Για μια θέση εργασίας…
Το ορατό πρόσωπο των μεθόδων που χρησιμοποιούν εταιρείες για να προσλάβουν ανέργους
Η Κλέο Αλμάνσα κηρύχθηκε το πρόσωπο του ισπανικού facebook της περασμένης εβδομάδας, όταν τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν με μηνύματα συμπαράστασης, έπειτα από συνέντευξή της στην «El Mundo», όπου αποκάλυψε πως η αγωνία της να εξασφαλίσει μια θέση εργασίας τής στοίχισε την υγεία και την αξιοπρέπειά της.
Ανεργη, πριν από ενάμιση χρόνο αποφάσισε να συμμετάσχει σε διαγωνισμό για πρόσληψη πωλητών σε επιχείρηση εμπορίας ηλεκτρικών ειδών. Μαζί με άλλους 40 νέους ανέργους, υποβλήθηκε σε δοκιμασίες υπό τον ήχο δυνατής μουσικής και ταχύτατα εναλλασσόμενου φωτισμού «ώστε να ανέβει η αδρεναλίνη για να πουλήσουν καλύτερα», όπως τους εξήγησαν. Στην πραγματικότητα υποδαύλιζαν τον ανταγωνισμό μεταξύ τους με στόχο ο ισχυρότερος να εξουδετερώσει τον πιο αδύναμο. Ανάμεσα στα άλλα, τους έβαλαν να παίξουν τις μουσικές καρέκλες διαγκωνιζόμενοι μέχρι αίματος για μια θέση, αφού όποιος έμενε όρθιος αποχωρούσε, ή να ανεβαίνουν ανά ομάδες σε μια καρέκλα και να ρίχνουν όσους μπορούσαν αποκλείοντάς τους.
Στο τέλος τούς πέταξαν ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ λέγοντας πως «θα είναι προκαταβολή του μισθού του για όποιον καταφέρει να το πάρει πρώτος». Η Κλέο βρέθηκε να την πατούν -κυριολεκτικά- δεκάδες πόδια ανθρώπων τυφλωμένων να αρπάξουν το χαρτονόμισμα και την πολυπόθητη θέση εργασίας. Στο νοσοκομείο διαπίστωσαν ότι, εκτός από μώλωπες που έφερε σε χέρια, πόδια, και πρόσωπο, είχε κι ένα σοβαρό τραύμα στη σπονδυλική στήλη, που την άφησε δύο μήνες στο κρεβάτι κι ένα χρόνο χωρίς να μπορεί να δουλέψει. Τώρα, περιμένει να εκδικαστεί η μήνυσή της κατά της εταιρείας νιώθοντας «ταπεινωμένη, κακοποιημένη και αποκαρδιωμένη». Οχι μόνο για τον τραυματισμό της, αλλά κυρίως «γιατί με ώθησαν να κάνω απαράδεκτα πράγματα που ποτέ δεν θα είχα κάνει αν δεν είχα τόση ανάγκη για δουλειά». Στα 25 της χρόνια, η Κλέο έγινε το πιο ορατό πρόσωπο των απάνθρωπων και βίαιων μεθόδων που χρησιμοποιούν εταιρείες για να προσλάβουν ανέργους, ωθώντας τους στην επιθετικότητα ώστε να επιλέξουν όσους μπορούν να πατήσουν επί πτωμάτων.
09 Ιαν Bullying στον εργασιακό χώρο και πως το αντιμετωπίζουμε;
Στις μέρες μας γίνεται λόγος για το bullying και πιο συγκεκριμένα για το σχολικό bullying ή σχολικό εκφοβισμό. Το bullying, όμως, δεν εντοπίζεται μόνο στο συγκεκριμένο πλαίσιο. Υπάρχει στον επαγγελματικό χώρο, απλώς είναι πιο δύσκολο να το εντοπίσουμε. Ίσως γιατί το έχουμε αποδεχτεί, κατά κάποιο τρόπο, ή απλά γιατί το αναμένουμε. Οι περισσότεροι περιμένουμε το αφεντικό να μας πατήσει τις φωνές, να είναι επικριτικό και εξουσιαστικό. Κι όμως, αυτό ορίζεται σαν μια μορφή bullying, ιδίως όταν είναι η καθημερινότητα στη δουλειά.
Έρευνες έχουν δείξει ότι το 1/3 των εργαζομένων δέχεται bullying από κάποιον συνάδελφο, προϊστάμενο ή ακόμα και υφιστάμενο. Αυτό δεν είναι μόνο πρόβλημα του θύματος, αλλά και τις εταιρείας. Ο θύτης δεν στοχεύει μόνο σε ένα άτομο, αλλά σε περισσότερα, τα οποία δυστυχώς δεν το συζητούν μεταξύ τους, συνήθως λόγω ντροπής. Έτσι, λόγω της κατάστασης, η αποδοτικότητα του καθενός μειώνεται, συνεπώς η εταιρεία βγαίνει ζημιωμένη.
