνημα της θετικής σκέψης χαρακτήρισε πραγματικές δυσκολίες της καθημερινής ζωής ως «προβληματικές σκέψεις». Στις μέρες μας η αυτεπίγνωση έχει τοποθετεί στο επίκεντρο των στόχων μας για αυτοβελτίωση, αλλά παλαιότερα προβλήματα όπως οι κακοί γάμοι, το εργασιακό άγχος, η έλλειψη χρημάτων και οι φυλετικές διακρίσεις ερμηνεύονταν ως αποτυχία να σκεφτούμε θετικά. Η λύση που προτείνεται τώρα στα περίπλοκα προβλήματα της ζωής είναι να ανακουφίσουμε όσους υποφέρουν με το να επικεντρώνονται στο εδώ και το τώρα. Αυτή η τάση μπορεί να χαρακτηριστεί ως νεοφιλελευθερισμός των συναισθημάτων εντός του οποίου η ευτυχία δεν γίνεται αντιληπτή ως συνέπεια των περιστάσεων, αλλά ως απόρροια της ατομικής σας πνευματικής προσπάθειας, μια ανταμοιβή για τους αντάξιούς της. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο υψηλότατο ενοίκιό σας και στο χαμηλό μισθό σας, στον άπιστο σύζυγο ή στον άδικο εργοδότη σας , ούτε καν στην τεράστια στοίβα των άπλυτων πιάτων. Το πρόβλημα είσαι εσύ.
Είναι προφανώς, πιο εύκολο και πιο οικονομικό να κατηγορούμε τον καθένα ατομικά για τις «λανθασμένες» σκέψεις που κάνει στην προσπάθεια να εξαλείψει τις αιτίες της δυστυχίας του.
Έτσι, επιλέγουμε να κάνουμε στα παιδιά μας μαθήματα αυτεπίγνωσης, αντί να ασχοληθούμε ενεργά με τις ανισότητες στην εκπαίδευση και δίνουμε οδηγίες σε εξαντλημένους εργαζόμενους να συγκεντρώνονται στην αναπνοή τους αντί να διεκδικούν πληρωμένες διακοπές ή καλύτερες ασφαλιστικές αποδόσεις.
Στην πραγματικότητα, παρά τις μεγαλοστομίες, οι επιστημονικές ενδείξεις που συσχετίζουν την επικέντρωση στο παρόν ως κλειδί για την συναισθηματική πληρότητα είναι αδύναμες. Όταν ο οργανισμός για την έρευνα και την ποιότητα της πρόνοιας στην υγεία (στην Αμερική) διεξήγαγε μια τεράστια μετά-ανάλυση περισσότερων από 18.000 ξεχωριστών ερευνών σε σχέση με τεχνικές διαλογισμού και αυτεπίγνωσης τα αποτελέσματα αποδείχθηκαν απογοητευτικά. Παρά το γεγονός ότι ορισμένες έρευνες έδειξαν πράγματι ότι ο διαλογισμός και άλλες παρόμοιες πρακτικές ωφελούν τους ανθρώπους που τις εφαρμόζουν σε σχέση με εκείνους που δεν κάνουν τίποτε άλλο, όταν συγκριθούν με οποιαδήποτε άλλη τεχνική χαλάρωσης, ακόμα και την ήπια άσκηση ή άλλες τεχνικές μυϊκής χαλάρωσης, την ακρόαση διαλέξεων πνευματικού περιεχομένου ή κάθε άλλη εναλλακτική πρακτική που αποδίδει εξίσου μεγάλη προσοχή στο άτομο, παρουσιάζουν τα ίδια ή λίγο χειρότερα αποτελέσματα σε σχέση με τις άλλες πρακτικές. Κι έτσι ίσως, αντί να σπαταλάμε όλη μας την ενέργεια για να συγκεντρωθούμε στο «εδώ και το τώρα», ας είμαστε ευγνώμονες για την ικανότητα του εγκεφάλου μας να μας μεταφέρει κάπου αλλού. Πηγή: www.nytimes.com
«Κιβωτός» ή αλλιώς: πώς ένας τρελόπαπας άλλαξε τον κόσμο!
Last updated Απρ 27, 2018
«…Ήταν το 1998 όταν νεαρός ιερέας μόλις 26 ετών διορίστηκα στον Άγιο Γεώργιο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Θέλησαν να γνωρίσω το πραγματικό ποίμνιο, να καταλάβω γιατί τα παιδιά ήταν παραβατικά, γιατί έμεναν στο δρόμο σαν αγρίμια και έμπαιναν σε συμμορίες. Ένα απόγευμα λοιπόν είδα κάποιους εφήβους να παίζουν μπάσκετ. Τους πλησίασα και έπαιξα μπάσκετ μαζί τους φορώντας το ράσο. Ήταν η αρχή του ταξιδιού…»
Έτσι περιγράφει ο πατήρ Αντώνιος την αφετηρία της Κιβωτού του Κόσμου, αυτής μη κερδοσκοπικής οργάνωσης.
Τώρα, «πατήρ Αντώνιο» δεν τον λες εύκολα, έναν νεότατο άνθρωπο, αστραφτερό στην αύρα, αντίρροπο στην αυστηρότητα του μαύρου ράσου, και αμέτοχο της θρησκειακής μελαγχολίας που μας συνήθισαν οι επαγγελματίες ιερείς των τελευταίων δεκαετιών. Επίσης δεν τη λες «Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση».
Μιλάμε για ένα ανθόκηπο του εθελοντισμού, πες την αυγουστιάτικη καταγάλανη παραλία, πες την οικουμενική αγκαλιά της αυταπάρνησης, αλλά μη τη γειώνεις τόσο γραφειοκρατικά ως ΜΚΟ…
«Είχα πείσμα ότι πρέπει να γίνει κάτι στη γειτονιά. Ήταν και δική μου ευθύνη αυτό. Έπρεπε να βγάλει κάποιος το φίδι από την τρύπα…» Γεννιέται λοιπόν η «Κιβωτός του Κόσμου».
Για τους περίεργους είναι Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και Παιδιού, αφοσιωμένος σε παιδιά υπό συνθήκες παραμέλησης και εγκατάλειψης, χωρίς ιατρική φροντίδα, χωρίς μέλλον, τα περισσότερα από μονογονεϊκές οικογένειες, και πολλά χωρίς γονείς.
Η «Κιβωτός του Κόσμου» ιδρύθηκε το 1998 από έναν εικοσιεξάχρονο ιερέα, τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου με όπλα την αγάπη του για τα παιδιά και την επιθυμία του για τη δημιουργία μιας φωλιάς στοργής και φροντίδας για τα παιδιά αυτά της «άλλης» Αθήνας.
Τι είναι τελικά η Κιβωτός και πώς από ένα απλό όραμα κατάφερε να φιλοξενεί σήμερα πάνω από 400 οικογένειες και να αξιοποιεί τουλάχιστον 500 εθελοντές. «Η Κιβωτός του Κόσμου μετράει σήμερα σχεδόν 13 χρόνια δράσης.
Ξεκίνησε από το καφενείο της ενορίας του Αγ. Γεωργίου στον Κολωνό όπου στεγάζονταν οι οικογένειες τις οποίες βοηθούσαμε, και τελικά ύστερα από 10 χρόνια μεταφερθήκαμε εδώ», θυμάται και συμπληρώνει:
«Η Κιβωτός στεγάζει κόσμο που βρίσκεται σε ανάγκη και σε κίνδυνο, κυρίως μητέρες με παιδιά. Οι μητέρες που έρχονται εδώ είναι κυρίως από την επαρχία και μετακομίζουν στην Αθήνα για να χαθούν μέσα στην ανωνυμία της μεγαλούπολης και να κάνουν μια νέα αρχή».
Αυτήν τη στιγμή στην Κιβωτό φιλοξενούνται 320 παιδιά από τη νηπιακή ηλικία, αλλά και μεγαλύτερα. «Θα μπορούσε κάλλιστα η Κιβωτός να είναι ένα μεγάλο ορφανοτροφείο, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μας.
Xαρακτηριστικό μας είναι πως προσπαθούμε να κρατήσουμε κοντά τη μητέρα με το παιδί και γι’ αυτό έχουμε τον ξενώνα» λέει ο ίδιος και εξηγεί: «Η μητέρα έχει την επιμέλεια του παιδιού, πάντα όμως με τη βοήθεια των κοινωνικών λειτουργών και των ψυχολόγων μέχρι να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της.
Δεν θέλουμε να ιδρυματοποιήσουμε αυτά τα παιδιά και γι’ αυτό αν δεν υπάρχει ο γονιός –μιλώντας πάντα για μονογονεϊκές οικογένειες- ψάχνουμε να βρούμε και κάποιον συγγενή του ο οποίος θα μπορούσε να κάνει το παιδί να αισθανθεί πως δεν είναι μόνο του σε ένα κλειστό χώρο χωρίς κάποιο οικείο πρόσωπο.
Υπάρχουν επίσης πάρα πολλές οικογένειες οι οποίες ζουν στα όρια της φτώχειας και γι’ αυτό δημιουργήσαμε ένα πρόγραμμα στεγαστικό και πάνω από 30 καταλύματα τα οποία συντηρούμε εμείς, με τους δικούς μας πόρους, μόνο και μόνο για να κρατήσουμε τη μάνα κοντά στο παιδί και να μην το εγκαταλείψει σε κάποιο ορφανοτροφείο».
Οι άνθρωποι της Κιβωτού αναλαμβάνουν να γράψουν τα παιδιά στο σχολείο, να τα διαβάσουν, να τα ταϊσουν και να τους προσφέρουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Για το έργο που παράγει η Κιβωτός του Κόσμου χρειάζονται βεβαίως πολλά χρήματα, τα οποία συλλέγονται μέσα από τις προσφορές του απλού κόσμου.
«Οι κρατικοί φορείς ουσιαστικά δεν βοηθούν. Ο κόσμος που μας συμπαραστέκεται όμως -και ειδικά μέσα σε αυτή τη δύσκολη οικονομικά περίοδο- αυξάνεται συνεχώς».
Κι ύστερα λέμε κι εμείς ότι χριστιανίζουμε, λέμε ότι φιλανθρωπούμε, λέμε ότι νοιαζόμαστε… Όποιος μπορεί, όποιος πείθεται να στείλει ένα φιλί, όποιος δεν αυτοκτόνησε ακόμη βλέποντας ΤV, να μια φωτεινή διέξοδος αυτογνωσίας και αυθεντικής χαράς
Σκοτώθηκε σε τροχαίο η Μαρία Σ., μητέρα 10 παιδιών
Κοινωνία
Οσοι έδωσαν το… παρών στο τελευτάιο αντίο μιλούν για κάτι ασυνήθιστο
Η Μαρία Σ. μητέρα 10 παιδιών έχασε πριν λίγες ημέρες τη ζωή της σε τροχαίο δυστύχημα, καθώς επέστρεφε σπίτι από τη δουλειά της. Η άτυχη μητέρα ήταν μαία στο επάγγελμα και οι ηλικίες των παιδιών της ξεκινούν από τα 22 έτη με το τελευταίο να είναι μόλις 2 μηνών!
Το περασμένο Σάββατο ήταν η κηδεία της και τελέστηκε με παρουσία χιλιάδες κόσμου, καθώς ήταν πολύ αγαπητή στον Ωρωπό, όπου και έμενε μαζί με την πολύτεκνη οικογένεια της.
Οσοι έδωσαν το… παρών στο τελευτάιο αντίο μιλούν για κάτι ασυνήθιστο. Η οικογένεια ήταν εκείνη που έδινε κουράγιο στον κόσμο και όχι ο κόσμος στην οικογένεια. Ο σύζυγός της και τα παιδιά της ήταν ντυμένοι στα λευκά, σχεδόν χαμογελούσαν κι έψαλαν το Αναστάσιμο Χριστός Ανέστη.
Αυτή ήταν και η απάντησή τους σε όσους, τους εύχονταν να έχει καλό παράδεισο… Χριστός Ανέστη απαντούσαν. Η συγκεκριμένη γυναίκα είχε τελειώσει και τη θεολογική σχολή και φαίνεται πως είχε μεταδώσει κάποιες από τις γνώσεις της και στα παιδιά της,
Ένας ιερέας μοιράστηκε μια συζήτησή του με την άτυχη Μαρία, που περιέγραφε εκείνη κάποιες κουβέντες με τα παιδιά της.Ο ιερέας δημοσίευσε τη συζήτησή τους στο blog αερικές εποχές.
– Μαρία ανησυχείς για τα παιδιά σου τώρα που μεγάλωσαν;
Δεν υπάρχει καλύτερος πατέρας και παιδαγωγός από τον ίδιο τον Θεό. Κι όμως τα παιδιά του οι πρωτόπλαστοι αποφάσισαν να τον παρακούσουν καθώς και τις εντολές του και να φύγουν μακριά του… Εγώ δεν μπορώ παρά να αγωνίζομαι μόνο για μένα, για τα παιδιά μου απλά προσεύχομαι…
-Δεν τα νουθετείς;
Αν το ζευγάρι ζει αγαπημένο δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω. Αυτό από μόνο του αρκεί. Εγώ προχωρώ μέσα στο σπίτι και αισθάνομαι τα παιδιά μου σαν τα παπάκια, παντού με ακολουθούν για να συζητήσουμε…Αφού τους το λέω, παιδιά με κάνετε να αισθάνομαι σαν την πάπια, αφήστε με και λίγο μόνη…
– Είσαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η πολυτεκνία σώζει;
Όταν γνώρισα τον Σπύρο αποφασίσαμε να κάνουμε έως 5 παιδιά, το θεωρούμε ιδανικό αριθμό, αλλά πάντα χαιρόμασταν με το κάθε παιδί που θέλαμε άλλο ένα… Για να καταλάβεις πόσο το χαίρομαι που ακόμα και το τελευταίο (το δέκατο) δεν το αφήνω να το αλλάζουν τα παιδιά. Τους λέω αυτό είναι δικό μου παιδί, όταν κάνετε δικό σας, εσείς θα το αλλάζετε…. Τώρα στο έκτο όταν είχα ρωτήσει τον παππού τον Δαμασκηνό σε δική μου αγωνία σε σχέση με τα πνευματικά… αν ο Θεός την πολυτεκνία την προσμετρά και ως αγώνα, γιατί μου είχανε πει ότι πάνω από 6 ότι Ο Θεός το βλέπει ως σταυρό….είχε συμφωνήσει!
Θανάσης Τριαρίδης: Ο καρκινοπαθής γιατρός που το πρωί έκανε χημειοθεραπείες και στη συνέχεια χειρουργούσε
On Μαΐ 5, 2018
«Φοβάσαι;» ρώτησε την εξαδέλφη του Αγγελική Τριαρίδου. «Κοίτα», της είπε, «δεν είναι κακό να φοβάσαι. Αλλά μην σταματήσεις ούτε στιγμή να βάζεις κόντρα…»
Ο γιατρός του Θεαγενείου Θανάσης Τριαρίδης είχε δημιουργήσει έναν ιδιότυπο αστικό θρύλο. Για μια δεκαετία έμοιαζε με «έναν υπερ-ήρωα της ιατρικής». Ήταν ο άνθρωπος με τη μαγνητική προσωπικότητα,την εμμονική ανιδιοτέλεια, ο άνθρωπος που ήξερε τη μυστική συνταγή για το χάπι κατά του Φόβου.
Ο Τριαρίδης ήταν καρκινοπαθής αλλά και γιατρός του Θεαγενείου. Τα πρωινά έκανε τις πιο βαριές χημειοθεραπείες, αμέσως μετά έμπαινε στα χειρουργεία να χειρουργήσει τους ασθενείς του και στη συνέχεια, πήγαινε στα εξωτερικά ιατρεία για να εξετάσει εκατοντάδες αρρώστους που τον περίμεναν. Ειδικά αυτόν.
Για να μην αφήσει κανέναν χωρίς εξέταση, έβαζε εθελοντικά εξωτερικά ιατρεία το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ.
Ενώ, λόγω της αρρώστιας του, μπορούσε να πάρει ατέλειωτες άδειες, αυτός πολλαπλασίασε τις ώρες της δουλειάς του.
Όσοι ακούγανε τη φήμη υπέθεταν πως είναι ψέματα, πως είναι μια υπερβολή: Δεν μπορεί, έλεγαν, να υπάρχει κάποιος άνθρωπος που αντέχει αυτό το πρόγραμμα μετά από μια χημειοθεραπεία. Κι έπειτα μια δεύτερη πληροφορία διασταύρωνε την πρώτη φήμη και μια τρίτη την επικύρωνε.