Οι ψυχολόγοι που ασχολούνται με τον εργασιακό χώρο, έχουν αναγνωρίσει 8 διαφορετικούς τύπους bullies (νταήδων).
- Ο Τρομακτικός: είναι αυτός που φωνάζει συνέχεια και θέλει να έχει την εξουσία. Δεν είναι απαραίτητο ότι είναι o προϊστάμενος.
- Ο Διπρόσωπος: το παίζει φίλος και σύμμαχος, ενώ πίσω από την πλάτη μας «σκάβει το λάκκο».
- Ο Επικριτικός: δεν είναι ότι θα κάνει εποικοδομητική κριτική. Απλά θα κατηγορήσει και θα μειώσει το έργο μας, χωρίς να προτείνει κάποια λύση.
- Ο Ελεγκτικός: θέλει να ξέρει τα πάντα και όχι μόνο όσα αφορούν τη δουλειά.
- Αυτός που θέλει την προσοχή πάνω του: θα κάνει ότι μπορεί για να το πετύχει. Συνήθως θα «φάει» τον χρόνο των συναδέλφων του για αερολογίες.
- O Wannabe: θεωρεί ότι είναι ο καλύτερος και ότι όλοι πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.
- Ο Guru: είναι αυτός που μπορεί πραγματικά να έχει γνώσεις, αλλά δεν νοιάζεται για τον τρόπο με τον όποιο θα εκφραστεί και αδιαφορεί για τα συναισθήματα που προκαλεί η συμπεριφορά του.
- Ο Κοινωνιοπαθής: είναι ο χειριστικός συνάδελφος, που θα κάνει οτιδήποτε για να περάσει το δικό του, αδιαφορώντας για τα συναισθήματα των άλλων.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τον νταή και να σταματήσουμε το bullying; Οι ειδικοί προτείνουν τα ακόλουθα:
- Αναγνώριση: πρέπει να καταλάβουμε και να αποδεχτούμε ότι αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι φυσιολογικό, αλλά ανήκει στην κατηγορία του εκφοβισμού. Είναι μια μορφή κακοποίησης. Η κριτική χωρίς λόγο, η μείωση, η τρομοκρατία και όλα όσα αναφέραμε είναι bullying. Δεν είναι πάντα εύκολο να δεχτούμε ότι είμαστε τα θύματα.
- Αναγνώριση των στόχων των νταήδων: συνήθως είναι οι αρεστοί της διοίκησης και στοχοποιούνται για λόγους ανασφάλειας του θύτη. Ας μην ξεχνάμε ότι στο βάθος ο νταής έχει μια εύθραυστη ψυχολογία και η συμπεριφορά του αποσκοπεί στην ενίσχυσή του «Εγώ» του.
- Επικεντρώσου στη δουλειά: αγνόησε ότι παρεμφερές γίνεται και συγκεντρώσου στην εργασία που έχεις να βγάλεις. Μην δίνεις σημασία σε κουτσομπολιά και κατηγορίες που απλά λέγονται για να ειπωθούν και να πληγώσουν.
- Βάλε όρια: όταν σου δοθεί η ευκαιρία και βρίσκεσαι σε ήρεμη ψυχική κατάσταση εξήγησε στον θύτη τη συμπεριφορά του, δήλωσε τι σ’ ενοχλεί και πώς σε επηρεάζει. Εξήγησε του ποια είναι τα όρια σου και τι θα γίνει αν δεν τα τηρήσει. Μετά από ΄κει το δύσκολο είναι να τηρήσεις εσύ ο ίδιος τα όρια σου.
- Δράσε άμεσα: μην αφήνεις την κατάσταση να διαιωνίζεται. Προσπάθησε να ηρεμήσεις πρώτα και μετά πήγαινε να μιλήσεις με τον νταή. Υπάρχει η πιθανότητα να μη γνωρίζει το τι προκαλεί η συμπεριφορά του στους άλλους, πολύ απλά γιατί κανείς δε του το έχει δείξει. Καλό είναι να μην γίνει η συζήτηση εν βρασμώ γιατί το θύμα δεν θα βρει το δίκιο του.
- Εκπαίδευση: αυτό αφορά τις ίδιες τις επιχειρήσεις. Πολύ συχνά δεν βλέπουν ότι η επένδυση σ’ έναν ψυχολόγο θα βοηθήσει πολύ στην απόδοση της επιχείρησής τους. Θα πρέπει να έχουν κάποιον ειδικό που θα εκπαιδεύσει τους υπαλλήλους τους σε θέματα εκφοβισμού, έτσι ώστε να έχουν τα εφόδια να αντιμετωπίσουν τέτοιές καταστάσεις. Φυσικά θα βοηθήσει στην ενημέρωση και την αναγνώριση εκφοβισμού από τους ίδιους τους εργοδότες.
- Δεν είσαι μόνος: το πιθανότερο είναι ότι ο νταής έχει πάνω από ένα θύμα. Προσπάθησε να εντοπίσεις ποιος άλλος μπορεί να είναι θύμα και μίλησε μαζί του. Ενωμένοι μπορείτε να τον αντιμετωπίσετε πιο εύκολα και ο λόγος σας θα είναι πιο δυνατός αν βρεθείτε αντιμέτωποι με τη διοίκηση.
Τέλος, υπάρχει και η πιθανότητα ο νταής να είναι το αφεντικό σου. Μιας και οι συνθήκες στις μέρες μας συχνά δεν μας δίνουν την επιλογή της παραίτησης για αναζήτηση ενός ιδανικότερου περιβάλλοντος εργασίας, υπάρχουν κάποια πράγματα για να δοκιμάσετε.
- Μιλήστε με το ίδιο το αφεντικό. Όπως είπαμε πολλές φορές οι νταήδες δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες των πράξεων τους. Πέραν τούτου, ο προϊστάμενός σας μπορεί να εκτιμήσει το γεγονός ότι σταθήκατε στα πόδια σας και τον αντιμετωπίσατε.
- Αν βρίσκεστε σε μεγάλη εταιρεία που διαθέτει τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού, μιλήστε μαζί τους. Εξηγήστε την κατάσταση και θα προσπαθήσουν να σας βοηθήσουν.
Η αυτοεκτίμηση είναι το πρώτο πράγμα που επηρεάζεται σε καταστάσεις εκφοβισμού, αλλά και αυτό το οποίο «τραβάει» τους θύτες. Δουλέψτε με τον εαυτό σας. Μη διστάσετε να μιλήσετε με κάποιον ειδικό. Θυμηθείτε, στον ψυχολόγο δεν πάνε μόνοι όσοι έχουν μεγάλα προβλήματα ή διαταραχές. Πηγαίνουν και όσοι θέλουν απλά να «γυμνάσουν» περισσότερο τον εσωτερικό τους κόσμο- αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν Προσωπική Ανάπτυξη.
ΑΝΕΡΓΟΙ 20%, ΚΑΚΟΠΛΗΡΩΜΕΝΟΙ 50% ΚΑΙ ΗΜΙΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΟΙ 60% ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΖΟΥΓΚΛΑ
DW: Σε άθλιες δουλειές ημιαπασχόλησης οι Ελληνες & η κυβέρνηση πανηγυρίζει
Το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα, που κάποτε ήταν σε ρεκόρ 27%, μπορεί να έπεσε επτά ποσοστιαίες μονάδες από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, αλλά σχεδόν 6 στους 10 είναι εγκλωβισμένοι σε μία αγορά στην οποία κυριαρχούν οι εκ περιτροπής θέσεις εργασίας ή ημιαπασχόλησης, τονίζει η Deutsche Welle.
«Οι Ελληνες ”κολλημένοι” σε άθλιες θέσεις ημιαπασχόλησης, ενώ η κυβέρνηση ισχυρίζεται επιτυχία», είναι ο τίτλος του δημοσιεύματος.
Αυτές οι αδιέξοδες θέσεις εργασίας «στοιχειώνουν» το μεγαλύτερο μέρος του ταλαιπωρημένου νότου της Ευρώπης, σημειώνει το δημοσίευμα, φέρνοντας ως παράδειγμα την Ισπανία, όπου τα τελευταία χρόνια οι μισοί νέοι εργαζόμενοι έχουν προσωρινές συμβάσεις εργασίας, αλλά και την Ιταλία, που αυτό ισχύει για τα 2/5. Ομως, στην Ελλάδα- συνεχίζει το δημοσίευμα- τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν αυτή την εβδομάδα δείχνουν μία ανησυχητική τάση: 6 στους 10 είναι εγκλωβισμένοι σε άθλιες, ανασφαλείς θέσεις εργασίας ημιαπασχόλησης.
Αυτή η τάση ξεπέρασε το τρομακτικό 50% πέρυσι, αλλά οι ειδικοί περίμεναν ότι θα υποχωρήσει γρήγορα, καθώς η ελληνική οικονομία είχε ανάπτυξη περίπου 2%. Ομως αυτό δεν συνέβη, δείχνοντας αυτό που οι ειδικοί αποκαλούν ανάπτυξη άνευ ουσίας, σημειώνει η ανταποκρίτρια της Deutsche Welle στην Αθήνα.
«Η υπόθεση εργασίας ήταν ότι νέες θέσεις θα δημιουργούνταν μετά την περικοπή των μισθών και τους ευκολότερους για τους εργοδότες όρους για προσλήψεις και απολύσεις. Τελικά αυτό γύρισε μπούμερανγκ, δημιουργώντας μία τερατώδη, εργασιακή ζούγκλα. Περιττό να πω, ότι οι πιο ευάλωτοι επλήγησαν περισσότερο», δήλωσε στην Deutsche Welle ο Γιώργος Κόλλιας, επιστημονικός συνεργάτης της ΓΣΕΕ.
Το δημοσίευμα σημειώνει ακόμη ότι, με βάση τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν αυτή την εβδομάδα, 5 στους 10 Ελληνες εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι κατά μέσο όρο για έξι μήνες, από εργοδότες που ήδη πληρώνουν λιγότερα από 500 ευρώ τον μήνα για ημιαπασχόληση.
https://www.youtube.com/watch?v=xhaGAeYjiBo(πάτησε πάνω….)