Ο Θανάσης αναποδογύριζε τους νόμους της λογικής, δίνοντας σε όλους μας, στους καιρούς της παροντικής μικροψυχίας, ένα σπάνιο υπόδειγμα δοτικότητας, αλληλεγγύης και προσφοράς. Και όλα αυτά δίχως να διανοηθεί ποτέ να ζητήσει οποιοδήποτε αντάλλαγμα ή να το εξαργυρώσει με άλλον τρόπο.
Ακόμη και όταν του φέρνανε διάφορα δώρα ευγνωμοσύνης (τρόφιμα ή κρασιά), εκείνος τα μοίραζε γελώντας στις νοσηλεύτριες ή τα έδινε σε άλλους ασθενείς που είχαν ανάγκη.
Έμπρακτα έδειξε αυτό που θεωρούν άλλοι, ότι δεν μπορούν να κάνουν !
Ήταν γιατί το Ήθελε !
Παράδειγμα προς μίμηση για τους Ίδιους,τους α-σθενείς του !
Για το πως να αντιμετωπίζουν την Α-Σθένεια !
Να μην χάνουν το ΣΘΕΝΟΣ τους !
Η Α-Σθένεια είναι αποκοπή από την Ζωή !
Ο Θεός μας δίνει ότι Θέλουμε…
Όχι ότι Νομίζουμε ότι Θέλουμε…
Και αυτός ο άνθρωπος έδειχνε καθημερινά σε συμΠάσχοντες τη Δύναμη που έχει μέσα του ο Άνθρωπος όταν Θέλει!
Ο Θανάσης Τριαρίδης πέθανε στα 45 του χρόνια, την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου του 2013. Έχασε μετά από δεκαετή παλικαρίσιο αγώνα τη μάχη με τον καρκίνο.
Μην έχεις λανθασμένη άποψη για τις προθέσεις μου. Κάθε απόπειρά σου να με εξιδανικεύσεις, με απομακρύνει από σένα. Κάθε προσπάθειά σου να με υποτιμήσεις, σε διώχνει μακριά μου. Όχι. Δεν γράφω για να βοηθήσω κάποιον άλλον, πέρα από μένα.
Ούτε για να σας δείξω πως τάχα κάτι ήδη γνωρίζω.
Γράφω γιατί δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.
Λες και το στυλό μου είναι το «ποντίκι» του υπερηχογράφου που βιάζεται λαίμαργα να ανιχνεύσει διαγνωστικά την ψυχική μου σφαίρα, κι αυτήν του κάθε ανθρώπου.
Το ακόντιο-εργαλείο που βαστάει ο αθλητής του άλματος επί κοντώ για να ξεπεράσει το ύψος με το οποίο ανταγωνίζεται.
Το μπαστούνι στο χέρι του θρασύτατου ορειβάτη που ψάχνει το ακατόρθωτο. Με σπρώχνει ο φόβος της ανυπαρξίας μου.
Κι ακόμη χειρότερα, ο φόβος της χωρίς νόημα ύπαρξής μου, να του βουλώσω το στόμα.
Με σπρώχνουν οι πληγές μου που ζητάνε επειγόντως ίαση. Ο ακατανίκητος και υπέρλογος έρωτας που με προσκαλεί να τον φλερτάρω..
Ο σπουδαίος αμερικανός ψυχοθεραπευτής, συγγραφέας και ομότιμος καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, Ίρβιν Γιάλομ ξεφυλλίζει τις σελίδες της αυτοβιογραφίας του“Becoming myself”. Τι λέει για τη ζωή, τον θάνατο και την απόφασή του να μην γράψει άλλο βιβλίο.
Η συνέντευξη δόθηκε στο news247.gr
“Ξυπνά από τον ύπνο του ξημερώματα, κλαίγοντας. Κινείται ήσυχα για να μην ξυπνήσει τη σύζυγο του στο μπάνιο. Βρέχει τα μάτια του και ακολουθεί μηχανικά τις οδηγίες που πενήντα χρόνια δίνει στους ασθενείς του. Τα βήματα, οικεία. Κλείνει τα μάτια, επαναλαμβάνει νοητά το όνειρο και σημειώνει αυτό που βλέπει”.
Αυτή είναι η πρώτη σκληρή εικόνα που καταγράφει στις πρώτες σειρές της αυτοβιογραφίας του, με τίτλο “Becoming myself”, ο αμερικανός ψυχοθεραπευτής, συγγραφέας και ομότιμος καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, Ίρβιν Γιάλομ.
Ξεφυλλίζοντας το τελευταίο του βιβλίο, οι λέξεις περιστρέφονται γύρω από μια γραμμή του Ντίκενς. “Όσο πλησιάζει ο άνθρωπος πιο κοντά στο τέλος, τόσο ταξιδεύει ολοένα και πιο κοντά στην αρχή του κύκλου”.
Άλλωστε η ζωή είναι ένας κύκλος. “Συναντώ ανθρώπους που σκέφτονται το παρελθόν τους. Το ίδιο συμβαίνει και με εμένα… Δεν υπάρχει κανένα νόημα στη ζωή. Αυτό που εννοώ είναι ότι πρέπει να φτιάξουμε μόνοι μας το νόημα της. Είμαστε όντα, διψασμένα για τον κόσμο και πρέπει να βρούμε πράγματα που να του δώσουν νόημα”, τονίζει στο News 24/7 και μας κάνει ένα… κοφτό “νεύμα” ώστε να κατανοήσουμε την έννοια της ζωής, του θανάτου και της διαδρομής των επιλογών μας.
Ο σπουδαίος ψυχοθεραπευτής, στα 87 του χρόνια σήμερα, νοσηλεύτηκε προ λίγων μηνών σε κλινική του Πάλο Άλτο, στην Καλιφόρνια. Ένα χειρουργείο, μια επέμβαση στο γόνατο, κάποιες ζαλάδες και η αδυναμία συγκέντρωσης που ακολούθησαν, τον καθήλωσαν σωματικά με το πνεύμα του να βρίσκει διέξοδο στην… συντροφιά ενός τάμπλετ, ταξιδεύοντας στον κόσμο του Γούντι Άλεν και στις νουβέλες του Robertson Davies.
Ο πατέρα της “ομαδικής ψυχοθεραπείας” που βοήθησε εκατομμύρια συνανθρώπους να διαχειριστούν την ιδέα του θανάτου είναι ειλικρινής, ευθύς και χωρίς ίχνος υπεροψίας. Η ανταπόκρισή του ήταν άμεση και σε αυτό βοήθησε και η αγάπη του για την Ελλάδα.
Η διαχείριση του τέλους του θανάτου
“Πιστεύω ότι αν αναλογιστεί κανείς τον μικρό πληθυσμό στην Ελλάδα, είναι περίεργο το γεγονός ότι τα βιβλία μου στη χώρα σας πουλούν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα και τον λόγο δεν μπορώ να τον μαντέψω… Πραγματικά όμως όταν έρχομαι στην Ελλάδα το κοινό είναι μεγάλο και ενθουσιώδες, ενώ σημειώστε πως ακόμη και οι οδηγοί ταξί διαβάζουν τα βιβλία μου…. Ίσως τελικά η νοοτροπία μας είναι ίδια” υπογραμμίζει στο News 24/7.
Μέχρι πρότινος, ο Ίρβιν Γιάλομ αφιέρωνε τη μισή του μέρα στο γράψιμο. Είχε μάλιστα κατά νου, μια στοίβα βιβλίων που περίμεναν να γεμίσουν με τις λέξεις του. Όχι πια. Η αυτοβιογραφία του με τίτλο “Becoming myself” ολοκληρώθηκε. Πλέον δεν τον περιμένουν άλλα βιβλία. “Είμαι πολύ μεγάλος πλέον και νομίζω ότι αυτό είναι πιθανότατα το τελευταίο βιβλίο το οποίο πραγματικά μπορώ να γράψω” συμπληρώνει. “Σκέφτηκα, λοιπόν, να είναι αυτοβιογραφία καθώς ακόμη θυμάμαι όσα περισσότερα μπορώ. Ανέκαθεν ένιωθα ότι το τελευταίο μου βιβλίο έπρεπε να είναι τα απομνημονεύματα μου. Βλέπετε όσο κανείς πλησιάζει τα ογδόντα του, τόσο ξεχνάει πράγματα και ήθελα να βεβαιωθώ ότι θα έγραφα σωστά όσο το μυαλό μου είναι καθαρό. Μερικές φορές μεγαλώνοντας, τείνεις να σκέφτεσαι συχνά την προηγούμενη ζωή σου και οι μνήμες να επιστρέφουν” προσθέτει με νόημα καθώς οι ασθενείς του πρωταγωνιστούν στις δικές του μνήμες.