«Όταν ο κόσμος τρώει σοκολάτα τρώει τη σάρκα μου» Η μαρτυρία ενός παιδιού σκλάβου στις φυτείες που προμηθεύουν κακάο τις βιομηχανίες της δύσης. Όσα παιδιά επιχείρησαν να αποδράσουν και πιάστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν ανελέητα. Το 1528, ο Ερνάν Κορτές, ο εξερευνητής που κατέκτησε το Μεξικό, έφερε στην Ισπανία το δέντρο “Theobroma cacao”, το αγαπημένο κακαόδεντρο των Μάγια και των Αζτέκων. Οι Ισπανοί επεξεργάστηκαν τους καρπούς του δέντρου, πρόσθεσαν ζάχαρη και το γευστικότατο ρόφημα επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη. Τον 19ο αιώνα δημιουργήθηκε η πρώτη μπάρα σοκολάτας, απ’ τον Ολλανδό Coenraad Johannes van Houten. Πλέον, οι φυτείες κακάο αποτελούσαν μία απ’ τις σημαντικότερες πηγές πλούτου για τους Ευρωπαίους, που είχαν επεκτείνει την κυριαρχία τους σε όλη τη Λατινική Αμερική και την Αφρική. Το 1880 οι Πορτογάλοι οργάνωσαν τις πρώτες φυτείες κακάο στην Αφρική, στο νησί Σάο Τομέ και Πρίνσιπε. Η δουλεία είχε καταργηθεί το 1875, αλλά στις φυτείες κακάο ο χρόνος φαίνεται ότι κυλούσε πιο αργά, καθώς οι συνθήκες εργασίας δεν άλλαξαν καθόλου. Κάθε χρόνο πέθαινε το 11% των εργατών, περισσότεροι από τους οποίους είχαν απαχθεί απ’ την Αγκόλα και δούλευαν παρά τη θέλησή τους. Η καλλιέργεια του κακάο επεκτάθηκε και στην υπόλοιπη Αφρική και πολλές μικρές, οικογενειακές φάρμες που της διαχειρίζονταν οι ίδιοι οι Αφρικανοί άρχισαν να εμφανίζουν κέρδη. Με την παγκόσμια οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930, τα κέρδη εξαφανίστηκαν και απέμειναν πολύ λιγότερες φυτείες κυρίως στην Ακτή Ελεφαντοστού και την Γκάνα. Στα μέσα του 2ου αιώνα, τα αφρικανικά κράτη άρχισαν να εκσυγχρονίζονται, να αποκτούν την ανεξαρτησία τους και η “ανεπίσημη” δουλεία εξαλείφθηκε. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε ο κόσμος. Το 2000, μια σειρά από δημοσιογραφικές έρευνες αποκάλυψαν ότι η δουλεία “ζει και βασιλεύει” στις φυτείες κακάο. Και αυτοί οι σύγχρονοι σκλάβοι δεν είναι ενήλικοι, αλλά παιδιά που πουλιούνται απ’ τις οικογένειές τους και πολλά πεθαίνουν, πριν προλάβουν να ενηλικιωθούν. Τα παιδιά πρέπει να μεταφέρουν σάκους που έχουν πολλαπλάσιο μέγεθος και βάρος απ’ τα ίδια. Αν καθυστερήσουν στη μεταφορά των σάκων, τιμωρούνται, συνήθως με μαστίγωμα. Οι σύγχρονοι σκλάβοι της σοκολάτας Η UNICEF υπολογίζει ότι περίπου μισό εκατομμύριο παιδιά εργάζονται σε φυτείες κακάο στην Ακτή Ελεφαντοστού, που από τη δεκαετία του ’70 διατηρεί την παγκόσμια πρωτιά στις εξαγωγές κακάο. Παιδιά κάτω των 10 ετών χειρίζονται τεράστια μαχαίρια, με τα οποία σπάνε το σκληρό κέλυφος που φιλοξενεί τους πολύτιμους καρπούς. Οι ηλικίες των εργατών κυμαίνονται από 5 μέχρι 16 και προέρχονται ως επί το πλείστον απ’ τις φτωχότερες χώρες της ηπείρου, όπως είναι η Μπουργκίνα Φάσο και το Μάλι.Καθημερινά, χρησιμοποιούν τοξικές ουσίες για να ραντίσουν τις φυτείες, χωρίς ίχνος προστασίας. Τα παιδιά-δούλοι ονειρεύονται μόνο να αποδράσουν Όταν τελειώνει η δουλειά της ημέρας, πολλές ώρες αφότου έχει πέσει το σκοτάδι, τα παιδιά τρώνε το φαγητό που τους αναλογεί: καλαμπόκι και μπανάνες. Είναι τα φθηνότερα τρόφιμα που κυκλοφορούν και σε καμία περίπτωση δεν καλύπτουν τις διατροφικές ανάγκες παιδιών σε ανάπτυξη. Το βράδυ κοιμούνται πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Τα ξημερώματα αρχίζουν πάλι τη δουλειά. Όσα παιδιά επιχείρησαν να αποδράσουν και πιάστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν ανελέητα. Έχουν γίνει ελάχιστες ενέργειες για την καταπολέμηση της σύγχρονης παιδικής δουλείας. Δημιουργήθηκε ένα τυπικό πρωτόκολλο, που αν και ζητά την κατάργηση της παιδικής εργασίας, δεν επέβαλε καμία νομική μεταρρύθμιση. Η Ακτή Ελεφαντοστού είναι ο βασικός παραγωγός κακάο για γίγαντες όπως η Cadbury, η Hershey’s κι η Nestle.https://www.youtube.com/watch?v=xhaGAeYjiBo(πατησε πάνω και…)
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.tilestwra.com/otan-o-kosmos-troi-sokolata-troi-ti-sarka-mou/
Δες αυτά τα παιδιά… πεθαίνουν για να φτιάξουν τα κινητά μας
Δημοσιεύτηκε: Σάββατο, 4 Νοέμβριος, 2017 – 18:03 | Στην Κατηγορία:
Στις μεσαιωνικές συνθήκες στις οποίες εργάζονται παιδιά σε αυτοσχέδια ορυχεία της Αφρικής προκειμένου να συγκεντρώνουν κοβάλτιο που χρησιμοποιείται σε μπαταρίες κινητών τηλεφώνων και άλλων φορητών συσκευών αναφέρεται το νέο μίνι ρεπορτάζ της σειράς On the Now
Το ρεπορτάζ, που αναδημοσιεύεται στο InfoWar παρακολουθεί την καθημερινότητα μικρών παιδιών όπως ο Ντορσεν και ο Ρίτσαρντ, τα οποία περιγράφουν τις άθλιες συνθήκες εργασίας. Τουλάχιστον 40.000 παιδιά πιστεύεται ότι εργάζονται σε αυτοσχέδια ορυχεία στο Κονγκό.
Πολλά από αυτά τα παιδιά είναι έως και επτά ετών καθώς μόνο σε αυτή την ηλικία μπορούν να περνάνε από τα αυτοσχέδια λαγούμια που στήνονται στα ορυχεία.
Παρόμοια ρεπορτάζ είχαν κυκλοφορήσει παλαιότερα και για τις συνθήκες εργασίας ανηλίκων στην Ινδονησία που συγκέντρωναν κασσίτερο για την κατασκευή των iPhone.
Υπενθυμίζουμε ότι ο πρόεδρος Τραμπ αποφάσισε να άρει τις απαγορεύσεις στην αγορά παρόμοιων πολύτιμων μετάλλων από εμπόλεμες ζώνες, όπως το Κονγκό, γεγονός το οποίο αναμένεται να κλιμακώσει τις εμφύλιες συγκρούσεις αλλά και την εκμετάλλευση ανήλικων.
·
Αυτό το παιδί ΖΕΙ (;;;) και εργάζεται καθημερινά για 0,80 ευρώ 14 ώρες για τα εξαρτήματα των smartphones (θα εξοργιστεί κανείς ή μπαααα;;;)…
Το 30% των εργατών στα ορυχεία του Κονγκό είναι παιδιά, τα οποία µένουν στα έγκατα της γης για µέρες ολόκληρες σκάβοντας για τα πολύτιµα µέταλλα της βιοµηχανίας κινητών τηλεφώνων.
Χρυσός, ταντάλιο, κασσίτερος και βολφράµιο αποτελούν απαραίτητα µέταλλα για την κατασκευή ηλεκτρονικών συσκευών υψηλής τεχνολογίας.
Το Κονγκό έχει την τύχη και την κατάρα να κάθεται πάνω σε τεράστια αποθέµατα ορυκτών µετάλλων. Όµως ο ορυκτός πλούτος της χώρας, δεν βοηθάει να ζήσει ο λαός καλύτερα… «Ένεκα ο καπιταλισμός», που λένε… 
????
Ο µέσος όρος ζωής στη χώρα δεν υπερβαίνει τα 48 έτη και ο µέσος µηνιαίος µισθός µε δυσκολία αγγίζει τα 23 δολάρια…
Με γειά τα κινητά μας, παίδες!
Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού..
Υπολογίζεται ότι 40,3 εκατομμύρια άνθρωποι υπήρξαν θύματα της σύγχρονης δουλείας το 2016, το ένα τέταρτο των οποίων ήταν παιδιά, σύμφωνα με νέα στατιστικά στοιχεία που δημοσιεύθηκαν σήμερα.
Βρετανία: Εργαζόμενοι, άστεγοι και «αόρατοι»
ΔΙΕΘΝΗ • 4 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2017Tο κείμενο που ακολουθεί έχει τίτλο «Η ντροπή της Βρετανίας: Άστεγοι ακόμη κι αν δουλεύουν». Δημοσιεύθηκε στον Guardian, λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, και είναι του Aditya Chakrabortty. H μετάφραση και επιμέλεια του κειμένου, στα ελληνικά, είναι από τον Μπάμπη Χατζηγιαννακό και την Ελίνα Σαουσοπούλου (attack.org.gr). Η φωτογραφία του θέματος είναι από το δημοσίευμα του Guardian και την έχει επιμεληθεί η Eva Bee. Μόνο οι υπογραμμίσεις δικές μας.