Ανάμεσα τους, χιλιάδες καρκινοπαθείς, τους οποίους πήρε από το χέρι για να ξεπεράσουν τον φόβο του τέλους.“Η επαφή μου με τους καρκινοπαθείς με βοήθησε να μάθω να λειτουργώ μαζί τους. Πώς να διαχειριστώ την ιδέα του θανάτου. Ήταν μια πραγματικά δύσκολη εμπειρία η οποία σε κάθε περίπτωση με οδήγησε στην ανάγκη να κάνω ο ίδιος θεραπεία και να διαχειριστώ και τις δικές μου αγωνίες” σημειώνει μεταξύ άλλων.
Οι άνθρωποι που έχουν καταφέρει πράγματα στη ζωή τους, φοβούνται λιγότερο να πεθάνουν, έχει αναφέρει στο παρελθόν και μας εξηγεί: “Δεν είναι τόσο τα επιτεύγματα που μπορεί κάποιος να επιτύχει, όσο το να καταφέρει να μην μετανιώνει για πράγματα στη ζωή του. Έχω την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι που ζουν μετανιώνοντας για εκείνα που δεν έχουν κάνει, για όσα δεν δοκίμασαν, φοβούνται τον θάνατο πολύ περισσότερο”.
Ο ίδιος δεν έχει δεύτερες σκέψεις για τις επιλογές του. “Έχω μετανιώσει για πολύ λίγα πράγματα. Είναι ξέρετε πολύ σημαντική αυτή η ερώτηση στους ασθενείς μου. Πως δηλαδή να ζουν δίχως να μετανιώνουν. Πως να ζεις δίχως τύψεις”.
Συνάμα όμως προσπάθησε να γιατρέψει και ο ίδιος τις δικές του πληγές. “Έχω κάνει πολύ δουλειά μόνος μου. Έπρεπε. Κάθε ψυχοθεραπευτής πρέπει να κάνει θεραπεία προκειμένου να καταλάβει τον εαυτό του…Η δουλειά αυτή δεν τελειώνει ποτέ. Το να αντιληφθείς, δηλαδή, τον εαυτό σου” απαντά χαρακτηριστικά.
Ο σύντομος… κύκλος της συζήτησης ολοκληρώθηκε βαθιά χαράματα. Ένα διαφορετικό ξημέρωμα. Από εκείνα που διαφοροποιούν την οπτική. Την στρέφουν στο φως και στην αναζήτηση ενός βασικού νοήματος. Στο κάθε μέρα. Στο από εδώ και πέρα.
Δείτε ολόκληρη την συνέντευξη:
Άλλωστε η ζωή είναι ένας κύκλος. “Συναντώ ανθρώπους που σκέφτονται το παρελθόν τους. Το ίδιο συμβαίνει και με εμένα… Δεν υπάρχει κανένα νόημα στη ζωή. Αυτό που εννοώ είναι ότι πρέπει να φτιάξουμε μόνοι μας το νόημα της. Είμαστε όντα, διψασμένα για τον κόσμο και πρέπει να βρούμε πράγματα που να του δώσουν νόημα”, τονίζει στο News 24/7 και μας κάνει ένα… κοφτό “νεύμα” ώστε να κατανοήσουμε την έννοια της ζωής, του θανάτου και της διαδρομής των επιλογών μας. ΙΡΒΙΝ ΓΙΑΛΟΜ
ΧΑΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΝΟΗΜΑΤΟΣ:1.επιθυμία για ζωή και 2.δίνεις χρώμα ,νόημα στη ζωή σου:::
όσο θα θυσιάζονται άνθρωποι για τη Ζωή…ε τότε υπάρχει ελπίδα…καλό σου ταξίδι Φίλε…
Παραδόθηκε στον ένοπλο τρομοκράτη ως αντάλλαγμα για να απελευθερώσει ομήρους: ο αντισυνταγματάρχης της Χωροφυλακής Αρνό Μπελτράμ επέδειξε χθες ηρωισμό στη…
THEBEST.GR
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.Καβάφης
Θρίλερ δίχως τέλος… Ο θάνατος του διασώστη που πήγε οξυγόνο στα εγκλωβισμένα παιδιά και μετά εξέπνευσε… Τι συμβαίνει στη σπηλιά της Ταϊλάνδης…
Κόσμος
Συγκλονίζει η υπόθεση
06/07/2018 11:59
Μοιραστείτε το άρθρο:
Μαζί με την αγωνία για τη διάσωση των 12 αθλητών και του προπονητή τους που έχουν εγκλωβιστεί σε σπηλιά της Ταϊλάνδης, ήρθε και η τραγωδία.
Ένας 38χρονος διασώστης, ο Σαμάν Κουνάν, πρώην βατραχάνθρωπος, έχασε τη ζωή του, ενώ έβγαινε από το σύμπλεγμα σπηλαίων, λόγω έλλειψης οξυγόνου.
«Αν είναι τόσο επικίνδυνα στη σπηλιά που σκοτώθηκε ένας πρώην βατραχάνθρωπος, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πολύ επικίνδυνο να βγάλουν τα παιδιά έξω;», ρώτησε δημοσιογράφος τον διοικητή των βατραχανθρώπων, για να λάβει την εξής απάντηση: «Ναι πραγματικά αλλά προσπαθούμε τα πάντα, ψάχνουμε τον καλύτερο τρόπο για να τα βοηθήσουμε».
Ο διασώστης είχε πάει στη σπηλιά για να εφοδιάσει τους εγκλωβισμένους με μπουκάλες οξυγόνου και εξοπλισμό σε περίπτωση που χρειαστούν.
Η μεγάλη ανησυχία των αρχών σχετίζεται με τα καιρικά φαινόμενα και κυρίως με τις έντονες βροχοπτώσεις που αναμένονται τα προσεχή 24ωρα.
Για «περιορισμένο χρόνο» για τη διάσωση των 12 παιδιών και του προπονητή τους που βρίσκονται εδώ και 13 ημέρες σε μια σπηλιά στην Ταϊλάνδη έκαναν λόγο για πρώτη φορά σήμερα οι αρχές.
«Αρχικά πιστεύαμε ότι τα παιδιά μπορούν να μείνουν εκεί για καιρό. Όμως η κατάσταση άλλαξε, ο χρόνος πλέον είναι περιορισμένος», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο επικεφαλής των ειδικών δυνάμεων του Πολεμικού Ναυτικού Απακόρν Γιουκονγκάεβ.
Ο ίδιος πρόσθεσε ότι μπουκάλες με οξυγόνο έχουν τοποθετηθεί κατά μήκος της διαδρομής που πρέπει να διασχίσουν τα παιδιά προκειμένου να βγουν από το σπήλαιο ώστε να μπορούν να ανεφοδιάζονται εκείνα και οι συνοδοί τους. Ωστόσο αρνήθηκε να διευκρινίσει αν η επικίνδυνη επιχείρηση απεγκλωβισμού τους θα ξεκινήσει σήμερα, την ώρα που οι βροχοπτώσεις έχουν ξεκινήσει και πάλι.
«Παρόλο που χάσαμε έναν άνδρα, εξακολουθούμε να έχουμε πίστη στην αποστολή μας», διαβεβαίωσε ο Απακόρν Γιουκονγκάεβ.
Η τραγωδία υπενθύμισε το πόσο δύσκολη είναι η διαδρομή που πρέπει να διανύσουν κάνοντας κατάδυση τα παιδιά και ο προπονητής τους.