«Οι άνθρωποι που θα γνωρίσετε είναι αόρατοι. Οι πολιτικοί δεν τους αναφέρουν. Τα μέσα ενημέρωσης στην πλειοψηφία τους, τους αγνοούν. Και μπορώ να καταλάβω το γιατί. Το να αναγνωρίσεις την ύπαρξη αυτων των ανθρώπων ισοδυναμεί με την παραδοχή ότι υπάρχουν περισσότερες αδικίες στην Βρετανία απο αυτές που επιτρέπουν οι «προστάτες της κοινής γνώμης». Σε κάνει να δεις καθαρά οτι οι περισπούδαστες αναλύσεις για την οικονομία ειναι σκουπίδια και να καταλάβεις, έστω επιφανειακά, πόσο μικρή είναι η απόσταση ανάμεσα σε όλους εμάς και την απόλυτη καταστροφή.
Όλα αυτά τους καθιστούν τόσο πραγματικούς όσο εγώ ή εσύ – και πληθαίνουν με γρήγορο ρυθμό. Είναι άνθρωποι άστεγοι έστω κι αν δουλεύουν.
Την προηγουμένη εβδομάδα γνώρισα μερικούς από αυτούς, σε ένα ξενώνα διανυκτέρευσης στο κέντρο του Λονδίνου. Δουλεύουν σε μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες ή στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όταν τελειώσουν την εργασία τους, έρχονται σε αυτή την αποθήκη και κοιμούνται σε μεταλλικές κουκέτες μαζί με αλλα 42 άτομα. Οι άντρες χρησιμοποιούν τη μια τουαλέτα κι οι γυναίκες την άλλη. Στον κόσμο των άστεγων αυτό θεωρείται καλή ευκαιρία: το Shelter from the Storm όπως ονομάζεται, προσφέρει πρωινό και δείπνο.
Ένας στους τρεις που βρίσκουν κατάλυμμα εδώ είναι εργαζόμενος. Τη νύχτα που πήγα, η συνιδρυτής της πρωτοβουλίας αυτής, Sheila Scott κοίταξε την λίστα των επισκεπτών και μου υπέδειξε τους εργοδότες τους. Ειναι εργαζόμενοι στην καταναλωτική οικονομία της Βρετανίας: Starbucks, Eat, Preat, McDonald’s, pubs και κούριερ του Deliveroo.
Ο πρώην υπουργός των συντηρητικών, George Young, περιέγραψε τους άστεγους ως «αυτό στο οποίο σκοντάφτεις κατά την έξοδό σου απο την όπερα». Οχι κύριε George οι σημερινοί άστεγοι παραδίδουν το φαγητό σου και σου σερβίρουν μπίρα. Μετα κοιμούνται σε παγκάκια.
Ο Μάρτιν, που δουλεύει στον δήμο του Islington ως οδηγός σχολικού για παιδιά με ειδικές ανάγκες, μου είπε πως για ένα μήνα κοιμόταν είτε στο πάρκο Hampstead Heath είτε στο κανάλι κοντά στον ζωολογικό του Λονδίνου. «Ήμουν εξαντλημένος όλη την ώρα» είπε, «ενώ κάποια πρωινά κουβαλούσα στη δουλειά όλα μου τα υπάρχοντα».
Ο ξενώνας Shelter υπολόγισε πως περισσότεροι από 170.000 Λονδρέζοι ειναι άστεγοι. Σχεδόν οι μισοί (47%) υπολογίζεται ότι εργάζονται και ταυτόχρονα ζουν σε στέγες φιλοξενίας.
Αριθμοί όπως αυτοί και καταφύγια αστέγων όπως αύτο της Scott, διαλύουν τη δήθεν αψεγάδιαστη εικόνα της εργασίας στη Βρετανία της κρίσης. Οι υπουργοί καυχιούνται για το ποσοστό απασχόλησης. Αυτό το «οικονομικό θαύμα» περιλαμβάνει το ενα τρίτο των ανθρώπων που κοιμούνται στο καταφύγιο αστέγων Scott.
Ο Κάμερον μιλάει μεν αυτάρεσκα για τις νέες τεχνολογίες και την sharing economy, ίσως όμως αυτός ο οδηγός του Uber στην κουκέτα εκει πέρα να τον φέρει στα συγκαλά του σε μερικά πράγματα. Όλες οι ανοησίες για το πως τα δυνατά σωματεία θα καταστρέψουν την οικονομία; Το εργατικό δυναμικό της επισφάλειας σε αυτούς τους αυτοσχέδιους κοιτώνες είναι ένα καλό επιχείρημα για την ανάγκη συντονισμού των εργατών.
Πάνω απ’ όλα, αποδεικνύεται ότι δύο από τις πιο σκληρές, «ορθόδοξες» πολιτικές στην Βρετανία είναι απάτη. Πρώτον, η παραδοχή οτι η δουλειά πληρώνει. Για αυτό ο Norman Tebbit είπε στου άντρες να ανέβουν στα ποδήλατα τους, για αυτό ο Gordon Brown έχει φοροελαφρύνσεις, για αυτό ο George Osborne την έβγαλε καθαρή μετα την τοποθέτηση του κατά των «τεμπέληδων».
Αλλά ο κατώτατος μισθός, τα συμβόλαια μηδενικών ωρών και οι διπλές βάρδιες από γραφεία προσωρινής απασχόλησης δεν πληρώνονται. Σίγουρα όχι αρκετά για να μπορείς να έχεις αξιοπρεπή στέγη στην πιο ακριβή αγορά σπιτιού στον πλανήτη.
Όταν αυτο το δόγμα πεθαίνει. Παίρνει μαζί του και τη βεβαιότητα ότι «οι άστεγοι είναι πάντοτε και άνεργοι». «Γιατί οι ζητιάνοι περιφρονούνται; γιατί περιφρονούνται γενικά» αναρωτιόταν ο Όργουελ στο «οι αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου». «Είναι για τον απλό λόγο οτι απέτυχαν να κερδίσουν μια αξιοπρεπή διαβίωση». Από αυτούς που γνώρισα κανένας δεν ζητιανεύει, αλλά ο καθένας τους ζει στην σκιά οτι όντας άστεγοι, πρέπει να γίνουν τιποτένιοι.
«Πάντα νόμιζα οτι μόνο οι αλκοολικοί κι οι εξαρτημένοι καταλήγουν άστεγοι», είπε ο Λίαμ. Ο είκοσι-κάτι ετών πρώην μηχανικός στο μετρό του Λονδίνου, έμεινε άνεργος κι αναγκάστηκε να ζει «φάει» αυτά που αποταμίευε. Τώρα κάνει βάρδιες σε pub, κερδίζοντας λίγο παραπάνω από το βασικό μισθό. Δεν ειναι αρκετά.
Μετα την βάρδια του και πριν έρθει στην στέγη αστέγων, περιπλανιέται στους δρόμους ώσπου να ανοίξει ο σταθμός του μετρό στις 3:30πμ, ανεβαίνει τις σκάλες και ξεκουράζεται για λίγες ώρες. Οχι οτι κοιμήθηκε αρκετά για όλο αυτό το τρέξιμο.
Την επόμενη μέρα θα την περάσει στο κέντρο νεότητας. Θα τηλεφωνήσει η μάνα του. «Νιώθω πως θα καταρρεύσω και θα της πω: μαμά τα έχασα όλα, δεν μου εχει απομείνει τίποτα απολύτως. Μα αν το ακούσει αυτό θα της ραγίσει την καρδια».
Όπως και για όλους τους άστεγους στο αρθρο, το Λιαμ είναι ψευδώνυμο. Το να μου μιλάει ισοδυναμεί με το να ξαναζει την ταπείνωση: το πρόσωπο του κοκκινίζει, τραυλίζει και με κοιτάει ελάχιστα στα μάτια. Αν και για όλη την ντροπή που περιβάλλει την ιστορία του, εκείνος δε φταίει σε τίποτε. Απλώς ξεκίνησε για τη δουλειά.
Η Βρετανία του σήμερα τιμωρεί τους εργάτες και φέρεται ιπποτικά στα αφεντικά που φοροδιαφεύγουν. Επικροτεί τις συμβάσεις μηδενικών ωρών ενώ διώκει την επαιτεία. Ωθεί στη λιμοκτονία τους ανθρώπους με αναπηρία που αναζητούν εργασία, ενώ καθιστά σαφές πως η δουλειά δεν θα φέρει φαγητό στο τραπέζι. Την ίδια στιγμή ζητοκραυγάζει οτι η απλήρωτη εργασία σε καιρό φτώχειας είναι ενα οικονομικό θαύμα.
Το να είσαι φτωχός στην Βρετανία αντιμετωπίζεται από το δημόσιο κι ιδιωτικό τομέα με φαιδρή περιφρόνηση. Μια άλλη φιλοξενούμενη του ξενώνα αστέγων, η Νίκολα, μου είπε ότι όταν χρεοκόπησε η σπιτονοικοκυρά της τον προηγούμενο Μάιο την ώθησαν σε έξωση. Από το να κοιμάται στον δρόμο προτίμησε να κάθεται σε αστυνομικά τμήματα. Αμα έκλεινε τα μάτια της, οι αστυνομικοί έβαζαν στη διαπασών χιπ χοπ για να ξυπνήσει.
Όταν αναζήτησε επίδομα απο τον δήμο του Haringey, της είπαν πως δεν δείχνει καν για άστεγη! Ένας υπάλληλος της πρότεινε να παρει ένα μικρό κι ευέλικτο δάνειο (ο δήμος του Haringey αρνείται τους ισχυρισμούς). Σε μια συνέντευξη κατάλαβαν πως είναι άστεγη. Της είπαν οτι δεν έχουν ξανα δει άστεγο και της ζήτησαν να «κάνει μια στροφή».