Σβήσε το κόσμο και βάλε μουσική, η ψυχή θέλει μελωδία, όχι θόρυβο…
~Angelo de Pascalis
Με αφορμή την κυκλοφορία της βιογραφίας του Έλληνα φιλόσoφου από τον François Dosse με τίτλο Une vie, ξαναδιαβάζουμε DOC TV 6 Νοεμβρίου 2014 Στo γαλλικό πνευματικό τοπίο των τελευταίων πενήντα χρόνων, ο Κορνήλιος Καστοριάδης θεωρείται μια ιδιαίτερη περίπτωση. Αν και τα γραπτά του παραμένουν μακριά από την ύλη των πανεπιστημίων και την ευρύτερη αναγνώριση, ο Καστοριάδης ήταν εξίσου κεντρικό πρόσωπο στη γαλλική πνευματική ζωή στη δεκαετία του ’50, μαζί με τους Ντελέζ, Ντεριντά, Φουκώ και Μπουρντιέ. Η σκέψη του Καστοριάδη προτείνει ένα δρόμο που στηρίζεται στην αξία των κοινωνικών δεσμών, της κοινωνικής και πολιτικής αυτονομίας και της αυτοδιαχείρισης. Η βάση της φιλοσοφίας του ανιχνεύεται πίσω από πολλούς διανοούμενους σήμερα στα ζητήματα της αυτονομίας, της χειραφέτησης και της φαντασίας. Η πρώτη βιογραφία του Κορνήλιου Καστοριάδη μόλις κυκλοφόρησε από τον Γάλλο ιστορικό και φιλόσοφο François Dosse, με τίτλο Une vie. Με αφορμή την κυκλοφορία της, επιλέξαμε μερικά διαχρονικά αποσπάσματα του Έλληνα φιλόσοφου. «ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΟ ΨΥΧΙΚΕΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ: το μίσος για τον άλλο και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δύο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο». «ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ φυσικά δεν αγαπά κανένα. Και όποιος αγαπά αυτό που μισεί δεν μισεί τίποτα -αλλά όποιος δεν μισεί τίποτα, δεν επενδύει τίποτα συναισθηματικά». «Η ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ, που σαν επιμέρους είδη του έχει τις διάφορες μορφές συναισθημάτων, που μπορούν να συνδέσουν τα άτομα. Και στην ελληνική πόλη, η φιλία έχει πολύ σημαντικές θεσμικές πτυχές. Βεβαίως, πρόκειται κυρίως για τη φιλική σχέση μεταξύ ανδρών, συχνά βάσει άτυπων πολιτικών συνδέσμων που ονομάζονται εταιρείαι, ενώ ο Πλάτων, όπως και ο Αριστοτέλης, θα πουν δικαίως, ότι η φιλία είναι κατ’ εξοχήν ο τύπος σχέσης, που μπορεί να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί σε μια ελεύθερη κοινότητα και ότι μια τέτοια κοινότητα την προϋποθέτει». «ΒΛΕΠΕΤΕ ΛΟΙΠΟΝ, ΟΤΙ Η ΦΙΛΙΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ, κατά μία έννοια, από την πολιτική θέσμιση της πόλης, δεδομένου ότι η ίδια η πόλη θέτει τα άτομα ως ίσα, δημιουργώντας ως εκ τούτου τις συνθήκες για αυτό τον τύπο δεσμών. Και ταυτόχρονα η πόλη βεβαίως δίνει σε καθένα από τα μέλη της τη δυνατότητα να εξυψωθεί ώστε να γίνει άξιο φιλίας. Στην ελληνική αντίληψη φιλία μόνο μεταξύ ίσων μπορεί να υπάρχει». «ΥΠΟΘΕΣΤΕ ΤΩΡΑ, ΟΤΙ Η ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΗΘΙΚΗ ΠΡΟΤΡΟΠΗ σε μια κοινότητα είναι η αγάπη, όχι η ανοχή ή η λύπηση, αλλά η αγάπη των πάντων ανεξάρτητα από το τι είναι ο καθένας, επιπλέον δε, ότι πρέπει η αγάπη αυτή να επιδεικνύεται ακόμη περισσότερο, όταν το άτομο δεν αξίζει ηθικά. Σε αυτό ακριβώς έγκειται, όπως ξέρουμε, το περιεχόμενο της χριστιανικής προτροπής σε ό,τι αφορά τις ατομικές σχέσεις. Ο πραγματικός χριστιανικός ήρωας είναι αυτός, που μπορεί να φιλήσει τις πληγές των λεπρών ή ο Χριστός της παραβολής του Dostoevsky, ο οποίος φιλά στο στόμα τον Μέγα Ιεροεξεταστή, που μόλις του εξήγησε τις ορθολογικές φρικαλεότητες που γνωρίζετε». «ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΟΜΟΙΟ στον ελληνικό κόσμο. Η φιλία απευθύνεται στον άλλο στο βαθμό που ενσαρκώνει μια αξία, στο μέτρο που είναι καλός και αγαθός, δηλαδή ένα ον «καλό και ωραίο». Όσο για τον έλεον, απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν πρόκειται για αγάπη. Είναι το γεγονός, ότι ο άλλος λαμβάνεται υπ’ όψη, η δυστυχία του μετρά και υπαγορεύει την ανάλογη δράση. Μπορεί να δείξει κανείς έλεον σε ένα λεπρό και να τον βοηθήσει χωρίς να τον αγαπά ούτε να αισθάνεται υποχρεωμένος να φιλήσει τις πληγές του». [Πηγή: www.doctv.gr]
Μπουσκάλια: Μέρα που πέρασε χωρίς μια πράξη αγάπης, είναι μια μέρα που χάθηκε
Όλοι βρίσκουμε άφθονες ευκαιρίες να δείξουμε την αγάπη μας, δυστυχώς όμως, ελάχιστη αγάπη εκδηλώνεται στον κόσμο. Άνθρωποι κλαίνε και πεθαίνουν μόνοι. Παιδιά κακοποιούνται και γέροι περνούν τις τελευταίες μέρες τους χωρίς στοργή και αγάπη. Σ’ έναν κόσμο όπου η ανάγκη για εκδηλώσεις αγάπης είναι τόσο φανερή θα’ πρεπε να συνειδητοποιήσουμε τη μεγάλη δύναμη που έχουμε να βοηθήσουμε και να θεραπεύσουμε ανθρώπους, μόνο με το άπλωμα του χεριού μας κι ένα ζεστό αγκάλιασμα. Η Τερέζα της Αβίλας μάς ικέτευε «να συνηθίσουμε να κάνουμε πολλές πράξεις αγάπης, γιατί εξευγενίζουν και γλυκαίνουν την ψυχή μας.
Αργά το βράδυ, είναι μια καλή στιγμή να συλλογιστούμε τι κάναμε κι εμείς από τη μεριά μας ώστε να καλυτερεύσει ο κόσμος, για να γίνει ένα μέρος με περισσότερη φροντίδα και αγάπη. Αν δε σκεφτόμαστε τα βράδια που πλαγιάζουμε, ας το εκμεταλλευτούμε αυτό σαν μια σπουδαία ευκαιρία να μεθοδεύσουμε τρόπους οι οποίοι θ’ άλλαζαν προς το καλύτερο τον κόσμο που ζούμε. Δεν είναι ανάγκη να κάνουμε μεγάλα έργα – αρκούν απλές, καθημερινές πράξεις, εύκολα πραγματοποιήσιμες: ένα τηλεφώνημα που δεν το αποφασίζαμε, ένα σημείωμα με δυο λόγια που διαρκώς το αναβάλλουμε, κάποια έκφραση ευγνωμοσύνης που την παραμελούμε. Όταν πρόκειται να δώσουμε αγάπη, οι ευκαιρίες είναι απεριόριστες και από κανέναν μας δεν λείπει το ταλέντο.