Η Νικολά δουλεύει σε μια αποθήκη της αλυσίδα Greggs, φτιάχνοντας κέικ και κουλούρια. Μετά από σχεδόν δύο χρόνια, δουλεύει ακόμη με προσωρινή σύμβαση μέσω εταιρείας ενοικίασης προσωπικού. Χωρίς σταθερό ωράριο, απλά με ένα μήνυμα οτι πρέπει να πάει αμέσως όποτε τη χρειάζονται, αλλιώς θα χάσει την δουλειά της.
Οι βάρδιες ξεκινούν στις 6 το πρωί, το οποίο σημαίνει ξυπνάει στις 3 και αλλάζει τρία λεωφορεία. Πριν λίγες εβδομάδες την έστειλαν στην άλλη άκρη του Λονδίνου για να πακετάρει προϊόντα. Πληρώθηκε μόνο για της 2,5 ώρες που δούλεψε.
Όταν η περιφρόνηση περιλαμβάνεται στο συμβόλαιο, περνάει και στο χώρο εργασίας. Την προηγούμενη εβδομάδα στο τέλος της βάρδιας, ο διευθυντής της υπέδειξε την δουλειά που είχε μείνει και της ούρλιαξε άσχημα «δεν θα πας πουθενά». Η αλυσίδα Greggs λεει οτι οι εργαζόμενοι απο τις εταιρείες ενοικίασης προσωπικού εξυπηρετούν για μικρό χρονικό διάστημα. Οι αποδείξεις μισθοδοσίας δείχνουν το αντίθετο. Έχω επίσης δει ανακοινώσεις της εταιρείας ότι οι μέτοχοι κέρδισαν 43,7 εκατομμύρια λίρες σε μερίσματα τον τελευταίο χρόνο.
Η Νίκολα, ο Λίαμ κι ο Μάρτιν θα περάσουν τα Χριστούγεννα άστεγοι. Ρώτησα τη Νίκολα ποια είναι τα σχέδια της για τη μέρα των Χριστουγέννων και μου απάντησε «θα κοιμηθώ όλη τη μέρα, έχω να κάνω καλό ύπνο από το Μάιο»».
Ο χρήστης Φυσάει αδιαφορία, κοινωνικοπολιτικά θέματακοινοποίησε ένα άλμπουμ.
Σήμερα, περίπου 215 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται στον κόσμο, πολλά από αυτά με πλήρη απασχόληση.
Αυτά τα παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο και δεν έχουν χρόνο για να παίζουν ενώ πολλά δεν λαμβάνουν τρόφιμα ή κατάλληλη φροντίδα. Έχουν στερηθεί δηλαδή την ευκαιρία να είναι παιδιά.
Παρά τις διάφορες διεθνής διασκέψεις και συνέδρια που λαμβάνουν μέρος κατά καιρούς για την καταπολέμηση των χειρότερων μορφών παιδικής εργασίας, υπάρχει ακόμα η επείγουσα ανάγκη για συντονισμένη δράση σε παγκόσμιο επίπεδο για τον τερματισμό
της παιδικής εργασίας. …..
·
Ένα συγκλονιστικό φωτογραφικό αφιέρωμα δημιούργησε ο διάσημος φωτογράφος Steve McCurry καταγράφοντας την παιδική εργασία μέσα από τα ταξίδια του τα τελευταία τρία χρόνια.
Το άλμπουμ με τίτλο “Stolen Childhood” δείχνει παιδιά εκτεθειμένα στις χειρότερες μορφές παιδικής εργασίας ανάμεσα σε επικίνδυνα περιβάλλοντα όπου δεσπόζουν παράνομες δραστηριότητες όπως διακίνηση ναρκωτικών, πορνεία και ακούσια συμμετοχή σε ένοπλες συγκρούσεις.
Σήμερα, περίπου 215 εκατομμύρια παιδιά εργάζονται στον κόσμο, πολλά από αυτά με πλήρη απασχόληση. Αυτά τα παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο και δεν έχουν χρόνο για να παίζουν ενώ πολλά δεν λαμβάνουν τρόφιμα ή κατάλληλη φροντίδα. Έχουν στερηθεί δηλαδή την ευκαιρία να είναι παιδιά.
Παρά τις διάφορες διεθνής διασκέψεις και συνέδρια που λαμβάνουν μέρος κατά καιρούς για την καταπολέμηση των χειρότερων μορφών παιδικής εργασίας, υπάρχει ακόμα η επείγουσα ανάγκη για συντονισμένη δράση σε παγκόσμιο επίπεδο για τον τερματισμό της παιδικής εργασίας.
Πηγή: Χαμένη παιδικότητα: Φωτογραφίες της παιδικής εργασίας ανά τον κόσμο που κόβουν την ανάσα [εικόνες] | iefimerida.gr