Από το βιβλίο «Γεννημένοι για την Αγάπη» του Λέο Μπουσκάλια
Parallax View Μια βροχερή Τρίτη σε ένα συσσίτιο Από Γιώργος Τούλας – June 26, 2018 Κοντά στη βόρεια πύλη της ΔΕΘ τα πρωϊνά της εβδομάδας γίνονται συχνά συσσίτια τροφίμων. Για απόρους. Άνθρωποι κάθε ηλικίας έρχονται σιωπηλοί, με τα πόδια, κουβαλώντας καρότσια, ή με αυτοκίνητα, περιμένουν υπομονετικά στην σειρά, παίρνουν ότι τους δώσουν, οπωρικά, φρούτα, λαχανικά, μακαρόνια. Γεμίζουν τις τσάντες που φέρνουν μαζί τους και αποχωρούν, το ίδιο διακριτικά όσο ήρθαν. Παππούδες και γιαγιάδες αλλά και εγγόνια, άνεργοι και χαμηλόμισθοι, φιγούρες αξιοπρεπείς που σπάνια λυγίζουν. Σήμερα το πρωί στο ίδιο συσσίτιο μια δυνατή βροχή έπεφτε στο προαύλιο και σκέπαζε με το θόρυβο του νερού και τις χοντρές σταγόνες της τη θλίψη του τοπίου. Με μια εφημερίδα στο κεφάλι, ή μια σακούλα για την προστασία περπατούσαν στην καταιγίδα φορτωμένοι τα μικρά δώρα μιας βροχερής μέρας. Το μάτι μου έπεσε σε μια γυναίκα που με το ζόρι κουβαλούσε το σακί με τις πατάτες, τα κολοκύθια, τα ζυμαρικά, μούσκεμα από το νερό που έπεφτε. Κάποια στιγμή το κουτί σκίστηκε, κάποια πράγματα σωριάστηκαν στο έδαφος. Η γυναίκα έσκυψε να τα μαζέψει. Έσκυψα και γω να τη βοηθήσω και τότε πρόσεξα ένα δάκρυ στο μάγουλο της. Σας ευχαριστώ μου είπε με αμηχανία και έφυγε βιαστικά μέσα στη βροχή, φορτωμένη, βρεγμένη και απελπισμένη. Με πήραν και εμένα τα ζουμιά και βγήκα στην πολύβουη Εγνατία και γω αμήχανος.
Read more at: http://parallaximag.gr/parallax-view/mia-vrocheri-triti-se-ena-syssitio
Μια φοιτήτρια αγόρασε πρωινό σε έναν άστεγο. Φεύγοντας, ο άστεγος της έδωσε ένα χαρτί με ένα θλιβερό μυστικό…!!!
Μια φοιτήτρια αγόρασε πρωινό σε έναν άστεγο. Φεύγοντας, ο άστεγος της έδωσε ένα χαρτί με ένα θλιβερό μυστικό…
Όταν η φοιτήτρια Κέισι Φίσερ πήγε να αγοράσει καφέ από ένα κατάστημα της περιοχής της, παρατήρησε έναν άνδρα που στέκονταν στην άκρη του δρόμου.
Η Φίσερ έγραψε στο Facebook ότι μόλις κατάλαβε ότι ο άντρας έψαχνε στο έδαφος για να βρει πεταμένα κέρματα, ένιωσε απίστευτη θλίψη.
Πέρασε δίπλα του καθώς προχωρούσε προς τη καφετέρια, τον χαιρέτησε αλλά ο άντρας δεν της έδωσε σημασία. Συνέχισε να ψάχνει στο έδαφος για κέρματα και σιγοτραγουδούσε.
Μπήκε στο κατάστημα, αγόρασε έναν καφέ για εκείνη και ένα καφέ και ένα κουλούρι για τον άγνωστο άντρα, και τον πλησίασε.
Στην αρχή δεν ήθελε να της μιλήσει αλλά ούτε και να δεχτεί το κέρασμα. Η Φίσερ όμως ήταν τόσο πιεστική που τελικά τον έπεισε.
Κάθισε μαζί του και άρχισε να τον ρωτάει για τη ζωή του:
«Μου είπε πολλά. Μου είπε πως οι άνθρωποι συνήθως του συμπεριφέρονται εχθρικά γιατί είναι άστεγος. Μου είπε πως τα ναρκωτικά τον μετέτρεψαν στον άνθρωπο που ο ίδιος μισούσε. Έχασε τη μητέρα του από καρκίνο, δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του και θέλει απλά να είναι κάποιος που θα κάνει τη μητέρα του περήφανη.
Αυτός ο αξιαγάπητος άντρας ονομάζεται Κρις και είναι ένας από τους πιο ειλικρινείς και πιο τίμιους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ποτέ.
Όταν κοίταξα το ρολόι μου και συνειδητοποίησα ότι πρέπει να επιστρέψω στη τάξη, σηκώθηκα για να τον αποχαιρετήσω. Αλλά εκείνος μου είπε να περιμένω λίγο για να μου γράψει κάτι σε ένα φύλλο χαρτί.
Με τρεμάμενα χέρια πήρε το χαρτί που του έδωσα και άρχισε να γράφει. Όταν τέλειωσε, το δίπλωσε, μου το έδωσε, μου ζήτησε συγνώμη για το γραφικό του χαρακτήρα και έφυγε χαμογελαστός.
Στάθηκα για λίγο και άνοιξα το σημείωμά του.
Έγραφε:
«Ήθελα να αυτοκτονήσω σήμερα. Εξαιτίας σου δεν θα το κάνω. Σε ευχαριστώ υπέροχε άνθρωπε».
Από την ημέρα που η Φίσερ μοιράστηκε την ιστορία της στα social media, έχει αγγίξει χιλιάδες ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Και είναι φυσιολογικό. Για την νεαρή ήταν μια απλή χειρονομία. Δεν ξόδεψε κάποιο μεγάλο χρηματικό ποσό αλλά ούτε και χρόνο. Έδωσε όμως κουράγιο και δύναμη σε έναν απελπισμένο άνθρωπο να συνεχίσει την προσπάθεια. Έσωσε μια ζωή.
Σύμφωνα με τη Διοίκηση Υπηρεσιών Κατάχρησης Ουσιών και Αγωγής Υγείας, όσοι είναι άστεγοι έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να πάθουν κατάθλιψη από το γενικό πληθυσμό.
Μια μελέτη του 2008 διαπίστωσε ότι εκείνοι που έχουν μείνει άστεγοι σε νεαρή ηλικία καθώς και οι άνθρωποι που είναι άστεγοι περισσότερο από 6 μήνες, έχουν υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονικών σκέψεων. Ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς, τελικά το κάνει.
Ο κορυφαίος ψυχολόγος που υποστήριξε ότι δεν υπάρχουν «παιδιά που δεν παίρνουν τα γράμματα» αλλά χαζά εκπαιδευτικά συστήματα
Τη δεκαετία του 1940, η επιστήμη της ψυχολογίας αντιμετώπιζε τον άνθρωπο σαν ένα «μαύρο κουτί». Η μόνη λειτουργία του ανθρώπου ήταν να δέχεται ερεθίσματα και να αντιδρά σε αυτά, σχεδόν αυτόματα και μηχανικά, χωρίς κάποια συναισθηματική ή υποκειμενική επεξεργασία των δεδομένων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο λεγόμενος «Σκύλος του Παβλόφ», το πείραμα του Σοβιετικού επιστήμονα πάνω στον οποίο βασίστηκε η μελέτη του «συμπεριφορισμού». Στις μελέτες του, ο Παβλόφ όταν τάιζε τα σκυλιά, χτυπούσε ταυτόχρονα ένα κουδούνι. Σταδιακά, τα σκυλιά ταύτισαν τον ήχο του κουδουνιού με το φαγητό, με αποτέλεσμα να τρέχουν τα σάλια τους, κάθε φορά που τον άκουγαν, ακόμα και αν δεν τα τάιζαν. Σύμφωνα με τον «συμπεριφορισμό», οι άνθρωποι λειτουργούσαν με πολύ παρόμοιο τρόπο. Αντιδρούσαν σε ερεθίσματα σχεδόν σαν ρομπότ, χωρίς να επηρεάζονται από διαφορές υποκειμενικές συνθήκες του περιβάλλοντός τους. Σε αυτή την άποψη εναντιώθηκε ο ψυχολόγος Τζερόμ Μπρούνερ, ο οποίος πέθανε στις 5 Ιουνίου 2016, σε ηλικία 100 ετών.
Ο τυφλός ψυχολόγος
Ο Τζερόμ Μπρούνερ γεννήθηκε τυφλός. Σε ηλικία δύο ετών ο καταρράκτης στα μάτια αντιμετωπίστηκε με χειρουργική επέμβαση και η όραση του επέστρεψε, αν και για όλη του τη ζωή χρειαζόταν να φοράει μεγάλα γυαλιά με χοντρούς φακούς. Μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, όπου εγκαταστάθηκαν οι γονείς του, όταν μετανάστευσαν από την Πολωνία.
Ο πατέρας του πέθανε όταν ο Τζερόμ ήταν 12 χρονών, αλλά άφησε στην οικογένεια μια μεγάλη περιουσία. Το 1937 αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο Duke, όπου σπούδασε ψυχολογία και συνέχισε τις σπουδές του στο Χάρβαρντ.
Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έχοντας αποκτήσει το διδακτορικό του στην ψυχολογία, κατατάχτηκε στις μυστικές υπηρεσίες, όπου ασχολήθηκε κυρίως με την προπαγάνδα που ανέπτυξαν οι αντίπαλοι. Μετά το τέλος του πολέμου, επέστρεψε στην επιστημονική έρευνα στο Χάρβαρντ, όπου άρχισε να αναπτύσσει τις θεωρίες που θα άλλαζαν για πάντα την επιστήμη της ψυχολογίας.
Ο άνθρωπος ως υποκείμενο. Το πείραμα με το νόμισμα.
Ο Μπρούνερ εναντιώθηκε στην άποψη που ήθελε τον άνθρωπο να αντιδρά μηχανικά σε διάφορα ερεθίσματα. Θεωρούσε ότι η ανθρώπινη σκέψη και συμπεριφορά επηρεάζεται από δεκάδες υποκειμενικούς παράγοντες, από την οικογένειά του, τον τρόπο που μεγάλωσε, την οικονομική του κατάσταση, ακόμα και το κλίμα. Το πείραμα που χρησιμοποίησε για να αποδείξει τη θεωρία του ήταν το εξής.
Συγκέντρωσε παιδιά από πλούσιες οικογένειες και παιδιά από φτωχές οικογένειες. Στο κάθε ένα, έδωσε ένα νόμισμα. Παρατήρησε ότι τα παιδιά από τις φτωχές οικογένειες, νόμιζαν ότι το νόμισμα ήταν πιο βαρύ και πιο μεγάλο απ’ ότι ήταν στην πραγματικότητα. Αντιθέτως, τα παιδιά από τις πλούσιες οικογένειες δεν ενδιαφέρθηκαν πολύ για το νόμισμα. Με βάσει το πείραμα, ο Μπρούνερ κατέληξε ότι οι προσωπικές εμπειρίες του κάθε παιδιού επηρέασε την αντίληψη του ως προς ένα φυσικό αντικείμενο, δημιουργώντας την εντύπωση ότι ήταν πιο σπουδαίο απ’ ότι ήταν πραγματικά.
Οι μελέτες του Μπρούνερ είχαν ως επίκεντρο το ανθρώπινο μυαλό και τις γνωστικές του λειτουργίες, δηλαδή τον τρόπου που μαθαίνουμε, συγκρατούμε γνώσεις και τις επεξεργαζόμαστε. Όλες αυτές οι λειτουργίες βασίζονται σε μεγάλο βαθμό σε υποκειμενικές εμπειρίες και συναισθήματα. Ανάλογα με τα ενδιαφέροντα, τις πρότερες γνώσεις και τα συναισθήματά μας, δίνουμε βάση σε διαφορετικά στοιχεία, γι’ αυτό και δύο άνθρωποι δεν θα διηγηθούν ποτέ την ίδια ιστορία με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Η διήγηση μάλιστα, ήταν ένα από τα στοιχεία που ανέπτυξε εκτενώς στις έρευνές του, θεωρώντας ότι ήταν ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να εξερευνήσει κανείς την ανθρώπινη σκέψη.
Άλλος τομέας που τον απασχόλησε ήταν η μόρφωση και η εκπαίδευση των παιδιών.
«Ξεκινάμε με την υπόθεση ότι οποιοδήποτε μάθημα μπορεί να διδαχτεί αποτελεσματικά σε οποιοδήποτε παιδί, σε κάθε στάδιο της εξέλιξής τους», έγραφε στο βιβλίο του, «Η διαδικασία της εκπαίδευσης». Δεν πίστευε ότι υπήρχε παιδί «που δεν έπαιρνε τα γράμματα», αλλά μόνο λάθος μέθοδοι εκπαίδευσης. Οι μελέτες του ήρθαν την κατάλληλη στιγμή, καθώς συνέπεσαν χρονικά με την εκτόξευση του δορυφόρου Σπούτνικ απ’ τους Σοβιετικούς το 1957. Ήταν η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου και οι δύο υπερδυνάμεις, ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση ανταγωνίζονταν σε κάθε τομέα. Με την εκτόξευση του Σπούτνικ, οι Αμερικάνοι είχαν μείνει πίσω στον «αγώνα για την κατάκτηση του διαστήματος» και ανησυχούσαν ότι το εκπαιδευτικό τους σύστημα υστερούσε σε σχέση με τους Σοβιετικούς.
Ο Μπρούνερ υποστήριζε ότι όσο το μάθημα ήταν αποκλειστικά «καθιστικό», απαιτώντας μόνο την παθητική συνεργασία των μαθητών, τότε τα παιδιά θα συνέχιζαν να είναι ζωηρά, υπερκινητικά και ανυπάκουα, γιατί δεν είχαν πού να διοχετεύσουν την ενέργειά τους.
Ανέπτυξαν ένα «σπειροειδές» εκπαιδευτικό σύστημα, στο οποίο μελετούνταν τα ίδια μαθήματα κάθε χρονιά, αλλά με σταδιακή πρόσθεση καινούριων στοιχείων. Έτσι οι μαθητές, απ’ τη στιγμή που είχαν ήδη μία γνωστική βάση σχετικά με τα συγκεκριμένα θέματα, μπορούσαν πολύ πιο εύκολα να αφομοιώσουν και να αποθηκεύσουν τις καινούριες γνώσεις, στην υπάρχουσα «βάση δεδομένων».
Ο Τζερόμ Μπρούνερ πέθανε στη Νέα Υόρκη στις 5 Ιουνίου 2016. Ήταν 100 χρονών. Ο θάνατός του μάλλον οφειλόταν σε ανεύρυσμα αορτής, αλλά οι ακριβείς αιτίες δεν έχουν γίνει γνωστές.
«Ο δάσκαλος που θα υποχρεωθεί να καταπνίξει τη σκέψη του θα γίνει
διπλά σκλάβος ή θα καταντήσει ένας ψυχικά ανάπηρος άνθρωπος, ανίκανος να μορφώσει άλλους» Δημήτρης Γληνός.
Διδάσκουμε με ό,τι είμαστε;
Δημοσιεύτηκε: Τρίτη, 18 Σεπτέμβριος, 2018 – 10:48 | Στην Κατηγορία:
– Μα μπορεί να ξεχνάμε ότι είμαστε παιδαγωγοί και να μη δημιουργούμε στη διδασκαλία μας κλίμα δημιουργικό και ευχάριστο;
– Ναι αλλά δεν μπορούμε να αντιδικούμε για τα παιδαγωγικά ζητήματα και να μην έχουμε νοοτροπία διαλόγου και σύνθεσης στο Σύλλογο Διδασκόντων.
– Μα πρέπει να είναι λυμένο το πιο βασικό ζήτημα του σχολείου. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να αγαπάει τους μαθητές του, να τους ενθαρρύνει και όχι να τους απαξιώνει στα μάτια των άλλων συμμαθητών του. Εγώ έχω πλέον συνειδητοποιήσει ότι «διδάσκουμε με ό,τι είμαστε»!
Ήταν θυμωμένη με μια συνάδελφό της που εξέθεσε και ντρόπιασε έναν μαθητή της Β΄ Γυμνασίου μέσα στην τάξη με την αιτιολογία ότι δεν διαβάζει. Και πράγματι έτσι ήταν· δεν διάβαζε. Αλλά το ερώτημα είναι το εξής. Απλώς ο εκπαιδευτικός θα παρατηρεί με οξύ τρόπο δίκην κατηγόρου τους μαθητές του και θα τους απορρίπτει δημόσια ή θα προσπαθεί να βρει τις «αφετηρίες των» και να ενισχύει τα θετικά στοιχεία των τροφοδοτώντας τα όνειρά του και τις φιλοδοξίες του;
Κάθε εκπαιδευτικός έχει και μια θεωρία παιδαγωγικής και συγκεκριμένες μεθόδους διδασκαλίας. Και κάθε θεωρία παιδαγωγικής είναι και θεωρία για τη ζωή και αντίστροφα. Αν λοιπόν το αξιακό σύμπαν ενός εκπαιδευτικού δεν έχει βαθύ ουμανιστικό περιεχόμενο και δεν προάγει μια αγωνιστική στάση για τη ζωή, σε τι ακριβώς θα συνίσταται η παιδαγωγική του λειτουργία; Γιατί ενώ στη διδακτική των μαθημάτων υπάρχει μια σχετική ανεξαρτησία με την έννοια ότι θα υιοθετηθεί μια συγκεκριμένη επιστημονική αντίληψη και πρακτική, στην παιδαγωγική υπάρχουν μεν βασικές αρχές και αξίες αλλά υπεισέρχεται η κουλτούρα και η κοσμοθεωρία του εκπαιδευτικού – και θα είναι αυτές που θα δίνουν το στίγμα στην εκπαιδευτική λειτουργία.
Το όλο ζήτημα αποκτά τελικά και άλλες διαστάσεις. Αν ένας εκπαιδευτικός έχει κακό χαρακτήρα ή έστω κακή συμπεριφορά, μπορεί να διαπαιδαγωγεί ή θα αντιδιαπαιδαγωγεί οχυρωμένος πίσω από την αυτονομία που του παρέχει το επάγγελμά του και θα εμφανίζει μάλιστα την εικόνα του ως «υπερβολικό ενδιαφέρον» για τους μαθητές του με την επίκληση ότι δεν τους αφήνει να χαλαρώνουν; Προφανώς ο εκπαιδευτικός δεν είναι άγιος. Αλλά αν δεν μετασχηματίζει την προσωπική κοσμοθεωρία του και την κουλτούρα του – ως ένα βαθμό τουλάχιστον – από τα μεγάλα προτάγματα της παιδαγωγικής, τότε πλήττει ευθέως την εκπαιδευτική του αποστολή και τον κοινωνικό ρόλο του σχολείου.
Ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να ασκεί το επάγγελμά του με βάση τα επιστημονικά και μόνο προσόντα του. Οφείλει να κατακτήσει το σχήμα του εκπαιδευτικού – παιδαγωγού. Ο Paulo Freire στο εμβληματικό έργο του «Δέκα Επιστολές προς εκείνους που τολμούν να διδάσκουν» θέτει ένα ορθολογικό πλαίσιο προσανατολισμού. «Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω, τα οποία θεωρώ απαραίτητα για τον προοδευτικό δάσκαλο, είναι προσόντα που αποκτώνται σταδιακά, μέσα από την καθημερινή πρακτική. Επιπλέον, αναπτύσσονται μέσα από την πρακτική, παράλληλα με την πολιτική απόφαση ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι εξαιρετικής σημασίας. Έτσι, τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω δεν μπορούμε να τα έχουμε εκ γενετής ούτε μπορούν να μας δοθούν με διάταγμα ή ως δώρο».
Ο εκπαιδευτικός στο πιο κρίσιμο σημείο πρέπει να θέσει τη βάση της διδασκαλίας του. Το αναδεικνύει η Μ. Μοντεσσόρι στο «Παιδαγωγικό Μανιφέστο» της. «Δύο δρόμοι ανοίγονται στην ανάπτυξη της προσωπικότητας – ο ένας οδηγεί στον άνθρωπο που αγαπάει κι ο άλλος στον άνθρωπο που κατέχει». Απ’ εδώ ξεκινάει ή η ακτινοβολία της αγάπης του εκπαιδευτικού και η διαμόρφωση ενός δημιουργικού μαθησιακού κλίματος ή η πρόκληση μιας ατμόσφαιρας πειθαναγκασμού ή και αυταρχισμού. Κατά τη γνώμη μου, αν ο εκπαιδευτικός δεν αγαπάει το σχολείο και τα παιδιά, αν δεν αγαπάει τους συγκεκριμένους μαθητές που έχει και τον καθένα χωριστά, δεν μπορεί να διαπαιδαγωγήσει. Δεν μπορεί να θεωρηθεί εκπαιδευτικός. Όλα τα άλλα: γνώσεις, δεξιότητες, προσόντα, μόρφωση, διδακτική είναι μετέωρα αν δεν ενοικούν στο φωτεινό ορίζοντα της αγάπης.
Και απ’ εδώ έχει την αφετηρία η κοινωνική και η βαθιά ανθρωπιστική λειτουργία του εκπαιδευτικού. Ο Π. Φρέιρε προσδιορίζει με σοφία το δημοκρατικό καθήκον μας. «Οι προοδευτικοί εκπαιδευτικοί πρέπει να πείσουν τον εαυτό τους ότι δεν είναι μόνο δάσκαλοι – κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί – δεν είναι μόνο ειδικοί της διδασκαλίας. Είμαστε πολιτικοί αγωνιστές, επειδή είμαστε δάσκαλοι. Η δουλειά μας δεν τελειώνει στη διδασκαλία των μαθηματικών, της γεωγραφίας, του συντακτικού, της ιστορίας. Η δουλειά μας είναι να διδάξουμε αυτά τα πράγματα με σοβαρότητα και επιδεξιότητα, αλλά και να συμμετέχουμε, να αφιερωθούμε στον αγώνα για να νικηθεί η κοινωνική αδικία».
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Συλλέξαμε τις 18 πιο πολύτιμες συμβουλές που περιγράφονται στα βιβλία του οι οποίες θα σας βοηθήσουν να βελτιώσετε την ποιότητα της ζωή σας σε προσωπικό διαπροσωπικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο.
Η αυτοπεποίθηση προκύπτει όχι από το να έχεις πάντα δίκιο, αλλά από το να μη φοβάσαι να έχεις άδικο.
Όταν το φως της Αλήθειας μπει στο σκοτεινό δωμάτιο της ψυχής σου -έστω και κλεφτά, από τις χαραμάδες που άφησε ο εγωισμός σου- τότε για πρώτη φορά έρχεσαι αντιμέτωπος με τα ψυχικά & πνευματικά σου σκουπίδια. Ό,τι μέχρι χθες, λες και από επιτακτική ανάγκη, αποθησαύριζες, σα να ήταν χρυσάφι και πολύτιμα πετράδια, τώρα που άφησες να ζεστάνει λίγο η καρδιά σου, τα κοιτάζεις με απέχθεια, μπορείς και αναγνωρίζεις την δυσωδία τους.
Κοντά στη βόρεια πύλη της ΔΕΘ τα πρωϊνά της εβδομάδας γίνονται συχνά συσσίτια τροφίμων. Για απόρους. Άνθρωποι κάθε ηλικίας έρχονται σιωπηλοί, με τα πόδια, κουβαλώντας καρότσια, ή με αυτοκίνητα, περιμένουν υπομονετικά στην σειρά, παίρνουν ότι τους δώσουν, οπωρικά, φρούτα, λαχανικά, μακαρόνια. Γεμίζουν τις τσάντες που φέρνουν μαζί τους και αποχωρούν, το ίδιο διακριτικά όσο ήρθαν. Παππούδες και γιαγιάδες αλλά και εγγόνια, άνεργοι και χαμηλόμισθοι, φιγούρες αξιοπρεπείς που σπάνια λυγίζουν. Σήμερα το πρωί στο ίδιο συσσίτιο μια δυνατή βροχή έπεφτε στο προαύλιο και σκέπαζε με το θόρυβο του νερού και τις χοντρές σταγόνες της τη θλίψη του τοπίου. Με μια εφημερίδα στο κεφάλι, ή μια σακούλα για την προστασία περπατούσαν στην καταιγίδα φορτωμένοι τα μικρά δώρα μιας βροχερής μέρας. Το μάτι μου έπεσε σε μια γυναίκα που με το ζόρι κουβαλούσε το σακί με τις πατάτες, τα κολοκύθια, τα ζυμαρικά, μούσκεμα από το νερό που έπεφτε. Κάποια στιγμή το κουτί σκίστηκε, κάποια πράγματα σωριάστηκαν στο έδαφος. Η γυναίκα έσκυψε να τα μαζέψει. Έσκυψα και γω να τη βοηθήσω και τότε πρόσεξα ένα δάκρυ στο μάγουλο της. Σας ευχαριστώ μου είπε με αμηχανία και έφυγε βιαστικά μέσα στη βροχή, φορτωμένη, βρεγμένη και απελπισμένη. Με πήραν και εμένα τα ζουμιά και βγήκα στην πολύβουη Εγνατία και γω αμήχανος.
Ο Τζερόμ Μπρούνερ γεννήθηκε τυφλός. Σε ηλικία δύο ετών ο καταρράκτης στα μάτια αντιμετωπίστηκε με χειρουργική επέμβαση και η όραση του επέστρεψε, αν και για όλη του τη ζωή χρειαζόταν να φοράει μεγάλα γυαλιά με χοντρούς φακούς. Μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη, όπου εγκαταστάθηκαν οι γονείς του, όταν μετανάστευσαν από την Πολωνία.
